Τι δεν μαρέσει στην ελληνική σκηνή

Με αφορμή το προηγούμενο ποστ μου, μου ήρθε αναλαμπή γιατί πιθανών να μην μου αρέσει η ελληνική σκηνή γενικά.

Συγκεκριμένα όταν παίζει ελληνικά κάπου, τύπου έντεχνο ή ποπ ή σκυλάδικο με πιάνει μια ασυναίσθητη κατάθλιψη. Στα χρόνια μου στην Πάτρα είχα μεθύσει από μαυροδάφνη συνεπώς κάθε αναστολή του τύπου είμαι πολύ μεταλάς για να δεχθώ τα ελληνικά δεν υπήρχε. Και όμως όταν ήμουν κάπου με ελληνικά ένιωθα μια απίστευτη ενόχληση ή οποία εξαφανιζόταν πχ όταν περνούσαμε από μέρη με χωρευτικά. Στην φάση εκεί πείστηκα ότι κάτι δεν πάει σε γενετικό επίπεδο με μένα και την μουσική αυτή.

Πάντα σκεφτόμουν ότι αυτό με χαλάει στην ελληνική μουσική είναι η απίστευτη κλαψομουνιά της. Τέτοια γκρίνια δεν έχω ξανασυντήσει. Πρόσφατα γεγονότα όμως με έκαναν να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα που πιστεύω τελικά τα συναντάμε και στην νεοτροπία σε επίπεδο κοινωνίκής εκπαίδευσης στην Ελληνική μουσική.

Λοιπόν πρόσφατα έκανα έκφραση, συγκεκριμένα κάτι που για πολλά χρόνια αισθανόμουν για αυτή τη χώρα αλλά δεν είχε αποκτήσει συνειδητή ουσία. Στην χώρα αυτή λοιπόν πραγματικά πιστεύουμε ότι ο κόσμος/σύμπαν μας χρωστάει λύσεις στα προβλήματα μας χωρίς φυσικά εμείς να το λύσουμε οι ίδιοι. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ουσιαστικά δεν θέλουμε να πράξουμε για να μην επωμιστούμε τις όποιες ευθύνες προκύπτουν από τις επιλογές που κάναμε, το θεωρώ θανάσιμο αμάρτημα σε ένα άνθρωπο συνεπώς και σε μια κοινωνία.

Το αποτέλεσμα είναι μια κατάσταση στην οποία η λήψη αποφάσεων για ένα προβληματισμό μας αναβάλετται για την επόμενη μέρα, και φυσικά την επόμενη μέρα δεν ήρθε η μαγική όγδοη μέρα της εβδομάδας. Συνεπώς απλά ποτέ δεν γίνεται τίποτα, καμιά σημαντική απόφαση δεν λαμβάνεται και η στασιμότητα διαινίζεται στο άπειρο υπό την σκιά ενός τεράστιου ΘΑ έτσι για να λέμε και ψέματα στον εαυτό μας πρώτα.

Όσοι σκεφτείται να με κράξετε και να με βαφτίσετε υπερβολικό δείτε λίγο στην σύγχρονη ιστορία μας ειδικά μετά την μεταπολίτευση πόσα αποφασιστικά μέτρα έχουν παρθεί από πλευράς πολιτικών? Καμιά με πολιτικό κόστος και μπλα μπλα. Αυτά είναι γνωστά.

Σε κοινωνικό επίπεδο, εγώ βλέπω όλη την κοινωνία να γκρινιάζει για μισθούς και άλλα, αλλά κανείς να μην κάνει τίποτα. Δεν λέω ότι τα πράγματα είναι εύκολα αλλά φοιτητές στα 29 συγνώμη αλλά δεν δικαιολογούνται και φυσικά ένα παράδειγμα για την δουλειά. Σε μια από τις εταιρίες που έχω δουλέψει πριν 2 χρόνια όλοι γκρινιάζαν για τους μισθούς μεταξύ τους και εγώ. Εγώ φυσικά την έκανα αλλά οι περισσότεροι είναι ακόμα εκεί! Όταν πέρασα πρόσφατα, πάλι τα λέγαμε με κάποια παιδιά αλλά όταν τους ρώτησα αν έχουν κοιτάξει τις αγγελίες η απάντηση ήταν ΟΧΙ. Ε ρε φίλε πως περιμένεις να γίνει κάτι? Ακόμα και το λαχείο και το τζόκερ πρέπει να πας στο προποτζίδικο να το πάρεις. Δεν θα σε βρει μόνο του. Δεν μιλάμε να πράξεις αλλά τουλάχιστον να έχεις κοιτάξει τις επιλογές σου! Ε αν ούτε και αυτό δεν είσαι ικανός να κάνεις συγνώμη αλλά δεν φταίει και κανένας άλλος εκτός από τον εαυτό σου. Πρώτα προσπαθείς μετά παραπονιέσαι.

Αυτά για να πιάσετε το νόημα. Όσοι δεν το πιάσατε προφανέστατα είστε από αυτούς.

Και επιστρέφω στο αρχικό ζήτημα. Ένα από τα πράγματα με τα οποία σιδερώνουν το κεφάλι τους με τα ελληνικά είναι αυτή η παθητικότητα του να μην κυνηγήσεις την τύχη σου. Γκρίνια και πάλι γκρίνια αλλά ποτέ δεν λέει κούνα τον κώλο σου και ας πονέσει. Μόνο γκρίνια και φυσικά ατελείωτο ντέρντι και σπαραγμός.

Αυτό το πράγματα το σκέφτημα με αφορμή ότι πχ η ελληνική χιπ χοπ δεν με χαλάει ώστε να με πιάνει μελαγχολία.Φυσικά ούτε οι ελληνικής προέλευσης στίχοι από Rotting Christ. Ούτε και σε γκρινιαρικά τραγούδια της μέταλ και όποιος δεν πιστεύει από γκρίνια στην μέταλ ας ακούσει Communic. Η βασική αιτία είναι ότι στην κατηγορία μελαγχολία attack στον δεμελένε, υπάρχει μια παθητικότητα του τύπου όλα θα λυθούν μόνα τους, λες και κάποιος μας χρωστάει. Ε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΓΑΜΩ. Μπορεί και σε άλλες μουσικές να γκρινιάζουν αλλά έχουν ένα δυναμισμό, που εν μέρει μεταφέρει το κάνε κάτι κούνα τον κώλο σου.

Για παράδειγμα γιά μένα έχει μια τεράστια διαφορά στις εκφράσεις "θέλω" και "δεν με θέλει". Η πρώτη δείχνει ενεργητικότητα και η παθητική συμμετοχή σε τεκτενόμενα.

Αυτά βέβαια είναι κάποιες πιθανές σκέψεις.