Κοινωνία – Αιτία / Δικαιολογία – Μέρος 2

Σε συνέχεια του και με βάση την θεωρία της επιλεκτικής λογικής θα ασχοληθώ με το πως γενικά ανάγουμε το γιατί των πράξεων μας σε αιτίες ή δικαιολογίες ανάλογα με το πως μας βολεύει.

Α και Β έχουν μια οποιασδήποτε μορφής κοινωνική σχέση. Είτε ειναι ζευγάρι, είτε φίλοι, είτε γονιός και παιδί, είτε εργαζόμενος με αφεντικό ή άλλους είτε πολίτης και κυβέρνηση. Δεν έχει σημασία ο τύπος της σχέσης παρα μόνο η συμπεριφορά των δύο όσον αφορά κάποια κοινά ζητήματα.

Εστω ο Α θέλει να γινει κάτι (το λέμε Κ) που ο Β δεν θέλει, αλλά ο Β για να μη στεναχωρήθεί ο Α του λέει ότι θα το κάνειμ λέγοντας τους προφανώς για να μην στεναχωρηθεί ή χάσει τα έμεσα ή άμεσα ωφέλη που προέρχονται από τον Α. Σε όποιο από τα παραπάνω παραδείγματα και να το δεις, στάνδαρ ισχύει μια από τις παραπάνω εκδοχές.

Κάθε φορά που έρχεται η στιγμή να γινει το Κ, ο Β σκάει πάντα μια αιτία για αρχή. Υπάρχει δηλαδή πάντα κάτι που εκ πρώτης όψεως δεν επιτρέπει να γινει το Κ. Ο Α το τρώει και πιστεύει στην συγκηρία της αλήθεια της αιτίας που παρουσίασε ο Β και συνεπώς προσδοκάει  σε μια μελοντική πραγματοποιήση του Κ. Για τον Α ομως το Κ ειναι σημαντικό και μετά από πολλές επαναλλήψεις του παραπάνου σκηνικού αρχίζει και κουράζει. Επιπλέον πολλές φορές και ειδικά στα ζευγάρια, αυτό το Κ το κάνει ο Β όταν πχ το ζητήσει ένας άσχετος Γ.

Συνεπώς ο Α λογικό είναι να σκεφτεί ότι ο Β δεν παρουσιάζει αιτίες, αλλά δικαιολογίες και απλά δεν θέλει να γινει το Κ.

Ε λοιπον ο Α δεν ειναι τρελός να σκεφτεί ότι καταρχήν ο Β δεν θέλει και πόσο μάλλον δεν τον ενδοιαφέρει για τον Α για τον οποιοδήποτε λόγω που αναλόγγως την φυση της σχέσης Α - Β μπορεί να μεταφράζεται σε καβάτζα, δεδομένο, εκμετάλευση, σε γράφω στα τέτοια μου, είσαι ο γονιος θα πρέπει να το ανεχτείς ή απλά δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον. Το αποτελεσμα ειναι ότι ο Α θα το πάρει προσωπικά και ας ήταν πραγματικές όλες οι συγκοιριες που παρουσίασε ο Β, κυρίως γιατι υπήρξαν τα Γ. Η ανοχή και αν θέλεις καλοπιστία του Α, εχει δεν έχει δικιο ο Β και στα σε κάθε τέτοιο παράδειγμα εξατλείται ότανο Β πράγματικά δεν κάνει τις ανάλογες κολοντουπες και δεν καλύπτει τον εκτεθημένο χώρο δείχνοντας μετάνοια. Ποσο μάλλον όταν έχει συζητηθεί κιολας.

Και αν τύχει να συμβεί ώς απο μηχανής θεός το Γ, συνήθως έγινε όχι γιατί το θέλησε πραγματικά ο Β αλλά γιατί έτυχε πραγματικά ή σε κάθε άλλη περίπτωση θα έτσουζε απίστευτα ο κώλος.

Η διαφορά της αιτίας με της δικαιολογίας είναι, ότι αν πράγματι σε κάτι υπήρξε αιτία παρατεταμένα ή κατεπανάληψη, τότε και μελοντικές κινήσεις του Β δείχνουν εν μέρη και την πραγματικότητα τους ως αιτία και όχι ως δικαιολογία. Συνήθως οι πραγματικές αιτίες δεν τυχαίνουν σε συγκηρίες τόσο παρατεταμένες και κάποια φάση το Γ γίνεται και έτσι φαίνεται η καλή αλλά άτυχη πρόθεση του Β. Σε κάθε άλλη περίπτωση τότε απλά ο Β δεν έχει την πρόθεση ή ενδιαφέρον και απλά κρύβεται με δικαιολογίες. ΠΕΣ ΡΕ ΑΔΕΡΦΕ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ να το κάνω και ας τελειώνουμε. Η αλήθεια ειναι καλύτερη από το ψέμα. Και αν τύχει να πέσει σε τέτοια παρατεταμένη συγκηρία και ατυχία, ε τότε όσο δίκιο όσο αλήθεια και να έχει ο Β, συγνώμη αλλά πρέπει να κάνει κολοντούμπες στον Α για να του αποδείξει ότι ήταν τυχαίο έστω και τραβηγμένο συμβάν. Στην αντίθετη περίπτωση ειναι εντελώς φυσιολογίκο ο Α να καταδικάζει τον Β για μόνιμη δικαιολογία στην αναποτελεσματικότητα.

Το πρώτο κοινό σημείο σε όλα τα παραπάνω είναι αν έγινε τελικά αυτο κάτι. Το αποτέλεσμα δηλαδή. Και όταν αυτό γίνεται με παρόμοιο τρόπο και σε άλλα επίπεδα δηλαδή για πολλά Γ τότε έχουμε πρώτυπο συμπεριφοράς. Το πιο γαμάτο ειναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που βρίσκονται στην θέση του Α και κράζουν τους άλλους για γελοίες δικαιολογίες, συνήθως είναι και στην θέση του Β σε άλλα ζητήματα. Στην μεν πρώτη περίπτωση το στηρίζουν με την παραπάνω λογική, στην δεν δεύτερη πέφτουν στην παγίδα της αναποτελεσματικότητας δια της δικαιολογίας. Επιλεκτική λογική δηλαδή.

Το δεύτερο κοινό σημείο ειναι η σιγουρια που νιώθει ο Β προς τον Α, ανάλλογα πάντα για τον τυπο σχέσης. Αν ειναι ζευγάρι με αγαπάει δεν θα με χωρίσει, αν ειναι δεσμός αίματος ο ίδιος ο δεσμός αίματος, αν ειναι υπάλληλος με αφεντικό η πιθανή αίσθηση της σιγουριάς ως προς την σιγουριά της επαγγελμαντικής συνεργασίς (πχ μονιμότητα δημοσίων υπαλλήλων) και ειδικά για την χώρα μας για τους πολιτικους η απίστευτη σιγουρια ότι τα πράγματα στην εξουσία δεν θα αλλάξουν όσον αφορά το μοιρασμα και σε μέσο όρο χρόνου.

Πέρα από τις διαπροσωπικές σχέσεις το παραπάνω ειναι και σημα κατατεθέν της Ελλάδας τουλάχιστον οσον αφορά την σχέση πολίτη, κράτους και κυβερνήσεων. Βέβαια τόσο χρόνια που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο βολευόμασταν λόγω ευρωπαικών επιχορηγήσεων κάναμε τις πάπιες καθώς σε ελάχιστους καιγόταν ο κώλος ενώ στους περισσότερους βολευόταν και μάλιστα φέρνοντας πάντα το πρίσμα της λογικής που μας βόλευε για να στηρίξουμε την λαμογιά και την παράνοι. Τώρα όμως που το πράγμα τσούζει για πολλούς ξαφνικά ανακαλύπτουν την λογική με άλλο πρίσμα για να στοιχειωθετήσουν την γκρίνια για μια κατάσταση που τώρα ξαφνικά δεν τους βολεύει.

Ειναι πραγματικά πολύ γελοίο να βλέπεις τον κόσμο να στηρίζεται στην λογική, πλαισιόναντης αναλλόγως με τον πως τον βολεύει κάθε φορά, κυρίως γιατί απλά η λογική δεν επιδέχεται προσωποιήση κατεπιλογή.