Ο κ. Πρωθυπουργός μας

Ούτε σερβιέτες δεν αλλάζουν οι γυναίκες τόσο συχνά!

Ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου έχει καταφέρει να αλλάξει οκτώ βασικούς πολιτικούς ρόλους σε διάστημα μίας τριετίας. Υπάρχει βέβαια μια παράδοση τακτικισμού στην πολιτική δυναστεία την οποία εκπροσωπεί, αυτός όμως ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο.
Η διαρκής αλλαγή ρόλων διευκολύνει τον κ. Παπανδρέου στον πόλεμο των εντυπώσεων και στην εξασφάλιση πρόσθετου πολιτικού χρόνου, περιορίζει όμως την αξιοπιστία του.
Αριστερό άνοιγμα
Ο κ. Παπανδρέου αντιμετώπισε την εκλογική ήττα του 2007 και την προσπάθεια του κ. Βενιζέλου να τον αντικαταστήσει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με ένα εντυπωσιακό αριστερό άνοιγμα. Υιοθέτησε παραδοσιακές θέσεις του Κινήματος, μίλησε στην ψυχή της οργανωμένης βάσης του ΠΑΣΟΚ και στηρίχτηκε στον πανίσχυρο εκείνη την εποχή συνδικαλιστικό μηχανισμό του. Το αριστερό άνοιγμα σταθεροποίησε τη θέση του κ. Παπανδρέου στην ηγεσία παρά τη μεγάλη εκλογική ήττα στις βουλευτικές του 2007.
Όχι σε όλα
Από το αριστερό άνοιγμα που εξυπηρετούσε λόγους εσωκομματικής τακτικής, ο κ. Παπανδρέου πέρασε με χαρακτηριστική ευκολία σε ένα αντιπολιτευτικό «όχι σε όλα». Ενώ ήταν φανερό ότι η χώρα είχε ανάγκη την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών, ο κ. Παπανδρέου δημιούργησε ένα μέτωπο απόρριψης κάθε προσπάθειας προσαρμογής, συμβάλλοντας έτσι στην ακινησία της κυβέρνησης Καραμανλή. Ο Κώστας Καραμανλής, από τη φύση του διστακτικός και αναβλητικός, άρχισε να μετρά σχεδόν σε καθημερινή βάση το πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων και εγκατέλειψε τις περισσότερες από αυτές υπό την πίεση του Γιώργου Παπανδρέου.
Λεφτά υπάρχουν
Επειδή η στρατηγική της απόρριψης δεν έφτανε από μόνη της για να δημιουργήσει δυναμική εξουσίας, ο κ. Παπανδρέου ανακάλυψε ότι «υπάρχουν τα λεφτά» και πήρε πρωτοβουλία επιτάχυνσης των εξελίξεων –προκαλώντας πρόωρες βουλευτικές εκλογές μέσω των προεδρικών εκλογών– για να τα μοιράσει στο λαό!
Προκειμένου να προωθήσει τα πολιτικά του σχέδια, ο κ. Παπανδρέου δεν έλαβε υπόψη του τις συνέπειες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και την εντυπωσιακή διεύρυνση του δημοσιονομικού ελλείμματος που παρατηρήθηκε το 2009 στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε., ιδιαίτερα εκείνες με μεγάλο δημόσιο χρέος και σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα. Ένα από τα προεκλογικά επιχειρήματα του κ. Παπανδρέου ήταν η δυνατότητα εξεύρεσης σημαντικών πόρων μέσα από τις ανείσπρακτες οφειλές του Δημοσίου, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Τώρα που βρίσκεται στην εξουσία μεθοδεύει τη διαγραφή τους, παραδεχόμενος ότι ο προεκλογικός «θησαυρός» απλούστατα δεν υπήρχε και προωθώντας την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Αϊ-Βασίλης
Πέρυσι τέτοια εποχή ο κ. Παπανδρέου είχε ντυθεί πολιτικός Αϊ-Βασίλης. Παρά το γεγονός ότι είχε στη διάθεσή του, μετά την εκλογική νίκη του Οκτωβρίου του 2009 και το σχηματισμό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όλα τα στοιχεία για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, ξεκίνησε μια πολιτική παροχών για να κερδίσει πολιτικό χρόνο και να επιχειρήσει στη συνέχεια τη στροφή από τις προεκλογικές υποσχέσεις στα μετεκλογικά μέτρα λιτότητας.
Ήταν η περίοδος κατά την οποία μοίραζε επιδόματα στους φτωχούς, ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου έδινε εγγυήσεις για τη διατήρηση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων και των συνταξιούχων και η κυβέρνηση επέβαλλε φόρους στις επιχειρήσεις και στους «πλούσιους», δημιουργώντας σκόπιμα την εντύπωση ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει την κρίση μέσα από μια απλή αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου.
Ο διαχειριστής
Στις αρχές του 2010 ο κ. Παπανδρέου μετατράπηκε από κοινωνικό μεταρρυθμιστή και πολιτικό Αϊ-Βασίλη σε οικονομικό διαχειριστή. Άρχισε να παρουσιάζει δέσμες μέτρων λιτότητας με τις οποίες υποτίθεται ότι θα έβαζε τάξη στα δημόσια οικονομικά και θα εξασφάλιζε την αποτροπή της οικονομικής ύφεσης. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μιλούσε στις αρχές του 2010 για οριακή ή, στη χειρότερη περίπτωση, μηδενική οικονομική ανάπτυξη, ενώ στο τέλος του χρόνου βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πτώση του ΑΕΠ κατά 4%-4,5%.

Ο κινδυνολόγος
Ο πρωθυπουργός συνδύασε τα πρώτα μέτρα λιτότητας με μια ακατάσχετη κινδυνολογία σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και της προοπτικής της. Στην προσπάθεια αυτή, που απέδωσε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ στο διεθνές κερδοσκοπικό κύκλωμα που αξιοποίησε τις ευκαιρίες που πρόσφερε η διαχείριση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου, πρωταγωνίστησε και ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, ο γνωστός θεωρητικός του «Τιτανικού».
Δεν έχει υπάρξει ιστορικό προηγούμενο τέτοιας επίσημης κινδυνολογίας, η οποία μετέτρεψε την κρίση ελλείμματος και χρέους σε κρίση δανεισμού και απέφερε τεράστια ποσά σε όσους κερδοσκόπησαν –στη βάση των πρωτοβουλιών του κ. Παπανδρέου και του κ. Παπακωνσταντίνου– σε βάρος της Ελλάδας.
Ο υποταγμένος
Τον Απρίλιο-Μάιο του 2010 ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του υποτάχθηκαν πλήρως στο διεθνές κερδοσκοπικό κύκλωμα, το οποίο υποτίθεται ότι θα έβαζαν στη θέση του. Δέχτηκαν χωρίς καν να διαπραγματευτούν την οικονομική πολιτική της τρόικας, που έχει χαρακτηριστικά οικονομικού και κοινωνικού ζουρλομανδύα.
Η πρωτοφανής παραίτηση της πολιτικής ηγεσίας από κάθε προσπάθεια προστασίας των καλώς εννοούμενων εθνικών και ευρωπαϊκών μας δικαιωμάτων και συμφερόντων έβαλε την Ελλάδα σε ένα οικονομικό, κοινωνικό «τούνελ», χωρίς να γνωρίζουμε πότε και πώς θα βγούμε από αυτό.
Ο εγγυητής των μισθών και των συντάξεων
Με δική του πρωτοβουλία και ευθύνη, ο κ. Παπανδρέου μετατράπηκε σε πρωθυπουργό-μεταφραστή, ο οποίος διεκπεραιώνει τις εντολές των εκπροσώπων των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου και των ισχυρών της Ε.Ε. Παρά τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι ξένων κέντρων αποφάσεων, εμφανίστηκε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Νοεμβρίου ως ο πολιτικός εγγυητής των μισθών και των συντάξεων. Οι εγγυήσεις που πρόσφερε κράτησαν μερικές εβδομάδες, καθώς έγινε φανερό ότι πρόθεση της κυβέρνησής του είναι να οργανώσει τη νέα περικοπή των μισθών και των συντάξεων με βάση το «επικαιροποιημένο» μνημόνιο.

Ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου έχει καταφέρει να αλλάξει οκτώ βασικούς πολιτικούς ρόλους σε διάστημα μίας τριετίας. Υπάρχει βέβαια μια παράδοση τακτικισμού στην πολιτική δυναστεία την οποία εκπροσωπεί, αυτός όμως ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο.
Η διαρκής αλλαγή ρόλων διευκολύνει τον κ. Παπανδρέου στον πόλεμο των εντυπώσεων και στην εξασφάλιση πρόσθετου πολιτικού χρόνου, περιορίζει όμως την αξιοπιστία του.
Αριστερό άνοιγμα
Ο κ. Παπανδρέου αντιμετώπισε την εκλογική ήττα του 2007 και την προσπάθεια του κ. Βενιζέλου να τον αντικαταστήσει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με ένα εντυπωσιακό αριστερό άνοιγμα. Υιοθέτησε παραδοσιακές θέσεις του Κινήματος, μίλησε στην ψυχή της οργανωμένης βάσης του ΠΑΣΟΚ και στηρίχτηκε στον πανίσχυρο εκείνη την εποχή συνδικαλιστικό μηχανισμό του. Το αριστερό άνοιγμα σταθεροποίησε τη θέση του κ. Παπανδρέου στην ηγεσία παρά τη μεγάλη εκλογική ήττα στις βουλευτικές του 2007.
Όχι σε όλα
Από το αριστερό άνοιγμα που εξυπηρετούσε λόγους εσωκομματικής τακτικής, ο κ. Παπανδρέου πέρασε με χαρακτηριστική ευκολία σε ένα αντιπολιτευτικό «όχι σε όλα». Ενώ ήταν φανερό ότι η χώρα είχε ανάγκη την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών, ο κ. Παπανδρέου δημιούργησε ένα μέτωπο απόρριψης κάθε προσπάθειας προσαρμογής, συμβάλλοντας έτσι στην ακινησία της κυβέρνησης Καραμανλή. Ο Κώστας Καραμανλής, από τη φύση του διστακτικός και αναβλητικός, άρχισε να μετρά σχεδόν σε καθημερινή βάση το πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων και εγκατέλειψε τις περισσότερες από αυτές υπό την πίεση του Γιώργου Παπανδρέου.
Λεφτά υπάρχουν
Επειδή η στρατηγική της απόρριψης δεν έφτανε από μόνη της για να δημιουργήσει δυναμική εξουσίας, ο κ. Παπανδρέου ανακάλυψε ότι «υπάρχουν τα λεφτά» και πήρε πρωτοβουλία επιτάχυνσης των εξελίξεων –προκαλώντας πρόωρες βουλευτικές εκλογές μέσω των προεδρικών εκλογών– για να τα μοιράσει στο λαό!
Προκειμένου να προωθήσει τα πολιτικά του σχέδια, ο κ. Παπανδρέου δεν έλαβε υπόψη του τις συνέπειες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και την εντυπωσιακή διεύρυνση του δημοσιονομικού ελλείμματος που παρατηρήθηκε το 2009 στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε., ιδιαίτερα εκείνες με μεγάλο δημόσιο χρέος και σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα. Ένα από τα προεκλογικά επιχειρήματα του κ. Παπανδρέου ήταν η δυνατότητα εξεύρεσης σημαντικών πόρων μέσα από τις ανείσπρακτες οφειλές του Δημοσίου, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Τώρα που βρίσκεται στην εξουσία μεθοδεύει τη διαγραφή τους, παραδεχόμενος ότι ο προεκλογικός «θησαυρός» απλούστατα δεν υπήρχε και προωθώντας την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Αϊ-Βασίλης
Πέρυσι τέτοια εποχή ο κ. Παπανδρέου είχε ντυθεί πολιτικός Αϊ-Βασίλης. Παρά το γεγονός ότι είχε στη διάθεσή του, μετά την εκλογική νίκη του Οκτωβρίου του 2009 και το σχηματισμό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όλα τα στοιχεία για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, ξεκίνησε μια πολιτική παροχών για να κερδίσει πολιτικό χρόνο και να επιχειρήσει στη συνέχεια τη στροφή από τις προεκλογικές υποσχέσεις στα μετεκλογικά μέτρα λιτότητας.
Ήταν η περίοδος κατά την οποία μοίραζε επιδόματα στους φτωχούς, ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου έδινε εγγυήσεις για τη διατήρηση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων και των συνταξιούχων και η κυβέρνηση επέβαλλε φόρους στις επιχειρήσεις και στους «πλούσιους», δημιουργώντας σκόπιμα την εντύπωση ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει την κρίση μέσα από μια απλή αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου.
Ο διαχειριστής
Στις αρχές του 2010 ο κ. Παπανδρέου μετατράπηκε από κοινωνικό μεταρρυθμιστή και πολιτικό Αϊ-Βασίλη σε οικονομικό διαχειριστή. Άρχισε να παρουσιάζει δέσμες μέτρων λιτότητας με τις οποίες υποτίθεται ότι θα έβαζε τάξη στα δημόσια οικονομικά και θα εξασφάλιζε την αποτροπή της οικονομικής ύφεσης. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μιλούσε στις αρχές του 2010 για οριακή ή, στη χειρότερη περίπτωση, μηδενική οικονομική ανάπτυξη, ενώ στο τέλος του χρόνου βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πτώση του ΑΕΠ κατά 4%-4,5%.

Ο κινδυνολόγος
Ο πρωθυπουργός συνδύασε τα πρώτα μέτρα λιτότητας με μια ακατάσχετη κινδυνολογία σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και της προοπτικής της. Στην προσπάθεια αυτή, που απέδωσε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ στο διεθνές κερδοσκοπικό κύκλωμα που αξιοποίησε τις ευκαιρίες που πρόσφερε η διαχείριση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου, πρωταγωνίστησε και ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, ο γνωστός θεωρητικός του «Τιτανικού».
Δεν έχει υπάρξει ιστορικό προηγούμενο τέτοιας επίσημης κινδυνολογίας, η οποία μετέτρεψε την κρίση ελλείμματος και χρέους σε κρίση δανεισμού και απέφερε τεράστια ποσά σε όσους κερδοσκόπησαν –στη βάση των πρωτοβουλιών του κ. Παπανδρέου και του κ. Παπακωνσταντίνου– σε βάρος της Ελλάδας.
Ο υποταγμένος
Τον Απρίλιο-Μάιο του 2010 ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του υποτάχθηκαν πλήρως στο διεθνές κερδοσκοπικό κύκλωμα, το οποίο υποτίθεται ότι θα έβαζαν στη θέση του. Δέχτηκαν χωρίς καν να διαπραγματευτούν την οικονομική πολιτική της τρόικας, που έχει χαρακτηριστικά οικονομικού και κοινωνικού ζουρλομανδύα.
Η πρωτοφανής παραίτηση της πολιτικής ηγεσίας από κάθε προσπάθεια προστασίας των καλώς εννοούμενων εθνικών και ευρωπαϊκών μας δικαιωμάτων και συμφερόντων έβαλε την Ελλάδα σε ένα οικονομικό, κοινωνικό «τούνελ», χωρίς να γνωρίζουμε πότε και πώς θα βγούμε από αυτό.
Ο εγγυητής των μισθών και των συντάξεων
Με δική του πρωτοβουλία και ευθύνη, ο κ. Παπανδρέου μετατράπηκε σε πρωθυπουργό-μεταφραστή, ο οποίος διεκπεραιώνει τις εντολές των εκπροσώπων των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου και των ισχυρών της Ε.Ε. Παρά τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι ξένων κέντρων αποφάσεων, εμφανίστηκε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Νοεμβρίου ως ο πολιτικός εγγυητής των μισθών και των συντάξεων. Οι εγγυήσεις που πρόσφερε κράτησαν μερικές εβδομάδες, καθώς έγινε φανερό ότι πρόθεση της κυβέρνησής του είναι να οργανώσει τη νέα περικοπή των μισθών και των συντάξεων με βάση το «επικαιροποιημένο» μνημόνιο.

Πηγή