Δίκιο

Σε γενικές γραμμές υπάρχει το σωστό και το λάθος. Αν δεν υπάρχει σε καθολική μορφή, τότε τουλάχιστον υπάρχει σε μορφή γενικά κάτι σαν ποσοστό!

Το αξιοπερίεργο της ιστορίας είναι ότι οι πλειοψηφία δεν μπορεί να καταλάβει, πως προκύπτει η έκφραση του έχω δίκιο. Δεν προκύπτει αξιοματικά και σίγουρα δεν προκύπτει επειδή στα δέκα φορές που είχαν δίκιο άλλοι μας αφήσαν μια φορά να έχουμε εμείς, έτσι για να κρατάμε ισοροπίες.

Αν θες να έχεις δίκιο, τότε πρέπει να στελεχώσεις λογική ροή στην επιχειρηματολογία σου. Φυσικά θεωρητικά το ίδιο έχει κάνει και άλλος. Σπανίως μου έχουν τυχει περιπτώσεις όπου και οι δύο πλευρές είχαν ροή επιχειρηματολογίας που δεν φαινόταν πουθενά το λάθος της. Σπάνιες περιπτώσεις από σπάνιους χαρισματικούς ανθρώπους που αποδυκνείουν ότι δεν υπάρχει καθολικό δίκιο.

Μην ονειρεύεστε όμως, αυτό συμβαίνει σπάνια. Συνήθως η μια από τις δύο επιχειρηματολογίες μπάζει νερά και τελικά δεν μπορεί να στηριχτεί. Αν δεν έχει δίκιο η μια πλευρά, τότε σίγουρα η μπαρούφα επιχειρηματολογία έχει άδικο.

Στις επιστήμονικές συζητήσεις, αν κάτι που στέκει λογικά δεν μπορεί να σπάσει, τότε εν γένη θεωρείται σωστό. Μόλις κάτι σπάσει τότε αυτομάτως θεωρείται λάθος. Δεν ειναι και καμιά επιστήμη η λογική αυτή.

Είναι απλή, και βασίζεται λίγο στην λογική της εις άτοπο απαγωγής.

Το λέω αυτό γιατί εύκολα ορισμένοι αποφασίζουν ότι κάποιοι θέλουν να έχουν δίκιο. Απλά βλέπουν ότι σε κάθε συζήτηση ο συνομιλητής τους κάνει κουρέλια τα επιχειρήματά τους χωρίς αυτοί να μπορούν να αναιρέσουν αυτά τους συνομιλητή τους και αντί να σκεφτούν τι λάθος κάνουν, φυσικά και αποφασήζουν ότι φταίει ο άλλος. Φυσικά και σε κάνενα σημείο δεν δίνει δίκιο στην πλευρά της οποίας το επιχείρημα δεν έσπασε, αλλά σίγουρα δεν δίνει δίκιο σε αυτουνού που έσπασε.

Όποιος νιώθει ότι ο συνομιλητής του έχει δίκιο, καλύτερα να εξετάσει ένα κύριο πράγμα. Γιατί δεν μπόρεσε να βρει το λάθος στο επίχειρημα του άλλου. Δύο οι πιθανές πτυχές:

1. Δεν υπάρχει το λάθος
2. Παρόλη την αίσθηση του λάθους των επιχειρημάτων, σαν άτομο δεν μπορεί να υποδείξει το λάθος.
3. Ο συνομιλητής είναι κακός ή ξεροκέφαλος.

Το τελευταίο θέλει μια ικανότητα διάκρισης, συνήθως παραπλήσια της ικανότητας που σχετίζεται με το 2. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτό το πράγμα, και γενικώς αδυνατούν να καταλάβουν πως όταν τελικά κατηγορούν τον άλλο ότι θέλει να έχει πάντα δίκιο επειδή δεν πετυχαίνουν κανένα από τα 1 και 2, πολλές φορές τελικά καταλήγουν να είναι οι ίδιοι το Νο 3.

Δεν έχουμε δίκιο γιατί μας το χρωστάνε λοιπόν. Έχουμε δίκιο γιατί το κερδίζουμε με την ικανότητα μας να τοποθετούμε ένα επιχείρημα που φαίνεται αλάνθαστο, τουλάχιστον υπό το πρίσμα των γνώσεων που έχουμε μέχρι στιγμής.

Ετσι ακριβώς έχει δουλέψει όλη η επιστημονική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Απλά είχε και τύπους! Φυσικά και πράγματα που είχαν θεωρηθεί αλάνθαστα, τελικά αποδείχτηκαν λάθος ή με προβλήματα.