Η αλήθεια!

Μετά από κλασσικές συζητήσεις με ένα φίλο, που γενικά δεν λέει και λάθος πράγματα, εγώ θέλω να ρωτήσω.

Τόσο δύσκολο ειναι να λεει ο κόσμος την αλήθεια και να την δέχεται?

Έστω κάποιος σου λέει κάτι που πιστεύει ως δικιά του αλήθεια. Δύο πράγματα συμβαίνουν. Ή έχει δίκιο συνεπώς το πρόβλημα δεν ο άνθρωπος που την λέει αλλά η ίδια η αλήθεια. Κοινώς don't shoot the messenger.

Στη δευτερη περίπτωση λέει μαλακίες, συνεπώς δεν υπάρχει κανένας παράγοντας για δημιουργία πρόβληματος καθώς υπερσπίζεσαι την θέση και όλα τελειώνουν κυριλέ.

Τώρα αν υπάρχει κακή διάθεση από τον άλλον, τότε συνήθως δεν υπάρχει ακριβώς αλήθεια μόνο, συνεπώς έχουμε πρόβλημα. ΤΟ μαγικό είναι να σκεφτείς ότι αν πειραχθείς τότε παρόλη την κακία, κάποιο πρόβλημα σε προσωπικό επίπεδο υπάρχει που πρέπει να αντιμετώπίσεις παρόλο που ο αγγελιοφόρος είναι μαλάκας για τον τρόπο που επέλεξε. Αν έχει όμως άδικο, ΡΟΜΠΕΙΝ ΞΕΚΟΥΜΠΟΤΕΙΝ τον κάνεις.

Βέβαια ο φίλος έχει ένα δίκιο όταν λέει ότι δεν μπορείς να πας να πεις σε ένα πχ κουλό / κουτσό, ότι ειναι μπλα μπλα. Βέβαια νομίζω ότι κάποιος που έχει πρόβλημα θα προτιμήσει την καλοπροαίρετη ειλικρίνια από το γλύψιμο και ψέμα. Εφόσον πάντα η πρόθεση ειναι χωρίς κακία.

Δευτερο παράδειγμα. Μετά από νταλαβέρι με το άλλο φύλλο, αυτό/η είναι ιδιαιτέρω απογοητευμένο και φυσικά θα μου πει ότι υπήρξα το χειρότερο σεξ που έχει κάνει. Αουτσ πονάει!!! Ειδικά αν ειμαι και νέος στο αντικείμενο ίσως και να με στιγματήσει μια ζωή. Τραβηγμένο παράδειγμα από το παλικάρι αλλά δεν έχει και άδικο. Η αποψη μου ειναι ότι καταρχήν όσο και αν με πονέσει που θα πονέσει,αυτό που πρέπει να μου μείνει είναι να βρω τι έκανα λάθος και να βελτιωθώ. Από την άλλη, ο φορέας του είσαι χάλιας στο σεξ, κρίνεται από το γιατί το λέει αυτό. Αν το είπε για να με πικάρει, τα είπαμε παραπάνω και θα ταπούμε και παρακάτω. Fuck him. Αν τώρα το λέει με καλή προαίρεση ώστε να μην υποφέρει και άλλος στα χέρια μου, τότε σίγουρα η κριτική του πρέπει να ακολουθείται από αιτιολόγησει και προτάσεις. Η στείρα ισοπεδωτική κριτική , ΧΕΛΛΛΟΟΟΟΟΟΟ, δεν έχει καμιά αξία και ας ειναι το σήμα κατατεθέν του πολιτικού μας σκηνικού. Τώρα αν πχ υπάρχει επι της ουσίας πρόβλημα, που δεν λύνεται πχ έλειψη εφοδίων, τότε σίγουρα τα πράγματα ειναι σκούρα και αν ειναι να ειπωθεί κάτι, το πιο σημαντικό θα ειναι ο τρόπος. Το αν πρέπει να ειπωθεί ίσως σε αυτή την περίπτωση η outfront αλήθεια να μην είναι και ότι καλύτερο. Αλλά σε αυτή την περίπτωση. Στην περίπτωση όμως που υπάρξει πίεση, ίσως μιλόντας και έξω από το χορό θα επιμείνω ότι η αλήθεια ειναι σίγουρα προτιμότερη καθώς δεν δημιουργεί αυταπάτες και κούφιες προσδοκίες που θα πονέσουν περισσότερο. Τέτοιες ανάλλογες περιπτώσεις όμως ειναι πολύ τραβηγμένες, και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται σαν πιπίλα του "ανάλλογα την περίπτωση" για αποφυγή της αλήθειας.

Σημασία έχει λοιπόν, το γιατί σου λέει κάποιος κάτι. Αν αυτό που θα μου πει θα με ενοχλήσει, ας ειναι αν το παλικάρι έχει καλό σκοπό. Δηλαδή πχ να διορθωθώ. Δεν λέω όταν δεν πειράζεσαι. Φυσικό ειναι να σπαστείς, αλλά ειναι πανεύκολο να κατηγορήσεις τον άλλον από το να δεις την πραγματικότητα, δηλαδή το πιθανό δίκιο πίσω από αυτό που ενόχλησε. Αν η πρόθεση ειναι η απλή ειλικρίνει τότε κάθε κριτική καλοπροαίρετη.

Ειλικρινά έχω σπαστεί με το ανάποδο στην κοινωνία. Έλεος. Όλοι λένε θέλω να μου λες την αλήθεια αλλά ουσιαστικά εννοούν να μην ακούσουν τίποτα που να τσούζει. Όμως η επιλεκτική αλήθεια ειναι και επιλεκτικό ψέμα. Δηλαδή κάποιος που αποφασίζει να μην λέει την αλήθεια κατεπιλογή, μπορεί να εμπιστευτεί ότι θα την πει όταν έχει σημασία? Η απόκρυψη τμηματική ή ολόκληρη της αλήθειας ειναι κυριολεκτικά σαν να λες ψέματα, γιατί ο άλλος χάνει την εμπιστοσύνη στα λόγια σου.

Ειδικά στα σημαντικά θέματα δεν υπάρχει γκρι. Υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο για να ειναι και πλήρως ξεκάθαρα τα πράγματα, και να ξέρει ο καθένας που βαδίζει.