Διαγραφή από τράπεζες

Σήμερα αποφάσισα να πάω να κλείσω τους λογαριασμούς μου σε διάφορες τράπεζες που δεν χρησιμοποιώ.

Ήξερα ότι θα έχω προβλήματα, αλλά το πράγμα κατάντησε γελοίο.
Παίρνω μαζί ταυτότητα και όπου βρήκα τα βιβλιάρια και τις κάρτες των τραπεζών.
Πάω αρχικά στην Εμπορική. Με μηδενικό υπόλοιπο έκαναν όλοκληρη διαδικασία για να ξαναενεργοποιήσουν τον λογαριασμό και μετά να τον κλείσουν στο ταμείο. Άσε που η διευθύντρια δεν ήξερε και ο υπάλληλος πριν το ταμείο ήταν θα έλεγα αγενής. Παρόλο που ο λογαριασμός είχε ανοιχτεί στην Πάτρα, τελικά τα κατάφεραν.

Πάω μετά στην Αγροτική. Πρόβλημα λέει γιατί ο λογαριασμός είχε ανοιχτεί στην Πάτρα. Στέλνει ΦΑΞ στην Πάτρα για να ενεργοποιηθεί ο λογαριασμός και μετά από 20 λεπτά μου λέει ότι ο διευθυντής της Πάτρας δεν δέχτηκε να αποδεσμεύσει το ποσό και πρέπει να ξαναπάω με το εκκαθαριστικό μου. Έχω πάει και στα κεντρικά της Αγροτικής και έχω να πω ότι τα τυπάκια είναι εντελώς Δημόσιο όσον αφορά τον τρόπο λειτουργίας τους.

Πάω μετά στην Citibank, να κλείσω μια κάρτα και ένα λογαριασμό που ποτέ δεν είχε χρησιμοποιηθεί εκτός από την πληρωμή του πρώτου μου συμβολαίου κινητού μιας και με αυτό είχε ανοιχθεί. Σαν εξυπηρέτηση έτη φωτός καλύτερη και πιο ευγενική από την Εμπορική και Αγροτική, αλλά για να κλείσει η κάρτα (που δεν είχα) έπρεπε να το κάνω τηλεφωνικά ενώ θέλουν και 3 εργάσιμες μέρες για να μεταφέρουν κάτι ψωροευρώ από την κάρτα στον λογαριασμό. Πρέπει δηλαδή να ξαναπάω την Παρασκευή. Από το σπίτι που μιλούσα τηλεφωνικά, κυριολεκτικά δεν ήθελαν με τίποτα να με αφήσουν να διαγράφω από τα μητρώα τους. Και να πεις ότι πρότειναν και κάτι καλό? Όλο κάτι χαζομάρες για επιστροφή 3% των αγορών… χαχαχα. Πάρε 100€ για να πάρεις πίσω 3€? Πάνε καλά?

Πάω και στην Εθνική. Απαράδεκτη και αγενείς μέχρι να μου πει κάποιος ότι θα κάνω την δουλειά μου στο ταμείο. Όταν έφτασα στο ταμείο, έπεσα σε ένα τύπο που δεν μίλαγε καθόλου ενώ ένας άλλο ταμίας με απίστευτα αγενή τρόπο ανακοίνωσε ότι όποιος είναι πάνω από το 381, "τον κλάψανε" ή κάτι παρόμοιο πολύ αγενές από υπάλληλο προς πελάτη. Τελικά στην Εθνική είχαν το αποτελεσματικότερο σύστημα και ξεμπέρδεψα τσάκα τσάκα παρόλο το εξαιρετικά αγενές του υπαλλήλου.

Τελικά είναι πανεύκολο να ανοίξεις λογαριασμό, αλλά απίστευτα δύσκολο να κλείσεις λογαριασμό. Οι τράπεζες το κάνουν εξαιρετικά δύσκολο. Το πιο αξιοπερίεργο είναι ότι ενώ δεν προσφέρουν και διαφορετικά προϊόντα, κάθε μια έχει ένα εντελώς δικό της σύστημα για την εξυπηρέτηση μια ολόιδιας διαδικασίας.

Όλα τα παραπάνω έγινα στα καταστήματα του εμπορικού κέντρου του Χαλανδρίου.

Το Δόγμα του Σοκ

Σε συνέχεια λοιπόν της προσπάθειας εθνικής αφύπνισης, τουλάχιστον της δικιάς μου, ολοκλήρωσα Το Δόγμα του Σοκ της Naomi Klein.

Συχνά, αναφέρομαι ότι δεν ξέρουμε που πάνε τέσσερα. Ε διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, ότι και να έχω πει είναι πολύ λίγο αρχίζοντας από μένα..

Το βιβλίο διαπραγμετεύται την ιστορία του νεο-φιλευλευθερισμού από την γέννηση του, κάπου το 1950 μέχρι σήμερα.

Διαβάζοντας το βιβλίο πραγματικά έχω μισήσει το όνομα του Milton Friedman. Εν ολίγοις ο τύπος –καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Σικάγου - πίστευε σε μια θεωρία, κατά την οποία αν από μια οικονομία στερήσεις κάθε κρατική παρέμβαση, τότε αυτή θα αυτορυθμιστεί και όλα θα πάνε τέλεια για όλους. Έννοείται ότι αν η οικονομία δεν πήγε καλά, τότε δεν έφταιξε τίποτα άλλο εκτός από κάποια μυστική κρατική παρέμβαση ακόμα και αν αυτή είναι η ύπαρξη του ίδιου του κράτους. Και φυσικά κάθε προσπάθεια επιβολής για της βίας ήταν ένα άσχετο ζήτημα, για το οποίο ουδέποτε η θεωρία του είχε ευθύνη.

Το πρόβλημα είναι την θεωρία αυτού του τύπου, πήραν οι εταιρίες της Αμερικής και τα τελευταία 60 χρόνια ρήμαξαν τον κόσμο. Στο βιβλίο αυτό λοιπόν, υπάρχει αναλυτική ιστορία για το πως “η σχολή του Σικάγου”, της οποίας υπήρξε και πνευματικός πατέρας αλλά και ηγέτης, κυρίευσε τον κόσμο και κατάφερε να αυξήση την διαφορά μεταξύ φτωχών και πλουσιών ανά την υφήλιο.

Το βιβλίο είναι εξαιτερικά αναλυτικό και έχει ανατριχιαστικές και σοκαριστικές λεπτομέριες. Μιλάμε για στοιχεία και μεθόδους που φυσικά ποτέ δεν διδαχτήκαμε, ενώ ακόμα και σήμερα κανένα ΜΜΕ θα τολμήσει να αναφερθεί. Η κυρία Klein χρησιμοποιεί τόνους από αναφορές για να στοιχειωθετήσει αυτά που λέει, σε σημείο που το βιβλίο έχει πάνω από 50 σελίδες αναφορές ανά κεφάλαιο στο τέλος.

Ξεκινώντας λοιπόν από την Χιλή και την ευρύτερη περιοχή της Νοτίου Αμερικής, θα φτάσει στην Ινδονησία, την Νότιο Αφρική,την Κίνα, την Πολωνία, την Ρωσία, το Ιράκ, το τσουνάμι της Ινδονησία και την καταστροφή στην Β. Καρολίνα της Αμερικής. Σε κάθε περίπτωση, η επιβολή της ιδεολογίας αυτής, είτε από στρατιωτικά καθεστώτα είτε από οικονομικές ομηρίες ενορχηστρωμένες από την παγκόσμια τράπεζα και το ΔΝΤ, οδήγησαν τις χώρες σε οδύνη και καταστροφή. Έχουν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον οι αναλύσεις για κάθε χώρα, καθώς εκτός από οικονομική αξία έχουν και ευρύτερη ιστορική αξία.

Γεννημένος το 1978, θυμάμαι ιστορικά γεγονότα πρακτικά από την καταστολή στην πλατεία της Τιεν Αμέν και μετά. Αυτό που θυμάμαι να λαμβάνω τότε ήταν ότι οι φοιτητές είχαν εξεγερθεί εναντίον του κακού κομουνισμού, ενώ στην πραγματικότητα το κράτος της Κίνας ήταν σε απόλυτη καπιταλιστική πορεία υπό τις συμβουλές του κ. Φρίντμαν που είχε πάει προηγουμένος αυτοπροσώπος στην χώρα για να δώσει σεμινάρια. Διαβάζοντας το βιβλίο ξαφνικά έπαθα σοκ, γιατί μέχρι εκεί δεν είχα μνήμη καθώς είτε δεν είχα γεννηθεί είτε ήμουν πολύ μικρός για να καταλαβαίνω.

Το επόμενο έτσι χοντρό που διάβασα ήταν για την Ρωσία. Ποιοι από εσάς γνωρίζουν ότι ο Γέλτσιν, ο προστάτης κατά τους Μπους, Κλίντον και άλλους ηγέτες της ΕΕ της Ρωσίας, ουσιαστικά πυρπόλησε το κοινοβούλιο τους, γιατί οι γερουσιαστές της τότε Ρωσίας αντιτίθονταν στο ξεπούλημα της χώρας τους? Εγώ σίγουρα ούτε καν είχα ακούσει για αυτό. Και μάλιστα αφού το έκανε, οι προαναφερθέντες ηγέτες του δυτικού κόσμου συνέχεραν τον Γέλτσιν για της προσπάθειες του να προστατέψει την νέα δημοκρατία της Ρωσίας από τους κακούς κομουνιστές, που ήθελαν να επιστρέψουν στο παλιό καθεστώς!

Φυσικά, και το βιβλίο αναλύει την διακυβέρνηση του Μπους του νεότερου, κατά την διάρκεια της οποίας η σχολή του Σικάγου κατέβασε κάθε προσωπείο και χωρίς ντροπή κατήργησε κάθε διαχωρισμό κυβέρνησης και εταιριών.

Ειλικρινά δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε και πως. Το βιβλίο είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό αλλά και εξαιρετικά διδακτικό για το τι ακριβώς πάνε να κάνουν στην χώρα μας αλλά και την Ευρώπη γενικότερα. Για αυτό επιμένω να διαβάσει ο κόσμος και να ενημερωθεί, γιατί ο καφές, το ξεκατίνιασμα και η φαγομάρα για το ποδόσφαιρο τίποτα δεν προσφέρει στο να αποφύγουμε το δυσοίωνο μέλλον, που οι εθνικοί μας προδότες πολιτκοί μας επιφυλάσουν. Το πιο αποκαρδιωτικό που συνυδητοποιήσα είναι ότι στις χώρες της Νοτίου Αμερικής, Κίνας και Ρωσίας η οικονομική εξαθλίωση επιβλήθηκε με κάποιας μορφής απολυταρχικού καθεστώτος, ενώ στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να βγάλουμε τα μάτια μόνοι μας με δημοκρατία. Αυτό, μπας και ο κάθε Ελληναράς προσγειωθεί λίγο στην ευθύνη των πράξεων του.

Κάπου μέσα στο βιβλίο γίνονται και αναφορές και στο σχέδιο Μάρσαλ, και το πως αυτό οδήγησε στην δημιουργία των σύγχρονων Ευρωπαϊκών χωρών. Το βιβλίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, στο ότι ο μόνος λόγος που οι χώρες της Ευρώπης αφαίθηκαν να αποκτήσουν ισχυρά εργατικά συνδικάτα παρόλο το καπιταλιστικό τους σύστήμα, ήταν ότι η Αμερική ήθελε να κρατήσει την Ευρώπη μακρυά από τον κομουνισμό. Για να το κάνει αυτό, έπρεπε να δώσει τα καλά της χλιδής που προσφέρει ο καπιταλισμός αλλά και τα καλά της προστατευμένης εργασίας και εν γένη ενός κράτους που προστατεύει τους πολίτες του. Όπως, αναφέρεται και στο βιβλίο, αυτό ήταν μια συνειδητή παραχώρηση που έκανε η εταιριοκρατούμενη Αμερική για την Ευρώπη. Αυτό και μόνο λέει πολλά, όσον αφορά τις επιλογές των πολιτικών μας μετά την κατάρευση του κομουνισμού, όταν δηλαδή ο μόνος λόγος για την συντήρηση ενός δίκαιου δυτικού κράτους, κατέρευσε.

Το βιβλίο τελειώνει και με μια αισιόδοξη ανάλυσηπου μου άρεσε. Στο τελευταίο κεφάλαιο γίνεται ειδική αναφορά για τις προσπάθειες που γίνονται από τους λαούς που καήκαν, δηλαδή τις χώρες της Νοτίου Αμερικής, ως προς την προσπάθεια τους απεξάρτισης από τους κάθε άλλο, παρά χρήσιμους οργανισμούς των ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα. Περιγράφει και αναλύει τακτικές και μεθόδους που ακολουθούνται ώστε να μην είναι οι χώρες τους έρμαια των χρηματο-οικονομικών κύκλών της Νέας Γιόρκης και της Ουάσικτον. Κατά την προσωπική μου γνώμη, θα έπρεπε σοβαρά να πάμε να ενημερωθούμε για τις μεθόδους τους, γιατί φαίνονται οι μόνες που μπορούν να προσφέρουν κάτι σε μας αλλά και στην Ευρώπη. Βέβαια βασική διαφορά των λαών μας είναι η εθνική συνείδηση που έχουν αυτοί οι λαοί σε σχέση με μας. Δυστυχώς την απέκτησαν, αφού καήκαν στον χυλό για δεκαετίες και υπέφεραν.

Εμείς σαν λαός τι περιμένουμε? Να πάθουμε τα ίδια πρώτα και μετά να ξυπνήσουμε? Μήπως τότε θα είναι αργά?

Το φαινόμενο Ανδρέας Παπανδρέου και η καταστροφική του επίδραση

Έχω αναφερθεί πάρα μα πάρα πολλές φορές στην άποψη μου περί προδότη της χώρας Ανδρέα Παπανδρέου! Ξέρω ότι όλος ο λαός τον έχει θεό και ήρωα γιατί δημιούργησε τις προϋποθέσεις για το “Τσοβόλα δώστα όλα”.

Ο κ Δαμιανός Βασιλειάδης, εκπαιδευτικός, ιδρυτικό, ηγετικό στελέχους του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ δημοσίευσε ένα κείμενο το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Δυστυχώς κάθε κριτική στην διακυβέρνηση του, ακόμα και όταν ήταν ετοιμοθάνατος, βρίσκει όπως λέει και ο συγγραφές “ένα απροσπέλαστο τείχος”. Είναι το ίδιο τοίχος που σήμερα, το οποίο βρίσκεις όταν προσπαθείς να εξηγήσεις ότι όλοι έφαγαν σε κάποιο βαθμό, και το ίδιο εσωτερικό τοίχος που εμποδίζει κάθε Έλληνα να αφυπνιστεί εθνικά. Γιατί όπως σχολίασε και ο pantelis στο συγκεκριμένο post, υπάρχει κόσμος που θέλει να μείνει μέσα στο matrix που είναι ο ίδιος ακριβώς τοίχος της αόρατης φυλακής που μας περικλύει!

Οι μόνοι άνθρωποι που γνωρίζω που άμεσα και ξεκάθαρα είχαν καταλάβει την προδοσία του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν οι γονείς μου, και αυτοί όχι γιατί ήταν διορατικοί όσο γιατί είναι ΝΔ μέχρι το κόκκαλο. Ακόμα και σήμερα, η βάση της επιχειρηματολογίας τους είναι το ΝΔ και το μπλέ και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι δεν μπορούν να δουν πως η λογική του Παπανδρέου, μεταφέρθηκε και στην Νέα Δημοκρατία. Δηλαδή, ακόμα και οι άνθρωποι που εναντιώθηκαν στο σύστημα, βρίσκονταν πίσω από την φυλακή και το χειρότερο όλων, δεν το ήξεραν καν!!

Δεν με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο σε όλα όσα λέει, κυρίως γιατί θεωρώ ότι τα κόμματα και ιδεολογίες στις σύγχρονες δημοκρατίες έχουν εκφυλιστεί σε απλά μηχανισμούς καραμέλες και αποπροσανατολισμού.

Παραθέτω το κείμενο του κ. Βασιλειάδη από εδώ.

Η σημερινή δραματική κατάσταση της πατρίδας μας είναι άμεσα συνυφασμένη με την πολιτική που εφάρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όσο απίστευτο και φανταστικό και αν φαίνεται αυτό. Έχω γράψει πολλά βιβλία και πολλές αναλύσεις για να εξηγήσω το φαινόμενο αυτό, αλλά συνήθως βρίσκομαι μπροστά σε ένα απροσπέλαστο τείχος, που έχτισαν οι διαπλεκόμενοι εξωθεσμικοί παράγοντες (οι λεγόμενοι κατά το λαϊκόν «νταβατζήδες», εντός και εκτός Ελλάδας).

Όμως χωρίς την αποκαθήλωση από το βάθρο του, δεν...
πρόκειται η Ελλάδα να βγει από την βαθιά και πολυποίκιλη κρίση που την διαπερνά σ’ όλους τους τομείς και σ’ όλα τα επίπεδα. Γιατί σε τελευταία ανάλυση η κρίση δεν είναι πρωταρχικά οικονομική και πολιτική, ή μάλλον δεν είναι καν οικονομική ή πολιτική, αλλά καθαρά πολιτισμική και ακούει στο όνομα «δ ι α φ θ ο ρ ά», δηλαδή κατάπτωση των ηθικών αξιών μιας κοινωνίας.
Αυτήν την διαφθορά καλλιέργησε συνειδητά και επέβαλε πανούργα ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να πετύχει την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας, ως αυτοσκοπού.

Το ερώτημα είναι: Είναι δυνατό μια πολιτική προσωπικότητα να μπορεί να προξενήσει γενικά μια τόσο μεγάλη καταστροφή; Η απάντηση: Μόνη της ασφαλώς όχι. Αλλά μόνη της μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και τους συσχετισμούς εκείνους, που θα την οδηγήσουν στην επιτυχία του σκοπού της.
Οι μεγάλες προσωπικότητες στην ιστορία είχαν αυτή τη δύναμη και τη δυναμική. Σε ένα βαθμό και στο μέγεθος της Ελλάδας ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μια τέτοια προσωπικότητα. Κατάφερε να σαγηνέψει από τη μια και να ελέγξει από την άλλη έναν ολόκληρο λαό και να θεμελιώσει τις μετέπειτα αρνητικές εξελίξεις. Ακόμη και τα θετικά μέτρα (π.χ. η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης κ.λπ) χρησιμοποιήθηκαν σκόπιμα για την εξυπηρέτηση της μοναδικής του επιδίωξης, δηλαδή της εξουσίας ως αυτοσκοπού. Γι’ αυτό και κάποιος ισχυρίστηκε ότι ή Ελλάδα θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα, χωρίς την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου.

Η κύρια αιτία για την υπερχρέωση της χώρας και την παρακμιακή της πορεία, που καταγράφεται από τη μεταπολίτευση, αλλά κυρίως – για να ακριβολογούμε από το 1981 κι’ εντεύθεν - συνίσταται στο καταναλωτικό μοντέλο που καθιέρωσε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και εφάρμοσαν οι επόμενες κυβερνήσεις ανεξαιρέτως. Σ’ αυτήν την πορεία συνέπραξαν και τα εκάστοτε κόμματα της αντιπολίτευσης, αποδεχόμενα στην πράξη την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στην χείριστή της μορφή. Δηλαδή ουσιαστικά, η πλειοψηφία των πολιτικών, οικονομικών, συνδικαλιστικών και πνευματικών δυνάμεων της Ελλάδας.

Το καταναλωτικό όμως αυτό μοντέλο προϋπέθετε για να εφαρμοστεί τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων, δηλαδή την πλήρη διαφθορά και την καταρράκωση και οποιουδήποτε συστήματος κοινωνικών, πολιτικών και ηθικών αξιών της κοινωνίας, με τελικό στόχο την καταναλωτική αποκτήνωση της. Από αυτήν την παρακμιακή πορεία δεν εξαιρείται φυσικά διόλου και η Αριστερά. Εξαιρέσεις υπάρχουν παντού και πάντοτε.

Η Ελλάδα είναι σύμφωνα με πιστοποιημένα στοιχεία από την Ευρωπαϊκή Ένωση η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης και φυσικά πολύ πέραν αυτής.

Η κατάρρευσή της ταυτίζεται με την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μάλιστα πολλοί περιπαικτικά θεωρούν την Ελλάδα της μεταπολίτευσης ως το τελευταίο κράτος του υπαρκτού σοσιαλισμού, λόγω των ίδιων ή παρεμφερών φαινομένων εκείνου του συστήματος και αυτού που εφάρμοσε κυρίως το ΠΑΣΟΚ, με τον άκρατο κρατισμό και παρακρατισμό:(μια κρατικοδίαιτη γραφειοκρατική κάστα με τις παραφυάδες της. Ένα κράτος, αν μπορούμε να μιλάμε για κράτος και όχι για φέουδο, που έγινε παρακράτος της δυναστείας και της ρεμούλας των κομματικών γραφειοκρατικών ηγεσιών και της κάστας των κρατικοδίαιτων φιλελεύθερων, σοσιαλφιλελεύθερων και αριστεροφιλελεύθερων πολιτών, με μόνη ιδεολογία τον αδίστακτο ατομικό πλουτισμό σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Το αποδεικνύουν οι πολυποίκιλες των ευνοουμένων από το ΠΑΣΟΚ κυρίως και δευτερευόντως από τη Νέα Δημοκρατία συντεχνίες, που καταλήστεψαν τον τόπο.

Αυτό πρακτικά σημαίνει την προϊούσα διάλυση της κοινωνικής συνοχής και της μετατροπής των Ελλήνων πολιτών σε εξατομικευμένα, εγωιστικά καταναλωτικά προϊόντα της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.

Το ερώτημα που ανακύπτει πάλι είναι: Τις πταίει. Το ερώτημα αυτό επιμερίζεται σε μερικά άλλα ερωτήματα, όπως: Υπάρχει συλλογική ευθύνη της κοινωνίας και αν ναι, πως ιεραρχείται αυτή; Δηλαδή, για να το κάνουμε πιο λιανά: Φταίμε όλοι, φταίνε μερικοί, φταίνε τα κόμματα, φταίνε τα συνδικάτα, φταίνε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, φταίει η πνευματική μας ηγεσία, φταίνε τα ΜΜΕ; Τα «φάγαμε όλοι μαζί», όπως λέει με την συνηθισμένη του αλαζονεία και αμετροέπεια ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου Θεόδωρος Πάγκαλος;

Η απάντηση δεν είναι ούτε αυτονόητη ούτε απλή, γιατί, αν φταίμε όλοι, τότε όλοι πρέπει να πληρώσουμε και όλοι να «βάλουμε πλάτη», όπως λέγεται από επίσημα κυβερνητικά χείλη και τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, που ζητά τώρα και κοινωνική συναίνεση, για να βγούμε, υποτίθεται, από την κρίση.

Η άποψή μου είναι ότι υπάρχει συλλογική ευθύνη, με την έννοια ότι άλλοι εφάρμοσαν τη συγκεκριμένη πολιτική και εισέπραξαν απ’ αυτή την πολιτική, άλλοι συνέπραξαν και συμμετείχαν αναλογικά στο φαγοπότι, ενώ άλλοι δεν συνέπραξαν και δεν επωφελήθηκαν από την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, του ιδρώτα του φορολογούμενου πολίτη, αλλά δεν έπραξαν τα δέοντα για να αποτρέψουν αυτήν την εξέλιξη, είτε από ανικανότητα είτε από αφέλεια, είτε από κακώς εννοούμενο συμφέρον, είτε γιατί πίστεψαν στις υποτιθέμενες καλές προθέσεις τους, λόγω πλύσης εγκεφάλου από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, που υπηρετούν το παρασιτικό ντόπιο και ξένο κεφάλαιο σε βάρος του ελληνικού λαού και των εθνικών συμφερόντων.

Από ακριτομυθίες μαθαίνουμε ότι οι ελεγκτές του ΔΝΤ και της ΕΚΤ έμειναν κατάπληκτοι και δεν μπορούσαν να πιστέψουν τα μάτια τους για το μέγεθος της διαφθοράς και της ρεμούλας του κρατικού μηχανισμού, που αποτελεί θαύμα, πώς δεν είχε καταρρεύσει νωρίτερα. Φαίνεται πως η παραοικονομία, που το διατηρούσε να επιπλέει, αρχίζει κι’ αυτή να εξαντλείται.

Όμως για να ερμηνεύσουμε τα αίτια της κρίσης δεν επαρκεί να αναφερθούμε στα φαινόμενα, αλλά να εισχωρήσουμε στις βαθύτερες αιτίες και να προσωποποιήσουμε τις ευθύνες στους κατ’ εξοχήν υπεύθυνους: Ποιοι είναι αυτοί άραγε;

Η απάντηση η δική μου: Ο πρώτος διδάξας είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να ακολουθήσει μετά ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης, ο Κ. Καραμανλής και τέλος ο Γιώργος Παπανδρέου, που θα βάλει την ταφόπλακα.

Γιατί όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου; Απλούστατα, γιατί από αυτόν και εξαιτίας της πολιτικής του μπήκαν τα θεμέλια για την όλη αρνητική εξέλιξη σε όλους τους τομείς της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής ζωής του τόπου.
Αυτός δρομολόγησε την παρακμιακή πορεία της Ελλάδας, την οποία υφιστάμεθα σήμερα.

Αυτός είναι που θεμελίωσε το καταναλωτικό μοντέλο, που αποτέλεσε την απαρχή της μετέπειτα κακοδαιμονίας. Ένα καταναλωτικό μοντέλο, που θεοποίησε το χρήμα και που βασίστηκε στη σπατάλη του δημόσιου χρήματος, στον παρασιτισμό και τον δανεισμό και όχι στην παραγωγή και την ανάπτυξη. Ένα μοντέλο που από τα πριν ήταν καταδικασμένο, να αποτύχει, (όπως τα μοντέλα του υπαρκτού σοσιαλισμού), όταν θα είχαν εξαντληθεί πια τα περιθώρια της φορολόγησης και του υπερδανεισμού, για να καλύψει τις παροχές στους ημετέρους, τους διαπλεκόμενους, τους έχοντες και κατέχοντες, τις οποίες καλούνται να πληρώσουν οι επόμενες γενιές, αν ποτέ στο μέλλον μπορούν να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο.
Οι άλλοι απλώς ακολούθησαν το παράδειγμά του και έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως.

Αυτός είναι που εφάρμοσε πρώτος την αναξιοκρατία, απομακρύνοντας όλα τα αξιόλογα και έντιμα στελέχη και δημιουργώντας την αυλή των καιροσκόπων, απατεώνων και λωποδυτών. Αυτούς ήθελε δίπλα του και αυτούς επέλεξε. Υπάρχουν βέβαια πάντοτε και οι εξαιρέσεις, που βέβαια πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Εμείς που από τις γραμμές του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ αγωνιστήκαμε, είχαμε άλλες προτεραιότητες: Να δημιουργήσουμε μια άλλη ηθική και πνευματική ποιότητα και ένα άλλο ήθος, που θα βασιζόταν στην αξιοκρατία.

Το Κίνημα που ονειρευόμασταν και το αποτυπώσαμε στη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, θέλαμε να δράσει παιδευτικά με οράματα, ιδανικά και αξίες. Αντ’ αυτού επέλεξε ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλη πορεία που βόλευε την εξουσιομανία του.

Πρόδωσε τις αρχές μας.
Είναι αυτός που από τη μια διέλυσε την παιδεία, τον φοιτητικό και εργατικό συνδικαλισμό και αντ’ αυτού δημιούργησε τις αντικοινωνικές συντεχνίες και από την άλλη ενσωμάτωσε και αφομοίωσε την Αριστερά στο σύστημα, στο στρεβλό αυτό καπιταλιστικό σύστημα, βάζοντας στο περιθώριο όσους αντιστέκονταν. Συντελέστηκε μια, όπως την αποκαλώ, φαουστική συναλλαγή με τις λεγόμενες προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις.

Το τίμημα για την Αριστερά, για τις προοδευτικές δυνάμεις και για την Ελλάδα γενικά ήταν καταστροφικό, γιατί η δική του πολιτική μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στο ΔΝΤ.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι μόνο εξαπάτησε την Αριστερά, εκμεταλλευόμενος την εαμική παράδοση και τη δράση της ΕΔΑ, με το αζημίωτο. Την ενσωμάτωσε και την διέφθειρε μέσα από το καταναλωτικό πρότυπο που εφάρμοσε. Οι εαμικές και εδαϊτικες αξίες, ιδανικά και οράματα ενταφιάστηκαν μέσα στην καταναλωτική αποκτήνωση. Όσοι ευνοήθηκαν είναι δύσκολο να το παραδεχτούν και να ασκήσουν κριτική στον ίδιο. Θέλησε να κάνει συμμέτοχους στο έγκλημα με το αζημίωτο (τα λεφτά δεν ήταν δικά του), όλα τα κόμματα και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού (τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού, που εκλέγουν και τα δύο κόμματα εξουσίας).
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, γιατί η κριτική στο σύστημα ξεκινάει το πολύ από την εποχή Σημίτη, ενώ ο κύριος υπεύθυνος που ανέδειξε και τον Σημίτη και τους υπολοίπους, είναι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, που την απωθούν στο ασυνείδητο όσοι ευνοήθηκαν. Αν υπάρχουν εξαιρέσεις, αυτές επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Αυτός είναι που εκμαύλισε όλο τον λεγόμενο προοδευτικό και αριστερό χώρο, διορίζοντας τον σε θέσεις και αξιώματα, για να τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.
Αυτός είναι που πανέξυπνα χρησιμοποίησε την αριστερή διανόηση για να σώσει το αστικό σύστημα, γιατί η δεξιά διανόηση είχε χρεοκοπήσει.
Αυτός είναι και ο λόγος που ελάχιστοι τολμούν να του ασκήσουν κριτική, γιατί σχεδόν όλοι έχουν συμπράξει μαζί του και έχουν και την σχετική ευθύνη. Θέλουν να τον χρησιμοποιούν μάλιστα ως άλλοθι, με την έννοια ότι όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από τον ίδιο, ενώ αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος, για όλες τις μετέπειτα αρνητικές εξελίξεις έως σήμερα.

Όσο το είδωλο του Ανδρέα Παπανδρέου και της δυναστείας Παπανδρέου δεν ξηλώνεται από το βάθρο του, όπως αναλογικά έγινε με τα αγάλματα των καθεστωτικών ηγετών στα καταρρεύσαντα κομμουνιστικά καθεστώτα, όσο δεν αποκαθηλώνεται το είδωλό του, δεν πρόκειται αυτός ο τόπος να δει θεού πρόσωπο, όπως λέει και ο λαός. Και όταν μιλάμε για είδωλα εννοούμε ότι πρέπει να ξηλωθεί όλο το σύστημα του εκμαυλισμού της ελληνικής κοινωνίας, με την οποία την διαμόρφωσε.

Η δημιουργία της νοοτροπίας της καταναλωτικής αποκτήνωσης που δημιούργησε (βλ. σκυλάδικα κ.λπ, η Αλεξανδράτου αναδεικνύεται σε «ηθικό» πρότυπο της ελληνικής κοινωνίας), εξαχρείωσαν τα ήθη, απάλειψαν από τον τόπο κάθε δημιουργική προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον. Η νοοτροπία της ελάσσονος προσπάθειας και της ισοπέδωσης των πάντων προς τα κάτω, αφαίρεσε κάθε δημιουργική προσπάθεια. Δεν υπήρξε τομέας της δημόσιας ζωής που να μην εκφυλίστηκε. Η συντεχνιακή νοοτροπία που δημιούργησε κατέστρεψε τον κοινωνικό ιστό. Ο αθέμιτος πλουτισμός σε βάρος του κοινωνικού συνόλου αναδείχτηκε μαζί με το χρήμα ως η μεγαλύτερη «σοσιαλιστική» κοινωνική αξία.

Η παρακμή ήταν προδιαγεγραμμένη και ο κατήφορος ασταμάτητος. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά στοιχεία του χρέους που μας προσφέρουν ένα δείγμα της επερχόμενης καταστροφής. Ήταν η απαξίωση και ο εκφυλισμός όλων των αξιών, πάνω στις οποίες εδράζεται οποιαδήποτε υγιής κοινωνία.

Στην Ελλάδα, για να το πούμε υπερβολικά και ας φαίνεται αντιφατικό, δεν φταίει το καπιταλιστικό σύστημα, για να μη μιλούμε για σοσιαλισμούς και πράσινα άλογα, φταίει το γεγονός ότι δε λειτούργησε αυτό το σύστημα, το καπιταλιστικό σύστημα, για να μιλάμε και για κάτι πάρα πέρα.

Άν δούλευε ο καπιταλισμός, έστω και κατά προσέγγιση προς τις σκανδιναβικές χώρες, τότε ασφαλώς και δεν θα είχαμε όλα αυτά τα αρνητικά φαινόμενα.

Δεν θα είχαμε σαφώς σοσιαλισμό. Όμως δεν θα καταλήγαμε στη χειρότερη μορφή του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή στο ΔΝΤ και στα δεινά που μας επιφυλάσσει. Αντιθέτως θα είχαμε δημιουργήσει έναν παράδεισο, που θα τον ζήλευαν οι πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες. Αυτός ο ευλογημένος από τη φύση τόπος που λέγεται Ελλάδα, θα αποτελούσε υπόδειγμα, αν δεν είχε όλους αυτούς που την οδήγησαν στον γκρεμό.

Η κύρια αιτία λοιπόν εν κατακλείδι οφείλεται στους ανάξιούς της ηγέτες, κατά κύριο λόγο. Από κει και πέρα ο καθένας έχει τις ευθύνες του, είτε γιατί συνέβαλε μαζί τους στην παρακμιακή πορεία από ιδιοτέλεια, είτε γιατί προσδοκούσε κάποια μελλοντική εύνοια, είτε γιατί δεν τους εμπόδισε, γιατί σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, όπως και να είναι αυτό, υπάρχει πάντοτε εναλλακτική λύση. Δεν υπάρχουν ποτέ μονόδρομοι, όπως θέλει να μας προπαγανδίσει ο Γιώργος Παπανδρέου και τα διάφορα παπαγαλάκια, κάνοντας μας πλύση εγκεφάλου.
Η δημοκρατία, και αυτό είναι αλήθεια δεν έχει αδιέξοδα. Από τα πράγματα είναι πια φανερό ότι κανένας δεν ήταν άξιος να διαμορφώσει και εφαρμόσει αυτήν την εναλλακτική λύση.

Μια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία οδήγησε την Ελλάδα κυρίως μέσω της διαφθοράς, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, στην καταστροφή, ώστε τώρα να αποζητούμε τους «βαρβάρους» για να μας βάλουν σε τάξη.

Τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού που εντάχτηκαν και πήραν μέρος στη λεηλασία του κράτους από το παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ζουν και βασιλεύουν ακόμη. Τώρα μόλις αρχίζει σταδιακά να δημιουργείται η κοινωνία τους ενός τρίτου, γιατί με την οικονομική κρίση και την παράδοσή μας στο ΔΝΤ αρχίζει να σπάει η ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης και να τρίζουν τα θεμέλια και άλλων κοινωνικών ομάδων. Ούτως ή άλλως ήταν στο σχέδιο. Βέβαια εκείνοι που πλήρωναν πάντοτε και τώρα θα πληρώσουν πάλι τα σπασμένα, είναι εκείνοι που δεν πήραν μέρος στο πλιάτσικο και το μεγάλο φαγοπότι. Απλώς θα χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο η κατάστασή τους. Ενώ πρώτα ζούσαν στην φτώχεια, τώρα θα περιπέσουν στην εξαθλίωση.

Εν κατακλείδι το δικομματικό παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή η παρασιτική άρχουσα αστική τάξη της Ελλάδας, απομύζησε εναλλάξ τον ελληνικό λαό, και αφού τον καταλήστεψε τον παρέδωσε στο ΔΝΤ για τα περαιτέρω.
Μόνο που τώρα υπάρχει και ο κίνδυνος εθνικών καταστροφών.

Αναστροφή αυτής της πορείας μπορεί να αρχίσει και έχει ελπίδες μόνο με την κατάργηση της δυναστείας Παπανδρέου και των συνοδοιπόρων.

Συγχώρεση

Δεν αρκεί να συγχωρήσεις κάποιον. Δεν είναι απλά στο χέρι αυτού που συγχωρεί.

Πρώτα από όλα πρέπει να ζητήσει κάποιος/α συγχώρεση. Αυτό σημαίνει ότι θεωρητικά καταλαβαίνει το λάθος του και ζητάει κατανόηση και συγχώρεση. Αυτό επίσης σημαίνει μεταμέλεια και ανάλληψη ευθυνών.

Λογικό επακόλουθο είναι ότι το άτομο αυτό δεν θα επαναλλάβει τα ίδια, γιατί υποτίθεται ότι έχει καταλάβει το λάθος και μιας και ο ίδιος ζήτησε την συγνώμη προφανώς δεν θέλει να ξανά κάνει το λάθος ή να πληγώσει!

Όταν όμως απλά ζητάει μόνο συγνώμη και κάνει τα ίδια και ίδια ξανά, γιατί δηλαδή πρέπει να τον συγχωρούν πάλι? Γιατί δηλαδή είναι κακός αυτός που χάνει την εμπιστοσύνη του στο άτομο του και όχι αυτός που αρχικά είπε ψέματα ζητώντας συγνώμη και κατά δεύτερον θεωρεί τον εαυτό μάλλον υπέράνω και με κάποιο ειδικό δικαιώμα στο να πικραίνει τους συναθρώπους του?

Έχει σημασία αν η σχέση που συνδέει τα άτομα είναι δεσμός αίματος, ερωτικός ή φιλικός? Είναι δυνατόν να υπάρχει μια υγειής σχέση με εκτίμηση όταν το ένα από τα δύο μέλη διαρκώς τσαλαπατάει την ψυχική υγεία του άλλου? Πως μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμός – απαραίτητα στοιχεία για μια ποιοτητική και όχι τυπική σχέση – όταν ένας από τους δύο απλά δεν δείχνει καμιά διάθεση σεβασμού του ατόμου από το οποίο διαρκώς ζήτάει συγχώρεση με ψεύτικα δάκρυα?

Και να το πάω και ένα βήμα πιο πέρα. Γιατί να συγχωρέσεις κάποιον, που προειδοποιήθηκε για το λάθος του και με χαρακτηριστική ευκολία σε απαξίωσε? Τι πρέπει να κάνεις όταν συστηματικά κάποιος κάνει βλακείες και όταν τα πράγμα στραβώσει τρέχει να κλαφτεί στο ίδιο το άτομο που απαξίωνε?

Εϋκολα κατηγορούμε κάποιον ότι δεν συγχωρεί! Καμιά προσπάθεια όμως να μάθουμε τι σημαίνει συγχώρεση και τι περιλαμβάνει? Μήπως να καταλάβουμε πριν την πιπίλα του συγχώρεσε με ότι η μετάνια και η επανάλληψη είναι ασύμβιβαστες έννοιες στο θέμα μας.

Η ουσιαστική συγχώρεση δεν έχει καμιά σχέση με τις μετάνιες και συγχωρέσεις τις θρησκείας. Κανείς δεν στην χρωστάει πόσο μάλλον όταν αυτή επαναλαμβάνεται!

Όποιος θέλει να εμπαίζει τον κόσμο, ας πάει σε ένα παπά για εξομολόγηση γιατί στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν και άνθρωποι που πληγώνονται με μια αξιοπρέπεια!

Εθνική Αφύπνιση

Έλληνα, δεν νομίζεις ότι ήρθε ο καιρός να ξυπνήσεις από την λήθη?

Λαός χωρίς ιστορική μνήμη είναι λαός καταδικασμένος να χαθεί στην ιστορία.

Λαός χωρίς ιστορική μνήμη είναι λαός χωρίς πραγματικό εθνικό φρόνημα.

Και εμείς οι Έλληνες σίγουρα έχουμε ξεχάσει την ιστορία. Ακόμα χειρότερα δεν μας ενδιαφέρει η ιστορία!

Στην εποχή της παγκοσμιοποιήσης δεν αρκεί απλά να ξέρεις μόνο την εθνική ιστορία. Πρέπει να ξέρεις παγκόσμια ιστορία, γιατί η ιστορία είναι γνώση και εργαλείο. Είναι εργαλείο και για καλό και για κακό σκοπό. Ο λαοί με ιστορική γνώση προστατεύονται από τους λίγους που την χρησιμοποιούν εις βάρος των πολλών.

Στην Ελλάδα του 80, η αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου σήμανε και την συστηματική αποδόμηση της Ελληνικής παιδείας σε όλες τις πτυχές της. Μια βασική πτυχή αυτής είναι και η ιστορία. Η αποδόμηση ενός έθνους δεν είναι μια διαδικασία που γίνεται σε ένα χρόνο. Χρειάζεται τουλάχιστον μια γενιά που θα φάει στάχτη στα μάτια και την επόμενη αυτής που θα μάθει να επιζητά την στάχτη. Για την Ελλάδα η στάχτη ήταν το χρήμα και η ρεμούλα που έπεσε στην Ελληνική κοινωνία!

Τίποτα δεν έγινε τυχαία! Το έχω ξαναπει στο μπλογκ και θα το ξαναπω. Μιλάμε για εθνική προδοσία, όχι μόνο των πολιτικών μας αλλά και της κοινωνίας που για δεκαετίες επέτρεψε να παραμυθιαστεί και να υποθηκεύσει το μέλλον των επόμενων γενεών επικροτώντας τους προδότες πολιτικούς ηγέτες του έθνους. Και το χειρότερο όλων? Τα πάντα έγιναν σε δημοκρατικό καθεστώς. Δεν υπήρξε βία και καταπίεση όπως έγινε με τις χώρες της λατινικής Αμερικής από Αμερικάνικα δικτατορικά καθεστώτα. Υπήρχε δημοκρατία και ένας λαός που επικρότησε την αυτοκτονία του.

Στα φόρουμ και παντού ρωτάνε τι πρέπει να κάνουμε τώρα. Εγώ απαντώ ότι πρώτα από όλα πρέπει να καταλάβεις, τι λάθος έκανες ώστε να μπορέσεις να το διορθώσεις. Κανείς δεν θα σου φέρει λύσεις “μάνα εξ'ουρανού”. Αν εσύ επιτρέπεις να σε εκμεταλεύονται τότε εννοείται ότι θα συνεχίσουν να σε εκμεταλεύονται.

Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία έχει περάσει το point of no return. Είναι τόσο μα τόσο τυφλωμένη από ένα άπιαστο όνειρο μεγαλοσύνης που δεν μπορεί ούτε να δει που στράβωσε το θέμα. Είναι τόσο τυφλωμένη που κατεβαίνει σε αγώνες με αρχηγό το ίδιο είδος προδότη που τον έφερε σε αυτά τα χάλια. Και η ιστορική εγωπάθεια του έθνους δεν βοηθάει και πολύ.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν? Δυστυχώς τα πράγματα είναι ζορικα και πρώτα από όλα χρειάζεται μια ποιοτική μεταστροφή της κοινωνίας, ώστε μακροπρόθεσμα να μπορέσει να προχωρήσει στο μέλλον με ελπίδα. Ο μεγαλύτερος φόβος των πολιτικών είναι ο λαός που ξέρει και καταλαβαίνει και αυτό είναι κάτι που καταλαβαίνεις σαν άνθρωπος σχεδόν στο πρώτο σοβαρό μάθημα ιστορίας σου. Ένα μάθημα που απαιτήσαμε να μας στερηθεί στο όνομα της χλιδης και του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού!

Βήμα βήμα λοιπόν πρέπει να αφυπνηστούμε σαν λαός. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από δικαιολογίες, για το πως και τι, εγώ προτείνω αυτό που μόλις συνειδητοποίησα σήμερα.

Αντί να πας μόνο καφέ, ποτό, μπύρα, αντί να παίζεις τάβλι, world of warcraft και κάθε άλλο καμένο παιχνίδι και αντί να τρέχεις πίσω από κάθε τηλεορασή-χαζομάρα, κάνε μια επένδυση να διαβάσεις κανένα ιστορικό βιβλίο. Δεν λέω να εγκαταλείψεις κάθε συνήθεια σου, απλά βάλε στην ζωή σου το πρώτο βήμα της κοινωνικής αφύπνησης, γιατί απλά χωρίς ιστορική γνώση κάθε αγώνας και επανάσταση θα είναι πάλι κατευθυνόμενος. Απόδειξη αυτού, το γεγονός ότι συνεχίζουμε να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας κάτω από την σημαία των αιώνιων συνομοσιολόγων και μελλοντικών προδοτών μας.

Και φτάνω στο σημείο του πως μου προέκυψε αυτό το ποστ. Πως για πρώτη φορά συνειδητοποιήσα τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε σαν έθνος, ώστε να έχουμε μέλλον. Το συνειδητοποιήσα ακριβώς την στιγμή που ένας φίλος μου είπε “τι να κάνω μόνος εγώ?” όταν του είπα διάβασε κανένα ιστορικό βιβλίο, δες καμιά μελέτη για το τι έγινε σε χώρες που θεωρείς τρίτο κόσμο. Την στιγμή λοιπόν, που μου είπε τι να κάνω μόνος μου – δηλαδή ωχ αδερφέ που να ασχολιέμαι τώρα, συνειδητοποιήσα το πόσο σαν λαός περιμένουμε να μας σώσουν. Δεν υπάρχει τέτοια σωτηρία, δεν υπάρχει σωτηρία που δεν έχει διεκδικήσει σαν κοινωνία, σαν σύνολο. Δεν μπορεί να μένουμε στο μόνο ουαου?? σοβαρά έγινε αυτό? και πόσο δίκιο έχεις?? και μετά να πας να καίγεσαι στο gaming στην φράπα και στο lifestyle.

Tο σύνολο είναι η συλλογική δράση των μεμονωμένων ατόμων της. Δεν πρόκεται ποτέ να υπάρξει κοινωνική αφύπνιση, όταν ο καθένας από μας αρνείται να μπει στην διαδικασία. Δεν μιλάμε για επανάσταση, μιλάμε για ιστορική μελέτη πρώτα. Και όταν αρχίσεις να συνειδητοποιείς τους παραλληλισμούς, τότε θα θελήσεις να μάθεις και άλλα. Kαι το καλύτερο όλων, θα αρχίσεις να πρίζεις τον κοινωνικό σου κύκλο να ξεστραβωθεί και αυτό. Things will be set in motion, και συνολικά η κοινωνία θα αποκτήσει σταδιακά συνείδηση μια προϋποθέση για την ύπαρξη της εθνικής ταυτότητας.

Όταν υπάρξει κοινωνική συνείδηση, υπάρχει και μια αυτόματη κοινωνική απαίτηση για ποιοτικότερη ηγεσία. Είναι μια αμφίδρομη σχέση κατά την οποία ένας πολιτικός φοβάται τον έλεγχο από ένα συνειδητοποιημένο λαό και ο λαός αναδεικνύει ηγέτες με ευθύνη και εθνικό όραμα.

Είναι ακριβώς αυτό που κάθε κακόβουλος πολιτικός και κάθε λογής συνδιαλλαγόμενος με το κεφάλαιο φοβάται από το πρόβατα που ειδυλλιακά προτιμά να ηγηθεί. Συνεπώς, κάθε Έλληνας που συνεχίζει να πστεύει, ότι το να διαβάσει ένα ιστορικό βιβλίο, μια μελέτη είναι χάσιμο χρόνου, γιατί μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, είναι ένας ηττημένος Έλληνας και εν δυνάμει ένας προδότης των μελλοντικών γενεών, αν αυτές υπάρξουν. Και δεν υπήρξε άλλη εποχή στην ανθρωπότητα που η γνώση ήταν τόσο εύκολα προσβάσιμη.

Όλα αυτά τα λέω με πλήρη αυτοκριτική. Ήμουν ένας από αυτούς που δεν διάβαζε βιβλία γιατί στο σχολείο του μεταφέρθηκε εντελώς λάθος το τι είναι επικοδομητική ανάγνωση. Σταδιακά συνειδητοποιήσα την ανάγκη μου να διαβάσω και να μελετήσω ιστορία, γιατί με βάση την λογική πάντα ένιωθα τον παραλογισμό της ελληνικής πραγματικότητας αλλά και τον παραλληλισμό μας με άλλα έθνη που κατεληξαν στα νύχια των κεροσκόπων. Εκτός της λογικής, χρειάστηκα και την γνώση των βιβλίων για να επιβεβαίωσω και να ενισχύσω τη διαισθήση μου.

Έχοντας διαβάσει κάποια βιβλία πια, έχοντας διαβάσει και κάποια πράγματα στο ιντερνετ, έχοντας δει και κάποια video μπορώ να πω ότι σίγουρα έχω καλύτερη κοινωνική συνείδηση και σε σχέση με παλαιότερα μπορώ να συνδέσω την λογική με την ιστορία. Δεν υποστηρίζω ότι διαβάζω πάντα το σωστό ούτε ότι ξέρω οπωσδήποτε το σωστό και σίγουρα δεν είμαι ο καλύτερος πολίτης, αλλά τουλάχιστον έχω μια πιο σοβαρή και πιο υπεύθυνη αντιμετώπιση στα κοινωνικά και εθνικά ζητήματα από το εύκολο φταίνε όλοι οι άλλοι! Μπορεί και να κάνω λάθος αλλά έχω την δυνατότητα να διακρίνω την προσωπική μου ευθύνη.

Είμαι ένας από αυτούς που έχω απογοητευτεί από τους Έλληνες σε σημείο που έχω αποδεχτεί το καταδικασμένο μέλλον της χώρας. Για κάποιο λόγο όμως, παρόλη την απογόητευση αυτή, πάντα ασυναίσθητα είχα μια τάση να βρίσκεται στο δρόμο μου, οποιασδήποτε μορφή γνώσης που βοηθάει στην κατανόηση του τι συμβαίνει λάθος στην χώρα μας και τι συνέβη λάθος σε άλλες. Πάντα έβλεπα documentaries με τρομερό ενδιαφέρον, πάντα άκουγα φίλους με οποιαδήποτε ιστορική γνώση με έντονο ενδιαφέρον και πάντα ήμουν ο κακός αποδέκτης του ωχ αδερφέ όταν συζητάγαμε για κοινωνικά θέματα. Σίγουρα βοήθησε και το γεγονός ότι γνώρισα ένα άτομο που γνωρίζει αρκετά για βιβλία.

Κανείς δεν μας χρωστάει σωτηρία, κανείς δεν μας χρωστάει λύσεις. Μήπως ήρθε ο καιρός να αφήσουμε το κατηγορώ όλου του υπόλοιπου κόσμου και να μπούμε σε διαδικασία επιμόρφωσης? Που ξέρετε, ίσως συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα και ίσως αποκτήσουμε κάτι που λέγεται κοινωνική συνείδηση!

Δημόσιο Χρέος

image

Οίκοι Αξιολόγησης

Σας παραθέτω ένα post που διάβασα σχετικά με το τι είναι και πως ακριβώς δουλεύουν οι οίκοι αξιολόγησεις με απλές ορολογίες ώστε να καταλάβουν όλοι. Δεν έχω ελέγξει τις πηγές που αναφέρει ο αρθρογράφος αλλά αυτά που λέει φαίνονται αρκετά λογικά και απλά.

Αγαπητοί φίλοι σήμερα και λόγω της μεγάλης κουβέντας που έχει αναπτυχθεί σχετικά με νέα υποβάθμιση της οικονομίας μας, θα επιχειρήσουμε μια ανάλυση σχετικά με τους περίφημους οίκους αξιολόγησης. Είναι μια ενδιαφέρουσα μελέτη, με απλά λόγια, ώστε να μάθουν και αυτοί που δεν γνωρίζουν τι πραγματικά πρεσβεύουν.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Η ιστορία των οίκων αξιολόγησης ξεκινάει πριν από 100 χρόνια, όταν στις Η.Π.Α. ξεκίνησε η κατασκευή του τεράστιου σιδηροδρομικού δικτύου. Έπρεπε να βρεθούν επενδυτές ώστε να επενδύσουν τα κεφάλαια τους σε αυτό το πραγματικά δύσκολο εγχείρημα για την εποχή.

Εκείνη την περίοδο ο John Moody, ένας ιδιαίτερα αξιόλογος χρηματοοικονομικός αναλυτής, διέκρινε το πρόβλημα και ανακάλυψε τη λύση του, δημιουργώντας το 1909 την πρώτη εταιρεία αξιολόγησης πιστωτικών κινδύνων. Επινοώντας την αξιολόγηση με τα αρχικά γράμματα του αλφαβήτου, καθιέρωσε τη βαθμολογία ΑΑΑ (και τα παράγωγα της), η οποία έκτοτε υποδηλώνει το χαμηλότερο δυνατό ρίσκο, με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος ένας επενδυτής, όταν δανείζει τα χρήματα του σε μία επιχείρηση η ένα κράτος κλπ.

Το 1916, και αφού είχε κάνει την αρχή ο Moody, εισήλθε στο χώρο η Standard Statistics (η σημερινή Standard & Poor’s), ενώ ακολούθησε το 1924 η Fitch. Αυτό το ολιγοπώλιο κατέχει σήμερα το 95% της παγκόσμιας αγοράς.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Τόσο ο τζίρος, όσο και τα τεράστια καθαρά κέρδη των εταιριών αξιολόγησης, τα οποία πλησιάζουν το 40%, αναδεικνύουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη διαχρονική αξία της επιχειρηματικής ιδέας. Φυσικά και δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από το παιχνίδι ο γνωστός σε όλους μας Warren Buffet (αυξημένη πληροφόρηση, ενδεχομένως «έγκαιρη» γνώση των αξιολογήσεων πολλών εταιρειών κλπ – εάν τυχόν γνωρίζεις από πριν την «ύστερη» υποτίμηση της πιστοληπτικής ικανότητας μίας εταιρείας ή ενός κράτους, μπορείς να κερδίσεις τεράστια ποσά) ο οποίος επένδυσε την Moody’s, πράγμα το οποίο ερμηνεύει, σε κάποιο βαθμό βέβαια, ένα μέρος των πασίγνωστων επενδυτικών του επιτυχιών.

Σας παραθέτω έναν πίνακα που βρήκα online από το περιοδικό Der Spiegel ώστε να δείτε τους τζίρους των τριών αυτών εταιριών το 2008:


ΕΤΑΙΡΕΙΑ

ΤΖΙΡΟΣ $

ΚΕΡΔΗ $

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Standard & Poor’s

2.645.00.0000

1.055.000.000

8.500

Moody’s

1.755.000.000

748.000.000

3.900

Fitch Rating

882.000.000

246.000.000

3.000


Σε ποσοστά το 2008 η Fitch Rating είχε το 16%, η Moody’s το 39% και η Standard & Poor’s το 40%.

Σε ποσοστά το 2008 η Fitch Rating είχε το 16%, η Moody’s το 39% και η Standard & Poor’s το 40%.

Ανεξήγητο παραμένει το γεγονός ότι, οι υπόλοιπες ανεπτυγμένες οικονομίες όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση η Ιαπωνία κ.α. (εκτός της Κίνας που έχει δημιουργήσει τον δικό της οίκο αξιολόγησης Dagong Global Credit Rating ο οποίος μάλιστα υποβάθμισε την πιστοληπτική αξιολόγηση των ΗΠΑ στο Α- από ΑΑ) δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν ανάλογες εταιρείες, αφήνοντας στην κυριολεξία «έρμαιο» στις διαθέσεις των αμερικανικών εταιρειών αξιολόγησης τόσο τις επιχειρήσεις τους, όσο και τους δημόσιους τομείς τους (σκεφτείτε για παράδειγμα μία επιχείρηση ή ένα κράτος να βρεθεί στο στόχαστρο της Moody’s).

Τον Ιούνιο του 1999, όταν ξεκίνησε η συνθήκη της Βασιλείας ΙΙ, μέσα στα πλαίσια της οποίας επιβλέπονται τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, αποφασίσθηκε η «συσχέτιση» της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών, με τη «νόμιμη» αξιολόγηση των επενδυτικών τους τοποθετήσεων. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα δηλαδή, τα οποία επενδύουν σε «χρεόγραφα» με υψηλή πιστωτική αξιολόγηση, χρειάζονται να «δεσμεύουν» σημαντικά χαμηλότερα «εγγυητικά» κεφάλαια – οπότε μπορούν να πολλαπλασιάζουν τις πιστώσεις τους (ακολούθησε ο «χορός» της υπερχρέωσης και η απόλυτη ηγεμονία των εταιρειών αξιολόγησης).

Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι αυτό που ακολουθεί:

Σύμφωνα με του κανόνες της Βασιλείας ΙΙ, για την αγορά ενός επενδυτικού προϊόντος αξίας 1.000.000 €, με αξιολόγηση ΑΑΑ, η τράπεζα έχει την υποχρέωση να κατέχει ίδια κεφάλαια ύψους μόλις 5.600 € (περίπου 178 φορές λιγότερα). Εάν όμως η αξιολόγηση του προϊόντος μειωθεί στο Ba1, τότε η τράπεζα οφείλει να αυξήσει τα ίδια κεφάλαια της, για το ίδιο προϊόν, στις 200.000 € (μόλις 5 φορές λιγότερα, έναντι 178 του προηγουμένου).

Εάν η αξιολόγηση μειωθεί ακόμη περισσότερο, στο B1, τότε η τράπεζα είναι υποχρεωμένη να διατηρεί ολόκληρο το ποσόν (100%) σαν «αντίκρισμα» – επομένως, χρειάζεται 178 φορές περισσότερα ίδια κεφάλαια για ένα χρεόγραφο Β1, από ότι για ένα χρεόγραφο με την αξιολόγηση ΑΑΑ (ας φαντασθούμε εδώ τι σημαίνει για μία χώρα – η οποία έχει διαθέσει ομόλογα του δημοσίου της στις τράπεζες – η ενδεχόμενη υποτίμηση της πιστοληπτικής της ικανότητας: τόσο σε σχέση με το επιτόκιο που η ίδια πληρώνει, όσο και σε σχέση με τα επί πλέον κεφάλαια που πρέπει να δεσμεύσουν ξαφνικά οι τράπεζες που έχουν ήδη αγοράσει τα ομόλογα της).

Από το ανωτέρω παράδειγμα συμπεραίνουμε ότι η αξιολόγηση έχει άμεση σχέση τόσο με την κεφαλαιακή επάρκεια, όσο και με τον όγκο των συναλλαγών μίας τράπεζας αφού, όσο καλύτερη αξιολόγηση διαθέτουν τα προϊόντα (χρεόγραφα) στα οποία επενδύει, τόσο λιγότερα ίδια κεφάλαια χρειάζεται και τόσο περισσότερες πιστώσεις μπορεί να προσφέρει στους υπόλοιπους πελάτες της (χρηματοδότηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καταναλωτών κλπ). Αντιθέτως, όταν μειώνεται η αξιολόγηση των χρεογράφων, στα οποία έχει ήδη επενδύσει η τράπεζα, είναι υποχρεωμένη να «αποσύρει» πολλαπλάσιες πιστώσεις από την κανονική αγορά, έτσι ώστε να διατηρήσει την υποχρεωτική από τη νομοθεσία κεφαλαιακή της επάρκεια – με δυσμενείς επιπτώσεις αφενός μεν για την πραγματική οικονομία (πιστωτική παγίδα), αφετέρου δε για την ίδια (μείωση του τζίρου και των κερδών της).

Για τις υπόλοιπες επιχειρήσεις πλην τραπεζών, όσο καλύτερη αξιολόγηση έχουν, τόσο ευκολότερα δανείζονται από τις τράπεζες, τόσο χαμηλότερα επιτόκια πληρώνουν και τόσο φθηνότερες τιμές ή μεγαλύτερες πιστώσεις λαμβάνουν από τους προμηθευτές τους (επηρεάζεται ακόμη και η χρηματιστηριακή τιμή τους, αφού πολλά Επενδυτικά Ταμεία είναι υποχρεωμένα να τοποθετούνται μόνο σε τίτλους που διαθέτουν την υψηλότερη αξιολόγηση – ΑΑΑ).

Σχετικά με τις ασφαλιστικές εταιρίες, διαπιστώνουμε αντίστοιχες «επιδράσεις» – ιδιαίτερα δε σε αυτές που ασφαλίζουν, μέσω των CDS, επενδυτικά προϊόντα ή ομόλογα του δημοσίου. Τα ετήσια ασφάλιστρα δηλαδή ή τα «επιτόκια» (αποδόσεις) των CDS, διαμορφώνονται ανάλογα με την αξιολόγηση του ασφαλιζομένου (χε χε χε κάτι μου θυμίζει κάτι μου θυμίζει)

Όλα τα παραπάνω ισχύουν σε μεγάλο βαθμό και για τα κράτη, ο δανεισμός των οποίων, καθώς επίσης το επιτόκιο του, είναι «μεγέθη» απολύτως ανάλογα της αξιολόγησης τους – όσο χαμηλότερη είναι δηλαδή η αξιολόγηση τους, τόσο περισσότερους τόκους εισπράττουν οι πιστωτές τους για το αυξημένο ρίσκο τους (για παράδειγμα, όταν ένα κράτος δανείζεται 100 δις €, όσο περίπου δανειστήκαμε εμείς, τότε ένα 2% μεγαλύτερο επιτόκιο, σημαίνει 2 δις € επί πλέον ετήσιους τόκους) και τόσο δυσκολότερη είναι η πρόσβαση τους στις διεθνείς χρηματαγορές.

.Από την ανάλυση που ακολούθησε, μπορούμε να καταλάβουμε την τεράστια δύναμη και επιρροή των εταιρειών αξιολόγησης, οι οποίες ουσιαστικά αποφασίζουν για τις τύχες των τραπεζών, των επιχειρήσεων, των ασφαλιστικών εταιρειών, των νέων επενδυτικών προϊόντων καθώς (το σημαντικότερο) και των ίδιων των κρατών.

Φυσικά και μπορεί κάποιος να γυρίσει να πει πως μία τόσο ευαίσθητη χρηματοπιστωτική λειτουργία, όσο αυτή της αξιολόγησης, υπόκειται στον αυστηρό έλεγχο του κράτους, στο οποίο έχουν την έδρα τους οι συγκεκριμένες εταιρείες – αν όχι σε έναν διεθνή ελεγκτικό οργανισμό. Τα πράγματα όμως είναι τελείως διαφορετικά : Οι τρεις αυτοί οίκοι είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις με έδρα τη Νέα Υόρκη, οι οποίες δεν υπόκεινται στον έλεγχο κανενός και η μοναδική τους υποχρέωση είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους τους.

Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι οι όποιες αξιολογήσεις τους δεν χρειάζεται καν να είναι σωστές. Απλά εκφράζουν την υποκειμενική άποψη τους – κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτήν των δημοσιογράφων του οικονομικού Τύπου, οι οποίοι αναλύουν εισηγμένες ή άλλες επιχειρήσεις, χωρίς να αναλαμβάνουν την παραμικρή προσωπική ευθύνη και χωρίς να ελέγχονται από κάποιους ειδικούς για τα αναγραφόμενα τους. Αυτό ακριβώς το γεγονός (επειδή δηλαδή εκφράζουν απλά τις υποκειμενικές απόψεις τους «επιφυλασσόμενες»), δεν μπορεί κανένας δημόσιος ή άλλος οργανισμός να τις καλέσει σε απολογία – πόσο μάλλον να τις κατηγορήσει ή να καταθέσει αγωγές εναντίον τους. Επί πλέον οι εκτιμήσεις τους πληρώνονται από τους χρεώστες: από αυτούς δηλαδή που ζητούν να αξιολογηθούν για να δανειστούν χρήματα και όχι από τους πιστωτές τους, οι οποίοι τους δανείζουν.

Είναι απολύτως άξιο αναφοράς ότι μεταξύ των ετών 2003 και 2006, ο όγκος των CDO’s τετραπλασιάστηκε, ξεπερνώντας το 1 τρις $ σε ετήσια βάση. Αν και κανένας δεν καταλάβαινε τι αγόραζε (άλλωστε ήταν ρεαλιστικά αδύνατον να γίνουν σωστά τόσες πολλές αξιολογήσεις, από τρεις μόνο εταιρείες), οι πάσης φύσεως επενδυτές, αρκούνταν στην αξιολόγηση ΑΑΑ, η οποία υποδηλώνει σχεδόν μηδενικό ρίσκο και δεν ερευνούσαν τίποτα παραπάνω. Έτσι, από ένα μικρό κομμάτι της συνολικής αγοράς, δημιουργήθηκε μία τεράστια μηχανή παραγωγής «σκοτεινών» χρημάτων, καθ’ όλα νόμιμων, η οποία συνεπήρε τα πάντα στην καταστροφική πορεία της.

Έτσι το 2006, σχεδόν το 44% του τζίρου των εταιρειών αξιολόγησης προερχόταν από τα δομημένα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, στα οποία οφείλονταν το 80% των συνολικών κερδών τους. Στην πραγματικότητα, πριν ακόμη «εκδοθεί» ένα τέτοιο δομημένο προϊόν, με στόχο την πώληση του στην αγορά, οι εκδότριες τράπεζες «ρωτούσαν» για την αξιολόγηση του – ουσιαστικά ενημερώνονταν για το πώς θα έπρεπε να «κατασκευασθεί», έτσι ώστε να αξιολογηθεί, εκ μέρους μίας από τις τρείς εταιρίες αξιολόγησης, με ΑΑΑ.

Φυσικά, οι εταιρείες αξιολόγησης «βοηθούσαν» στη σωστή «κατασκευή» (αντί να ελέγχουν δηλαδή εκ των υστέρων το προϊόν, έδιναν εκ των προτέρων τις «προδιαγραφές» του) αφού, αμέσως μετά την εισαγωγή του προϊόντος, εισέπρατταν το 50% της αμοιβής τους -μέχρι και 500.000 $.

Τελειώνοντας την ανάλυση για τους οίκους αξιολόγησης και τα εγκλήματα κατά κρατών και επιχειρήσεων που συντελούνται θα αναφέρω κάποια παραδείγματα:

  1. Το δομημένο ομόλογο «Balta 2006-8 1Α2», το οποίο εμπεριέχει ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης των Η.Π.Α. (subprime), σε μία καινούργια «συσκευασία». Το «χρεόγραφο» αυτό, αξιολογήθηκε το Μάρτιο του 2008 με ΑΑΑ – δηλαδή θεωρήθηκε τόσο σίγουρο, όσο ένα βιβλιάριο καταθέσεων. Τέλη Αυγούστου του 2008, οι ίδιοι αναλυτές αξιολόγησαν το ίδιο προϊόν με Β3 - 14 «σκάλες» χαμηλότερα και επομένως ως προϊόν υψηλού ρίσκου. Αυτό το χρόνο (2009), η αξιολόγηση του είναι πια Ca– δηλαδή, είναι σχεδόν άνευ αξίας και οφείλει να «αποσβεστεί» (ως ζημία) από τις τράπεζες ή τους επενδυτές που το αγόρασαν.
  2. Η Lehman Brothers είναι ένα ακόμη εξαιρετικό παράδειγμα. Μία μόλις ημέρα πριν “σκάσει” το μεγάλο αυτό κανόνι οι τρεις οίκοι είχαν την αξιολόγηση τους αμετάβλητη σε Α, Α2 και Α+.

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τρεις ιδιωτικές εταιρίες ΜΗ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία και είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ τους αν θα καταστρέψουν η θα εκτινάξουν στα ύψη (με βάση πάντα τα συμφέροντα τους) ένα κράτος η μία επιχείρηση. Στην παρούσα φάση θέλουν την Ελληνική οικονομία όσο το δυνατόν χαμηλότερα, τα ομόλογα μας όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη απόδοση ώστε να εγγράψουν σε όχι και πολύ μακρύ χρονικό διάστημα ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ. Μην ξεχνάτε ότι ήδη οι τιμές των Ελληνικών μετοχών βρίσκονται σε επίπεδα ίσως και κατώτερα του 1997 ΔΗΛΑΔΗ ΑΡΚΕΤΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ διαπραγματεύονται σε εξευτελιστικά επίπεδα. Όταν θα ολοκληρωθεί το “μάζεμα” τότε να είστε βέβαιοι ΩΣ ΔΙΑ ΜΑΓΕΙΑΣ θα αρχίσουν οι αναβαθμίσεις και το Χρηματιστήριο ΔΕΝ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΕ ΕΣΑΣ, ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ, να μπείτε χαμηλά. Θα ξυπνήσετε στις 3.000 μονάδες και τότε θα είναι ήδη αργά…….

Τελειώνοντας σας παραθέτω αναλυτικά τι σημαίνει το κάθε επίπεδο αξιολόγησης:

Standard & Poor’s ratings levels explained in terms of likelihood of credit repayment
extremely strongAAA
very strongAA+/AA/AA-
still strongA+/A/A-
weakened capacityBBB+/BBB/BBB-
significant speculative characteristicsBB+/BB/BB-
more vulnerableB+/B/B-
currently vulnerableCCC+/CCC/CCC-
in defaultD
Source: Standard & Poor’

Πηγές που χρησιμοποίησα για το άρθρο

Der Spiegel

Βασίλης Βιλιάρδος

Με εκτίμηση

Leader1975

Πηγή

Ημερολόγιο Απεργιών

Επιτέλους ήρθε το ημερολόγιο απεργιών!

Special guest stars, τα ΜΜΜ!

Λεφτά υπάρχουν! Που όμως?

Από τον καθηγητή οικονομικών του Γιώργου Παπανδρέου. Μια απλή συσχέτιση πληθυσμιακών ποσοστών  και των οικονομικών τους, πάντα σε σύγκριση με τα απαιτούμενα λεφτά εξυγίανσης μιας οικονομίας.

Το βίντεο δεν παίζει στην Γερμανία

Διαβάστε περισσότερα εδώ.

Night Sky

Είναι τέλειο το παιχνιδάκι.

Μπράβο στην Nifflas’ Games που το έκανε port σε PC από το αντίστοιχο της Nintendo.

Ο Αιώνιος Πόλεμος

Ο Αιώνιος Πόλεμος είναι το τελευταίο βιβλίο του 2010 που διάβασα. Μου το έδωσαν σαν επιστημονικής φαντασίας και πιθανά γιατί έχει αντιπολεμικό θέμα.

Διαβάζοντας στην αρχή ούτε αισθάνθηκα το επιστημονικής φαντασίας αλλά και το αντιπολεμικό του, όχι ότι δεν το καταλάβαινες αλλά μου φαινόταν κάπως αποτυχημένο.

Όσο προχώρησα στην ανάγνωση και μετά το ένα τρίτο του βιβλίου, σίγουρα μου κινήθηκε η περιέργεια για το τι θα γίνει. Τελικά είναι ένα άξιο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, όχι τόσο με εξωγήινους αλλά κυρίως γιατί αποδίδει με ένα έξυπνο αλλά έμεσο τρόπο, ένα ταξίδι στο μέλλον της ανθρωπότητας. Αυτό για μένα είναι το δυνατό στοιχείο του βιβλίου.

Το αντιπολεμικό, συνεχίζω να το θεωρώ αποτυχημένο. Βέβαια για μένα, αυτό δεν θα ήταν κανένα πρόβλημα αν ο συγγραφές δεν επέμενε στην εισαγωγή περί του αντιπολεμικού του σεναρίου.

Στο θέμα των περιγραφών που εγώ δεν εκτιμώ, δυστυχώς έχει αρκετές και λεπτομερείς. Επίσης χαρακτηρίζεται από πολύ μεγάλες δόσεις technobubble, ένας όρος που δημιουργήθηκε ειδικά για το Star Trek.

Συνολικά ένα καλό βιβλίο και με ένα σενάριο που σε κρατάει γιατί απλά θες να δεις τι θα γίνει σε ένα άτυπο ταξίδι χρόνου!

Ροκ Μεταλ Διασκέδαση

Πριν από λίγο κάναμε ένα απολογισμό για τα μαγαζιά που παίζουν ροκ μεταλ στην Αθήνα, και νομίζω ότι ήταν απογοητευτικός.

Την τελευταία φορά που το είχα σκεφτεί είχαμε:

  • Wizzard επί της Κιφησίας. Έκλεισε γιατί πλακωθήκαν από όσο ξέρω οι ιδιοκτήτες …. Επεξεργάστηκε γιατί διάφορα σχόλια με διόρθωσαν.
  • Blue Monday αν το θυμάμαι καλά στο Μαρούσι. Δεν παίζει καλή μουσική για μένα και γενικώς δεν μαρέσει.
  • Outlaw στον Νέο Κόσμο. Έκλεισε δεν θυμάμαι γιατί.
  • Texas στην Ιπποκράτους ή στην Γαμβέτα όπου δηλαδή τύχαινε να βρίσκεται ανά περιόδους. Έκλεισε.
  • Underworld bar στην πλατεία Εξαρχείων γωνία με Θεμιστοκλέους. Κλειστό το βρήκα, οριστικά φαινόταν
  • Τιθώρα στα Πατήσια. Το κλαμπ από χώρο είναι τραγωδία αλλά το καφέ/μπαρ του είναι μια χαρά και με εξαιρετικές τιμές. Δεν παίζει όμως πάντα καλή μουσική.

Αυτά ήξερα πριν το τελευταίο απολογισμό:

Τώρα από όσο ξέρω υπάρχουν τα

Roi Mat στην Σολωμού που δυστυχώς το πέτυχα κλειστό και δεν έχω άποψη

Legacy στο Ψυρή. Η και καλά συνέχεια του Wizzard. Άθλιος χώρος κατά την γνώμη μου. Μου ήθελε και τρύπα στον πάνω όροφο σαν το Wizzard.

Underworld καφέ/μπαρ στα Εξάρχεια. Μια ζωή καφρίλα death δεν την παλεύω.

Fox στο γκάζι. Όσες φορές έχω περάσει απέξω δεν γούσταρα μία να μπω.

Le Roi στο Χαλάνδρι. Μακράν το καλύτερο μαγαζί και για αυτό το άφησα και τελευταίο. Εξαιρετικό σέρβις, μια χαρά πρόγραμμα από κλασσικό και σύγχρονο ροκ και όσο περνάει η ώρα θα βάλει και κανένα πιο προς metal πάντα όμως στα όρια του Heavy. Η διακόσμηση δεν μαρέσει πολύ και δυστυχώς δεν έχει ποικιλία από μπύρες. Πιο συγκεκριμένα δεν έχει weiss που απασχολεί εμένα. Έχει όμως μια συρώμενη οροφή που την ανοιγοκλείνει ανά φάσεις για να ανανεώνεται ο αέρας και να φεύγει η κάπνα, γιατί στο θέμα αυτό μια ζωή ουγκάντα θα είμαστε.

Έτσι όπως το βλέπω εγώ αυτή την στιγμή το Le Roi είναι μονόδρομος στην διασκέδαση μου, για ροκ/μεταλ ύφος. Δεν ασχολούμαι και πολύ έντονα, αλλά από ότι βλέπω και από ένα φιλο έτσι ζεστό στην Μέταλ εκτός Legacy δεν υπάρχει και τίποτα άλλο σοβαρό. Άντε και κανένα Revenge Of Rock στο οποίο δύο φορές που έχω πάει είχε live που δεν γουστάρω. Δυστυχώς, εκτός και αν κανένας φωτήσει το τουνελ με καμιά πρόταση, το θέμα ακούω δυνατά ροκ/μεταλ μουσική θα είναι αποκλειστικότητα του αυτοκινήτου και του σπιτιού.

Εξάρχεια

Είχα καιρό να κατέβω Εξάρχεια και ομολογώ ότι μετά από πάρα μα πάρα πολλά χρόνια είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι ότι το σχέδιο Αστερίξ – Κατοικία των Θεών λειτουργεί στην περιοχή.

Κατέβηκα Κυριακή και ήταν και 2η Γενάρη με σκοπό να πάω σε κάποιο ροκ μεταλ μπάρ άντε κλαμπ. Σκοπεύαμε να πάμε στο ROI MAT. Κλειστό μάλλον για την μέρα.

Άντε λέμε πάμε Underworld στο μπαρ, γωνία με την πλατεία. Κλειστό εντελώς.

Γαμβέτα, στο παλιό texas που έχει άλλαξει τόσους ιδιοκτήτες, κλειστό και εκεί.

Texas στην Ιπποκράτους κλειστό και αυτό.

Το μόνο ανοιχτό μαγαζί, το Underground το μαγαζί για καφέ που όμως παίζει ατελείωτα death και δεν την παλεύω ούτε εγώ.

Τελικά καταλήξαμε Όστρια, που έχει κάνει και ανακαίνιση στον ισόγειο. Τουλάχιστον εγώ τώρα το είδα. Νέκρα γενικά και στο μαγαζί αυτό και λίγο άθλιο σέρβις.

Έχω την αίσθηση ότι στα Εξάρχεια δεν έχει μείνει τίποτα. Η γειτονιά έχει μετατραπεί μάλλον σε κάτι προς μεζεδοπωλεία φάση για ρακόμελα. Έχει και αρκετά μαγειρία και κάτι ξέμπαρκα μπαρ, λίγο τρύπες για μένα που γίνόταν απλά χαμός μέσα.