Οικογενειακός θεσμός και ανύπαρκτη θέληση

Λοιπόν αυτή τη φορά θα κράξω και μάλιστα θα κράξω τον τρομερό θεσμό της Ελληνικής οικογένειας. Ένα από τα πράγματα τα οποία αυτός ο θεσμός έχει αποφέρει είναι αυτή η γενιά των 700 ευρώ που τόσο πολύ κλαιγόμαστε. Δεν λέω ότι φταίει μόνο αυτός, αλλά υπάρχει μια λογική πίσω από το σκεπτικό που τουλάχιστον αν δεν αποδεικνύει αυτό, σίγουρα δείχνει κάποια πράγματα που όπως και οι περισσότεροι που το συζητάμε, απλά δεν τον έχουν σκεφτεί και μου λένε ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΕΤΣΙ? ΟΥΑΟΥ.

Το όλο σκηνικό ξεκινάει από μια συζήτηση με ένα φίλο ο οποίος, κατηγόρησε απλά την οικονομική κατάσταση. Έχω όμως και άλλους φίλους που δεν αποδέχονται το θέμα Γ700 μόνο ως πρόβλημα οικονομικών αιτιών. Να μην πάω μακρυά την βαλίτσα να σας πω πως εγώ το βλέπω, και όποιος θέλει ας πει ότι έχω και άδικο.

Ζούμε σε μια εποχή, όπου η γενιά μου μαζί με την εως και -5 χρόνια προγενέστερη μου είναι απίστευτα κακομαθημένη. Έχει μάθει να ζει με τους γονείς της, εως στα 30 και να μην πω και άλλα. Πέραν από την συμμετοχή στην αύξηση των διαζυγίων, εγώ θα το εξετάσω από την οικονομική και μόνο σκοπιά. Μόνο να πω ότι, ξέρω ότι και παλαιότερα μέναν όλοι μαζί με την βασικότερη διαφορά όμως, ότι το διαζύγιο δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτό αλλά και ότι τα παιδιά βιοπορούσαν τον εαυτό τους και την οικογένεια τους.

Σήμερα αυτό που γίνεται είναι ότι στο όνομα των σπουδών και του να μην λείψει τίποτα από τον κακομαθημένο παιδί, που μόνο να ζητάει ξέρει, τα παιδιά ζώντας με τους γονείς απλά δουλεύουν για το χαρτζιλίκι και όχι για βιοπορισμό. Αμάξι, φαγητό, ρούχα μπλα μπλα και όλα τα είδη πρώτης ανάγκης παρέχονται απλόχερα από τους γονείς, συνεπώς για το παιδί η δουλειά είναι χαρτζλικί και όχι βιοπορισμός. Όσοι δουλεύουν ξέρουν ακριβώς ποια η διαφορά στον επαγγελματισμό ενός ανθρώπου γενικά γιατί υπάρχουν και μικρο εξαιρέσεις.

Και πριν μου πει κάποιος ότι δεν φτάνουν τα λεφτά, που πράγματι δεν φτάνουν, να θυμηθεί ότι το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και όταν έφταναν τα λεφτά. Απλά είναι θέμα βόλεψης και κακομαθημένης συμπεριφοράς που σήμερα ενισχύεται και από τον παράγοντα μικροί μισθοί. Βέβαια υπάρχει και η συγκατοίκιση την οποία απορρίπτουμε γονείς και παιδιά, γιατί δεν μπορεί ένας μεγάλος έλληνας να μην είναι βασιλιάς, έστω και αν φράγκο δεν έχει η τσέπη του.

Τώρα γιατί ο οικογενειακός θεσμός έχει βοηθήσει πολύ στις στρατιές των 700 ευρώ. Μα φυσικά γιατί όταν δουλεύεις για χαρτζηλίκι δεν σε αποσχολεί το θέμα βιοπορισμός συνεπώς είσαι και καλό κακοπληρωμένο θύμα για μια εταιρία. Βέβαια ο παντρεμένος που έχει να συντηρήσει μια οικογένεια και οκ δεν κάνει και κάτι εκπληκτικό έχει να αντιπαρέλθει του φθηνού νεανικού εργατικού δυναμικού, συνεπώς αποδέχεται τις μειωμένες αποδοχές και επιπλέον δουλεύει και κάτι ώρες παραπάνω για να αποδείξει ότι είναι χρήσιμος στην εταιρία! Αποτέλεσμα? Έχουμε στρατιές νέων που βολεύονται έστω και με τα 700 ευρώ τον μήνα, καθώς ο γονιός τους ξεκολιάζεται για να συμπληρώσει τα υπόλοιπα λεφτά που χρειάζεται για να ζήσει ο παραλήπτης του χαρατζιλικιου τάξης 700 ευρώ και φάβλος κύκλος. Και φυσικά μόλις παντρευτούμε όλα πουτάνα και χαμός, με γονείς να ανακατεύονται εκεί που δεν πρέπει καθώς χρειαζόμαστε τον χρόνο τους για να μας φυλάξουν τα παιδιά που το ανίκανο κράτος δεν έχει φροντίσει για κατάλληλους μηχανισμός να τα προσέχει για να παράγεται απρόσκοπτα το έργο στην Ελλάδα.

Και ναι πράγματι έχουμε ένα κράτος που έχει σπουδάσει στρατιές από υπεράριθμους πτυχιούχους χωρίς ανάλλογες θέσεις εργασίας. Βέβαια όλοι αυτοί έχουν σπουδάσει για δύο βασικούς λόγους. Πτυχίο ίσον κοινωνική καταξίωση που τους έχει σιδερώσει ο γονιός, και φυσικά πτυχίο ίσον 5 χρόνια παρατεταμένες διακοπές. Συνεπώς όλοι βολεύονται. Ο γονιός κάνει την μόστρα, το παιδί αναβάλει το αναπόφευκτο. Δεν λέω να κόψουμε το πανεπιστήμιο, αλλά συγνώμη όλοι δεν είναι πτυχίο material και φυσικά όλοι δεν μπορούν να κάνουν το επάγγελμα που σπουδάσαν. Όλοι δεν είναι κατάλληλοι για καρέκλα και διευθυντάδες που θέλουμε όλοι στην Ελλάδα να γίνουμε. Σε μια ανταγωνιστική αγορά ισχύει ο νόμος του survival of the fittest. Οι υπόλοιποι πρέπει να προσαρμοστουν και να αλλάξουν το μέσο επιβίωσης. Και εδώ είναι που η οικογένεια παίζει άσχημο παιχνίδια για μια ακόμη φορά.

Ο μηχανισμός είναι απλός. Αν δεν έχεις να φάς τότε ότι και να έχεις σπουδάσει, αν δεν σου κάθεται θα ψάξεις δουλειά αλλου. Εμείς όμως που τα έχουμε εξασφαλισμένα όλα στα παιδιά μας και με το παραπάνω, δεν υπάρχει πουθενά το κίνητρό της προσαρμογής και περιμένουμε να μας λύσουν άλλοι το πρόβλημα της ανεργίας, συνήθως με ένα βίσμα στο δημόσιο. Βέβαια δουλειές υπάρχουν απλά εμείς, επειδή είμαστε όλοι μεγάλοι παιχταράδες και γαμούμε και δέρνουμε σε ένα επάγγελμα που δεν έχουμε κάνει, σνομπάρουμε επαγγέλματα που τα αφήσαμε στους μετανάστες. Αν υπήρχε ανάγκη επιβίωσης κανένας μετανάστης δεν θα είχε βρει την επαγγελματική άνεση που βρήκε στην Ελλάδα. Και βέβαια μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι δουλέψαν όπως κάνουν και οι Έλληνες του Εξωτερικου και αυτή την στιγμή έχουν αγοράσει την μισή επαρχία την ώρα που τα καταξιωμένο και κορεσμένο επάγγελμα, όνειρο του κάθε μπαμπάκα και μαμάκας αποδίδει στο παιδί τους μόνο 700 ευρώ το μήνα. Αρκεί βέβαια που είναι στέλεχος και δουλεύει 10 ωρα και πάλι καλά. Και φυσικά ρίχνουμε και 10 τόνους γκρινια, ενώ μετανάστες δουλευταράδες έχουν καταφέρει σε 20 χρόνια να αγοράσουν σπίτια και να συντηρήσουν οικογένειες στην χώρες προέλευσης τους. Βέβαια όπως πάντα εμείς θέλουμε ΟΛΟΙ την μεγαλοζωή στην πόλη, γιατί ο κώλος μας έχει καλομάθει και μην ξεχνάμε και το γνωστό Ελληνικό, του κοίτα τους μαλάκες που όλως τυχαίως έχουν επιτύχει πράγματα κιόλας.

Για να μην το κουράζω περισσότερο, κατηγορώ την οικογένεια στην Ελλάδα ώς ένα ακόμη αναχρονιστικό θεσμό έτσι όπως δουλεύει, γιατί με δύο βασικούς μηχανισμούς έχει βοηθήσει στο να παραχθεί το φαινόμενο G700. Ο ένας είναι ο μηχανισμός του χαρτζηλικού και ο άλλος είναι η μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον ευατό μας. Στην πραγματικότητα και οι δύο μηχανισμοί βασίζονται σε ένα και μόνο λάθος για μένα. Αυτό που παρέχει τα πάντα σε μια νέα σταδιοδρομία ζωής πριν τα χρειαστεί, αφαιρώντας έτσι την πραγματική εικόνα της ζωής. Για να μην παρεξηθώ δεν λέω να γίνουμε τα ζώα της Αγγλίας, αλλά δεν δέχομαι ο γονιός να παρέχει στο παιδί τα πάντα πριν χρειαστεί για να μην του λείψει τίποτα, λες και σε μας που έλειψε μας έπεσε ο κώλος κάτω. Η οικογένεια πρέπει να είναι εκεί να στηρίξει αν γίνει καμιά στραβή και γαμήθουν τα πάντα ανάποδα. Βασικά θα έπρεπε το κράτος να είναι εκεί αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί δεν υπάρχει λόγος ένα πανεπιστήμιο να δημιουργήσει θέσεις εργασίας? Μα φυσικά γιατί κανένας γονιός δεν θα αφήσει το παιδί του να καλύψει ένα μέρος από τα εξόδα του να σπουδάσει. Θα προτιμήσει να βρει δεύτερη δουλειά ώστε ο γιόκας να αφωσιωθεί στα μαθηματα ενώ στην πραγματικότητα πίνει φράπες και μπύρεν κάθε βράδυ. Και όταν στο τέταρος έτος έχει περάσει ενα -δυο  μάθημα, θα του πάρουν και αυτοκίνητο για να πηγαίνει πιο έυκολα στην σχολή. Evil και πάλι evil.

Αν ο φοιτητής και κάθε φοιτητής με IQ ραδικιού, έπρεπε να στριμώξει την κωλάρα του για να σπουδάσει αυτό που θέλει, τότε δεν θα είχαμε στρατιές φοιτητών μελλοντικών ανέργων καθώς το πτυχίο θα αποκτούσε αξίας επιστημονική αλλά και ζωής. Βέβαια οι ξένοι που τόσο εύκολα κράζουμε ως μαλάκες και τα σχετικά, είναι μαλάκες που παρέχουν δουλειά στους φοιτητές τους οργανωμένα και όχι όπως έβλεπα εγώ κάτι γνωστές να χαλάνε την υγεία τους στην νύχτα, επειδή χρειαζόντουσαν τα λεφτά.

Τέλος για να καταλήξω και στο δεύτερο μισό τους τίτλου. Φίλου μου λένε και τι να κάνεις όταν έχει ανεργία και τα λεφτά έτσι είναι? Και εγώ λέω ότι να εξερευνήσεις άλλες επιλογές αντί να βολεύσαι με το χαρτζηλίκη των γονιών. Κανένας αρτιμελής και όχι στοκαρία του κερατά δεν πείνασε αρκεί να ήθελε να δουλέψει. Οι μη ικανοί για δουλειά οποιασδήποτε μορφής είναι ελάχιστοι σε μια κοινωνία και μπορεί να τους σηκώσει μια κοινωνία που στην πλειοψηφία της δουλεύει. Εμείς όμως όχι, εκεί να βρεθεί μια δουλειά στο επάγγελμα που πιθανά δεν μας αρέσει κιόλας και δεν πειράζει που άλλες δουλειές υποδεέστες βγάζουν και περισσότερα. Ποιος είναι καλύτερος μαλάκα? ε?

Σε όλους λοιπόν που μου λένε και τι να κάνεις εγώ απαντώ ότι απλά δεν υπάρχει θέληση, από μια κακομαθημένη γενιά. Εγώ έκανα αρχικά τρεις δουλειές και τώρα .... Φίλος όταν είδε ότι το επάγγελμα δεν το σηκώνει άλλαξε επάγγελμα και τώρα γαμάει και δέρνει. Ο φίλος που μου υπερσπιζόταν τους κακομοιρογλου και το τι να κάνουν επιχείρημα, αφού είδε και από είδε εξερευνά άλλα δύο επαγγέλματα. Δεν ξέρει πως θα του βγει αλλά Oh my god δεν κάθεται στα αυγά του περιμένοντας λύση εξ ουρανού (δημόσιο) όπως έκανε τόσο καιρό. Άλλος φίλος πήγε ο ίδιος σε κάθε φροντιστήριο και τους είπε να διδάξει για την πάρτυ τους.

Τι κοινό έχουμε εμείς? Μα φυσικά θέλουμε και πήραμε την ζωή στα χέρια μας, γιατί δεν γουστάρουμε.

Άλλοι γνωστοί μου μετά από δύο χρόνια παραπονιούνται για τον χαμηλό μισθό τους και όταν τους ρώτησα αν έψαξαν για άλλοι δουλειά μου απαντάνε όχι. Ε ρε μεγάλε πως περιμένεις να γίνει?? Να έρθει η πολυεθνική και να σου κάνει πατ πατα πάρε μια αυξησάρα γιατί σε συμπαθεί ο πρόερδος που είναι με το κότερο στην καραιβική? Πρώην συνεργάτης στην δουλειά, θα παραιτηθώ και θα παραιτηθώ με την άνεση του και τι έγινε αφού οι γονείς με έχουν καλυμένη. Άλλοι παραλίγον συνεργάτες απλά δεν ήθελαν να μάθουν το επάγγελμα. Άλλοι παλιοί συνεργάτες πιστεύουν ότι η λύση στο πρόβλημα τους είναι ένα μεταπτυχιακό που σε δύο χρόνια απραξίας θα τους μάθει ότι αν το ψάξεις λίγο το έχεις μάθει σε δύο μήνες, ειδικά με την προσφερόμενη απόμένα βοήθεια. Η δικαιολογία δεν ξέρω παναγία μου τι θα κάνω ας κλαφτώ λίγο. Άλλοι κάνουν διδακτορικά μέχρι τα 30+ με τον απόλυτο μελλοντικό στόχο, μια δουλειά στο δημόσιο και η επιτυχία έκανε 10 τούμπες και προσγειώθηκε στην αγκαλιά μας με την μορφή μιας καρέκλας που ανήκει σε μια δημόσια υπηρεσία.Και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις?

Τι κοινό έχουν αυτοί? Είναι μαλάκες στην ζωή και απλά δεν έχουν πραγματική θέληση να λύσουν τα προβλήματα τους και πιστεύουν ότι ο κόσμος τους χρωστάει λύση στην ζωή τους. Μέχρι τότε τρώμε τα λεφτά γονέων και συγγενών ή συνήθως παππούδων, κάνουμε μεγαλοζωή συνήθως με λεφτά τριτών, χρωστάμε σε τράπεζες, κυκλοφορούμε με αμαξάρα που μας την πήραν οι γονείς εμέσως ή αμέσως και μας το συντηρούν και πληρώνουν τις τράκες και γιαυτό οδηγάμε σαν μαλάκες κιόλας. Και πάμε και δίνουμε από τα 700/25 = 28 ευρώ την ημέρα 5 για ένα φραμέ ισάξιο με το σκορπάμε τα λεφτά μας στον αέρα. Και φυσικά θεωρούμε το μισό ευρώ μίνιμουν φιλοδώρημα έτσι να μην μας περάσουν και για γύφτους.

Εγώ ξέρω ότι όποιος δοκίμασε τουλάχιστον παρέμεινε στάσιμος και συχνά πυκνά βγήκε και κερδισμένος. Όποιος παρέμεινε στάσιμος στην καλύτερη απλά δεν κέρδισε τίποτα στην χειρότερη πήρε και το μεγάλο το να μη πω.

Όποιος πει ότι είμαι θυμωμένος, ναι ρε είμαι σε αυτό το θέμα. Έγω βαρεθεί να γκρινιάζουν για πράγματα που δεν κουνάνε τον κώλο τους να λύσουν. Και βέβαια αυτό γιατί ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουμε τα μέσα να τα έχουμε, κάποιος φορέας μας κακομαθαίνει προσφέροντας μας όλα από το πουθενά. Και με τέτοιες ανέσεις γίνονται και οι επαναστάτες του κώλου στα πανεπιστημιακά ιδρύματα μέσα. Εγώ λέω άσε τις θεωρίες μεγάλε και κουνα τον κώλο σου να γίνει πραγματικά κάτι. Τουλάχιστον μην μεγαλώσεις και εσύ το ίδιο μαλακισμένα σαν την σημερινή γενιά. Και τα ίδια αυτά άτομα που γκρινιάζουν το έχουν απίστευτα εύκολα να πουν τους ξένους μαλάκες και να χαρακτηρίσουν κράτη που είναι κράτη και όχι μπουρδέλα, ως υποδεέστερα από την αυτοκρατορία που λέγεται Ελλάδα.

Και για όσους δεν με ξέρουν, λίγα λόγια για την προιστορία μου για να μην νομίζεται ότι είμαι εκτός πραγματικότητας.Οι γονείς μου με μεγαλώσαν με έντονη μετριότατη, αμάξι αγόρασα μόνος μου, στα 23 μου ξεκίνησα βιοπορισμό και στην αρχή έκανα 3 τουλάχιστον διαφορετικές δουλειές στο ίδιο αντικείμενο για να επιβιώσω και να συντηρήσω το σπίτι που έφτοιαξα στην Πάτρα. Και ναι η μάνα μου με βοήθαγε σε κάποιο βαθμό (10%) αλλά εκ των υστέρων ( το τονίζω αυτό) βλέπω ότι μπορούσα και χωρίς την έτοιμη βοήθεια της καθώς η ιστορία απέδείξε ότι αυτά τα λεφτά και άλλα δικά μου απλά βρεθήκαν σε αποτιαμιευτικούς λογαρισμούς. Όταν βρήκα την σημερινή δουλειά, και αφού είχα φάει επαγγελματικά σκατά απλά μπόρεσα να επιλέξω το καλύτερο για μένα και προς το παρόν μου έχει βγει και γαμώ. Είχα όμως πολλούς σπάταλους φίλους που ενώ εγώ σκιζόμουν αυτοί έκαναν μεγαλοζωές, υπό τις επεφημίες των γονέων τους, και τώρα ακόμα παλεύουν καθώς οι φραπέδες κάμια μέρα στερεύουν αλλά και η ζωή έχει στενέψει εξαιτίας των παραπάνω αλλά και άλλων συνθηκών. Και ναι είμαι σκληρός αλλά κάτι πρέπει να γίνει με αυτή την απίστευτη κακομαθημένη γενιά που έχει μάθει να βρίσκει τα πάντα έτοιμα και τσάμπα, με μόνο ένδιαφέρον να είναι MAD cool ή hip.

Σε κάθε περίπτωση για μένα η οικογένεια έχει παίξει άσχημο παιχνίδι σε αυτή τη χώρα και για μια ακόμη φορά μας έχει βοηθήσει να βγάλουμε τα μάτια μας, ενώ πλασάρεται και από τα πολύ θετικά αυτής της χώρας. Ντρικι ντρικι ντρικί και ΗΕΛΛΟ και NEWS FLASH κακομοίρηδες.

GET A LIFE και μαζί με αυτήν έρχεται μπόνους η πραγματική και εμπεριστατομένη άποψη για την ζωή.