Μόλις ειδα την ομόνυμη με τον τίτλο ταινία. Μιλάμε για πολύ έπος ταινία.
Η ταινία διαπραγματεύεται μια κοινωνία στην οποία κανείς δεν λέει ψέματα για ένα απλό λόγο. Ο εγκέφαλος του δεν ξέρει απλά πως. Με βάση αυτή την αξιοματική παραδοχή δείχνει διαφορα, ώσπου ο πρωταγωνιστής κάνει μια εξελικτική κίνηση και λέει ψέματα. Δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι κάνει, και σίγουρα δεν μπορεί να το ορίσει.
Στην όλη φάση μέσα, σε ένα πολύ ανάλαφρο εργάκι, λέγονται χοντρά πράγματα για την ανθρώπινη φύση και τον ρόλο του ψέματος στις κοινωνικές μας περιπέτειες. Από φίλους μέχρι ερωτες. Κάπου στο όλο σκηνικό μπαίνει και το μεγαλύτερο ψέμα που ειναι η θρσηκεία, με ένα πολύ κορυφαίο τρόπο που σατιρίζει εξαιρετικά την θρησκεία αλλά και το τι ακριβώς προσφέρει σαν ψέμα στους ανθρώπους.
Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν την αντιπάθεια που έχω για το ψέμα. Το έργο ομως αυτό σε κάνει να σκεφτείς. Δεν μιλάω για την μαλακια της υπερβολής που μας δέρνει στο αλόγιστο ψέμα. Αναφέρομαι περισσότερο, στα μικρά πράγματα που χρωματίζουν την ζωή μας. Κυρίως ομως, η ταινία έρχεται να θέσει ζητήματα στο αν πάντα πρέπει να πεις την αλήθεια σε κάποιον, όπως ακριβώς ξεκινάει αθώα και το σκηνικό με την θρησκεία. Παρόλη λοιπον την σχεδόν στείρα τάση που έχω στην ειλικρίνεια στις διαπροσωπικές σχέσεις, τα θέματα που σηκώνει το εργάκι έρχονται να δείξουν αυτό που πιστεύω και εγώ, ότι σε ορισμένα πράγματα χωρίς ουσία, ο καθένας χρωματίζει την ζωή του όπως θέλει. Βέβαια που ειναι η διαχωριστική γραμμή ουσίας και μη, χμμμμμμμμμμμμμ εκει ειναι μεγάλο θέμα συζήτησης.
Νομιζω το σημαντικότερο, που και πάλι θέλει πολλά χμμμμμμμμμμμμμμμμ και μεγάλη συζήτηση, ειναι του κατά πόσο το ψέμα ειναι χρωματισμός ή ??αθωα?? απόκρυψη της αλήθειας και πότε κακοπροαίρετη κίνηση. Στο όλο σκηνικό μέσα, που όλοι δεν ξέρουν τι ειναι ψέμα, άρα αυτομάτως θεωρουν οτι όλοι λένε την αλήθεια, θίγει το θέμα της ευπιστίας ιδιαίτερα μέσα από μια όμορφη κοπέλα που δειχνει να έκτιμάει ολα τα άλλα εκτός από το άνθρωπου που της προσφέρει αγνά συναισθήματα. Οκ έχουμε και τα κλασσικά ερωτικά κλισέ, αλλά ειναι ανάλαφρη ταινία με σοβαρά πράγματα να πει για όσους θέλουν να καταλάβουν. Δεν ειναι ομως δοκιμιακη και κουλτουρέ ταινία, συνεπώς και ορσιμένα κλισέ βοηθουν να κρατηθεί το ανάφρο αλλά ιδιαιτέρως εντυπωσικά ανατρεπτικό κλίμα της.
Γενικά η ταινία χρησιμοποιεί μια προσέγγιση σε αυτό που θέλει να πει, πολύ γνώριμη σε μένα. Χρησιμοποιεί την υπερβολική κατάσταση, για να δείξει του πόσο λάθος ειναι κάποια πράγματα στην θεώρηση της ζωής μας. Δεν ειναι οτι αυτή η υπερβολή ειναι πραγματική, αλλά αν έχεις ανοιχτά τα μάτια, τότε βλέπεις πραγματικά εναλλακτικές και το τι θέλει να σου πει κάποιος σε απλά ζητήματα. Προσωπικά θεωρώ αυτή την τακτική, σαν την καλύτερη για να ισοπεδώνεις κιολας κόσμο που κρύβεται πίσω από δικαιολογιούλες του “έτσι ειναι”. Ο μηχανισμός ειναι κορυφαίος και ισοπεδωτικός, και όποιοι κολάνε στην υπερβολή του και καλά δεν καταλαβαίνουν την ουσία της απλότητς του τι θέλει να πει, τότε αυτοί συγκεκριμένα έχουν ιδιαίτερους λόγους που κρύβονται πίσω από δικαιολογιούλες. Όποιος απλά δεν ξέρει, δεν γινεται να μην “διαφωτίζεται” από τέτοια σκηνικά. Οι υπόλοιποι με παρωπίδες θα πουνε ξερά “ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ”.
Παρολίγο να μην την δω κιολας.
Την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους θέλους να γελάσουν αλλά εχουν και το μυαλό ανοιχτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου