Βέλγιο
Είμαι δύο μήνες τώρα Βέλγιο και δύο εβδομάδες με εργασία.
Ακόμα δεν έχω τελειώσει όλα τα γραφειοκρατικά αλλά έχω μια πρώτη αίσθηση σχετικά με το Βέλγιο. Εννοείται ότι δεν υπάρχει σύγκριση με τον πάτο που έχει φτάσει η Ελλάδα, συνεπώς παρόλα όσα θα γράψω σαν κριτική, μου υπενθυμίζω το παραπάνω και προσπαθώ να τα συνηθίσω. Σε κάποια πράγματα θα τα συγκρίνω με την Ελλάδα, έτσι για να καταλαβαίνουμε και πόσο χαζοί είμαστε σε ορισμένα θέματα, πόσο παραμύθια μας πουλάνε αλλά και πόσο χαζοί είναι και εδώ σε άλλα θέματα.
Συγκοινωνίες
Τουλάχιστον σε σύγκριση με την Ελλάδα οι συγκοινωνίες είναι έτη φωτός μπροστά. Εννοείται ότι σκηνικά τύπου “δεν κουνιέμαι στο φρενάρισμα γιατί απλά δεν υπάρχει ούτε εκατοστό χώρος” δεν υπάρχουν. Επίσης γενικώς τα πάντα είναι προγραμματισμένα και γενικώς τηρούνται. Ειδικά όταν έψαχνα για δουλειά και ήμουν Γάνδη, εύκολα μπορούσα να προγραμματίσω το δρομολόγιο και δεν άργησα ποτέ. Οι οδηγοί των λεωφορείων θα έλεγα ότι οδηγάνε λίγο σαν μανιακοί.
Παρεπιπτόντως οι συγκοινωνίες εδώ είναι κρατικές, δηλαδή τις δουλεύουν δημόσιοι υπάλληλοι! Ελπίζω να αντιλαμβάνεστε τι εννοώ και γιατί το είπα.
Δρόμοι και οδήγηση
Μιας και η χώρα είναι εντελώς επίπεδη οι δρόμοι είναι πολύ μπροστά. Αυτοκινητόδροιμοι τουλάχιστον επιπέδου Αττικής οδού και οι εθνικοί δρόμοι (όχι εθνικές οδοί), σχεδόν πάντα με δυο λωρίδες και διάζωμα. Προσπεράσεις με είσοδο στο αντίθετο ρεύμα δεν έχω δει να χρειάζεται. Η σήμανση θα έλεγα είναι εξαιρετική στους αυτοκινητοδρόμους. Η άσφαλτος όχι τόσο καλή θα έλεγα. Σίγουρα ομως δεν λείπουν κομμάτια εδώ και εκεί. Χαρακτηριστικά όμως χθες που έβρεχε το νερό δεν έφευγε από την άσφαλτο γιατί το σπράι νερου ήταν απλά απίστευτο, ενώ έριχνε λίγο θα έλεγα.
Σχετικά με τον τρόπο οδήγησης, και εδώ το πορτοκαλί στο φανάρι είναι πράσινο. Στις πόλεις όμως μέσα, γενικώς ο πεζός έχει πρωτεραιότητα σε σημείο που περνάς και χωρίς να κοιτάξεις. Το ποδήλατο όμως είναι ο απόλυτος θεός της ασφάλτου και του πεζοδρομίου. Πραγματικά πιστεύω ότι έχει μεγαλύτερη πρωτεραίοτητα και από τους πεζούς.
Στους αυτοκινητοδρόμους όμως βλέπεις άλλα κόλπα και συμπεριφορές. Γενικώς όλοι είναι με ένα gps το οποίο φυσικά έχει και τις θέσεις των ραντάρ ταχύτητας. Εκτός λοιπόν περιοχών ραντάρ γίνεται απλά χαμός. Καταρχήν υπάρχει ένας κανόνας εδώ ότι πρέπει να είσαι όσο το δυνατόν πιο δεξιά γίνεται αν δεν υπάρχει αυτοκινητο δεξιά σου. Αυτό σημαίνει ότι οι αλλαγές λωρίδων πάνε σύννεφο, έστω και για 200μ. Δηλαδή υπάρχουν στιγμές που βλέπεις αυτοκίνητα με 130χλμ να πηγαίνουν τέρμα δεξιά για να βγούν σχεδόν αμέσως αριστερά. Οι αλλαγές των λωρίδων είναι εκτός από συχνές και πολύ επικίνδυνες. Σαν Έλληνας έχω επαναπροσδιορίσει την έννοια του “κάνω σφήνα”. Μου έχει τύχει πολύ συχνά να δω ή να μου κάνουν, αλλαγή λωρίδας με 130χλμ/ω και 2μ απόσταση. Επίσης μπορεί να μην αναβοσβήνουν τα προβολάκια όταν θέλουν να περάσουν, αλλά έρχονται και σου κολάνε μπορεί και στα 2μ για ώρα όμως. Φυσικά εννοείται ότι έχουν πάρα μα πάρα πολλά ατυχήματα στις εθνικές οδούς κυρίως.
Για τους αυτοκινητοδρόμους επίσης που μέσα σε δυό εβδομάδες έχω κάνει 1500χλμ απλά επαναπροσδιόρισα την λέξη κίνηση και κυκλοφοριακό κόλημα. Μιλάμε ότι κάθε μέρα πρωί και βράδυ ουρές χιλιομέτρων και αντίστοιχες κατάστασεις με Κυριακής βράδυ επιστροφή σε καλοκαιρινή περίοδο. Το άλλο πολύ ενοχλητικό για μένα είναι ότι τα φώτα τους είναι πολύ δυνατά και αρίθμηστα. Προσωπικά, στην Ελλάδα οδήγαγα και με τον καθρέπτη της μέρας στις εθνικές μας οδούς αλλά και στις πόλεις. Εδώ, ούτε στην πόλη μέσα δεν μπορώ και πάλι τα μάτια μου έχουν γίνει κομμάτια εξαιτίας των πλαϊνών καθρεπτών.
Σπίτι
Ναι λοιπόν δεν είμαστε οι μόνοι με 60% και βάλε ποσοστό ιδιοκατοίκησης. Και δεν μιλάμε για διαμερίσματα αλλά και για μεζονέτες. Αν λοιπόν δεν έχεις δικό σου σπίτι, άστα να πάνε στο θέμα του ενοικίου. Γενικώς υπάρχει μια αίσθηση ότι τα συμβόλαια είναι υπέρ του ενοικιαστή αν και εγώ πιστεύω το εντελώς αντίθετο, με τους ιδιοκτήτες ουσιαστικά να μην ρισκάρουν ούτε δεκάρα.
Για να νοικιάσεις ένα σπίτι αφού κατεφέρεις και το βρείς, βάζεις δύο ενοίκια σε κλειστό λογαριασμό σαν εγγύηση, Αυτό είναι το μόνο θετικό, μιας και ο ιδιοκτήτης δεν έχει πάρει τα λεφτά στην τσέπη. Από εκεί και μετά, δίνεις το ενοίκιο μαζί με τα κοινόχρηστα πριν μπεις και τώρα αρχίζει το πανηγύρι. Υπάρχουν δύο ειδών συμβόλαια, στα οποία λίγο πολύ έχουν ελάχιστη διάρκεια 3 χρόνια. Αν φύγεις στον πρώτο, δεύτερο και τρίτο χρόνο πρέπει να πληρώσεις τρείς, δύο και ένα μήνες αντίστοιχα πρόστιμο. Το πιο αστείο είναι ότι σε ένα από τα είδη συμβολαίων, υποχρεώνεσαι να πληρώσεις ενοίκιο μέχρι να μπει και άλλος ενοικιαστής μέσα. Και όλα αυτά με έγγραφη ειδοποιήση τουλάχιστον τρεις μήνες πριν. Δηλαδή, και την επόμενη μέρα να μπει άλλος εσύ πάλι θα πληρώσεις το πρόστιμο. Επιπροσθέτως, θα υπογραφεί και ένα χαρτί που περιγράφει τις ζημιές που υπάρχουν στο σπίτι, ώστε αν τύχει και κάνεις καμία να την πληρώσεις. Υποχρεωτικά πρέπει να κάνεις και ασφάλεια πυρός που πάει κανένα 200άρι το χρόνο. Και όλα αυτά με ένα ιδιοκτήτη που λίγο πολύ δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα με το σπίτι του. Και φυσικά, πριν φύγεις μπουγάδα το σπίτι και πιθανά βάψιμο.
Τα σπίτια είναι σαφώς χειρότερα από τα Ελληνικά αν και σαφώς καλύτερα μονωμένα. Δυστυχώς το σπίτι που θα μείνω, έχει τουαλέτα και μπανιέρα χωριστά και μάλιστα με μια αποθήκη στην μέση. Δεν είναι θέμα χώρου, καθώς έχει δύο νιπτήρες. Τι ακριβώς σκέφτονται και σε καινούργια σπίτια επιλέγουν την διαρύθμιση αυτή δεν μπορώ να καταλάβω. Προσωπικά, το θεωρώ σοβαρό πρόβλημα σε ζητήματα υγιεινής κάτι που με κάνει να σκέφτομαι για Γαλλικές επιρροές.
Συνήθως τα σπίτια νοικιάζονται με έτοιμη την κουζίνα και ψυγείο. Βέβαια τα ψυγειά ειναι μικρά ακόμα και σε 100τμ σπίτια, δηλαδή σε οικογενειακής κατηγορίες. Κάποιες φορές το σπίτι έχει μόνο ηλεκτρικά μάτια χωρίς φούρνο, ενώ από κάτω έχει χώρο για τον φούρνο, όπως είναι και το δικό μου. Άλλες φορές είδα και πλυντήριο πιάτων αλλά όχι φούρνο. Κυριολεκτικά ότι να είναι και μια αίσθηση γερής τσιποσύνης από τους ιδιοκτήτες.
Κόστος διαβίωσης
Προσωπικά θεωρώ ότι το κόστος είναι σαφώς αυξημένο δεδομένο και των παροχών που προσφέρουν ανά ευρώ.
Το Lidl και Aldi είναι πιο φθηνά από την Ελλάδα. Το Carrefour όμως είναι πιο ακριβό ακόμα και στις δικές του μάρκες. Το πιο εξωφρενικά ακριβότερο όμως είναι το νερό και το ψωμί δύο βασικά αγαθά. Γενικώς τα μόνα φθηνότερα πράγματα είναι ο καφές και η μπύρα, αλλά μόλις θελήσεις πληρώνεις 1€ έτσι για να γουστάρεις το ποτηράκι με το νερό βρύσης που σου έφεραν. Το ψωμί είναι εύκολα 3 φορές πιο ακριβό από Ελλάδα και σαφώς πιο κοπανιστός αέρας.
Η μαναβική είναι και απαράδεκτη, κάτι λογικό και προβλεπόμενο αλλά και ακριβότερη, αδικαιολόγητα θα έλεγα σε ορισμένα σημεία. Πορτοκάλια, μήλα είναι εύκολα 2 και 3 φορές πιο ακριβά από Ελλάδα. Και στην Ελλάδα λεμόνια Αργεντινής παίρνουμε παρεπιπτόντως, αλλά είναι πιο φθηνά.
Επιπλέον του σουπερμάρκετ, τα πάγια έξοδα του σπιτιού, το ιντερνετ και το κινητό είναι ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ. Ειδικά το ιντερνετ θυμίζει εποχές μονοπωλίου ΟΤΕ στην Ελλάδα, με την αντίστοιχη ΕΕΕΤ να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Γενικώς έχω μια αίθηση ότι όλα είναι για τα λεφτά. Τα πάντα γίνονται επί πληρωμή. Στην Ελλάδα έχουμε το παρεξηγημένο τσάμπα αλλά εδώ του δίνουν και καταλαβαίνει στο πλήρωνε. Κάθε τι μα κάθε τι θέλει λεφτά. Ακόμα και να πας στην τουαλέτα στον σταθμό ή στα Burger King στο Άμστερνταμ θέλει ένα 50λεπτο. Οι τράπεζες χρεώνουν 30€ τον χρόνο την διατήρηση του λογαριασμού και επιπλέον τις επιπρόσθετες υπηρεσίες, λες και δεν βγάζουν αρκετά ήδη. Το πάρκιγκ τσούζει και δαγκώνει.
Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι με 45% κρατήσεις έχουν πληρώσει για όλα αυτά και με το παραπάνω και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρούν λογικό το να τα πληρώνουν ξανά σε ιδιωτικές εταιρίες. Σε αυτό το σημείο πιστεύω έχω εντοπίσει το γιατί έχουν σκάσει τα εταιρικά συμφέροντα και κεφάλαια με την Ελλάδα. Γιατί απλά δεν πληρώναμε για τα πάντα και είναι εμφανές για μένα τώρα που βλέπω το αποτέλεσμα της ιδιωτικοποιήσης που ακριβώς θέλουν να φέρουν και την Ελλάδα. Με μια διαφορά όμως στους μισθούς, προς το παρών γιατί αν και δεν το έχουν καταλάβει το προπύργιο για τα τελευταίο δυτικό κάστρο “κράτους πρόνοιας” έπεσε με τις ευλογίες τους.
Για την υγεία δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη, αν και έχω καταλάβει ότι και εκεί πληρώνεις και μάλιστα αδρά, αφού φυσικά τα έχεις πληρώσεις με κρατήσεις.
Εργασία
Εδώ το πράγμα αλλάζει θετικά και σοβαρά. Αν και δουλεύω μόνο 2 εβδομάδες, από συζητήσεις που έχω κάνει πιστεύω ότι έχω σωστή αίσθηση. Καταρχήν τα πράγματα είναι χαλαρά. Μιλάμε όμως για χαλαρά και ας γκρινιάζουν όσο θέλουν, γιατι προφανώς δεν έχουν κάνει Ελλάδα. Επίσης υπάρχει σεβασμός στον εργαζόμενο και κατανόηση στην φύση της σχέσης εργαζόμενου και εταιρίας. Το κακό φαίνεται να είναι ότι η αυτοαπασχόληση και οι μικρές εταιρίες ειναι ανύπαρκτες.
Υπάρχει και εδώ το ευέλικτο ωράριο, μόνο που δεν σημαίνει “δούλεψε τσάμπα παραπάνω” όπως στην Ελλάδα. Ο τρόπος εργασίας είναι λογικά προβλεπόμενος. Δηλαδή, δεν είναι ότι έχουν τίποτα διαδικασίες επιπέδου διδακτορικών. Τα αυτονόητα κάνουν σχετικά και αυτά όχι πάντα. Απλά δεν βλέπεις τα απίστευτα που έχω δει και έχω ακούσει στην Ελλάδα.
Επίσης ο βασικός μισθός ή ο μισθός πρακτικής είναι αξιοπρεπέστατος ακόμα και για την αυξημένη ακρίβεια που έχουν εδώ. Όχι ότι φτάνει αλλά σίγουρα είναι μισθός!
Η εργασία ήταν εκτός από το βιοποριστικό και ένας από τους λόγους μετανάστευσης μου και προς το παρών είμαι ευχαριστημένος για αρχή.
Ομορφιά και καιρός
Προσωπικά ποτέ δεν ήμουν οπαδός των ευρωπαϊκών πόλεων γιατί πάντα μου άρεσε το καινούργιο. Το Βέλγιο έμεινε σχετικά ανέπαφο από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, συνεπώς οι πόλεις είναι αρκετά παλιές σε θέματα look and feel. Ανεξαρτήτως όμως, κάθε πόλη έχει σοβαρή ρημοτομία που χαρακτηρίζεται από αστικά κέντρα για τους πεζούς και τα ποδήλατα και όχι για τα αυτοκίνητα. Επίσης οι πόλεις στην φλαμανδική πλευρά έχουν και πολύ έντονο το στοιχείο των καναλιών με νερό.
Οι Βρυξέλες για μένα είναι πολύ ωραίες. Έχουν μια απλωσιά και ένα σοβαρό πάρκο κάθε λίγο και λιγάκι. Έχουν και τρομερές συγκοινωνίες, συνεπώς αν δουλεύεις Βρυξέλες και μπορείς να μείνεις Βρυξέλες πιστεύω είναι εγγύηση.
Τα περίχωρα είναι απλά μονότονα κάτι λογικό σε μια χώρα που είναι εντελώς επίπεδη. Η Ελλάδα όμως είναι πραγματικά πανέμορφη χώρα να μένεις, αρκεί να μην μένεις Αθήνα.
Ο καιρός καλοκαίρι που είχα έρθει ήταν μέγιστο 20 βαθμούς. Αν καθόσουν χρειαζόταν το τσινάκι και το ζακετάκι. Στο περπάτημα όμως λόγω υγρασίας σίγουρα ήταν πολλά. Το χειμώνα ακούω κάτι για –10 βαθμούς επί ένα μήνα. Η μεγάλες ατάκες περί έχει παρατεταμένα πολύ καλό καιρό – στην πραγματικότητα έχει 0-5 βαθμούς και κάποιες φορές ήλιο – και αυτό είναι επίφοβο γιατί συνήθως τότε έχει κακό χειμώνα ακούγονται τρομακτικές.
Στην απορία που είχα πως διάολο κάνουν τόσο ποδήλατο ενώ βρέχει και ψιχαλίζει συχνά, έχω καταλάβει ότι βροχή στην Ελλάδα είναι κατακλυσμός για το Βέλγιο.
Εν κατά κλείδι
Πολλά λέμε για τους Έλληνες πολλά ακούγονται για το εξωτερικό. Προσωπική μου άποψη, αν βγάλεις το θέμα οικονομική κατάσταση, πολύ Ράδιο Αρβύλα παίζει. Οι άνθρωποι τουλάχιστον στο Βέλγιο είναι μια από τα ίδια, σε άλλα πράγματα καλύτερα και σε άλλα χειρότερα. Οδηγική συμπεριφορά, λεφτά και κόστος ζωής σίγουρα χειρότερα. Εργασία και σεβασμός στον πολίτη έτη φωτός μπροστά. Κοινωνική συμπεριφορά, θα έλεγα και καλύτερα και χειρότερα, καθώς πολύ φιλευλεθερισμός στην Φλαμανδική πλευρά. Ειδικά σε αυτό το θέμα και με αφορμή τις πρόσφατες απεργίες, δυστυχώς κάνουν τα ίδια ακριβώς λάθη με την Ελλάδα. Μόνο που εδώ έχει ακόμα βιομηχανίες και πολυεθνικές.
Τελικώς η Ελλάδα είναι μια σούπερ χώρα να μένεις εκτός Αθηνών. Παλαιότερα είναι και πολύ καλά σε θέματα πολίτη και κράτους. Κρίμα που τα συμφέροντα και η κοντόφθαλμη προσέγγιση των Ελλήνων την έκαναν ένα τόπο διακοπών και αναμνήσεων για τους Έλληνες. Έχουμε όλα τα φόντα για να μεγαλουργήσουμε με ή χωρίς πολυεθνικές. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν στοιχειώδες μέτρο, στοιχειώδης λογική και το κυριότερο σεβασμός στον συμπολίτη μας, είτε είναι γείτονας είτε πελάτης στην δημόσια υπηρεσία είτε ο υπάλληλος στις ιδιωτικές και δημόσιες επιχειρήσεις.
ΥΓ
- Εγκαινιάζω και την νέα κατηγορία Βέλγιο και αλλάζω την επικεφαλίδα.
- Ο ελληνικός ορθογραφικός έλεγχος του Chrome δεν βρήκε λάθη! Τι γίνεται; Έπρεπε να φύγω για να διορθωθώ;
Απορώ!
Πραγματικά απορώ.
Υπάρχουν ακόμα άτομα που πιστεύουν ότι δεν ζουν μία από τις μεγαλύτερες προδοσίες του έθνους με τελικό πρωταγωνιστεί τον ΓΑΠ πριν ακόμα γίνει πρωθυπουργός;
Είναι δυνατόν;
Είπαμε για το όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα χρόνια κοσκινίζει, μήπως πρέπει να εφεύρουμε και κανένα καινούργιο; Τι στο καλό, πληρωμένα στρατιωτάκια και wannabe καρχαρίες του συστήματος είναι πολλοί;
Το πράγμα βρωμάει πολλά χρόνια τώρα. Από την αρχή είχαμε πει ορισμένοι (πριν το παραδεχτεί και ο Στρος) ότι ο ΓΑΠ τα είχε κανονίσει πριν ακόμα βγει πρωθυπουργός. Επίσης χρόνια τώρα βρωμάει το που μας πηγαίνανε βήμα βήμα και ομολογώ ότι ενώ το ένιωθα κάποιες φορές έσφαλα παρόλες τις προσπάθειες κάποιων. Άντε να πω τότε ότι κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου, άντε να πω ότι ήταν λίγο σοκ για να χωνευτεί.
Την σήμερον ημέρα τι ακριβώς δικαιολογία υπάρχει για να μην γίνει κατανοητό; Μιλάω καθαρά για παραδοχή και τίποτα περισσότερο. Είστε πολλοί ακόμα "βολεμένοι" , CEO και managaρεοκόσμο; Μήπως ακόμα ζούμε το παραμύθι του γκαράζ και την φάση "θα μπορούσα και εγώ να γίνω σαν αυτούς"; Και άντε να πω για την επαρχία που είδα τον Σεπτέμβρη ότι δεν έχει πάρει και πολύ χαμπάρι. 60% της Ελλάδας όμως μένει στα αστικά κέντρα που έχουν καταποντηστεί. Και η νεολαία ακόμα περισσότερο.
Πραγματικά το έχω απορία. Πρώτη μεγάλη τέτοια απορία είχα στις πυρκαγιές του 2007, μετά στα σύγχρονα Δεκεμβριανά και τώρα τρίτη και καλή. Στις πρώτες δύο απλά πήρα απάντηση με την μορφή πόρτας στην μάπα με κάτι 90% στα κλασσικά κόμματα.
Ειλικρινά συγνώμη για το ποστ αυτό, αλλά μέχρι προσφάτως ακόμα είχα φίλους και κοντινά πρόσωπα και εθελοτυφλούσαν. Έπρεπε να πονέσουν για να καταλάβουν. Μήπως αυτό συμβαίνει; Περιμένουμε να πατώσουμε όλοι για να δούμε το οφθαλμοφανές;
Δυστυχώς ξέρω τις απαντήσεις. Δεν είναι σύμπτωση, γιατί "δεν μπορεί" και .... "δεν είναι τόσο προδότες". Επίσης υπάρχουν και απαντήσεις των γερόλυκων με χρωματική δακτυλοσκόπηση, όσο και αν τους γίνεται δαχτυλοδόσκοπηση ήδη αλλού.
Πραγματικά πόσο μη πιστευτό είναι το πάζλ που σιγά σιγά ολοκληρώνεται. Δηλαδή τι πρέπει να γίνει για ορισμένους ώστε να μην ψάξουν για δικαιολογίες αλλά απλά να δουν την εικόνα που έχει ήδη σχηματιστεί.
Respect στο Bollywood.
The BEST Car Chase Ever! LOL
Είχα να γελάσω έτσι πάρα πολύ καιρό!
Όλα ανατινάζονται! Και κορυφή εκεί που κάνει στην άκρη για να αποφύγει ένα αυτοκίνητο.
ΕΛΛΑΔΙΤΑΝΙΚΟΣ
Παραχώρηση Σούδας
Η συμφωνία υπογράφηκε στις 18 Ιανουαρίου 2008 μεταξύ του ελληνικού υπουργείου Εθνικής Άμυνας και της Διοίκησης των Συμμαχικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ και επικυρώθηκε το 2011. Το λιμάνι της Σούδας στην Κρήτη παύει πλέον ουσιαστικά να ανήκει στην ελληνική επικράτεια και γίνεται «κρατίδιο του ....ΝΑΤΟ», με τους δικούς του νόμους, τις δικές του φοροαπαλλαγές και τα δικά του «άβατα» για τους Έλληνες πολίτες! Κι όλα αυτά «κερασμένα» από τον ελληνικό λαό!
Απίστευτες κι όμως αληθινές παραχωρήσεις από την Ελλάδα και μία άνευ ορίων παράδοση ελληνικού εδάφους στο ΝΑΤΟ –και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, δηλαδή στις ΗΠΑ– περιγράφονται στη συμφωνία που αρχικά είχε υπογραφεί το 2002, αλλά το 2008 η νατοϊκή πλευρά ζήτησε χρονική και επιχειρησιακή επέκταση με μία Τεχνική Διευθέτηση (TechnicalArrangement). Όλο το άρθρο του Κώστα Χαρδαβέλλα με τα αποκαλυπτικά έγγραφα στα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ», στο τεύχος 104, που κυκλοφορεί την Πέμπτη, 13 Οκτωβρίου 2011.
Δεν ξέρω αν αληθεύει.
Ξέρω όμως ότι αληθεύει ότι έχει παραχωρηθεί και η περιοχή του κώλου μας, για την οποία θα ισχύουν άλλοι κανόνες από το υπόλοιπο σώμα.
Μπουγάτσες
Από εδώ και στο εξής αυτά να τα ξεχάσετε, γιατί οι μπουγάτσες από εδώ και πέρα θα διαχωρίζονται σε μπουγάτσες με ΦΠΑ 23% και ΦΠΑ 13%.
Εύγε για μια ακόμη παγκόσμια πρωτοτυπία.
ΙΜΙΑ και σας φτύνω στα μούτρα
Ε.ΠΑ.Μ
Παρακολουθώ εδώ και κάποιο καιρό το κίνημα του Εθνικού Παλλαϊκού Μετόπου (Ε.ΠΑ.Μ), όμως χθες πρώτη φορά πήγα σε μια συγκέντρωση τους με ένα φίλο.
Καταρχήν, αυτή την στιγμή τους θεωρώ την μοναδική σοβαρή πολιτική κίνηση και ας μην είναι κόμμα, που υπάρχει στην Ελλάδα. Εντάξει, υπάρχει και το κίνημα του δεν πληρώνω, αλλά το Ε.ΠΑ.Μ για μένα έχει πραγματικά πολύ ψωμί μπροστά τους.
Και παρόλο που δεν τοποθετούνται σαν κόμμα, προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν τον δρόμο του κόμματος, γιατί η εναλλακτική είναι επανάσταση με αιματοχυσία, που δυστυχώς δεν θα γίνει χωρίς ξένα δάχτυλα.
Χθες στην ομιλία, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα κάποιον να μπορεί να μου δώσει έστω και μια ελπίδα για τον τόπο αυτό. Επίσης πρώτη φορά ένιωσα ότι ίσως τελικά και αυτός ο λαός να έχει κάποια πραγματικά κρυμένη δύναμη. Δυστυχώς όμως αυτό παραμένει για μένα στην θεωρία, γιατί δεν συμφωνώ μαζί τους όσον αφορά την ποιότητα των ανθρώπων που θέλουν να στηριχτούν.
Και ο μόνος λόγος που το λέω αυτό, είναι ότι μέχρι πρότεινως ούτε καν θα είχαν ασχοληθεί οι Έλληνες. Δηλαδή, η αιτία ενασχόλησης με την οργάνωση αυτή είναι το κάψιμο του κώλου, και πολύ φοβάμαι ότι αν ποτέ έρθει ένα καλύτερο μέλλον θα ξανακάνουν τα ίδια, γιατί δυστυχώς η υπερβολή και η παντελής έλλειψη μέτρου είναι κακό γνώρισμα του λαού.
Μακάρι να βγω λάθος, αλλά με βάση τον κοινωνικό μου κύκλο που ακόμα ο κώλος τους δεν έχει τσουρουφλιστεί, δεν βλέπω κάποια κίνηση στην ουσία. Προσωπικά, πολλά χρόνια τώρα πιστεύω στο αδιέξοδο της Ελληνικής κοινωνίας, και καθυστερημένα έχω αποφασήσει να προσπαθήσω να φύγω στο εξωτερικό.
Δέχομαι κάθε κατηγορία, όπως αυτές που ουσιαστικά αναγνώρισα, για άτομα σαν εμένα που προτιμούν να φύγουν παρά να το παλέψουν. Πραγματικά, δεν είμαι και τόσο περίφανος για αυτήν μου την κίνηση, αλλά δυστυχώς δεν συμμερίζομαι την άποψη περί εθνικής περιφάνειας της Ελληνικής κοινωνίας και πολύ φοβάμαι ότι στην όποια “επανάσταση” τελικά λάθος θα γίνουν.
Σιγουρα θα προσπαθήσω να βοηθήσω το κίνημα από το εξωτερικό, και μακάρι πραγματικά να κάνω λάθος.
Δημήτρης Καζάκης - Αναθεώρηση
Προσφάτως είχα γράψει ένα post στο οποίο έγραφα κάποιες απόψεις και τον κ.Καζάκη.
Χθες το βράδυ, είχα πάει στην εκδήλωση του Ε.ΠΑ.Μ στο Περιστέρι. Κυρίως στην συγκέντρωση μίλησε ο κ. Καζάκης και με βάση αυτό έχω αναθεωρήσει κάποιες απόψεις μου.
Καταρχήν έχω πεισθεί απόλυτα ποια, ότι ο άνθρωπος έχει τις καλύτερες των προθέσεων για την Ελλάδα και τον λαό. Επίσης είναι εξαιρετικός ομιλητής, καθώς και κατέχει την Ελληνική γλώσσα πολύ καλά αλλά και ξέρει να τοποθετεί τα άπειρα που γνωρίζει σε προτάσεις εκείνη την στιγμή.
Επίσης, έχει την δύναμη να σε γεμίζει ελπίδα και περιφάνεια.
Κατσίκα του γείτονα
Σε ένα φόρουμ που γράφω, ένα μέλος επισημάνει οτι στην Ελλάδα ο κάθε γείτονας χαιρέκακα ήθελε να καεί το σπίτι του γείτονα.
Προσωπικά πιστεύω ότι η εκδοχή είναι χειρότερη, γιατί έβλεπε το σπίτι να καίγεται και χαιρέκακα το άφηνε να καεί.
Η σκέψη μου είναι ότι ακόμα περιμένω πότε οι κατηγορίες των εργαζομένων θα δείξουν έμπρακτα ότι ενδιαφέρονται η μια για την άλλη.
Τι εννοώ;
- Πότε πχ η επιθεώρηση εργασίας θα κάνει την δουλειά της σωστά με δειγματολειπτικούς ελέγχους;
- Πότε πχ θα κυνηγηθούν πραγματικά τα νομικά όργανα
- Πότε πχ θα σταματήσουν οι μίζες και θα κυνηγηθούν τα πρόστιμα.
- Πότε πχ θα σταματήσουν ορισμένοι πρώτη ευκαιρία να σε βλέπουν σαν θύμα προς εξαπάτηση;
- Πότε πχ θα σταματήσουν τα φροντιστήρια και ιδιαίτερα;
- Πότε πχ θα τιμωρηθούν οι κρατικοδίκαιοι εξυπνάκηδες του ιδιωτικού φορέα;
- Πότε πχ η αστυνομία θα στηρίξει το δίκαιο;
Για μένα όσο η κοινωνία, εργασιακά τουλάχιστον, συνεχίζει να πορεύεται με την λογική της ατομικότητας και όχι της συλλογικότητας, όχι σε επίπεδο ομοίων, αλλά σε επίπεδο υπηκοότητας και εθνότητας.
Η επίθεση συνολικά είναι προς όλους, αλλά γίνεται τμηματικά ανά εργασιακή ομάδα. Για πολλά χρόνια όμως, μία κύρια εργασιακή ομάδα ήταν η μόνο που βιαζόταν απροκάλυπτα, χαιρέκακα όπως λέει ο φίλος.
Νομίζω, χρειάζονται έμπρακτες πράξεις αλληλεγγύης. Χρειάζεται, εμπράκτως να φανεί, ότι όλοι Έλληνες όλοι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως ειδικότητας και κλάδου.
Χρειάζεται εμπράκτως να φανεί η μετάνοια και προς του πόθους μας για την κατσίκα του γείτονα αλλά και για το συνεχόμενο και παρατεταμένο cry wolf κάλεσμα της αλληλεγγύης.
Το δόγμα του σοκ.
tvxs.gr | Το δόγμα του σοκ by tvxorissinora
Για όσους δεν έχουν χρόνο ή διάθεση να διαβάσουν το βιβλίο, μπορείτε να δείτε το video.
Δεν έχει όλες τις λεπτομέριες του βιβλίου και ούτε όλες τις χώρες του βιβλίου. Σε κάθε περίπτωση επειδή το βιβλίο είναι μεγάλο τα 80 λεπτά που χρειάζεται από την ζωή σας είναι πολύ λίγα για αυτό μεταφέρει.
Δεν υπάρχουν λοιπόν δικαιολογίες για κανένα, ώστε να μην ξέρει έστω και την βάση την ιστορία και το νόημα του δόγματος σοκ, την οποία και βιώνουμε στην Ελλάδα.
Κορώνη–Φοινικούντα – Μεθώνη - Πύλο
Δυστυχώς γύρισα από τις διακοπές μου στην Φοινικούντα.
Τις πρώτες μέρες γενικά εξερευνήσαμε την περιοχή, περνώντας από Μεθώνη, Πύλο και τελικά ανακαλύπτοντας την παραλία της Βοϊδοκοιλιάς, η οποία ήταν και η αποκορύφωση του ταξιδιού. 
Περάσαμε και από την Πύλο, που είναι και αυτή εντυπωσιακή με ένα σκασμό κόσμο μόνιμα για καφέ την κεντρική πλατεία, μάλλον λόγω της δροσιάς της από κάτι πλατάνους. 
Γενικώς από θέμα θάλασσας η περιοχή είναι εξαιρετική, με πεντακάθαρα και κρυστάλινα νερά και αμμώδης ρυχές παραλίες. Αν και δεν πήγαμε, ωραία παραλία φάνηκε να είναι και η παραλία Λάμπες μεταξύ Μεθώνης και Φοινικούντας. Ειδικά σε αυτή την παραλία, ύπήρχε μια ταβέρνα που μας άρεσε, όπως επίσης μας είχε αρέσει και μια ταβέρνα “Γρηγόρης” στην περιοχή της Βοϊδοκοιλιάς. Γενικώς από θέμα φαγητού, εμείς μαγειρέψαμε που ήταν και αρχικός στόχος, αλλά γενικά είχαμε μια αίσθηση ότι δεν υπήρχε. Χαρακτηριστικά, στην Φοινικούντα, 10 Σεμπτέμβρη που φτάσαμε, πήγαμε να φάμε κατά τις 8 και δεν βρήκαμε τίποτα, ούτε καν Σουβλατζίδικο. Γενικά η αίσθηση μας ήταν ότι δεν είχαν ανάψει καν οι κουζίνες. Την ίδια αίσθηση είχαμε λίγο και στην Μεθώνη. Στην Μεθώνη επίσης, υπάρχει μια παραλία από την πλευρά του κόλπου απέναντι από το Κάστρο, όπου από πάνω έχει μια καντίνα με εξαιρετική θέα θα έλεγα.
Προσωπικά θα έμενα άνετα Καλαμάτα ή Πύλο, μιας και πραγματικά θα ήθελα να φύγω από την Αθήνα είτε για μια επαρχιακή πόλη είτε για μια νορμάλ πόλη στο εξωτερικό. Αν θα ξαναπήγαινα διακοπές εκεί, αυστηρά θα έμενα κάπου κοντά στην Βοϊδοκοιλιά, όπως Γιάλοβα, Ρωμανό ή Πετροχώρι και θα έκανα εκεί τα μπάνια μου, και καμιά επίσκεψη Πύλο, Μεθώνη, Φοινικούντα.
Παραλία της Βοϊδοκοιλιάς
Το μέρος ίσως και να είναι από τα πιο όμορφα μέρη που έχω πάει στην Ελλάδα. Η παραλία δε, θα την συνέκρινα μόνο με αυτή του Σίμου στην Ελαφόνησο, πάντα σε επίπεδο αίσθησης και όχι με καθαρά κριτήρια ομορφιάς καθώς μια τέτοια σύγκριση θα αδικούσε και τις δύο παραλίες.
Προσωπικά έχω πάθει πλάκα με το μέρος γιατί συνδυάζει και την ήρεμη θάλασσα, και την άγρια θάλασσα, και το τοπία χωρίς ανθρώπινες παρεμβάσεις αλλά και το γεγονός ότι ανά πάσα στιγμή όπου και να είσαι όλα αυτά τα βλέπεις μαζί.
Νέα από την Ισλανδία!
Σε προηγούμενο μου ποστ, αναφέρθηκα στην νέα εκπομπή στα fm, με μόνιμο καλεσμένο τον κ. Καζάκη.
Έχει αναρωτηθεί κανείς τι έχει γίνει στην σατανική Ισλανδία που επέλεξε να μην σώσει τις τράπεζες; Γιατί κανείς δεν λέει τίποτα; Εγώ λίγα πράγματα που έχω διαβάσει, ξέρω ότι πάνε μια χαρά αλλά είμαι περιεργός να ακούσω και τι έχουν να πουν στην εκπομπή της31η Αυγούστου στο ράδιο Εννέα.
Για να ακούσουμε και κάτι πιο σημαντικό από το Ελληνικό ποδόσφαιρο.
Σας θυμίζει κάτι?
Το μεταφέρω αυτούσιο από το αγγλικά όπως το άκουσα.
You try to lead by example,
and they want you to lead,
and then they resent you for it.
They put you on a pedestal,
look up to you,
and then blame you for the crick in their necks.
Δημήτρης Καζάκης
Το ράδιο εννέα ξεκίνησε νομίζω σήμερα καθημερινή εκπομπή με ομιλητή τον κ. Καζάκη, που θα σχολιάζουν αλλά κυρίως θα αποκτυπτογραφούν τα παραμύθια των και καλά ειδησεογραφικών ειδήσεων.
Προσωπικά δεν τον ήξερα τον άνθρωπο, μέχρι να δω την πρώτη εκπομπή στο ΚΡΗΤΗ TV (Συνολικά οι εκπομπές εδώ). Από εκεί και μετά θα έλεγα ότι έγω γίνει fan του ανθρώπου, γιατί αυτά που λέει που ικανοποιούν την ανάγκη μου για απλή λογική υπόσταση σε αυτά που λέει κάποιος. Ακόμα καλύτερα, αυτά που λέει έχουν νόημα όχι μόνο για το Ελλαδικό χώρο αλλά και τον παγκόσμιο.
Αυτό που με προβληματίζει, είναι αν είμαι κάπως “τυφλωμένος” και αν υπάρχει κάποιο έτσι υποκείμενο κίνητρο πίσω από τον άνθρωπο αυτό. Πάντα έχω υπόψη μου τα κίνητρα των ανθρώπων για οτιδήποτε κάνουν, όσο καλή και να είναι η πράξη τους. Γενικά όταν αξιολογώ μια πράξη σχεδόν ποτέ δεν το κάνω χωρίς το κίνητρο αυτής.
Στην περίπτωση λοιπόν του κ. Καζάκη, έχω προσπαθήσει να δω αν υπάρχει κάτι “κακό” στις προθέσεις του ή κάτι λάθος στην λογική του επιχειρηματολογία αλλά προς το παρών δεν μπορώ. Ο λόγος που το προσπαθώ λίγο περισσότερο είναι γιατί δεν έχω γνώση για το παρελθόν του και αισθάνομαι ότι προέκυψε κάπως ξαφνικά. Βέβαια οι καιροί είναι περιέργοι και συνεπώς ίσως χρειάζονται έτσι τέτοιες περίεργες ανακατατάξεις.
Όπως και να έχει, η απλότητα σε συνδυασμό με τα ιστορικά παραδείγματα, δεν μου αφήνει περιθώρια να βρω κενά στην επιχειρηματολογία του. Ίσως το μοναδικό σημείο που μπορώ να διαφωνήσω μαζί του, γιατί δεν πείθομαι ακριβώς (θα ήθελα μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη), είναι το θέμα της επιστροφής στην δραχμή. Στα υπόλοιπα όμως, πραγματικά δεν βρίσκω κάτι μεμπτό. Είναι τόσο απλή η λογική ροή της επιχειρηματολογίας του, πάντα με επεξήγηση κάθε μυστήριου όρου, που δεν αισθάνομαι καν την καχυποψία προς κάθε τεχνοκρατική ανάλυση.
Χάνω κάτι, ή απλά έχουμε ένα άνθρωπο που θέλει γνήσια το καλό της χώρας;
Ηθική ασυμβατότητα. Πόσο "ασύμβατοι" είμαστε όταν την αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα στον κοινωνικό μας κύκλο;
Εδώ και κάποιο καιρό, με αφορμή ένα δυο περιστατικά, με προβληματίζει ένα ερώτημα και ηθικό αλλά και πρακτικό.
Το ερώτημα είναι τι σημαίνει για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, όταν αυτός αποδέχεται στον κοινωνικό του κύκλο άτομα που χαρακτηρίζονται από μια συμπεριφορά, θεωρητικά ασύμβατη με αυτό. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό, και ατομικά για τον άνθρωπο αυτό, αλλά και συλλογικά για μια κοινωνία που απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό, και από τους ανθρώπους που πράτουν τα “ασύμβατα” και από τους ανθρώπους που τα αποδέχονται χωρίς έστω και ένα στοιχειώδες κράξιμο.
Να το κάνω λίγο πιο πρακτικό το θέμα σε επίπεδο διλήματος, σε αναλογία πάντα με το ατομικό αλλά και συλλογικό ερώτημα.
- Λέω ότι μισώ του παιδεραστές αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα που είναι παιδεραστές.
- Λέω ότι μισώ τα ψέματα αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα που διαρκώς λένε ψέματα όποτε μπορέσουν.
- Λέω ότι είμαι ηθικός αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα, ανήθικά κατά την προσωπική μου εκτίμηση.
- Λέω ότι εγώ είμαι τίμιος αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα που είναι κλέφτες και μάλιστα μου το περιφανεύονται κιολας.
- Λέω ότι θέλω το συλλογικό καλό και στον κοινωικό μου κύκλο έχω άτομα που τελικά κοιτάζουν αποκλειστικά και μόνο την παρτούλα τους.
Όλα τα διλήματα είναι βασικά το ίδιο, διαφοροποιούμενα μόνο στο πόσο σημαντική είναι η ασυμβατότητα. Σε κάθε περίπτωση, υποτίθεται ότι έχω μια θέση ή μια στάση ζωής( σωστή ή λάθος) που έρχεται σε αντίθεση με την στάση ζωής κάποιων στον κοινωνικό μου κύκλο.
Αν το σκεφτεί κανείς, τέτοιες διαφοροποιήσεις υπάρχουν, όχι μόνο μεταξύ ατόμων, αλλά και στο ίδιο το άτομο, όπου οι δύο πλευρές, θεωρητική και πρακτική, διαφέρουν πολύ. Δηλαδή άλλο τι δηλώνει και άλλο τι πράττω. Αυτό όμως είναι αλλού παπά ευαγγέλιο.
Και επανέρχομαι στο δίλημμα. Τι σημαίνει λοιπόν για το άτομο και κατεπέκταση για την κοινωνία;
Δεν δείχνει δηλαδή κάτι για το άτομο μου, αν πχ κοινωνικοποιούμαι με
- βιαστές
- κλέφτες
- νονούς της νύχτας
- προδότες του έθνους
- με παπάδες που τα πέρνουν για να πράξουν τα της πίστης τους
- …
Για μένα δείχνει και μάλιστα πολλά. Πιστεύω ότι δείχνει ότι με βάση το συμφέρον μας κάποια τα κάνουμε γαργάρα εως και τα θαυμάζουμε κιόλας, ειδικά στα οικονομικά θέματα και στα θέματα προβολής. Συνεπώς ή λέω ψέματα (μεγάλο η μικρό) ή κάνω γαργάρα γιατί είμαι ένας ακόμα wanna-be.
Πως δηλαδή είναι δυνατόν κάποιοι σκληρά τίμιοι εργαζόμενοι να ανέχονται κάποιους που καμιά σχέση με αυτό δεν έχουν και τους δημιουργούν και πρόβλημα; Εγώ, δεν βλέπω άλλη επιλογή από το ή δεν είσαι τίμιος πχ ή απλά προσδοκάς για σένα ή για τα παιδιά σου, μια θέση ατιμίας.Άλλωστε δεν έχει περάσει καιρός, και αν έχει περάσει δηλαδή, από τότε που ήταν μάγκας στο οικογενειακό τραπέζι, ο Νο 1 λαμόγιος. Μήπως, σήμερα όποια διαφορά στην πλευρά της ηθικής που έχουμε διαλέξει προκύπτει από την έλλειψη επιλογής και όχι γιατί πραγματικά έχουμε κάποιο ήθος;
Πως είναι δυνατόν, για παράδειγμα να θεωρούμε καλό άνθρωπο, κάποιον ο οποίος έχει άμεσα πάρεδώσε με αυτή την κάστα Ελλήνων, που έχουν προδόσει το έθνος? Τι δείχνει αυγό για μια κοινωνία, δηλαδή την Ελληνική, όσον αφορά το τι ακριβώς έχει καταλάβει και πως έχει βρεθεί σε αυτό το σημείο;
Στην Αμερική για παράδειγμα, που τους κράζουμε, πως μπορεί να συσχετιστεί η συμπεριφορά του όλα για την πάρτυ μου αλλά και του καλού οικογενειάρχη και γείτονα; Στην Ελλάδα, πως μπορούμε να αποδεχόμαστε ακόμα, άτομα που ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι μας κλέβουν έμεσα ή άμεσα; Για τους Γερμανούς τι δείχνει πχ, που τα λεφτά τους βγαίνουν από διεφθαρμένες εταιρίες και κατηγορούν αυτούς που διαφθείρουν;
Μπορεί αντιστοιχως ένα πατέρας με κόρη, να είναι κολητός με ένα μπίχτουλα με ιστορικό στις μικρούλες;
Και ένα πολύ μικρό δίλημα αλλά για μένα πολύ σημαντικό. Πως είναι δυνατόν ένας εργαζόμενος που γκρινιάζει για το ωράριο του, να πηγαίνει στο σουπερμαρκετ και στα μαγαζιά συστηματικά 10 λεπτά πριν κλείσουν οι επιχειρήσεις, χωρίς σεβασμό στην εργασία των συνανθρώπων του; Πως είναι δυνατό, υπό το σκεπτικό του "και αν πεινάσω στις τρεις", να θεωρούμε οκ την εργασία ανθρώπων σε ακατάλληλες ώρες. Πως είναι δυνατόν να κοινωνικοποιούμαστε με εργοδότες που ξεζουμίζουν τους σκλάβους, (ε υπαλλήλους ήθελα να πω) και να παραπονούμαστε για την δική μας εργασία; Ακόμα καλύτερα, πως είναι δυνατόν να ψωνίζουμε και από τέτοιες επιχειρήσεις, όταν έχουν πλήρη γνώση και επιλογή;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αμέτοχο σε όλα τα παραπάνω, αλλά κάπου βλέπω ότι η ελληνική κοινωνία, από τα μικρά πράγματα μέχρι τα πιο χοντρά, ουσιαστικά ούτε καν να αντιλαμβάνεται την συμμετοχή της στα δεινά που έχουν έρθει, ανεξαρτήτως των μεγάλων συμφερόντων. Και η συμμετοχή φαίνεται από την έλλειψη κοινωνικής συνοχής και την απουσία εθνικής κοινωνικής θωράκισης σε εχθρούς τους έθνους, ξένους ή Ελληνικούς.
Δεν μπορεί πάντα να κρυβόμαστε πίσω από την σημαντικότητα του ηθικού διλήμματος, γιατί καλώς ή κακώς ουσιαστικά εφαρμόζουμε το ότι είναι Νόμιμο (ή δεν τιμωρείται) δεν είναι πάντα και ηθικό. Πρέπει κάποια φάση, αν θέλουμε να πούμε ότι κάτι θα κάνουμε όχι σαν χώρα αλλά σαν ελληνικό έθνος, να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο και να πάρουμε θέση σε θέματα νομικά αλλά και ηθικά.
Λιβύη
Μετάφραση με google translate από
Η Λιβύη είναι μια μικρή χώρα με μόλις πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου σε ολόκληρη την Αφρική. Το λάδι που παράγεται είναι ιδιαίτερα περιζήτητο, λόγω της ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας.
Η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών μαζί με τη Βρετανία και τη Γαλλία έχει πραγματοποιήσει 7.459 βομβιστικές επιθέσεις από το Μάρτιο του 19. Βρετανία, η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες έστειλαν ειδικές δυνάμεις του εδάφους και τη λειτουργία μονάδων καταδρομέων να κατευθύνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της λεγόμενης αντάρτες - πρόκειται για ένα ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία του στρατού στον τομέα.
Οι στρατιώτες μπορεί να είναι δυσαρεστημένους Λίβυοι, αλλά η λειτουργία είναι υπό τον έλεγχο και την κατεύθυνση του διοικητές του ΝΑΤΟ και της Δυτικής μονάδες καταδρομέων που υπηρετούν ως «σύμβουλοι». Νέα όπλα και τα δισεκατομμύρια τους σε κεφάλαια προέρχονται από τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ που πάγωσε και κατασχέθηκαν περιουσιακά στοιχεία της Λιβύης σε δυτικές τράπεζες. Έχουν μόνο στρατιωτικές επιτυχίες τους εκτός της Βεγγάζης, στην Άπω Ανατολή της χώρας, ήταν αποκλειστικά με βάση τη συντονισμένη εναέριες και επίγειες δραστηριότητες των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ.
Σε στρατιωτικό επίπεδο, η αντίσταση της Λιβύης στο ΝΑΤΟ είναι του Δαβίδ και του Γολιάθ αναλογίες. ΗΠΑ στρατιωτικές δαπάνες είναι μόνο περισσότερες από δέκα φορές μεγαλύτερη από ολόκληρη την ετήσια Λιβύης Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) που ήταν $ 74.2 δισεκατομμυρίων το 2010, σύμφωνα με το World Book της CIA Fact.
Τις τελευταίες εβδομάδες, το ΝΑΤΟ τις στρατιωτικές επιχειρήσεις παρακολούθησης που χρησιμοποιούνται συλλογής μη επανδρωμένα αεροσκάφη, δορυφόρους, τοποθέτηση εναέριων επιθέσεων και μυστικές μονάδες καταδρομών να αποκεφαλίσει στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της Λιβύης και της διοίκησης και τις δυνατότητες ελέγχου. Η παγκόσμια οικονομική κυρώσεις σήμαινε ότι η χώρα ξαφνικά στερείται των εσόδων και ασφαλή πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες που χρειάζονται για να διατηρήσουν μια πολιτική οικονομία για μεγάλο χρονικό διάστημα.
"Το σωρευτικό αποτέλεσμα [της συντονισμένης αέρα του ΝΑΤΟ και της λειτουργίας του εδάφους] δεν καταστράφηκαν μόνο στρατιωτικές υποδομές της Λιβύης, αλλά και μειωμένη σε μεγάλο βαθμό διοικητές του συνταγματάρχη Καντάφι να ελέγχει τις δυνάμεις της, αφήνοντας ακόμη δεσμευτεί μονάδες αγωνίζονται σε θέση να μετακινηθούν, ανεφοδιασμό ή τον συντονισμό των ενεργειών», αναφέρει η εφημερίδα New York Times σε μια γιορτινή άρθρο στις 22 Αυγούστου.
Μια Λάθος πρόσχημα
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, την Ιταλία και στοχευμένες την κυβέρνηση της Λιβύης για την ανατροπή ή την «αλλαγή καθεστώτος», όχι επειδή οι κυβερνήσεις αυτές εξέφρασαν ανησυχίες σχετικά με την προστασία των αμάχων ή για να επιφέρουν μια πιο δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης στη Λιβύη.
Αν αυτό ήταν το πραγματικό κίνητρο της δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που θα μπορούσε να αρχίσει τον βομβαρδισμό της Σαουδικής Αραβίας αμέσως. Δεν υπάρχουν εκλογές στη Σαουδική Αραβία. Η μοναρχία ούτε καν επιτρέπουν στις γυναίκες να οδηγούν αυτοκίνητα. Σύμφωνα με το νόμο, οι γυναίκες πρέπει να καλύπτονται πλήρως στο δημόσιο ή θα πάνε στη φυλακή. Διαμαρτυρίες είναι σπάνιες στη Σαουδική Αραβία, επειδή οποιαδήποτε διαφωνία αντιμετωπίζεται με φυλάκιση, βασανιστήρια και εκτελέσεις.
Η μοναρχία της Σαουδικής προστατεύεται από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, διότι είναι μέρος της αδήλωτης αλλά πραγματική σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο. Η στάση των ΗΠΑ προς τη Σαουδική μοναρχία ήταν λίγα λόγια από τον Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1981, όταν είπε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ «δεν θα επιτρέψει την" επανάσταση στη Σαουδική Αραβία, όπως η Ιρανική Επανάσταση του 1979 που αφαίρεσε το καθεστώς πελάτης των ΗΠΑ του Σάχη. Μήνυμα του Reagan ήταν σαφές: το Πεντάγωνο και οι στρατιωτικές δυνάμεις της CIA θα ήταν να χρησιμοποιηθούν με αποφασιστικότητα για να καταστρέψει κάθε δημοκρατικό κίνημα ενάντια στην κυριαρχία της οικογένειας της Σαουδικής βασιλικής.
Ρητή δήλωση του Ρίγκαν το 1981, έχει πράγματι την πολιτική της κάθε διαδοχικές κυβέρνησης των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης και της τρέχουσας.
Λιβύη και Ιμπεριαλισμός
Λιβύη, σε αντίθεση με τη Σαουδική Αραβία, είχε μια επανάσταση κατά της μοναρχίας. Ως αποτέλεσμα της επανάστασης του 1969 με επικεφαλής τον Μουαμάρ Καντάφι, η Λιβύη δεν ήταν πλέον στη σφαίρα της επιρροής του σε κάθε ιμπεριαλιστική χώρα.
Λιβύη ήταν κάποτε μια φτωχή αποικία της Ιταλίας που ζουν κάτω από το τακούνι εκκίνησης του φασίστα Μουσολίνι. Μετά τη νίκη των Συμμάχων κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον έλεγχο της χώρας μεταφέρθηκε επισήμως στα Ηνωμένα Έθνη και η Λιβύη απέκτησε την ανεξαρτησία του το 1951 με τις πρόνοιες του μονάρχη βασιλιά Ίντρις.
Αλλά στην πραγματικότητα, η Λιβύη ήταν ελεγχόμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία μέχρι την επανάσταση του 1969.
Μια από τις πρώτες πράξεις της επανάστασης του 1969 ήταν να εξαλειφθεί η απομεινάρια της αποικιοκρατίας και ξένο έλεγχο.Δεν ήταν μόνο οι πετρελαιοπηγές εθνικοποιήθηκαν αλλά Καντάφι εξαλειφθεί ξένες στρατιωτικές βάσεις στο εσωτερικό της χώρας.
Τον Μάρτιο του 1970, η κυβέρνηση Καντάφι κλείσει δύο σημαντικές βρετανικές στρατιωτικές βάσεις στο Τομπρούκ και El Adem.Στη συνέχεια έγινε εχθρός του Πενταγώνου, όταν εκδιώχθηκαν οι ΗΠΑ Wheelus Air Force Base κοντά στην Τρίπολη που είχε τεθεί σε λειτουργία από τις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1945. Πριν από τη βρετανική στρατιωτική πήρε τον έλεγχο το 1943, οι εγκαταστάσεις ήταν μια βάση που λειτουργούν από τους Ιταλούς στο πλαίσιο του Μουσολίνι.
Wheelus είχε ένα σημαντικό Στρατηγική εντολή αέρα (SAC) βάση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τη στέγαση Β-52 βομβαρδιστικά αεροπλάνα και άλλα πρώτης γραμμής αεροσκαφών του Πενταγώνου που στοχεύει στη Σοβιετική Ένωση.
Μόλις κάτω από τον έλεγχο της Λιβύης, την κυβέρνηση Καντάφι επιτρέπεται σοβιετική στρατιωτική αεροπλάνα να έχουν πρόσβαση στο αεροδρόμιο.
Το 1986, το Πεντάγωνο βομβαρδίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τη βάση την ίδια στιγμή που βομβαρδίστηκε στο κέντρο της πόλης της Τρίπολης σε μια προσπάθεια να δολοφονήσει τον Καντάφι. Η προσπάθεια αυτή απέτυχε, αλλά 2-ετών κόρη του πέθανε μαζί με τα αποτελέσματα των άλλων πολιτών.
Το χαρακτήρα του καθεστώτος Καντάφι
Το πολιτικό, κοινωνικό και ταξικό προσανατολισμό του το καθεστώς της Λιβύης έχει περάσει από πολλά στάδια τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Η κυβέρνηση και η δημιουργία απόφαση αντανακλούσε αντιφατικές τάξη, την κοινωνική, θρησκευτική και περιφερειακών ανταγωνισμών. Το γεγονός ότι η ηγεσία του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία της Εθνικής Μετάβασης Συμβούλιο αποτελείται από τους κορυφαίους αξιωματούχους της κυβέρνησης Καντάφι, ο οποίος έσπασε με το καθεστώς και συμμάχων τους με το ΝΑΤΟ, είναι το σύμβολο της εδώ και δεκαετίες-μακρά αστάθεια στο εσωτερικό της Λιβύης εγκατάστασης.
Οι εγγενείς αντιφάσεις που επιδεινώθηκαν από πιέσεις που εφαρμόζεται στη Λιβύη από το εξωτερικό. Οι ΗΠΑ επέβαλαν εκτεταμένες οικονομικές κυρώσεις στη Λιβύη στη δεκαετία του 1980. Οι μεγαλύτερες δυτικές εταιρείες αποκλείστηκαν από την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας με τη Λιβύη και τη χώρα απαγορεύθηκε η πρόσβαση στην πίστωση από δυτικές τράπεζες.
Στην εξωτερική της πολιτική, τη Λιβύη έδωσε σημαντική οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη στις εθνικές απελευθερωτικούς αγώνες, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης, Νότια Αφρική, την Ιρλανδία και αλλού.
Λόγω της οικονομικής πολιτικής της Λιβύης, το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού είχε πηδήσει δραματικά μετά το 1969. Έχοντας έναν μικρό πληθυσμό και σημαντικά έσοδα από την παραγωγή της σε πετρέλαιο, επαυξημένη με εκτεταμένες πολιτική το καθεστώς του Καντάφι των κοινωνικών παροχών, δημιούργησε μια τεράστια πρόοδο για την κοινωνική και οικονομική κατάσταση για τον πληθυσμό. Λιβύη ήταν ακόμα μια ταξική κοινωνία με πλούσιους και φτωχούς, και τα κενά μεταξύ αστικών και αγροτικών βιοτικού επιπέδου, αλλά ο αναλφαβητισμός ήταν ουσιαστικά εξαλειφθεί, ενώ η εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη ήταν δωρεάν και σε μεγάλο βαθμό προσβάσιμα. Μέχρι το 2010, το κατά κεφαλήν εισόδημα στη Λιβύη ήταν κοντά τις υψηλότερες στην Αφρική, σε 14.000 δολάρια και το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε σε πάνω από 77 χρόνια, σύμφωνα με το World Book της CIA Fact.
Πολιτικό προσανατολισμό του Καντάφι απέρριψε ρητά κομμουνισμό και τον καπιταλισμό. Δημιούργησε μια ιδεολογία που ονομάζεται το «Τρίτο Διεθνές Θεωρίας», το οποίο ήταν ένα εκλεκτικό μίγμα του ισλαμικού, Αραβικές εθνικιστικές και σοσιαλιστικές ιδέες και προγράμματα. Το 1977, η Λιβύη μετονομάστηκε Αραβική Δημοκρατία της Λιβύης της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Λαϊκής. Ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένου του πετρελαίου, κρατικοποιήθηκε και η κυβέρνηση παρείχε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κοινωνικής ασφάλισης ή αυτό που ονομάζεται πολιτική κράτους πρόνοιας, παρόμοια με κάποια χαρακτηριστικά κυριαρχούν στη Σοβιετική Ένωση και μερικά της Δυτικής Ευρώπης καπιταλιστικές χώρες.
Όμως, η Λιβύη δεν ήταν ένα εργατικό κράτος »ή μια« σοσιαλιστική κυβέρνηση »να χρησιμοποιήσει τη λαϊκή αν όχι επιστημονική χρήση του όρου« σοσιαλιστική ». Η επανάσταση δεν ήταν μια εξέγερση των εργαζομένων και των αγροτών ενάντια στην καπιταλιστική τάξη αυτή καθαυτή. Λιβύη παραμένει μια ταξική κοινωνία, αν ταξική διαφοροποίηση μπορεί να ήταν κάπως κρυμμένη κάτω από την ύπαρξη των επαναστατικών επιτροπών και το ριζοσπαστικό, λαϊκιστική ρητορική που προήλθε από το καθεστώς.
Όπως και σε πολλές αναπτυσσόμενες, χώρες πρώην αποικίες, κρατική ιδιοκτησία της περιουσίας δεν ήταν «σοσιαλιστικό» αλλά αναγκαία οχύρωση της υπανάπτυκτη καπιταλιστική τάξη. Ιδιοκτησίας κράτους στο Ιράκ, τη Λιβύη και άλλα τέτοια μετα-αποικιακών καθεστώτων σχεδιάστηκε για να διευκολύνει την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη μιας νέας καπιταλιστική άρχουσα τάξη που ήταν αρχικά πολύ αδύνατη, πολύ στερούνται κεφαλαίου και πάρα πολύ αποκομμένοι από τη διεθνή πιστωτική να ανταγωνιστεί μόνη της όρους με τους κυρίαρχους τομείς του καπιταλισμού μονοπώλιο κόσμο. Η εκκολαπτόμενη καπιταλιστικές τάξεις στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, όπως προωθείται κρατική περιουσία, υπό τον έλεγχό τους, έτσι ώστε να διασταυρώνονται με τις δυτικές τράπεζες και πολυεθνικών εταιριών και να δημιουργήσουν ευνοϊκότερους όρους για το παγκόσμιο εμπόριο και τις επενδύσεις.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το «σοσιαλιστικό μπλοκ» των κυβερνήσεων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης το 1989-91 στερούνται Λιβύη μιας οικονομικής και στρατιωτικής αντίβαρο προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, και η εγχώρια οικονομική και εξωτερική πολιτική της λιβυκής κυβέρνησης στράφηκε στην καταλύματα με τη Δύση.
Στη δεκαετία του 1990 ορισμένοι τομείς της λιβυκής οικονομικής εγκατάστασης και την Καντάφι υπό την ηγεσία της κυβέρνησης ευνοεί την ιδιωτικοποίηση, περικοπή των κοινωνικών προγραμμάτων και των επιδοτήσεων και της ένταξης στις δυτικοευρωπαϊκές αγορές.
Όσο νωρίτερα λαϊκισμός του καθεστώτος έδωσε σταδιακά δρόμο για την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αυτό ήταν, όμως, μια μακρά διαδικασία.
Το 2004, ο Τζορτζ Μπους έληξε κυρώσεων για τη Λιβύη. Δυτικών πετρελαϊκών εταιρειών και τραπεζών και άλλων εταιρειών ξεκίνησε τεράστιες άμεσες επενδύσεις στη Λιβύη και το εμπόριο με τις επιχειρήσεις της Λιβύης.
Υπήρξε επίσης μια αύξηση της ανεργίας στη Λιβύη και σε περικοπές των κοινωνικών δαπανών, οδηγώντας σε ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και την κατηγορία πόλωση.
Αλλά Καντάφι ο ίδιος θεωρήθηκε ακόμα ένα αγκάθι στα πλευρά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Θέλουν απόλυτη μαριονέτες, όχι απλά τους εταίρους, στα σχέδιά τους για εκμετάλλευση. Η απελευθέρωση Wikileaks του κράτους καλώδια Τμήματος μεταξύ 2007 και 2010 δείχνουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και δυτικές εταιρείες πετρελαίου είχαν καταδικάζοντας Καντάφι για αυτό που ονομάζεται "εθνικισμού". Καντάφι απείλησε ακόμη και να περιουσίας επανεθνικοποίηση δυτικές πετρελαϊκές εταιρείες, εκτός εάν η Λιβύη χορηγήθηκε ένα μεγαλύτερο μερίδιο των εσόδων για τα έργα τους.
Ως ένα άρθρο στη Νέα ενότητα Υόρκη σήμερα Times Business είπε με ειλικρίνεια: "" Ο συνταγματάρχης Καντάφι αποδείχθηκε προβληματικό εταίρο για την διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες, που αντλούν συχνά τα τέλη και τους φόρους και κάνοντας άλλα απαιτεί μια νέα κυβέρνηση με στενούς δεσμούς με το ΝΑΤΟ μπορεί να είναι. ευκολότερη συνεργάτης για δυτικές χώρες για την αντιμετώπιση ».
Ακόμη και η πιο πρόσφατη δημοσίευση της CIA Fact Book για τη Λιβύη, που γράφτηκε πριν από την ένοπλη εξέγερση υπερασπίστηκε από το ΝΑΤΟ, καταγγέλλει η μετρούμενη ταχύτητα του υπέρ της αγοράς μεταρρυθμίσεις στη Λιβύη: «Λιβύη αντιμετωπίζει μια πολύ δρόμο μπροστά όσον αφορά την απελευθέρωση του σοσιαλιστικού προσανατολισμού της οικονομίας, αλλά οι αρχικές μέτρα-συμπεριλαμβανομένων των υποψήφιων προς ένταξη στον ΠΟΕ, μειώνοντας κάποιες επιδοτήσεις, και ανακοινώνοντας τα σχέδια για την ιδιωτικοποίηση-βάζουν τα θεμέλια για τη μετάβαση σε μια πιο οικονομία της αγοράς. "(Fact Book της CIA World)
Η έναρξη της ένοπλης εξέγερσης, στις 23 Φεβρουαρίου από δυσαρεστημένους μέλη της Λιβύης στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο έδωσε την ευκαιρία για τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, στο πρωτάθλημα με τη γαλλική και τη βρετανική ομολόγους τους, να ανατρέψουν στρατιωτικά την κυβέρνηση της Λιβύης και να την αντικαταστήσει με έναν πελάτη ή ανδρείκελο καθεστώς.
Φυσικά, στην εξέγερση ήταν εργαζόμενοι και οι νέοι που είχαν πολλές νόμιμες διαμαρτυρίες κατά την κυβέρνηση της Λιβύης.Αλλά αυτό που είναι κρίσιμο σε ένοπλο αγώνα για την κρατική εξουσία δεν είναι η σύνθεση της κατάταξης-και-αρχείο στρατιώτες, αλλά το ταξικό χαρακτήρα και την κατεύθυνση της πολιτικής της ηγεσίας.
Χαρακτήρας του Εθνικού Συμβουλίου Μετάβασης
Το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο (NTC) να συγκροτηθεί η ηγεσία της εξέγερσης στη Βεγγάζη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Λιβύης. Η κεντρική ηγέτης είναι ο Μουσταφά Αμπντέλ-Jalil, ο οποίος ήταν υπουργός της Λιβύης Δικαιοσύνης μέχρι αποστασία του, κατά την έναρξη της εξέγερσης. Ήταν ένας από τους σημαντικό αριθμό δυτικών προσανατολισμό και νεοφιλελεύθερη αξιωματούχοι από την κυβέρνηση της Λιβύης, διπλωματικού σώματος και των στρατιωτικών τάξεις που προσχώρησαν στην αντιπολίτευση κατά τις ημέρες αμέσως μετά την έναρξη της εξέγερσης.
Μόλις ιδρύθηκε, η NTC άρχισε την πρόσκληση για την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Οι εκκλήσεις αυτές έγιναν αύξηση πανικό, όπως έγινε σαφές ότι, σε αντίθεση με τις προβλέψεις στις αρχές ότι ο Καντάφι υπό την ηγεσία της κυβέρνησης θα κατέρρεε μέσα σε λίγες μέρες, ήταν η "αντάρτες", οι οποίοι αντιμετωπίζουν επικείμενη ήττα στον εμφύλιο πόλεμο. Στην πραγματικότητα, ήταν μόνο λόγω των ΗΠΑ / ΝΑΤΟ εκστρατεία βομβαρδισμών, που ξεκίνησε με μεγάλη βιασύνη στις 19 Μαρτίου ότι η εξέγερση δεν κατέρρευσε.
Τα τελευταία πέντε μήνες του πολέμου έχουν διαγράφονται οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με την φιλο-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της NTC. Ένα εντυπωσιακό επεισόδιο έλαβε χώρα στις 22 Απριλίου, όταν ο γερουσιαστής Τζον Μακέιν έκανε μια "έκπληξη" ταξίδι στην Βεγγάζη. Ένα τεράστιο πανό παρουσιάστηκε για να τον χαιρετήσει με μια αμερικανική σημαία τυπωμένο πάνω του και τα λόγια: «Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής - Έχετε ένα νέο σύμμαχο στη Βόρεια Αφρική."
Παρόμοια με τη στρατιωτική σχέση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Λιβύης "ανταρτών" ένοπλες δυνάμεις, η NTC εξαρτάται εξ ολοκλήρου από και δευτερευούσης προτεραιότητας προς τις ΗΠΑ, τη γαλλική, βρετανική και την ιταλική ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις.
Σε περίπτωση που το Πεντάγωνο, CIA, και η Wall Street με επιτυχία την εγκατάσταση ενός πελατειακού καθεστώτος στην Τρίπολη, θα επιταχύνει και να ενθαρρύνω τις ιμπεριαλιστικές απειλές και παρέμβαση ενάντια σε άλλους ανεξάρτητους κυβερνήσεις, όπως η Συρία και τη Βενεζουέλα. Σε κάθε περίπτωση θα δούμε μια παρόμοια διαδικασία ξεδιπλώνονται, συμπεριλαμβανομένης και της δαιμονοποίησης της ηγεσίας των στοχοθετημένων χωρών, έτσι ώστε να σιωπή ή σίγαση μια μαχητική αντιπολεμική απάντηση στην επιθετικότητα του πολέμου ιθυνόντων.
Εμείς στο Συνασπισμό ΑΠΑΝΤΗΣΗ καλέσει όλους αυτούς που συμμερίζονται αυτή την προοπτική να συμμετάσχουν μαζί μας, την κινητοποίηση και να αποκαλύπτει την αποικιακή ατζέντα που κρύβεται κάτω από το σύνθημα της «ανθρωπιστικής επέμβασης».
Brian Becker, Εθνικός Συντονιστής, Συνασπισμός ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μία έρευνα από το 1821 μέχρι σήμερα για τα δάνεια της Ελλάδας
Είναι η Ελλάδα το απείθαρχο και ατίθασο παιδί της Ευρώπης και ένα από τα πλέον ατίθασα παγκοσμίως; Μας αξίζει που το Focus χρησιμοποιεί...
τα αγάλματα των προγόνων μας για να.....
μας κάνει άσεμνες χειρονομίες με το.... δάχτυλο; Είμαστε τεμπέληδες και κατά το κοινώς λεγόμενο μπαταξήδες που δεν πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας στους δανειστές μας; Είμαστε ένας λαός καλοπερασάκηδων που αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τις συμβατικές υποχρεώσεις μας έναντι των … «συμμάχων» μας; Ερωτήματα που μπορεί να απαντηθούν μόνο αν ανατρέξουμε στο παρελθόν και μάλιστα εκ της Εθνικής παλιγγενεσίας με την Επανάσταση του 1821.
Ψάξαμε λοιπόν βιβλιογραφία, στοιχεία στο διαδίκτυο και κατορθώσαμε και ανακαλύψαμε όλα τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από τότε μέχρι σήμερα! Στις παρακάτω γραμμές θα βρείτε απίστευτες πληροφορίες οι οποίες θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας στα ερωτήματα που θέτουν τα πειθήνια όργανα των διεθνών τοκογλύφων όπως το Focus! Η Ελληνική Επανάσταση είχε λάβει δάνεια ακόμη και για καριοφίλια που δεν λάβαμε ποτέ πριν το 1821, γεγονός που έμελε να σηματοδοτήσει τι θα επακολουθήσει αργότερα. Ετσι η ιστορία του Δημοσίου χρέους της χώρας μας χωρίζεται σε πολλές περιόδους τις οποίες και τις κατηγοριοποιούμε
Πρώτη περίοδος 1824 με 1897
Την περίοδο αυτή η Ελλάδα πήρε ΔΕΚΑ (10) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 770 εκ. γαλλικά Φράγκα. Το πόσο «καλά παιδιά» ήμασταν καθώς και πόσο τοκογλύφοι υπήρξαν οι … πρόγονοι του Ντομινίκ Στρος-Καν (δεν ξέρω αν τότε είχαν καμαριέρες) φαίνεται από το γεγονός, ότι ενώ η αναγραφόμενη αξία των ΔΕΚΑ αυτών δανείων , ήταν 770 εκ. γαλλικά Φράγκα, εντούτοις στο χέρι πήραμε μόνο … 464 εκ.!Τα υπόλοιπα δεν μας δόθηκαν ποτέ μιας κα αποτέλεσαν … έξοδα φακέλων των Τραπεζών, καθώς και ότι άλλο μπορεί να χρεώσει ένας γνήσιος τοκογλύφος!
Από ποιους τα πήραμε όμως;
• Δύο δάνεια από την Αγγλία κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το 1824 και το 1825, συνολικά 2,8 εκ. λίρες στερλίνες
• Ένα, 60 εκ. γ.φ. με την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, το 1832.
• Δύο επί Κουμουνδούρου, το 1879 και το 1890, συνολικά 180 εκ. γ.φ.
•Πέντε επί Χ. Τρικούπη το 1882-1885 και το 1886-1881, συνολικά 450 εκ. γ.φ. και τέλος
•Ενα επί Σωτηρόπουλου-Ράλλη το 1893, 9.7 εκ. γ.φ.
Την εποχή αυτή μεγάλη δύναμη είχε ο Στρατός. Οι πελατειακές σχέσεις όμως καθώς και η διαχείριση τους ήταν ακριβώς η ίδια με την σημερινή. Ετσι , η χώρα μας που διέθετε 20.000 τακτικό στρατό, έπαιρνε όλα αυτά τα δάνεια για να συντηρεί τους αξιωματικούς και να τους μισθοδοτεί! Φτάσαμε έτσι να έχουμε … 12.000 Αξιωματικούς. Δηλαδή, 1,4 αξιωματικοί για κάθε 2 φανταράκια! Το θέμα ήταν λοιπόν ποιος διέταξε ποιον μιας όλοι καταλάβατε τι σκοπό είχαν τα δάνεια μας. Δάνεια που μας έδιναν με φειδώ οι μεγάλες δυνάμεις γιατί προσέβλεπαν στον πλούτο της χώρα μας μετά την απελευθέρωσή της και μας υποχρεώναν να στρατικοποιήσουμε την Ελλάδα για να αντέξει ως νεοσύστατο κράτος (δεν ξέρω αν σας φέρνει στο μυαλό κάτι από το σύγχρονο 7 προς 10 καθώς και την κούρσα εξοπλισμών με την τουρκία)! Οι περισσότεροι καπετάνιοι τότε, εμφάνιζαν περισσότερους άνδρες για να επωφελούνται τους επιπλέον μισθούς. Έτσι ενώ ένας Στρατηγός έπαιρνε μισθούς για 12.000 άνδρες στην ουσία πλήρωνε μόνο 3.000 μιας και είχε μόνο τόσους!
Η πρώτη πτώχευση ήταν θέμα χρόνου και ήρθε μόλις το 1825 . Το 1826 ανέλαβε την διακυβέρνηση ο Α. Ζαίμης και στο ταμείο του κράτους βρήκε μόνο … 16 γρόσια! Δηλαδή ούτε καν μια λίρα!
Τότε λοιπόν η Ελλάς ονομάστηκε για πρώτη φορά Ψωροκώσταινα
- Περίοδος του Οθωνα
Όταν έγινε Βασιλιάς ο Οθωνας, πήρε κι αυτός ένα … δανειάκι και μάλιστα με την εγγύηση των τριών μεγάλων Δυνάμεων (όπως βλέπετε υπήρχε και τότε μια … Τρόικα)! Η κάθε μια εγγυήτρια δύναμη … εγγυήθηκε για το 1/3 του δανείου με μια διαφορά! Την τρίτη δόση η οποία ήταν 20 εκ. γαλλικά φράγκα δεν καταβλήθηκε ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ στη χώρα μας. (Σας θυμίζει τίποτε αυτό άραγε;) Πάντως όσα πήρε ο Οθωνας, δηλαδή οι δύο προηγούμενες δόσεις , σύνολο 20. εκ γαλ. Φράγκα , οι Έλληνες δε τα είδαν στις τσέπες τους μιας και το 57% κατακρατήθηκε από την δανειοδότρια τράπεζα κατακρατήθηκε στο εξωτερικό, ενώ το υπόλοιπο σπαταλήθηκε από την αντιβασιλεία κυρίως σε έξοδα του … Βαυαρικού στρατού (πάλι οι Γερμανοί δηλαδή στη μέση)! Τελικά η καθαρή εισροή , από το δάνειο, για την Ελλάδα ήταν μόλις 14,2%. Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο.Με αυτά και μ αυτά , φτάσαμε στο 1843 οπότε είχαμε και τη δεύτερη χρεοκοπία της Ελλάδος.
- Η Τρικουπική περίοδος
Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Α. Συγγρός. Ηταν ο άνθρωπος που εξασφάλιζε στο Ελληνικό Δημόσιο δανειοδότες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος. Ήταν ο άνθρωπος που από τη δανειακή πρόσοδο εκτελούσε δημόσια έργα (Ισθμός Κορίνθου, σιδηρόδρομοι Λαυρίου, Θεσσαλίας κλπ.). Ηταν ο υπερεργολάβος με ό,τι αυτό σημαίνει. Τωρα αν αυτό σας θυμίζει κάποιο νεότερο πολιτικό της Ελλάδος, σίγουρα δεν φταίμε εμείς. Αλλά κάπου έχει πάει το μυαλό σας ε; Από την άλλη πλευρά ο Χ. Τρικούπης θα αναδυθεί σε πρωταθλητή του εξωτερικού δανεισμού. Την περίοδο του ελληνικού βασιλείου 1832-1893 στον Τρικούπη χρεώνεται το 58,4% του εξωτερικού δανεισμού, με 450 εκ. γαλλικά φράγκα Και όπως ήταν φυσικό, ο υπερδανεισμός με τοκογλυφικούς όρους , έφερε και πάλι το 1893 την τρίτη χρεοκοπία στην χώρα μας. Ετσι μέχρι το 1897, ο συνολικός δανεισμός μας έφθασε όπως είπαμε στα 770 εκ. γ.φ., από τα οποία “στο χέρι πήραμε” 389 εκ. γ.φ. δηλαδή μόλις το 50,5%. Με την συνηθισμένη τακτική δηλαδή, υπογράψαμε στους τοκογλύφους «γραμμάτια» και στο χέρι πήραμε μόλις τα μισά. Και φυσικά τα τοκοχρεολύσια … έτρεχαν! Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα πληρώσανε τελικά τα τρισέγγονα του Τρικούπη εις το ακέραιο και δέκα φορές πάνω! Ετσι το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (κάτι θα σας θυμίζει ο όρος αυτός ε;) και ταυτόχρονα θα της παραχωρηθεί δάνειο 150 εκ. φ. (κάτι σαν α 110 δις που πήρε ο Γιώργος δηλαδή) Απ’ αυτό το 62% καταβλήθηκε ως … αποζημίωση της Οθ. Αυτοκρατορίας κυρίως για την παραχώρηση της Θεσσαλίας και τον πόλεμο του 1897. Το 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης. Πάντως φανήκαμε αρκετά … «κύριοι» αφού πληρώσαμε αποζημίωση σε αυτούς που παράνομα μας κατείχαν (αν και στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε για την περίπτωση αυτή μια πολύ γνωστή λέξη που αρχίζει με το γράμμα «Μ»)
Ακολουθεί μια δεύτερη περίοδος από το 1900 ως το 1945
Ως το 1914 υπάρχει μια περίοδος στην οποία αναπτύσσεται ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα και υποχωρεί ο κρατικός. Την ίδια αυτή εποχή η Αθήνα αντιμετωπίζει τον Μακεδονικό αγώνα και από το 1912 τους Βαλκανικούς. Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκ. φ. Τα δύο πρώτα (76 εκ. φ.) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκ. φ. το 1914.Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν :
- Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων (από τότε ήταν της μόδας να πληρώνει η Ελλάδα χρεολύσια προηγούμενων δανείων με … νέα δάνεια).
- Υπέρ της διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων και
- Στην ενσωμάτωση των νέων περιοχών που προέκυψαν μετά τους Βαλκανικούς.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι την περίοδο αυτή υπογράψαμε νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα παλιά.
Από το 1915 ως το 1923 η Ελλάδα του διχασμού βρίσκεται εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια θα βιώσει τη Μικρασιατική καταστροφή και να βρεθεί με τους πρόσφυγες απ’ αυτήν. Εδώ αρχίζουν και τα πραγματικά … δανειακά (πλην όμως τοκογλυφικά) ευτράπελα!Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.) ενώ σε έξαρση βρίσκεται και ο εσωτερικός δανεισμός. Ενώ η χώρα στην ουσία δεν μπορούσε να δανειστεί, και ουδείς γνώριζε το παραμικρό στο Κοινοβούλιο, ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλούν για δύο μυστικά δάνεια και μάλιστα μεγάλα! Ένα το 1915 και ένα το 1916 , ισόποσα από 40 εκ μάρκα έκαστο.
Τα 80 εκ μάρκα αυτά δεν είχαν εγγραφεί πουθενά !!! Η Κυβέρνηση Σκουλούδη τα κράτησε εντελώς εντελώς μυστικά, ακόμα και από τη Βουλή και δεν τα ανέγραψε πουθενά λες και πρόκειται για δάνειο κάποιου … «μπακάλη της γειτονιάς»! Η υπόθεση έφτασε το 1918 στο ανώτατο ειδικό δικαστήριο στο οποίο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκλειφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας! Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί σε κανένα συντεταγμένο κράτος παρά μόνο σε Αφρικανικές Δημοκρατίες όπου οι Φύλαρχοι είχαν το … γενικό κουμάντο!
ΤΟ ΠΟΙΟ ΑΙΣΧΡΟ ΔΑΝΕΙΟ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ!
Την περίοδο αυτή υπογράψαμε και λάβαμε το πιο αισχρό δάνειο που έχει πάρει ποτέ χώρα! Αισχρό όχι για το μέγεθός του, μιας και ήταν σχετικά μικρό αλλά επαίσχυντο για τον λόγο που το λάβαμε! Προσέξτε λοιπόν: Το 1913 ο Ελληνικός Στρατός, αποτελούμενος από δυνάμεις της Β.Ελλάδος, έχυσε το αίμα του για να καταλάβει μια στρατηγικής σημασίας σιδηροδρομική γραμμή! Την γραμμή Θεσσαλονίκης – Κωνσταντινούπολης! Και το πέτυχε αυτό! Η γραμμή κατελήφθη από τον Ελληνικό Στρατό. Φαίνεται όμως ότι οι “Σύμμαχοι” είχαν άλλα σχέδια για μας! Ενώ την καταλάβαμε εμείς, ξαφνικά οι Γάλλοι αποφάσισαν ότι … η γραμμή τους ανήκει, στα πλαίσια της “συμμαχικής μοιρασιάς”!Όμως ήταν κάτι που υπήρχε σε Ελληνικά εδάφη και δεν θα μπορούσαμε να δεχτούμε κάτι τέτοιο! Ετσι μας εξανάγκασαν να την αγοράσουμε! Κι επειδή ως συνήθως δεν είχαμε λεφτά, μας έδωσαν το δάνειο και μάλιστα σε δολάρια. Μας έδωσαν ένα Καναδικό (δηλαδή Γαλλικό) δάνειο 8.000.000 δολαρίων για να πληρώσουμε στους Γάλλους μια σιδηροδρομική γραμμή την οποία εμείς την είχαμε καταλάβει με τον στρατό μας!Είπε κανείς τίποτα;
- Περίοδος Μεσοπολέμου 1924 με 1932
Με τη Μικρασιατική καταστροφή ο ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση. Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτισμός θα βρεθεί σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση. Ο Βενιζέλος θα επιστρέψει και θα κερδίσει τις εκλογές του 1928, με 223 έδρες από τις 250. Η τετραετία του θα είναι περίοδος κοινοβουλευτικής ομαλότητας. Τα επιτακτικότερα προβλήματα είναι το προσφυγικό και η σταθεροποίηση της δραχμής που η αξίας της είχε πέσει στο δέκατο πέμπτο της προπολεμικής. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη. Σε σχέση με την προπολεμική έχει αυξηθεί κατά 37 φορές!Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια. Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά (9) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκ. φρ. Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία. Τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού, τη σταθεροποίηση της δραχμής και παραγωγικά. Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων. Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρ. φρ. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ. δηλαδή 183 περισσότερα απ’ όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούμε 2 δισ. χρ. ερ. (σας θυμίζει κάτι άραγε αυτό; σας θυμίζω προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο : «το 1994 χρωστούσαμε 90 δις ευρώ πληρώσαμε 517 δις ως το 2010 και παρ όλα αυτά χρωστάμε άλλα 340 δις») Το 1932 είχαμε την τέταρτη πτώχευση.Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός ενώ θα παγώσει, λόγω της παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση των παλαιών.
- 1946-1966 Ανασυγκρότηση και ανάπτυξη
Πρώτο μέλημα της χώρας η ανασυγκρότηση της από την κατοχική καταστροφή που είχε φθάσει 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946. Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ο εμφύλιος και το τρίτο οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι μεγαλύτερες στη Δυτ. Ευρώπη 19 και που έφθαναν στο 27,5% των συνολικών εξόδων. Τα προβλήματα μέχρι το 1952-53 θα τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις. Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση. Το δημόσιο χρέος συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό ΔΧ το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός. Την περίοδο 1962-67 οι ελληνικές κυβερνήσεις θα διακανονίσουν το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ., το οποίο μαζί με τους τόκους ανερχόταν στα 6,41 δισ. δρχ. Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει μόνο τρια εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκ. δολ. Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ (28) εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκ. δολ. Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από τη Δυτ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς. Για την εξυπηρέτηση του μετακατοχικού εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει! Καταλάβατε το μέγεθος της τοκογλυφίας;- Περίοδος Δικτατορίας 1967 με 1974
Περίοδος υπέρογκου εσωτερικού δανεισμού, ο οποίος και τετραπλασιάσθηκε. Αντίθετα ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει πολύ μικρή αύξηση. Συνολικά 19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δανειακού Χρέους εξ αυτών το 92,2% ήταν σε δολ. Την περίοδο αυτή εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα. Πρόκειται για δάνεια εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό, υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο προς εκτέλεση δημοσίων έργων, με ανάδοχους τις εν λόγω εταιρείες. Συνολικά συνομολογήθηκαν 59 τέτοια δάνεια. Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ο δανειολήπτης, έτσι δεν θεωρείται εξωτερικός δανεισμός. Στο νέο Δημόσιο Χρέος ο δανεισμός σε συνάλλαγμα αντιπροσώπευε το 23,6%.
- Περίοδος Μεταπολίτευσης 1975 με 1981 (Κυβέρνηση Καραμανλή)
Το προπολεμικό εξωτερικό Δημόσιο Χρέος, λόγω του διακανονισμού 1962-67 βαίνει συνεχώς μειούμενο. Από το 4% του συνολικού Δ.Χ. το 1974 θα πέσει το 1981 στο 0,6%. Ο μεταπολεμικός εξωτερικός, κατά μέσο όρο, στο 3,9% των τακτικών εσόδων. Συνολικά έχουμε 24 εξωτερικά δάνεια. Τρία από την γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες. Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.- Περίοδος 1981 με 1989 (Κυβέρνηση Α.Παπανδρέου)
Ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά. Οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση -ΔΕΚΟ από 300.000 θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις θα φθάσουν τις 640.000! Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%. Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό.Το 1985 η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν Δημόσιο Χρέος το οποίο είχε αρχίσει να προσδιορίζει την ύπαρξη της οικονομίας και όχι την ανάπτυξή της. Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου. Μεταξύ το 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διετέθει για την εξυπηρέτηση των δανείων!!! Φοβερά μεγάλο ποσοστό! Εκεί κάπου στο 1987 αρχίζει ο Γολγοθάς της Ελλάδος!
Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής. Ένα, το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981 και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών. Προφανώς μετά το 1824 ο εξωτερικός δανεισμός είχε γίνει για την χώρα μας, έσοδο τακτικό αλλά και έξοδο υπέρβαρο.
Είμαστε σίγουροι ότι αν ψάξουμε σε μεγαλύτερο βάθος ιστορικά τα αρχεία της χώρας μας θα βρούμε και άλλα τέτοια πολλά! Το θέμα όμως είναι, και φαίνεται σε όλη του ην μεγαλοπρέπεια, ότι η Ελλάδα όχι απλά ΔΕΝ αποτέλεσε το «κακομαθημένο παιδί» των συμμάχων και τον «μπαταχτσή» της κοινότητας, αλλά αποτέλεσε τον μεγάλο πελάτη των Δυτικών Τραπεζών και έναν από τους καλύτερους σε όλη την Δυτική Οικονομία ! Τόσο καλό που οι Δυτικές τράπεζες δεν είχαν καμία όρεξη να σταμαήσουν να δανείζουν γιατί επί 200 χρόνια πλήρωνε αδιαμαρτύρητα! Η Ελλάδα αποτέλεσε ένα κλασικό παράδειγμα στο οποίο στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε η σημερινή Δυτική Οικονομία, όταν αποφάσισε να μεταβληθεί σε «χρεοκρατία» debttocracy και ειδικά από την εποχή που ο χρυσός αποτελούσε το αντίκρυσμα του πλούτου μιας χώρας! Όταν σταμάτησε αυτό και το χρήμα γεννιούνταν από το χρέος (Θεωρία το χρέος γεννά χρήμα) η Ελλάδα αποτέλεσε έναν βασικό πυλώνα ανάπτυξης των προηγμένων Δυτικών κρατών όχι μόνο γιτι πληρωνε τοκογλυφικά δάνεια αλλά κυρίως γιατί με τα δάνεια αυτά αγόραζε στρατιωτικό υλικό και προιόντα των χωρών που της δάνειζαν! Ετσι, απ ότι είδατε τα τελευταία 200 χρόνια, πληρώναμε δάνεια τα οποία δεν τα παίρναμε ποτέ, είτε πληρώναμε μέχρι και 200 φορές πάνω την αξία τους , είτε πληρώναμε δάνεια για πράγματα που χύσαμε το αίμα μας για να τα αποκτήσουμε!
Φτάσαμε στο σημείο να αποπληρώνουμε δάνεια της πρώτης περιόδου της Επαναστάσεως του 1821 μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, και οι κατ όνομα σύμμαχοί μας να κερδίζουν τεράστια ποσά από χρεολύσια κάθε χρόνο, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα! Και ουδέποτε διαμαρτυρηθήκαμε ως λαός! Τα πληρώναμε εργαζόμενοι άοκνα και αγόγγυστα! Πληρώνουμε ακόμη και τους κλέφτες του γερμανικού Ράιχ που στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατέκλεψαν την περιουσία της χώρας μας, ρούφηξαν τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές και ρήμαξαν τον τόπο! Κατοχικές δυνάμεις που κατάσφαξαν τον Ελληνικό λαό και ουδέποτε μας αποζημίωσαν. Ενώ εμείς είχαμε αποζημιώσει ακόμη και τους Οθωμανούς που μας κατείχαν παράνομα επί 4 αιώνες! Από τις λίγες αυτές γραμμές που σας παραθέτουμε, είναι πλέον πρόδηλο ότι η χώρα μας ήταν από παλιά άνδρο των διεθνών πλιατσικολόγων ! Μπορεί να μας έδωσαν ψίχουλα για να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας, αλλά το εξαργύρωσαν επί δύο σχεδόν αιώνες! Για 200 χρόνια ο Ελληνας πληρώνει «αέρα» στους Γερμανούς και στους λοιπούς Φραγκολεβαντίνους, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία. Από το αστρονομικό ποσό που έχουμε πληρώσει τα 200 αυτά χρόνια, ζήτημα να έχουμε λάβει στην πραγματικότητα ένα 25% και ίσως να είναι και μικρότερο. Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια ευρώ) φανταστείτε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια! Αυτό λοιπόν το άρθρο, κάθε Ελληνας του Εξωτερικού, είτε μένει σε χώρες της ΕΕ. είτε εκτός, πρέπει να το μεταφράσει σε κάθε γλώσσα και να το διανείμει όπου και όπως μπορεί! Να το διαδώσει για να καταλάβουν οι λαοί πόσο μας κόστισε η ανεξαρτησία μας και τι πληρώνουμε επί σχεδόν 200 χρόνια στα κοράκια που διέλυσαν τη χώρα μας! Να το εμπεδώσουν καλά γιατί έρχεται η σειρά τους!
Να μείνεις ή να φύγεις?
IQ2 Greece - European Vision Debate - Full Length from Intelligence Squared Greece on Vimeo.
Το έχω δει περίπου ένα μήνα. Το αντικείμενο του debate, που μόνο debate δεν είναι, αφορά το αν πρέπει ένας Έλληνας να μείνει στην Ελλάδα ή να φύγει. Τρείς καλεσμένοι από κάθε πλευρά επιχειρηματολογούν σχετικά, ενώ το κοινό και το ιντερνετ στο τέλος κάνει κάποιες ερωτήσεις.
Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι ότι η πλευρά που στηρίζει το να μείνεις, ουσιαστικά δεν έχει επιχειρήματα όπως περίπου άφησε να φανεί και ένας από τους υπέρμαχους ομιλητές. Επίσης σε ένα σημείο, έγινε και αναφορά στο γνωστό “να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα” που λειτουργεί ανασταλτικά στην χώρα, ενώ και κάποιος άλλος αναφέρθηκε στον συναισθηματικό εκβιασμό που ασκεί ο οικογενειακός κύκλός, καταπίεζοντας το όνειρα και την πιθανή οικονομική και συναισθηματική επιτυχία του παιδιού.
Και για την κατσίκα και για τον οικογενειακό συναισθηματικό έχω αναφερθεί πολλές φορές. Για μένα είναι και τα δύο το ίδιο. Η ίδια η οικογένεια επί της ουσίας δεν θέλει το παιδί της να κηνυγήσει τα όνειρα του, ίσως γιατί φοβάται ότι μπορεί αν πετύχει έξω από την φούστα της μάνας uber alles.
Για μένα σαν debate δεν έλεγε μια, άλλωστε δεν είπε και κάτι που δεν ξέραμε. Απλά, ήταν άλλο ένα κράξιμο για την βλακεία που δέρνει τον όμορφο τόπο μας.
Μια αναλογία / παρομοίωση
Η όλη κατάσταση μου θυμίζει την ιστορία με τους ελέφαντες στο τσίρκο. Όταν είναι μικροί τους δένουν σε ένα πασαλάκι, το οποίο είναι αρκετά ισχυρό ώστε να αντέχει τη δύναμη των μικρών. Συνηθίζοντας τα ελεφαντάκα στην ιδέα ότι δεν μπορούν να λυθούν από το πασαλάκι, εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Έτσι βλέπουμε το "αστείο" φαινόμενο, όταν αργότερα ενηλικιωθούν, τεράστια ζώα να παραμένουν δεμμένα στα μικρά πασαλάκια. Ούτε καν σκέφτονται πως δεν είναι στην ουσία δεμένα.
Κάποιος το έγραψε σε ένα forum, μια εξαιρετική κατά την γνώμη μου παρομοιώση για τι συμβαίνει, ειδικά για τα άτομα τα οποία δεν μπορούν να ξεκολήσουν από την έννοια του κάθε αρχή και δύσκολη.
Βλέπεις άτομα, που σε άλλες πτυχές της ζωής τους, με δύσκολα αλλά σταδιακά βήματα έχουν πετύχει πολλά και σε άλλες πτυχές της ζωής τους αντιμετωπίζουν και το μικρότερο βήμα αρνητικά, υπό την λόγική ότι δεν θα αλλάξει και κάτι. Νομίζω ότι τέτοια άτομα, όπως σε κάποια σημεία υπήρξα και εγώ, ταιριάζουμε εξαιρετικά με την παραπάνω αναλογία.
Η υπόθεση “Ελληνική Κρίση”
Στην αρχή ο συγγραφέας παραθέτει κάποια ιστορικά νούμερα στα οποία δείχνεται ότι τα στατιστικά της Ελληνικής οικονομίας προ χρεοκοπίας δεν διέφεραν από παλαιότερες εποχές που δανειζόμασταν με υψηλά επιτόκια χωρίς όμως κάποια αναφορά σε θέματα χρεοκοπίας.
Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στο βιβλίο είναι η νομική υπόσταση του Ελληνικού χρέους, θέμα στο οποίο έχει αναφερθεί και ο κ. Καζάκης. Συγκεκριμένα, στο βιβλίο αναφέρεται ότι πριν το μνημόνιο το 90% του ελληνικού χρέους, υπαγόταν στην Ελληνική νομοθεσία που είναι υπέρ του δανειζόμενου. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι μόνο με κάποιες νομικές παρεμβάσεις,παρόμοιες με αυτές που έγιναν για τον πτωχευτικό κώδικα, θα μπορούσαν να είχαν λύσει το πρόβλημα χωρίς θέματα πτώχευσης. Μάλιστα, ο συγγραφέας απορεί για την χρήση αυτής της επιλογής, καθώς όπως λέει η Ελληνική κυβέρνηση γνώριζε για αυτή την επιλογή, καθώς η ίδια κάποια χρόνια είχε χρησιμοποιήσει παρόμοιες μεθόδους για να “προφυλάξει” επιχειρήσεις.
Για το ίδιο θέμα, στο βιβλίο εξηγείται πως ουσιαστικά το μνημόνιο, αποτελεί ένα μηχανισμό μετατροπής του Ελληνικού χρέους από χρέος Ελληνικής νομοθεσίας χωρίς εμπράγματες εξασφαλίσεις σε χρέος βασισμένο στην Αγγλοσαξωνική νομοθεσία με εμπράγματες εξασφαλίσεις. Η Αγγλοσαξωνική νομοθεσία, σε ζητήματα χρέους είναι σαφώς υπέρ αυτού που δανείζει.
Επίσης, το βιβλίο διαπραγμετεύται το πως η Ελληνική κρίση βοήθησε τις οικονομίες των χωρων που πρωτοστατούν στις παγκόσμιες οικονομίες να ανακάμψουν. Μετά το 2008, όπου και οι οικονομίες της Αμερικής και Γερμανίες χρειαζόντουσαν επειγόντως ανάκαμψη και η Ελληνική κρίση βοήθησε σαφώς αυτές τις δύο χώρες, γιατί δημιούργησε αστάθεια στην Ευρωζώνη. Συγκεκριμένα η Γερμανία χρειαζόταν μια υποτίμηση του ευρώ, η οποία και τόνισε σαφώς τις εξαγωγές της και έφερε σε ανάπτυξη ρεκόρ την οικονομία της. Η ίδια υποτίμηση του ευρώ βοήθησε στην ανάκαμψη του δολαρίου κάτι που χρειαζόταν η Αμερική. Δεν είναι λοιπόν τυχαία, η συμπεριφορά της Γερμανίας στο θέμα , η οποία λειτούργησε μονοδιάστατα στην ευρωζώνη, με βάση και μόνο τα δικά της συμφέροντα. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και τα περί ιδιωτικοποιήσεων που έχουν υποσχεθεί οι αδύναμες χώρες της ευρωζώνης, νομίζω γίνεται σαφές το πως η Ευρωπαική Ένωση είναι τελικά μια Γερμανική οικονομική αυτοκρατορία.
Τέλος το βιβλίο ολοκληρώνεται με τις συνέπειες που θα έχει όλη αυτή η κατάσταση για την χώρα. Οι προβλέψεις είναι πολύ απογοητευτικές και δυστυχώς παρόλα αυτά οι Έλληνες θα συνεχίσουμε να κοιμόμαστε όσον αφορά την βιοσημότητα, όχι μόνο της δικής μας αλλά και των παιδιών μας.
Στο βιβλίο γίνεται συχνά αναφορά στα κακώς κείμενα της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Καθώς το βιβλίο έχει ιστορικές αναφορές, φαίνονται τα ιστορικά λάθη των Ελλήνων πολιτικών μας αλλά και των ίδιων πολιτών που τους ψηφίζαν κατεξακολούθηση. Όμως, ανεξαρτήτως αυτών των κακών κειμένων, θέση του συγγραφέα είναι ότι τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς η αιτία της και καλά “παραλίγο” πτώχευσης μας, αλλά σίγουρα δεν βοήθησαν στην θωράκιση/προστασία της Ελληνικής οικονομίας από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Επίσης, θέση του συγγραφέα είναι, ότι όσο και αν η Ελληνική στατιστική υπηρεσία έβγαζε ψεύτικα στοιχεία που η ΕΕ αποδεχόταν, τα μεγάλα ξένα οικονομικά κέντρα σίγουρα γνώριζαν για την αλήθεια, καθώς σε τεχνοκρατικό επίπεδο είναι έτη φωτός μπροστά στην διαχείριση του παιχνιδιού από μας. Άλλωστε το παιχνίδι είναι δικό τους, και εμείς πρέπει δυστυχώς να μάθουμε με τους δικούς τους κανόνες.
Το βιβλίο είναι γραμμένο με μικρά κεφάλαια τα οποία ουσιαστικά αποτελούν ανάλυση επιχειρημάτων που σιγά σιγά χτίζουν την παραπάνω θέση του συγγραφέα, ότι δηλαδή παγκόσμια οικονομικά συμφέρονταν έκαναν την Ελλάδα αποδιοπομπαίο τράγο, για τα εξυπηρετήσουν τα δικά τους.
Κομματικά
Μέχρι πρότεινως μιλάγαμε για γαλάζιες και πράσινες προσλήψεις. Πιστεύω να έχετε καταλάβει ότι τώρα θα μιλάμε για γαλάζιες και πράσινες απολύσεις, όχι δηλαδή ότι δεν θα συνεχίσουν και κάποιες προσλήψεις.
Δεν μπορεί να παραπανεθεί κανείς, τουλάχιστον έχουμε μια συνέχεια.
Κομματικά καταστρέψαμε την χώρα και κομματικά θα συνεχίσουμε να την καταστρέφουμε.
Όλως τυχαίως μόνο κάτι τυπάκια, γνωστά και ως κεφάλαιο, έχουν επωφεληθεί τόσα χρόνια από τον κοινό παράγοντα που λέγεται κόμματα.
“Δημοκρατία”
Προσφάτως είχαμε μια εκδήλωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Με αφορμή αυτό, θέλω απλά να τονίσω όπως και κάποιοι άλλοι blogers και ελεύθεροι δημοσιογράφοι ότι μόνο δημοκρατία δεν έχουμε στην Ελλάδα.
Δημοκρατία έχουμε μόνο στο όνομα του πολιτεύματος. Δεν είναι δυνατόν να έχεις δημοκρατία, όταν οι τοίχοι ενός κοινοβουλίου, λειτουργούν σαν διαχωριστικό μεταξύ εμπόλεμης ζώνης ενάντια στους προδότες από την άλλη πλευρά, που αυτάρεσκα χειροκροτούσαν κάθε προδοτική συναίνεση.
Εκτός από την βίαιη αυτή “δημοκρατία”, έχουμε και την διαρκώς αυξανόμενη επίκληση του καταστημένου της “δημοκρατίας”. Παρακολουθώ, κάποιες φορές ειδήσεις, έτσι για να δω και λίγο, τι θέλει να παρουσιάσει το κατεστημένο. Αν θα δω ειδήσεις, τότε η βραδινή επιλογή θα είναι ALTER και η πρωινή SKAI, για διαφόρους λόγους. Το κατεστημένο λοιπόν, αναφέρεται όλο και περισσότερο στην λέξη “δημοκρατία” αν και σίγουρα έχει ξεχάσει τι σχετίζεται με αυτήν.
Πραγματικά είμαι περίεργος για την επόμενη κάλπη. Για να δούμε, θα στρατολογηθούν πάλι οι δημοκρατικές διαδικασίες, που επιτρέπουν σε ένα 80+ άνθρωπο να ψηφίσει τους ίδιους και τους ιδίους και όχι σε ένα 16χρονο που βλέπει το μέλλον του να υποθηκεύεται.
Παρακαλώ για λόγους ακρίβειας, ο τίτλος του Ελληνικού πολιτεύματος να αλλάξει σε
Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική “Δημοκρατία”
Μετανάστευση
Προσφάτως ταξίδεψα στο Βέλγιο και την Ολλανδία, για να δω τις χώρες σαν πιθανούς στόχους οικονομικής μετανάστευσης. Πολλά χρόνια τώρα, είμαι από αυτούς που προειδοποιούσαν για τα κακώς κείμενα της Ελληνικής συμπεριφοράς αλλά και ότι δεν γίνεται κάποιος να είναι τόσο αφελής που να πιστεύει στην καλή διάθεση του ξένου και ότι ούτε όλα είναι δυνατόν να αφήνονται στο χέρι του θεού. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι αφελής να πιστεύω ότι η παρούσα κρίση στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα μόνο των αντιλήψεων του Ελληνικού λαού, αλλά πιστεύω ότι οι αντιλήψεις μας μας έφεραν στην κρίση, ή στο πόλεμο καλύτερα, με κατεβασμένα τα σώβρακα.
Όσο μιλάω με άλλους για το θέμα, καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια αίσθηση περί της αναζήτησης του παράδεισου. Νομίζω ότι όταν αναγκάζεσαι να φύγεις από την χώρα σου για λόγους επιβίωσης τότε η επιλεκτικότητα δεν είναι ακριβώς μέθοδος επιλογής, γιατί το βασικό ερώτημα που υπεκφεύγεις να απαντήσεις είναι του κατά πόσο βιώσιμο είναι το μέρος που αφήνεις ή πόσο πιο βιώσιμο είναι το μέρος που πας.
Γιατί κανείς δεν γίνεται οικονομικός μετανάστης για να γουστάρει, πόσο μάλλον όταν αφήνεις μια χώρα σαν την Ελλάδα και τις ομορφιές της. Παλαιότερα, όταν τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα, μπορούσες να είσαι και πιο επιλεκτικός. Σήμερα, όμως ισχύει λίγο πολύ το όπου φύγει φύγει.
Καλώς ή κακώς η χώρες της βορείου Ευρώπης, φαίνεται να παρέχουν ένα βιώσιμο περιβάλλον σε σχέση με το Ελληνικό. Ναι το κλίμα είναι ένα θέμα, αλλά μακροπρόθεσμα με την άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη, είναι κοινό μυστικό ότι η Μεσόγειος και ειδικά η Ελλάδα πάει για κλίμα ερήμου, και με έλλειψη πόσιμου νερού κάτι που θα δυσκολέψει και άλλο την κατάσταση. Όσον αφορά το κλίμα, όπως μου έχει πει και ένα παιδί από την Σκωτία, η προσαρμοστικότητα είναι μέσα στην ζωή.
Για μένα τέσσερα είναι τα βασικά ερωτήματα όσον αφορούν την ικανότητα και ποιότητα διαβίωσης μου σε μια χώρα:
- Υπάρχει ελευθερία στην χώρα?
- Υπάρχει διάθεση στην χώρα να πάει μπροστά?
- Ο τόπος παρέχει εργασία για να ζήσεις ή εργασία με την μορφή σκλαβιάς?
- Είναι ευχάριστος ο τόπος?
Για μένα οι πρώτες τρεις ερωτήσεις είναι οι ερωτήσεις ουσίας. Η τέταρτη είναι το κερασάκι στην τούρτα αν μπορείς να το έχεις.
Η πρώτη ερώτηση είναι σαφής. Όποιος παρακαλουθεί τα γεγονότα στην χώρα θα έχει καταλάβει ότι δεν υπάρχει δημοκρατία. Στα πρόσφατα γεγονότα της Αθήνας, δύο ήταν για μένα οι πιο σημαντικές παρατήρησεις. Αν στο κέντρο επιχειρήσεων υπήρχαν Έλληνες ή τουλάχιστον μόνο Έλληνες και η δική μου αίσθηση, ότι τα ΜΑΤ ποια επιδιώκουν να αναμεταδοθεί η βία τους, μέσα από video και το ιντερνετ. Έχοντας διαβάσει το δόγμα του σοκ, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι οι παραπάνω κινήσεις είναι προμελετημές και σίγουρα αποσκοπούν σε μια χώρα ανελεύθερη. Ας συνυπολογίσουμε και σε όλα αυτά τις εξελίξεις που θα έρθουν με την Θράκη και την Τουρκία.
Η δεύτερη ερώτηση αφορά την νεοτροπία μας σαν λαός. Σε πρόσφατο μου ποστ, είχα αναφερθεί στο θέμα της αποτελεσματικότητας πάντα σε σχέση με το πως ζυγίζουμε την επικοδομιτική κριτική και την εγωπάθεια μας. Κοιτάζοντας χρόνια τώρα την ελληνική νεοτροπία, απλά έχω να πω ότι το συμφέρον του συνόλου απλά δεν είναι μια έννοια που αναγνωρίζουμε στην ούσια, παρά μια έκκλιση όποτε τσούζει ο κώλος μας. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά πρωτίστως κοινωνικό, και προσωπικά δεν βλέπω και πολλούς να το έχουν πραγματικά συνειδητοποιήσει αυτό, εκτός από κάποιες λίγες εξαιρέσεις. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και η απίστευτη εγωπάθεια που διακρίνει τον μέσο Έλληνα. Προσφάτως μάλιστα άκουσα και την μεταστροφή ιδεολογίας προς αιτιολόγηση της συνεχιζόμενης ιδεολογία του εγώ και οι υπόλοιποι …… (ένας θεός ξέρει).
Η τρίτη ερώτηση αφορά το εργασιακό καθεστώς. Δεν νομίζω ότι χωράει και πολύ συζήτηση για τον εργασιακό μεσαίωνα, που θα χειροτερέψει, στην Ελλάδα. Προσωπικά δεν αισθάνομαι καθόλου καλά, σε ένα μέλλον με υποχρεώσεις όπως παιδί και οικογένεια να νιώθω παγιδευμένος, και να λέω ναι στην προσωπική μου σκλαβοποιήση.Και άντε να έλεγα ότι θα υπάρχει κάποια πρόοδος, τουλάχιστον για το παιδί μου. Όχι, γιατί στην χώρα μας, η μόνιμη λύση είναι πάντα η περισσότερη εργασία και ποτέ η αποδοτικότερη/αποτελεσματικότερη εργασία. Προσφάτως έζησα και τους 30άρηδες εργοδότες που φαίρονται λες και διοικούν σκλαβοπάζαρο.
Το άλλο θέμα με το τρίτο ερώτημα είναι, του γιατί δουλεύεις? Δουλεύεις μια και δύο δουλειές για να πληρώνεις τα κακώς κείμενα του ελληνικού κράτους ή δουλεύεις για να παράγεις ανταποδοτικό πλούτο για την χώρα σου. Ένα βασικό παράδειγμα. Η δεύτερη δουλειά είναι για να πληρώνεις κάποιον να σου κρατά τα παιδιά ή θα έπρεπε για αυτά και τους γονείς εξαρχής να έχει φροντίσει το κράτος? Όταν το παιδί σου μεγαλώσει, θες στον ελεύθερο χρόνο του να είναι παιδί ή θες να κάνει φροντιστήρια εξαιτίας του ανύπαρκτου σχολείου. Όλα αυτά θέλουν χρήματα στην Ελλάδα ή παρακάλια και τεμενάδες σε ηλίθια πεθερικά, που έχουν συνήθως μια διαστροφή στο θέμα παιδαγώγησης εξού και η γενιά που μεγαλώσανε.
Η τελευταία ερώτηση φυσικά αφορά την ομορφιά και το κλίμα ενός τόπου. Πέρα από την υποκειμενικότητα στο θέμα, θεωρώ ότι οι πρώτες τρείς ερωτήσεις προκαθορίζουν την απάντηση, ακριβώς γιατί η ελληνική πραγματικότητα σχεδόν εκμηδενίζει αυτή την ευχαρίστηση σε καθημερινή βάση. Τι αξία έχει ο ήλιος και το καλό κλίμα, τι αξία έχουν οι ομορφές των νησιών, όταν είμαστε καταρχήν όλοι στιβαγμένοι στην Αθήνα, έχουμε γεμίσει τίγκα σε απεγνωσμένους μετανάστες, και δουλεύουμε σαν τρελοι για να μην μας φτάνουν να ζήσουμε? Συγνώμη αλλά έρχεσαι διακοπές στην χώρα και μάλιστα για περισσότερες μέρες και με μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα.
Εν κατακλείδι, μπορώ να δεχθώ την απόφαση φίλων που λένε ότι εγώ δεν φεύγω από εδώ, εκτός και αν πεινάσω. Έχω μια παρατήρηση βέβαια για το θέμα. Ο άνθρωπος δεν περιμένει να πέσει στον γκρεμό για να καταλάβει ότι δεν πρέπει να πλησιάσει. Ο άνθρωπος δεν πεθαίνει πρώτα της πείνας και μετά αναρωτιέται γιατί δεν έχει δύναμη να φέρει φαγητό. Θέματα βιοπορισμού χρειάζονται σκέψη με την μορφή της μελλοντικής επένδυσης. Και πάλι όμως δέχομαι την αποφασιστικότητα αυτής της επιλογής. Θα την δεχόμουν καλύτερα αν αυτά τα άτομα μάχονταν για την βιοσημότητα της χώρας και δεν αφήνονταν στην ντόπα του καφέ και καναπέ.