Η ουσία της απλότητας

Από το ποστ του κ. Καρζή

H υπόθεση του ασύλου έχει πολλά να μας πει για την οικονομία. Τι συνέβη το Σαββατόβραδο στην Αθήνα; Ίσως να το ακούσατε, ίσως πάλι όχι. Ίσως σήμερα να το διαβάσετε, αν είστε προσεκτικός αναγνώστης, ίσως πάλι να το προσπεράσετε εύκολα μέσα στην υπόλοιπη ύλη των εφημερίδων.

Ο πρύτανης του Πολυτεχνείου έμαθε ότι κάτι τύποι, όπως συνήθως, τα σπάγανε σε ένα πάρτυ στην Πολυτεχνειούπολη. Ανοίγανε λουκέτα, διέλυαν πόρτες, απειλούσαν το φύλακα και γενικώς περνούσαν όμορφα. Και έκανε κάτι έως προχτές αδιανόητο. Τηλεφώνησε στην αστυνομία. Και τους είπε - “ξεχάστε το άσυλο, μπείτε και μαζέψτε τους”. Κι εκείνοι μπήκαν και τους μάζεψαν. Και το Σαββατοκύριακο όλων συνεχίστηκε κανονικά. Όσους τσίμπησαν έμειναν μέσα, οι υπόλοιποι ήμασταν έξω – ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Και κιχ από κανέναν...

Πόσα και πόσα χρόνια έχουν περάσει που συζητάμε για το περίφημο άσυλο και την άρση του και όλα τα συμπαρομαρτούντα; Πόσο μελάνι έχει χυθεί για να υπερασπιστούν οι μεν και οι δεν τις θέσεις τους; Πόσα άρθρα έχουν γραφτεί από πανεπιστημιακούς για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και να προτείνουν τα ανεφάρμοστα;

Πόσα άλλα άρθρα έχουν γραφτεί από άλλους πανεπιστημιακούς για να εκλιπαρήσουν να γίνει κάτι ώστε απλώς να λειτουργούν τα Ανώτατα Ιδρύματα; Πόσες απίθανα πολλές ώρες ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού χρόνου έχουν καλυφθεί με συζητήσεις επί συζητήσεων για τα υπέρ και τα κατά, για το άσυλο και την ιστορία του, για τη σημασία της προστασίας από την πανεπιστημιακή κοινότητα και όχι από την αστυνομία, για την ανάγκη να προστατευθεί και το άσυλο από τη γελοιοποίησή του και τη μετατροπή του σε ασπίδα προστασίας μιας βαριάς παραβατικότητας;

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλο θέμα που η έκταση της δημόσιας συζήτησης να ήταν τόσο δυσανάλογη με τη σημασία του και την πρακτική επίπτωσή του στις ζωές των ανθρώπων (ακόμη και μέσα στα ίδια τα Πανεπιστήμια, των φοιτητών και της ακαδημαϊκής κοινότητας). Λόγος υπάρχει – και είναι ιστορικός. Έχει σχέση με τις ενοχές της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας για τη στάση της στη χούντα και το καθαρτήριο σύμβολο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Αλλά πάνε πια πολλά χρόνια για να μένουν τα ίδια ρεφλέξ...

Και μετά από τόση συζήτηση, τόσους διαξιφισμούς, τόσες αψιμαχίες, τόσες απειλές, τόσες προστριβές, και -φυσικά- τόσες καταστροφές, αφού δεν έγινε κάτι μόνιμο ούτε μετά το 1995 που κάηκε κυριολεκτικά το Πολυτεχνείου, ξαφνικά ένα Σαββατόβραδο έρχεται η πραγματικότητα και επιβάλλεται με απλό, λιτό και αποτελεσματικό τρόπο.

Και η απουσία οποιασδήποτε όχι αντίδρασης, αλλά έστω φωνής διαφωνίας, δημιουργεί μια ακραία αντικλίμακα σε σχέση με όσα για 35 ολόκληρα χρόνια μηρυκάζαμε σε κάθε ευκαιρία. Τι θα γίνει αν; Θα γίνει... η απάντηση δίνεται σήμερα. Και είναι “τίποτα”. Ένα εκκωφαντικό “τίποτα” για ό,τι φοβόμασταν πως θα συμβεί και η στάση μας καθοριζόταν όχι με κριτήριο την ανάγκη, το όφελος των φοιτητών, των καθηγητών ή της επιστήμης, αλλά με κριτήριο το φόβο.

Το άσυλο είναι η απάντηση στα διλήμματα για την οικονομία. Να κάνουμε ό,τι πρέπει να κάνουμε, χωρίς φόβο. Με συναίσθηση της πραγματικότητας και του μέτρου. Κρίνοντας με βάση τις ανάγκες και το συμφέρον της χώρας – κι όχι με βάση τις εικασίες για το πιθανό στερητικό σύνδρομο που θα πλήξει την Ελλάδα αν κάνει να απαλλαγεί από όλα τα άλλα σύνδρομά της.

Απλά και όμορφα λοιπόν. Όποιος δεν θέλει να ζημώσει 10 χρόνια κοσκινίζει και στην Ελλάδα πνίγεται και σε μια κουταλιά νερό για να γουστάρει. Οταν εγώ μιλάω για ουσία και αποτελεσματικότητα όχι μονο για την χώρα αλλά ακομα και για τα προσωπικά μας, ακουω 10 τόνους παπαριές και μαλακιες που το μόνο που κάνουν ειναι να υπεκφεύγουν. Ετσι διαιωνίζεται η Ελληνική μαλακία, με τα προβληματα κάτω από το χαλάκι.

Στην περίπτωση αυτή του ασύλου, παροδόξως δεν φαινεται ο απίστευτός όγκος σκόνης κάτω από το χαλί να ήρθε να μας δαγκώσει. Τυχεροί ημασταν. Δεν συμβαίνει ομως γενικά αυτό, και το χαλί δεν χωράει άπειρα. Κάποια στιγμή το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπισθεί, αλλά ίσως τότε οι άνθρωποι διαθέσιμοι να σε βοηθήσουν να έχουν κουραστει να βλέπουν το χαλί να μεγαλώνει και να τυπώνονται διάφορες δικαιολογίες πάνω του.

Μήπως κάποια φάση σε αυτή την χώρα πρέπει να διδαχτούμε την εννοιολογική διαφορά των λέξεων δικαιολογία και αιτιολογία μπας και προχωρήσουμε πρώτα σαν ανθρωποι και μετά σαν κράτος?