Τις τελευταίες μέρες έχει αρχίσει μία ατελείωτη συζήτηση σχετικά με τους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας και την θεωρητική ή πραγματική καταπάτησή τους. Βλέπουμε καθημερινά συνταγματολόγους να "δακρύζουν" για τους θεσμούς και το σύνταγμα. Να παρεμβαίνουν στην πολιτική, δήθεν για να σώσουν θεσμούς και διαδικασίες.
Σίγουρα, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι ο πιο σοβαρός και ο πιο πολύτιμος στην δημοκρατία και την κοινωνία μας. Μία θέση και ένα πρόσωπο που οφείλουν να σέβονται και να διαφυλάσσουν την Δημοκρατία (αφού δεν θα υπήρχαν χωρίς αυτή).
Ο Πρόεδρος κ. Κάρολος Παπούλιας, με αφορμή την επέτειο για τα 35 χρόνια Δημοκρατίας στην χώρα μας, στα...
πλαίσια της καθιερωμένης δεξίωσης στο "σπίτι της Δημοκρατίας", έδωσε το στίγμα των σκέψεών του, καλύπτοντας με την ομιλία του το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών.
Απορία είναι όμως ποιοι από τους 500 καλεσμένους (εκτός των 700 αντιστασιακών) πολιτικούς, αντιλήφθηκε και κατάλαβε την ομιλία του Προέδρου. Ποιος ήταν παρών με το μυαλό και όχι με το σώμα... Ποιος πήγε στο Προεδρικό Μέγαρο και έφυγε σοφότερος και ποιος πήγε απλά από υποχρέωση ή για να τον δείξει η κάμερα.
Ο Πρόεδρος έκανε λόγο για το τέλος μίας εποχής, για την αποτυχία του οικονομικού μοντέλου οργάνωσης, την έλλειψη εναλλακτικής πρότασης. Ακόμα πιο έντονα μίλησε για την απειλούμενη κοινωνική συνοχή, για την ανασφάλεια των πολιτών και για την κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στο πολιτικό σύστημα.
Ποιος από τους πολιτικούς αντιλήφθηκε ότι η ομιλία του Προέδρου ήταν καμπανάκι για ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο της χώρας? Ποιος μπόρεσε να διακρίνει τις ευθύνες του για αυτή την κατάσταση;
Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν πρώην και νυν υπουργοί, βουλευτές, πρωθυπουργοί! Πόσοι από αυτούς, βγαίνοντας από το Μέγαρο, είχαν την αίσθηση ότι ο Πρόεδρος τους "τα έχωσε"? Πόσοι γύρισαν στα γραφεία τους λέγοντας ότι πρέπει επιτέλους να αλλάξουν τακτική, νοοτροπία και απόψεις?
Είναι Ελληνικό χαρακτηριστικό, όταν ακούμε για ευθύνες να κοιτάμε τον διπλανό μας και όχι τον καθρέφτη! Ποτέ δεν φταίμε εμείς, πάντα οι άλλοι! Κοιτάμε τον διπλανό μας με καχυποψία, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι αφού είμαστε δίπλα, έχουμε πολλά κοινά...
Πέρα από τους πολιτικούς που ζουν στον δικό τους ιδεατό, ιδανικό και ανύπαρκτο χώρο, τα ΜΜΕ ξεκίνησαν να βγάζουν υπέρτιτλους όπως "Έχει τρωθεί ο αξιακός κώδικας...", "Κρίση του πολιτικού συστήματος...". Διαβάζοντας όμως τις εφημερίδες και παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, δεν βλέπουμε πουθενά να αναγνωρίζουν και τις δικές τους ευθύνες για αυτή την κατάσταση...
Ακόμα και εμείς οι ίδιοι οι πολίτες είχαμε κάτι να μάθουμε από την ομιλία του Προέδρου. Όμως όλοι οι Έλληνες έχουμε μάθει να ακούμε τις ομιλίες (αν τις ακούμε) από έθιμο. Πολιτικοί, πολίτες, δημοσιογράφοι ακούσαμε την ομιλία και είπαμε "Καλά τα λέει...." Δεν αρκεί όμως αυτό... Πρέπει κάποιος να τα λέει, κάποιος να ακούει (και να τα καταλαβαίνει βέβαια) και κάποιος να αντιδρά, δηλαδή να πράττει... Με λόγια μόνο δεν έχει γίνει ποτέ και τίποτα...
Ο κ. Παπούλιας έχοντας μπροστά του ένα αποτυχημένο πολιτικά κοινό (στην πλειοψηφία του), παρέδωσε μία σκέψη αντίδρασης. Κανείς όμως δεν φάνηκε να συγκινείται, κανείς δεν έδωσε την εντύπωση πως κατάλαβε. Οι πολιτικοί αποχωρώντας από την εκδήλωση, συνέχισαν να παπαγαλίζουν κλασσικές ατάκες, χιλιο-ακουσμένες φράσεις και γενικά ευχολόγια...
Οι πολίτες, συνεχίζοντας την καθημερινή ρουτίνα και αγωνία για το αύριο, δεν είχαν σε τίποτα να ελπίζουν. Οι ίδιοι άνθρωποι, στα ίδια πόστα, με τις ίδιες πολιτικές -ανύπαρκτες- θέσεις...
Στην αρχή τους θεωρούσαμε καινοτόμους, μετά γραφικούς, ακολούθησε η εποχή που τους βαρεθήκαμε, τώρα όμως είναι το μίσος που ορίζει τις σχέσεις πολιτών - πολιτικών... Τους μισούμε για την κενότητα του μυαλού και του λόγου τους, για την ανυπαρξία ιδεολογίας και θέλησης. Αλλά πάνω από όλα τους μισούμε για την έλλειψη σεβασμού προς εμάς, για την επιδεικτική καταπάτηση των δικαιωμάτων μας, όπως είναι η ελπίδα για μία καλύτερη ζωή... Και δεν κατηγορούμε τον διπλανό τους, αλλά τους ίδιους, κατάμουτρα και φωνάζοντας. Γιατί έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε...
Σεβόμαστε τους θεσμούς και απαξιώνουμε τα πρόσωπα... Γι αυτό το λόγο, το "κύριος" είναι πριν το "υπουργός"/"βουλευτής" και όχι πριν το όνομά τους... Γιατί το όνομά τους στην κοινωνία θα ήταν ακριβώς ότι το δικό μας, αν όχι σε χειρότερη θέση...
(Σίγουρα δεν είναι το σύνολο των πολιτικών σε αυτή την άθλια κατάσταση. Όμως, δυστυχώς για τους λίγους, η αθλιότητα μερικών τους μετατρέπει σε άμορφη μάζα. Αν δεν θέλουν να είναι έτσι, πρέπει οι ίδιοι να δράσουν...)
Σας ευχαριστώ για την ανοχή της οργής μου...
Εν γένη συμφωνώ και γιαυτο το παραθέτω εδώ το κείμενο. Βέβαια όλη αυτοί που κράζουν, είναι αυτοί που έφεραν εδώ το σύστημα, κάναν ότι μπορούσαν και ξαφνικά τώρα στο τέλος θυμούνται να αφήσουν και το στίγμα του ευσυνείδητου. Δεν ξέρω αν ο κ. Παπούλιας ήταν κάτι το ξεχωριστό σαν πολιτικός, αλλα ο μόνος σοβαρός πρόεδρος δημοκρατίας που ειχαμε ήταν ο κ.Στεφανόπουλός.
Βέβαια όπως και παγκοσμίως, εκ τους ασφαλούς και όταν έχεις φτάσει στο τέλος του κύκλου σου σε ένα σύστημα μέσα πολλά λές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου