Πολίτης Δημοκρατίας

Διαρκώς ακούω γιατί ψηφίζουμε τους ίδιους ανθέλληνες πολιτικούς ξανά και ξανά!

Διαρκώς ακούω ότι η τιμωρία του πολιτικού έρχεται με την μη ψήφιση του!

Όπως έχω πει ότι οι Έλληνες δεν έχουμε πάρει χαμπάρι του γιατί έχουμε φτάσει όπου φτάσαμε. Εϊμαστε ανίκανοι να αποδεχτούμε τις ευθύνες που έχουμε σαν λαός και απλά κατηγορούμε τους κλέφτες πολιτικούς που ψηφίζουμε και ξαναψηφίζουμε. Του λέμε μπράβο που μας κλέβουν αλλά γκρινιάζουμε κιολας επειδή μας κλέβουν.

Δεν θα περιοριστώ στον παραλογισμό του παραπάνω όσο σε κάτι που συνειδητοποιήσα ακόμα περισσότερο με αφορμή μια κουβέντα που είχα με τον μοναδικό ένστολο άνθρωπο που εκτιμώ και συμπαθώ.

Το συγκεκριμένο παιδί λοιπόν επέμενε ότι η μοναδική δύναμη που έχεις σαν πολίτης είναι η περιοδική υποχρέωση που έχεις να ψηφίσεις. Και λέω εγώ. Αντε οκ, έκανα την μαλακία και ψήφισα κάποιον που με ξεγέλεσε. Πρέπει να περιμένω 4 χρόνια πριν τον τιμωρήσω? Και το πιο εξωφρενικό, πως είναι δυνατόν αυτός να έχει το θράσος να ξαναείναι υποψήφιος.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε αντιληφθεί τις υποχρεώσεις μας σαν πολίτες μιας δημοκρατίας, ανεξαρτήτως ότι δεν έχουμε δημοκρατία αλλά ένα σύστημα εκπροσώπησης από κάποιους που θεωρητικά εμπιστευτήκαμε για κάποια χρόνια.

Οκ κάναμε το λάθος και εμπιστευτήκαμε ένα πολιτικό που μας πούλησε παραμύθια. Κάνει λοιπον την ταρζανιά και γίνεται γνωστό? Που ειναι ο κρατικός φορέας που θα τον τιμωρήσει? Και πριν μου πείτε για την βουλευτική ασυλία, που ήταν ο νομοθετικός/δικαστικός φορέας που θα έκρινε αντισυγματικό τον νόμο της βουλευτικής ασυλίας?

Η δύναμη που ειχαν οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν η ικανότητά τους να απεργούν προστατευμένα για το κοινό καλό? Είχαν επίσης την δύναμη να προστατεύουν τα δικαιώματα των ιδιωτικών υπαλλήλων, όπως την απεργία, διεκδικώντας έτσι την κοινωνική αλληλεγγύη και κατανόηση όταν θα πατάγαν πόδι στον εκάστοτε κλέφτη, ανθέλληνα πολιτικό? Ουτοπικό? Μάλλον όχι αν δει κανείς πως οι Γάλλοι γονατίζαν το κράτος όταν μια μερίδα της κοινωνίας τους θιγόταν και έπειθαν τους υπόλοιπους για την αδικία. Όλοι μαζί, δείχναν αλληλεγγύη και δεν είχαν την μονιμότητα τους οι δημόσιοι υπαλληλοι της Γαλλίας. Αντί για τα παράπανω βεβαια να μην πω τι έκαναν οι δικοί μας δημόσιοι υπάλληλοι πάντα ζητώντας την κατανόηση της υπόλοιπης κοινωνίας.

Υπάρχει κάτι που λέγεται κοινωνικός αυτοματισμός. Όταν η κοινωνία θέτει τα επίπεδα λειτουργίας της, αυτόματα φαίνονται και ποιοι ειναι διατεθημένοι να κυβερνήσουν και να κριθούν με τα επίπεδα αυτά. Εθιξες τον συμφέρον της χώρας? Κοινωνική κατακραυγή. Δεν αναφέρομαι καν στην ποινική ή αστική ευθύνη. Μιλάμε για κατακραυγή. Ποιος θα ξανατολμήσει να μην παραιτηθεί? Ποιός θα τολμήσει να ξαναβάλει υποψηφιότητα. Ποιο κόμμα αν θέλετε θα τολμούσε να διαγράφει κάθε μέλος του που θα διαφωνούσε με μια από τις απόψεις του αρχηγού του, εφόσον αυτό έθιγε το συμφέρον αυτών που υποτίθεται εκπροσωπούσε?

Έλληνες και ειδικά όλοι εσείς που είχατε άμεσοι ή έμμεσοι σχέση με το δημόσιο, εμείς φταίμε. Όσο δεν δέχεστε ότι εμείς είχαμε το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, τίποτα δεν θα άλλξει.

Αλλά τι να περιμένεις από ένα λαό που στην σύγχρονη ιστορία του έχει δείξει εκτός από μεγάλο θάρρος και απίστευτό παρτακισιμό. Ναι ρε, το τεράστιο ΕΓΩ μας ειναι η μεγαλύτερη μας αδυναμία και σίγουρα όσοι μελετάνε ψυχολογίες το ήξεραν και πατήσαν πάνω σε αυτό.

Μια κοινωνία μου πορεύεται ακόμα και στην διαμαρτυρία πάντα με βάση το ατομικό της συμφέρον του κάθε πολίτη, δεν έχει καμιά ελπίδα! Είναι τόσο απλό.