Για μια ακόμη φορά με τους Έλληνες, πέφτω στο κλασσικό αδιέξοδο του πως οι Έλληνες αντιλαμβάνονται τι σχέση αυτών των λέξεων, από απλά μέχρι σημαντικά ζητήματα.
Τα λόγια είναι αρχή και θεωρητικά δείχνουν την πρόθεση. Η ίδια η πράξη είναι το τελειωτικό βήμα, πριν από το οποίο έχει υπάρξει και μια διερεύνηση. Δεν είναι απαραίτητο να φτάσεις πάντα στην πράξη, αλλά όταν για ένα θέμα λες και ξανά λες, τότε η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να αντιληφθεί κάποιος μια ειλικρίνεια στα λόγια είναι η συμπεριφορά στο βήμα πρόθεση.
Στην Ελλάδα, ή πιστεύουμε ότι το βήμα πρόθεση δεν υπάρχει και έχει ο θεός ή κρυβόμαστε πίσω από τα λόγια για να μην στεναχωρήσουμε άλλους, εμμένοντας σε λόγια που αποδεικνύονται τελικά ψεύτικα. Γιατί δεν γίνεται, να μιλάς για κάτι ειλικρινώς αλλά οι πράξεις να μην δείχνουν την παραμικρή διερεύνηση για το επίμαχο ζήτημα.
Εσκεμμένα ή μη, για μένα υπάρχει πρόβλημα. Γιατί και δεν γίνεται να πιστεύεις σαν άνθρωπος στο έχει ο θεός αλλά ούτε γίνεται να λες ψέματα στον εαυτό σου ή άλλους. Δεν χωράνε ατελείωτες αναβολές σε σημαντικές αποφάσεις, ειδικότερα σε θέματα που δεν είναι ατομικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου