Σε καταλαβαίνω φιλε μου. Και εγώ τα ίδια λέω. Δεν χορταίνουν με τίποτα.
Κεράσια
Evil γαμάτω φρούτο, να υποθέσω χωρίς καμια θρεπτική αξία γιατι απλά συνήθως έτσι ειναι.
Ομως ειναι πανάκριβο. Από Λαική σε Σουπερμαρκέτ 3 ευρώ το κιλό. Ακόμα και στην αγορά φρούτων απέναντι από την βαρβάκειο.
Μονο στο σταθμό στο μοναστηράκι οι δύο κλασσικοί τύποι που πουλάνε φρούτα τα έχουν 2 ευρώ. Και ειναι και γαμάτα μιας και έχω δοκιμάσει.
50% ακριβότερα ή 30% φθηνότερα όπως το δει κανείς ειναι τεράστια διαφορά.
Παγωτο μηχανής
Ναι ειναι η αγάπημένη μου μορφή παγωτου, εννοείται αυστηρά με μόνο σοκολάτα, αλλά στην ζωή μου έχω φάει μονο από δυο σημεια που να αξίζουν. Έλεος πόσο δύσκολο μπορεί να ειναι να φτοιάξεις ένα καλο παγωτο μηχανής. Τόσο κλέφτες είναι όλοι.
Βασικο κριτήριο για να ειναι καλο ειναι να μην παγώνει σε κάτι σαν στέρεη μορφή. Δηλαδή να ειναι κρύο αλλα να κρατιέται στην μορφή που φαινεται να έχει ως παγωτό μηχανής. Φαντάζομαι οτι το κλασσικο κλέψιμο ειναι με πιο αραιο μίγμα μάλλον με νερό, και αυτό παγώνει και γινεται σκατά ασε που δεν έχει και γεύση.
Τα δυο απίστευτα παγωτά μηχανής τα έχω φάει
- Μαθίος επί της οδό Κορίνθου στην Πάτρα απέναντι από το τότε Mondo. Έκλεισε ομως.
- Από ένα ζαχαροπλάστείο γνωστό στην Πάτρα που ειναι το κεντρικο κατάστημα στο Ρίο δίπλα στο μπλε κτίριο μιας από τις μονάδες του ΕΑΙΤΥ. O Φάκαλος λοιπον άνοιξε παράρτημα στο εμπορικό κέντρο του Carefour στην εξοδο νομίζω 3 για Γλάυκο της περιμετρικής και μετά το μπανάκι το είχαμε τσακίσει. Μακράν ο καλύτερος, τόσο που όλοι υποχρεωθηκάν στην απόδοση respect.
Τα παραπάνω μέχρι το 2004, όπου και εφυγα από την Πάτρα, for ever and ever όπως λέει και μια φίλη.
Δυστυχώς στην Αθήνα δεν ξέρω.
Το παγωτό μηχανής, τα σοκολατένια cookies,muffins και donuts ειναι το μόνιμο μου quest οσον αφορά το πρόχειρο γλύκισμα στην Αθήνα.
Φυσικά οπόιος ξέρει σχολιάζει.
Αποχή ή όχι
Τρίτη 26 Μαΐου – και ας πάρουμε δύο άσχετα μεταξύ τους στοιχεία. Πρώτον, από την έκθεση του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία, την προτροπή για αλλαγές στο ασφαλιστικό, που μας την έχουν κάνει τόσοι πολλοί τόσες φορές, μας την έχει κάνει ο ΟΟΣΑ, η Κομισιόν, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, τόσο που σε λίγο θα μας την κάνουν και οι τουρίστες κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο.
Δεύτερο στοιχείο, από τις δημοσκοπήσεις. Οι χαμηλές παραγωγικές ηλικίες, γύρω από τα 35, είναι οι πιο απογοητευμένες από το πολιτικό σύστημα και γι’αυτό εκεί καταγράφονται τα μικρότερα ποσοστά πρόθεσης συμμετοχής στις εκλογές. Οι 35άρηδες είναι ο κορμός της αποχής, αυτοί που κυρίως θα προτιμήσουν ομπρέλα και παραλία παρά ψηφοδέλτιο και κάλπη.
Τι σημαίνει αυτός ο συνδυασμός; Τα κομματικά επιτελεία θα κάνουν τη δουλειά τους, εκεί που ο επαγγελματισμός δεν απέχει παρά μια τρίχα από τον πολιτικό κυνισμό. Θα μετρήσουν και θα δουν ότι εκείνοι που εργάζονται και παράγουν, όσο περνάει ο καιρός είναι, με τη βοήθεια και της υπογεννητικότητας, ένα όλο και μικρότερο τμήμα του εκλογικού σώματος. Το ποσοστό της εργασίας που παρέχουν και του πλούτου που παράγουν μεγαλώνει, καθώς ο αριθμός τους συρρικνώνεται.
Στην καταμέτρηση σημασία έχουν οι αριθμοί. Οι συνταξιούχοι και οι μεγαλύτεροι εργαζόμενοι, κυρίως οι τελευταίοι, είναι εκείνοι που επιβαρύνουν περισσότερο το ασφαλιστικό σύστημα. Τα κεκτημένα είναι κεκτημένα. Και την ίδια ώρα μεγαλώνει η πολιτική ισχύς των εχόντων και κατεχόντων τα προνόμια του συστήματος (πείτε τα πενιχρά, πείτε τα ανεπαρκή, αλλά πάντως προνόμια σε σύγκριση με τις επερχόμενες γενιές, αυτές που τώρα μπαίνουν ή έχουν λίγο καιρό στην αγορά εργασίας). Οι 65άρηδες ψηφίζουν μαζικά. Το ίδιο και οι άνω των 50 ετών. Η δύναμή τους στη διαμόρφωση των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι καταλυτική. Μια μεταρρύθμιση που θα τα αγγίξει γίνεται πολιτικά αδύνατη. Μια μεταρρύθμιση που δεν θα τους αγγίξει είναι απλώς αδιανόητη.
Το αποτέλεσμα είναι αδιέξοδο. Όλο και περισσότερο τα κόμματα που θα χαϊδεύουν τα αυτιά των γεροντότερων και των περισσότερων θα κερδίζουν. Όλο και περισσότερο τα κόμματα θα δελεάζονται να προσχωρήσουν στη λογική του «μη μου άπτου» για το ασφαλιστικό. Επομένως οι αχθοφόροι του συστήματος θα χρειάζεται να δουλεύουν όλο και περισσότερο και να απολαμβάνουν όλο και λιγότερα. Και να βυθίζονται στην απογοήτευση, να αποφεύγουν τη συμμετοχή, άρα να ενισχύουν το πολιτικό βάρος, την ισχύ και την επιρροή των υπολοίπων παραγόντων στο εκλογικό αποτέλεσμα και, επομένως, στους πολιτικούς σχεδιασμούς.
Οι νέοι και οι 35άρηδες είναι αυτοί που την Κυριακή των εκλογών θα πάνε για μπάνιο. Και μετά, τα κεφάλια μέσα…
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Πραγματικά πόσο δίκιο έχει στο πόστ. Ίσως τελικά γιαυτο τόσα χρόνια οι γυφτοι παραμένουν στην εξουσία. Οι παππούδες αυξάνονται σε ποσοστό σε σχέση με τους νέους. Βέβαια ειδα και εγώ μετά τις πυρκαγιές πως όλοι οι γνωστοι και φίλοι μου ξεφουρνησαν ενα θα ψηφίσω με βάση ποιον έχω γνωστο μπας και με χώσει πουθενά.
Αναμνήσεις
Και μόνο από την πρώτη φωτογραφία πέφτει το πρώτο δάκρυ. Τρελά χρόνια δημοτικου τα κινουμενα σχέδια που δείχνει.
Ανέκδοτο
Ένας οπλισμένος κουκουλοφόρος εισβάλει σε μία τράπεζα και εξαναγκάζει τον ταμία να του γεμίσει ένα σάκο με χαρτονομίσματα. Φεύγοντας με τη λεία του ένας γενναίος φύλακας του ορμάει και του βγάζει την κουκούλα, αποκαλύπτοντας το πρόσωπο του ληστή. Ο ληστής πυροβολεί τον γενναίο φύλακα χωρίς κανένα δισταγμό. Μετά κοιτάζει γύρω - γύρω στη τράπεζα να δει εάν κανείς άλλος έχει δει το πρόσωπό του.
Ένας από τους ταμίες τον κοιτάει κατάματα και ο ληστής τον πυροβολεί αμέσως. Μετά από αυτό καταφοβισμένοι όλοι έχουν γυρισμένα τα πρόσωπά τους προς τα κάτω και κοιτάζουν το πάτωμα. Ο ληστής φωνάζει: "Μήπως έχει δει κανείς το πρόσωπό μου;;" Περνάνε μερικές στιγμές απόλυτης σιωπής και μετά ένας ηλικιωμένος άνδρας, χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από το πάτωμα, διστακτικά σηκώνει το χέρι του και λέει: "Νομίζω ότι η γυναίκα μου από εδώ, σου έρριξε μιά ματιά..."
Μαθηματα πολιτισμου οπαδών.
"Εντυπωσιακό! Στην Ελλάδα δεν έχει γίνει ποτέ και δυστυχώς, πιθανότατα, δεν θα γίνει ούτε στο μέλλον:
Τελικός κυπέλλου Ισπανίας στο ποδόσφαιρο, το βράδυ της Τετάρτης. Η Μπαρτσελόνα αντιμετωπίζει την Ατλέτικ Μπιλμπάο. Η Μπάρτσα σημειώνει και τρίτο τέρμα και προηγείται 3-1. Λίγα λεπτά αργότερα ο ποδοσφαιριστής των Καταλανών, Ντάνι Αλβες δέχεται αντικείμενο στο κεφάλι από οπαδό της Βασικής ομάδας. Προς έκπληξη (μόνο δική μας επειδή δεν το έχουμε συνηθίσει), 25.000 φίλοι της Μπιλμπάο γυρνούν προς το...
μέρος του οπαδού της αγαπημένης τους ομάδας και αρχίζουν να του φωνάζουν "ΕΞΩ - ΕΞΩ , ΕΙΣΑΙ ΝΤΡΟΠΗ". Μέσα σε λίγα λεπτά οι αστυνομικοί έβγαζαν σηκωτό από τις εξέδρες τον ένοχο, ο οποίος συνελήφθη και θα κάνει πολλά χρόνια να παρακολουθήσει από κοντά αγώνα της Μπιλμπάο.
Στην Ελλάδα, σε κάθε αγώνα, οι οπαδοί πετούν αντικείμενα στους ποδοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας. Όταν κάποιο από αυτά βρει τον παίκτη, κανείς δεν θα αποδοκιμάσει τον ένοχο, αντιθέτως θα ακολουθήσουν κι άλλοι το κακό παράδειγμα, ως ηλίθια θύματα της ψυχολογίας του όχλου. Ποτέ κανένας δεν έχει συλληφθεί επειδή εκτόξευσε αντικείμενο.
Ένα μικρό παράδειγμα του πόσο οπισθοδρομική και τριτοκοσμική είναι η κοινωνία μας και δεν φταίει σε τίποτα η χώρα μας, αλλά εμείς οι ίδιοι, οι άνθρωποί της..."
Συνταξή σε αγαμες κόρες
Μία από τις πλέον απαράδεκτες ρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού μας συστήματος, η οποία καταλύει κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας των φύλων και αλληλεγγύης ανάμεσα στις γενιές, είναι η καταβολή συντάξεων στις ανύπαντρες κόρες (άγαμες θυγατέρες) αποθανόντων δημοσίων υπαλλήλων, στρατιωτικών και τραπεζικών. Μέχρι στιγμής γνωρίζαμε ότι αυτό αποτελεί σκανδαλώδες προνόμιο που ενδημεί μονάχα σε ορισμένες λιγοστές τράπεζες πρώην ΔΕΚΟ, όπως για παράδειγμα η Εμπορική. Τη βδομάδα που πέρασε μάθαμε μέσα από τη συζήτηση που διεξάγεται στο blog της G700 -και στη συνέχεια διαβάσαμε στον Τύπο- ότι αυτό αφορά επίσημα πάνω από 40,000 γυναίκες πανελλαδικά, οι οποίες λαμβάνουν τη σύνταξη του πατέρα τους εφόσον παραμένουν ανύπαντρες.
Πρόκειται για ένα αδιανόητο από κάθε άποψη καθεστώς.
Καταρχάς, απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς το θέμα θα δει ότι καταλύεται εξόφθαλμα κάθε έννοια δικαιοσύνης. Γιατί για παράδειγμα δεν συμπεριλαμβάνονται στη συγκεκριμένη ρύθμιση όλες οι ανύπαντρες κόρες της Ελλάδος και ευνοούνται μόνο αυτές του δημοσίου και των τραπεζών; Γιατί τους παρέχεται σύνταξη ακόμα κι αν έχουν εισόδημα από άλλες πηγές, συντάξεις ή μισθούς; Βάσει ποιας λογικής πρέπει να ευνοείται η ανύπαντρη κόρη και όχι η διαζευγμένη μητέρα με παιδιά ή αντίστοιχα η νέα της γενιάς των 700 ευρώ, η οποία στο κάτω κάτω της γραφής πλήττεται πιο πολύ απ' όλους από την εργασιακή επισφάλεια;
Δεύτερον, οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά από την εποχή του πατριαρχικού μοντέλου οικογένειας πάνω στο οποίο προσαρμόστηκε και οικοδομήθηκε το παραδοσιακό σύστημα κοινωνικής προστασίας. Ρυθμίσεις όπως η συνταξιοδότηση της ανύπαντρης κόρης, ή η σύνταξη χηρείας, θεσμοθετήθηκαν στη λογική μιας παλιότερης εποχής όπου η γυναίκα δεν δημιουργούσε αυτοτελή δικαιώματα, αλλά ασφαλιζόταν και αποκτούσε δικαίωμα στην κοινωνική προστασία μέσω του ανδρός ή του πατέρα της. Μα πιστεύει κανείς ότι ζούμε ακόμα στο '50; Οι ασφαλιστικές ρυθμίσεις πάντως, εκεί έχουν μείνει ακόμα. Στο ελληνικό σύστημα υπάρχει πληθώρα απαρχαιωμένων ρυθμίσεων που αντιστοιχούν σε παλιότερες κοινωνικές πραγματικότητες και σήμερα έχουν αποκλειστικά προσχηματική δικαιολόγηση.
Τρίτον, διαβάσαμε ότι το κόστος για τις συντάξεις των άγαμων θυγατέρων, μόνο για το δημόσιο, ανέρχεται σε 550 εκ. ευρώ ετησίως, λίγο παραπάνω από μισό δις ευρώ. Εάν αυτό το νούμερο είναι σωστό μιλάμε για μία κατάφορη αδικία, η οποία συμπληρώνεται από μια πραγματική δημοσιονομική τραγωδία. Με μισό δις ευρώ άνετα καλύπτεις τρύπες του προϋπολογισμού, εύκολα ενισχύεις κάπως τους χαμηλοσυνταξιούχους ή ακόμα καλύτερα φτιάχνεις ένα Ειδικό Ταμείο για τη γενιά των 700 ευρώ, μέσα απ' το οποίο μπορείς να χρηματοδοτήσεις το "Συμβόλαιο Αυτόνομησης των Νέων", δηλαδή ένα σύνολο φορολογικών κινήτρων, πριμ απασχόλησης και επιδότησης του επιτοκίου αγοράς κατοικίας με στόχο την ανεξαρτητοποίηση των νέων ανθρώπων από το πατρικό σπίτι και την καλύτερη δυνατή ενσωμάτωσή τους στην αγορά εργασίας στο ξεκίνημα του εργασιακού τους βίου. Εν πάση περιπτώσει με μισό δις ευρώ φτιάχνεις "παπάδες" για κοινωνικές ομάδες που πραγματικά βρίσκονται σε ανάγκη.
Διαβάζουμε ότι εντός του 2009, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αναμένεται να καταδικάσει τη χώρα μας ΚΑΙ για αυτή τη ρύθμιση του εθνικού συστήματος ασφάλισης. Όπως ακριβώς έπραξε με την πρόωρη συνταξιοδότηση των γυναικών στο δημόσιο πριν από ένα περίπου μήνα. Το ερώτημα εδώ είναι σαφές: θα κάνουμε τουμπεκί περιμένοντας για πολλοστή φορά το ΔΕΚ να ρυθμίσει τα του οίκου μας ή θα φιλοτιμηθούμε να πράξουμε τα αυτονόητα και δίκαια από μόνοι μας, χωρίς τον έξωθεν εξαναγκασμό; Καλούμε την κυβέρνηση, σημερινή ή μελλοντική, να καταργήσει με δική της πρωτοβουλία και χωρίς καμία υποσημείωση το απαράδεκτο αυτό καθεστώς.
Όσο για τις ανύπαντρες κόρες, είναι φως φανάρι από τα παραπάνω ότι η συνταξιοδότησή τους κατ' αυτόν τον άδικο για το κοινωνικό σύνολο τρόπο τις καθιστά αυτομάτως θύτες στο έγκλημα του ελληνικού ασφαΛΗΣΤΡΙκού συστήματος. Άγαμες Θυγατέρες - Άγαμοι Θύται.
Αν είχα λεφτά
Με αφορμή αυτο ποστ θα πω και εγώ τι θα έκανα αν εν γένη την έκανα λαχείο.
Σίγουρα θα αγόραζα ένα σπίτι με οικολογικές προδιαγραφές το οποίο θα μου το σχεδίαζε εξολοκλήρου ένας φίλος αρχιτέκτονας.
Ενα αυτόκίνητο καγκουριά το οποίο θα το έτρεχα και σε πίστες.
Ενα ηλεκτροκίνητο αυτοκίνητο και μονο για την πόλη.
Θα πήγαινα σε grand prix ολόκληρο 3μερο.
5-6 βόλτες από εξωτικά μέρη.
Παλιά θα έπαιρνα ένα Pegeut Rally φτοιαγμένο σε ένα φίλο, τώρα όμως δεν ξέρω τι θα του αγόραζα.Το μονο που βλέπω τώρα ειναι να πάρω αυτόν και ένα συνονόματο φιλό στο grand prix.
Το πιθανότερο είναι οτι με φίλους θα μοιραζόμουν κάποια από τα παραπάνω όπως κάποιο ταξίδι εκτός και να εβλεπα οτι κάποιος είχε πραγματική ανάγκη κάτι.
Θα έδινα λεφτά σε διαφημίσείς για να γινει το μπλόγκ μου το Νο2. Πρώτο θα ήταν το προγραμματιστικό που έχω. Ε ας πουμε και καμιά μαλακία.
Το πιο σημαντικό που σκέφτομαι ομως να έκανα θα ήταν να πολιτευτώ μπας και πάει μπροστά αυτός ο τόπος. Ψωνάρα ξε-ψωνάρα ο τόπος χρειάζεται και κάποιον να γαμήσει το σύστημα δημόσιο/στρατό/λαμογιά/media/παρανομία. Ελπίζω να τα κατάφερνα.
Θα έκανα και κάτι άλλο, αλλα δεν γράφεται δημόσια.
Η θέση του Έλληνα στην πυραμίδα των ειδών
Παραθέτω ένα κείμενο από ένα άρθρο που μου άρεσε πάρα πολύ αν και δεν συμφωνώ εξολοκλήρου μαζί του.
Είναι πραγματικά απορίας άξιο, το πώς καταφέρνει να πορεύεται στο χρόνο το Ελληνικό κράτος. Η ίδια η συνέχισή της ύπαρξης του αποτελεί πραγματικό παράδοξο, άξιο προς μελέτη. Πιστεύω πραγματικά ότι ο Έλληνας είναι είδος προς διατήρηση αλλά και μελέτη. Επίσης πιστεύω ότι ό Έλληνας ανήκει στα κορυφαία επίπεδα της πυραμίδας του ανθρώπινου είδους, αν δεχτούμε πως μπορεί να υπάρξει τέτοια. Αυτό που λέω δεν αποτελεί προβοκατόρικη δήλωση, ούτε είναι κάτι που το λέω γιατί μου αρέσει να μας αυτοεπαινώ. Είναι όμως μία διαπίστωση που βασίζεται στην καθημερινότητα, την παρατήρηση και την συνεπαγόμενη εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων από τα δύο προηγούμενα.
Συχνά μου αρέσει να παρατηρώ τη φύση, να βλέπω τι ισχύει εκεί και να μεταφέρω τις αλήθειες αυτές στην ανθρώπινη πραγματικότητα. Γιατί μπορεί ο άνθρωπος να είναι κατά πολλούς η κορωνίδα αυτού του πλανήτη, λογικό όμως είναι να υποθέσουμε πως και αυτός υπάγεται στα ίδια δεδομένα που ισχύουν για όλα τα είδη. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν πρώτα να δούμε τι ισχύει στη φύση.
Στη φύση λοιπόν, η οργάνωση της κοινωνίας του κάθε είδους είναι ανάλογη με τη θέση του στην τροφική αλυσίδα και παρουσιάζει φυσικά και κάποια αναλογία με το μέγεθός του. Αυτή η θέση διαχρονικά μπορεί να παρουσιάζει μικρές μεταβολές, σε γενικές γραμμές όμως παρουσιάζει σταθερότητα. Έτσι, είδη όπως τα μυρμήγκια, οι μέλισσες κτλ., ζουν σε πολυπληθείς-μαζικές κοινωνίες με σαφή δομή και λειτουργίες. Το άτομο εξυπηρετεί το σύνολο και δεν θα μπορούσε εξάλλου να είναι αλλιώς, γιατί το άτομο ως τέτοιο δεν θα είχε καθόλου καλές πιθανότητες επιβίωσης αν προσπαθούσε μόνο του να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της καθημερινότητας. Όσο ανεβαίνουμε στην τροφική αλυσίδα οι κοινωνίες μικραίνουν, τα ζώα είδη μεγαλώνουν σε μέγεθος και οι φυσικοί τους κυνηγοί λιγοστεύουν, έτσι ώστε η επιβίωσή τους να εξαρτάται βασικά από την εύρεση τροφής και όχι από τον κίνδυνο από άλλα είδη.
Επίσης όσο ανεβαίνουμε στην τροφική αλυσίδα, τόσο αρχίζει να γίνεται εμφανέστερος ο νόμος της φυσικής επιλογής. Επιβιώνουν τα δυνατότερα άτομα του είδους, αυτά με τις καλύτερες δυνατότητες επιβίωσης, με το μεγαλύτερο, καλύτερο και δυνατότερο σώμα, τις καλύτερες ικανότητες εύρεσης τροφής, αυτοί με το καλύτερο ένστικτο αυτοσυντήρησης που τους βοηθάει να επιβιώνουν, αλλά και με τις μεγαλύτερες ικανότητες προσαρμογής σε πιθανές δυσμενείς συνθήκες.
Ως γνωστόν ο άνθρωπος δεν ξεκίνησε την πορεία του σε τούτο τον κόσμο με τις καλύτερες συνθήκες. Είχε να αντιμετωπίσει πολλούς θηρευτές και πολλές καιρικές αντιξοότητες, αφού το σώμα του δεν ήταν και το καλύτερο όπλο. Είχε όμως το μυαλό που έκανε τη διαφορά. Ανακάλυψε στην πορεία, κάτι που χρησιμοποιούν και κοινωνίες κατώτερων ειδών. Ανακάλυψε τον καταμερισμό των εργασιών και τη δημιουργία ομάδων μικρών στην αρχή, μεγαλύτερων αργότερα, που άρχισαν να του δίνουν το συγκριτικό πλεονέκτημα. Στις κοινωνίες που δημιουργήθηκαν άρχισαν να μπαίνουν κανόνες λειτουργίας, στους οποίους αναγκαζόταν να υπακούει, έτσι ώστε το ατομικό καλό να προκύπτει μέσα από την υπακοή στο γενικό καλό. Έτσι μπορεί μεν ορισμένα προικισμένα άτομα να μην εκδήλωναν το πλήρες δυναμικό τους λόγω των υποχρεώσεών τους στα λιγότερο ικανά άτομα, αλλά τελικά ωφελούνταν γιατί στις πολύ δύσκολες στιγμές απολάμβαναν της προστασίας από την ομάδα, την κοινωνία και από τους κανόνες που όφειλαν όλοι να τηρούν και που αργότερα ονομάστηκαν νόμοι. Άρα τελικώς προέκυπτε και ωφέλεια για αυτούς.
Με βάση αυτά τα συνοπτικά δεδομένα, ας δούμε τι ισχύει στην Ελληνική κοινωνία. Στην σύγχρονη λοιπόν Ελλάδα, υπάρχουν πάρα πάρα πολλοί κανόνες, πολλοί νόμοι. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Μπορεί να σημαίνει ότι υπάρχουν πολύ καλά δομημένες σχέσεις. Μπορεί επίσης να σημαίνει ότι υπάρχει η ανάγκη να περιοριστούν τα άτομα τα οποία έχουν εύκολα την τάση να στρέφονται εναντίον του κοινωνικού συνόλου. Μπορεί κάλλιστα να σημαίνει ότι η Ελληνική κοινωνία είναι πιο προηγμένη από τις άλλες, ότι είναι πιο πολύπλοκη. Μπορεί όμως επίσης να σημαίνει ότι αφού υπάρχουν πάρα πολλοί νόμοι είναι αδύνατον να τηρηθούν στο σύνολό τους και έτσι αυτοαναιρούνται. Με αυτόν τον τρόπο αφήνουν την κοινωνία ανυπεράσπιστη σε μία αναρχία των νόμων, αφού την ίδια στιγμή που ισχύει κάποιος κανόνας για κάποιον που βρέθηκε στη λάθος στιγμή στο λάθος τόπο, δεν ισχύει για κάποιον άλλο, επειδή αυτό το άτομο ήταν στη σωστή στιγμή στο σωστό τόπο όπου δεν υπήρχε η δυνατότητα επιβολής του εν λόγω νόμου-κανόνα. Άρα, η ομάδα-κοινωνία είναι ανυπεράσπιστη και εκτεθειμένη στην τυχαιότητα ή την επιτηδευμένη τυχαιότητα που προκαλείται από κάποια άτομα, πιθανόν αυτά με τις μεγαλύτερες ικανότητες (σύμφωνα με αυτά που ισχύουν στη φύση), αφού αυτά τα άτομα επηρεάζουν το για ποιους ισχύει αυτή η τυχαιότητα και για ποιους όχι..
Δηλαδή η κοινωνία μας μάλλον είναι ατομοκρατούμενη και όχι κοινωνικοκρατούμενη, άρα σύμφωνα με τον αρχικό συλλογισμό περί εξέλιξης των ειδών και των κοινωνιών-πιο εξελιγμένη! Δεν προσπαθεί δηλαδή να υποστηρίξει τον ιστό, αλλά τα μεμονωμένα άτομα! (άρα τα άτομα απολαμβάνουν υψηλότερης θέσης στην αλυσίδα-δεν έχουν ανάγκη από την υποστήριξη των γύρω)
Στην σύγχρονη επίσης Ελλάδα, το κράτος-κοινωνία φαίνεται να παραπαίει. Οι ειδήμονες μιλούν συνέχεια για οικονομικά προβλήματα, για κράτος το οποίο είναι έτοιμο να χρεοκοπήσει. Η ίδια η χώρα δεν έχει ιδιαίτερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, δεν έχει βαριά βιομηχανία (δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία γιατί όταν σκέφτομαι τον τουρισμό μου έρχεται αυτόματα στο μυαλό το εξαθλιωμένο δωμάτιο που νοικιάζει κάποιος νησιώτης έναντι εκνευριστικά μεγάλου ποσού στον οποιοδήποτε ταλαίπωρο τουρίστα που έπεσε στα χεράκια του) και ότι έργα κάνει τα κάνει με δανεικά από άλλες «κατώτερες» κοινωνίες, π.χ. την γερμανική που έχει ξεπαραδιαστεί να μας δίνει μέσω της ΕΕ… Παρόλα αυτά και ενώ όλες οι στατιστικές μιλούν για έξαρση της ανεργίας, για τρομερά ποσοστά ανθρώπων που ζουν στη φτώχια, τα καφέ έχουν ακόμα πολύ κίνηση, τα ακριβά εμπορικά κέντρα αυξάνονται και οι Έλληνες έχουν από τις υψηλότερες καταναλώσεις ανά αριθμό κατοίκων σε είδη πολυτελείας στον κόσμο- βλέπε Porshe Cayenne κ.α.-επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά το μότο- η Ελλάδα παραπαίει αλλά οι πολίτες της ως άτομα ευημερούν.
Στη σύγχρονη Ελλάδα η παιδεία και η Υγεία καταρρέουν ως συστήματα. Παρόλα αυτά, οι Έλληνες συνεχίζουν να ζουν περισσότερα χρόνια, σε πείσμα των στατιστικών, χωρίς όμως να έχουν την κορυφαία μακροζωία που είχαν παλιά, έχοντας όμως πολύ καλή θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Επίσης, παρόλο τον αναλφαβητισμό που ταλανίζει την ατομοκεντρική μας χώρα, οι άξιοι Έλληνες συνεχίζουν να αποτυγχάνουν παταγωδώς στην Ελλάδα, αλλά να διαπρέπουν στο εξωτερικό, σε όλους ανεξαιρέτως τους επιστημονικούς τομείς.
Στη σύγχρονη Ελλάδα, επιμένουμε να ψηφίζουμε τους πιο ανάξιους αντιπροσώπους για να διαχειριστούν την ένδοξη Δημοκρατία μας (πάντα κρίνοντας από τα αποτελέσματα τους στη διακυβέρνηση). Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πιο ικανοί; Αυτό, αν λάβουμε υπόψη μας τους προηγούμενους παράγοντες που ανέλυσα μάλλον μοιάζει αδύνατο. Άρα τι μπορεί να σημαίνει; Ίσως ότι αυτή η επιλογή είναι εκ του πονηρού. Μας βολεύει να διαλέγουμε ανίκανους έτσι ώστε να επιτύχουμε δύο σκοπούς. Ο πρώτος είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός. Ο Έλληνας ως βαθιά δημοκρατικό άτομο δεν ανέχεται να του στερούν το όνειρο. Στην Ελλάδα, όσο ανίκανος και να είσαι, μπορεί να επιτύχεις ανώτατα αξιώματα και τιμή. Όλοι λοιπόν μπορεί να έχουν πρόσβαση στην επιτυχία, όσο χαμηλή και να είναι η νοημοσύνη τους. Ο δεύτερος και φυσικά σημαντικότερος λόγος είναι ότι μόνο έχοντας τέτοιους εκπροσώπους να διαχειρίζονται τους κανόνες λειτουργίας των πραγμάτων μπορεί πραγματικά να αναδειχθεί η ικανότητα του ατόμου, αφού μόνο έτσι μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιήσει όλους τους δυνατούς πόρους του περιβάλλοντος για να επικρατήσει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και να αυτοσχεδιάσει ανενόχλητος προς την προσωπική επιτυχία.
Στην σύγχρονη επίσης Ελλάδα υπάρχει και ένα άλλο κοινωνικό παράδοξο! Αυτοί που δουλεύουν συνήθως πληρώνονται λιγότερο από αυτούς που τεμπελιάζουν ή μπορεί να μην πληρώνονται καθόλου. Και εξηγούμαι! Ξέρω πολλές ιστορίες ανθρώπων που δουλεύουν στο δημόσιο το οποίο είτε τους έχει φάει χρήματα, είτε τους έχει απλήρωτους για μήνες (προκαλέστε με να σας δώσω λεπτομέρειες!) Έχω όμως ακούσει και πολλές ιστορίες τεμπελχανάδων που το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν την υπογραφή τους σε έγγραφα που ούτε καν έχουν διαβάσει και που σε λίγο καιρό έχουν βρεθεί να κατέχουν τεράστιες περιουσίες. (Ποτέ επίσης δεν μου έχει εξηγήσει κάποιος γιατί κάποιος διορισμός στο δημόσιο με τις κανονικές διαδικασίες κάνει από δύο μήνες έως τρία χρόνια, τη στιγμή που το μόνο που χρειάζονται είναι λίγες υπογραφές!)
Στη σύγχρονη Ελλάδα όλοι θέλουν να μεταναστεύσουν, αφού δεχόμαστε με χαρά εκατομμύρια μετανάστες οι οποίοι επιλέγουν να έρθουν εδώ και όχι κάπου αλλού! Δεν μπορεί! Αυτοί κάτι θα ξέρουν!
Στη σύγχρονη Ελλάδα, παρόλη την υποτιθέμενη ανέχεια έχουμε εξοπλιστικά έξοδα και προγράμματα που θα ζήλευαν πολύ μεγαλύτερες και –θεωρητικά πάντα-πολύ ισχυρότερες χώρες!
Στη σύγχρονη Ελλάδα, ο κατ’ εξοχήν ανθρωπιστικός οργανισμός- η εκκλησία- με υποτιθέμενο λάβαρο την έκφραση της αγάπης στον πλησίον, τον αδύνατο, τον κατατρεγμένο, που ως μέγιστο έργο έχει να καλύπτει τα πιθανά ελλείμματα που προκύπτουν από την κοσμική εξουσία και διαχείριση, καθώς και την αναδιανομή του κοσμικού πλούτου στους λιγότερο τυχερούς και προικισμένους τι κάνει; Από την τεράστια περιουσία της σε ακίνητα αλλά και σε χρυσό και ασήμι διαθέτει είναι αλήθεια κάποια γεύματα σε αστέγους… Έχετε ποτέ προσπαθήσει να βοηθήσετε κάποιο ηλικιωμένο να αποκατασταθεί σε γηροκομείο της εκκλησίας; Ο αρχιμανδρίτης είναι λίγος ως μέσο… Ας μην την αδικούμε όμως τόσο… Εξάλλου και η εκκλησία είναι «της Ελλάδας…» Γιατί να διαφέρει απ’ όλα τα άλλα;
Στη σύγχρονη Ελλάδα, ο δημοσιογράφος είναι ένας μικρός θεός! Λίγο αναφέρει τα γεγονότα, και περισσότερο τα διαχειρίζεται. Είναι σχολιαστής επί παντός επιστητού, λέει τη γνώμη του καπελώνοντας ακόμα και τους ειδικούς σε κάθε τομέα. Είναι περιζήτητος, συχνά είναι πλέον ο ίδιος είδηση. Καλείται σε γεγονότα ως τιμώμενο πρόσωπο, ζητείται η γνώμη του, γίνεται σύμβουλος, αλλά και καλεσμένος από άλλους δημοσιογράφους. Η άποψή του αποτελεί θέσφατο και μέτρο σύγκρισης για τους υπόλοιπους.
Στη σύγχρονη Ελλάδα υπάρχει τρομερή αυτορρύθμηση! Η κοινωνία και το κράτος ανέχεται το φακελάκι για να πληρώσει τον εξαιρετικά κακοπληρωμένο γιατρό. Ανέχεται τα φροντιστήρια για να καλύψει το τεράστιο κενό της δημόσιας παιδείας για το οποίο δεν υπάρχει η παραμικρή προσπάθεια να περιοριστεί. Ανέχεται τον υδραυλικό, τον ηλεκτρολόγο, την κομμώτρια και άλλους επαγγελματίες που χρεώνουν 100 ευρώ για 25 λεπτά δουλειάς, για την οποία δεν κόβουν απόδειξη και που δηλώνουν εισόδημα 9.000 ευρώ το χρόνο και έχουν δύο αυτοκίνητα και τέσσερα σπίτια τα οποία αγόρασαν την τελευταία πενταετία( ποιο είναι το μέσο ημερομίσθιο; Γιατί αυτά τα επαγγέλματα να έχουν αυτές τις αμοιβές;). Προάγει τον εθελοντισμό για δουλειές που έπρεπε να απασχολούν τακτικό προσωπικό. Ανέχεται τον τροχονόμο που είναι κρυμμένος πίσω από την πρασινάδα πυροβολώντας με το ραντάρ του και χρεώνοντας υψηλά χρηματικά πρόστιμα τα οποία όμως παζαρεύει εκ των υστέρων για να είναι όλοι χαρούμενοι μέσα στην ατυχία τους -και παίρνοντας μπόνους για αυτά- αντί να προσπαθεί και με τη φυσική του παρουσία να οδηγήσει σε ασφαλή οδηγική συνείδηση. Ανέχεται τον βενζινοπώλη που αισχροκερδεί και που πουλάει με την ανοχή των ελεγκτών νοθευμένη βενζίνη. Και ανέχεται την παντελή απουσία ελεγκτικών μηχανισμών που θα επιβλέπουν την τήρηση των προβλεπομένων (εφορίες, πολεοδομίες, αγορανομίες κτλ.)
Από τα παραπάνω πιστεύω πως έχουν διαλυθεί οι οποιεσδήποτε αμφιβολίες για την αξία του Ελληνικού «είδους». Παρόλο που ο προικισμένος Έλληνας ζει «στην κοινωνία», δεν έχει ανάγκη την κοινωνία, είναι υπεράνω της κοινωνίας, δεν λογοδοτεί σε αυτή, δεν υποχρεώνεται με οποιοδήποτε τρόπο σε αυτή. Ο ίδιος ο τρόπος ζωής εδώ τον ατσαλώνει, τον περνάει δια πυρός και σιδήρου, τον βοηθά να αυτοσχεδιάζει να είναι σε εγρήγορση και να αντιπαρέρχεται με ατομικό τρόπο στις οιεσδήποτε δυσκολίες. Το άτομο Έλληνας έχοντας επιβιώσει στις ανυπέρβλητες δυσκολίες της καθημερινής ζωής στην Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο σε τούτο τον κόσμο.
Το σύνθημά μας: « Έχεις οποιοδήποτε πρόβλημα; Ρώτα ένα Έλληνα και θα σου βρει τη λύση… ή έστω μία διέξοδο»
Και μια πρόβλεψη. Σε κάποιο πιθανό μελλοντικό κοσμοϊστορικό καταστροφικό γεγονός, δύο μόνο είδη θα επιβιώσουν. Οι κατσαρίδες και οι Έλληνες. Και οι Έλληνες θα νικήσουν και τις κατσαρίδες…
Οι βουλευτές δεν (μπορούν να) είναι δικαστές
Το παρακάτω ειναι ένα κείμενο από τον Κ.Καρζή, δημοσιογράφος του οποίου το μπλογκ προσφατα ανακάλυψα και κρίνω ιδιαιτέρως άξια τα κείμενα του.
Δευτέρα 4 Μαϊου – και ο Γιάννης Μανώλης είπε την αλήθεια, χωρίς περιστροφές, αλλά και χωρίς πλήρη αίσθηση του τι ακριβώς έλεγε: απόψε, παραδέχτηκε, δεν θα ψηφίσει κατά συνείδηση. Είπε την αλήθεια, επίσης, και για πολλούς άλλους συναδέλφους του, που δεν αναγνώρισαν δημόσια αυτή την πραγματικότητα. Απόψε, στην ψηφοφορία για την παραπομπή ή μη του Αριστοτέλη Παυλίδη δεν θα ψηφίσουν κατά συνείδηση. Θα ψηφίσουν για το εάν θέλουν εκλογές ή όχι. Θα ψηφίσουν για τη εξουσία. Θα ψηφίσουν για το κόμμα τους και τη στρατηγική του. Θα ψηφίσουν για το συμφέρον της παράταξης. Αλλά δεν θα ψηφίσουν με βάση τη συνείδησή τους.
Είναι απλό, είναι γνωστό, το ξέρουν και το αναμένουν όλοι. Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά. Ότι το «δεν ψηφίζω κατά συνείδηση» αλλά με βάση τις πολιτικές συνθήκες και τη συγκυρία σημαίνει μια ευθεία παραβίαση του Συντάγματος. Τα κόμματα εξέδωσαν πορίσματα. Το καθένα το δικό του. Η Νέα Δημοκρατία θα ψηφίσει κατά της παραπομπής – λευκό, υπέρ, ό,τι θες μόνο μην παραπεμφθεί και τρέχουμε. Το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει υπέρ της παραπομπής, επίσης το ΚΚΕ, οι καρατζαφέρειοι, ο Συνασπισμός, που πρέπει να αναγνωριστεί ότι ήταν το μόνο κόμμα που έκανε τον κόπο να υπογραμμίσει ότι η ψήφος των βουλευτών του είναι αποτέλεσμα σύμπτωσης και όχι γραμμής.
Οι βουλευτές που έτσι θα συμπεριφερθούν απόψε μπροστά στην κάλπη παραβιάζουν ρητή συνταγματική επιταγή. Το Σύνταγμα τους ζητάει να ξεχάσουν ότι είναι βουλευτές και εκείνοι αρνούνται να το κάνουν. Απόψε, αν δεν το έχουν καταλάβει, ούτε ο κ. Μανώλης ούτε οι συνάδελφοί του, δεν είναι βουλευτές, είναι δικαστές. Με την έννοια αυτή είναι εντελώς αδιανόητο ότι συζητείται οποιαδήποτε άλλη λογική ψήφου πέραν της ψήφου κατά συνείδηση. Αυτό είναι το θεμέλιο μιας δικαστικής κρίσης, όπως αυτή που τους ζητείται να εκφέρουν, στις δημοκρατίες. Το Σύνταγμα τους εκχώρησε το δικαίωμα να κρίνουν εκείνοι, ως δικαστές, τους συναδέλφους τους. Γιατί ο συνταγματικός νομοθέτης πίστεψε πως μπορούν να αναλάβουν αυτό το βάρος και να αρθούν, εκπρόσωποι του έθνους, έστω για μια ψηφοφορία, πάνω από την κομματική τους ένταξη, συναισθανόμενοι ότι οι ίδιοι θα μπορούσαν κάποια στιγμή να βρίσκονται στη θέση του Αριστοτέλη Παυλίδη. Και τότε πώς θα ήθελαν να ψηφίσουν οι άλλοι 299;
Αλλά η ψήφος τους δεν θα είναι ψήφος δικαστή, θα είναι ψήφος βουλευτή. Και αυτό δείχνει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο νόμος, η συνταγματική πρόνοια, για την ποινική ευθύνη των υπουργών πρέπει να αλλάξει το ταχύτερο. Και οι πολιτικοί θα πρέπει να εναπόκεινται στην κρίση του φυσικού δικαστή, όπως κάθε πολίτης. Όχι γιατί είναι ορθό. Θα ήταν ευχής έργον να είχαν ανταποκριθεί διαφορετικά σε μια υποχρέωση που έχει και τιμητικό χαρακτήρα. Αλλά η Βουλή δεν το έκανε. Η Βουλή διέψευσε αυτή την προσδοκία. Δεν άντεξε την ευθύνη. Δεν σήκωσε το βάρος. Είναι μια ήττα του κοινοβουλευτισμού, είναι μια ήττα της πολιτικής, είναι μια ήττα της ανεξαρτησίας του βουλευτή, από το σκληρό κομματισμό.
Τελικός κυπέλου 2009
Γενικά δεν παρακαλουθώ ποδόσφαιρο και παρόλο που δεν το έβλεπα το παιχνίδι, είχα ενημέρωση για το τι συνέβαινε και πιστεύω οτι ήταν από τις λίγες φορές που ίσως να άξιζε να έχω δει ελληνικό ποδοσφαιρικό αγώνα.
Σε μια ατάκα πάντως του σχολιάστει, που απορεί αυτούες που δεν έχουν επιλέξει να το δουν??? Guess what ρε φιλε για να μην πω τίποτα άλλο, ίσως και να μην μας ενδιαφέρει το ποδόσφαιρό και ίσως να μην με ενδιαφέρει να δω ελληνικό ποδόσφαιρό μπας και μήπως τύχει και μια φορά στην δεκαετία να γίνει σοβαρό παιχνίδι.
Parkour
ΤΙ κάνουν τα παλικάρια?
Στην σειρά TIme Warp πάντως κάτι σκηνές με High Speed κάμερες που δείχνουν τι ακριβώς κάνουν και τι παθαίνουν ενώ φαίνεται να είναι χαλαρό.
Avoiding Disappointment
First rule of avoiding disappontment, lower your expectations.
Μου φαινεται πρέπει να το ενσωματώσω λίγο στην ζωή μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)