Το παρακάτω ειναι ένα κείμενο από τον Κ.Καρζή, δημοσιογράφος του οποίου το μπλογκ προσφατα ανακάλυψα και κρίνω ιδιαιτέρως άξια τα κείμενα του.
Δευτέρα 4 Μαϊου – και ο Γιάννης Μανώλης είπε την αλήθεια, χωρίς περιστροφές, αλλά και χωρίς πλήρη αίσθηση του τι ακριβώς έλεγε: απόψε, παραδέχτηκε, δεν θα ψηφίσει κατά συνείδηση. Είπε την αλήθεια, επίσης, και για πολλούς άλλους συναδέλφους του, που δεν αναγνώρισαν δημόσια αυτή την πραγματικότητα. Απόψε, στην ψηφοφορία για την παραπομπή ή μη του Αριστοτέλη Παυλίδη δεν θα ψηφίσουν κατά συνείδηση. Θα ψηφίσουν για το εάν θέλουν εκλογές ή όχι. Θα ψηφίσουν για τη εξουσία. Θα ψηφίσουν για το κόμμα τους και τη στρατηγική του. Θα ψηφίσουν για το συμφέρον της παράταξης. Αλλά δεν θα ψηφίσουν με βάση τη συνείδησή τους.
Είναι απλό, είναι γνωστό, το ξέρουν και το αναμένουν όλοι. Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά. Ότι το «δεν ψηφίζω κατά συνείδηση» αλλά με βάση τις πολιτικές συνθήκες και τη συγκυρία σημαίνει μια ευθεία παραβίαση του Συντάγματος. Τα κόμματα εξέδωσαν πορίσματα. Το καθένα το δικό του. Η Νέα Δημοκρατία θα ψηφίσει κατά της παραπομπής – λευκό, υπέρ, ό,τι θες μόνο μην παραπεμφθεί και τρέχουμε. Το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει υπέρ της παραπομπής, επίσης το ΚΚΕ, οι καρατζαφέρειοι, ο Συνασπισμός, που πρέπει να αναγνωριστεί ότι ήταν το μόνο κόμμα που έκανε τον κόπο να υπογραμμίσει ότι η ψήφος των βουλευτών του είναι αποτέλεσμα σύμπτωσης και όχι γραμμής.
Οι βουλευτές που έτσι θα συμπεριφερθούν απόψε μπροστά στην κάλπη παραβιάζουν ρητή συνταγματική επιταγή. Το Σύνταγμα τους ζητάει να ξεχάσουν ότι είναι βουλευτές και εκείνοι αρνούνται να το κάνουν. Απόψε, αν δεν το έχουν καταλάβει, ούτε ο κ. Μανώλης ούτε οι συνάδελφοί του, δεν είναι βουλευτές, είναι δικαστές. Με την έννοια αυτή είναι εντελώς αδιανόητο ότι συζητείται οποιαδήποτε άλλη λογική ψήφου πέραν της ψήφου κατά συνείδηση. Αυτό είναι το θεμέλιο μιας δικαστικής κρίσης, όπως αυτή που τους ζητείται να εκφέρουν, στις δημοκρατίες. Το Σύνταγμα τους εκχώρησε το δικαίωμα να κρίνουν εκείνοι, ως δικαστές, τους συναδέλφους τους. Γιατί ο συνταγματικός νομοθέτης πίστεψε πως μπορούν να αναλάβουν αυτό το βάρος και να αρθούν, εκπρόσωποι του έθνους, έστω για μια ψηφοφορία, πάνω από την κομματική τους ένταξη, συναισθανόμενοι ότι οι ίδιοι θα μπορούσαν κάποια στιγμή να βρίσκονται στη θέση του Αριστοτέλη Παυλίδη. Και τότε πώς θα ήθελαν να ψηφίσουν οι άλλοι 299;
Αλλά η ψήφος τους δεν θα είναι ψήφος δικαστή, θα είναι ψήφος βουλευτή. Και αυτό δείχνει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο νόμος, η συνταγματική πρόνοια, για την ποινική ευθύνη των υπουργών πρέπει να αλλάξει το ταχύτερο. Και οι πολιτικοί θα πρέπει να εναπόκεινται στην κρίση του φυσικού δικαστή, όπως κάθε πολίτης. Όχι γιατί είναι ορθό. Θα ήταν ευχής έργον να είχαν ανταποκριθεί διαφορετικά σε μια υποχρέωση που έχει και τιμητικό χαρακτήρα. Αλλά η Βουλή δεν το έκανε. Η Βουλή διέψευσε αυτή την προσδοκία. Δεν άντεξε την ευθύνη. Δεν σήκωσε το βάρος. Είναι μια ήττα του κοινοβουλευτισμού, είναι μια ήττα της πολιτικής, είναι μια ήττα της ανεξαρτησίας του βουλευτή, από το σκληρό κομματισμό.
Κάποια πρόεδρος Βουλής κάποια στιγμή είπε (θυμάμαι ότι ήταν γυναίκα) "Δεν πρέπει οι δικαστές να έχουν τον τελευταίο λόγο για τους βουλευτές γιατί στο τέλος δε θα κυβερνιόμαστε από ένα κράτος βουλευτών αλλά από ένα κράτος δικαστών."
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερη...