Χώρος ΟΑΚΑ

Ευκαιρία με τον εκπληκτικό καιρό που είχε αυτό το ΣΚ να ξαναπάω για περπατημα στον ευρύτερο χώρο του ΟΑΚΑ.

Έχω πάει αρκετές φορές, συνήθως για γρήγορο περπάτημα μπας και ανέβει καθόλου ο μεταβολισμός.

Αυτό που μου έχει κάνει εντυπωση είναι ότι βλέπω οικογένειες να φέρνουν τα παιδιά τους να κάνουν καμιά βόλτα με τα ποδήλατα, ενώ και ένα αρκετά σοβαρό πλήθος παιδιών και νεολαίας μαζεύονται για άραγμα ή για skateboarding και άλλα κόλπα της γενιάς τους. Γενικώς αυτό είναι κάτι έχω παρατηρήσει όλο και πιο έντονα σε διάφορους ανοιχτούς χώρους, όπως και αυτός μπροστά στο golden hall. Μάλλον έπρεπε να ξεβρακωθούμε εντελώς για να πάρουμε χαμπάρι τα καλά κάποιων γειτονιών αλλά αυτό είναι άλλο παραμύθι.

Στο ΟΑΚΑ λοιπόν έχει ένα τεράστιο χώρο, ο οποίος κατά την γνώμη θα μπορούσε να είναι και γαμώ. Τα κτίρια γενικώς έχουν μια ευχάριστη αρχιτεκτονική και δεν φέρνουν άσχημα στο μάτι. Αν ο γενικότερος χώρος πλαισιονόταν κατάλληλα, σίγουρα το μέρος θα ήταν σαφώς πιο όμορφο και όχι έτσι άδειο όπως φαίνεται στις φωτογραφίες που πήρα μέσα από το τόξο που βρίσκεται στην είσοδο από τον σταθμό Ειρήνης του ΗΣΑΠ. Ειδικά το τόξο, που σίγουρα δεν είναι σωστός ο όρος, είναι πάρα πολύ ωραίο και πολύ μαρέσει να περπατώ κάτω από αυτό.

Δυστυχώς δεν είδα τον χώρο στους Ολυμπιακούς όταν τα συντριβάνια θα ήταν φωτισμένα και φυσικά τα δένδρα δεν θα ήταν παραμελημένα στην μοίρα τους. Σε κάθε περίπτωση με λίγα λεφτά πραγματικά πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει ένα καταπληκτικός χώρος μπας και ο κόσμος ξεκολήσει από το παράνομο κουτί του mall και βγει έξω, όπως πολλοί συνάνθρωποι μας δειλά δειλά έχουν αρχίσει να κάνουν.

Φωτογραφίες

Οφθαλμαπάτη

Brains–Blonde

Η σχέση μας με την εργασία

Είχα μια συζήτηση σήμερα σχετικά με την εργασία. Γενικώς υπάρχει μια σχετική παρανόηση αυτών που λέω, εξαιτίας μια υποτιθέμενης καψίλας μου και καλά με το αντικείμενο μου το οποίο είναι η ανάπτυξη λογισμικού.

Εγώ αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να φροντίζουμε για την εργασία μας. Αν δεν είμαστε ευχαριστημένοι, πρέπει να δημιουργούμε τις βάσεις για να επιλύσουμε το πρόβλημα. Δεν γίνεται σε κάθε κλάδο αυτό, το καταλαβαίνω. Αλλά σε κλάδους που χρειάζονται μια συγκεκριμένη ειδίκευση γίνεται και με το παραπάνω υπό προϋποθέσεις. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω δουλειές, δυστυχώς ελάχιστα μπορείς να κάνεις σε ένα άνομο κράτος αν πχ δουλεύεις στα ράφια των σουπερμαρκετ. Δυστυχώς, με τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων γενικώς δεν μπορείς να κάνεις και πολλά.

Όμως, εγώ δεν βλέπω διαφορά στην νεοτροπία μας σαν λαός. Οι περισσότεροι από μας σαν να θεωρούμε οτι μας χρωστάνε μια καλοπληρωμένη εργασία. Μια εργασία με ελάχιστο φόρτο αλλά εξαιρετικές αποδοχές. Δεν είναι τυχαία η αντιμετώπιση της κοινωνίας όσον αφορά τις θέσεις του δημοσίου. Σήμερα που τα πράγματα έχουν ζορίσει, η προσέγγιση μας στο θέμα ειναι με σκυμένο το κεφάλι έναντι στο τελείωμα των καλών παλιών καιρών.

Στον ιδιωτικό έχω ζήσει καμιά 10ριά διαφορετικές εργοδοσίες, εκ των οποίων άλλες ήταν τρέξε αδερφέ και άλλες ξυστα όλοι μέρα, ενώ πέρασα και κάτι μήνες από κάτι σαν δημόσιο. Αυτό που έχω δει, όταν ήμουν νέος αλλά και τώρα που σχετίζομαι με τις προσλήψεις είναι μια σχετική αίσθηση ότι το πτυχίο σου δίνει και καλά ότι γνώσεις χρειάζεσαι και μετά τέλειωσε το πράγμα. Στον κλάδο μου, που γνωρίζω πολύ καλά, αυτό δεν γίνεται. Δυστυχώς την σημερινή μέρα, η εργασία έχει αποκτήσει μια συσχέτιση με την διαβίου εκπαίδευση. Επίσης βλέπω μια άνγοια με το τι θέλει ο κόσμος να ασχοληθεί. Ένας κλάδος σαν την πληροφορική έχει πολλές ειδικεύσεις. Το καλό είναι ότι την βάση των περισσοτέρων μπορείς να την δεις τσάμπα και μόνος σου. Και σε άλλες δουλείες όμως ισχύει αυτό. Δεν γίνεται να είσαι μηχανικός και να μην ενημερώνεσαι για τον κλάδο, ούτε γιατρός, ούτε δικηγόρος, ούτε διαχειριστής κάθε είδους.Το κακό είναι ότι γενικώς αυτό δεν το κάνουμε σαν λαός. Κάπως περιμένουμε το μάνα εξουρανού και την καλύτερη εργασία.

Οι καιροί είναι δύσκολοι, και το έζηαα και εγώ από πρώτο χέρι πέρσυ. Όμως ανεξαρτήτως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δημιουργούμε τις βάσεις για κάτι καλύτερο. Τουλάχιστον στην αρχή, εξετάζουμε μόνοι μας αυτά που θέλουμε να μάθουμε, εφόσον το μπουρδέλο κράτος μας δεν κάνει κάτι για αυτό. Επίσης, η δουλειά που έχουμε δεν μας την χρωστάει κανείς. Δεν είναι εγγυημένη. Πρέπει να φροντίζεις για αυτήν.

Ειλικρινά η δικαιολογία του δεν μαρέσει δεν λέει και τίποτα. Επαγγελματισμός είναι να κάνεις ότι χρειάζεται για να είσαι καλός στην δουλειά σου αλλά και για να μπορείς να διατηρείς την εργασία σου. Όχι θεός, όχι δουλεύω και στο σπίτι μου. Απλά σαρέσει δεν σαρέσει ο κλάδος, ε πρέπει να το γνωρίζεις το αντικείμενο γιατί αλλιώς απλά δεν γίνεται. Μόνο στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ αλλά αυτό θα αλλάξει σιγά σιγά ελπίζω. Δυστυχώς δεν θα αλλάξει σωστά αλλά αυτό είναι αλλού παπά ευαγγέλιο. Αν δεν σαρέσει το αντίκειμενο και επιθυμείς να αλλάξεις, τότε πρέπει να δεις τι θες να κάνεις, να το μελετήσεις αν γίνεται να δημιουργήσεις τις βάσεις για να είσαι επιθυμητός προς ένα εργοδότη. Δεν είναι να παρουσιάζεσαι σε μια συνέντευξη και να ζητάς ουσιαστικά να σε κάνουν τεστ για να δεις και εσυ να θα σου αρέσει το αντικείμενο. Και πιστέψτε με φαίνεται πάρα πολύ, όταν ουσιαστικά δεν ξέρεις τι θες. Πτυχία και άλλα δεν λένε τίποτα σε συγκεκριμένα είδη ερωτήσεων. Και μην το ξεχάσω καλό είναι σαν εργαζόμενοι να γνωρίζουμε και λίγο τα εργασιακά μας δικαιώματα. Δεν είναι κρυφά. Ούτε αυτά μας τα χρωστάνε!

Βέβαια όλα τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα. Εϊμαστε η χώρα που στον ιδιωτικό δουλεύουμε περισσότερο από όλους ενώ στον δημόσιο έχουμε μια εντελώς διεστραμένη νεοοτροπία σχετικά με τα παραπάνω. Όπου δουλεύουμε δυστυχώς παράγουμε ελάχιστο πραγματικό έργο λόγω τρομερής αναποτελεσματικότητας σχετιζόμενης με όλες τις διαστροφές μας σχετικά με την εργασία. Το δημόσιο δεν προστάτεψε ούτε το ευατό του ούτε τον ιδιωτικό στο όνομα της αναδουλειάς αλλά και της μη εξέλιξης του καθενώς στο κλάδο του. Ο ιδιωτικός, δυστυχώς εξαρτάται από το κράτος αλλά και από ανθρώπους που ειναι παράγωγα του κρατικού μηχανισμού. Υπάρχουν πολλά στραβά και στον ιδωτικό τομέα, αλλά για μένα πολλά σχετίζονται με την σχέση του Έλληνα με την εργασία.

Όλοι την θεωρούμε την εργασία καταναγκαστική. Δεν λέω ότι θα δούλευα παραπάνω από 8ώρο, αλλά έχει τεράστια διαφορά το καταναγκαστικό της ιστορίας με το είμαι σκλάβος της εργασίας. Τμήμα της ζωής μας είναι, και μόνο αν κάναμε τον μισό κόπο τόσα χρόνια να διδάσκουμε στα παιδιά μας το “κάνε το καλύτερο από κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις” από το "100τρόποι να είστε λαμόγια αν μπορείτε", τότε όλο το σύστημα για μένα θα δούλευε καλύτερα. Υπάρχει κάτι που προκύπτει από την αλληλεγγύη ανθρώπων που μοχθούν πραγματικά για κάτι.

Όλοι θα πέσετε να με φάτε σχετικά με τα μεγάλα λόγια σε δύσκολες περιόδους. Δεν θα διαφωνήσω, ότι υπό τις παρούσες συνθήκες μάλλον το να έχεις δουλειά είναι το σημαντικότερο και τα υπόλοιπα ιστορίες για αγρίους. Αυτό που λέω είναι ότι ανεξάρτητως ευκολίας, αν θες κάτι πρέπει τουλάχιστον εσυ προσωπικά να το κυνηγήσεις. Δεν είναι δυνατό πχ να θέλω να αλλάξω εργοδότη και να μην ψάχνω εγώ πρωτίστως τις αγγελίες? Άπό τα πλέον απλά στα πιο σύνθετα, πρώτα εμείς πρέπει να τα φροντήσουμε. Και μένα δεν μαρέσουν πολλές σκοπιές της εργασίας μου, αλλά επαγγελματισμός είναι να θέτω και να συντηρώ τις βάσεις για τον βιοπορισμό μου. Τώρα αν μπορώ να εξελιχτώ κιόλας, ακόμα καλύτερα.

Δύσκολοι ή μη οι καιροί άπλά δεν γίνεται να πιστεύουμε στο όνειρο της εργασίας στο δημόσιο όπως την έχουμε μάθει τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια. Δημόσιο ή ιδιωτικός, ο τρόπος που δουλεύουμε είναι προσωπική υπόθεση αλλά και του συνόλου της κοινωνίας. Τουλάχιστον ας φροντήσουμε την προσωπική μας πλευρά.

Παραγωγή ΓΑΠ

Και ναι λοιπόν το θέατρο συνεχίζεται. Είδα λοιπόν την Δευτέρα τον παγκοσμίως φήμης ΓΑΠ (Γεωργιος Ανδρέας Παπανδρέου) να δίνει διακαναλική συνέντευξη όλες τυχαίως σε ορισμένα μόνο κανάλια της Ελληνικής τηλέορασης. Δώστε μου ΓΑΠ και πάρτε μου την ψυχή!

Ο πρωταγωνιστής της παραγωγής λοιπόν, δεν είχε διαβάσει καλά το ρόλο του και ήθελε διαρκώς να κοιτάζει το σκονάκι, ενώ ήταν εντυπωσιακά τα πλάνα από τα πλάγια που έπαιρνε ο μυστικός κάμεραμαν που δεν φαινόταν πουθενά. Το σκονάκι όμως, δεν ήταν ούτε αυτό καλά προετοιμασμένο συνεπώς όταν το χρησιμοποιήσαι το έτερο άρτια προετοιμασμένο γενικά δεν ακούσαμε και τίποτα περισσότερο εκτός από το πόσο μεγάλος μαχητής έχει υπάρξει. Όλες οι αναλύσεις λένε λίγο πολύ το ίδιο, αλλά για μένα η άποψη του κ. Κύρτσου που διάβαζα σήμερα στην City Press σε ένα πρατήριο άρτου στην μέση του πουθενά με βρήκε απόλυτα σύμφωνο.

Σε κάθε περίπτωση δεν καταλαβαίνω την απορία των δημοσιογράφων περί πολιτκοποιήσης των δημοτικών εκλογών. Πάντα έτσι δεν είναι? Φέτος το ανακαλύψαν? Απαράδεκτος για μένα ο κύριος ΝΔ με την ψήφο κατά του μνημονίου απαράδεκτος και ο κ. western με το 6-ασφαιρο με την ψήφο υπέρ ή κατά της μάχης που κάνει.

Έβλεπα σήμερα λοιπόν mega που τελευταία επιλέγω για ειδήσεις αν αξιωθω να τις δω. Το mega λοιπόν, με την στρατιά πάνελ δημοσιογράφων, παραδόξως αποφάσησε να κάνει μεταξύ άλλων και κάποιες σωστές ερωτήσεις στους κ.Κατσέλη και κ. Χατζιδάκη. Και λέω αποφάσησε γιατί εν γένη δεν κάνει τις πιο σωστές, που αφορούν τον ίδιο τους τον ρόλο σαν ΜΜΕ.

Οι κύριοι λοιπόν εκπρόσωποι των κομμάτων, ασχέτως που οι δημοτικές εκλογές δεν είναι πολιτκοποιήμες, έλεμψαν για της πολιτικής τους ικανότητας να λένε τα δικά τους και να μην μπορούν να συζητήσουν. Χαρακτηριστικά η συζήτηση τελειώσε με τους παραπάνω να μιλάνε ταυτόχρονα λέγοντας τα δικά τους και την κ. Τρέμη, να κόβει το πάνελ μετά από 5-6 παρακάλια για να πάει σε άλλο καλεσμένο.

Γιατί λοιπόν κατά την κ. Κατσέλη, ο μάχιμος ΓΑΠ, έβαλε το δίλημα? Μα γιατί αν έχανε, αν όμως στις μη πολιτκοποιημένες δημοτικές , στο καπάκι την Δευτέρα η ΝΔ θα έλεγε νιε νιε νιε σας το είπαμε εμείς. Για να καλύψει λοιπόν αυτό το σίγουρο απίθανο ενδεχόμενο ενός παρατραβηγμένου κατά την κ. Κατσέλη σεναρίου, ο μάχημος και πάλι ΓΑΠ, μπήκε στην μάχη με οπλοστάσιο το δίλημα ώστε να μην έχει η ΝΔ να κάνει νιε νιε νιε. Από την άλλη ο κ. Χατζιδάκης, ήταν σαφώς κατηγορηματικός ότι η ΝΔ δεν θέλει εκλογές αλλά ήταν επίσης το ίδιο κατηγορηματικός ότι πρέπει να περαστεί μήνυμα που έθεσε το κόμμα του, ότι δεν σας θέλουμε και πολύ μάχημους κυβερνόντες.

Τρείς λαλούν και δύο χορεύουν.

Ανακυκλωση!

Γίνεται? Πραγματική όμως όχι στην θεωρία!

Γίνεται λοιπόν?

Πρόσφατα είχα κάτι συζητήσεις σχετικά με το όχι αν οι πολίτες κάνουν ανακύκλωση, αλλά αν αυτά που ανακυκλώνουν τελικά ανακυκλώνονται πραγματικά σε σχετικά εργοστάσια!Πιο πρόσφατα κάπου διάβασα ότι ο Γρηγόρης Ψαριανός έκανε δηλώσεις ότι δεν γίνεται κάτι σχετικό.

Ανεξαρτήτως των δηλώσεων, και παλαιότερα σε άλλες συζητήσεις είχα γίνει ο κακός όταν υποστήριζα ότι δεν φτάνει στην Ελλάδα να πιστεύεις ότι πετώντας πράγματα στο μπλε κάδο κάνεις κάτι όταν δεν είσαι σίγουρος αν πραγματικά γίνεται ανακύκλωση και απλά δεν έχουμε διαφορετικούς κάδους.

Σε απάντηση προς το ερώτημα μου, προσωπικά πιστεύω δεν γίνεται. Κρατώ επιφυλάξεις για τους συγκεκριμένους ειδικούς κάδους που έχει βάλει ο δήμος Αθηναίων και τα σουπερμαρκετ ΑΒ που τα είδη μπαίνουν χωριστά. Ο λόγος που πιστεύω ότι δεν γίνεται βασίζεται καθαρά σε αίσθηση και ένστικτο υπό μια συγκεκριμένη λογική σκέψη που φυσικά μπορεί να έχει και λάθη.

Από όσο γνωρίζω τα κανονικά σκουπίδια συμπιέζονται στο όχημα περισυλλογής αλλά τα προς ανακύκλωση δεν γίνεται καθώς πρέπει να διαχωριστούν. Αν κάνεις μια χοντρή υπόθεση ότι τα ένα στα τέσσερα σκουπίδια μας πάνε σε μπλέ κάδους, τότε εκτός των κανονικών απορριμματοφόρων σίγουρα θες τουλάχιστον ένα ισάξιο στόλο για τα προς ανακύκλωση λόγο της μη συμπίεσης. Μετά αυτά τα σκουπίδια μιας και μπαίνουν όλα στους ίδιους κλάδους πρέπει να διαχωριστούν, μια διεργασία που χρειάζεται ανθρώπους και δεν γίνεται αυτόματα.

Όπως το βλέπω εγώ, το παραπάνω προϋποθέτει αρκετό εργατικό δυναμικό που όσο αυξάνεται το ποσοστό της ανακύκλωσης κανονικά θα πρέπει να μεγαλώνει. Γενικώς για διάφορες εργασίες επιβεβαιώνεις την πραγματική τους διάσταση και λίγο από το αν έχεις γνωρίσει ή ακούσει για άτομα που δουλεύουν στον σχετικό χώρο έμμεσα ή άμεσα. Πχ συγγενείς ή ο φίλος φίλους που δουλεύει εκεί.
Υπάλληλο που δουλεύει στην περισυλλογή μην ανακυκλωμένων έχω ακούσει με τον παραπάνω τρόπο. Άνθρωπο που δουλεύει σε ένα εργοστάσιο ανακύκλωσης ή σε σχετικό απορριμματοφόρο ποτέ. Και κανένας μα κανένας δεν αναφέρεται ούτε σε ύπαρξη τέτοιων εργοστασίων. Τουλάχιστον όλοι γνωρίζουμε για τις χωματερές παράνομες και μη. Πως γινεται να μην έχουμε ακούσει ομως τιποτα για τους εργαζόμενους στην ανακύκλωση?

Ίσως και να κάνω λάθος, αλλά με βάση το παραπάνω αλλά και την ποσότητα με βάση πχ τους μπλέ κάδους του Χαλανδρίου, μου κάνει τρομερή εντύπωση η ανυπαρξία τέτοιων σχετικών αναφορών σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό.

Εσείς τι γνώμη έχετε?

Before FAIL blog

χεχεχεχε

Πυροσβεστική!

Jesus Saved

Bad Vacation?

ΜΑΣΑ - Μονάδα Απίστευτων Συμπαντικών Ανακαλύψεων

Ίσως το καλύτερο από Ράδιο Αρβύλα!

Κορυφαίες ατάκες με καλύτερη αυτή στο τέλος.

Με τόσα ΟΥΦΟ στην Ελλάδα, το διάστημα μας ανήκει δικαιωματικά

DeMotivator

SWISSPASS 2 with NUDE and jean yves blondeau buggy rollin

Τι WRC και μαλακίες. Μιλάμε και μόνο το γεγονός ότι το οπτικό σου πεδίο είναι τόσο κοντά στην άσφαλτο πρέπει να είναι τρελή πώρωση. Αυτός είναι και ένας από τους βασικότερους λόγους που κάνει το καρτ να το αισθάνεσαι γρήγορα και επίσης κάνει τις κάμερες από τους προφυλακτήρες στην F1 και στα παιχνίδια τόσο εντυπωσιακές!

Ράδιο Αρβύλα - Ο Παπανδρέου σε... εκπομπή

Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο Εθνικού Πάρκου Σχινιά Μαραθώνα

Καιρό τώρα είχα ψηθεί να πάω προς τα εκεί, γιατί στο ιντερνετ είχε πέσει το μάτι μου σε κάτι αναφορές περί πάρκου, ενοικίασης ποδηλάτων, δέντρα αλλά και γιατί από το Google Earth φαινόταν ενδιαφέρον.

Πήγα λοιπόν την Κυριακή. Γενικώς πάς πολύ εύκολα, μέχρι ακριβώς το σημείο που πρέπει να στρίψεις από τον κεντρικό δρόμο. Παντού υπάρχουν τεράστιες πινακίδες προς τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις συνεπώς ευκολό όσο βλέπεις τις πινακίδες. Στο τέλος σε ένα σημείο που καμπυλώνει ο δρόμος και ακριβώς πριν μετατραπεί από λεωφόρο σε καρόδρομο, έχει μια πινακιδούλα γυρισμένη κιολας που λέει να κάνεις αριστερά. Αν πηγαίνεις προς τα εκεί, η είσοδος είναι ακριβώς απέναντι από κάτι που από μακρυά ξεχωρίζει και σαν καράβι.

Φτάνουμε λοιπόν, και η αίσθηση του παρατήματος έκδηλη. Απορώ δηλαδή δεν κάνει κανείς κωπηλασία? Για την πόρωση θα το φτιάξαμε. Γενικώς είναι η διαδρομή που έχει μήκος 2 Χλμ, αλλά πρέπει από άκρη σε άκρη να είναι κοντά στα 2.5 Χλμ. Γύρω από την διαδρομή έχει

• κάτι κακάσχημα κτίρια
• κάτι κακάσχημους πύργους χρονομέτρησης
• σαπισμένα ξύλα
• ασφαλιτινη διαδρομή που χωράει τουλάχιστον ένα αυτοκίνητο

Εννοείται ότι πουθενά να βρεις κάποιον να ρωτήσεις. Εννοείται ότι πουθενά μια αίσθηση ενός πάρκου για βόλτα. Οι φράχτες του οικοπέδου είναι απίστευτα κοντά στην πίστα, σαν να σου δίνει την αίσθηση ότι ίσα ίσα χώρεσε. Αφού και από την πλευρά της εκκίνησης τα σπίτια είναι τόσο κοντά που αν έκανες βαρκάρα θα έβλεπες και μέσα σε αυτά.

Υπάρχει ένα και μόνο σημείο σαν παγκάκι να αράξεις, και είναι στην πλευρά της εκκίνησης. Γενικώς αν έχεις παιδιά και θες να τα πας κάπου να κάνουν το ποδήλατο της αρκούδας, καλά είναι. Αν τώρα δεν έχεις ποδήλατο και ονειρεύοσουν να κάνεις εκεί, λάθος. Αν απλά πας για περπάτημα και βόλτα, τότε οκ δεν χαλαστηκα κιολας αλλά είναι και λίγο μακρυά από την Αθήνα το μέρος.

Συνεπώς, για την πόρωση αν βρεθείς εκεί κοντά στο Κάτω Σούλι που έχει και καλό φαγητό ε τράβα να περπατήσεις και λίγο. Αλλά να περπατήσεις και όχι να μετράς τις πινακίδες με τις μετρικές αποστάσεις.

Κρίμα πάντως, γιατί θα μπορούσε να είναι σαφώς καλύτερο.

Μια άσχετη απορεία που μου δημιουργήθηκε είναι γιατί ντε και καλά κάθε χαζό άθλημα πρέπει να γίνεται Ολυμπιακό για να σπαταλάμε πόρους για να δημιουργήσουμε κατάλληλα κέντρα?? Τι εννοώ? Δεν ξέρω να η κωπηλασία είναι καλή ή όχι, αλλά η δομή του αθλήματος ουσιαστικά δεν επιτρέπει την παρακολούθηση του από κοντά. Απόδειξη ότι υπήρχε μόνο μια κερκίδα άντε 100-200 ανθρώπων ακριβώς στην γραμμή τερματισμού. Δεν λέω από την τηλεόραση με την κυλιόμενη κάμερα ωραία φαίνεται, αλλά αν πας εκεί τι ακριβώς βλέπεις? Γιατί δηλαδή να δεσμεύσεις ένα τόσο τεράστιο χώρο εγώ δεν το καταλαβαίνω. Εκτός βέβαια και αν παρακολουθείς τον αγώνα πάνω από ένα ποδήλατο, σαν να είσαι η κάμερα η ίδια.

Παίξε όπως είσαι!

Fucking Lag

Καλά μιλάμε πολύ τέλειο

Ανέκδοτο

Είναι ένας βλάκας και λέει στο φίλο του:
-Ρε συ, έρχονται απόκριες και δεν ξέρω τι να ντυθώ!
-Χμμμ, βάλε ένα πανί στο κεφάλι και είσαι έτοιμος!
-Και τι θα χω ντυθεί;
-Πανίβλακας

Έλληνες Ασθενείς

Η μάνα μου αυτές τις μέρες έχει κάνει μια ορθοπεδική εγχείριση και από χθες ειναι σε ανάρωση.

Πήγα λοιπόν χθες στο Αττικό νοσοκομείο, το οποίο και οι γονείς μου έχου ερωτευτεί και έχουν κάνει παρέλαση ο καθένας με την σειρά του. Το νοσοκομείο για Ελληνικά δεδομένα, είναι εξαιρετικό και καθαρό. Αν το συγκρίνω δηλαδή με κάτι Ευαγγελισμούς και Ερυθρό Σταυρό. Με αφορμή λοιπόν χθες μια εντελώς ταρανταζούμ διπλανή, συνειδητοποίησα τα παρακάτω.

Το νοσηλευτικό προσωπικό για μένα ειναι και αυτό σχετικά καλό. Αν εξαιρέσεις κάποιες σχετικές αγένειες και μια έτσι απαξίωση των ασθενων. Όμως, πρέπει να ξέρουμε, ότι και αυτοί τραβάνε μεγάλο ζόρι πέρα από τα οικονομικά αλλά και από φόρτο εργασίας. Δύο φίλοι γιατροί, μου έχουν πει απίστευτα πράγματα, και δεν ειναι στην κατηγορία των λαμογίων. Πάνω στην τρέλα αυτή λοιπόν έρχεται και ένας ακόμη παράγοντας να υποβαθμίση την παροχή υπηρεσιών τους.

Οι ίδιοι οι ασθενείς δηλαδή οι εμείς οι Έλληνες. Είμαστε απλά απαράδεκτοι. Το βλέπω στο ΙΚΑ, το είδα στην διπλή νοσηλεία μου για διάφραγμα και το βλέπω στο επισκεπτήριο των γονιών μου. Ο μέσος ασθενής, θεωρεί σκλάβο του τον νοσοκόμο, που πρέπει να τρέξει για την πάρτυ του για κάθε μαλακία στο μυαλό του. Η νοσηλεία ειναι δύσκολη και πονάει. Και μένα δεν μάρεσε το διάφραγμα, αλλά δεν τους έβγαλα την πίστη πρίζοντας τους. Όταν είχα πρόβλημα το έλεγα και εκτός από ένα θέμα για το οποίο φταίει το δημόσιο, εν γένη δεν είχα παράπωνα.

Αλλά ΟΧΙ γενικώς πρέπει:

• Να τα πρίζουμε στους νοσοκόμους
• Να τους απειλούμε με τηλέφωνα
• Να νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι μας στο θάλαμο
• Να μην έχουμε καταλάβει ότι ειναι νοσοκομείο και όχι ξενοδοχείο
• Πρέπει να έχουμε ένα στρατό από επισκέπτες, ενώ στα αρχικά στάδια της νοσηλείας το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κοιμηθείς
• Εννοείται ότι επισκέπτες και ασθενείς πρέπει να καπνίσουμε. Δεν έχει σημασία ότι πχ ειναι κουτσός, πρέπει να βγούμε να καπνίσουμε
• Είμαστε επισκέπτες και ασθενείς όλοι ΜΕΓΑΛΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ. Γιατί έχουμε τα πανεπιστήμια είναι απορείας άξιο.
• Άρρωστος είναι ο νοσηλευόμενος. Δεν είναι ούτε ανάπηρός ούτε ανίκανος. Άστον να κοιμηθεί και σταμάτα να τον ξυπνάς για κάθε μαλακία και να τον βασανίζεις  με τον πόνο που νιώθει αλλά δεν αισθάνεται όταν κοιμάται.
• Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι μάλλον κουβεντούλα κάνουν όταν δίνουν οδηγίες. Έτσι να περάσει η ώρα, γιατί φυσικά εμείς σαν ασθενείς θα κάνουμε τα δικά μας.
• Γκρίνια κάθε φορά για το φαγητό. Ρε έλεος, θα σκεφτεί κανείς ότι το πρόγραμμα του φαγητού προβλέπει τις αναγκαίες ποσότητες θρεπτικών συστατικών για ένα ένα γενικό πληθυσμό με προβλήματα?

Για μένα είναι λογικό λοιπόν ένα νοσηλευτής που τρώει όλα αυτά κάθε μέρα, κακοπληρώνεται, κάνει πολλές βάρδιες λόγω έλλειψης προσωπικού και γενικώς ο ίδιος ο χώρος ειναι του προκαλεί αηδία να έχει φορτώσει με τέτοιους ασθενείς. Το χειρότερο είναι ότι απαξιώνει τον ασθενή, ακόμα και αυτόν που είναι σωστός ή εκείνη την στιγμή χρειάζεται πραγματικά φροντίδα.Βέβαια δεν ξεχνάμε ότι αν νοσηλευτεί ο ίδιος ή κάποιος συγγενείς ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ.

Δεν λέω ότι το ΕΣΥ δουλεύει καλά, δεν λέω ότι έχουμε νοσοκομεία η περίλαθψη. Αλλά όταν νοσηλεύεσαι και αναρώνεις, δεν έχεις πάει ούτε παραλία, ούτε για καφέ ούτε για μπάσκετ. Είσαι στο νοσοκομείο. Δεν χρειάζεται με τις ιδιαιτερότητες της μοναδικότητας σου, να επιβαρύνεις και άλλο ένα σύστημα. Χρειάζεται απλά να εισαι ένας συνεργάσιμος ασθενείς. Δεν θα μείνεις μια ζωή στο νοσοκομείο.

Βλέπεις στην Ελλάδα υπάρχει ότι ή σε γαμάμε ή μας γαμάνε. Όποιος σκέφτηκε μέση λύση θα απελαθεί, θα του αφαιρεθεί η υπηκότητα και γενικώς θα ξεπέσει στο κατώτατο επίπεδο της ανθρωπότητας.

Βάλε την ζώνη και κάτσε σωστά - 2

Και ναι έχουμε και συνέχεια του αρχικού ποστ. Μάλλον σειρά θα γίνει τελικά!

Χθες επέστρεφα τον πατέρα σπίτι. Οι γονείς, για τους οποίους έχω αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν, έχουν μεγαλώσει αρκετά και δυσκολεύονται να κουνηθούν. Ο Πατέρας έχει υπάρξει ένας διαιτητής της A1 Μπάσκετ στις εποχές που ακόμα αυτό ήταν ερασιτεχνικό και συνεπώς ήταν και είναι ακόμα ΘΗΡΙΟ.

Χθες, λοιπόν ο πατέρας άρχισε τις μαλακίες στο αυτοκινητο. Ρε βάλε την ζώνη, ρε κάτσε καλά δεν βιαζόμαστε… Σε κάποιο σημείο και καλά νομίζει ότι έχουμε φτάσει συνεπώς βγάζει την ζώνη, και όταν του είπα να την ξαναβάλει κάνει ότι την βάζει και έχει και το χέρι για να φαίνεται ότι την έχει κουμπώσει στην θέση της. Όταν τον έκραξα άρχισε τις κλασσικές ελληνικές μαλακίες, που συνοψίζονται λίγο πολύ ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε επαναπροσδιορίσει τους κανόνες της φυσικής με μια θεωρία σχετικότητας απόλυτα προσαρμοσμένη στα μέτρα του καθενός. Οι κανόνες διαφέρουν αναλόγως από 50,100 μέτρα, 1 χλμ και γενικώς μέχρι και το δίπλα είναι. Διαφέρουν επίσης και με βάση το που καθόμαστε, αλλά και το πως. Οι συνδυασμοί είναι άπειροί, ότι θέλει ας διαλέξει ο καθένας.

Το πιο γελοίο της υπόθεσης είναι, ότι η οικογένεια μου δεν είχε ποτέ αυτοκίνητο στην Ελλάδα. Όμως λόγω της φύσης της δουλειάς του πατέρα μου, ήμασταν με το ένα πόδι Αμερική για πολλά χρόνια μέχρι το 96. Στην Αμερική, δεν αστειεύονταν με τις ζώνες και την ασφάλεια του αυτοκινήτου. Χωρίς λοιπόν ποτέ να τους έχουν κάνει παρατήρηση, οι γονείς πάντα έβαζαν ζώνη, πάντα βάζαμε και εμείς σαν παιδιά πίσω, και γενικά πάντα καθόμασταν σωστά. Εγώ εκεί έμαθα από μικρός ότι η ζώνη ειναι τμήμα του αυτοκινήτου. Ε λοιπόν αυτοί οι γονείς, κάνουν απίστευτα πράγματα στην Ελλάδα. Βλέπεις το ζήτημα για τον Έλληνα, είναι τελικά να φανεί τέλειος στους ξένους, αλλά εδώ στην Ελλάδα να κάνει τον χαβά του!

Είμαστε γελοίοι απλά, γιατί η παιδεία μας είναι απαράδεκτη. Αν σαν άνθρωπος δεν έχεις την παιδεία να καταλάβεις χωρίς πρόστιμα κάτι τόσο απλό με επιστημονική βάση αλλά και αυτοπόδεικτα στοιχεία, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου σαν λαός. Και έξω έχουν πρόστιμα, αλλά παίδες κανείς δεν το κάνει για αυτό. Χαρακτηριστικά οι ξένοι στους ελληνικούς δρόμους φοράνε πάντα ζώνες, ενώ σε άπλα πράγματα ξεσαλώνουν με την ανοχή της ελληνικής πραγματικότητας.

Τόσο απλό, τόσο πραγματικό και όμως θα παραφράσω για μια ακόμη φορά την μεγάλη ατάκα σαν αντεπιχείρημα που είχα ακούσει για άλλο θέμα

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Και όντως είναι!

Αφέλεια των πολιτών

Πάλι με αφορμή ένα ποστ ενός γνωστού blogger, σχετικά με την ανακοίνωνση ότι ο ΓΑΠ ήξερε πριν τις εκλογές τα πραγματικά οικονομικά της χώρας, αλλά είπε ψέματα στις προεκλογικές δεσμεύσεις για να κερδίσει τις εκλογές.

Προσωπική δήλωση he lied his heart out.

Αυτό που δεν δέχομαι είναι η αίσθηση ότι δεν το ξέραμε! Καταλαβαίνει ο μέσος Έλληνας ότι ο υποψήφιος ενός κόμματος σε εκλογές κατεβαίνει για να γίνει πρωθυπουργός, για να κυβερνήσει μια χώρα? Δεν γίνεται να μην ξέρει βασικές πτυχές της κατάστασης της χώρας, εσωτερικής και εξωτερικής φύσεως.

Είναι τρομερή αφέλεια από κάθε πολίτη να πιστεύει ότι ο ΓΑΠ δεν ήξερα. Και επίσης ειναι τρομερή αφέλεια να πιστεύει ότι ο έκανε μόνο ο ΓΑΠ και όχι και ο Καραμανλής ο οποίος ουσιαστικά κρατάει την πατέντα του μόλις βγει κυβέρνηση να λέει ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως το πίστευα και τελικά ότι είπα πάει περίπατο και τα λέμε.

Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει. Δεν αναφέρομαι στην κόντρα ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Αναφέρομαι καθαρά ότι θεωρούμε και ανακάλυψη ότι ο ΓΑΠ φαίνεται ότι ήξερε και έλεγε ψέματα.

Είμαστε σοβαροί?

Δίκιο

Σε γενικές γραμμές υπάρχει το σωστό και το λάθος. Αν δεν υπάρχει σε καθολική μορφή, τότε τουλάχιστον υπάρχει σε μορφή γενικά κάτι σαν ποσοστό!

Το αξιοπερίεργο της ιστορίας είναι ότι οι πλειοψηφία δεν μπορεί να καταλάβει, πως προκύπτει η έκφραση του έχω δίκιο. Δεν προκύπτει αξιοματικά και σίγουρα δεν προκύπτει επειδή στα δέκα φορές που είχαν δίκιο άλλοι μας αφήσαν μια φορά να έχουμε εμείς, έτσι για να κρατάμε ισοροπίες.

Αν θες να έχεις δίκιο, τότε πρέπει να στελεχώσεις λογική ροή στην επιχειρηματολογία σου. Φυσικά θεωρητικά το ίδιο έχει κάνει και άλλος. Σπανίως μου έχουν τυχει περιπτώσεις όπου και οι δύο πλευρές είχαν ροή επιχειρηματολογίας που δεν φαινόταν πουθενά το λάθος της. Σπάνιες περιπτώσεις από σπάνιους χαρισματικούς ανθρώπους που αποδυκνείουν ότι δεν υπάρχει καθολικό δίκιο.

Μην ονειρεύεστε όμως, αυτό συμβαίνει σπάνια. Συνήθως η μια από τις δύο επιχειρηματολογίες μπάζει νερά και τελικά δεν μπορεί να στηριχτεί. Αν δεν έχει δίκιο η μια πλευρά, τότε σίγουρα η μπαρούφα επιχειρηματολογία έχει άδικο.

Στις επιστήμονικές συζητήσεις, αν κάτι που στέκει λογικά δεν μπορεί να σπάσει, τότε εν γένη θεωρείται σωστό. Μόλις κάτι σπάσει τότε αυτομάτως θεωρείται λάθος. Δεν ειναι και καμιά επιστήμη η λογική αυτή.

Είναι απλή, και βασίζεται λίγο στην λογική της εις άτοπο απαγωγής.

Το λέω αυτό γιατί εύκολα ορισμένοι αποφασίζουν ότι κάποιοι θέλουν να έχουν δίκιο. Απλά βλέπουν ότι σε κάθε συζήτηση ο συνομιλητής τους κάνει κουρέλια τα επιχειρήματά τους χωρίς αυτοί να μπορούν να αναιρέσουν αυτά τους συνομιλητή τους και αντί να σκεφτούν τι λάθος κάνουν, φυσικά και αποφασήζουν ότι φταίει ο άλλος. Φυσικά και σε κάνενα σημείο δεν δίνει δίκιο στην πλευρά της οποίας το επιχείρημα δεν έσπασε, αλλά σίγουρα δεν δίνει δίκιο σε αυτουνού που έσπασε.

Όποιος νιώθει ότι ο συνομιλητής του έχει δίκιο, καλύτερα να εξετάσει ένα κύριο πράγμα. Γιατί δεν μπόρεσε να βρει το λάθος στο επίχειρημα του άλλου. Δύο οι πιθανές πτυχές:

1. Δεν υπάρχει το λάθος
2. Παρόλη την αίσθηση του λάθους των επιχειρημάτων, σαν άτομο δεν μπορεί να υποδείξει το λάθος.
3. Ο συνομιλητής είναι κακός ή ξεροκέφαλος.

Το τελευταίο θέλει μια ικανότητα διάκρισης, συνήθως παραπλήσια της ικανότητας που σχετίζεται με το 2. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν αυτό το πράγμα, και γενικώς αδυνατούν να καταλάβουν πως όταν τελικά κατηγορούν τον άλλο ότι θέλει να έχει πάντα δίκιο επειδή δεν πετυχαίνουν κανένα από τα 1 και 2, πολλές φορές τελικά καταλήγουν να είναι οι ίδιοι το Νο 3.

Δεν έχουμε δίκιο γιατί μας το χρωστάνε λοιπόν. Έχουμε δίκιο γιατί το κερδίζουμε με την ικανότητα μας να τοποθετούμε ένα επιχείρημα που φαίνεται αλάνθαστο, τουλάχιστον υπό το πρίσμα των γνώσεων που έχουμε μέχρι στιγμής.

Ετσι ακριβώς έχει δουλέψει όλη η επιστημονική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Απλά είχε και τύπους! Φυσικά και πράγματα που είχαν θεωρηθεί αλάνθαστα, τελικά αποδείχτηκαν λάθος ή με προβλήματα.

Dilbert

Μπύρα