Εκτακτά στο Νοσοκομείο!

Αντε πάλι, δυστυχώς το ΙΚΑ με καραδοκεί. Να φανταστείς είχα ειδική κατηγορία για το ΙΚΑ, αλλά την κατήργησα. Πόσο λάθος είχα κάνει.

Πάμε από την αρχή.

Την Παρασκευή στο μπάσκετ σκοτώθηκα. Γύρισα το πόδι μου με επιστραγαλίδα, ένας θεός ξέρει πως. Πόνεσα πραγματικά αλλά επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά πόσο γάιδαροι και απαθείς είμαστε σε αυτή την χώρα για τους συμπολίτες μας. Από την Παρασκευή το είχα φοβηθεί το πράγμα και δεν μπορούσα να το πατήσω με τίποτα. Ειδικά από το γήπεδο μέχρι το αυτοκινητό μιλάμε ούτε ένας να βοηθήσει, να πει να σε πάω με αυτοκινητό στο αυτοκίνητό σου.

Συνηθως στα διαστρέμματα, πονάει πολύ μόλις το χτυπήσεις και την επόμενη, αλλά γενικά δεν είναι ότι δεν μπορείς να το πατήσεις καθόλου. Αφού σε ρίξη συνδέσμου, έχω γυρίσει από το γήπεδο σπίτι μια απόσταση 500 μέτρων και στην συγκεκριμένη φάση δεν μπορούσα απλά να πατήσω το γκάζι στο αυτοκίνητο.

Το Σαββάτο λοιπόν επέμενε το πράγμα, και πήγα με δύο φίλους νοσοκομείο, στο Γεννηματά. Η μιά φίλη είναι και γιατρέσα της ειδικότητας. Πάμε λοιπον στο νοσοκομείο, χαρτάκι στην υποδοχή για αναμονή στο ορθοπαιδικό. Εννοείται ότι με ρώτησαν τι έχω και εννοείται ότι το έκανα όλο κουτσό το θέμα, μέχρι να παρκάρει ο φίλος και να έρθει η φιλη γιατρέσσα. Τους λέω τα καθέκαστα και μου λένε θα σε δει ο γιατρός στο τάδε.

Μέχρι εδώ καλά, και κυριλέ σχετικά το μέρος. Φτάνει λοιπόν μετά από μια μιση ώρα να με δει ο ορθοπαιδικός, εννοείται ειδικευόμενος που βασικά αναλλώνεται στην χαρτούρα λες και σπουδάζει γραμματέας. Χωρίς πολλά πολλά μου γράφει ακτινογραφία!

Πάει λοιπον η φιλη σε άλλη γραμματεία να της το αποδεχτούν, και κάπου μαθαίνει να πάμέ ήδη να πάρουμε αριθμό από το ακτινολογικό. Και ναι είχε δίκιο, και ευτυχώς δεν κάναμε 10 χρόνια στο ακτινολογικό. Γυρνάμε προς τον ορθοπαιδικό, και ένας τραυματιοφορέας μου λέει, ΨΗΛΕ έχει και καρέκλες τσάμπα ταλαιπωρείσαι. Βέβαια εγώ πουθενά δεν είχα βρει άδεια αλλά αφού το είπε ο τύπος οκ.

Ξανά μπαίνουμε στον ορθοπαιδικό. Ούτε καν κοίταξε το πόδι. Τσέκαρε ο ειδικευόμενος μαζί με την φίλη γιατρέσσα την ακτινογραφία και μου έγραψε να παλουκωθώ σπίτι και να πάρω κάτι αντιβλεγμωνώση αφού επέμενα.

Ο παραλογισμός της ιστορίας είναι καταρχήν γιατί για ένα γαμημένο διάστρεμμα που συνήθως θέλει μια ακτινογραφία και ένα ορθοπαιδικό να ελέγξεί ότι δεν ειναι κάτι πιο σοβαρό, πρέπει να μπλέκεις με τους ανθρώπους των ατυχημάτων? Γιατί πρέπει να πάω νοσοκομείο? Το ΙΚΑ πχ δεν θα έπρεπε να έχει εφημερεύοντα? Άλλωστε στο νοσοκομείο έχει ειδικευόμενους, στο ΙΚΑ γιατρούς που έχουν τελειώσει την ειδικότητα.

Δεν είναι απίστευτα λογικό ότι ΣΚ, κόσμος που τυχαίνει να έχει αμαρτήσει αθλούμενος να τραυματίζεται σε κάποιο ποσοστό? Δηλαδή ποιος να πείσει να αθληθείς αν είναι τόσο δύσκολο, να αντιμετωπίσεις κλασικούς τραυματιμούς? Και τα χειρότερα έρχονται στο επόμενο ποστ.

Επίσης άντε και πήγα νοσοκομείο. Στην υποδοχή έχει νοσοκόμες, ε δεν μπορούν να ξέρουν να σε στείλουν απευθείας σε ακτινογραφία? Γιατί τέτοια κωλυσιεργία και παραλογισμός? Και στην τελική τι δουλειά έχει ένα Γιατρός να ασχολείται με την χαρτούρα και όχι με αυτό που ξέρει κι έχει σπουδάσει, δηλαδή την διάγνωση και θεραπεία?

ΕΣΥ ναι ΕΣΥ, είσαι μπουρδέλο.