Μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας και το 2008 μετακόμισα στο Χαλάνδρι. Όταν η δουλειά βρέθηκε να είναι στη μέση της Συγγρού κατέβαινα με μετρό και λεωφορείο. Στον γυρισμό λόγω απίστευτης ζέστης κυριολεκτικά έφευγα τρέχοντας από το κέντρο τα καλοκαίρια, ενώ το χειμώνα μπορεί και να έκανα μια στάση στο Σύνταγμα ή Πανόρμου.
Πρόσφατα όμως μπήκε στο πρόγραμμα η συστηματική διαδρομή Κολωνάκι – Σύνταγμα – Μοναστηράκι – Κεραμικός – Γκάζι. Την διαδρομή την κάνω με τα πόδια και έχω συγκλονιστεί με την κατάντια αυτών που βλέπω αλλά και της διαφοροποίησης ανά περιοχή.
Από Κολωνάκι στο Σύνταγμα όλα μέλι γάλα. Πως θα μπορούσε άλλωστε διαφορετικά, αφού οι φορείς της ρεμούλας που δραστηριοποιούνται στην περιοχή τα έχουν κάνει πλακάκια να μην πω περισσότερα με τα παράνομα συμφέροντα που έχουν υποβαθμίσει την Αθήνα.
Από το Σύνταγμα μπορείς να κατέβεις στην πλατεία ή από Ερμού ή από κάποιο παράλληλο όπως Καραγεώργης Σερβίας. Από την Ερμού είναι όλα πολύ όμορφα αν εξαιρέσεις τους πλανόδιους πωλητές της μούφας που την ώρα που περνάω εγώ δεν έχουν κάνει ακόμα deployment. Από την Καραγεώργης Σερβίας σε πιάνει απογοήτευση. Το μόνο που βλέπεις γενικά στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου, είναι καταστήματα παρατημένα και γενικά μια απίστευτη αίσθηση παρατήματος.
Κοινό σημείο σε όλα τα παραπάνω είναι ότι όλες οι καφετέριες, είτε του Κολωνακίου είτε αυτές στους κάθετους της Ερμού είναι τίγκα στον κόσμο. Δεν μπορώ ειλικρινά να το καταλάβω αυτό. Μου φαίνεται απίστευτο. Τόσα λεφτά για πέταμα έχουν όλοι?
Από το Μοναστηράκι προς το σταθμό του Θησείου, αν πας από Αδριανού είναι όμορφα αλλά εγώ προτιμώ την Ηφαίστου, Ξέρεται εκεί που υποτίθεται ότι έχει φθηνά μαγαζιά. Την ώρα που περνάω είναι όλα κλειστά ή ανοίγουν και το μέρος είναι απίστευτα άσχημο. Το χάλι αρχίζει μόλις μπεις στην Άστιγγος και στην συνέχεια καθώς κατηφορίζεις την Ασωμάτων για να βγεις στην Πειραιώς. Άλλος κόσμος κυριολεκτικά, ατελείωτη παρακμή.
Χαρακτηριστικά στην Ασωμάτων πρέπει να είναι η μόνη περιοχή στην Αθήνα με κενές θέσεις στάθμευσης άσπρες ή μπλε. Προσωπικά αισθάνομαι απίστευτα άβολα ειδικά προς το τέλος της Ασωμάτων και την διασταύρωση με την Πειραιώς. Στο τελευταίο αυτό σημείο το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι πρέπει να το συντομότερο να μπω στο κτίριο της εταιρίας. Στο δρόμο Σαλαμίνος – Ψαρομηλίγκου έχει απίστευτα πολλά εγκαταλελειμμένα, εστίες ναρκομανών. Το πιο αστείο είναι ότι από αυτές τις περιοχές περνάνε τουρίστες είτε με το city tour λεωφορείο είτε περπατώντας για να πάνε σε κάτι μουσεία που έχει η Πειραιώς.
Η Αθήνα έχει καταντήσει μια απαράδεκτη πόλη. Μόνο κάτι περιοχές προνομιούχων κάπως κρατιούνται αν και εκεί έχουν κάνει εμφάνιση ζητιάνοι και καθαριστές στα φανάρια. Συγχαρητήρια στους προδότες που μας κυβερνάνε που έχουν καταφέρει να νιώθουμε ξένοι στην πόλη μας μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου