Το Δόγμα του Σοκ

Σε συνέχεια λοιπόν της προσπάθειας εθνικής αφύπνισης, τουλάχιστον της δικιάς μου, ολοκλήρωσα Το Δόγμα του Σοκ της Naomi Klein.

Συχνά, αναφέρομαι ότι δεν ξέρουμε που πάνε τέσσερα. Ε διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, ότι και να έχω πει είναι πολύ λίγο αρχίζοντας από μένα..

Το βιβλίο διαπραγμετεύται την ιστορία του νεο-φιλευλευθερισμού από την γέννηση του, κάπου το 1950 μέχρι σήμερα.

Διαβάζοντας το βιβλίο πραγματικά έχω μισήσει το όνομα του Milton Friedman. Εν ολίγοις ο τύπος –καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Σικάγου - πίστευε σε μια θεωρία, κατά την οποία αν από μια οικονομία στερήσεις κάθε κρατική παρέμβαση, τότε αυτή θα αυτορυθμιστεί και όλα θα πάνε τέλεια για όλους. Έννοείται ότι αν η οικονομία δεν πήγε καλά, τότε δεν έφταιξε τίποτα άλλο εκτός από κάποια μυστική κρατική παρέμβαση ακόμα και αν αυτή είναι η ύπαρξη του ίδιου του κράτους. Και φυσικά κάθε προσπάθεια επιβολής για της βίας ήταν ένα άσχετο ζήτημα, για το οποίο ουδέποτε η θεωρία του είχε ευθύνη.

Το πρόβλημα είναι την θεωρία αυτού του τύπου, πήραν οι εταιρίες της Αμερικής και τα τελευταία 60 χρόνια ρήμαξαν τον κόσμο. Στο βιβλίο αυτό λοιπόν, υπάρχει αναλυτική ιστορία για το πως “η σχολή του Σικάγου”, της οποίας υπήρξε και πνευματικός πατέρας αλλά και ηγέτης, κυρίευσε τον κόσμο και κατάφερε να αυξήση την διαφορά μεταξύ φτωχών και πλουσιών ανά την υφήλιο.

Το βιβλίο είναι εξαιτερικά αναλυτικό και έχει ανατριχιαστικές και σοκαριστικές λεπτομέριες. Μιλάμε για στοιχεία και μεθόδους που φυσικά ποτέ δεν διδαχτήκαμε, ενώ ακόμα και σήμερα κανένα ΜΜΕ θα τολμήσει να αναφερθεί. Η κυρία Klein χρησιμοποιεί τόνους από αναφορές για να στοιχειωθετήσει αυτά που λέει, σε σημείο που το βιβλίο έχει πάνω από 50 σελίδες αναφορές ανά κεφάλαιο στο τέλος.

Ξεκινώντας λοιπόν από την Χιλή και την ευρύτερη περιοχή της Νοτίου Αμερικής, θα φτάσει στην Ινδονησία, την Νότιο Αφρική,την Κίνα, την Πολωνία, την Ρωσία, το Ιράκ, το τσουνάμι της Ινδονησία και την καταστροφή στην Β. Καρολίνα της Αμερικής. Σε κάθε περίπτωση, η επιβολή της ιδεολογίας αυτής, είτε από στρατιωτικά καθεστώτα είτε από οικονομικές ομηρίες ενορχηστρωμένες από την παγκόσμια τράπεζα και το ΔΝΤ, οδήγησαν τις χώρες σε οδύνη και καταστροφή. Έχουν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον οι αναλύσεις για κάθε χώρα, καθώς εκτός από οικονομική αξία έχουν και ευρύτερη ιστορική αξία.

Γεννημένος το 1978, θυμάμαι ιστορικά γεγονότα πρακτικά από την καταστολή στην πλατεία της Τιεν Αμέν και μετά. Αυτό που θυμάμαι να λαμβάνω τότε ήταν ότι οι φοιτητές είχαν εξεγερθεί εναντίον του κακού κομουνισμού, ενώ στην πραγματικότητα το κράτος της Κίνας ήταν σε απόλυτη καπιταλιστική πορεία υπό τις συμβουλές του κ. Φρίντμαν που είχε πάει προηγουμένος αυτοπροσώπος στην χώρα για να δώσει σεμινάρια. Διαβάζοντας το βιβλίο ξαφνικά έπαθα σοκ, γιατί μέχρι εκεί δεν είχα μνήμη καθώς είτε δεν είχα γεννηθεί είτε ήμουν πολύ μικρός για να καταλαβαίνω.

Το επόμενο έτσι χοντρό που διάβασα ήταν για την Ρωσία. Ποιοι από εσάς γνωρίζουν ότι ο Γέλτσιν, ο προστάτης κατά τους Μπους, Κλίντον και άλλους ηγέτες της ΕΕ της Ρωσίας, ουσιαστικά πυρπόλησε το κοινοβούλιο τους, γιατί οι γερουσιαστές της τότε Ρωσίας αντιτίθονταν στο ξεπούλημα της χώρας τους? Εγώ σίγουρα ούτε καν είχα ακούσει για αυτό. Και μάλιστα αφού το έκανε, οι προαναφερθέντες ηγέτες του δυτικού κόσμου συνέχεραν τον Γέλτσιν για της προσπάθειες του να προστατέψει την νέα δημοκρατία της Ρωσίας από τους κακούς κομουνιστές, που ήθελαν να επιστρέψουν στο παλιό καθεστώς!

Φυσικά, και το βιβλίο αναλύει την διακυβέρνηση του Μπους του νεότερου, κατά την διάρκεια της οποίας η σχολή του Σικάγου κατέβασε κάθε προσωπείο και χωρίς ντροπή κατήργησε κάθε διαχωρισμό κυβέρνησης και εταιριών.

Ειλικρινά δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε και πως. Το βιβλίο είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό αλλά και εξαιρετικά διδακτικό για το τι ακριβώς πάνε να κάνουν στην χώρα μας αλλά και την Ευρώπη γενικότερα. Για αυτό επιμένω να διαβάσει ο κόσμος και να ενημερωθεί, γιατί ο καφές, το ξεκατίνιασμα και η φαγομάρα για το ποδόσφαιρο τίποτα δεν προσφέρει στο να αποφύγουμε το δυσοίωνο μέλλον, που οι εθνικοί μας προδότες πολιτκοί μας επιφυλάσουν. Το πιο αποκαρδιωτικό που συνυδητοποιήσα είναι ότι στις χώρες της Νοτίου Αμερικής, Κίνας και Ρωσίας η οικονομική εξαθλίωση επιβλήθηκε με κάποιας μορφής απολυταρχικού καθεστώτος, ενώ στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να βγάλουμε τα μάτια μόνοι μας με δημοκρατία. Αυτό, μπας και ο κάθε Ελληναράς προσγειωθεί λίγο στην ευθύνη των πράξεων του.

Κάπου μέσα στο βιβλίο γίνονται και αναφορές και στο σχέδιο Μάρσαλ, και το πως αυτό οδήγησε στην δημιουργία των σύγχρονων Ευρωπαϊκών χωρών. Το βιβλίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, στο ότι ο μόνος λόγος που οι χώρες της Ευρώπης αφαίθηκαν να αποκτήσουν ισχυρά εργατικά συνδικάτα παρόλο το καπιταλιστικό τους σύστήμα, ήταν ότι η Αμερική ήθελε να κρατήσει την Ευρώπη μακρυά από τον κομουνισμό. Για να το κάνει αυτό, έπρεπε να δώσει τα καλά της χλιδής που προσφέρει ο καπιταλισμός αλλά και τα καλά της προστατευμένης εργασίας και εν γένη ενός κράτους που προστατεύει τους πολίτες του. Όπως, αναφέρεται και στο βιβλίο, αυτό ήταν μια συνειδητή παραχώρηση που έκανε η εταιριοκρατούμενη Αμερική για την Ευρώπη. Αυτό και μόνο λέει πολλά, όσον αφορά τις επιλογές των πολιτικών μας μετά την κατάρευση του κομουνισμού, όταν δηλαδή ο μόνος λόγος για την συντήρηση ενός δίκαιου δυτικού κράτους, κατέρευσε.

Το βιβλίο τελειώνει και με μια αισιόδοξη ανάλυσηπου μου άρεσε. Στο τελευταίο κεφάλαιο γίνεται ειδική αναφορά για τις προσπάθειες που γίνονται από τους λαούς που καήκαν, δηλαδή τις χώρες της Νοτίου Αμερικής, ως προς την προσπάθεια τους απεξάρτισης από τους κάθε άλλο, παρά χρήσιμους οργανισμούς των ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα. Περιγράφει και αναλύει τακτικές και μεθόδους που ακολουθούνται ώστε να μην είναι οι χώρες τους έρμαια των χρηματο-οικονομικών κύκλών της Νέας Γιόρκης και της Ουάσικτον. Κατά την προσωπική μου γνώμη, θα έπρεπε σοβαρά να πάμε να ενημερωθούμε για τις μεθόδους τους, γιατί φαίνονται οι μόνες που μπορούν να προσφέρουν κάτι σε μας αλλά και στην Ευρώπη. Βέβαια βασική διαφορά των λαών μας είναι η εθνική συνείδηση που έχουν αυτοί οι λαοί σε σχέση με μας. Δυστυχώς την απέκτησαν, αφού καήκαν στον χυλό για δεκαετίες και υπέφεραν.

Εμείς σαν λαός τι περιμένουμε? Να πάθουμε τα ίδια πρώτα και μετά να ξυπνήσουμε? Μήπως τότε θα είναι αργά?