Ποιότητα Ζωής

Λίγες μέρες πριν, χρειάστηκε το πρωί να οδηγήσω μια ώρα και ένα τέταρτο για να φύγω από ένα σχετικά ωραιο ήσυχο μέρος της αττικής για να έρθω στην δουλειά μου. Μέχρι και τον Νεέμβρη έκανα κάθε μέρα 1 ώρα το πρωί σε κίνηση για 10 χλμ για να έρθω από το σπίτι που έμενα των γονιών μου στην εταιρεία που δουλεύω και φυσικά αλλη μια για επιστρογή πάντα μέσα στην κινηση.

Πρόσφατα, τον Νοέμβρη μετακόμισα εξαιρετικά κοντά στο χώρο εργασίας μου και μολις μια εβδομάδα μετά είχα ξεχάσει το καθημερινο μαρτύριο. ΤΟ θυμηθηκα όμως εκείνο το πρωί και την ώρα που οδηγαγα, δηλαδή συναγωνιζόμουν τους πεζούς σε ταχύτητα, σκεφτόμουν οτι πραγματικά έχω πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής από πολλούς αθηναίους γιατί επέλεξα να κάνω το αυτονόητο. Να μένω εστω και με ενοικιο όχι υπό την προστασία των γονιών μου και το έτοιμο φαγητό, αλλα αυτόνομα κάπου που να διευκολύνει πραγματικά την καθημερινότητα μου. Και ειλικρινά θεωρώ θυματα της ζωής όλους τους υπόλοιπους που για κάποιο περίεργο λόγω (πέρα του οικονομικού) μένουν με τους γονείς τους, κάνουν 2 ώρες κάθε μέρα στο δρόμο και γενικά ταλαιπωρούνται για να μην δώσουν ενα ενοίκιο ή λιγότερο έστω και με συγκατοίκηση για να βελτίωσουν απίστευτα την ζωή τους.

Και δεν ειναι μονο η ευκολία προσπέλασης στον εργασιακό χώρο. Είναι τα πολλά που σου προσφέρει ένα ανεξάρτητο σπίτι στο οποίο δεν δίνεις λογαριασμό σε κανένα. Πέρα από το πρήξιμο με γονείς, που αντε πες δεν υπάρχει πάντα, ειναι αυτονόητο το γεγονός ότι για την πλέον αυτονοητη ανάγκη ενός ανθρώπου, το σεξ δηλαδή, πρέπει να γινει ολοκληρο σχέδιο χρηματικο και οργανωτικο για να το έχεις αφοβα.

Συνεπώς πραγματικά λυπάμαι όλους όσους βγάζουν 1000 ευρώ και πάνω και απλά δεν παίρνουν την ζωή στα χέρια τους. Και φυσικά από δικαιολογίες πολλές αλλα όποιος ξέρει και μετρά ξέρει οτι με 1000 ευρώ το μηνα δεν ζεις βασιλικά, αλλα ζεις μια χαρά μαζί με το ενοίκιο. Τόσο θέλω εγώ δηλαδή φυσικά ψωνίζοντας για να μαγειρέψω. Και έχω και αυτοκινητο και ασφάλεια. Βεβαια δεν καπνίζω αλλα ο καθένας έχει τις ανάγκες του.

Δεν επεκταθώ στα πλεονεκτημα στην ζωή που έχει μακροπρόθεσμα καθώς επανειλημένα έχω κράξει για την χαζομάρα της ελληνικής οικογένειας. Χθες συζήτηγα για αυτο με 2-3 34άρηδες, οι οποίοι ίσως να μην είχαν καταλάβει ποτε, το γιατι έχουμε 60% διαζύγια τα δυο πρώττα χρόνια έγγαμου βιου. Κανείς δεν λογαριάζει οτι οταν δεν έχεις μάθει να στερήται λεφτά, χρόνο για προσωπικές υποχρεώσεις και ανάγκες, θα ειναι απίστευτα δύσκολο να το κάνεις για κάποιον/α ή και για ένα παιδί. Αρα γκρινια τσακωμάρα και φυσικά χωρισμός που πλέον ειναι ηθικά αποδεκτός στις πρώτες δυσκολίες οικονομικές και προσωπικές.Οταν βεβαια χρησιμοποιήσεις την λέξη ενας καλομαθημένος κακομαθημένος συνήθως παρεξηγούνται. Πάντως χθες αφου έσκασα την βόμβα νομίζω οτι ταρακουνήθηκαν λίγο, αλλα όχι ότι πιστεύω οτι θα αλλάξει κάτι.

Τα παραπάνω συγνώμη αλλά ειναι μελλονική ποιότητα ζωής. Αν δεν μπορείς να φροντίσεις αυτό για την ζωή σου, τότε υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα στον χαρακτήρα σου.

Βεβαια η γκρίνια πάει συννεφό έτσι? Κανείς όμως να πράξε? Να κάνει το αυτονόητο? Αρκεί που η μαμάκα θα εχει έτοιμο το φαγητο, θα μας σιδερώσει και θα ειμαστε όλοι χαρούμενοι κατω από την τρομερή ομπρέλα προστασίας και διαιώνισης της μαλακίας που λέγεται θεσμός ελληνικής οικογένειας και φούστα της μαμάς ή μπαμπά. Και ειναι φούστα του μπαμπά, όταν ένας άνδρας δεν αντιλαμβάνεται κάποιες αυτονόητες ανάγκες αναξερτησίας ειδικά του αγοριου του, καθώς κακώς αλλά οκ, γνωστά τα κολήματα των ελληνων μπαμπάδων με τις κόρες. Οι γυναίκες ειναι εξαρχής κοινωνικά ή μη, με την ανάγκη της εξάρτητησης από κάπου, αν και αν θέλουν ισότητα στα παραπάνω δεν χωράνε δικαιολογίες και διαφοροποιήσεις. Οι άνδρες όμως? Εϊναι δυνατόν ένας άνδρας να μένει μετά το τέλος της αναγκαστικής συμβιωσης με τους γονείς του? Υπάρχουν φιλες μου, που δικαίως λένε ότι αν το αγόρι που τους πλησιάσει μετά από μια ηλικία μένει με τους γονείς ούτε θα ασχοληθούν.