Μετανάστευση

Προσφάτως ταξίδεψα στο Βέλγιο και την Ολλανδία, για να δω τις χώρες σαν πιθανούς στόχους οικονομικής μετανάστευσης. Πολλά χρόνια τώρα, είμαι από αυτούς που προειδοποιούσαν για τα κακώς κείμενα της Ελληνικής συμπεριφοράς αλλά και ότι δεν γίνεται κάποιος να είναι τόσο αφελής που να πιστεύει στην καλή διάθεση του ξένου και ότι ούτε όλα είναι δυνατόν να αφήνονται στο χέρι του θεού. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι αφελής να πιστεύω ότι η παρούσα κρίση στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα μόνο των αντιλήψεων του Ελληνικού λαού, αλλά πιστεύω ότι οι αντιλήψεις μας μας έφεραν στην κρίση, ή στο πόλεμο καλύτερα, με κατεβασμένα τα σώβρακα.

Όσο μιλάω με άλλους για το θέμα, καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια αίσθηση περί της αναζήτησης του παράδεισου. Νομίζω ότι όταν αναγκάζεσαι να φύγεις από την χώρα σου για λόγους επιβίωσης τότε η επιλεκτικότητα δεν είναι ακριβώς μέθοδος επιλογής, γιατί το βασικό ερώτημα που υπεκφεύγεις να απαντήσεις είναι του κατά πόσο βιώσιμο είναι το μέρος που αφήνεις ή πόσο πιο βιώσιμο είναι το μέρος που πας.

Γιατί κανείς δεν γίνεται οικονομικός μετανάστης για να γουστάρει, πόσο μάλλον όταν αφήνεις μια χώρα σαν την Ελλάδα και τις ομορφιές της. Παλαιότερα, όταν τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα, μπορούσες να είσαι και πιο επιλεκτικός. Σήμερα, όμως ισχύει λίγο πολύ το όπου φύγει φύγει.

Καλώς ή κακώς η χώρες της βορείου Ευρώπης, φαίνεται να παρέχουν ένα βιώσιμο περιβάλλον σε σχέση με το Ελληνικό. Ναι το κλίμα είναι ένα θέμα, αλλά μακροπρόθεσμα με την άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη, είναι κοινό μυστικό ότι η Μεσόγειος και ειδικά η Ελλάδα πάει για κλίμα ερήμου, και με έλλειψη πόσιμου νερού κάτι που θα δυσκολέψει και άλλο την κατάσταση. Όσον αφορά το κλίμα, όπως μου έχει πει και ένα παιδί από την Σκωτία, η προσαρμοστικότητα είναι μέσα στην ζωή.

Για μένα τέσσερα είναι τα βασικά ερωτήματα όσον αφορούν την ικανότητα και ποιότητα διαβίωσης μου σε μια χώρα:

1. Υπάρχει ελευθερία στην χώρα?
2. Υπάρχει διάθεση στην χώρα να πάει μπροστά?
3. Ο τόπος παρέχει εργασία για να ζήσεις ή εργασία με την μορφή σκλαβιάς?
4. Είναι ευχάριστος ο τόπος?

Για μένα οι πρώτες τρεις ερωτήσεις είναι οι ερωτήσεις ουσίας. Η τέταρτη είναι το κερασάκι στην τούρτα αν μπορείς να το έχεις.

Η πρώτη ερώτηση είναι σαφής. Όποιος παρακαλουθεί τα γεγονότα στην χώρα θα έχει καταλάβει ότι δεν υπάρχει δημοκρατία. Στα πρόσφατα γεγονότα της Αθήνας, δύο ήταν για μένα οι πιο σημαντικές παρατήρησεις. Αν στο κέντρο επιχειρήσεων υπήρχαν Έλληνες ή τουλάχιστον μόνο Έλληνες και η δική μου αίσθηση, ότι τα ΜΑΤ ποια επιδιώκουν να αναμεταδοθεί η βία τους, μέσα από video και το ιντερνετ. Έχοντας διαβάσει το δόγμα του σοκ, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι οι παραπάνω κινήσεις είναι προμελετημές και σίγουρα αποσκοπούν σε μια χώρα ανελεύθερη. Ας συνυπολογίσουμε και σε όλα αυτά τις εξελίξεις που θα έρθουν με την Θράκη και την Τουρκία.

Η δεύτερη ερώτηση αφορά την νεοτροπία μας σαν λαός. Σε πρόσφατο μου ποστ, είχα αναφερθεί στο θέμα της αποτελεσματικότητας πάντα σε σχέση με το πως ζυγίζουμε την επικοδομιτική κριτική και την εγωπάθεια μας. Κοιτάζοντας χρόνια τώρα την ελληνική νεοτροπία, απλά έχω να πω ότι το συμφέρον του συνόλου απλά δεν είναι μια έννοια που αναγνωρίζουμε στην ούσια, παρά μια έκκλιση όποτε τσούζει ο κώλος μας. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά πρωτίστως κοινωνικό, και προσωπικά δεν βλέπω και πολλούς να το έχουν πραγματικά συνειδητοποιήσει αυτό, εκτός από κάποιες λίγες εξαιρέσεις. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και η απίστευτη εγωπάθεια που διακρίνει τον μέσο Έλληνα. Προσφάτως μάλιστα άκουσα και την μεταστροφή ιδεολογίας προς αιτιολόγηση της συνεχιζόμενης ιδεολογία του εγώ και οι υπόλοιποι …… (ένας θεός ξέρει).

Η τρίτη ερώτηση αφορά το εργασιακό καθεστώς. Δεν νομίζω ότι χωράει και πολύ συζήτηση για τον εργασιακό μεσαίωνα, που θα χειροτερέψει, στην Ελλάδα. Προσωπικά δεν αισθάνομαι καθόλου καλά, σε ένα μέλλον με υποχρεώσεις όπως παιδί και οικογένεια να νιώθω παγιδευμένος, και να λέω ναι στην προσωπική μου σκλαβοποιήση.Και άντε να έλεγα ότι θα υπάρχει κάποια πρόοδος, τουλάχιστον για το παιδί μου. Όχι, γιατί στην χώρα μας, η μόνιμη λύση είναι πάντα η περισσότερη εργασία και ποτέ η αποδοτικότερη/αποτελεσματικότερη εργασία. Προσφάτως έζησα και τους 30άρηδες εργοδότες που φαίρονται λες και διοικούν σκλαβοπάζαρο.

Το άλλο θέμα με το τρίτο ερώτημα είναι, του γιατί δουλεύεις? Δουλεύεις μια και δύο δουλειές για να πληρώνεις τα κακώς κείμενα του ελληνικού κράτους ή δουλεύεις για να παράγεις ανταποδοτικό πλούτο για την χώρα σου. Ένα βασικό παράδειγμα. Η δεύτερη δουλειά είναι για να πληρώνεις κάποιον να σου κρατά τα παιδιά ή θα έπρεπε για αυτά και τους γονείς εξαρχής να έχει φροντίσει το κράτος? Όταν το παιδί σου μεγαλώσει, θες στον ελεύθερο χρόνο του να είναι παιδί ή θες να κάνει φροντιστήρια εξαιτίας του ανύπαρκτου σχολείου. Όλα αυτά θέλουν χρήματα στην Ελλάδα ή παρακάλια και τεμενάδες σε ηλίθια πεθερικά, που έχουν συνήθως μια διαστροφή στο θέμα παιδαγώγησης εξού και η γενιά που μεγαλώσανε.

Η τελευταία ερώτηση φυσικά αφορά την ομορφιά και το κλίμα ενός τόπου. Πέρα από την υποκειμενικότητα στο θέμα, θεωρώ ότι οι πρώτες τρείς ερωτήσεις προκαθορίζουν την απάντηση, ακριβώς γιατί η ελληνική πραγματικότητα σχεδόν εκμηδενίζει αυτή την ευχαρίστηση σε καθημερινή βάση. Τι αξία έχει ο ήλιος και το καλό κλίμα, τι αξία έχουν οι ομορφές των νησιών, όταν είμαστε καταρχήν όλοι στιβαγμένοι στην Αθήνα, έχουμε γεμίσει τίγκα σε απεγνωσμένους μετανάστες, και δουλεύουμε σαν τρελοι για να μην μας φτάνουν να ζήσουμε? Συγνώμη αλλά έρχεσαι διακοπές στην χώρα και μάλιστα για περισσότερες μέρες και με μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα.

Εν κατακλείδι, μπορώ να δεχθώ την απόφαση φίλων που λένε ότι εγώ δεν φεύγω από εδώ, εκτός και αν πεινάσω. Έχω μια παρατήρηση βέβαια για το θέμα. Ο άνθρωπος δεν περιμένει να πέσει στον γκρεμό για να καταλάβει ότι δεν πρέπει να πλησιάσει. Ο άνθρωπος δεν πεθαίνει πρώτα της πείνας και μετά αναρωτιέται γιατί δεν έχει δύναμη να φέρει φαγητό. Θέματα βιοπορισμού χρειάζονται σκέψη με την μορφή της μελλοντικής επένδυσης. Και πάλι όμως δέχομαι την αποφασιστικότητα αυτής της επιλογής. Θα την δεχόμουν καλύτερα αν αυτά τα άτομα μάχονταν για την βιοσημότητα της χώρας και δεν αφήνονταν στην ντόπα του καφέ και καναπέ.