Ετσι επιτέλους ένα ακόμα συγκρότημα που τόλμησε να ξεκολήσει από την μουσική, που ναι μεν τους εδραίωσε στην εποχή τους, αλλά σήμερα είναι κολημένη και απαρχαιωμένη.
Μετά τους Iced Earth και το Framing Armagedon, να και οι Judas Priest με το Nostradamus που δείχνουν τι πρέπει να είναι μουσικός. Ο δίσκος είναι διπλός και ορχηστρικός σε πολλά τραγούδια. ΟΚ σε πολλά σημεία τονίζει με ηλίθιο τρόπο ότι το συγκρότημα υπήρξε μέταλ βάζοντας καθαρά κιθαριστικά ριφ σε σημεία που δεν κολάνε, όπως πχ (Judas Priest "Nostradamus" Alone στο 6:50 περίπου). Αλλά οκ το προσπερνάμε γιατί είναι δισκάρα.
Γουστάρω πάντως τις αντιδράσεις. Οι μεταλοπατέρες κολημένοι που έχουν διώξει και την νεολαία από τα μεταλάδικα με την επιμονή τους, στην αρχαία πια μέταλ, κράζουν και λένε αυτό δεν είναι Priest και πάω να ακούσω κάποιο πχ από τα παλιά. Πήγαινε φίλε και άσε εμάς να απολαύσουμε το νέο, το διαφορετικό για να γουστάρουμε την μουσική που δεν γράφτηκε για να στηρίξει ένα όνομα και μόνο.
Όπως λέει ο γνωστός φίλος μεταλάς, περιμένουμε από τους παπούδες να φτοιάξουν μουσική που θα μας ξυπνήσει.
Εγώ πάντως δεν το περίμενα από τους priest αυτό. Μια από τα ίδια όλη την ώρα και Get a Life ήταν η αποψή μου για αυτούς. Όμως με εξέπληξαν απίστευτα. Δύσκολος δίσκος και θέλει να ακουστεί να στρώσει στο αυτί η μελωδία και η διαφορετικότητα του.
Και να σας πω στα @@ μου αν δεν θεωρείται και μέταλ καθαρό. Αν και έχει πολλά στοχεία, απλά είναι ατμοσφαιρικός.
Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ είμαι κολλημένος στο Alone.
Συνεπώς, δεν κατάφερα ακόμη να ακούσω τον υπόλοιπο δίσκο.
Αυτά που γράφεις, πάντως, είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά.
Keep on.
Σε ένα review του δίσκου γράφτηκε ο άποψη ότι δεν ειναι ότι έχει κάποιο τραγούδι κομματάρα που να ξεχωρίζει όσο ότι ο δίσκος ειναι Masssively Impressive.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αστείο ειναι ότι σιγά σιγά και οι σκληροπυρηνικοί αρχίζουν και τον εκτιμούν, και πως να μην εκτιμήσουν την απίστευτη δισκάρα που ακόμα ειναι στα δύο πρώτα folders του στικ για να γουστάρω στο αυτοκίνητο.
Κατα την γνώμη μόνο το Gods of war ειναι μια ασυστολη μαλακία. Το ομόνυμο από τον δεύτερο δίσκο έχει την πιο απίστευτη εισαγωγή σε τραγούδι που κάθε φορά μου σηκώνει την τρίχα.