Το όραμα του Χριστόδουλου για την κοινωνία

Ότι και να λένε τα πράγματα δεν κρύβονται και η εκκλησία θα είναι πάντα παράγων οπισθοδρόμησης στην Ελλάδα και όχι μόνο

Συρραφη απο δημοσιευματα της <<Ε>>.

* Τα πάντα καταρρέουν. “Οι νέοι μεγαλώνουν μέσα σε μια κοινωνία Σοδόμων και Γομόρων, όπου τιμάται και λατρεύεται ο ελεύθερος έρωτας, μυκτηρίζεται η οικογένεια με τα δήθεν στενά όρια της θρησκείας και συκοφαντείται σαν αρρωστημένη κατάσταση η αρετή, η παρθενία, η σωφροσύνη.”

* Τα παλιά χρόνια ήταν τα καλά. “Οι παλιότεροι από σας θυμόσαστε ασφαλώς την οργάνωση, την πειθαρχία, την ομορφιά που είχε τον παλιό καιρό η ορθόδοξη ελληνική οικογένεια. Ο πατέρας ήταν το σεβαστό πρόσωπο. Η αυθεντία μέσα στο σπίτι. Η μητέρα βασίλισσα κι αυτή, αφοσιωμένη στα παιδιά και τον άνδρα της. Τα παιδιά σεβαστικά προς τους γονείς.”

* Πρέπει να κλείσουν μπαρ και ντισκοτέκ. “Τα παιδιά συχνάζουν τώρα τελευταί στις περίφημες ντισκοτέκς και από πληροφορίες που έχω, εκεί μέσα μαθαίνουν για τα ναρκωτικά. (Τα κέντρα αυτά) δεν πρέπει να γίνονται ανεκτά. Είναι εστίες μολύνσεως μαζί με τα μπαρ, όπου η ανηθικότης και η ασωτεία κυριαρχούν. Να απαιτήσουμε το κλείσιμό τους ή έστω τη μεταφορά τους έξω από την πόλη.”

“Η χειραφετημένη γυναίκα δύσκολα συμμαζεύεται”, γράφει κάπου επιγραμματικά ο ιεράρχης. Αποτέλεσμα του φεμινισμού μέσα στην οικογένεια, άρνηση της ίδιας της γυναικείας φύσης, η εργασία των γυναικών καταγγέλλεται από τον κ. Χριστόδουλο με τα επιχειρήματα με τα οποία αντιμετωπίστηκαν οι πρώτες τηλεφωνήτριες πριν από έναν αιώνα: “Ετσι, ενώ η σωστή τοποθέτηση θέλει την σύζυγο και μητέρα βασίλισσα του σπιτιού, εκείνη επροτίμησε να αφήσει το σπίτι στα χέρια της παραδουλεύτρας ή της παιδαγωγού, κρίνοντας πως η θέση της ήταν περισσότερο έξω παρά μέσα στο σπίτι. Η αντίληψις αυτή οδήγησε τη γυναίκα στην εξάσκηση διοικητικών ευθυνών, στην εκμάθηση τέχνης ή επιστήμης, και γενικά στο βιοπορισμό. Αυτό έγινε όχι τόσο από πραγματική ανάγκη, όσο από τη διάθεση να μη υστερεί σε τίποτε, όπως ενόμιζε, απέναντι του ανδρός, λησμονώντας όμως πως και αυτή ακόμη η φυσιολογία της την κατέτασσε στο ασθενές, λεγόμενο, φύλο, που από το Θεό και από τη φύση έχει επιφορτισθεί με την εκπλήρωση μιας λεπτής και ιερής αποστολής”.
Σπεύδει βέβαια να εξηγήσει ο κ. Χριστόδουλος ότι δεν απαγορεύει στις γυναίκες τη μόρφωση και διευκρινίζει ότι οι άνδρες δεν πρέπει να τους συμπεριφέρονται τυραννικά. Χαράσσει ωστόσο με σαφήνεια την ιεραρχία που πρέπει να διέπει τις σχέσεις των φύλων: “Πιστεύομε, μαζί με τη θρησκεία μας, πως ο άνδρας έχει μεν την πρώτη θέση, αλλ’ ότι και η γυναίκα έχει την δεύτερη. (…) Εκείνο που αρνούμεθα στη γυναίκα είναι η εκ μέρους της παραβίαση της φύσεως και η διεκδίκηση θέσεως που δεν της ανήκει βασικά” (sic). Πιστεύοντας ότι “κάτω από τις φεμινιστικές τάσεις η γυναίκα έγινε ολιγώτερο γυναίκα”, ο ιεράρχης δεν διστάζει να εξηγήσει τι έχει στο μυαλό του όταν μιλά περί “βασίλισσας του σπιτιού”: “Σήμερα πολλές οικογένειες διέρχονται κρίση εξ αιτίας του γεγονότος ότι η γυναίκα ξέχασε τα έργα της και έχει επιδοθεί με μανία στην κατάκτηση της ποθητής ισότητος με τον άνδρα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η γυναίκα όχι μόνον αρνείται στον άνδρα τον πρώτο λόγο στα θέματα του σπιτιού, όχι μόνον τον συναγωνίζεται σ’ όλα τα πεδία, αλλά και έχει εγκαταλείψει την οικιακή ενασχόληση σαν υποτιμητική γι’ αυτήν, δείχνοντας προτίμησι σε εξωοικιακά ενδιαφέροντα. Οι γυναίκες, που έτσι εκδηλώνουν τον φεμινισμόν των, πέφτουν πολύ έξω”.

“Επειδή ο άνδρας είναι η κεφαλή της οικογενείας, είναι φυσικό να κατέχει και τα ανώτερα μορφωτικά προσόντα εν συγκρίσει με την σύζυγο, χωρίς βέβαια και τούτο να είναι εντελώς απόλυτο. Είναι ένας κανόνας, που ημπορεί βέβαια να έχει και τις εξαιρέσεις του, όμως κατά βάσιν είναι ορθός”. Προηγουμένως έχει φροντίσει να ξεκαθαρίσει ότι “ευνόητον ότι μεγαλύτερος στην ηλικία πρέπει απαραιτήτως να είναι ο άνδρας”. Κατόπιν όλων αυτών, δεν μπορεί να ξενίσει η απόλυτη άρνηση του ιεράρχη, όταν η συζήτηση φθάνει στις μεταρρυθμιστικές απόπειρες άλλων εκκλησιών. Η χειροτονία γυναικών αποτελεί έτσι “ανεπίτρεπτη καινοτομία” που “γεννά ανωμαλία”, εμπόδιο στη συνέχιση του διαλόγου μεταξύ ορθοδόξων και αγγλικανών που την αποδέχθηκαν. Οσο για τις προγαμιαίες σχέσεις, αυτές “συνιστούν θανάσιμη αμαρτία”, όπως αναλύθηκε σε ημερίδα που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολις Δημητριάδος τον περασμένο Μάρτιο στο Βόλο.

Σύμφωνα με τον πρώτο τη τάξει μητροπολίτη, οι ομοφυλόφιλοι συγκαταλέγονται στη χορεία εκείνων που “μεθοδεύουν τη σταδιακή αποδυνάμωση του ελληνισμού στην κοιτίδα του και την κοινωνική αποσύνθεση”: “Η ομοφυλοφιλία”, διαπιστώνει με οργή, “εγείρει αναιδή κεφαλήν, οργανώνεται εις επισήμους συλλόγους, πραγματοποιεί δημοσίας εντυπωσιακάς συγκεντρώσεις προβολής των `δικαίων αιτημάτων’ της και αγωνίζεται με την βοήθειαν `φιλελευθέρων’ πολιτικών, `επαναστατημένων’ καλλιτεχνών και υπερκιτρίνων δημοσιογραφικών γραφίδων διά την δικαίωσίν της”. Προς θεραπεία του κακού, ο μακαριώτατος εισηγείται την ποινικοποίηση και αμείλικτη δίωξη των “αμαρτωλών”. “Του Κράτους πρωτοβουλία είναι η νομιμοποίηση των ομοφυλοφίλων, που αναγνωρίζονται σαν νόμιμα υπάρχουσα κατάσταση”, διαμαρτύρεται, “αντί να θεσπιστούν αυστηρές ποινές για κείνους που ντροπιάζουν την ανθρώπινη αξίαν και παραδίδονται στα έργα της ατιμίας, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος”.

Να μην αφήνουν τα παιδιά τους να πηγαίνουν σε “πάρτι”, ζητεί ο κ. Χριστόδουλος και υποστηρίζει: “Σήμερα όπως έχουν τα πράγματα φαίνεται πως πολύ ύποπτα πράγματα συμβαίνουν σ’ αυτές τις συναντήσεις. Και μόνο το ότι αξιώνεται η αναχώρησις από το σπίτι των μεγάλων, και μόνο το ότι επιβάλλεται συσκότισις είναι δείγματα δηλωτικά της ποιότητος αυτού του είδους των συναναστροφών.”

Οποιαδήποτε αναφορά στον έρωτα θεωρείται από τον κ. Χριστόδουλο ύποπτη, αμαρτωλή και κατακριτέα. “Στις ημέρες μας γίνεται μια πλύση εγκεφάλου μας για το σεξ. Οπου σταθείς κι όπου βρεθείς για το σεξ ακούς και το σεξ βλέπεις.” Και για να τεκμηριώσει την εντύπωσή του αυτή παραθέτει το ακόλουθο “κτυπητό σύνθημα” μαθητριών του 16ου Λυκείου Αθηνών: “Οταν τη ζωή μας θα την κυβερνά η δουλειά, η χαρά κι ο έρωτας, τότε θα ‘χούμε κάνει τον κόσμο δικό μας.”

Πόστ από άλλο blog