Είχα μια συζήτηση σήμερα σχετικά με την εργασία. Γενικώς υπάρχει μια σχετική παρανόηση αυτών που λέω, εξαιτίας μια υποτιθέμενης καψίλας μου και καλά με το αντικείμενο μου το οποίο είναι η ανάπτυξη λογισμικού.
Εγώ αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να φροντίζουμε για την εργασία μας. Αν δεν είμαστε ευχαριστημένοι, πρέπει να δημιουργούμε τις βάσεις για να επιλύσουμε το πρόβλημα. Δεν γίνεται σε κάθε κλάδο αυτό, το καταλαβαίνω. Αλλά σε κλάδους που χρειάζονται μια συγκεκριμένη ειδίκευση γίνεται και με το παραπάνω υπό προϋποθέσεις. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω δουλειές, δυστυχώς ελάχιστα μπορείς να κάνεις σε ένα άνομο κράτος αν πχ δουλεύεις στα ράφια των σουπερμαρκετ. Δυστυχώς, με τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων γενικώς δεν μπορείς να κάνεις και πολλά.
Όμως, εγώ δεν βλέπω διαφορά στην νεοτροπία μας σαν λαός. Οι περισσότεροι από μας σαν να θεωρούμε οτι μας χρωστάνε μια καλοπληρωμένη εργασία. Μια εργασία με ελάχιστο φόρτο αλλά εξαιρετικές αποδοχές. Δεν είναι τυχαία η αντιμετώπιση της κοινωνίας όσον αφορά τις θέσεις του δημοσίου. Σήμερα που τα πράγματα έχουν ζορίσει, η προσέγγιση μας στο θέμα ειναι με σκυμένο το κεφάλι έναντι στο τελείωμα των καλών παλιών καιρών.
Στον ιδιωτικό έχω ζήσει καμιά 10ριά διαφορετικές εργοδοσίες, εκ των οποίων άλλες ήταν τρέξε αδερφέ και άλλες ξυστα όλοι μέρα, ενώ πέρασα και κάτι μήνες από κάτι σαν δημόσιο. Αυτό που έχω δει, όταν ήμουν νέος αλλά και τώρα που σχετίζομαι με τις προσλήψεις είναι μια σχετική αίσθηση ότι το πτυχίο σου δίνει και καλά ότι γνώσεις χρειάζεσαι και μετά τέλειωσε το πράγμα. Στον κλάδο μου, που γνωρίζω πολύ καλά, αυτό δεν γίνεται. Δυστυχώς την σημερινή μέρα, η εργασία έχει αποκτήσει μια συσχέτιση με την διαβίου εκπαίδευση. Επίσης βλέπω μια άνγοια με το τι θέλει ο κόσμος να ασχοληθεί. Ένας κλάδος σαν την πληροφορική έχει πολλές ειδικεύσεις. Το καλό είναι ότι την βάση των περισσοτέρων μπορείς να την δεις τσάμπα και μόνος σου. Και σε άλλες δουλείες όμως ισχύει αυτό. Δεν γίνεται να είσαι μηχανικός και να μην ενημερώνεσαι για τον κλάδο, ούτε γιατρός, ούτε δικηγόρος, ούτε διαχειριστής κάθε είδους.Το κακό είναι ότι γενικώς αυτό δεν το κάνουμε σαν λαός. Κάπως περιμένουμε το μάνα εξουρανού και την καλύτερη εργασία.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, και το έζηαα και εγώ από πρώτο χέρι πέρσυ. Όμως ανεξαρτήτως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δημιουργούμε τις βάσεις για κάτι καλύτερο. Τουλάχιστον στην αρχή, εξετάζουμε μόνοι μας αυτά που θέλουμε να μάθουμε, εφόσον το μπουρδέλο κράτος μας δεν κάνει κάτι για αυτό. Επίσης, η δουλειά που έχουμε δεν μας την χρωστάει κανείς. Δεν είναι εγγυημένη. Πρέπει να φροντίζεις για αυτήν.
Ειλικρινά η δικαιολογία του δεν μαρέσει δεν λέει και τίποτα. Επαγγελματισμός είναι να κάνεις ότι χρειάζεται για να είσαι καλός στην δουλειά σου αλλά και για να μπορείς να διατηρείς την εργασία σου. Όχι θεός, όχι δουλεύω και στο σπίτι μου. Απλά σαρέσει δεν σαρέσει ο κλάδος, ε πρέπει να το γνωρίζεις το αντικείμενο γιατί αλλιώς απλά δεν γίνεται. Μόνο στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ αλλά αυτό θα αλλάξει σιγά σιγά ελπίζω. Δυστυχώς δεν θα αλλάξει σωστά αλλά αυτό είναι αλλού παπά ευαγγέλιο. Αν δεν σαρέσει το αντίκειμενο και επιθυμείς να αλλάξεις, τότε πρέπει να δεις τι θες να κάνεις, να το μελετήσεις αν γίνεται να δημιουργήσεις τις βάσεις για να είσαι επιθυμητός προς ένα εργοδότη. Δεν είναι να παρουσιάζεσαι σε μια συνέντευξη και να ζητάς ουσιαστικά να σε κάνουν τεστ για να δεις και εσυ να θα σου αρέσει το αντικείμενο. Και πιστέψτε με φαίνεται πάρα πολύ, όταν ουσιαστικά δεν ξέρεις τι θες. Πτυχία και άλλα δεν λένε τίποτα σε συγκεκριμένα είδη ερωτήσεων. Και μην το ξεχάσω καλό είναι σαν εργαζόμενοι να γνωρίζουμε και λίγο τα εργασιακά μας δικαιώματα. Δεν είναι κρυφά. Ούτε αυτά μας τα χρωστάνε!
Βέβαια όλα τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα. Εϊμαστε η χώρα που στον ιδιωτικό δουλεύουμε περισσότερο από όλους ενώ στον δημόσιο έχουμε μια εντελώς διεστραμένη νεοοτροπία σχετικά με τα παραπάνω. Όπου δουλεύουμε δυστυχώς παράγουμε ελάχιστο πραγματικό έργο λόγω τρομερής αναποτελεσματικότητας σχετιζόμενης με όλες τις διαστροφές μας σχετικά με την εργασία. Το δημόσιο δεν προστάτεψε ούτε το ευατό του ούτε τον ιδιωτικό στο όνομα της αναδουλειάς αλλά και της μη εξέλιξης του καθενώς στο κλάδο του. Ο ιδιωτικός, δυστυχώς εξαρτάται από το κράτος αλλά και από ανθρώπους που ειναι παράγωγα του κρατικού μηχανισμού. Υπάρχουν πολλά στραβά και στον ιδωτικό τομέα, αλλά για μένα πολλά σχετίζονται με την σχέση του Έλληνα με την εργασία.
Όλοι την θεωρούμε την εργασία καταναγκαστική. Δεν λέω ότι θα δούλευα παραπάνω από 8ώρο, αλλά έχει τεράστια διαφορά το καταναγκαστικό της ιστορίας με το είμαι σκλάβος της εργασίας. Τμήμα της ζωής μας είναι, και μόνο αν κάναμε τον μισό κόπο τόσα χρόνια να διδάσκουμε στα παιδιά μας το “κάνε το καλύτερο από κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις” από το "100τρόποι να είστε λαμόγια αν μπορείτε", τότε όλο το σύστημα για μένα θα δούλευε καλύτερα. Υπάρχει κάτι που προκύπτει από την αλληλεγγύη ανθρώπων που μοχθούν πραγματικά για κάτι.
Όλοι θα πέσετε να με φάτε σχετικά με τα μεγάλα λόγια σε δύσκολες περιόδους. Δεν θα διαφωνήσω, ότι υπό τις παρούσες συνθήκες μάλλον το να έχεις δουλειά είναι το σημαντικότερο και τα υπόλοιπα ιστορίες για αγρίους. Αυτό που λέω είναι ότι ανεξάρτητως ευκολίας, αν θες κάτι πρέπει τουλάχιστον εσυ προσωπικά να το κυνηγήσεις. Δεν είναι δυνατό πχ να θέλω να αλλάξω εργοδότη και να μην ψάχνω εγώ πρωτίστως τις αγγελίες? Άπό τα πλέον απλά στα πιο σύνθετα, πρώτα εμείς πρέπει να τα φροντήσουμε. Και μένα δεν μαρέσουν πολλές σκοπιές της εργασίας μου, αλλά επαγγελματισμός είναι να θέτω και να συντηρώ τις βάσεις για τον βιοπορισμό μου. Τώρα αν μπορώ να εξελιχτώ κιόλας, ακόμα καλύτερα.
Δύσκολοι ή μη οι καιροί άπλά δεν γίνεται να πιστεύουμε στο όνειρο της εργασίας στο δημόσιο όπως την έχουμε μάθει τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια. Δημόσιο ή ιδιωτικός, ο τρόπος που δουλεύουμε είναι προσωπική υπόθεση αλλά και του συνόλου της κοινωνίας. Τουλάχιστον ας φροντήσουμε την προσωπική μας πλευρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου