Μαζί τα φάγαμε

Αν και πολύ αντιπαθής ο Πάγκαλος πολλές φορές έχει την τάση να λέει ωμές αλήθειες που φυσικά ποτέ δεν αρέσουν.

Μέρες τώρα θέλω να σχολιάσω το πόσο συμφωνώ με τον κ. Πάγκαλο και πόσο διαφωνώ με τον κάθε θιγμένο Έλληνα. Μεσολάβησαν και κάποιες συζητήσεις που προσωπικά μου επιβεβαιώνουν πολλά κείμενα μου σχετικά με την αδυναμία μας σαν λαός να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, πόσο μάλλον να μάθουμε από αυτά.

Πριν λοιπόν θιχτείτε και μαζί μου, πρέπει να πρώτα να καταλάβετε ότι η έκφραση φάγαμε περιλαμβάνει την έννοια του κλέφτη του λαμόγιου. Πρώτα λοιπόν ξεκινάμε από την αποδοχή ή όχι του αν σαν λαός υπήρξαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια στο σύνολο μας κλέφτες και λαμόγια? Θέλετε και ανάλυση? Δημόσιο γενικά, αναποτελεσμάτικότητα, 1 εκακτομύριο και δημόσιοι υπάλληλοι, απίστευτα πράγματα σε ΔΕΚΟ τύπου ΟΣΕ και Ολυμπιακή, συνδικαλισμός, κλέφτες, θαυμασμός και στήριξη προδοτών πολιτικών!

Είμαι 32 και οι γενιά των γονιών των συνομιλήκων μου έχουν παραδόσει καμένη γή, καθώς στο απώγειο των ενήλικων χρόνων τους το μόνο που θαύμασαν ήταν το απίστευτο οικονομικό ξεπούλημα των πολιτικών τεχνικών που εισήγαγε ο κ. Παπανδρέου χωρίς κανένα όριο ενώ στον αντίποδα οι υπόλοιποι απλά φθόνησαν.

Επίσης σπανιώς ένας κλέφτης λειτουργεί μόνος. Υπάρχει κύκλωμα επίσημο ή ανεπίσημα ή πολλές φορές συνδυασμός κυκλωμάτων διαφορετικής δυναμικότητας. Κλασσικός κανόνας της ζωής είναι ότι όλοι δεν απολαμβάνουν τα ίδια, αλλά ανάλογα με την θέση ισχύος τους πέρνουν και τα περισσότερα. Λογικό δεν είναι λοιπόν σε κάθε συμμορία ο αρχηγός αυτής να παίρνει και τα περισσότερα από τον μπράβο και απλό εκτελεστεί? Μπορεί ο ο αρχηγός να κάνει 10 εγκλήματα, αλλά και ο τελευταίος της συμμορίας και αυτός εγκληματίας είναι.

Αντίστοιχα λοιπόν και εμείς σαν λαός που κλέψαμε και φάγαμε. Φυσικά και τα φάγαμε με την επίγνωση των ξένων αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, καθώς αυτοί σαν πιο αργηγοί της παγκόσμιας συμμορίας όχι μόνο θα βγούν κερδισμένοι αλλά θα φανούν ότι είχαν και δίκιο. Αυτή είναι η μαγεία με την συγχρονη πολιτική. Μπορείς να είσαι απίστευτα ηθικά κλέφτης αλλά να κρύβεσαι πίσω από ατάκες του τύπου Βουλγαράκη.

Στην Ελλάδα λοιπόν όποιος πιστεύει ότι ο μέσος αγρότης, δημόσιος υπάλληλος, υπάλληλος ΔΕΚΟ, καθηγητής, εφοριακός, συνδικαλιστής, δικηγόρος, δικαστικός, αστυνομικός, στρατιωτικός ….. και είναι όλες οι κατηγορίες μέσα δεν έφαγε είναι βαθιά νυχτωμένος. Συγκεκριμένα η αντίδραση στην θέση Πάγκαλου είναι πανομοιότυπη με αντιδράσεις του τύπου όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται. Και πριν ο καθένας ακόμα επιμένει στην θέση του ας σκεφτεί και λίγο τα νούμερα και ας δει και λίγο την ιστορία της οικογενείας του από οικονομικής σκοπιάς.

Φυσικά και ο πλουτισμός τελείωσε κάπου στο ευρώ όπου οποιαδήποτε ψευδαίσθηση διατηρήκε λόγο δανείων από κεκτημένη ταχύτητα σε ένα τρόπο ζωής που απλά ήταν παράλογος για τα οικονομικά δεδομένα του κράτους.

Και λίγα νούμερα και αλήθειες για να καταλάβεται πόσο πλούτησε ο μέσος Έλληνας ενώ το κράτος ξεπουλιόταν. Δεν θα γίνω τεχνοκράτης αλλά θα αναφέρω στοιχεία που αντικατοπρίζουν την πραγματική κατάσταση του κόσμου.

Ο πατέρας μου ήταν Ιδιωτικός Υπάλληλος σε εταιρία ξένων συμφερόντων. Η δουλειά του πατέρου μου θεωρούταν αξιοζήλευτη ενώ ο μισθός του σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία αλλά και το δημόσιο ήταν ίσως αξιοζήλευτη. Σϊγουρα λοιπόν ο μισθός αυτός εξασφάλιζε μια αξιοπρεπή ζωή για την οικογένεια μου, πάντα με μέτρο. Την ίδια περίοδο η ελληνική κοινωνία ήταν σε ένα σημείο που ο γιος θα έμενε στο σπίτι και θα δούλευε νωρίς ώστε να συντηρήσει την οικογένεια του. Κοιτάξτε αντίστοιχα σκηνικά με τις πρώιμες ταινίες του Μουστάκα. Μιλάμε για δύσκολες καταστάσεις και σίγουρα σπίτια στα οποία δεν υπήρχαν από μια τηλεόραση και ένα βίντεο σε κάθε δωμάτιο. Δεν υπήρχε καμία πιο συγκεκριμένα. Για αυτοκίνητο ούτε κουβέντα, που ούτε και εμείς οικογενειακός είχαμε.

Η έλευση στην εξουσία του κ. Παπανδρέου σήμανε τον απίστευτο απότομο πλουτισμό του κάθε ευκολόπιστου. Κάθε έλληνας που δεν ήταν υπάλληλος ξένων συμφερόντων που δεν είχε και λόγο να ξεσαλώσει στις παροχές της, από μια κατάσταση σαν την παραπάνω βρέθηκε να έχει χτίσει/αγοράσει 3-4 σπίτια να αφήσει στα παιδιά του, να έχει μια τηλεόραση και βίντεο σε κάθε δωμάτιο, καταναλωτικά αγαθά σε επίπεδο οργιών, 2 αυτοκίνητα για να ξεπεράσουμε το θέμα δακτύλιο και πολλά άλλα όπως κέντρα κομμωτηρίων ομορφιάς και γενικά μια κατάσταση σαν την σειρά των Απαράδεκτων. Και όλα αυτά δεν έγιναν με ιδρώτα και μόχθο αλλά με ξεκούραστους δημοσίους υπαλλήλους, μια απίστευτη υπονόμευση της ποιότητας της κοινωνίας, ένα τσούρμο αρπαχτών, κλειστά επαγγέλματα με απαιτήσεις στην κλεφτιά, αέρα πατέρα μούφα στην επαρχία για κοινοτικά κονδύλια, παραοικονομία σε επίπεδο μαγκιάς με καθηγητές και φροντιστήρια που προτιμόντουσα από ένα σχολείο που οι γονείς χειρόκτησαν την εξαθλίωση του.

Νομικοί και λογιστές και δικαστές δεν επωφελήθηκαν με την απίστευτη αναποτελεσματικότητα ενός συστήματος που ίδιοι φρόντησαν να σαπίσει μέσα από συνδικαλιστικούς αγώνες? Αγώνες για τι άραγε? Για δύο φραπέδες την ημέρα και μια εφημερίδα αντί για εργασία? Δημοτικοί υπάλληλοι και κυβερνόντες που έπαιρναν τρελές μίζες για εργολαβίες έργων που χάλαγαν κάθε 15 μέρες ή στην πρώτη βροχή. Οι μηχανικοί δεν επωφελήθηκαν δηλαδή?

Μέσα σε 30 χρόνια, 1981-2001 σαν κράτος καταφέραμε να χτίσουμε ατελείωτα κύριες κατοικίες αλλά και εξοχικά αποκτόντας και καλά την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας. Καταφέραμε να άποκτήσουμε τα περισσότερα αυτοκίνητα ανά κάτοικο ενώ καλοπληρωμένα λαμόγια στις δημόσιες συγκοινωνές να προσφέρουν εως ανύπαρκτες υπηρεσίες με μηχανικούς να κλέβουν τα ανταλλακτικά και να βάζουν σωλήνες αντί για εξατμίσεις σπάζοντας κάθε ρεκόρ σε παλαίωση ολοκαίνουργιου στόλου λεωφορείων. Είμασταν από τις πρώτες χώρες σε δυείσδιση καταναλωτικών αγαθών, ενώ εντελώς ανούσια μαγαζιά όπως καφετέριες, ταβέρνες, κομμώτήρια να έχουν ξεφιστρώσει σαν τα μανιτάρια και μάλιστα να βγάζουν τα λεφτά της αρκούδας. Βενζινάδικα και βυτιοφορείς που απαιτούσαν να μπορούν να κλέβουν στους μετρητές ενώ οι πραγματικές αξίες διαφόρων πραγμάτων όπως άδειες επαγγέλματος και κατοικιών να απέχουν κατά πολλά μηδενικά από την πραγματικότητα. Για την υγεία και τα φαρμακεία να σχολιάσω ότι είμαστε από τις πρώτες χώρες σε κατανάλωση άχρηστων φαρμάκων, φακελάκι αέρα πατέρα και φαρμακοποιούς απόλυτους μεταπωλητες. Συμβολαιογράφοι και άλλα κλειστά επαγγέλματα κατέντησαν να είναι κληροδότημα όχι σημαντικού επαγγέλματος αλλά εξασφαλισμένης άνετης διαβίωσης.

Και όλα αυτά για όποιον δεν θυμάται με πληθωρισμό της τάξης του 18% και αυξήσεις διαρκώς αυξανόμενων αχρήστων και πρώιμων συνταξιοδοτήσεων με ταυτόχρονη υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών σε μια εποχή που η τεχνολογία έδεινε παντού λύσεις για την βελτίωση αυτών. Ο πατέρας λοιπόν που δούλευε για ξένα συμφέροντα έγινε από περιζήτητος ένας μαλάκας και μισός.

Στο εξοχικό των Αγ. Θεοδώρων, μέσα λίγα χρόνια έφτασα να νιώθω φτωχαδάκι όταν εμείς είχαμε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση ενώ οι περισσότεροι απέκτησαν έγχρωμες στο δωμάτιο κάθε παιδιού, ενώ βιντεοκλάμπ φτιάχτηκε κάθε δυο τετράγωνα.

Αν μια οικογένεια 4 ατόμων την εποχή εκείνη χρειαζόταν μόλις ένα άτομο να βρίσκεται μέσα στο κύκλωμα εσείς ακόμα πιστεύετε ότι το επάγγελμα του πατέρα σας, αν υπήρξε κιόλας, δεν επωφελήθηκε από το απίστευτο φαγοπότι? Τυχαία φτάνει μια κοινωνία να φωνάζει Τσοβόλα δώστα όλα? Μπορεί κανείς να φανταστεί τι πραγματικά έγινε από μια γενιά που μας παρέδωσε καμένη γη? Δεν νομίζω ότι όλοι εσείς να είχατε παράπονα από τα παραμυθένια παιδικά χρόνια που περάσετε με ανέσεις που πριν 10 χρόνια δεν υπήρχαν. Και πριν πείτε ανάπτυξη, σκεφτείτε λίγο ότι σαν χώρα καταφέραμε να κλείσουμε ή να κάνουμε δημόσιο κάθε υγειή βιομηχανία είχαμε και τελικά να την κλείσουμε. Καταφέραμε να χρεωκοπήσουμε κάθε υγείη εταιρία ενώ η βιομηχανία του γρήγορου πανάκριβου και γενικώς έξω φαγητού άνθησε. Και για όσους ακόμα δεν καταλάβατε, η αναποτελεσματικότητα στην μισθωμένη εργασία αλλά και η σκοπίμη υποβάθμιση αυτής είναι μια μορφής “φάγαμε”, γιατί όταν δεν παράγεις για αυτό που πληρώνεσαι τότε και ας μην έκλεψες, στην λούφα σίγουρα έφαγες σαν λαμόγιο και σίγουρα βοήθησες κάποιο κοντινό σου πρόσωπο να φάει μαύρα εξαιτίας της δικής σου αναποτελεσματικότητας.

Δέχομαι ότι κάποιοι στην κοινωνία αδικηθήκαμε. Οι γονείς μας, εμείς, ο θείος και η θεία μας. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων όμως μέσω του άμεσου, έμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος μας αλλά και του φιλικού μας κύκλου με βύσμα, παρακάλια, φακελάκια, δολοπλοκίες και πουλημένες ψήφους έμεσα ή άμεσα φάγαμε όλοι, γονείς, παπούδες και παιδιά για τρείς δεκαετίας. Η καλή ζωή στο ευρώ συνεχίστηκε λόγω του τελευταιου μεγάλου κοινωνικού πάρτυ, των ολυμπιακών αγώνων αλλά και λόγω κεκτημένης ταχύτητας με φάσεις διακοποδάνεια. Εμείς που αδικηθήκαμε όμως δεν νομίζω ότι αποτελούμε ούτε το 1% του πληθυσμού. Φυσικά βέβαια κάθε Έλληνας θεωρεί ότι είναι μια ιδιότυπη εξαίρεση και ανήκει σε αυτό το 1% ενώ όλοι οι υπόλοιποι έφαγαν μόνο, ενώ λογαριάζει τις πράξεις τους μόνο όταν τα πράγματα στραβώσουν γιατί φυσικά πιστεύει ότι το σύστημα μπορεί να σου επιτρέπει να το αρμέγει ασύστολα μια ζωή χωρίς κάποια στιγμή να σε εκδικηθεί. Κάθε σοβαρός άνθρωπος μιας παλαιότερης εποχής γνώριζε ότι φροντίζεις την ροή κατανάλωσης για να έχεις να φας και στις δύσκολες στιγμές. Είτε λέγονται λεφτά είτε λέγεται φαγητό μεταξύ εποχών.

Όλοι επωφελήθηκαν! Πώς? Ένα απλό παράδειγμα …Ένας εμπορος που ανεξαρτήτως ποιότητα παροχής υπηρεσιών και προιόντων βρέθηκε να πουλάει με τα τσουβάλια σε λεφτάδες που απομιζούσαν το σύστημα ενώ ταυτόχρονα έβριζε την υποβάθμιση του δημοσίου.

Ναι κάποιοι λίγοι φάγαν απίστευτα, κάποιοι δεύτεροι σε ιεραρχία έφαγαν λίγοτερο και πολλοί, σχεδόν όλοι οι Έλληνες, έφαγαν τόσο που σε σύνολο έχουν ξεπεράσει κάθε μορφή και αριθμό σκανδάλου. Και κάποιοι ανάμεσα στην κλιμάκωση έφαγαν με βάση την θέση της κλίμακα τους. Έτσι δεν γίνεται σε κάθε συμμορία? Και αν δεν είσασταν ακριβώς στην οικογένεια που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο επωφεληθήκατε από τον παραπάνω παραλογισμό, σίγουρα θα είσασταν σε αυτούς που επωφελήθηκαν από την κατανάλωση αυτών των κλεμμένων από τους άλλους. Κλεπταποδόχοι δηλαδή. Σίγουρα όμως δεν ήσασταν στο 1% που ακόμα και αυτοί σε κάποιο βαθμό επωφελήθηκαν.

Πραγματικά? Θιχτήκατε? Σιγά μην κλάψετε κιόλας γιατί τέτοια ευθυξία είναι εφάμιλη με το μέλος της συμμορίας που πιάστηκε να διαμαρτύρεται που βρέθηκε στην φυλακή ενώ ο αρχήγός της συμμορίας την έκανε στην Βραζιλία και πέρναει ζωή και κότα με δύο μοντελάκια στην αγκαλία του. Απλά βγήκε το τυπάκι με τις γκόμενες και την είπε στον φυλακισμένο. Τραγωδία και αυτός, αλλά δεν αλλάζει ότι εγκληματήσαμε όλοι σαν προδότες αυτής της χώρας, μόνο και μόνο στηρίζοντας τους πρώην αρχηγούς μας.

Ένας άνθρωπος στην ζωή του κάνει το δυνατότερο δυνατόν λιγότερα λάθη. Προσπαθεί δηλαδή. Τα λάθη ομως ειναι αναπόφευκτα, όχι ότι αυτό τα δικαιολογεί, αλλά μέσα στην αρνητικότητα των συνεπειών τους, φέρνουν την βελτίωση μέσα από την διδαχή αρκεί να τα αναγνωρίσεις και να δεχτείς την προσωπική ευθύνη. Ένας λαός που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι σε κανένα σημείο δεν έφταιξε για την σημερινή κατάσταση και μια γενιά που δεν μπορεί να αναγνωρίσει ότι πιθανά ο πατέρας και η μάνα του που τόσο θαυμάζει του παρέδωσε καμένη γή πρώτα από όλα δεν έχει αναγνωρίσει τα λάθη του και συνεπώς είναι ανάξιος να σωθεί.

Συγνώμη αλλά δεν φτάνει να κατηγορούμε άλλους. Για ρίξτε μια καλή ματιά στον καθρέπτη και ας είστε από αυτούς που η αρπαχτή έχει εκδικηθεί με τον πιο άδικο τρόπο.

Ακόμα πιστεύεται λοιπόν ότι μαζί δεν τα φάγαμε λοιπόν? Ακόμα εμένετε στο ότι οι αρχηγόι είναι στην Βραζιλία?