Τέλειο καταπληκτικό. Από τα καλύτερα futurama. Γενικά τρομερά έξυπνο. ΤΟ συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους των φαν των έξυπνων κινουμένων σχεδίων.
Είχα καιρό να ευχαριστηθώ έτσι ταινία. Επίσης ο Bender είναι και θα είναι ο καλύτερος ήρωας κινουμένων σχεδίων που έχει βγει. Θεός ανεπανάληπτος και αυτή τη φωνή.
Ξεκίνησε μια κουβέντα στο ADSLgr για το ασφαλιστικό στο παρακάτω thread.
Η άποψη μου και παραθέτω και εδώ
Ας πληρώσει πρώτα το κράτος τα χρωστούμενα.
Αφού λοιπόν πληρώσει το κράτος τα χρωστούμενα εγώ συμφωνώ με το διαφορετικό συνταξιοδοτικό από την υγεία.
Αλλά πρέπει να γίνει το εξής για κάθε φορέαΉ ο φορέας πρέπει να είναι εννιαίος για όλους τους εργαζόμενους ή κάθε εργαζόμενος να έχει την ελευθερία να διαλέξει τον φορέα του. Σε κάθε περίπτωση όπως λέτε πρέπει οι μισθοί να ανεξαρτητοποιηθούν από τον ασφαλιστικό φορέα για να υπάρχουν και πραγματικά μέτρα σύγκρρισης στην κοινωνία.
Ο λόγος που εγώ θεωρώ βέλτιστη λύση την εννοποιήση σε ένα όλων των φορέων είναι για να μην υπάρχουν εργασιακά βασισμένες κοινωνικές ανισότητες. Δεν γίνεται εγώ να αισθάνομαι κορόιδιο σε σχέση με τον δημόσιο,γιατρό, μηχανικό. Ούτε γίνεται αυτός για προσωπικούς λόγους να αισθάνεται υποτιμημένος σε σχέση με μένα. Το βασικότερο όμως που θα προσφέρει η εννοποίηση και δεν το λέει κανένας είναι η κοινωνική αλληλεγγύη.
Τώρα πειράζει κάποιος το ταμείο των μηχανικών για παράδειγμα, τσουπ μόνο οι μηχανικοί διαμαρτύρονται και όλοι οι υπόλοιπη κοινωνία κράζει. Όταν όμως το ταμείο είναι ενοποιημένο τότε θα αντιδράσει σύσωμο όλο το εργασιακό καθεστώς. Επίσης ίσως να δούμε και λίγο πιο μακροπρόθεσμα για τα παιδιά μας που θα είναι σε αυτό το εννιαίο ασφαλιστικό φορέα.
Στο θέμα των γυναικών, δεν δέχομαι την πρώωρη συνταξιοδότητση. Όλοι τα ίδια και όλοι θητεία (άλλο ζήτημα). όμως πρέπει κάθε γονιός και όχι μόνο γυναίκα να απολαμβάνει κάποια προνόμοια για κάθε παιδί μπας και γεννηθεί κανάς Έλληνας.Τα έβλεπα στο Sicko αλλά στην Γαλλία έχουν κάποιους τρομερούς θεσμούς για του γονείς. babysitter από τον δημόσιο, ειδικές άδειες κτλ κτλ.
Τέλος ενδιαφέρον θέμα και ίσως κάποια πράγματα πρέπει να βρούμε ένα μηχανισμό να συμμαζευτούν για να γνωστοποιηθούν γιατί το μόνο που θα καταφέρουμε είναι απλά να αυτοενημερωθούμε και να συφιλιαζόμαστε ακόμα περισσότερο κάθε φορά.
Σε αυτό το άρθρο ο δημοσιογράφος γράφει ότι βλακεία μπορείς να φανταστείς όσο αφορά τις ταχύτητες σύνδεσης internet.
Παραθέτω και το επίμαχο σημείο
Οπως ισχύει και στις απλές dial-up συνδέσεις, η μεγαλύτερη ταχύτητα «κατεβάσματος» δεδομένων που μπορεί να καταγραφεί είναι ίση περίπου με το 1/10 της θεωρητικής. Δηλαδή περίπου 77 Kbps για τα 768 Kbps, 100 Kbps για το 1 Mbit, περίπου 200 για τα 2 Mbit και ούτω καθεξής για τις παραπάνω ταχύτητες. Δηλαδή ισχύει και στην περίπτωση αυτή ο κανόνας του «ένα προς δέκα», δηλαδή δέκα περίπου χρήστες ανά θέση στον server. Αν η ταχύτητα downloading ενός αρχείου που κατεβάζουμε από κάποιο site είναι πολύ πιο κάτω από αυτήν που αναμένουμε ως πραγματική, δηλαδή 50 kbps για τη γραμμή 1 Mbps, τότε υπάρχει πρόβλημα που είτε ανακύπτει από λανθασμένες ρυθμίσεις συνήθως στο firewall (πρόγραμμα προστασίας από ηλεκτρονικούς εισβολείς) είτε από πρόβλημα στο κύκλωμα του ΟΤΕ ή στη γραμμή του παροχέα. Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις καλό θα είναι να απευθυνόμαστε στην αντίστοιχη υπηρεσία υποστήριξης πελατών.
O τύποες έχει απλά μπερδέψει την μονάδα bit με byte.
Και το παρακάτω μάλλον δικαιολογεί τα απίστευτα χάλια της Ελληνικής πραγματικότητας. Δεν πειράζει παιδιά σύνηθες είναι. μην αγχώνεστε, δεν πειράζει που πληρώνετε.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι αν η ταχύτητα του downloading μέσα στην ημέρα πέσει στα παραπάνω χαμηλά επίπεδα για λίγα λεπτά δε σημαίνει κατ' ανάγκη ότι υπάρχει πρόβλημα στη γραμμή. Για να συμβαίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να παρατηρείται η ίδια χαμηλή ταχύτητα σε αρκετές μετρήσεις μέσα σε χρονικό διάστημα μιας εβδομάδας, για παράδειγμα, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας.
Στο παρακάτω thread του φόρουμ που συμμετέχω δείτε και τα σχόλια και το γιατί ο αρθρογράφος απλά δεν ξέρει που πάνε τα 4 σχετικά με την πληροφορική.
Ξαναέβλεπα μόλις τώρα τμήματα από το Documentary Metal, A HeadBungers Journey και απλά ξαναπορώθηκα.
Γενικά πάντως στις συνεντεύξεις των διαφόρων συγκροτημάτων απομυθοποιείται πλήρως η εικόνα της βαρβατίλας και βλακείας που συνδέεται με την πολλές φορές extreme εμφανιση και εικόνα που παρουσιάζουν. Όταν όμως ξέρεις στην ζωή να κοιτάξεις στην ουσία και όχι να κολήσεις σε αυτό που προβάλλεται τότε βλέπεις ότι οι στοίχοι αυτών των ανθρώπων δεν είναι τυχαίοι όπως δεν είναι τυχαίοι ούτε αυτοί και οι πεποιθήσεις που έχουν όσον αφορά χρόνια κολήματα της κοινωνίας που απλά παράγουν μαζοποιημένους ηλίθιους. Και με βάση αυτό διαφωνώ στο γιατί το μέταλ έχει φάει τέτοιο πόλεμο στον κόσμο. Γιαυτί απλά ξυπνάει μυαλά από τον λύθαργο και την μαζοποιήση. Αυτό όμως δεν το θέλουμε σε μια εύκολα κατευθυνόμενη κοινωνία. Δεν θέλουμε ανθρώπους με μυαλό και κρίση που μπορούν να αποφασίσουν ποιο είναι καλό και ποιο όχι! Θέλουμε ζώα που θα πιπιλίσουν αυτό που τους έχουν ταίσει. Και πιστεύω ότι βαθιά μέσα του κάθε πολέμιος του διαφορετικού αυτό φοβάται. Μην έρθει η σκέψη για το πόσο μαλάκας είμαι.Γιατί μετά δεν υπάρχει γυρισμός. Πρέπει να ακολουθείς τον δύσκολο δρόμο.
Και η μέταλ με τα λόγια της είναι ένας φορέας αφύπνισης, πέρα από τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της μουσικής που έχει.
Πολύ καλά σημεία αυτής της ταινίας είναι ο θεός Dee Snider τραγουδιστής των Twisted Sister ο οποίος χώνει τρελά και έχει και τμήματα από την συνέντευξη του στο Αμερικάνικο Κογκρέσσο σχετικά με την σατανίκοτητα της μουσικής. Τους κάνει κουρέλια πραγματικά. Τους ξεφτίλισε χύμα.
Βέβαια η κολυμένη θρησκόληπτη Αμερική με αφορμή αυτές τις συνεδρίες πέρασε τους νόμους που βάλανε τα ταμπελάκια που λένε αν ένα προιόν έχει βία και σεξ, και φυσικά απογορέψανε από την τηλεόραση και ραδιόφωνο κάθε τραγούδι της Μέταλ. Ναι όταν εγώ ήμουν δημοτικό και ήρθε η δορυφορική το MTV έπαιζε και μετάλλικα και αρκετή μέταλ και ξαφνικά κόπηκε. Έτσι για να ξέρουμε και εμείς οι φιλελεύθεροι Έλληνες που ακολουθούμε κατά πόδας την Αμερική τι επιλέγουμνε σε ζητήματα έκφρασης.
Το άλλο που είχα μάθει και δεν ήξερα όταν είδα πρώτη φορά την ταινία είναι το από που προήρθε η χειρονομία Devil's Thorn που όλοι οι μεταλάδες κάνουν έχοντας τεντομένα μόνο τον δείκτη και μικρό δαχτυλάκι (τα άλλα κλειστά), μια χειρονομία που τόσο πολύ έχει συνδεθεί με σατανάδες κτλ κτλ και άλλες βλακείες. Έχει λοιπόν ένα σημείο που ο Ronnie James Dio λέει ότι η συγκεκριμένη χειρονομία προέρχεται από μια κίνηση που προφερόταν μολόικ και είχε βάσεις παρόμοιες με το μάτιασμα δλδ προκατάληψης. Και το έκανε σε μια συναυλία και από τότε έμεινε.
Το τέλος με συνοδεία από το χαλαρό τμήμα από το Master of Puppets των Metallica είναι απ'ίστευτο και καταλήγει στο εξής.
Ever Since I was 12 years old I had to defend my love for heavy metal against those who say its a less valid form of music.
My answer now is that you either feel it or you don't.If metal doesn't give that overwhelming surge of power that make your stand at the back of your head, you might never get, but you know what that's ok, because judging by the 40000 metal heads around me were doing just fine without you.
Και μετά χώνει το τραγούδι.
Χθες πήγα με φίλους στην Πάρνηθα. Δεν ανεβήκαμε όμως στο καζίνο που είναι καμένο αλλά περάσαμε από Βαρυμπόπη και ανεβήκαμε προς τον Αγιο Μερκούριο.
Η διαδρομή είναι απλή. Στην Εθνική πηγαίνοντας Λαμία βγαίνεις στον κόμβο της Βαρυμπόπης.
Πάμε δεξιά και υπάρχουν δύο σχετικά σοβαροί κάθετοι δρόμοι που πάνε αριστερά. Στρίβουμε στον δεύτερο που λέγεται νομίζω Τατοΐου και πρέπει να έχει κάποιες πινακίδες για μονές και εκκλησιάκα. Αν το χάσουμε απλά ο δρόμος τελειώνει κάνουμε αναστροφή και πρώτο στενό δεξία.
Ανέβαινουμε λοιπόν αυτό το δρόμο και σύντομα η διαδρομή είναι καταπληκτική. Πολύ δάσος πολύ πράσινο και πολλά σημεία για περπάτημα σε φανερά μονοπάτια. Αρκετό κόσμο θα έλαγα και πολλούς με enduro μηχανές και γουρούνες να γουστάρουν.
Κάποια φάση βγαίνεις από το πυκνό δάσος και είναι πιο ανοιχτά και για μεγάλη μου έκπληξη συναντάς πινακίδα ότι μπήκες στην Μαλακάσα.
Εμείς φάγαμε στο Εξοχικό Κέντρο Αγιος Μερκούριος που χαλαρά πρέπει να είχε τα καλύτερα παϊδάκια και χοιρινή μπριζόλα που έχω φάει. Πληροφορίες. Τηλέφωνο του μαγαζιού 2295098383.
Βόλτα περπατώντας δεν κάναμε καθώς κάποια φάση που είπαμε άρχισε να ρίχνει τουλούμια και την κάναμε τρέχοντας. Καταλήξαμε για καφέ - γλυκό στην πλατεία της βαρυμπόπης που προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αλλά θέλαν όλοι οι άλλοι.
Η σχιζοφρενής στάση της ελληνικής κοινωνίας έναντι των νέων μελών της Εκπαιδευτική παρακμή και πολιτική παιδοφιλία;
Ή... Γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης
ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΑΡΧΙΣΑΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΕΙ. ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟΧΩΡΕΙ ΣΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΤΙΒΟ. ΑΣΦΑΛΩΣ, ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΘΕΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ
Ανάμεσα σε αυτές βρίσκεται, ασφαλώς και δυστυχώς, το εκπαιδευτικό σύστημα. Όποιος αναρωτιέται για την υποβάθμιση της Ελλάδας στον διεθνή ανταγωνισμό, δεν έχει παρά να δει πώς φτάνει στο πανεπιστήμιο ο απόφοιτος της Μέσης Εκπαίδευσης. Όχι οι «κορυφές», αλλά όσοι είναι στη μεσαία και χαμηλή κλίμακα, γιατί εκεί φαίνονται ανάγλυφα οι αντιλήψεις και οι νοοτροπίες που βάζουν στο κεφάλι τους ο δημόσιος λόγος και το σχολικό σύστημα.
Παπαγαλία ως τρόπος προσέγγισης της γνώσης και ο γνωστός εθνοκεντρικός συντηρητισμός ως βαθύτερη ιδεολογική δομή («βασικά, είμαστε οι καλύτεροι γιατί έχουμε σπουδαίους προγόνους, οι "άλλοι" όμως δεν μας καταλαβαίνουν και οι "δυνατοί" του Κόσμου μάς αδικούν»). Αυτός ο πυρήνας σπάει ή καλύπτεται, κατά περίπτωση, προφανώς από τις φιλότιμες προσπάθειες των δασκάλων, τις ποιοτικές διαφορές στο εσωτερικό της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και τη διαφορετική οικογενειακή προέλευση. Παραμένει όμως ισχυρότατος και ενσταλάζει μια αμυντική στάση προς τα πράγματα. Ιδίως στα παιδιά που κινούνται στη μεσαία και χαμηλή κλίμακα. Σαν να έχουν περάσει από μηχανή μαζικής παραγωγής loosers της παγκοσμιοποίησης. Θα είχε ενδιαφέρον να μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο ευθύνεται το σχολείο και πόσο ο δημόσιος λόγος. Σε κάθε περίπτωση, σε αυτό το πολιτισμικό υπόστρωμα προστίθεται η κοινωνική τρομοκρατία για το μέλλον της ανεργίας και της ανασφάλειας που τα περιμένει. Προβλήματα απολύτως υπαρκτά αλλά εξογκωμένα στα μυαλά των παιδιών, ακόμα και όταν η στατιστική δείχνει ότι έχουν πολύ μικρότερες διαστάσεις. Εκπλησσόμαστε ύστερα γιατί οι περισσότεροι έχουν ως «όραμα» την καριέρα του αστυνομικού, του παιδαγωγού και του δημοσίου υπαλλήλου με «τρεις κι εξήντα»!
Κοινωνική σχιζοφρένεια
Η ελληνική κοινωνία έχει διαμορφώσει πλέον μια σχιζοφρενή στάση έναντι των νέων μελών της. Φορτώνει στις νέες γενιές το μεγαλύτερο μερίδιο του κόστους που προκύπτει από την αδυναμία να προχωρήσουμε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις: του Ασφαλιστικού, του δημόσιου χρέους, της υποβάθμισης του φυσικού και αστικού περιβάλλοντος, των δημόσιων υποδομών. Ξέρουμε ότι η «αχίλλειος πτέρνα» του οικονομικού- κοινωνικού μας συστήματος είναι η δυσκολία των νέων να εισέλθουν στην αγορά εργασίας. Άπαξ και τα καταφέρουν, η συνέχεια είναι πιο εύκολη και λιγότερο επισφαλής από όσο λέγεται. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν οι στατιστικές. Παρά ταύτα, αρνούμαστε ως κοινωνία να μεταρρυθμίσουμε το εκπαιδευτικό σύστημα και τις κοινωνικές πολιτικές κατά τρόπο που να βοηθούν και να υποστηρίζουν την προσπάθεια των νέων στα πρώτα στάδια της ζωής τους και της απασχόλησης. Αντί να μετριάζουμε την ανασφάλεια της εργασίας των νέων ηλικιών, προτιμούμε να εσωτερικεύουμε στην οικογένεια το κόστος της πολιτικής μας αδράνειας. Ως αποτέλεσμα, ανεβαίνει ραγδαία το ιδιωτικό κόστος εκπαίδευσης για ένα σύστημα που παρακμάζει και ταυτόχρονα, οι νέοι δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους χωρίς την οικογένεια και το περιουσιακό απόθεμα της προηγούμενης γενιάς.
Σε αυτό το παθολογικό πεδίο, προστίθεται το αντίθετο σύμπτωμα. Ο υπερπροστατευτισμός των γονιών προς τα παιδιά. Οι γονείς κρεμασμένοι στα κάγκελα των εξεταστικών κέντρων λειώνουν αγωνιώντας για το «πώς έγραψε το παιδί». Δεν μας αρκεί το ότι πουθενά στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν εμφανίζεται παρόμοια εικόνα για να πειστούμε ότι κάτι σάπιο και εκφυλιστικό υπάρχει εδώ; Κάθε κοινωνία παράγει τη δική της «χαρακτηροδομή» έγραφε ο Κρίστοφερ Λας. Η κοινωνική μας σχιζοφρένεια παράγει παιδιά που δυσκολεύονται να επεξεργαστούν την έννοια των ορίων γιατί κανείς δεν τους τα θέτει και γιατί οι επιθυμίες τους ικανοποιούνται πριν καν συνειδητοποιηθούν και, επομένως, δυσκολεύονται να ενηλικιωθούν και να διαμορφώσουν το «εγώ» τους. Δεν εξυμνώ εμμέσως την προηγούμενη Ελλάδα των πολιτικών συγκρούσεων και της ανέχειας. Αλίμονο αν χρειάζονται καταστροφές και φτώχεια για να «σκληραγωγηθεί» κάθε γενιά! Χρειάζονται όμως ειλικρίνεια και πολιτική πρωτοβουλία για να διορθώνονται τα κακώς κείμενα και να αναπροσαρμόζονται οι θεσμοί στις νέες (καλύτερες) κοινωνικές συνθήκες. Τι είδους κοινωνική και πολιτική αδράνεια είναι αυτή που εμποδίζει τις οικογένειες να μετατρέψουν τη νοσηρότητα σε πολιτικό αίτημα αλλαγής;
Όχι μόνο δεν γίνεται αυτό, αλλά βλέπουμε την πολιτική και τους «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» να επιδίδονται σε ακατάσχετη κολακεία των νέων, δικαιολογώντας ό,τι θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως βαθύτατα ανησυχητικό σύμπτωμα. Αντιμετωπίζουμε τις σημερινές γενιές υπό το πρίσμα των δικών μας πολιτικών εμπειριών της δικτατορίας ή λίγο αργότερα, ενώ έχουν αλλάξει ριζικά οι προϋποθέσεις, τα κίνητρα και η περιρρέουσα κουλτούρα. Βλέπουμε τις παλαιές μορφές κινητοποίησης σχεδόν με νοσταλγία, ενώ πρόκειται για την εξωτερική φόρμα που καλύπτει άλλο περιεχόμενο. Στην πραγματικότητα, περιφρονούμε την αγωνία και τις αντιφάσεις των σημερινών γενεών, χαϊδεμένων και πρεσαρισμένων ταυτόχρονα, συντηρητικών και οργισμένων συνάμα. Δεν έχουν ανάγκη τις εκδηλώσεις κολακείας αλλά τη βαθιά αλλαγή των συνθηκών ζωής και εκπαίδευσής τους. Τα άλλα είναι πολιτική παιδοφιλία, στην οποία πρωτοστατούν δυστυχώς τα κόμματα της Αριστεράς. Παράδοξη, μα την αλήθεια, εξέλιξη για το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ, όπου ηγούνται στελέχη που γαλουχήθηκαν πολιτικά με το σύνθημα «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα» στην παλαιά ΚΝΕ του Γρηγόρη Φαράκου.
ΕΡΠΟΥΣΑ ΑΝΤΙΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ
Και όμως η προοδευτική δημοκρατική παράταξη και η Αριστερά έπρεπε να ήταν οι πρώτες που θα ενδιαφέρονταν για την αντιστροφή των σημερινών παρακμιακών τάσεων. Γιατί στο βάθος η κρίση αφορά την προοδευτική κατάκτηση της δεκαετίας του ΄60 (στην Ελλάδα μία- δύο δεκαετίες αργότερα), του μαζικού πανεπιστήμιου. Εδώ και χρόνια όμως η κατάσταση δείχνει τα όρια, σε όλη την Ευρώπη αλλά κυρίως στην Ελλάδα. Εξισωτισμός προς τα κάτω, ισοπεδωτική τυποποίηση, θεσμική ακαμψία, μόνιμη οικονομική δυσπραγία. Σε αυτά να προσθέσουμε τη μισθολογική εξαθλίωση των διδασκόντων στη Βασική και Μέση Εκπαίδευση, γεγονός που τους απαξιώνει κοινωνικά. Ας μη γελιόμαστε: η σημερινή κατάσταση δεν είναι υπερασπίσιμη και κανένα άρθρο 16 ή άλλος νόμος δεν μπορεί να ανακόψει την ανατροπή ενός συστήματος που γίνεται ασύμφορο και για τη χώρα και για τις οικογένειες. Η αγορά και η κοινωνία ήδη επιβάλλουν τη δική τους έρπουσα αντιμεταρρύθμιση, μεταφέροντας στο εκπαιδευτικό σύστημα ατόφιες τις κοινωνικές ανισότητες και ιεραρχίες, υποβαθμίζοντας περαιτέρω την κοινωνική δικαιοσύνη και αναδιανομή. Ήδη επιβάλλουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα πολλαπλών ταχυτήτων. Ο πρόσφατος νόμος για την Ανώτερη Εκπαίδευση θα είναι απλή ασπιρίνη μπροστά σε αυτή την εξέλιξη. Όχι για τα μέτρα που περιέχει ή δεν περιέχει, όσο γιατί στο πανεπιστήμιο δεν υπάρχουν οι εσωτερικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Η κυβέρνηση και οι πρυτανικές αρχές ακολουθούν τη γραμμή της «λάου λάου» εφαρμογής του νόμου, που υπό τις παρούσες συνθήκες ίσως να είναι ρεαλιστική. Ακόμα και αν πετύχαινε όμως, θα οδηγούσε απλώς σε μια προσαρμογή του δημόσιου πανεπιστήμιου στον χώρο που θα του αφήσουν οι πολύ δυναμικότερες και ταχύτερες αλλαγές που επιβάλλουν η αγορά και οι οικογένειες.
Μας αρκεί αυτό; Στα κόμματα αρκεί, γιατί πλέον δρουν με χρονικό ορίζοντα τη διετία, ούτε καν την τετραετία. Στους διδάσκοντες όμως γιατί να αρκεί; Όλοι ξέρουμε ότι το πανεπιστήμιο και η φοιτητική νεολαία είναι φυσικός χώρος του ριζοσπαστισμού. Αυτό όμως δεν σημαίνει αναγκαστικά παράδοση στην ψευτοαριστερίστικη ηγεμονία. Μπορούν άραγε οι πανεπιστημιακοί του αριστερού και κεντροαριστερού χώρου να συγκλίνουν σε μια συναντίληψη που θα δημιουργήσει την αναγκαία εσωτερική κρίσιμη μάζα για την αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος; Είναι προφανές ότι το ερώτημα αφορά πρωτίστως τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και του «όλου ΣΥΝ».
