Σε προηγούμενο μου ποστ, αναφέρθηκα στην νέα εκπομπή στα fm, με μόνιμο καλεσμένο τον κ. Καζάκη.
Έχει αναρωτηθεί κανείς τι έχει γίνει στην σατανική Ισλανδία που επέλεξε να μην σώσει τις τράπεζες; Γιατί κανείς δεν λέει τίποτα; Εγώ λίγα πράγματα που έχω διαβάσει, ξέρω ότι πάνε μια χαρά αλλά είμαι περιεργός να ακούσω και τι έχουν να πουν στην εκπομπή της31η Αυγούστου στο ράδιο Εννέα.
Για να ακούσουμε και κάτι πιο σημαντικό από το Ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το μεταφέρω αυτούσιο από το αγγλικά όπως το άκουσα.
You try to lead by example,
and they want you to lead,
and then they resent you for it.
They put you on a pedestal,
look up to you,
and then blame you for the crick in their necks.
Το ράδιο εννέα ξεκίνησε νομίζω σήμερα καθημερινή εκπομπή με ομιλητή τον κ. Καζάκη, που θα σχολιάζουν αλλά κυρίως θα αποκτυπτογραφούν τα παραμύθια των και καλά ειδησεογραφικών ειδήσεων.
Προσωπικά δεν τον ήξερα τον άνθρωπο, μέχρι να δω την πρώτη εκπομπή στο ΚΡΗΤΗ TV (Συνολικά οι εκπομπές εδώ). Από εκεί και μετά θα έλεγα ότι έγω γίνει fan του ανθρώπου, γιατί αυτά που λέει που ικανοποιούν την ανάγκη μου για απλή λογική υπόσταση σε αυτά που λέει κάποιος. Ακόμα καλύτερα, αυτά που λέει έχουν νόημα όχι μόνο για το Ελλαδικό χώρο αλλά και τον παγκόσμιο.
Αυτό που με προβληματίζει, είναι αν είμαι κάπως “τυφλωμένος” και αν υπάρχει κάποιο έτσι υποκείμενο κίνητρο πίσω από τον άνθρωπο αυτό. Πάντα έχω υπόψη μου τα κίνητρα των ανθρώπων για οτιδήποτε κάνουν, όσο καλή και να είναι η πράξη τους. Γενικά όταν αξιολογώ μια πράξη σχεδόν ποτέ δεν το κάνω χωρίς το κίνητρο αυτής.
Στην περίπτωση λοιπόν του κ. Καζάκη, έχω προσπαθήσει να δω αν υπάρχει κάτι “κακό” στις προθέσεις του ή κάτι λάθος στην λογική του επιχειρηματολογία αλλά προς το παρών δεν μπορώ. Ο λόγος που το προσπαθώ λίγο περισσότερο είναι γιατί δεν έχω γνώση για το παρελθόν του και αισθάνομαι ότι προέκυψε κάπως ξαφνικά. Βέβαια οι καιροί είναι περιέργοι και συνεπώς ίσως χρειάζονται έτσι τέτοιες περίεργες ανακατατάξεις.
Όπως και να έχει, η απλότητα σε συνδυασμό με τα ιστορικά παραδείγματα, δεν μου αφήνει περιθώρια να βρω κενά στην επιχειρηματολογία του. Ίσως το μοναδικό σημείο που μπορώ να διαφωνήσω μαζί του, γιατί δεν πείθομαι ακριβώς (θα ήθελα μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη), είναι το θέμα της επιστροφής στην δραχμή. Στα υπόλοιπα όμως, πραγματικά δεν βρίσκω κάτι μεμπτό. Είναι τόσο απλή η λογική ροή της επιχειρηματολογίας του, πάντα με επεξήγηση κάθε μυστήριου όρου, που δεν αισθάνομαι καν την καχυποψία προς κάθε τεχνοκρατική ανάλυση.
Χάνω κάτι, ή απλά έχουμε ένα άνθρωπο που θέλει γνήσια το καλό της χώρας;
Εδώ και κάποιο καιρό, με αφορμή ένα δυο περιστατικά, με προβληματίζει ένα ερώτημα και ηθικό αλλά και πρακτικό.
Το ερώτημα είναι τι σημαίνει για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, όταν αυτός αποδέχεται στον κοινωνικό του κύκλο άτομα που χαρακτηρίζονται από μια συμπεριφορά, θεωρητικά ασύμβατη με αυτό. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό, και ατομικά για τον άνθρωπο αυτό, αλλά και συλλογικά για μια κοινωνία που απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό, και από τους ανθρώπους που πράτουν τα “ασύμβατα” και από τους ανθρώπους που τα αποδέχονται χωρίς έστω και ένα στοιχειώδες κράξιμο.
Να το κάνω λίγο πιο πρακτικό το θέμα σε επίπεδο διλήματος, σε αναλογία πάντα με το ατομικό αλλά και συλλογικό ερώτημα.
Όλα τα διλήματα είναι βασικά το ίδιο, διαφοροποιούμενα μόνο στο πόσο σημαντική είναι η ασυμβατότητα. Σε κάθε περίπτωση, υποτίθεται ότι έχω μια θέση ή μια στάση ζωής( σωστή ή λάθος) που έρχεται σε αντίθεση με την στάση ζωής κάποιων στον κοινωνικό μου κύκλο.
Αν το σκεφτεί κανείς, τέτοιες διαφοροποιήσεις υπάρχουν, όχι μόνο μεταξύ ατόμων, αλλά και στο ίδιο το άτομο, όπου οι δύο πλευρές, θεωρητική και πρακτική, διαφέρουν πολύ. Δηλαδή άλλο τι δηλώνει και άλλο τι πράττω. Αυτό όμως είναι αλλού παπά ευαγγέλιο.
Και επανέρχομαι στο δίλημμα. Τι σημαίνει λοιπόν για το άτομο και κατεπέκταση για την κοινωνία;
Δεν δείχνει δηλαδή κάτι για το άτομο μου, αν πχ κοινωνικοποιούμαι με
Για μένα δείχνει και μάλιστα πολλά. Πιστεύω ότι δείχνει ότι με βάση το συμφέρον μας κάποια τα κάνουμε γαργάρα εως και τα θαυμάζουμε κιόλας, ειδικά στα οικονομικά θέματα και στα θέματα προβολής. Συνεπώς ή λέω ψέματα (μεγάλο η μικρό) ή κάνω γαργάρα γιατί είμαι ένας ακόμα wanna-be.
Πως δηλαδή είναι δυνατόν κάποιοι σκληρά τίμιοι εργαζόμενοι να ανέχονται κάποιους που καμιά σχέση με αυτό δεν έχουν και τους δημιουργούν και πρόβλημα; Εγώ, δεν βλέπω άλλη επιλογή από το ή δεν είσαι τίμιος πχ ή απλά προσδοκάς για σένα ή για τα παιδιά σου, μια θέση ατιμίας.Άλλωστε δεν έχει περάσει καιρός, και αν έχει περάσει δηλαδή, από τότε που ήταν μάγκας στο οικογενειακό τραπέζι, ο Νο 1 λαμόγιος. Μήπως, σήμερα όποια διαφορά στην πλευρά της ηθικής που έχουμε διαλέξει προκύπτει από την έλλειψη επιλογής και όχι γιατί πραγματικά έχουμε κάποιο ήθος;
Πως είναι δυνατόν, για παράδειγμα να θεωρούμε καλό άνθρωπο, κάποιον ο οποίος έχει άμεσα πάρεδώσε με αυτή την κάστα Ελλήνων, που έχουν προδόσει το έθνος? Τι δείχνει αυγό για μια κοινωνία, δηλαδή την Ελληνική, όσον αφορά το τι ακριβώς έχει καταλάβει και πως έχει βρεθεί σε αυτό το σημείο;
Στην Αμερική για παράδειγμα, που τους κράζουμε, πως μπορεί να συσχετιστεί η συμπεριφορά του όλα για την πάρτυ μου αλλά και του καλού οικογενειάρχη και γείτονα; Στην Ελλάδα, πως μπορούμε να αποδεχόμαστε ακόμα, άτομα που ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι μας κλέβουν έμεσα ή άμεσα; Για τους Γερμανούς τι δείχνει πχ, που τα λεφτά τους βγαίνουν από διεφθαρμένες εταιρίες και κατηγορούν αυτούς που διαφθείρουν;
Μπορεί αντιστοιχως ένα πατέρας με κόρη, να είναι κολητός με ένα μπίχτουλα με ιστορικό στις μικρούλες;
Και ένα πολύ μικρό δίλημα αλλά για μένα πολύ σημαντικό. Πως είναι δυνατόν ένας εργαζόμενος που γκρινιάζει για το ωράριο του, να πηγαίνει στο σουπερμαρκετ και στα μαγαζιά συστηματικά 10 λεπτά πριν κλείσουν οι επιχειρήσεις, χωρίς σεβασμό στην εργασία των συνανθρώπων του; Πως είναι δυνατό, υπό το σκεπτικό του "και αν πεινάσω στις τρεις", να θεωρούμε οκ την εργασία ανθρώπων σε ακατάλληλες ώρες. Πως είναι δυνατόν να κοινωνικοποιούμαστε με εργοδότες που ξεζουμίζουν τους σκλάβους, (ε υπαλλήλους ήθελα να πω) και να παραπονούμαστε για την δική μας εργασία; Ακόμα καλύτερα, πως είναι δυνατόν να ψωνίζουμε και από τέτοιες επιχειρήσεις, όταν έχουν πλήρη γνώση και επιλογή;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αμέτοχο σε όλα τα παραπάνω, αλλά κάπου βλέπω ότι η ελληνική κοινωνία, από τα μικρά πράγματα μέχρι τα πιο χοντρά, ουσιαστικά ούτε καν να αντιλαμβάνεται την συμμετοχή της στα δεινά που έχουν έρθει, ανεξαρτήτως των μεγάλων συμφερόντων. Και η συμμετοχή φαίνεται από την έλλειψη κοινωνικής συνοχής και την απουσία εθνικής κοινωνικής θωράκισης σε εχθρούς τους έθνους, ξένους ή Ελληνικούς.
Δεν μπορεί πάντα να κρυβόμαστε πίσω από την σημαντικότητα του ηθικού διλήμματος, γιατί καλώς ή κακώς ουσιαστικά εφαρμόζουμε το ότι είναι Νόμιμο (ή δεν τιμωρείται) δεν είναι πάντα και ηθικό. Πρέπει κάποια φάση, αν θέλουμε να πούμε ότι κάτι θα κάνουμε όχι σαν χώρα αλλά σαν ελληνικό έθνος, να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο και να πάρουμε θέση σε θέματα νομικά αλλά και ηθικά.
Μετάφραση με google translate από
Η Λιβύη είναι μια μικρή χώρα με μόλις πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου σε ολόκληρη την Αφρική. Το λάδι που παράγεται είναι ιδιαίτερα περιζήτητο, λόγω της ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας.
Η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών μαζί με τη Βρετανία και τη Γαλλία έχει πραγματοποιήσει 7.459 βομβιστικές επιθέσεις από το Μάρτιο του 19. Βρετανία, η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες έστειλαν ειδικές δυνάμεις του εδάφους και τη λειτουργία μονάδων καταδρομέων να κατευθύνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της λεγόμενης αντάρτες - πρόκειται για ένα ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία του στρατού στον τομέα.
Οι στρατιώτες μπορεί να είναι δυσαρεστημένους Λίβυοι, αλλά η λειτουργία είναι υπό τον έλεγχο και την κατεύθυνση του διοικητές του ΝΑΤΟ και της Δυτικής μονάδες καταδρομέων που υπηρετούν ως «σύμβουλοι». Νέα όπλα και τα δισεκατομμύρια τους σε κεφάλαια προέρχονται από τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ που πάγωσε και κατασχέθηκαν περιουσιακά στοιχεία της Λιβύης σε δυτικές τράπεζες. Έχουν μόνο στρατιωτικές επιτυχίες τους εκτός της Βεγγάζης, στην Άπω Ανατολή της χώρας, ήταν αποκλειστικά με βάση τη συντονισμένη εναέριες και επίγειες δραστηριότητες των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ.
Σε στρατιωτικό επίπεδο, η αντίσταση της Λιβύης στο ΝΑΤΟ είναι του Δαβίδ και του Γολιάθ αναλογίες. ΗΠΑ στρατιωτικές δαπάνες είναι μόνο περισσότερες από δέκα φορές μεγαλύτερη από ολόκληρη την ετήσια Λιβύης Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) που ήταν $ 74.2 δισεκατομμυρίων το 2010, σύμφωνα με το World Book της CIA Fact.
Τις τελευταίες εβδομάδες, το ΝΑΤΟ τις στρατιωτικές επιχειρήσεις παρακολούθησης που χρησιμοποιούνται συλλογής μη επανδρωμένα αεροσκάφη, δορυφόρους, τοποθέτηση εναέριων επιθέσεων και μυστικές μονάδες καταδρομών να αποκεφαλίσει στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της Λιβύης και της διοίκησης και τις δυνατότητες ελέγχου. Η παγκόσμια οικονομική κυρώσεις σήμαινε ότι η χώρα ξαφνικά στερείται των εσόδων και ασφαλή πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες που χρειάζονται για να διατηρήσουν μια πολιτική οικονομία για μεγάλο χρονικό διάστημα.
"Το σωρευτικό αποτέλεσμα [της συντονισμένης αέρα του ΝΑΤΟ και της λειτουργίας του εδάφους] δεν καταστράφηκαν μόνο στρατιωτικές υποδομές της Λιβύης, αλλά και μειωμένη σε μεγάλο βαθμό διοικητές του συνταγματάρχη Καντάφι να ελέγχει τις δυνάμεις της, αφήνοντας ακόμη δεσμευτεί μονάδες αγωνίζονται σε θέση να μετακινηθούν, ανεφοδιασμό ή τον συντονισμό των ενεργειών», αναφέρει η εφημερίδα New York Times σε μια γιορτινή άρθρο στις 22 Αυγούστου.
Μια Λάθος πρόσχημα
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, την Ιταλία και στοχευμένες την κυβέρνηση της Λιβύης για την ανατροπή ή την «αλλαγή καθεστώτος», όχι επειδή οι κυβερνήσεις αυτές εξέφρασαν ανησυχίες σχετικά με την προστασία των αμάχων ή για να επιφέρουν μια πιο δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης στη Λιβύη.
Αν αυτό ήταν το πραγματικό κίνητρο της δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που θα μπορούσε να αρχίσει τον βομβαρδισμό της Σαουδικής Αραβίας αμέσως. Δεν υπάρχουν εκλογές στη Σαουδική Αραβία. Η μοναρχία ούτε καν επιτρέπουν στις γυναίκες να οδηγούν αυτοκίνητα. Σύμφωνα με το νόμο, οι γυναίκες πρέπει να καλύπτονται πλήρως στο δημόσιο ή θα πάνε στη φυλακή. Διαμαρτυρίες είναι σπάνιες στη Σαουδική Αραβία, επειδή οποιαδήποτε διαφωνία αντιμετωπίζεται με φυλάκιση, βασανιστήρια και εκτελέσεις.
Η μοναρχία της Σαουδικής προστατεύεται από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, διότι είναι μέρος της αδήλωτης αλλά πραγματική σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο. Η στάση των ΗΠΑ προς τη Σαουδική μοναρχία ήταν λίγα λόγια από τον Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1981, όταν είπε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ «δεν θα επιτρέψει την" επανάσταση στη Σαουδική Αραβία, όπως η Ιρανική Επανάσταση του 1979 που αφαίρεσε το καθεστώς πελάτης των ΗΠΑ του Σάχη. Μήνυμα του Reagan ήταν σαφές: το Πεντάγωνο και οι στρατιωτικές δυνάμεις της CIA θα ήταν να χρησιμοποιηθούν με αποφασιστικότητα για να καταστρέψει κάθε δημοκρατικό κίνημα ενάντια στην κυριαρχία της οικογένειας της Σαουδικής βασιλικής.
Ρητή δήλωση του Ρίγκαν το 1981, έχει πράγματι την πολιτική της κάθε διαδοχικές κυβέρνησης των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης και της τρέχουσας.
Λιβύη και Ιμπεριαλισμός
Λιβύη, σε αντίθεση με τη Σαουδική Αραβία, είχε μια επανάσταση κατά της μοναρχίας. Ως αποτέλεσμα της επανάστασης του 1969 με επικεφαλής τον Μουαμάρ Καντάφι, η Λιβύη δεν ήταν πλέον στη σφαίρα της επιρροής του σε κάθε ιμπεριαλιστική χώρα.
Λιβύη ήταν κάποτε μια φτωχή αποικία της Ιταλίας που ζουν κάτω από το τακούνι εκκίνησης του φασίστα Μουσολίνι. Μετά τη νίκη των Συμμάχων κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον έλεγχο της χώρας μεταφέρθηκε επισήμως στα Ηνωμένα Έθνη και η Λιβύη απέκτησε την ανεξαρτησία του το 1951 με τις πρόνοιες του μονάρχη βασιλιά Ίντρις.
Αλλά στην πραγματικότητα, η Λιβύη ήταν ελεγχόμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία μέχρι την επανάσταση του 1969.
Μια από τις πρώτες πράξεις της επανάστασης του 1969 ήταν να εξαλειφθεί η απομεινάρια της αποικιοκρατίας και ξένο έλεγχο.Δεν ήταν μόνο οι πετρελαιοπηγές εθνικοποιήθηκαν αλλά Καντάφι εξαλειφθεί ξένες στρατιωτικές βάσεις στο εσωτερικό της χώρας.
Τον Μάρτιο του 1970, η κυβέρνηση Καντάφι κλείσει δύο σημαντικές βρετανικές στρατιωτικές βάσεις στο Τομπρούκ και El Adem.Στη συνέχεια έγινε εχθρός του Πενταγώνου, όταν εκδιώχθηκαν οι ΗΠΑ Wheelus Air Force Base κοντά στην Τρίπολη που είχε τεθεί σε λειτουργία από τις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1945. Πριν από τη βρετανική στρατιωτική πήρε τον έλεγχο το 1943, οι εγκαταστάσεις ήταν μια βάση που λειτουργούν από τους Ιταλούς στο πλαίσιο του Μουσολίνι.
Wheelus είχε ένα σημαντικό Στρατηγική εντολή αέρα (SAC) βάση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τη στέγαση Β-52 βομβαρδιστικά αεροπλάνα και άλλα πρώτης γραμμής αεροσκαφών του Πενταγώνου που στοχεύει στη Σοβιετική Ένωση.
Μόλις κάτω από τον έλεγχο της Λιβύης, την κυβέρνηση Καντάφι επιτρέπεται σοβιετική στρατιωτική αεροπλάνα να έχουν πρόσβαση στο αεροδρόμιο.
Το 1986, το Πεντάγωνο βομβαρδίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τη βάση την ίδια στιγμή που βομβαρδίστηκε στο κέντρο της πόλης της Τρίπολης σε μια προσπάθεια να δολοφονήσει τον Καντάφι. Η προσπάθεια αυτή απέτυχε, αλλά 2-ετών κόρη του πέθανε μαζί με τα αποτελέσματα των άλλων πολιτών.
Το χαρακτήρα του καθεστώτος Καντάφι
Το πολιτικό, κοινωνικό και ταξικό προσανατολισμό του το καθεστώς της Λιβύης έχει περάσει από πολλά στάδια τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Η κυβέρνηση και η δημιουργία απόφαση αντανακλούσε αντιφατικές τάξη, την κοινωνική, θρησκευτική και περιφερειακών ανταγωνισμών. Το γεγονός ότι η ηγεσία του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία της Εθνικής Μετάβασης Συμβούλιο αποτελείται από τους κορυφαίους αξιωματούχους της κυβέρνησης Καντάφι, ο οποίος έσπασε με το καθεστώς και συμμάχων τους με το ΝΑΤΟ, είναι το σύμβολο της εδώ και δεκαετίες-μακρά αστάθεια στο εσωτερικό της Λιβύης εγκατάστασης.
Οι εγγενείς αντιφάσεις που επιδεινώθηκαν από πιέσεις που εφαρμόζεται στη Λιβύη από το εξωτερικό. Οι ΗΠΑ επέβαλαν εκτεταμένες οικονομικές κυρώσεις στη Λιβύη στη δεκαετία του 1980. Οι μεγαλύτερες δυτικές εταιρείες αποκλείστηκαν από την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας με τη Λιβύη και τη χώρα απαγορεύθηκε η πρόσβαση στην πίστωση από δυτικές τράπεζες.
Στην εξωτερική της πολιτική, τη Λιβύη έδωσε σημαντική οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη στις εθνικές απελευθερωτικούς αγώνες, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης, Νότια Αφρική, την Ιρλανδία και αλλού.
Λόγω της οικονομικής πολιτικής της Λιβύης, το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού είχε πηδήσει δραματικά μετά το 1969. Έχοντας έναν μικρό πληθυσμό και σημαντικά έσοδα από την παραγωγή της σε πετρέλαιο, επαυξημένη με εκτεταμένες πολιτική το καθεστώς του Καντάφι των κοινωνικών παροχών, δημιούργησε μια τεράστια πρόοδο για την κοινωνική και οικονομική κατάσταση για τον πληθυσμό. Λιβύη ήταν ακόμα μια ταξική κοινωνία με πλούσιους και φτωχούς, και τα κενά μεταξύ αστικών και αγροτικών βιοτικού επιπέδου, αλλά ο αναλφαβητισμός ήταν ουσιαστικά εξαλειφθεί, ενώ η εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη ήταν δωρεάν και σε μεγάλο βαθμό προσβάσιμα. Μέχρι το 2010, το κατά κεφαλήν εισόδημα στη Λιβύη ήταν κοντά τις υψηλότερες στην Αφρική, σε 14.000 δολάρια και το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε σε πάνω από 77 χρόνια, σύμφωνα με το World Book της CIA Fact.
Πολιτικό προσανατολισμό του Καντάφι απέρριψε ρητά κομμουνισμό και τον καπιταλισμό. Δημιούργησε μια ιδεολογία που ονομάζεται το «Τρίτο Διεθνές Θεωρίας», το οποίο ήταν ένα εκλεκτικό μίγμα του ισλαμικού, Αραβικές εθνικιστικές και σοσιαλιστικές ιδέες και προγράμματα. Το 1977, η Λιβύη μετονομάστηκε Αραβική Δημοκρατία της Λιβύης της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Λαϊκής. Ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένου του πετρελαίου, κρατικοποιήθηκε και η κυβέρνηση παρείχε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κοινωνικής ασφάλισης ή αυτό που ονομάζεται πολιτική κράτους πρόνοιας, παρόμοια με κάποια χαρακτηριστικά κυριαρχούν στη Σοβιετική Ένωση και μερικά της Δυτικής Ευρώπης καπιταλιστικές χώρες.
Όμως, η Λιβύη δεν ήταν ένα εργατικό κράτος »ή μια« σοσιαλιστική κυβέρνηση »να χρησιμοποιήσει τη λαϊκή αν όχι επιστημονική χρήση του όρου« σοσιαλιστική ». Η επανάσταση δεν ήταν μια εξέγερση των εργαζομένων και των αγροτών ενάντια στην καπιταλιστική τάξη αυτή καθαυτή. Λιβύη παραμένει μια ταξική κοινωνία, αν ταξική διαφοροποίηση μπορεί να ήταν κάπως κρυμμένη κάτω από την ύπαρξη των επαναστατικών επιτροπών και το ριζοσπαστικό, λαϊκιστική ρητορική που προήλθε από το καθεστώς.
Όπως και σε πολλές αναπτυσσόμενες, χώρες πρώην αποικίες, κρατική ιδιοκτησία της περιουσίας δεν ήταν «σοσιαλιστικό» αλλά αναγκαία οχύρωση της υπανάπτυκτη καπιταλιστική τάξη. Ιδιοκτησίας κράτους στο Ιράκ, τη Λιβύη και άλλα τέτοια μετα-αποικιακών καθεστώτων σχεδιάστηκε για να διευκολύνει την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη μιας νέας καπιταλιστική άρχουσα τάξη που ήταν αρχικά πολύ αδύνατη, πολύ στερούνται κεφαλαίου και πάρα πολύ αποκομμένοι από τη διεθνή πιστωτική να ανταγωνιστεί μόνη της όρους με τους κυρίαρχους τομείς του καπιταλισμού μονοπώλιο κόσμο. Η εκκολαπτόμενη καπιταλιστικές τάξεις στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, όπως προωθείται κρατική περιουσία, υπό τον έλεγχό τους, έτσι ώστε να διασταυρώνονται με τις δυτικές τράπεζες και πολυεθνικών εταιριών και να δημιουργήσουν ευνοϊκότερους όρους για το παγκόσμιο εμπόριο και τις επενδύσεις.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το «σοσιαλιστικό μπλοκ» των κυβερνήσεων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης το 1989-91 στερούνται Λιβύη μιας οικονομικής και στρατιωτικής αντίβαρο προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, και η εγχώρια οικονομική και εξωτερική πολιτική της λιβυκής κυβέρνησης στράφηκε στην καταλύματα με τη Δύση.
Στη δεκαετία του 1990 ορισμένοι τομείς της λιβυκής οικονομικής εγκατάστασης και την Καντάφι υπό την ηγεσία της κυβέρνησης ευνοεί την ιδιωτικοποίηση, περικοπή των κοινωνικών προγραμμάτων και των επιδοτήσεων και της ένταξης στις δυτικοευρωπαϊκές αγορές.
Όσο νωρίτερα λαϊκισμός του καθεστώτος έδωσε σταδιακά δρόμο για την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αυτό ήταν, όμως, μια μακρά διαδικασία.
Το 2004, ο Τζορτζ Μπους έληξε κυρώσεων για τη Λιβύη. Δυτικών πετρελαϊκών εταιρειών και τραπεζών και άλλων εταιρειών ξεκίνησε τεράστιες άμεσες επενδύσεις στη Λιβύη και το εμπόριο με τις επιχειρήσεις της Λιβύης.
Υπήρξε επίσης μια αύξηση της ανεργίας στη Λιβύη και σε περικοπές των κοινωνικών δαπανών, οδηγώντας σε ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και την κατηγορία πόλωση.
Αλλά Καντάφι ο ίδιος θεωρήθηκε ακόμα ένα αγκάθι στα πλευρά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Θέλουν απόλυτη μαριονέτες, όχι απλά τους εταίρους, στα σχέδιά τους για εκμετάλλευση. Η απελευθέρωση Wikileaks του κράτους καλώδια Τμήματος μεταξύ 2007 και 2010 δείχνουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και δυτικές εταιρείες πετρελαίου είχαν καταδικάζοντας Καντάφι για αυτό που ονομάζεται "εθνικισμού". Καντάφι απείλησε ακόμη και να περιουσίας επανεθνικοποίηση δυτικές πετρελαϊκές εταιρείες, εκτός εάν η Λιβύη χορηγήθηκε ένα μεγαλύτερο μερίδιο των εσόδων για τα έργα τους.
Ως ένα άρθρο στη Νέα ενότητα Υόρκη σήμερα Times Business είπε με ειλικρίνεια: "" Ο συνταγματάρχης Καντάφι αποδείχθηκε προβληματικό εταίρο για την διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες, που αντλούν συχνά τα τέλη και τους φόρους και κάνοντας άλλα απαιτεί μια νέα κυβέρνηση με στενούς δεσμούς με το ΝΑΤΟ μπορεί να είναι. ευκολότερη συνεργάτης για δυτικές χώρες για την αντιμετώπιση ».
Ακόμη και η πιο πρόσφατη δημοσίευση της CIA Fact Book για τη Λιβύη, που γράφτηκε πριν από την ένοπλη εξέγερση υπερασπίστηκε από το ΝΑΤΟ, καταγγέλλει η μετρούμενη ταχύτητα του υπέρ της αγοράς μεταρρυθμίσεις στη Λιβύη: «Λιβύη αντιμετωπίζει μια πολύ δρόμο μπροστά όσον αφορά την απελευθέρωση του σοσιαλιστικού προσανατολισμού της οικονομίας, αλλά οι αρχικές μέτρα-συμπεριλαμβανομένων των υποψήφιων προς ένταξη στον ΠΟΕ, μειώνοντας κάποιες επιδοτήσεις, και ανακοινώνοντας τα σχέδια για την ιδιωτικοποίηση-βάζουν τα θεμέλια για τη μετάβαση σε μια πιο οικονομία της αγοράς. "(Fact Book της CIA World)
Η έναρξη της ένοπλης εξέγερσης, στις 23 Φεβρουαρίου από δυσαρεστημένους μέλη της Λιβύης στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο έδωσε την ευκαιρία για τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, στο πρωτάθλημα με τη γαλλική και τη βρετανική ομολόγους τους, να ανατρέψουν στρατιωτικά την κυβέρνηση της Λιβύης και να την αντικαταστήσει με έναν πελάτη ή ανδρείκελο καθεστώς.
Φυσικά, στην εξέγερση ήταν εργαζόμενοι και οι νέοι που είχαν πολλές νόμιμες διαμαρτυρίες κατά την κυβέρνηση της Λιβύης.Αλλά αυτό που είναι κρίσιμο σε ένοπλο αγώνα για την κρατική εξουσία δεν είναι η σύνθεση της κατάταξης-και-αρχείο στρατιώτες, αλλά το ταξικό χαρακτήρα και την κατεύθυνση της πολιτικής της ηγεσίας.
Χαρακτήρας του Εθνικού Συμβουλίου Μετάβασης
Το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο (NTC) να συγκροτηθεί η ηγεσία της εξέγερσης στη Βεγγάζη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Λιβύης. Η κεντρική ηγέτης είναι ο Μουσταφά Αμπντέλ-Jalil, ο οποίος ήταν υπουργός της Λιβύης Δικαιοσύνης μέχρι αποστασία του, κατά την έναρξη της εξέγερσης. Ήταν ένας από τους σημαντικό αριθμό δυτικών προσανατολισμό και νεοφιλελεύθερη αξιωματούχοι από την κυβέρνηση της Λιβύης, διπλωματικού σώματος και των στρατιωτικών τάξεις που προσχώρησαν στην αντιπολίτευση κατά τις ημέρες αμέσως μετά την έναρξη της εξέγερσης.
Μόλις ιδρύθηκε, η NTC άρχισε την πρόσκληση για την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Οι εκκλήσεις αυτές έγιναν αύξηση πανικό, όπως έγινε σαφές ότι, σε αντίθεση με τις προβλέψεις στις αρχές ότι ο Καντάφι υπό την ηγεσία της κυβέρνησης θα κατέρρεε μέσα σε λίγες μέρες, ήταν η "αντάρτες", οι οποίοι αντιμετωπίζουν επικείμενη ήττα στον εμφύλιο πόλεμο. Στην πραγματικότητα, ήταν μόνο λόγω των ΗΠΑ / ΝΑΤΟ εκστρατεία βομβαρδισμών, που ξεκίνησε με μεγάλη βιασύνη στις 19 Μαρτίου ότι η εξέγερση δεν κατέρρευσε.
Τα τελευταία πέντε μήνες του πολέμου έχουν διαγράφονται οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με την φιλο-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της NTC. Ένα εντυπωσιακό επεισόδιο έλαβε χώρα στις 22 Απριλίου, όταν ο γερουσιαστής Τζον Μακέιν έκανε μια "έκπληξη" ταξίδι στην Βεγγάζη. Ένα τεράστιο πανό παρουσιάστηκε για να τον χαιρετήσει με μια αμερικανική σημαία τυπωμένο πάνω του και τα λόγια: «Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής - Έχετε ένα νέο σύμμαχο στη Βόρεια Αφρική."
Παρόμοια με τη στρατιωτική σχέση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Λιβύης "ανταρτών" ένοπλες δυνάμεις, η NTC εξαρτάται εξ ολοκλήρου από και δευτερευούσης προτεραιότητας προς τις ΗΠΑ, τη γαλλική, βρετανική και την ιταλική ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις.
Σε περίπτωση που το Πεντάγωνο, CIA, και η Wall Street με επιτυχία την εγκατάσταση ενός πελατειακού καθεστώτος στην Τρίπολη, θα επιταχύνει και να ενθαρρύνω τις ιμπεριαλιστικές απειλές και παρέμβαση ενάντια σε άλλους ανεξάρτητους κυβερνήσεις, όπως η Συρία και τη Βενεζουέλα. Σε κάθε περίπτωση θα δούμε μια παρόμοια διαδικασία ξεδιπλώνονται, συμπεριλαμβανομένης και της δαιμονοποίησης της ηγεσίας των στοχοθετημένων χωρών, έτσι ώστε να σιωπή ή σίγαση μια μαχητική αντιπολεμική απάντηση στην επιθετικότητα του πολέμου ιθυνόντων.
Εμείς στο Συνασπισμό ΑΠΑΝΤΗΣΗ καλέσει όλους αυτούς που συμμερίζονται αυτή την προοπτική να συμμετάσχουν μαζί μας, την κινητοποίηση και να αποκαλύπτει την αποικιακή ατζέντα που κρύβεται κάτω από το σύνθημα της «ανθρωπιστικής επέμβασης».
Brian Becker, Εθνικός Συντονιστής, Συνασπισμός ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Είναι η Ελλάδα το απείθαρχο και ατίθασο παιδί της Ευρώπης και ένα από τα πλέον ατίθασα παγκοσμίως; Μας αξίζει που το Focus χρησιμοποιεί...
τα αγάλματα των προγόνων μας για να.....
μας κάνει άσεμνες χειρονομίες με το.... δάχτυλο; Είμαστε τεμπέληδες και κατά το κοινώς λεγόμενο μπαταξήδες που δεν πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας στους δανειστές μας; Είμαστε ένας λαός καλοπερασάκηδων που αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τις συμβατικές υποχρεώσεις μας έναντι των … «συμμάχων» μας; Ερωτήματα που μπορεί να απαντηθούν μόνο αν ανατρέξουμε στο παρελθόν και μάλιστα εκ της Εθνικής παλιγγενεσίας με την Επανάσταση του 1821.
Ψάξαμε λοιπόν βιβλιογραφία, στοιχεία στο διαδίκτυο και κατορθώσαμε και ανακαλύψαμε όλα τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από τότε μέχρι σήμερα! Στις παρακάτω γραμμές θα βρείτε απίστευτες πληροφορίες οι οποίες θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας στα ερωτήματα που θέτουν τα πειθήνια όργανα των διεθνών τοκογλύφων όπως το Focus! Η Ελληνική Επανάσταση είχε λάβει δάνεια ακόμη και για καριοφίλια που δεν λάβαμε ποτέ πριν το 1821, γεγονός που έμελε να σηματοδοτήσει τι θα επακολουθήσει αργότερα. Ετσι η ιστορία του Δημοσίου χρέους της χώρας μας χωρίζεται σε πολλές περιόδους τις οποίες και τις κατηγοριοποιούμε
Πρώτη περίοδος 1824 με 1897
Την περίοδο αυτή η Ελλάδα πήρε ΔΕΚΑ (10) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 770 εκ. γαλλικά Φράγκα. Το πόσο «καλά παιδιά» ήμασταν καθώς και πόσο τοκογλύφοι υπήρξαν οι … πρόγονοι του Ντομινίκ Στρος-Καν (δεν ξέρω αν τότε είχαν καμαριέρες) φαίνεται από το γεγονός, ότι ενώ η αναγραφόμενη αξία των ΔΕΚΑ αυτών δανείων , ήταν 770 εκ. γαλλικά Φράγκα, εντούτοις στο χέρι πήραμε μόνο … 464 εκ.!Τα υπόλοιπα δεν μας δόθηκαν ποτέ μιας κα αποτέλεσαν … έξοδα φακέλων των Τραπεζών, καθώς και ότι άλλο μπορεί να χρεώσει ένας γνήσιος τοκογλύφος!
Από ποιους τα πήραμε όμως;
• Δύο δάνεια από την Αγγλία κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το 1824 και το 1825, συνολικά 2,8 εκ. λίρες στερλίνες
• Ένα, 60 εκ. γ.φ. με την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, το 1832.
• Δύο επί Κουμουνδούρου, το 1879 και το 1890, συνολικά 180 εκ. γ.φ.
•Πέντε επί Χ. Τρικούπη το 1882-1885 και το 1886-1881, συνολικά 450 εκ. γ.φ. και τέλος
•Ενα επί Σωτηρόπουλου-Ράλλη το 1893, 9.7 εκ. γ.φ.
Την εποχή αυτή μεγάλη δύναμη είχε ο Στρατός. Οι πελατειακές σχέσεις όμως καθώς και η διαχείριση τους ήταν ακριβώς η ίδια με την σημερινή. Ετσι , η χώρα μας που διέθετε 20.000 τακτικό στρατό, έπαιρνε όλα αυτά τα δάνεια για να συντηρεί τους αξιωματικούς και να τους μισθοδοτεί! Φτάσαμε έτσι να έχουμε … 12.000 Αξιωματικούς. Δηλαδή, 1,4 αξιωματικοί για κάθε 2 φανταράκια! Το θέμα ήταν λοιπόν ποιος διέταξε ποιον μιας όλοι καταλάβατε τι σκοπό είχαν τα δάνεια μας. Δάνεια που μας έδιναν με φειδώ οι μεγάλες δυνάμεις γιατί προσέβλεπαν στον πλούτο της χώρα μας μετά την απελευθέρωσή της και μας υποχρεώναν να στρατικοποιήσουμε την Ελλάδα για να αντέξει ως νεοσύστατο κράτος (δεν ξέρω αν σας φέρνει στο μυαλό κάτι από το σύγχρονο 7 προς 10 καθώς και την κούρσα εξοπλισμών με την τουρκία)! Οι περισσότεροι καπετάνιοι τότε, εμφάνιζαν περισσότερους άνδρες για να επωφελούνται τους επιπλέον μισθούς. Έτσι ενώ ένας Στρατηγός έπαιρνε μισθούς για 12.000 άνδρες στην ουσία πλήρωνε μόνο 3.000 μιας και είχε μόνο τόσους!
Η πρώτη πτώχευση ήταν θέμα χρόνου και ήρθε μόλις το 1825 . Το 1826 ανέλαβε την διακυβέρνηση ο Α. Ζαίμης και στο ταμείο του κράτους βρήκε μόνο … 16 γρόσια! Δηλαδή ούτε καν μια λίρα!
Τότε λοιπόν η Ελλάς ονομάστηκε για πρώτη φορά Ψωροκώσταινα
- Περίοδος του Οθωνα
Όταν έγινε Βασιλιάς ο Οθωνας, πήρε κι αυτός ένα … δανειάκι και μάλιστα με την εγγύηση των τριών μεγάλων Δυνάμεων (όπως βλέπετε υπήρχε και τότε μια … Τρόικα)! Η κάθε μια εγγυήτρια δύναμη … εγγυήθηκε για το 1/3 του δανείου με μια διαφορά! Την τρίτη δόση η οποία ήταν 20 εκ. γαλλικά φράγκα δεν καταβλήθηκε ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ στη χώρα μας. (Σας θυμίζει τίποτε αυτό άραγε;) Πάντως όσα πήρε ο Οθωνας, δηλαδή οι δύο προηγούμενες δόσεις , σύνολο 20. εκ γαλ. Φράγκα , οι Έλληνες δε τα είδαν στις τσέπες τους μιας και το 57% κατακρατήθηκε από την δανειοδότρια τράπεζα κατακρατήθηκε στο εξωτερικό, ενώ το υπόλοιπο σπαταλήθηκε από την αντιβασιλεία κυρίως σε έξοδα του … Βαυαρικού στρατού (πάλι οι Γερμανοί δηλαδή στη μέση)! Τελικά η καθαρή εισροή , από το δάνειο, για την Ελλάδα ήταν μόλις 14,2%. Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο.Με αυτά και μ αυτά , φτάσαμε στο 1843 οπότε είχαμε και τη δεύτερη χρεοκοπία της Ελλάδος.
- Η Τρικουπική περίοδος
Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Α. Συγγρός. Ηταν ο άνθρωπος που εξασφάλιζε στο Ελληνικό Δημόσιο δανειοδότες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος. Ήταν ο άνθρωπος που από τη δανειακή πρόσοδο εκτελούσε δημόσια έργα (Ισθμός Κορίνθου, σιδηρόδρομοι Λαυρίου, Θεσσαλίας κλπ.). Ηταν ο υπερεργολάβος με ό,τι αυτό σημαίνει. Τωρα αν αυτό σας θυμίζει κάποιο νεότερο πολιτικό της Ελλάδος, σίγουρα δεν φταίμε εμείς. Αλλά κάπου έχει πάει το μυαλό σας ε; Από την άλλη πλευρά ο Χ. Τρικούπης θα αναδυθεί σε πρωταθλητή του εξωτερικού δανεισμού. Την περίοδο του ελληνικού βασιλείου 1832-1893 στον Τρικούπη χρεώνεται το 58,4% του εξωτερικού δανεισμού, με 450 εκ. γαλλικά φράγκα Και όπως ήταν φυσικό, ο υπερδανεισμός με τοκογλυφικούς όρους , έφερε και πάλι το 1893 την τρίτη χρεοκοπία στην χώρα μας. Ετσι μέχρι το 1897, ο συνολικός δανεισμός μας έφθασε όπως είπαμε στα 770 εκ. γ.φ., από τα οποία “στο χέρι πήραμε” 389 εκ. γ.φ. δηλαδή μόλις το 50,5%. Με την συνηθισμένη τακτική δηλαδή, υπογράψαμε στους τοκογλύφους «γραμμάτια» και στο χέρι πήραμε μόλις τα μισά. Και φυσικά τα τοκοχρεολύσια … έτρεχαν! Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα πληρώσανε τελικά τα τρισέγγονα του Τρικούπη εις το ακέραιο και δέκα φορές πάνω! Ετσι το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (κάτι θα σας θυμίζει ο όρος αυτός ε;) και ταυτόχρονα θα της παραχωρηθεί δάνειο 150 εκ. φ. (κάτι σαν α 110 δις που πήρε ο Γιώργος δηλαδή) Απ’ αυτό το 62% καταβλήθηκε ως … αποζημίωση της Οθ. Αυτοκρατορίας κυρίως για την παραχώρηση της Θεσσαλίας και τον πόλεμο του 1897. Το 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης. Πάντως φανήκαμε αρκετά … «κύριοι» αφού πληρώσαμε αποζημίωση σε αυτούς που παράνομα μας κατείχαν (αν και στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε για την περίπτωση αυτή μια πολύ γνωστή λέξη που αρχίζει με το γράμμα «Μ»)
Ακολουθεί μια δεύτερη περίοδος από το 1900 ως το 1945
Ως το 1914 υπάρχει μια περίοδος στην οποία αναπτύσσεται ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα και υποχωρεί ο κρατικός. Την ίδια αυτή εποχή η Αθήνα αντιμετωπίζει τον Μακεδονικό αγώνα και από το 1912 τους Βαλκανικούς. Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκ. φ. Τα δύο πρώτα (76 εκ. φ.) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκ. φ. το 1914.Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν :
- Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων (από τότε ήταν της μόδας να πληρώνει η Ελλάδα χρεολύσια προηγούμενων δανείων με … νέα δάνεια).
- Υπέρ της διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων και
- Στην ενσωμάτωση των νέων περιοχών που προέκυψαν μετά τους Βαλκανικούς.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι την περίοδο αυτή υπογράψαμε νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα παλιά.
Από το 1915 ως το 1923 η Ελλάδα του διχασμού βρίσκεται εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια θα βιώσει τη Μικρασιατική καταστροφή και να βρεθεί με τους πρόσφυγες απ’ αυτήν. Εδώ αρχίζουν και τα πραγματικά … δανειακά (πλην όμως τοκογλυφικά) ευτράπελα!Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.) ενώ σε έξαρση βρίσκεται και ο εσωτερικός δανεισμός. Ενώ η χώρα στην ουσία δεν μπορούσε να δανειστεί, και ουδείς γνώριζε το παραμικρό στο Κοινοβούλιο, ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλούν για δύο μυστικά δάνεια και μάλιστα μεγάλα! Ένα το 1915 και ένα το 1916 , ισόποσα από 40 εκ μάρκα έκαστο.
Τα 80 εκ μάρκα αυτά δεν είχαν εγγραφεί πουθενά !!! Η Κυβέρνηση Σκουλούδη τα κράτησε εντελώς εντελώς μυστικά, ακόμα και από τη Βουλή και δεν τα ανέγραψε πουθενά λες και πρόκειται για δάνειο κάποιου … «μπακάλη της γειτονιάς»! Η υπόθεση έφτασε το 1918 στο ανώτατο ειδικό δικαστήριο στο οποίο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκλειφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας! Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί σε κανένα συντεταγμένο κράτος παρά μόνο σε Αφρικανικές Δημοκρατίες όπου οι Φύλαρχοι είχαν το … γενικό κουμάντο!
ΤΟ ΠΟΙΟ ΑΙΣΧΡΟ ΔΑΝΕΙΟ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ!
Την περίοδο αυτή υπογράψαμε και λάβαμε το πιο αισχρό δάνειο που έχει πάρει ποτέ χώρα! Αισχρό όχι για το μέγεθός του, μιας και ήταν σχετικά μικρό αλλά επαίσχυντο για τον λόγο που το λάβαμε! Προσέξτε λοιπόν: Το 1913 ο Ελληνικός Στρατός, αποτελούμενος από δυνάμεις της Β.Ελλάδος, έχυσε το αίμα του για να καταλάβει μια στρατηγικής σημασίας σιδηροδρομική γραμμή! Την γραμμή Θεσσαλονίκης – Κωνσταντινούπολης! Και το πέτυχε αυτό! Η γραμμή κατελήφθη από τον Ελληνικό Στρατό. Φαίνεται όμως ότι οι “Σύμμαχοι” είχαν άλλα σχέδια για μας! Ενώ την καταλάβαμε εμείς, ξαφνικά οι Γάλλοι αποφάσισαν ότι … η γραμμή τους ανήκει, στα πλαίσια της “συμμαχικής μοιρασιάς”!Όμως ήταν κάτι που υπήρχε σε Ελληνικά εδάφη και δεν θα μπορούσαμε να δεχτούμε κάτι τέτοιο! Ετσι μας εξανάγκασαν να την αγοράσουμε! Κι επειδή ως συνήθως δεν είχαμε λεφτά, μας έδωσαν το δάνειο και μάλιστα σε δολάρια. Μας έδωσαν ένα Καναδικό (δηλαδή Γαλλικό) δάνειο 8.000.000 δολαρίων για να πληρώσουμε στους Γάλλους μια σιδηροδρομική γραμμή την οποία εμείς την είχαμε καταλάβει με τον στρατό μας!Είπε κανείς τίποτα;
- Περίοδος Μεσοπολέμου 1924 με 1932
Με τη Μικρασιατική καταστροφή ο ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση. Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτισμός θα βρεθεί σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση. Ο Βενιζέλος θα επιστρέψει και θα κερδίσει τις εκλογές του 1928, με 223 έδρες από τις 250. Η τετραετία του θα είναι περίοδος κοινοβουλευτικής ομαλότητας. Τα επιτακτικότερα προβλήματα είναι το προσφυγικό και η σταθεροποίηση της δραχμής που η αξίας της είχε πέσει στο δέκατο πέμπτο της προπολεμικής. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη. Σε σχέση με την προπολεμική έχει αυξηθεί κατά 37 φορές!Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια. Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά (9) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκ. φρ. Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία. Τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού, τη σταθεροποίηση της δραχμής και παραγωγικά. Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων. Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρ. φρ. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ. δηλαδή 183 περισσότερα απ’ όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούμε 2 δισ. χρ. ερ. (σας θυμίζει κάτι άραγε αυτό; σας θυμίζω προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο : «το 1994 χρωστούσαμε 90 δις ευρώ πληρώσαμε 517 δις ως το 2010 και παρ όλα αυτά χρωστάμε άλλα 340 δις») Το 1932 είχαμε την τέταρτη πτώχευση.Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός ενώ θα παγώσει, λόγω της παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση των παλαιών.
- 1946-1966 Ανασυγκρότηση και ανάπτυξη
Πρώτο μέλημα της χώρας η ανασυγκρότηση της από την κατοχική καταστροφή που είχε φθάσει 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946. Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ο εμφύλιος και το τρίτο οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι μεγαλύτερες στη Δυτ. Ευρώπη 19 και που έφθαναν στο 27,5% των συνολικών εξόδων. Τα προβλήματα μέχρι το 1952-53 θα τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις. Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση. Το δημόσιο χρέος συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό ΔΧ το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός. Την περίοδο 1962-67 οι ελληνικές κυβερνήσεις θα διακανονίσουν το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ., το οποίο μαζί με τους τόκους ανερχόταν στα 6,41 δισ. δρχ. Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει μόνο τρια εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκ. δολ. Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ (28) εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκ. δολ. Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από τη Δυτ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς. Για την εξυπηρέτηση του μετακατοχικού εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει! Καταλάβατε το μέγεθος της τοκογλυφίας;- Περίοδος Δικτατορίας 1967 με 1974
Περίοδος υπέρογκου εσωτερικού δανεισμού, ο οποίος και τετραπλασιάσθηκε. Αντίθετα ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει πολύ μικρή αύξηση. Συνολικά 19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δανειακού Χρέους εξ αυτών το 92,2% ήταν σε δολ. Την περίοδο αυτή εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα. Πρόκειται για δάνεια εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό, υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο προς εκτέλεση δημοσίων έργων, με ανάδοχους τις εν λόγω εταιρείες. Συνολικά συνομολογήθηκαν 59 τέτοια δάνεια. Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ο δανειολήπτης, έτσι δεν θεωρείται εξωτερικός δανεισμός. Στο νέο Δημόσιο Χρέος ο δανεισμός σε συνάλλαγμα αντιπροσώπευε το 23,6%.
- Περίοδος Μεταπολίτευσης 1975 με 1981 (Κυβέρνηση Καραμανλή)
Το προπολεμικό εξωτερικό Δημόσιο Χρέος, λόγω του διακανονισμού 1962-67 βαίνει συνεχώς μειούμενο. Από το 4% του συνολικού Δ.Χ. το 1974 θα πέσει το 1981 στο 0,6%. Ο μεταπολεμικός εξωτερικός, κατά μέσο όρο, στο 3,9% των τακτικών εσόδων. Συνολικά έχουμε 24 εξωτερικά δάνεια. Τρία από την γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες. Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.- Περίοδος 1981 με 1989 (Κυβέρνηση Α.Παπανδρέου)
Ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά. Οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση -ΔΕΚΟ από 300.000 θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις θα φθάσουν τις 640.000! Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%. Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό.Το 1985 η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν Δημόσιο Χρέος το οποίο είχε αρχίσει να προσδιορίζει την ύπαρξη της οικονομίας και όχι την ανάπτυξή της. Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου. Μεταξύ το 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διετέθει για την εξυπηρέτηση των δανείων!!! Φοβερά μεγάλο ποσοστό! Εκεί κάπου στο 1987 αρχίζει ο Γολγοθάς της Ελλάδος!
Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής. Ένα, το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981 και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών. Προφανώς μετά το 1824 ο εξωτερικός δανεισμός είχε γίνει για την χώρα μας, έσοδο τακτικό αλλά και έξοδο υπέρβαρο.
Είμαστε σίγουροι ότι αν ψάξουμε σε μεγαλύτερο βάθος ιστορικά τα αρχεία της χώρας μας θα βρούμε και άλλα τέτοια πολλά! Το θέμα όμως είναι, και φαίνεται σε όλη του ην μεγαλοπρέπεια, ότι η Ελλάδα όχι απλά ΔΕΝ αποτέλεσε το «κακομαθημένο παιδί» των συμμάχων και τον «μπαταχτσή» της κοινότητας, αλλά αποτέλεσε τον μεγάλο πελάτη των Δυτικών Τραπεζών και έναν από τους καλύτερους σε όλη την Δυτική Οικονομία ! Τόσο καλό που οι Δυτικές τράπεζες δεν είχαν καμία όρεξη να σταμαήσουν να δανείζουν γιατί επί 200 χρόνια πλήρωνε αδιαμαρτύρητα! Η Ελλάδα αποτέλεσε ένα κλασικό παράδειγμα στο οποίο στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε η σημερινή Δυτική Οικονομία, όταν αποφάσισε να μεταβληθεί σε «χρεοκρατία» debttocracy και ειδικά από την εποχή που ο χρυσός αποτελούσε το αντίκρυσμα του πλούτου μιας χώρας! Όταν σταμάτησε αυτό και το χρήμα γεννιούνταν από το χρέος (Θεωρία το χρέος γεννά χρήμα) η Ελλάδα αποτέλεσε έναν βασικό πυλώνα ανάπτυξης των προηγμένων Δυτικών κρατών όχι μόνο γιτι πληρωνε τοκογλυφικά δάνεια αλλά κυρίως γιατί με τα δάνεια αυτά αγόραζε στρατιωτικό υλικό και προιόντα των χωρών που της δάνειζαν! Ετσι, απ ότι είδατε τα τελευταία 200 χρόνια, πληρώναμε δάνεια τα οποία δεν τα παίρναμε ποτέ, είτε πληρώναμε μέχρι και 200 φορές πάνω την αξία τους , είτε πληρώναμε δάνεια για πράγματα που χύσαμε το αίμα μας για να τα αποκτήσουμε!
Φτάσαμε στο σημείο να αποπληρώνουμε δάνεια της πρώτης περιόδου της Επαναστάσεως του 1821 μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, και οι κατ όνομα σύμμαχοί μας να κερδίζουν τεράστια ποσά από χρεολύσια κάθε χρόνο, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα! Και ουδέποτε διαμαρτυρηθήκαμε ως λαός! Τα πληρώναμε εργαζόμενοι άοκνα και αγόγγυστα! Πληρώνουμε ακόμη και τους κλέφτες του γερμανικού Ράιχ που στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατέκλεψαν την περιουσία της χώρας μας, ρούφηξαν τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές και ρήμαξαν τον τόπο! Κατοχικές δυνάμεις που κατάσφαξαν τον Ελληνικό λαό και ουδέποτε μας αποζημίωσαν. Ενώ εμείς είχαμε αποζημιώσει ακόμη και τους Οθωμανούς που μας κατείχαν παράνομα επί 4 αιώνες! Από τις λίγες αυτές γραμμές που σας παραθέτουμε, είναι πλέον πρόδηλο ότι η χώρα μας ήταν από παλιά άνδρο των διεθνών πλιατσικολόγων ! Μπορεί να μας έδωσαν ψίχουλα για να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας, αλλά το εξαργύρωσαν επί δύο σχεδόν αιώνες! Για 200 χρόνια ο Ελληνας πληρώνει «αέρα» στους Γερμανούς και στους λοιπούς Φραγκολεβαντίνους, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία. Από το αστρονομικό ποσό που έχουμε πληρώσει τα 200 αυτά χρόνια, ζήτημα να έχουμε λάβει στην πραγματικότητα ένα 25% και ίσως να είναι και μικρότερο. Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια ευρώ) φανταστείτε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια! Αυτό λοιπόν το άρθρο, κάθε Ελληνας του Εξωτερικού, είτε μένει σε χώρες της ΕΕ. είτε εκτός, πρέπει να το μεταφράσει σε κάθε γλώσσα και να το διανείμει όπου και όπως μπορεί! Να το διαδώσει για να καταλάβουν οι λαοί πόσο μας κόστισε η ανεξαρτησία μας και τι πληρώνουμε επί σχεδόν 200 χρόνια στα κοράκια που διέλυσαν τη χώρα μας! Να το εμπεδώσουν καλά γιατί έρχεται η σειρά τους!
IQ2 Greece - European Vision Debate - Full Length from Intelligence Squared Greece on Vimeo.
Το έχω δει περίπου ένα μήνα. Το αντικείμενο του debate, που μόνο debate δεν είναι, αφορά το αν πρέπει ένας Έλληνας να μείνει στην Ελλάδα ή να φύγει. Τρείς καλεσμένοι από κάθε πλευρά επιχειρηματολογούν σχετικά, ενώ το κοινό και το ιντερνετ στο τέλος κάνει κάποιες ερωτήσεις.
Οι δικές μου παρατηρήσεις είναι ότι η πλευρά που στηρίζει το να μείνεις, ουσιαστικά δεν έχει επιχειρήματα όπως περίπου άφησε να φανεί και ένας από τους υπέρμαχους ομιλητές. Επίσης σε ένα σημείο, έγινε και αναφορά στο γνωστό “να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα” που λειτουργεί ανασταλτικά στην χώρα, ενώ και κάποιος άλλος αναφέρθηκε στον συναισθηματικό εκβιασμό που ασκεί ο οικογενειακός κύκλός, καταπίεζοντας το όνειρα και την πιθανή οικονομική και συναισθηματική επιτυχία του παιδιού.
Και για την κατσίκα και για τον οικογενειακό συναισθηματικό έχω αναφερθεί πολλές φορές. Για μένα είναι και τα δύο το ίδιο. Η ίδια η οικογένεια επί της ουσίας δεν θέλει το παιδί της να κηνυγήσει τα όνειρα του, ίσως γιατί φοβάται ότι μπορεί αν πετύχει έξω από την φούστα της μάνας uber alles.
Για μένα σαν debate δεν έλεγε μια, άλλωστε δεν είπε και κάτι που δεν ξέραμε. Απλά, ήταν άλλο ένα κράξιμο για την βλακεία που δέρνει τον όμορφο τόπο μας.
Η όλη κατάσταση μου θυμίζει την ιστορία με τους ελέφαντες στο τσίρκο. Όταν είναι μικροί τους δένουν σε ένα πασαλάκι, το οποίο είναι αρκετά ισχυρό ώστε να αντέχει τη δύναμη των μικρών. Συνηθίζοντας τα ελεφαντάκα στην ιδέα ότι δεν μπορούν να λυθούν από το πασαλάκι, εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Έτσι βλέπουμε το "αστείο" φαινόμενο, όταν αργότερα ενηλικιωθούν, τεράστια ζώα να παραμένουν δεμμένα στα μικρά πασαλάκια. Ούτε καν σκέφτονται πως δεν είναι στην ουσία δεμένα.
Κάποιος το έγραψε σε ένα forum, μια εξαιρετική κατά την γνώμη μου παρομοιώση για τι συμβαίνει, ειδικά για τα άτομα τα οποία δεν μπορούν να ξεκολήσουν από την έννοια του κάθε αρχή και δύσκολη.
Βλέπεις άτομα, που σε άλλες πτυχές της ζωής τους, με δύσκολα αλλά σταδιακά βήματα έχουν πετύχει πολλά και σε άλλες πτυχές της ζωής τους αντιμετωπίζουν και το μικρότερο βήμα αρνητικά, υπό την λόγική ότι δεν θα αλλάξει και κάτι. Νομίζω ότι τέτοια άτομα, όπως σε κάποια σημεία υπήρξα και εγώ, ταιριάζουμε εξαιρετικά με την παραπάνω αναλογία.
Στην αρχή ο συγγραφέας παραθέτει κάποια ιστορικά νούμερα στα οποία δείχνεται ότι τα στατιστικά της Ελληνικής οικονομίας προ χρεοκοπίας δεν διέφεραν από παλαιότερες εποχές που δανειζόμασταν με υψηλά επιτόκια χωρίς όμως κάποια αναφορά σε θέματα χρεοκοπίας.
Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στο βιβλίο είναι η νομική υπόσταση του Ελληνικού χρέους, θέμα στο οποίο έχει αναφερθεί και ο κ. Καζάκης. Συγκεκριμένα, στο βιβλίο αναφέρεται ότι πριν το μνημόνιο το 90% του ελληνικού χρέους, υπαγόταν στην Ελληνική νομοθεσία που είναι υπέρ του δανειζόμενου. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι μόνο με κάποιες νομικές παρεμβάσεις,παρόμοιες με αυτές που έγιναν για τον πτωχευτικό κώδικα, θα μπορούσαν να είχαν λύσει το πρόβλημα χωρίς θέματα πτώχευσης. Μάλιστα, ο συγγραφέας απορεί για την χρήση αυτής της επιλογής, καθώς όπως λέει η Ελληνική κυβέρνηση γνώριζε για αυτή την επιλογή, καθώς η ίδια κάποια χρόνια είχε χρησιμοποιήσει παρόμοιες μεθόδους για να “προφυλάξει” επιχειρήσεις.
Για το ίδιο θέμα, στο βιβλίο εξηγείται πως ουσιαστικά το μνημόνιο, αποτελεί ένα μηχανισμό μετατροπής του Ελληνικού χρέους από χρέος Ελληνικής νομοθεσίας χωρίς εμπράγματες εξασφαλίσεις σε χρέος βασισμένο στην Αγγλοσαξωνική νομοθεσία με εμπράγματες εξασφαλίσεις. Η Αγγλοσαξωνική νομοθεσία, σε ζητήματα χρέους είναι σαφώς υπέρ αυτού που δανείζει.
Επίσης, το βιβλίο διαπραγμετεύται το πως η Ελληνική κρίση βοήθησε τις οικονομίες των χωρων που πρωτοστατούν στις παγκόσμιες οικονομίες να ανακάμψουν. Μετά το 2008, όπου και οι οικονομίες της Αμερικής και Γερμανίες χρειαζόντουσαν επειγόντως ανάκαμψη και η Ελληνική κρίση βοήθησε σαφώς αυτές τις δύο χώρες, γιατί δημιούργησε αστάθεια στην Ευρωζώνη. Συγκεκριμένα η Γερμανία χρειαζόταν μια υποτίμηση του ευρώ, η οποία και τόνισε σαφώς τις εξαγωγές της και έφερε σε ανάπτυξη ρεκόρ την οικονομία της. Η ίδια υποτίμηση του ευρώ βοήθησε στην ανάκαμψη του δολαρίου κάτι που χρειαζόταν η Αμερική. Δεν είναι λοιπόν τυχαία, η συμπεριφορά της Γερμανίας στο θέμα , η οποία λειτούργησε μονοδιάστατα στην ευρωζώνη, με βάση και μόνο τα δικά της συμφέροντα. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και τα περί ιδιωτικοποιήσεων που έχουν υποσχεθεί οι αδύναμες χώρες της ευρωζώνης, νομίζω γίνεται σαφές το πως η Ευρωπαική Ένωση είναι τελικά μια Γερμανική οικονομική αυτοκρατορία.
Τέλος το βιβλίο ολοκληρώνεται με τις συνέπειες που θα έχει όλη αυτή η κατάσταση για την χώρα. Οι προβλέψεις είναι πολύ απογοητευτικές και δυστυχώς παρόλα αυτά οι Έλληνες θα συνεχίσουμε να κοιμόμαστε όσον αφορά την βιοσημότητα, όχι μόνο της δικής μας αλλά και των παιδιών μας.
Στο βιβλίο γίνεται συχνά αναφορά στα κακώς κείμενα της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Καθώς το βιβλίο έχει ιστορικές αναφορές, φαίνονται τα ιστορικά λάθη των Ελλήνων πολιτικών μας αλλά και των ίδιων πολιτών που τους ψηφίζαν κατεξακολούθηση. Όμως, ανεξαρτήτως αυτών των κακών κειμένων, θέση του συγγραφέα είναι ότι τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς η αιτία της και καλά “παραλίγο” πτώχευσης μας, αλλά σίγουρα δεν βοήθησαν στην θωράκιση/προστασία της Ελληνικής οικονομίας από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Επίσης, θέση του συγγραφέα είναι, ότι όσο και αν η Ελληνική στατιστική υπηρεσία έβγαζε ψεύτικα στοιχεία που η ΕΕ αποδεχόταν, τα μεγάλα ξένα οικονομικά κέντρα σίγουρα γνώριζαν για την αλήθεια, καθώς σε τεχνοκρατικό επίπεδο είναι έτη φωτός μπροστά στην διαχείριση του παιχνιδιού από μας. Άλλωστε το παιχνίδι είναι δικό τους, και εμείς πρέπει δυστυχώς να μάθουμε με τους δικούς τους κανόνες.
Το βιβλίο είναι γραμμένο με μικρά κεφάλαια τα οποία ουσιαστικά αποτελούν ανάλυση επιχειρημάτων που σιγά σιγά χτίζουν την παραπάνω θέση του συγγραφέα, ότι δηλαδή παγκόσμια οικονομικά συμφέρονταν έκαναν την Ελλάδα αποδιοπομπαίο τράγο, για τα εξυπηρετήσουν τα δικά τους.
Μέχρι πρότεινως μιλάγαμε για γαλάζιες και πράσινες προσλήψεις. Πιστεύω να έχετε καταλάβει ότι τώρα θα μιλάμε για γαλάζιες και πράσινες απολύσεις, όχι δηλαδή ότι δεν θα συνεχίσουν και κάποιες προσλήψεις.
Δεν μπορεί να παραπανεθεί κανείς, τουλάχιστον έχουμε μια συνέχεια.
Κομματικά καταστρέψαμε την χώρα και κομματικά θα συνεχίσουμε να την καταστρέφουμε.
Όλως τυχαίως μόνο κάτι τυπάκια, γνωστά και ως κεφάλαιο, έχουν επωφεληθεί τόσα χρόνια από τον κοινό παράγοντα που λέγεται κόμματα.
