Λακωνική Μάνη

Διήμερο στην Μάνη, με αφορμή κάτι κουπόνια για ένα ομολογουμένως εξαιρετικό ξενοδοχείο το Πέτρα και Φώς στο Οίτυλο.

Αρχικά κάναμε το λάθος να πάμε από την Καλαμάτα. Ήταν λάθος γιατί παρόλα τα διόδια – θα γράψω και για αυτό – ο καλός ο δρόμος υπάρχει μέχρι λίγο μετά την Μεγαλόπολη. Τα υπόλοιπα 50χλμ μέχρι την Καλαμάτα δεν παλευόντουσαν, ενώ και ο δρόμος από την Καλαμάτα μέχρι το Οίτυλο ήταν εξαιρετικά δύσκολος αν και μέχρι ένα σημείο πανέμορφος.

Συνολικά κάναμε 4.5 ώρες να φτάσουμε για 350χλμ. Αν πάτε και εσείς στο ξενοδοχείο αυτό, τότε να έχετε υπόψη ότι όπως έρχεστε από Καλαμάτα περνάτε την πρώτη πινακίδα για Οίτυλο προς αριστερά και αρκετά πιο κάτω θα δείτε την πινακίδα για το ξενοδοχείο. Αν δείτε και άλλη πινακίδα για Οίτυλο τότε το περάσατε το ξενοδοχείο – πάμε πάλι πίσω.

Γενικά η περιοχή έχει έτσι μια επιβλητικότητα, ενώ η θέα με τον κόλπο ήταν πολύ καλή. Η παραλία από κάτω, όπως και γενικότερα όσες είδαμε σε αυτή την πλευρά της Μάνης δεν λένε και τίποτα. Το Οίτυλο είναι ένα μεγάλο χωριό, αρκετά ερειπωμένο όπως μου φάνηκε εμένα, του οποίου κάποια σπίτια έχουν θέα προς την θάλασσα. Είναι όλο πετρόχτιστο, όπως είναι και όλη η Μάνη που είδαμε. Είχε κάτι ωραία σοκάκια να περπατήσεις, αλλά αυτή η αίσθηση της εγκατάλειψης με λειπεί κάθε φορά που βρίσκομαι σε τέτοια μέρη στην επαρχία.

Την πρώτη μέρα φτάσαμε και το εστιατόριο του ξενοδοχείο είχε κλείσει και το βραδυνό μπουφέ ήταν στις 9 το βράδυ, 5 ώρες μετά. Δεν είχαμε τίποτα μαζί και δεν είχαμε δεί και τίποτα σχετικά κοντά σαν περίπτερο ή μινι μάρκετ. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι έχει κάτι ταβέρνες στα χωριά που ήταν κάτω στο κόλπο. Πήγαμε λοιπόν και η κάθε ταβέρνα αν θα είχε στην καλύτερη περίπτωση ένα τραπέζι πιασμένο.

Καθήσαμε σε μια στο Νέο Οίτυλο. Δύο ήτανε ανοιχτές και εμείς καθήσαμε σε αυτή που ήταν από την πλευρά της παραλίας. Από τον κατάλογο δεν υπήρχε κυριολεκτικά τίποτα, ενώ ότι μας έφερε από ότι κακήν κακώς παραγγείλαμε ήταν άθλιο, ίσως και το χειρότερο φαγητό που έχω φάει ποτέ. Καταλαβαίνω την δύσκολία της περιοχής, όμως και η συμπεριφορά προς τον πελάτη δεν βοηθάει.

Την επόμενη μέρα πήγαμε πιο νότια με σκοπό να φτάσουμε στο σπήλαιο του Δηρού. Έχω πάει σε διάφορα στην ζωή μου στο παρελθόν και αυτό ήταν από τα εντυπωσιακότερα. Εντυπωσιακή ήταν βέβαια και η απαράδεκτη συμπεριφορά και νεοτροπία των εργαζομένων και καλεσμένων φίλων τους της περιοχής. Οκ δεν θα έρθει και λαός να δει το σπήλαιο, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο κάθε φιλαράκος ή υπάλληλος παράτει το αυτοκίνητο του όπου βρει και να εμποδίζει τους επισκέπτες που στην τελική δεν πλήρωσαν και μικρό αντίτιμο. Ενώ όλη η Μάνη είναι πετρόχτιστη ή τουλάχιστον έτσι δείχνει, ο χώρος στο σπήλαιο είναι ένα απαράδεκτο τσιμεντοκατασκεύασμα.

Η περιήγηση στην σπηλιά είναι με μια βάρκα σε μια κυκλική διαδρομή περίπου 1χλμ που φτάνει μέχρι και κάτω από το χωριό. Η σπηλιά έχει κάτι εφάνταστα ονόματα στα διάφορα σημεία της που τα έχουν βαπτίσει οι σπηλαιολόγοι. Τον ξεναγό κάνει ο βαρκάρης, και ο δικός μας ήταν απίστευτα απότομος ενώ μέτραγε κυριολεκτικά τις λέξεις του. Η ίδια η σπηλιά είναι τρομερή και εντυπωσιακή! Όπως μας είπε ο “φιλόξενος” ξεναγός- βαρκάρης θεωρείτε απέραντι ενώ σε κάποια σημεία έχει βάθος 30μ. Στην διάρκεια της βόλτας έτρεχε διαρκώς νερό ενώ έχει μόνιμα όπως μας είπαν 18βαθμούς κελσίου. Αυτό που έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ότι ο βαρκάρης χρησιμοποιούσε διάφορα τοιχώματα του σπηλαίου για να σπρώξει την βάρκα. Από την μέχρι τώρα εμπειρία μου στα σπήλαια, είχα πάντα την αίσθηση ότι υπάρχει το γενικό μην αγγίζεται. Βέβαια σε ορισμένα σημείο το πέρασμα με την βάρκα είναι τόσο στενό που ίσα ίσα χωράει, και σίγουρα δεν θα μπορούσε να ελιχθεί κάνοντας απλά κουπί.

Δεν το ψάξαμε και πολύ αλλά δεν είχε και τίποτα άλλο να κάνουμε στην ευρύτερη περιοχή και αράξαμε στο ξενοδοχείο βλέποντας την θέα του κόλπου. Την επομένη αποφασήσαμε να γυρίσουμε μέσω Γύθειου και Σπάρτης, η σωστή διαδρομή όπως αποδείχτηκε γιατί τελικά κάναμε μία ώρα λιγότερο, ενώ το Οίτυλο – Γύθειο όχι μόνο ήταν σούπερ σαν διαδρομή αλλά και η οδήγηση μέχρι την Τρίπολη σαφώς πιο εύκολη όπως φάνηκε και από τον χρόνο.

Γενικώς εμένα η περιοχή δεν συγκήνησε γιατί έχω μια σαφή προτίμηση στο πράσινο. Θεωρώ ότι όποιος αποφάσησε να κρατήσει το πέτρινο σαν look and feel στα κτίσματα της περιοχής έπραξε ολόσωστα αν και σαν προσωπικό γούστο το θεωρώ απλά εντυπωσιακό. Όσο εντυπωσιακό και να ήταν το μέρος, 700χλμ πήγαινε έλα μου φαίνονται πολλά για ένα μέρος που ουσιαστικά έχει το σπήλαιο του Δηρού, ενώ η περιήγηση είναι δύσκολη, κουραστική και αποθαρυντική λόγω της ποιότητας του οδικού δικτύου. Αν το αποφασήσει κάποιος να πάει, σίγουρα ας πάρει τίποτα ψιλοπράγματα από το σουπερμαρκετ και ελπίζω να έχει διάθεση να λιώσει στο ξενοδοχείο του, τουλάχιστον για την χειμερινή περίοδο.