Νέο βίντεο σε προχωρημένο στάδιο του παιχνιδιού
Αλέκος Παπαδόπουλος - Νέοι Φάκελοι
Τις προάλλες παρακολούθησα την εκπομπή στο ΣΚΑΙ, που είχε καλεσμένο τον κ. Αλέκο Παπαδόπουλο.
Προσωπικά, θεωρώ όλους τους πολιτικούς στην Ελλάδα σκάρτους. Όμως για πρώτη φορά μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα.
Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα, όχι απλά ένα πολιτικό αλλά ένα εκπρόσωπο της γενιάς του, να λέει ότι η γενιά του έχει υποθηκεύσει το μέλλον των επόμενων. Πιο συγκεκριμένα ήταν έξαλος όσον αφορά τον λαϊκισμό που διακρίνει όλη την Ελληνική Κοινώνία, ανεξαρτήτως πολιτικών κομμάτων που τόσο εύκολα οι Έλληνες πολίτες κατηγορούμε αλλά και ψηφίζουμε.
Οι Έλληνες θέλουμε τον λαϊκισμό έλεγε και συμφωνώ απόλυτα. Χρόνια τώρα, πέφτω πάνω σε ένα τοίχος που τελικά πιστεύω ότι περιγράφεται από αυτή ακριβώς την λέξη. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας ενώ σε κάθε αλήθεια ψάχνουμε να προβληματιστούμε με το ποιος φορέας το είπε και αν του επιτρεπόταν.
Ο κ. Παπαδόπουλος είπε ότι επιτέλους σε αυτή την χώρα πρέπει να κυριαρχήσει μια νέα δύναμη, η οποία θα θέλει να σώσει το έθνος και να κάνει το κράτος πραγματικά δυτικό και όχι να συνεχίζει να είναι ένα καθαρό ανατολιτικο μασκαρισμένο σαν δυτικό.
Το πιο αποκαρδιωτικό της ιστορίας όμως ήταν ότι δεν είχε πραγματική απάντηση στο πως μια τέτοια δύναμη, που ισχυρίζεται ότι υπάρχει, θα αναδειχτεί σε βάρος του λαϊκισμού! Χαρακτηριστικά, όταν ρωτήθηκε στο πως θα υπάρχει προκοπή, όταν ο ίδιος σαν μέλος μιας τέτοιας δύναμης, αρνείται να βοηθήσει αν πχ τον καλέσει ο Παπανδρέου, πραγματικά δεν είχε απάντηση εκτός από την εννοήση ότι εγώ δεν μπορώ να με ξαναγαμήσει το σύστημα του λαϊκισμού.
Και πραγματικά το ίδιο πρόβλημα έχω και εγώ. Δυστυχώς, χωρίς ακριβώς να είναι επιθυμία μου, έχω κολήσει σε αυτό τον τόπο. Μιας και είμαι εδώ προσπαθώ να το παλέψω, μιλώντας σε άλλους, γράφοντας στο φόρουμ adslgr και γράφωντας σε αυτό το blog, μπας και αφυπνιστεί και κανένας ακόμα. Όμως εκτός από αυτό το blog, που δεν το διαβάζουν και πολλοί, πάντα γίνομαι ο κακός. Οι εύκολοι αντιδρούντες λαϊκιστές, με έχουν αποκαλέσει παπαγαλάκι, κεφάλαιο και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, γιατί απλά τολμώ να πω ενα δυο πράγματα απλά σωστά. Στην καλύτερη περίπτωση απλά συμφωνούν για να μην τους πρίζω. Και το ίδιο γίνεται χρόνια τώρα, γιατί από το 97 έπρεπε να είσαι τυφλός να μην τα βλέπεις, το πρόβλημα. Πιο πριν απλά έπρεπε να ήσουν χαζός.
Ε λοιπόν, και που έχω σκεφτεί να ενεργοποιηθώ σαν πολίτης τι θα καταφέρω όταν ο άμεσος κύκλος μου, μέσα του αντιδρά με ένα ωχ αδερφέ παλαιότερα και σήμερα ένα “ναι ναι αλλά σταμάτα γιατί θέλω να καλοπεράσω”. Δηλαδή που να προσπαθήσω να πείσω και κόσμο που δεν γνωρίζω! Εδώ, άτομα του στενού μου κύκλου, που θεωρητικά είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος αντιδρούν έτσι. Πως πραγματικά θα πολεμήσεις την δύναμη του λαϊκισμού, ειδικότερα όταν στηρίζεται από το κεφάλαιο και τα ΜΜΕ?
Υπάρχει υπό αυτές τις συνθήκες ελπίδα? Μονάδική διέξοδος διαμαρτυρίας προς έθνος που αυτοκτονεί και δεν θέλει να σωθεί, μερικά blog. Και τι έγινε? Αφού είμαστε χρόνια τώρα ευχαριστημένοι με τον μικρόκοσμο της βόλεψης μας. Ντροπή μας που θέλουμε να αποκαλούμαστε και Έλληνες.
Πραγματικά πιστεύω ότι δεν έχουμε ελπίδα και ότι οι Έλληνες απλά δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε τι πάει να πει πάτος. Ο κ. Παπαδόπουλος ήταν με απλά λόγια πολύ ξεκάθαρος για το που βρισκόμαστε χωρίς τεχνοκρατικούς όρους. Επίσης εξήγησε τι σημαίνει χρεοκοπία, αναδιάθρωση και έξοδο από το ευρώ.
Μας αξίζει να σωθούμε? Μπορούμε να σωθούμε? Απογοητευμένος νιώθω ένα όχι και στα δυο.
Η ιστορία μιας μεγάλης συμμορίας
Μια θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι τα στελέχοι της σημερινής συμμορίας όπως χαρακτηρίζουν τα ηγετικά στελέχοι της κυβέρνησης, δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά.
Υπήρξαν στελέχοι και των προηγούμενων συμμοριών, τις οποίες τότε θαυμάζαμε και για την χάρη των οποίων σφαζόμασταν!
Η μόνη διαφορά είναι ότι οι τότε συμμορίες ήταν πιο διευρυμένες, συμπεριλαμβάναν δηλαδή και τον λαό, ο οποίος ένιωθε και μεγάλος μάγκας για τα καταρθώματα του, όσο του ρίχναν στάχτη στα μάτια.
Αν κανείς κάνει τις μεταφράσεις, θα καταλάβει ότι το σύνολο των υπεύθυνων των συμμοριών αποτελεί τον πολιτικό κόσμό του τόπου, ενώ και με την παλαιότερη διεύρυνση έχουμε σχεδόν το σύνολο του Ελληνικού έθνους.
Και δυστυχώς ο Ελληνικός λαός δεν θέλει να καταλάβει τον ρόλο που έπαιξε στην όλη διαδικασία
Υπήρξαν στελέχοι και των προηγούμενων συμμοριών, τις οποίες τότε θαυμάζαμε και για την χάρη των οποίων σφαζόμασταν!
Η μόνη διαφορά είναι ότι οι τότε συμμορίες ήταν πιο διευρυμένες, συμπεριλαμβάναν δηλαδή και τον λαό, ο οποίος ένιωθε και μεγάλος μάγκας για τα καταρθώματα του, όσο του ρίχναν στάχτη στα μάτια.
Αν κανείς κάνει τις μεταφράσεις, θα καταλάβει ότι το σύνολο των υπεύθυνων των συμμοριών αποτελεί τον πολιτικό κόσμό του τόπου, ενώ και με την παλαιότερη διεύρυνση έχουμε σχεδόν το σύνολο του Ελληνικού έθνους.
Και δυστυχώς ο Ελληνικός λαός δεν θέλει να καταλάβει τον ρόλο που έπαιξε στην όλη διαδικασία
Διόδια
Το τελευταίο 2ημερο έκανα κάπου στα 700χλμ για να πάω και να γυρίσω στην Μάνη. Από αυτά μόλις τα 300 ήταν σε αυτοκινητόδρομο για τους οποίους και πλήρωσα μόλις κάτι λίγότερο από 25 ευρώ.
- 2,8€ Αττική οδό
- 3,1€ για την ολύμπια Οδό στην Ελευσίνα και στην επιστροφή στον Ισθμό
- 2,4€ στο κλασσικό σημείο προς Τρίπολη. Στο ίδιο ακριβώς σημείο στην επιστροφή, παρόλο που παλαιότερα δεν υπήρχαν τα διόδια.
- 2,3€ ακριβώς μετά το τούνελ στο Αρτεμίσιο. Αυτά τα διόδια δεν υπήρχαν παλαιότερα. Παλαιότερα εδώ πλήρωνες τα διόδια της επιστροφής
- 2,3€ λίγο έξω από την Τρίπολη προς Μεγαλόπολη.
- 1,9€ κάτι χλμ μετά την Μεγαλόπολη για να βγούμε στο καπάκι στον παλιό καρόδρομο προς Καλαμάτα όσο το υπόλοιπο τμήμα φτιάχνετε.
Όλα τα διόδια εκτός από την Αττική Οδό και την Ολύμπια ανήκουν στον Μορφέα. Αυτές οι αυξήσεις και αυτές οι αναθέσεις δεν έγινα επί ΓΑΠ. Με ποια ακριβώς λογική πληρώνουμε διόδια για δρόμους που θα παραδοθούν με κρατικές επιχορηγήσεις και εγγυήσεις, όπως επίσης γιατί να πληρώνεις διόδια για δρόμους που έχουν έργα?
Η κατάσταση είναι εντελώς ξεφτυλισμένη και φαίνεται ακριβώς με το πως και που έχουν τοποθετηθεί τα διόδια. Στην περιοχή της Τριπόλεως 3 διόδια για ένα δρόμο από το Αρτεμίσιο μέχρι την Μεγαλόπολη? Πόσα χλμ είναια αυτό? 70? 80 χλμ? Τα διόδια στο Αρτεμίσιο είναι ακριβώς πριν την έξοδο μετά το τούνελ, έτσι για να συνειδητοποιήσεις πόσο κορόιδο πιάστηκες. Και φυσικά το καλύτερο όλων? Πληρώνεις και κάτι μέτρα παρακάτω ο δρόμος κόβεται προς ώφελος του κατσικόδρομου που πάει γύρω γύρω με τον σχεδόν τελειωμένο δρόμο για Καλαμάτα που μόλις πλήρωσες.
Πάλι καλά που δεν είχε διόδια στο Τρίπολη – Σπάρτη για τον δρόμο που θα παραδοθεί σε λίγο.
Πως τους ξέφυγε?
Ξεφτύλες. Δεν είμαι υπέρ του τσάμπα, όπως σε πολλά το αντιλαμβανόμαστε σαν Έλληνες. Αλλά και η κοροϊδία είναι κοροϊδία και οι ξεφτύλα ξεφτύλα και μην ξεχνάμε και τις κατεπανάληψη αυξήσεις των διοδίων. 25 ευρώ για 300 χλμ? Και αυτά δεν είναι τερτίπια του τελευταίου χρόνου. Ο δρόμος προς Τρίπολη και Πάτρα φτιάχνεται εδώ και χρόνια και τα διόδια εισπράτονται εδώ και χρόνια! Και να έλεγα ότι οι υπάλληλοι των διοδίων κοστίζουν και περισσότερα μισθολογικά για να δικαιολογηθούν οι αυξήσεις? Είμαι σίγουρος ότι όπως και εγώ τα ίδια πέρνουν αν όχι και λιγότερα.
Για 150 ευρώ διήμερη διαμονή με φαγητό, δώσαμε άλλα 110 ευρώ σε καύσιμα και διόδια. Καλά το πάμε, μπράβο μπράβο!
Συγχαρητήρια, στους προδότες χρόνων. Ελπίζω να ασχοληθούμε μια ακόμη φορά με τον χρωματισμό του φαινομένου.
Πέτρα και Φως
Είναι το ξενοδοχείο που μείναμε στην Μάνη, από του οποίου και το site είναι οι φωτογραφίες στο ποστ αυτό. Κατόπιν επικοινωνίας με την διεύθυνση, αποφάσησα να συμπληρώσω την ανάρτηση ώστε να εκφραστεί η θέση του ξενοδοχείου σε κάποιες απόψεις μου.
Η εκδρομή στην Λακωνική Μάνη σε αυτό το ξενοδοχείο έγινε με αφορή μια προσφορά που έβγαλε το ξενοδοχείο μέσω κάποιου από τα γνωστά sites κουπονιών.
Θα ξεκινήσω με κάτι το οποίο με δυσαρέστησε πολύ πριν ακόμα πάμε στο ξενοδοχείο. Όταν προσπαθούσαμε να κάνουμε την κράτηση, με το που αναφέραμε τα κουπόνια η απάντηση ήταν ότι δεν έχουν διαθέσιμα δωμάτια. Θα μπορούσαμε όμως να μείνουμε σε deluxe δωμάτια τα οποία ήταν και πιο ακριβά. Μετά από διάφορες επικοινωνίες, αισθανθήκαμε “κάπως” συνεπώς κλείσαμε πρώτα και μετά τους είπαμε ότι έχουμε κουπόνια και ξεμπερδέψαμε και με αυτό. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ή όχι, αλλά σε εκείνη την φάση, έχοντας υποψη την Ελληνική επιχειρηματική νεοτροπία μου φάνηκε πολύ στημένο το σκηνικό.
Στην πραγματικότητα η προσφορά δεν είχε κάποια έκπτωση στην διαμονή και απλά περιελάμβανε και βραδυνό για δύο νύχτες και ένα μισάωρο μασάζ (δες τα σχόλια). Τουλάχιστον όπως φάνηκε με βάση τον επίσημο τιμοκατάλογο. Το βραδυνό μπουφέ όμως ήταν μπουφέ, εξαιρετικό!
Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο ποστ, όπως έρχεστε από Καλαμάτα περνάτε την πρώτη πινακίδα για Οίτυλο προς αριστερά και αρκετά πιο κάτω θα δείτε την πινακίδα για το ξενοδοχείο. Αν δείτε και άλλη πινακίδα για Οίτυλο τότε το περάσατε το ξενοδοχείο – πάμε πάλι πίσω.
Το όλο συγκρότημα είναι κυρίως πετρόχτιστο και μόνο που μπαίνεις στο χώρο του πάρκινγκ είναι εντυπωσιακό. Η κυρία στην ρεσεπσιόν ήταν φιλικότατη και μας έδωσε το δωμάτιο τσάκα-τσάκα, ευτυχώς γιατί είχα λιώσει στην οδήγηση. Το δωμάτιο ήταν ευρύχωρο με εντυπωσιακή θέα στον κόλπο κάτω. Ήταν κυρίως πετρόχτιστο, με μόνο τους τούχους τουαλέτας τσιμεντένιους ενώ τα διάφορα έπιπλά μέσα όλα ξύλινα. Από τα πιο εντυπωσιακά δωμάτια που έχω πάει ποτέ.
Ο χώρος της τουαλέτας είναι και αυτός εντυπωσιακός. Το δωμάτιο ήταν εξαιρετικά ζεστό παρόλο που το καλοριφέρ το άναβαν μόνο βράδυ. Όσο και αν αφήσαμε το παράθυρο ανοιχτό, αυτό δεν κρύωσε. Το πρόβλημα ήταν ότι το βράδυ βγάλαμε την μπέμπελη, ενώ δεν ξέρω τι πρόβλημα είχε το πάπλωμα αλλά εγώ το ένιωθα να κολάει πάνω μου παρόλο που ήταν ελαφρύ με αποτέλεσμα να ζεσταίνομαστε όλο το βράδυ. Η φωτογραφία δεξία, αν και από το site τους δείχνει ακριβώς το δωμάτιο, για να μην σας πω ότι είναι και αυτό που μέναμε.
Το ξενοδοχείο είχε ένα χώρο για εστιατόριο εξαιρετικό με θέα τον κόλπο, ενώ το καλοκαίρι έχει κάτι σαν βεράντα όπου και προφανώς στήνει τα τραπέζια όπως φαίνεται στην φωτογραφία.. Στο εστιατόριο αυτό φάγαμε 4 φορές, δύο πρωινά και δύο βραδυνά. Και τα δύο ήταν μπουφέ με το βραδυνό να είναι και διαφορετικό ανά μέρα. Οι περισσότερες των επιλογών ήταν εξαιρετικές, ενώ και η ίδια η υλοποιήση ήταν καταπληκτική.
Προσωπικά έμεινα άφωνος με μια κοτόσουπα. Αν και θεωρείται απλό φαγητό εγώ είχα να φάω από παιδί έτσι γευστική κοτόσουπα. Κρίμα που δεν έφαγα περισσότερο και μιλάμε ότι τους τάραξα τους μπουφέδες. Μοναδική παραφωνία για μένα ήταν η ώρα του βραδυνού μπουφέ, αν και πιστεύω είχε σχέση με το θέμα κουπόνια. 9 το βράδυ πάντως είναι πολύ αργά για τέτοιο βραδυνό.
Το μασάζ ήταν εξαιρετικό και γενικώς στο υπόγειο έχει γυμναστήρια και διάφορα. Δεν ξέρω πόσα αστεράκια έχει το ξενοδοχείο αλλά εμένα μου φάνηκε εξαιρετικό σαν χώρος, εξυπηρέτηση και σύνολο.
Τελική παραφωνία πάντα στον πνεύμα της προσφοράς ήταν το γεγονός ότι το νερό στα δύο βραδυνά μας το χρεώσαν χωριστά (δες τα σχόλια). Προσωπικά θεωρώ κάτι τέτοια γυφτιές, γιατί δεν είναι δυνατόν να βγάζεις προσφορά, να είσαι τόσο σούπερ ξενοδοχείο και να χρειώνεις το νερό χωριστά. Δεν νομίζω ότι θα στράβωνε κάποιος αν είχε η προσφορά 5 ευρώ παραπάνω. Πρέπει κάποια στιγμή οι Έλληνες επιχειρηματίες να καταλάβουν την σημασία κάποιων τέτοιων λεπτομεριών, όπως και αυτό που ανέφερα με την διαθεσιμότητα αρχικά.
Τέλος θέλω να αναφέρω κάτι που μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση. Όλοι στο ξενοδοχείο εκτός από την μια κοπέλα στο μασάζ ήταν Έλληνες. Ειλικρινα, αν είχα σερβιτόρους σε τέτοιο σκηνικό που δεν μπορούσα να μιλήσουν Ελληνικά θα είχα σπαστεί πάρα πολύ άγρια. Γενικώς, οι άνθρωποι ήταν φιλικότατοι και θα έλεγα χαρούμενοι. Δεν αισθάνθηκα το τυπικό στην φιλικότητα τους. Εγώ τους συμπάθησα πάρα πολύ, ίσως γιατί δεν αισθάνθηκα αυτή την τυπικότητα.
Συγχαρητήρια στο ξενοδοχείο και συγχαρητήρια για την κίνηση του αυτή με τα κουπόνια, γιατί απλά μέσα στην νέκρα και εγκατάλειψη της περιοχής ήταν ο μόνος ανοιχτός και ο μόνος με κόσμο. Πέρα από κάποιες παρατυπίες, τέτοιες κινήσεις ίσως θα έπρεπε να τις βλέπουν και οι υπόλοιποι επιχειρηματίες της περιοχής, ίσως αν συνεργαζόντουσαν και λίγο. Όλόκληρο σπήλαιο του Δηρού έχουν στα 10 χλμ.
Σχόλια μετά την πρώτη δημοσίευση:
Επειδή εκτίμησα πολύ την προσπάθεια του ξενοδοχείου, επικοινωνήσα μαζί τους ώστε να διαβάσουν το κείμενο και για την θετική αλλά και για την αρνητική κριτική. Οι διεύθυνση μου απάντησε άμεσα, προς τιμή της στα εξής δύο θέματα:
Μου ανέφερε αναλυτικές τιμές εκτός προσφοράς, που δείχνουν ότι η προσφορά ήταν πράγματι προσφορά και μάλιστα πολύ καλή. Πιθανόν, τώρα κάποια παρανόηση έχει γίνει από την πλευρά μας.
Μου εξήγησαν την πολιτική με το νερό και ότι υπάρχει κάποια βάση στο ότι φαίνεται κάπως σε αυτό που σχολίασα.
Και πάλι μπράβο τους, κάτι που δεν λέω εύκολα για μια Ελληνική επιχείρηση.
Λακωνική Μάνη
Διήμερο στην Μάνη, με αφορμή κάτι κουπόνια για ένα ομολογουμένως εξαιρετικό ξενοδοχείο το Πέτρα και Φώς στο Οίτυλο.
Αρχικά κάναμε το λάθος να πάμε από την Καλαμάτα. Ήταν λάθος γιατί παρόλα τα διόδια – θα γράψω και για αυτό – ο καλός ο δρόμος υπάρχει μέχρι λίγο μετά την Μεγαλόπολη. Τα υπόλοιπα 50χλμ μέχρι την Καλαμάτα δεν παλευόντουσαν, ενώ και ο δρόμος από την Καλαμάτα μέχρι το Οίτυλο ήταν εξαιρετικά δύσκολος αν και μέχρι ένα σημείο πανέμορφος.
Συνολικά κάναμε 4.5 ώρες να φτάσουμε για 350χλμ. Αν πάτε και εσείς στο ξενοδοχείο αυτό, τότε να έχετε υπόψη ότι όπως έρχεστε από Καλαμάτα περνάτε την πρώτη πινακίδα για Οίτυλο προς αριστερά και αρκετά πιο κάτω θα δείτε την πινακίδα για το ξενοδοχείο. Αν δείτε και άλλη πινακίδα για Οίτυλο τότε το περάσατε το ξενοδοχείο – πάμε πάλι πίσω.
Γενικά η περιοχή έχει έτσι μια επιβλητικότητα, ενώ η θέα με τον κόλπο ήταν πολύ καλή. Η παραλία από κάτω, όπως και γενικότερα όσες είδαμε σε αυτή την πλευρά της Μάνης δεν λένε και τίποτα. Το Οίτυλο είναι ένα μεγάλο χωριό, αρκετά ερειπωμένο όπως μου φάνηκε εμένα, του οποίου κάποια σπίτια έχουν θέα προς την θάλασσα. Είναι όλο πετρόχτιστο, όπως είναι και όλη η Μάνη που είδαμε. Είχε κάτι ωραία σοκάκια να περπατήσεις, αλλά αυτή η αίσθηση της εγκατάλειψης με λειπεί κάθε φορά που βρίσκομαι σε τέτοια μέρη στην επαρχία.
Την πρώτη μέρα φτάσαμε και το εστιατόριο του ξενοδοχείο είχε κλείσει και το βραδυνό μπουφέ ήταν στις 9 το βράδυ, 5 ώρες μετά. Δεν είχαμε τίποτα μαζί και δεν είχαμε δεί και τίποτα σχετικά κοντά σαν περίπτερο ή μινι μάρκετ. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι έχει κάτι ταβέρνες στα χωριά που ήταν κάτω στο κόλπο. Πήγαμε λοιπόν και η κάθε ταβέρνα αν θα είχε στην καλύτερη περίπτωση ένα τραπέζι πιασμένο.
Καθήσαμε σε μια στο Νέο Οίτυλο. Δύο ήτανε ανοιχτές και εμείς καθήσαμε σε αυτή που ήταν από την πλευρά της παραλίας. Από τον κατάλογο δεν υπήρχε κυριολεκτικά τίποτα, ενώ ότι μας έφερε από ότι κακήν κακώς παραγγείλαμε ήταν άθλιο, ίσως και το χειρότερο φαγητό που έχω φάει ποτέ. Καταλαβαίνω την δύσκολία της περιοχής, όμως και η συμπεριφορά προς τον πελάτη δεν βοηθάει.
Την επόμενη μέρα πήγαμε πιο νότια με σκοπό να φτάσουμε στο σπήλαιο του Δηρού. Έχω πάει σε διάφορα στην ζωή μου στο παρελθόν και αυτό ήταν από τα εντυπωσιακότερα. Εντυπωσιακή ήταν βέβαια και η απαράδεκτη συμπεριφορά και νεοτροπία των εργαζομένων και καλεσμένων φίλων τους της περιοχής. Οκ δεν θα έρθει και λαός να δει το σπήλαιο, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο κάθε φιλαράκος ή υπάλληλος παράτει το αυτοκίνητο του όπου βρει και να εμποδίζει τους επισκέπτες που στην τελική δεν πλήρωσαν και μικρό αντίτιμο. Ενώ όλη η Μάνη είναι πετρόχτιστη ή τουλάχιστον έτσι δείχνει, ο χώρος στο σπήλαιο είναι ένα απαράδεκτο τσιμεντοκατασκεύασμα.
Η περιήγηση στην σπηλιά είναι με μια βάρκα σε μια κυκλική διαδρομή περίπου 1χλμ που φτάνει μέχρι και κάτω από το χωριό. Η σπηλιά έχει κάτι εφάνταστα ονόματα στα διάφορα σημεία της που τα έχουν βαπτίσει οι σπηλαιολόγοι. Τον ξεναγό κάνει ο βαρκάρης, και ο δικός μας ήταν απίστευτα απότομος ενώ μέτραγε κυριολεκτικά τις λέξεις του. Η ίδια η σπηλιά είναι τρομερή και εντυπωσιακή! Όπως μας είπε ο “φιλόξενος” ξεναγός- βαρκάρης θεωρείτε απέραντι ενώ σε κάποια σημεία έχει βάθος 30μ. Στην διάρκεια της βόλτας έτρεχε διαρκώς νερό ενώ έχει μόνιμα όπως μας είπαν 18βαθμούς κελσίου. Αυτό που έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ότι ο βαρκάρης χρησιμοποιούσε διάφορα τοιχώματα του σπηλαίου για να σπρώξει την βάρκα. Από την μέχρι τώρα εμπειρία μου στα σπήλαια, είχα πάντα την αίσθηση ότι υπάρχει το γενικό μην αγγίζεται. Βέβαια σε ορισμένα σημείο το πέρασμα με την βάρκα είναι τόσο στενό που ίσα ίσα χωράει, και σίγουρα δεν θα μπορούσε να ελιχθεί κάνοντας απλά κουπί.
Δεν το ψάξαμε και πολύ αλλά δεν είχε και τίποτα άλλο να κάνουμε στην ευρύτερη περιοχή και αράξαμε στο ξενοδοχείο βλέποντας την θέα του κόλπου. Την επομένη αποφασήσαμε να γυρίσουμε μέσω Γύθειου και Σπάρτης, η σωστή διαδρομή όπως αποδείχτηκε γιατί τελικά κάναμε μία ώρα λιγότερο, ενώ το Οίτυλο – Γύθειο όχι μόνο ήταν σούπερ σαν διαδρομή αλλά και η οδήγηση μέχρι την Τρίπολη σαφώς πιο εύκολη όπως φάνηκε και από τον χρόνο.
Γενικώς εμένα η περιοχή δεν συγκήνησε γιατί έχω μια σαφή προτίμηση στο πράσινο. Θεωρώ ότι όποιος αποφάσησε να κρατήσει το πέτρινο σαν look and feel στα κτίσματα της περιοχής έπραξε ολόσωστα αν και σαν προσωπικό γούστο το θεωρώ απλά εντυπωσιακό. Όσο εντυπωσιακό και να ήταν το μέρος, 700χλμ πήγαινε έλα μου φαίνονται πολλά για ένα μέρος που ουσιαστικά έχει το σπήλαιο του Δηρού, ενώ η περιήγηση είναι δύσκολη, κουραστική και αποθαρυντική λόγω της ποιότητας του οδικού δικτύου. Αν το αποφασήσει κάποιος να πάει, σίγουρα ας πάρει τίποτα ψιλοπράγματα από το σουπερμαρκετ και ελπίζω να έχει διάθεση να λιώσει στο ξενοδοχείο του, τουλάχιστον για την χειμερινή περίοδο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)