Η θέση του Έλληνα στην πυραμίδα των ειδών

Παραθέτω ένα κείμενο από ένα άρθρο που μου άρεσε πάρα πολύ αν και δεν συμφωνώ εξολοκλήρου μαζί του.

Είναι πραγματικά απορίας άξιο, το πώς καταφέρνει να πορεύεται στο χρόνο το Ελληνικό κράτος. Η ίδια η συνέχισή της ύπαρξης του αποτελεί πραγματικό παράδοξο, άξιο προς μελέτη. Πιστεύω πραγματικά ότι ο Έλληνας είναι είδος προς διατήρηση αλλά και μελέτη. Επίσης πιστεύω ότι ό Έλληνας ανήκει στα κορυφαία επίπεδα της πυραμίδας του ανθρώπινου είδους, αν δεχτούμε πως μπορεί να υπάρξει τέτοια. Αυτό που λέω δεν αποτελεί προβοκατόρικη δήλωση, ούτε είναι κάτι που το λέω γιατί μου αρέσει να μας αυτοεπαινώ. Είναι όμως μία διαπίστωση που βασίζεται στην καθημερινότητα, την παρατήρηση και την συνεπαγόμενη εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων από τα δύο προηγούμενα.
Συχνά μου αρέσει να παρατηρώ τη φύση, να βλέπω τι ισχύει εκεί και να μεταφέρω τις αλήθειες αυτές στην ανθρώπινη πραγματικότητα. Γιατί μπορεί ο άνθρωπος να είναι κατά πολλούς η κορωνίδα αυτού του πλανήτη, λογικό όμως είναι να υποθέσουμε πως και αυτός υπάγεται στα ίδια δεδομένα που ισχύουν για όλα τα είδη. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν πρώτα να δούμε τι ισχύει στη φύση.
Στη φύση λοιπόν, η οργάνωση της κοινωνίας του κάθε είδους είναι ανάλογη με τη θέση του στην τροφική αλυσίδα και παρουσιάζει φυσικά και κάποια αναλογία με το μέγεθός του. Αυτή η θέση διαχρονικά μπορεί να παρουσιάζει μικρές μεταβολές, σε γενικές γραμμές όμως παρουσιάζει σταθερότητα. Έτσι, είδη όπως τα μυρμήγκια, οι μέλισσες κτλ., ζουν σε πολυπληθείς-μαζικές κοινωνίες με σαφή δομή και λειτουργίες. Το άτομο εξυπηρετεί το σύνολο και δεν θα μπορούσε εξάλλου να είναι αλλιώς, γιατί το άτομο ως τέτοιο δεν θα είχε καθόλου καλές πιθανότητες επιβίωσης αν προσπαθούσε μόνο του να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της καθημερινότητας. Όσο ανεβαίνουμε στην τροφική αλυσίδα οι κοινωνίες μικραίνουν, τα ζώα είδη μεγαλώνουν σε μέγεθος και οι φυσικοί τους κυνηγοί λιγοστεύουν, έτσι ώστε η επιβίωσή τους να εξαρτάται βασικά από την εύρεση τροφής και όχι από τον κίνδυνο από άλλα είδη.
Επίσης όσο ανεβαίνουμε στην τροφική αλυσίδα, τόσο αρχίζει να γίνεται εμφανέστερος ο νόμος της φυσικής επιλογής. Επιβιώνουν τα δυνατότερα άτομα του είδους, αυτά με τις καλύτερες δυνατότητες επιβίωσης, με το μεγαλύτερο, καλύτερο και δυνατότερο σώμα, τις καλύτερες ικανότητες εύρεσης τροφής, αυτοί με το καλύτερο ένστικτο αυτοσυντήρησης που τους βοηθάει να επιβιώνουν, αλλά και με τις μεγαλύτερες ικανότητες προσαρμογής σε πιθανές δυσμενείς συνθήκες.
Ως γνωστόν ο άνθρωπος δεν ξεκίνησε την πορεία του σε τούτο τον κόσμο με τις καλύτερες συνθήκες. Είχε να αντιμετωπίσει πολλούς θηρευτές και πολλές καιρικές αντιξοότητες, αφού το σώμα του δεν ήταν και το καλύτερο όπλο. Είχε όμως το μυαλό που έκανε τη διαφορά. Ανακάλυψε στην πορεία, κάτι που χρησιμοποιούν και κοινωνίες κατώτερων ειδών. Ανακάλυψε τον καταμερισμό των εργασιών και τη δημιουργία ομάδων μικρών στην αρχή, μεγαλύτερων αργότερα, που άρχισαν να του δίνουν το συγκριτικό πλεονέκτημα. Στις κοινωνίες που δημιουργήθηκαν άρχισαν να μπαίνουν κανόνες λειτουργίας, στους οποίους αναγκαζόταν να υπακούει, έτσι ώστε το ατομικό καλό να προκύπτει μέσα από την υπακοή στο γενικό καλό. Έτσι μπορεί μεν ορισμένα προικισμένα άτομα να μην εκδήλωναν το πλήρες δυναμικό τους λόγω των υποχρεώσεών τους στα λιγότερο ικανά άτομα, αλλά τελικά ωφελούνταν γιατί στις πολύ δύσκολες στιγμές απολάμβαναν της προστασίας από την ομάδα, την κοινωνία και από τους κανόνες που όφειλαν όλοι να τηρούν και που αργότερα ονομάστηκαν νόμοι. Άρα τελικώς προέκυπτε και ωφέλεια για αυτούς.
Με βάση αυτά τα συνοπτικά δεδομένα, ας δούμε τι ισχύει στην Ελληνική κοινωνία. Στην σύγχρονη λοιπόν Ελλάδα, υπάρχουν πάρα πάρα πολλοί κανόνες, πολλοί νόμοι. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Μπορεί να σημαίνει ότι υπάρχουν πολύ καλά δομημένες σχέσεις. Μπορεί επίσης να σημαίνει ότι υπάρχει η ανάγκη να περιοριστούν τα άτομα τα οποία έχουν εύκολα την τάση να στρέφονται εναντίον του κοινωνικού συνόλου. Μπορεί κάλλιστα να σημαίνει ότι η Ελληνική κοινωνία είναι πιο προηγμένη από τις άλλες, ότι είναι πιο πολύπλοκη. Μπορεί όμως επίσης να σημαίνει ότι αφού υπάρχουν πάρα πολλοί νόμοι είναι αδύνατον να τηρηθούν στο σύνολό τους και έτσι αυτοαναιρούνται. Με αυτόν τον τρόπο αφήνουν την κοινωνία ανυπεράσπιστη σε μία αναρχία των νόμων, αφού την ίδια στιγμή που ισχύει κάποιος κανόνας για κάποιον που βρέθηκε στη λάθος στιγμή στο λάθος τόπο, δεν ισχύει για κάποιον άλλο, επειδή αυτό το άτομο ήταν στη σωστή στιγμή στο σωστό τόπο όπου δεν υπήρχε η δυνατότητα επιβολής του εν λόγω νόμου-κανόνα. Άρα, η ομάδα-κοινωνία είναι ανυπεράσπιστη και εκτεθειμένη στην τυχαιότητα ή την επιτηδευμένη τυχαιότητα που προκαλείται από κάποια άτομα, πιθανόν αυτά με τις μεγαλύτερες ικανότητες (σύμφωνα με αυτά που ισχύουν στη φύση), αφού αυτά τα άτομα επηρεάζουν το για ποιους ισχύει αυτή η τυχαιότητα και για ποιους όχι..
Δηλαδή η κοινωνία μας μάλλον είναι ατομοκρατούμενη και όχι κοινωνικοκρατούμενη, άρα σύμφωνα με τον αρχικό συλλογισμό περί εξέλιξης των ειδών και των κοινωνιών-πιο εξελιγμένη! Δεν προσπαθεί δηλαδή να υποστηρίξει τον ιστό, αλλά τα μεμονωμένα άτομα! (άρα τα άτομα απολαμβάνουν υψηλότερης θέσης στην αλυσίδα-δεν έχουν ανάγκη από την υποστήριξη των γύρω)
Στην σύγχρονη επίσης Ελλάδα, το κράτος-κοινωνία φαίνεται να παραπαίει. Οι ειδήμονες μιλούν συνέχεια για οικονομικά προβλήματα, για κράτος το οποίο είναι έτοιμο να χρεοκοπήσει. Η ίδια η χώρα δεν έχει ιδιαίτερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, δεν έχει βαριά βιομηχανία (δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία γιατί όταν σκέφτομαι τον τουρισμό μου έρχεται αυτόματα στο μυαλό το εξαθλιωμένο δωμάτιο που νοικιάζει κάποιος νησιώτης έναντι εκνευριστικά μεγάλου ποσού στον οποιοδήποτε ταλαίπωρο τουρίστα που έπεσε στα χεράκια του) και ότι έργα κάνει τα κάνει με δανεικά από άλλες «κατώτερες» κοινωνίες, π.χ. την γερμανική που έχει ξεπαραδιαστεί να μας δίνει μέσω της ΕΕ… Παρόλα αυτά και ενώ όλες οι στατιστικές μιλούν για έξαρση της ανεργίας, για τρομερά ποσοστά ανθρώπων που ζουν στη φτώχια, τα καφέ έχουν ακόμα πολύ κίνηση, τα ακριβά εμπορικά κέντρα αυξάνονται και οι Έλληνες έχουν από τις υψηλότερες καταναλώσεις ανά αριθμό κατοίκων σε είδη πολυτελείας στον κόσμο- βλέπε Porshe Cayenne κ.α.-επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά το μότο- η Ελλάδα παραπαίει αλλά οι πολίτες της ως άτομα ευημερούν.
Στη σύγχρονη Ελλάδα η παιδεία και η Υγεία καταρρέουν ως συστήματα. Παρόλα αυτά, οι Έλληνες συνεχίζουν να ζουν περισσότερα χρόνια, σε πείσμα των στατιστικών, χωρίς όμως να έχουν την κορυφαία μακροζωία που είχαν παλιά, έχοντας όμως πολύ καλή θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Επίσης, παρόλο τον αναλφαβητισμό που ταλανίζει την ατομοκεντρική μας χώρα, οι άξιοι Έλληνες συνεχίζουν να αποτυγχάνουν παταγωδώς στην Ελλάδα, αλλά να διαπρέπουν στο εξωτερικό, σε όλους ανεξαιρέτως τους επιστημονικούς τομείς.
Στη σύγχρονη Ελλάδα, επιμένουμε να ψηφίζουμε τους πιο ανάξιους αντιπροσώπους για να διαχειριστούν την ένδοξη Δημοκρατία μας (πάντα κρίνοντας από τα αποτελέσματα τους στη διακυβέρνηση). Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πιο ικανοί; Αυτό, αν λάβουμε υπόψη μας τους προηγούμενους παράγοντες που ανέλυσα μάλλον μοιάζει αδύνατο. Άρα τι μπορεί να σημαίνει; Ίσως ότι αυτή η επιλογή είναι εκ του πονηρού. Μας βολεύει να διαλέγουμε ανίκανους έτσι ώστε να επιτύχουμε δύο σκοπούς. Ο πρώτος είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός. Ο Έλληνας ως βαθιά δημοκρατικό άτομο δεν ανέχεται να του στερούν το όνειρο. Στην Ελλάδα, όσο ανίκανος και να είσαι, μπορεί να επιτύχεις ανώτατα αξιώματα και τιμή. Όλοι λοιπόν μπορεί να έχουν πρόσβαση στην επιτυχία, όσο χαμηλή και να είναι η νοημοσύνη τους. Ο δεύτερος και φυσικά σημαντικότερος λόγος είναι ότι μόνο έχοντας τέτοιους εκπροσώπους να διαχειρίζονται τους κανόνες λειτουργίας των πραγμάτων μπορεί πραγματικά να αναδειχθεί η ικανότητα του ατόμου, αφού μόνο έτσι μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιήσει όλους τους δυνατούς πόρους του περιβάλλοντος για να επικρατήσει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και να αυτοσχεδιάσει ανενόχλητος προς την προσωπική επιτυχία.
Στην σύγχρονη επίσης Ελλάδα υπάρχει και ένα άλλο κοινωνικό παράδοξο! Αυτοί που δουλεύουν συνήθως πληρώνονται λιγότερο από αυτούς που τεμπελιάζουν ή μπορεί να μην πληρώνονται καθόλου. Και εξηγούμαι! Ξέρω πολλές ιστορίες ανθρώπων που δουλεύουν στο δημόσιο το οποίο είτε τους έχει φάει χρήματα, είτε τους έχει απλήρωτους για μήνες (προκαλέστε με να σας δώσω λεπτομέρειες!) Έχω όμως ακούσει και πολλές ιστορίες τεμπελχανάδων που το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν την υπογραφή τους σε έγγραφα που ούτε καν έχουν διαβάσει και που σε λίγο καιρό έχουν βρεθεί να κατέχουν τεράστιες περιουσίες. (Ποτέ επίσης δεν μου έχει εξηγήσει κάποιος γιατί κάποιος διορισμός στο δημόσιο με τις κανονικές διαδικασίες κάνει από δύο μήνες έως τρία χρόνια, τη στιγμή που το μόνο που χρειάζονται είναι λίγες υπογραφές!)
Στη σύγχρονη Ελλάδα όλοι θέλουν να μεταναστεύσουν, αφού δεχόμαστε με χαρά εκατομμύρια μετανάστες οι οποίοι επιλέγουν να έρθουν εδώ και όχι κάπου αλλού! Δεν μπορεί! Αυτοί κάτι θα ξέρουν!
Στη σύγχρονη Ελλάδα, παρόλη την υποτιθέμενη ανέχεια έχουμε εξοπλιστικά έξοδα και προγράμματα που θα ζήλευαν πολύ μεγαλύτερες και –θεωρητικά πάντα-πολύ ισχυρότερες χώρες!
Στη σύγχρονη Ελλάδα, ο κατ’ εξοχήν ανθρωπιστικός οργανισμός- η εκκλησία- με υποτιθέμενο λάβαρο την έκφραση της αγάπης στον πλησίον, τον αδύνατο, τον κατατρεγμένο, που ως μέγιστο έργο έχει να καλύπτει τα πιθανά ελλείμματα που προκύπτουν από την κοσμική εξουσία και διαχείριση, καθώς και την αναδιανομή του κοσμικού πλούτου στους λιγότερο τυχερούς και προικισμένους τι κάνει; Από την τεράστια περιουσία της σε ακίνητα αλλά και σε χρυσό και ασήμι διαθέτει είναι αλήθεια κάποια γεύματα σε αστέγους… Έχετε ποτέ προσπαθήσει να βοηθήσετε κάποιο ηλικιωμένο να αποκατασταθεί σε γηροκομείο της εκκλησίας; Ο αρχιμανδρίτης είναι λίγος ως μέσο… Ας μην την αδικούμε όμως τόσο… Εξάλλου και η εκκλησία είναι «της Ελλάδας…» Γιατί να διαφέρει απ’ όλα τα άλλα;
Στη σύγχρονη Ελλάδα, ο δημοσιογράφος είναι ένας μικρός θεός! Λίγο αναφέρει τα γεγονότα, και περισσότερο τα διαχειρίζεται. Είναι σχολιαστής επί παντός επιστητού, λέει τη γνώμη του καπελώνοντας ακόμα και τους ειδικούς σε κάθε τομέα. Είναι περιζήτητος, συχνά είναι πλέον ο ίδιος είδηση. Καλείται σε γεγονότα ως τιμώμενο πρόσωπο, ζητείται η γνώμη του, γίνεται σύμβουλος, αλλά και καλεσμένος από άλλους δημοσιογράφους. Η άποψή του αποτελεί θέσφατο και μέτρο σύγκρισης για τους υπόλοιπους.
Στη σύγχρονη Ελλάδα υπάρχει τρομερή αυτορρύθμηση! Η κοινωνία και το κράτος ανέχεται το φακελάκι για να πληρώσει τον εξαιρετικά κακοπληρωμένο γιατρό. Ανέχεται τα φροντιστήρια για να καλύψει το τεράστιο κενό της δημόσιας παιδείας για το οποίο δεν υπάρχει η παραμικρή προσπάθεια να περιοριστεί. Ανέχεται τον υδραυλικό, τον ηλεκτρολόγο, την κομμώτρια και άλλους επαγγελματίες που χρεώνουν 100 ευρώ για 25 λεπτά δουλειάς, για την οποία δεν κόβουν απόδειξη και που δηλώνουν εισόδημα 9.000 ευρώ το χρόνο και έχουν δύο αυτοκίνητα και τέσσερα σπίτια τα οποία αγόρασαν την τελευταία πενταετία( ποιο είναι το μέσο ημερομίσθιο; Γιατί αυτά τα επαγγέλματα να έχουν αυτές τις αμοιβές;). Προάγει τον εθελοντισμό για δουλειές που έπρεπε να απασχολούν τακτικό προσωπικό. Ανέχεται τον τροχονόμο που είναι κρυμμένος πίσω από την πρασινάδα πυροβολώντας με το ραντάρ του και χρεώνοντας υψηλά χρηματικά πρόστιμα τα οποία όμως παζαρεύει εκ των υστέρων για να είναι όλοι χαρούμενοι μέσα στην ατυχία τους -και παίρνοντας μπόνους για αυτά- αντί να προσπαθεί και με τη φυσική του παρουσία να οδηγήσει σε ασφαλή οδηγική συνείδηση. Ανέχεται τον βενζινοπώλη που αισχροκερδεί και που πουλάει με την ανοχή των ελεγκτών νοθευμένη βενζίνη. Και ανέχεται την παντελή απουσία ελεγκτικών μηχανισμών που θα επιβλέπουν την τήρηση των προβλεπομένων (εφορίες, πολεοδομίες, αγορανομίες κτλ.)
Από τα παραπάνω πιστεύω πως έχουν διαλυθεί οι οποιεσδήποτε αμφιβολίες για την αξία του Ελληνικού «είδους». Παρόλο που ο προικισμένος Έλληνας ζει «στην κοινωνία», δεν έχει ανάγκη την κοινωνία, είναι υπεράνω της κοινωνίας, δεν λογοδοτεί σε αυτή, δεν υποχρεώνεται με οποιοδήποτε τρόπο σε αυτή. Ο ίδιος ο τρόπος ζωής εδώ τον ατσαλώνει, τον περνάει δια πυρός και σιδήρου, τον βοηθά να αυτοσχεδιάζει να είναι σε εγρήγορση και να αντιπαρέρχεται με ατομικό τρόπο στις οιεσδήποτε δυσκολίες. Το άτομο Έλληνας έχοντας επιβιώσει στις ανυπέρβλητες δυσκολίες της καθημερινής ζωής στην Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο σε τούτο τον κόσμο.
Το σύνθημά μας: « Έχεις οποιοδήποτε πρόβλημα; Ρώτα ένα Έλληνα και θα σου βρει τη λύση… ή έστω μία διέξοδο»
Και μια πρόβλεψη. Σε κάποιο πιθανό μελλοντικό κοσμοϊστορικό καταστροφικό γεγονός, δύο μόνο είδη θα επιβιώσουν. Οι κατσαρίδες και οι Έλληνες. Και οι Έλληνες θα νικήσουν και τις κατσαρίδες…