ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΑΡΧΙΣΕ

Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ουδέτερο σε θρησκευτικά ζητήματα, καθώς είμαι άθρησκος και τις βλέπω όλες σαν ένα καταπιεστικό σύστημα εξουσίας των μαζών.

Καλώς ή κακώς, θα συμφωνήσω ότι το ΙΣΛΑΜ είναι κάτι περισσότερο από μια θρησκεία. Ή αυτό ή είναι τόσο διαφορετικό από την δύση που είναι ασυμβίβαστο με αυτή.

Στην Ελλάδα, δηλαδή στην Αθήνα, είμαστε αρκετά απομονωμένοι από αυτό το φαινόμενο παρόλο που ειδικά στην βόρεια Ελλάδα γίνεται χαμός. Και λέω Ελλάδα δηλαδή Αθήνα, γιατί δυστυχώς οι μισοί Έλληνες είναι στην Αθήνα και δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα σε περιοχές όπως οι Θράκη.

Εδώ στο Βέλγιο που έχω έρθει αμέσως οι αίσθηση είναι διαφορετική. Εδώ στο Μέχελεν μου έχουν πει ότι πρέπει να στείλεις το παιδί σου καθολικό σχολείο αν δεν θες να βρεθεί μονάχο του μέσα σε παιδιά μουσουλμάνων. Και δεν είναι το θέμα της διαφορετικότητας όσο ότι με βάση την παραδοχή ότι το ΙΣΛΑΜ είναι περισσότερο από μια θρησκεία, δυστυχώς θα έχεις προβλήματα όπως αυτά που περιγράφονται στα video.

Επιπλέον, πεποίθηση μου είναι ότι οι μουσουλμάνοι δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες στην εργασία και σπουδές, όμως πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό οι ίδιοι καταδικάζουν τα παιδιά στην στασιμότητα στο όνομα της διατήρησης του πολιτισμού τους. Και εδώ είναι που για μένα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Από όλες τις κατηγορίες μεταναστών που έχω δει, συμπεριλαμβανομένου και των Ελλήνων, οι μουσουλμάνοι είναι δυστυχώς αυτοί με την μικρότερη διάθεση προσαρμογής στην χώρα που τους φιλοξενεί. Συνεπώς όλη η καλή διάθεση αυτής της χώρας να τους δώσει χώρο και ελευθερίες καταχράζεται από ένα σύστημα που σκοπό έχει να επιβληθεί και όχι να προσαρμοστεί. Σε αυτή την περίπτωση η ανοχή είναι και η καταδίκη του εγγενή πολιτισμού. Αυτό γίνεται στην Ελλάδα και αυτό γίνεται στην Ευρώπη, με διαφορετικές μορφές.

Δεν είμαι κατά των μουσουλμάνων. Είμαι κατά των κωλυμένων οποιασδήποτε μορφής κυρίως θρησκευτικής. Καλώς η κακώς στην Ευρώπη τα κωλύματα των Χριστιανών δεν δημιουργούν τόσα προβλήματα άσε που έχουν μειωθεί και απομονωθεί σοβαρά. Οι μουσουλμάνοι όμως είναι σοβαρά κατά μέσο όρο.

Έχω γείτονα μουσουλμάνο ο οποίος είναι και γαμώ τα παιδιά. Με τέτοια διάθεση είμαι υπερασπιστής των δικαιωμάτων του. Έχω όμως φίλους στις Βρυξέλλες που μου λένε τραγικά πράγματα για το Anderlecht από το οποίο όταν μια φορά πέρασα τρόμαξε το μάτι μου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είμαι κατά των δικαιωμάτων του και του πολιτισμού του γιατί αυτός πρώτος ξεκινά να μην σέβεται τον πολιτισμό που τον φιλοξενεί.

Και όπως πολύ σωστά ειπώθηκε  αυτοί πολλαπλασιάζονται με τα τσουβάλια όταν οι Δυτικοί μειώνονται σημαντικά. Ότι και συμβαίνει στην Ελλάδα.

Το θέμα είναι ευαίσθητο και εύκολα μπορείς να πέσεις στην λούμπα ακροδεξιών ιδεολογιών  Πιστεύω ότι κάποιοι ίσως με κατηγορήσουν ήδη για αυτό. Κάπου όμως στην όλη ιστορία υπάρχει και το εγώ ή εκείνος και στην προκειμένη περίπτωση ο πόλεμος έχει μαίνεται έστω και αν είναι ακήρυχτος. Και δεν πιστεύω ότι αυτά γίνονται τυχαία.

Όποιος δεν θέλει να ζημώσει δέκα χρόνια κοσκινίζει

λέει η μια Ελληνική παροιμία.

Οι Έλληνες έχουμε από τις καλύτερες και σοφότερες παροιμίες στον κόσμο. Για όλα υπάρχει μια και είναι σχεδόν πάντα πετυχημένη γιατί λέει ακριβώς αυτό που χρειάζεται χωρίς ανάλυση.

Το αξιοπερίεργο της ιστορίας είναι το πως σαν λαός τις έχουμε ακούσει από παιδιά, τις καταλαβαίνουμε και ξέρουμε να τις χρησιμοποιούμε αλλά σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από αυτές.

Για παράδειγμα η παροιμία που με έκανε να γράψω αυτό το post.

Ο μέσος Έλληνας που είναι και ικανότατος αλλά και πανέξυπνος, σπαταλάει όλη αυτή την δυναμική βρίσκοντας και εφευρίσκοντας δικαιολογίες για να μην λύσει ένα πρόβλημα ή κάνει κάτι που πρέπει αντί να την σπαταλάει στην εκτέλεση όσων χρειάζονται ή για να βρει τουλάχιστον λύσεις.

Το μισό που λένε να δίναμε στο να σκεφτούμε πως θα μπορέσουμε να το κάνουμε, αντί στο πως δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε τα πάντα νομίζω ο τόπος και οι άνθρωποι θα ήταν μέρα με την νύχτα.

Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως για το οτιδήποτε ακούς σε χρόνο dt, που λένε, μια αρνητική πτυχή του γιατί να μην κάνουμε αυτό που πρέπει ή χρειάζεται εκείνη την στιγμή. Είναι τόσο καθολικό το πρόβλημα που καταντάει απλά γελοίο.

Και φυσικά αν το θέμα είναι πρόβλημα που χρειάζεται επίλυση η αντιμετώπιση, μάλλον θα αναχθεί στο επίπεδο της πυρηνικής φυσικής το πόσο δύσκολο, πολύπλοκο και μεγάλο είναι το πρόβλημα ξεχνώντας συνήθως την απλότητα της πρώτης προϋπόθεσης επίλυσης που είναι η ύπαρξη διάθεσης επίλυσης.

Οι πλειοψηφία των προβλημάτων λύνεται αρκεί να έχεις διάθεση και θέλησει. Τουλάχιστον φαίνεται ότι το προσπαθείς. Δεν λύνονται όσο αυτά αναβάλλονται και ανάγονται στα πιο δύσκολα του κόσμου. 

Ιστορικά απορώ ποιος μας έμαθε ότι τα προβλήματα δεν λύνονται και δεν αντιμετωπίζονται από μας αλλά αν είναι να λυθούν ας το φροντίσει κάποια θεία δύναμη ή κάποιος βλάκας που μάλλον ενδιαφέρεται περισσότερο. 

Σε κάθε περίπτωση επειδή κάπως το θέμα λύθηκε σε κάποιο βαθμό, αυτοπαραμυθιαζόμαστε στο να επενδύουμε στο "έχει ο θεός" και "αύριο μέρα είναι". Άλλωστε αρέσουν τα παραμύθια στους Έλληνες και είμαστε πολύ δεκτικοί σε αυτά.

Και όπως πάντα πρέπει να καταλήγουμε να αναλύουμε σε γελοίο βαθμό το αυτονόητο που μια παροιμία περιγράφει με μια φράση, όπως έκανα με αυτό το post.

Google Maps

Dilbert