Kayak στο Βέλγιο

Λοιπόν πήγα και για αυτό στο Βέλγιο. Ομολογώ ότι ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει στο Βέλγιο. Το πρώτο τμήμα της διαδρομής ήταν πολύ απομονωμένο. Μην περιμένετε φαράγγια σαν Ελλάδα αλλά σίγουρα δεν είναι σαν την Φλάνδρα. Το δεύτερο είχε μαζέψει και περισσότερο κόσμο. Κατά μήκος της διαδρομής βλέπεις και κάτι κουλά όπως κάμπινγκ ή τα βρώμικα του Βελγίου που πουλάνε τηγανιτές πατάτες. Όχι φραπέ δεν είχε δυστυχώς.

Αριστερά και δεξιά του "ποταμιού" έχει κάτι πράγματα σαν μίνι παραλίες. Παίρνεις φόρα με το κανό και παρκάρεις.












 
Κάπως έτσι είναι όλη η διαδρομή

Η διαδρομή περνά και από ένα κάστρο δίπλα.
Γενικά η εμπειρία ήταν καλή. Αν έχει και καλό καιρό είναι για μένα καλύτερο από το να πας στην παραλία του Βελγίου. Τα νερά φαίνονται καθαρά και χαλαρά μπορεί να πέσει χαβαλές με παρέα. Λίγο τα νερά ήταν πολύ ρηχά και γενικά δεν φαινόταν κάποια γραμμή νερού πολύ ψηλότερα.

Για να μην ξεχνιόμαστε μια φωτογραφία από τον Λούσιο στην Ελλάδα




Βέλγιο - Βαλονία

Η Βαλονία είναι το γαλλόφωνο κρατίδιο του Βελγίου.

Γενικά το νότιο μέρος του Βελγίου είναι κατά την γνώμη μου σαφώς πιο όμορφο και ανεκτό από το βόρειο. Έχει και καμιά ανηφόρα, λόφο  ενώ ακόμα και το χρώμα του πράσινου έχει μια διαφορετική αίσθηση. Οι ίδιες οι πόλεις και τα χωριά για μένα παραμένουν μια από τα ίδια με όλες τις Ευρωπαϊκές. Σίγουρα κακάσχημες σε σύγκριση με τις Ελληνικές εκτός της Αθήνα που είναι ένα μπουρδέλο και μισό. Βέβαια αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και να συγκρίνουμε κέντρα πόλεων, τότε η Αθήνα είναι μακράν η πιο ωραία πόλη τους κόσμου εστιάζοντας στην ευρύτερη περιοχή της Ακρόπολης/Πλάκας.

Δεν έχω πάει σε πολλά μέρη. Οι πόλεις που έχω επισκεφτεί είναι το Namur, Dinant και το Louvain-la-Neuve.

Namur

Κλασσικό κτίριο στο κέντρο
Η πρωτεύουσα της Βαλονίας. Το ίδιο το κέντρο τίποτα το συγκλονιστικό. Όμως η πόλη βρίσκεται κλασσικά δίπλα σε κανάλια τα οποία περικλείονται από λόφους και δάση κάτι διαφορετικό στο Βέλγιο. Γενικά η πόλη έχει υψομετρικές διαφορετικές, με μεγαλύτερη αυτή του Citadel που βρίσκεται σε ένα ψηλό λόφο. Από εκεί πάνω μπορείς να δεις όλη την Namur που δεν είναι και μεγάλη ενώ γενικά η θέα είναι εξαιρετική για Βέλγιο. Από τα μέρη που πραγματικά μαρέσει να επισκέπτομαι στο Βέλγιο, κυρίως για την διαφορετικότητα του
Από το Citadel. Το κανάλι που έρχεται από την Dinant
Το κέντρο από το Citadel.





















Dinant


Κατηφορίζοντας προς Dinant βλέπουμε και ένα δρόμο που έχει ανηφόρες και κατηφόρες. Όταν είσαι 10 μήνες σε ένα μέρος που δεν τσουλάει ποτέ το αυτοκίνητο μόνο του, το θέαμα αυτό είναι εντυπωσιακό τουλάχιστον.
Το Dinant είναι ένα μικρό χωρίο νότια της Ναμούρ κοντά στα 50 χλμ. Από όσο ξέρω η διαδρομή παράλληλα με το κανάλι είναι πολύ ωραία αλλά εμείς δεν το ξέραμε και τελικά πήγαμε από τον αυτοκινητόδρομο.

Η πόλη κάτω από τον βράχο.
Η Dinant λοιπόν είναι εντυπωσιακή γιατί πριν καλά καλά μπεις βλέπεις βράχους. Ναι στην Ελλάδα έχουμε μόνο τέτοιους αλλά για ένα ξεσυνηθισμένο μάτι είναι εντυπωσιακό. Το ωραίο της Dinant είναι ότι είναι σαν στριμωγμένο παραθαλάσσιο χωριό με την διαφορά ότι αντί για θάλασσα έχει ένα κανάλι και πολύ πράσινο.






Louvain-la-Neuve

Μια πόλη πανεπιστήμιο. Φτιάχτηκε εξαιτίας κάτι κωμικοτραγικών καταστάσεων που υπάρχουν στο Βέλγιο. Βέβαια για τους Βέλγους το θέμα είναι σοβαρό και μπορώ να πω ότι μπορώ να τους καταλάβω.

Η πόλη είναι ολοκαίνουργια. Το εντυπωσιακό με την πόλη είναι ότι δεν βλέπεις στην πόλη μέσα ούτε ένα μηχανοκίνητο γιατί η πόλη έχει κτιστεί πάνω από το οδικό δίκτυο. Λεωφορεία και πάρκινγκ αυτοκινήτων είναι κάτω από την πόλη. Εντυπωσιακό κατά την γνώμη μου.






Βέλγιο - Φλαμανδική ακτή



Κτίρια για διακοπές μπροστά στην παραλία.
Το Βέλγιο έχει παραλίες στην Φλάνδρα. Κατά την γνώμη μου μια χαζομάρα και μισή είναι και μοιάζει απίστευτα με τις σκηνές που βλέπεις στις Αμερικάνικες σειρές. Ατελείωτη παραλία χωρίς κόλπους και κάπου στο βάθος γερανούς και γενικές εγκαταστάσεις βιομηχανίας. Σε κάθε περίπτωση η επίσκεψη σε μια παραλιακή πόλη έχει μια διαφορετική αίσθηση και θα έλεγα ότι μερικές από αυτές είναι ωραίες. Το Knoke που θεωρείται το κοσμοπολίτικο μέρος είναι μια ΠΑΤΑΤΑ και μισή. Προτιμώ την Ostendee και τα μικρότερα περιφερειακά χωριά σαν το Den Haan.
Ατελείωτος χώρος για ρακέτες


Σε κάθε περίπτωση τα νερά είναι βούρκος λόγω του κυματισμού ενώ ένας συνάδερφος λέει ότι τα νερά είναι πολύ βρώμικα καθώς η Βόρια θάλασσα θεωρείται από τις πιο βρώμικες του κόσμου. Σε μια από τις παραλίες προσέξαμε και μια μπλε σημαία, σαν αυτές που βλέπεις στο Καλαμάκι στην Ελλάδα ή στο Σχοινιά και ξέρεις ότι η θάλασσα δεν είναι να την ακουμπήσεις. 

Από τα καλά τους είναι ότι οι παραλίες είναι παραλίες και όχι νυχτερινά κέντρα με ατελείωτα νταγκαντούκα και τον κάθε μαλάκα να σου σπάει τα αυτά ακόμα και όταν κολυμπάς. Κατά ένα περίεργο λόγο, όλες οι ξαπλώστρες είναι τοποθετημένες με πλάτη την θάλασσα και κοιτάζουν τα "υπέροχα" κτίρια της περιοχής.

Σε μια από τις επισκέψεις πήγαμε και σε μια έκθεση με γλυπτά από άμμο. Αυτή είναι η τελευταία φορά που πάω σε οτιδήποτε τουριστικό στο Βέλγιο. ΠΕΤΑΜΕΝΑ λεφτά για χαζομάρες. Και έχουν και 10+ ευρώ και μετά μας λένε την Ακρόπολη ακριβή!!! Αίσχος ειλικρινά. 10 ευρώ θα έπρεπε να δίνουν όχι για την Ακρόπολη αλλά για να δουν τις όμορφες παραλίες μας και λοιπά αξιοθέατα της χώρας μας. 

Για την Βενετία του βορρά, την Μπρίζ, δεν θα σχολιάσω το πόσο μεγαλειώδη χαζομάρα είναι σαν εμπειρία. Ένα μέρος που γίνεται χαμός για μια από τα ίδια με κάθε πόλη που έχει κανάλια. Πλατεία, εκκλησία και κανάλια στο κέντρο της πόλης!! Φοβερό, δεν το βλέπεις αυτό σε κάθε πόλη της Φλάνδρας!! Η Γάνδη είναι έτη φωτός καλύτερη από την Μπρίζ!

Πριν μαζέψω το φτυάρι να πω ότι γενικά οι Βέλγικες πόλεις είναι άσχημες για τα γούστα μου γιατί απλά είναι παλιές σε εμφάνιση και μονότονες. Στην Ολλανδία για παράδειγμα συνδυάζουν το καινούργιο με το παλιό και αισθάνεσαι ότι έχει η πόλη μια αύρα. Στο Βέλγιο αισθάνεσαι το παλιό και ίσως την σαβούρα και αυτά. Από όσο ξέρω υπήρχε ένας νόμος που δεν επέτρεπε την αλλαγή της πρόσοψης των κτιρίων και έτσι μπορεί να βλέπεις την απίστευτη σαβούρα στο δρόμο και μέσα τα σπίτια να είναι σούπερ. Όμως η γραμμή που θέλουν να κρατήσουν σαν παραδοσιακή είναι πραγματικά πολύ άσχημη και σε μορφή αλλά και σε χρώματα.

Βέλγιο - Καλοκαίρι

Λοιπόν μέχρι τον και τον Ιούνιο πίστευα ότι το καλοκαίρι στο Βέλγιο ήταν κάτι σαν urban legend.

Και αυτό γιατί μέχρι τότε και ένα τμήμα του Ιουλίου, είχε κάνει μόνο 4-5 μέρες με εξαιρετικό καιρό, ενώ όλες τις υπόλοιπες είχε μονίμως συννεφιά και όλο και έριχνε και μια βροχούλα. Η θερμοκρασία επέτρεπε την βερμούδα αλλά οριακά και μόνο μέσα στην μέρα.

Όσους είχα ρωτήσει μου έλεγαν ότι καλοκαίρι έχει Μάιο-Ιούνιο και Ιούλιο-Αύγουστο βρέχει διαρκώς. Από άλλους είχα ακούσει το ανάποδο, ενώ όλοι οι Έλληνες έβριζαν για το καλοκαίρι.

Από τον Ιούλιο και μετά έχει γενικώς καλό καιρό. Έχει βέβαια τις κλασσικές μέρες με βροχή και συννεφιά αλλά γενικώς έχει ζέστη και σχετικά καθαρό ουρανό. Η θερμοκρασία δεν ξεπερνάει στα κανονικά της τους 25βαθμούς Κελσίου και ο ήλιος αντέχεται και δεν νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε καμίνι.

Βέβαια αυτές τις μέρες έχει καύσωνα τύπου βορείου Ευρώπης και έχουν ζορίσει τα πράγματα. Δηλαδή ο καιρός είναι σαν όλες τις νορμάλ ζέστες της Ελλάδας.

Γενικά, το καλοκαίρι εδώ έχει ωραίο κλίμα. Αν συνυπολογίσεις ότι η ατμόσφαιρα είναι καθαρή και όχι το χάλι της Αθήνας εγώ το βρίσκω πολύ καλό. Εντάξει δεν έχει θάλασσα όπως την έχουμε συνηθίσει οι Έλληνες αλλά ειλικρινά τα περίμενα πολύ χειρότερα.







Dilbert


Το πολύτιμο κύτταρο

Κάλιο αργά παρά ποτέ που λένε. Επιτέλους το είδα. Βάζω το link από την αρχική ιστοσελίδα και παραθέτω και το κείμενο. Μετά ακολουθεί και το δικό μου σχόλιο.

 

Τα βλαστοκύτταρα προβάλλονται σήμερα ούτε λίγο ούτε πολύ, ως πανάκεια. Ως ένα «θαυματουργό» ανθρώπινο βιολογικό υλικό που μπορεί να θεραπεύσει ένα πλήθος ασθενειών, από λευχαιμίες μέχρι τη νόσο Αλτσχάιμερ. Μεγάλες εταιρείες στις περισσότερες χώρες του κόσμου, προτρέπουν τους γονείς να αποθηκεύσουν ιδιωτικά, έναντι αμοιβής, τα βλαστοκύτταρα του παιδιού τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν το μέλλον τόσο το δικό του όσο και της οικογένειάς του. Πού βρίσκεται η ευχή και πού η πραγματικότητα;
Στην εποχή μας η εμπορευματοποίηση κυττάρων του ανθρώπινου σώματος είναι μια επικερδής βιομηχανία παγκοσμίως. Εταιρείες, ορισμένες από τις οποίες πολυεθνικές, αναλαμβάνουν να επεξεργαστούν και να συντηρήσουν στους -196 βαθμούς κελσίου τα βλαστοκύτταρα του παιδιού σας με την αιτιολογία ότι μπορούν να φανούν χρήσιμα στο μέλλον για τη θεραπεία σοβαρότατων αιματολογικών, καρδιαγγειακών, μεταβολικών, ακόμα και νευρολογικών νοσημάτων.
Στην Ελλάδα λειτουργούν οι περισσότερες ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος σε αναλογία πληθυσμού παγκοσμίως και οι περισσότερες σε απόλυτο αριθμό στην Ευρώπη. «Περίπου 15 με 20», λέει ο κ. Αντώνης Δημόπουλος από το υπουργείο Υγείας, ο οποίος παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους καθώς «αυτή τη στιγμή ουσιαστικά λειτουργούν εν κενώ και χωρίς καθορισμένο νομικό πλαίσιο».
«Τα πλεονεκτήματα της ιδιωτική φύλαξης έχουν να κάνουν με ένα κομμάτι πρακτικό κι ένα κομμάτι επιστημονικό» λέει ο κ. Γιώργος Καραβάνας, εκπρόσωπος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος. «Το πρακτικό κομμάτι είναι ότι εφ' όσον έχεις φυλάξει ιδιωτικά ένα δείγμα, το δείγμα αυτό σου ανήκει. Έχεις εξασφαλισμένη τη διαθεσιμότητά του. Το επιστημονικό πλεονέκτημα είναι ότι στις περιπτώσεις που χρήζουν αυτόλογης μεταμόσχευσης είσαι 100% εξασφαλισμένος. Εφόσον το δείγμα αυτό προέρχεται από το σώμα σου, είναι 100% ιστοσυμβατό με εσένα».
Ο κ. Βασίλης Κελλάρης, Εμπορικός και Ιατρικός Διευθυντής ιδιωτικής τράπεζας, μέλος της Ένωσης Διαπιστευμένων Τραπεζών, συμπληρώνει: «Επειδή τα βλαστικά κύτταρα φυλάσσονται για όλη την οικογένεια και όχι μόνο για το παιδί, έχει αποδειχθεί ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για τους γονείς και για το οποιοδήποτε αδερφάκι του με αυξημένες πιθανότητες ιστοσυμβατότητας».
«Συνεπώς οι οικογένειες οι οποίες έχουν κρατήσει το ομφαλικό αίμα των παιδιών τους, έχουν συγκριτικά μεγαλύτερες πιθανότητες ίασης, στην περίπτωση που είναι αυτοί οι λίγοι άτυχοι που χρήζουν τέτοιας μεταμόσχευσης» καταλήγει ο κ. Καραβάνας.
Είναι αλήθεια ότι στο αίμα το οποίο μένει στην κεντρική φλέβα του ομφάλιου λώρου, μόλις γεννιέται το παιδί, εμπεριέχονται σε μεγάλο ποσοστό αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα. Αυτά τα κύτταρα που κανονικά θα τα μαζεύαμε από το μυελό των οστών, μπορούμε να τα βρούμε σήμερα σε αφθονία και στον ομφάλιο λώρο του μωρού και να τα συλλέξουμε χωρίς κανένα κίνδυνο για το ίδιο ή τη μητέρα.
Μόνο κατά τη γέννηση η φύση δίνει τόσο απλόχερα κάτι τόσο πολύτιμο. Τα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα του ομφάλιου αίματος, που μέχρι πρόσφατα τα πετούσαμε, τώρα σώζουν ζωές. Μεταμοσχεύονται με επιτυχία σε ασθενείς με λευχαιμία και άλλα σοβαρά αιματολογικά νοσήματα, ως εναλλακτική πηγή αντί για το μυελό των οστών. Και το σημαντικότερο, οι επιστήμονες έχουν πια πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα να βρουν κατάλληλο μόσχευμα για κάθε ασθενή, καθώς το ομφάλιο αίμα απαιτεί μικρότερη συμβατότητα απ' ότι ο μυελός των οστών. Μέχρι σήμερα έχουν σωθεί περίπου 30.000 ζωές. Οι 60 στην Ελλάδα.
Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία όσων θεραπεύτηκαν, δεν έγιναν καλά με το δικό τους «αίμα» - που ενδεχομένως και να είχαν φυλάξει - αλλά με το ομφαλοπλακουντιακό αίμα κάποιου άλλου, συνήθως άγνωστου δότη. Ενός μωρού, το ομφάλιο αίμα του οποίου δώρισε η μητέρα του στην παγκόσμια δεξαμενή για δημόσια χρήση.
O Anthony Dones δεν μεγάλωνε. Σαράντα μηνών και ήταν ακόμα μικρόσωμος για την ηλικία του. Οι γιατροί διέγνωσαν την σπάνια νόσο που λέγεται οστεοπέτρωση και η μόνη του ελπίδα για να ζήσει, ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών. Η μητέρα του Tracey, είχε φυλάξει το ομφαλοπλακουντιακό αίμα του γιου της σε Ιδιωτική Τράπεζα. «Όταν ήμουν έγκυος, είδα όλα τα περιοδικά για την εγκυμοσύνη να λένε αποθηκεύστε το ομφαλοπλακουντιακό αίμα του μωρού σας, για την περίπτωση που αρρωστήσει, κτλ.. Έτσι πληρώσαμε για την αποθήκευση του ομφαλοπλακουντιακού αίματος και ένιωσα ότι το παιδί μου έτσι και αρρωστήσει ποτέ, τουλάχιστον θα είχαμε κρατήσει το ομφαλοπλακουντιακό του αίμα που θα μπορούσε να σώσει τη ζωή του».
Ανακουφισμένη η Tracey είδε ότι η οστεοπέτρωση ήταν μια ασθένεια που θεραπευόταν με βλαστοκύτταρα, όπως έγραφε ο κατάλογος της εταιρείας. Το ανέφερε στους γιατρούς. «Μου είπαν ότι ήταν άχρηστο. Ότι δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Ακριβώς επειδή προερχόταν από τον ίδιο, είχε τα ίδια γενετικά προβλήματα που προκάλεσαν την κατάστασή του. Και γι' αυτό το λόγο δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν» αναφέρει η Tracey Dones. «Αισθάνθηκα ισοπεδωμένη, ότι με εξαπάτησαν, ακόμα και σήμερα είμαι οργισμένη σχετικά με αυτό». Καθώς τα χρονικά περιθώρια στένευαν, έγινε αναζήτηση συμβατού δότη μέσω της Παγκόσμιας Δεξαμενής Δοτών με την οποία συνδέονται οι Δημόσιες Τράπεζες όλου του κόσμου και έχουν πρόσβαση όλοι. Μέσα σε μια εβδομάδα βρέθηκε μόσχευμα στη Δημόσια Τράπεζα της Νέας Υόρκης και ο Anthony κατάφερε να μεταμοσχευθεί και σήμερα είναι καλά. «Νομίζω ότι η βιομηχανία ιδιωτικής φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος» λέει η κα. Dones «έχει κάνει τόσες διαφημίσεις, όπου οι γονείς σχεδόν νιώθουν ότι κάνουν κάτι λάθος αν δεν πληρώσουν για να το φυλάξουν. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ανάγκη να μάθουν ότι, αν μπορούν να το δωρίσουν, θα έπρεπε να το κάνουν, γιατί η πιθανότητα να μπορέσουν να σώσουν τη ζωή κάποιου είναι κάτι που δεν το ξέρουν καν».
Τα επιστημονικά δεδομένα δείχνουν όλο και πιο έντονα ότι η πιθανότητα να χρειαστεί ένα παιδί μεταμόσχευση με δικά του αιμοποιητικά κύτταρα, άρα να χρησιμοποιηθεί το ομφαλοπλακουντιακό αίμα που φυλάχθηκε ιδιωτικά, είναι πάρα πολύ μικρή. «Οι πιθανότητες είναι ελάχιστες, 0,003 τοις χιλίοις, δηλαδή 1 στις 300.000», ξεκαθαρίζει η Δρ. Eliane Gluckman, κορυφαία αιματολόγος και «μητέρα» της μεταμόσχευσης ομφαλοπλακουντιακού αίματος. Το 1988 στο Παρίσι, έκανε την πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση σε ένα αγοράκι που έπασχε από αναιμία Fanconi με το ομφάλιο αίμα από το συμβατό αδελφάκι του.
Ωστόσο εκπρόσωποι ιδιωτικών εταιρειών τονίζουν ότι η πιθανότητα αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη, 1 στις 100! Υπενθυμίζουν ότι το δείγμα δεν αφορά μόνο το ίδιο το παιδί αλλά και τους γονείς, ή τα αδέλφια του, ενώ ισχυρίζονται πως η πρόοδος της έρευνας δείχνει ότι τα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα έχουν πλαστικότητα, δηλαδή μπορούν να παράξουν όχι μόνο αίμα, αλλά και κύτταρα άλλων συστημάτων.
«1 στις 100;» αναρωτιέται σκεφτική η κα. Gluckman. «Αυτό είναι ένα νούμερο πολύ αισιόδοξο... Είναι λάθος αν πιστεύουν ότι μπορούμε να τα γιατρέψουμε όλα, συμπεριλαμβανομένου του γήρατος ... Όλοι το έχουν ανάγκη, ότι θα γιατρέψουμε όλα τα όργανα και θα έχουμε αιώνια νιότη... Προς στιγμήν, όμως, είμαστε απόλυτα ανίκανοι να το επιτύχουμε».
Έγκυρες επιστημονικές ενώσεις όπως η Αμερικάνικη Παιδιατρική Εταιρεία, τάσσονται υπέρ της δωρεάς των βλαστοκυττάρων σε δημόσιες τράπεζες. Όσο για την οικογενειακή φύλαξη του ομφάλιου αίματος, τη συνιστούν μόνο αν υπάρχει ιστορικό αιματολογικών ασθενειών στην οικογένεια. Κάτι που μπορούν να κάνουν δωρεάν σε πολλές δημόσιες τράπεζες του κόσμου – συμπεριλαμβανομένης και αυτής των Αθηνών. «Είναι κρίμα να φυλάτε για τον εαυτό σας κάτι το οποίο είναι μάλλον απίθανο να χρησιμοποιήσετε, την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι κινδυνεύουν να πεθάνουν τις επόμενες βδομάδες καθώς δεν βρίσκουν μόσχευμα», λέει ο εκπρόσωπός της Δρ. Mitchel Cairo.
Στην Γαλλία, απ' όπου ξεκίνησαν όλα, οι ιδιωτικές τράπεζες απαγορεύονται με νόμο και η εξαγωγή ομφαλοπλακουντιακού αίματος για ιδιωτική φύλαξη σε άλλες χώρες είναι ποινικά κολάσιμη, καθώς τα βλαστοκύτταρα θεωρούνται εθνικός πόρος. «Είναι σα να φυλάς το αίμα σου στο ψυγείο για να το έχεις εύκαιρο αν πάθεις κάποιο ατύχημα», λέει η διευθύντρια της Υπηρεσίας Βιοϊατρικής της χώρας, Emmanuelle Prada-Bordenave. «Αν όμως σου συμβεί κάτι, δεν θα σε σώσουν οι 3-4 φιάλες που θα έχεις στο ψυγείο, αλλά οι 20 που θα πάρεις απ' την Αιμοδοσία, από τους εθελοντές αιμοδότες. Είναι η ίδια ιδέα. Γεννιόμαστε μέσα σε μια κοινωνία. Αυτή η κοινωνία είναι που δεσμεύεται να μας βοηθήσει να μεγαλώσουμε, να ζήσουμε και να θεραπευτούμε, αν αρρωστήσουμε. Δεν είναι ότι κάθε μωρό φτάνει με το μικρό κιτ επιδιόρθωσής του και ότι θα τα βγάλει πέρα μόνο του, δεν είναι έτσι. Δεν είμαστε μια κοινωνία μεμονωμένων ατόμων που ζουν χωριστά ο ένας δίπλα στον άλλο, είναι λάθος να σκεφτόμαστε έτσι. Οι ιδιωτικές εταιρείες πουλούν όνειρα και υποσχέσεις και τα πουλούν ακριβά». 

Πέρα από το γεγονός ότι η ίδια η εκπομπή ήταν εξαιρετική και άκρως επιμορφωτική... θέλω να εκφράσω την αγανάκτηση μου για το έθνος μας.

Νομίζω ότι αυτό το θέμα είναι μια ακόμη περίπτωση που αναδεικνύει πόσο σάπιοι είμαστε εσωτερικά σαν λαός. Χωρίς να γνωρίζω το αντικείμενο, στο πρώτο παράδειγμα ήταν ολοφάνερο γιατί δεν έχει κανένα νόημα να χρησιμοποιείς ιδιωτική τράπεζα. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις ότι αν η μήτρα είναι ελαττωματική κάθε αντίγραφο θα είναι ελαττωματικό; Αν εγώ το κατάλαβα με το πρώτο παράδειγμα πως δεν το καταλαβαίνουν οι γονείς που υποτίθεται ότι το ψάχνουν κιόλας, γιατί θα πληρώσουν κιόλας; Δηλαδή τι; Αν πληρώσω είμαι και σούπερ και χα χα σου την έσκασα φίλε Έλληνα που όμως μας έχουν γαμήσει όλους μαζί;

Πως είναι δυνατόν να έχουμε μόλις 2200 δείγματα στις δημόσιες τράπεζες και 100.000+ στις ιδιωτικές; Μα πόσο παρτάκηδες είμαστε; Και αυτό το επιχείρημα ότι στην Ευρώπη μπλα μπλα... ΑΙΣΧΟΣ ποια. Στην Ευρώπη έχουν περισσότερους περιορισμούς και μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή.

Απορώ τώρα που τα πράγματα έχουν ζορίσει υπάρχει κανένας τουλάχιστον που έχει πάρει την "περιουσία" του και την έχει δωρίσει στις δημόσιες τράπεζες; ή απλά είπε πέτα το.

Και αυτά τα γράφει κάποιος που άρχισε να δίνει αίμα για όλους τους λάθους λόγους, όλοι έκτων οποίων ήταν εγωιστική και για την δική μου πάρτυ. Και φυσικά και ντρέπομαι για αυτό.

Και τα περισσότερα από αυτά έχουν τις ρίζες στα χρόνια των παχιών Αγελάδων.

Flow: For Love of Water

Ένα πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ το οποίο περιγράφει τις καταστροφικές πρακτικές των πολυεθνικών στον τομέα του νερού, ανάμεσά τους και της Suez, η οποία σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα ενδιαφέρεται για την απόκτηση της ΕΥΑΘ...


  IMDB