Λιβύη

Μετάφραση με google translate από

Η Λιβύη είναι μια μικρή χώρα με μόλις πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου σε ολόκληρη την Αφρική. Το λάδι που παράγεται είναι ιδιαίτερα περιζήτητο, λόγω της ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας.
Η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών μαζί με τη Βρετανία και τη Γαλλία έχει πραγματοποιήσει 7.459 βομβιστικές επιθέσεις από το Μάρτιο του 19. Βρετανία, η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες έστειλαν ειδικές δυνάμεις του εδάφους και τη λειτουργία μονάδων καταδρομέων να κατευθύνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της λεγόμενης αντάρτες - πρόκειται για ένα ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία του στρατού στον τομέα.
Οι στρατιώτες μπορεί να είναι δυσαρεστημένους Λίβυοι, αλλά η λειτουργία είναι υπό τον έλεγχο και την κατεύθυνση του διοικητές του ΝΑΤΟ και της Δυτικής μονάδες καταδρομέων που υπηρετούν ως «σύμβουλοι». Νέα όπλα και τα δισεκατομμύρια τους σε κεφάλαια προέρχονται από τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ που πάγωσε και κατασχέθηκαν περιουσιακά στοιχεία της Λιβύης σε δυτικές τράπεζες. Έχουν μόνο στρατιωτικές επιτυχίες τους εκτός της Βεγγάζης, στην Άπω Ανατολή της χώρας, ήταν αποκλειστικά με βάση τη συντονισμένη εναέριες και επίγειες δραστηριότητες των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ.
Σε στρατιωτικό επίπεδο, η αντίσταση της Λιβύης στο ΝΑΤΟ είναι του Δαβίδ και του Γολιάθ αναλογίες. ΗΠΑ στρατιωτικές δαπάνες είναι μόνο περισσότερες από δέκα φορές μεγαλύτερη από ολόκληρη την ετήσια Λιβύης Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) που ήταν $ 74.2 δισεκατομμυρίων το 2010, σύμφωνα με το World Book της CIA Fact.
Τις τελευταίες εβδομάδες, το ΝΑΤΟ τις στρατιωτικές επιχειρήσεις παρακολούθησης που χρησιμοποιούνται συλλογής μη επανδρωμένα αεροσκάφη, δορυφόρους, τοποθέτηση εναέριων επιθέσεων και μυστικές μονάδες καταδρομών να αποκεφαλίσει στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της Λιβύης και της διοίκησης και τις δυνατότητες ελέγχου. Η παγκόσμια οικονομική κυρώσεις σήμαινε ότι η χώρα ξαφνικά στερείται των εσόδων και ασφαλή πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες που χρειάζονται για να διατηρήσουν μια πολιτική οικονομία για μεγάλο χρονικό διάστημα.
"Το σωρευτικό αποτέλεσμα [της συντονισμένης αέρα του ΝΑΤΟ και της λειτουργίας του εδάφους] δεν καταστράφηκαν μόνο στρατιωτικές υποδομές της Λιβύης, αλλά και μειωμένη σε μεγάλο βαθμό διοικητές του συνταγματάρχη Καντάφι να ελέγχει τις δυνάμεις της, αφήνοντας ακόμη δεσμευτεί μονάδες αγωνίζονται σε θέση να μετακινηθούν, ανεφοδιασμό ή τον συντονισμό των ενεργειών», αναφέρει η εφημερίδα New York Times σε μια γιορτινή άρθρο στις 22 Αυγούστου.
Μια Λάθος πρόσχημα
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, την Ιταλία και στοχευμένες την κυβέρνηση της Λιβύης για την ανατροπή ή την «αλλαγή καθεστώτος», όχι επειδή οι κυβερνήσεις αυτές εξέφρασαν ανησυχίες σχετικά με την προστασία των αμάχων ή για να επιφέρουν μια πιο δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης στη Λιβύη.
Αν αυτό ήταν το πραγματικό κίνητρο της δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που θα μπορούσε να αρχίσει τον βομβαρδισμό της Σαουδικής Αραβίας αμέσως. Δεν υπάρχουν εκλογές στη Σαουδική Αραβία. Η μοναρχία ούτε καν επιτρέπουν στις γυναίκες να οδηγούν αυτοκίνητα. Σύμφωνα με το νόμο, οι γυναίκες πρέπει να καλύπτονται πλήρως στο δημόσιο ή θα πάνε στη φυλακή. Διαμαρτυρίες είναι σπάνιες στη Σαουδική Αραβία, επειδή οποιαδήποτε διαφωνία αντιμετωπίζεται με φυλάκιση, βασανιστήρια και εκτελέσεις.
Η μοναρχία της Σαουδικής προστατεύεται από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, διότι είναι μέρος της αδήλωτης αλλά πραγματική σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο. Η στάση των ΗΠΑ προς τη Σαουδική μοναρχία ήταν λίγα λόγια από τον Ρόναλντ Ρέιγκαν το 1981, όταν είπε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ «δεν θα επιτρέψει την" επανάσταση στη Σαουδική Αραβία, όπως η Ιρανική Επανάσταση του 1979 που αφαίρεσε το καθεστώς πελάτης των ΗΠΑ του Σάχη. Μήνυμα του Reagan ήταν σαφές: το Πεντάγωνο και οι στρατιωτικές δυνάμεις της CIA θα ήταν να χρησιμοποιηθούν με αποφασιστικότητα για να καταστρέψει κάθε δημοκρατικό κίνημα ενάντια στην κυριαρχία της οικογένειας της Σαουδικής βασιλικής.
Ρητή δήλωση του Ρίγκαν το 1981, έχει πράγματι την πολιτική της κάθε διαδοχικές κυβέρνησης των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης και της τρέχουσας.
Λιβύη και Ιμπεριαλισμός
Λιβύη, σε αντίθεση με τη Σαουδική Αραβία, είχε μια επανάσταση κατά της μοναρχίας. Ως αποτέλεσμα της επανάστασης του 1969 με επικεφαλής τον Μουαμάρ Καντάφι, η Λιβύη δεν ήταν πλέον στη σφαίρα της επιρροής του σε κάθε ιμπεριαλιστική χώρα.
Λιβύη ήταν κάποτε μια φτωχή αποικία της Ιταλίας που ζουν κάτω από το τακούνι εκκίνησης του φασίστα Μουσολίνι. Μετά τη νίκη των Συμμάχων κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον έλεγχο της χώρας μεταφέρθηκε επισήμως στα Ηνωμένα Έθνη και η Λιβύη απέκτησε την ανεξαρτησία του το 1951 με τις πρόνοιες του μονάρχη βασιλιά Ίντρις.
Αλλά στην πραγματικότητα, η Λιβύη ήταν ελεγχόμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία μέχρι την επανάσταση του 1969.
Μια από τις πρώτες πράξεις της επανάστασης του 1969 ήταν να εξαλειφθεί η απομεινάρια της αποικιοκρατίας και ξένο έλεγχο.Δεν ήταν μόνο οι πετρελαιοπηγές εθνικοποιήθηκαν αλλά Καντάφι εξαλειφθεί ξένες στρατιωτικές βάσεις στο εσωτερικό της χώρας.
Τον Μάρτιο του 1970, η κυβέρνηση Καντάφι κλείσει δύο σημαντικές βρετανικές στρατιωτικές βάσεις στο Τομπρούκ και El Adem.Στη συνέχεια έγινε εχθρός του Πενταγώνου, όταν εκδιώχθηκαν οι ΗΠΑ Wheelus Air Force Base κοντά στην Τρίπολη που είχε τεθεί σε λειτουργία από τις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1945. Πριν από τη βρετανική στρατιωτική πήρε τον έλεγχο το 1943, οι εγκαταστάσεις ήταν μια βάση που λειτουργούν από τους Ιταλούς στο πλαίσιο του Μουσολίνι.
Wheelus είχε ένα σημαντικό Στρατηγική εντολή αέρα (SAC) βάση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τη στέγαση Β-52 βομβαρδιστικά αεροπλάνα και άλλα πρώτης γραμμής αεροσκαφών του Πενταγώνου που στοχεύει στη Σοβιετική Ένωση.
Μόλις κάτω από τον έλεγχο της Λιβύης, την κυβέρνηση Καντάφι επιτρέπεται σοβιετική στρατιωτική αεροπλάνα να έχουν πρόσβαση στο αεροδρόμιο.
Το 1986, το Πεντάγωνο βομβαρδίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τη βάση την ίδια στιγμή που βομβαρδίστηκε στο κέντρο της πόλης της Τρίπολης σε μια προσπάθεια να δολοφονήσει τον Καντάφι. Η προσπάθεια αυτή απέτυχε, αλλά 2-ετών κόρη του πέθανε μαζί με τα αποτελέσματα των άλλων πολιτών.
Το χαρακτήρα του καθεστώτος Καντάφι
Το πολιτικό, κοινωνικό και ταξικό προσανατολισμό του το καθεστώς της Λιβύης έχει περάσει από πολλά στάδια τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Η κυβέρνηση και η δημιουργία απόφαση αντανακλούσε αντιφατικές τάξη, την κοινωνική, θρησκευτική και περιφερειακών ανταγωνισμών. Το γεγονός ότι η ηγεσία του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία της Εθνικής Μετάβασης Συμβούλιο αποτελείται από τους κορυφαίους αξιωματούχους της κυβέρνησης Καντάφι, ο οποίος έσπασε με το καθεστώς και συμμάχων τους με το ΝΑΤΟ, είναι το σύμβολο της εδώ και δεκαετίες-μακρά αστάθεια στο εσωτερικό της Λιβύης εγκατάστασης.
Οι εγγενείς αντιφάσεις που επιδεινώθηκαν από πιέσεις που εφαρμόζεται στη Λιβύη από το εξωτερικό. Οι ΗΠΑ επέβαλαν εκτεταμένες οικονομικές κυρώσεις στη Λιβύη στη δεκαετία του 1980. Οι μεγαλύτερες δυτικές εταιρείες αποκλείστηκαν από την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας με τη Λιβύη και τη χώρα απαγορεύθηκε η πρόσβαση στην πίστωση από δυτικές τράπεζες.
Στην εξωτερική της πολιτική, τη Λιβύη έδωσε σημαντική οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη στις εθνικές απελευθερωτικούς αγώνες, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης, Νότια Αφρική, την Ιρλανδία και αλλού.
Λόγω της οικονομικής πολιτικής της Λιβύης, το βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού είχε πηδήσει δραματικά μετά το 1969. Έχοντας έναν μικρό πληθυσμό και σημαντικά έσοδα από την παραγωγή της σε πετρέλαιο, επαυξημένη με εκτεταμένες πολιτική το καθεστώς του Καντάφι των κοινωνικών παροχών, δημιούργησε μια τεράστια πρόοδο για την κοινωνική και οικονομική κατάσταση για τον πληθυσμό. Λιβύη ήταν ακόμα μια ταξική κοινωνία με πλούσιους και φτωχούς, και τα κενά μεταξύ αστικών και αγροτικών βιοτικού επιπέδου, αλλά ο αναλφαβητισμός ήταν ουσιαστικά εξαλειφθεί, ενώ η εκπαίδευση και η υγειονομική περίθαλψη ήταν δωρεάν και σε μεγάλο βαθμό προσβάσιμα. Μέχρι το 2010, το κατά κεφαλήν εισόδημα στη Λιβύη ήταν κοντά τις υψηλότερες στην Αφρική, σε 14.000 δολάρια και το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε σε πάνω από 77 χρόνια, σύμφωνα με το World Book της CIA Fact.
Πολιτικό προσανατολισμό του Καντάφι απέρριψε ρητά κομμουνισμό και τον καπιταλισμό. Δημιούργησε μια ιδεολογία που ονομάζεται το «Τρίτο Διεθνές Θεωρίας», το οποίο ήταν ένα εκλεκτικό μίγμα του ισλαμικού, Αραβικές εθνικιστικές και σοσιαλιστικές ιδέες και προγράμματα. Το 1977, η Λιβύη μετονομάστηκε Αραβική Δημοκρατία της Λιβύης της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Λαϊκής. Ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένου του πετρελαίου, κρατικοποιήθηκε και η κυβέρνηση παρείχε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κοινωνικής ασφάλισης ή αυτό που ονομάζεται πολιτική κράτους πρόνοιας, παρόμοια με κάποια χαρακτηριστικά κυριαρχούν στη Σοβιετική Ένωση και μερικά της Δυτικής Ευρώπης καπιταλιστικές χώρες.
Όμως, η Λιβύη δεν ήταν ένα εργατικό κράτος »ή μια« σοσιαλιστική κυβέρνηση »να χρησιμοποιήσει τη λαϊκή αν όχι επιστημονική χρήση του όρου« σοσιαλιστική ». Η επανάσταση δεν ήταν μια εξέγερση των εργαζομένων και των αγροτών ενάντια στην καπιταλιστική τάξη αυτή καθαυτή. Λιβύη παραμένει μια ταξική κοινωνία, αν ταξική διαφοροποίηση μπορεί να ήταν κάπως κρυμμένη κάτω από την ύπαρξη των επαναστατικών επιτροπών και το ριζοσπαστικό, λαϊκιστική ρητορική που προήλθε από το καθεστώς.
Όπως και σε πολλές αναπτυσσόμενες, χώρες πρώην αποικίες, κρατική ιδιοκτησία της περιουσίας δεν ήταν «σοσιαλιστικό» αλλά αναγκαία οχύρωση της υπανάπτυκτη καπιταλιστική τάξη. Ιδιοκτησίας κράτους στο Ιράκ, τη Λιβύη και άλλα τέτοια μετα-αποικιακών καθεστώτων σχεδιάστηκε για να διευκολύνει την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη μιας νέας καπιταλιστική άρχουσα τάξη που ήταν αρχικά πολύ αδύνατη, πολύ στερούνται κεφαλαίου και πάρα πολύ αποκομμένοι από τη διεθνή πιστωτική να ανταγωνιστεί μόνη της όρους με τους κυρίαρχους τομείς του καπιταλισμού μονοπώλιο κόσμο. Η εκκολαπτόμενη καπιταλιστικές τάξεις στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, όπως προωθείται κρατική περιουσία, υπό τον έλεγχό τους, έτσι ώστε να διασταυρώνονται με τις δυτικές τράπεζες και πολυεθνικών εταιριών και να δημιουργήσουν ευνοϊκότερους όρους για το παγκόσμιο εμπόριο και τις επενδύσεις.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και το «σοσιαλιστικό μπλοκ» των κυβερνήσεων της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης το 1989-91 στερούνται Λιβύη μιας οικονομικής και στρατιωτικής αντίβαρο προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, και η εγχώρια οικονομική και εξωτερική πολιτική της λιβυκής κυβέρνησης στράφηκε στην καταλύματα με τη Δύση.
Στη δεκαετία του 1990 ορισμένοι τομείς της λιβυκής οικονομικής εγκατάστασης και την Καντάφι υπό την ηγεσία της κυβέρνησης ευνοεί την ιδιωτικοποίηση, περικοπή των κοινωνικών προγραμμάτων και των επιδοτήσεων και της ένταξης στις δυτικοευρωπαϊκές αγορές.
Όσο νωρίτερα λαϊκισμός του καθεστώτος έδωσε σταδιακά δρόμο για την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αυτό ήταν, όμως, μια μακρά διαδικασία.
Το 2004, ο Τζορτζ Μπους έληξε κυρώσεων για τη Λιβύη. Δυτικών πετρελαϊκών εταιρειών και τραπεζών και άλλων εταιρειών ξεκίνησε τεράστιες άμεσες επενδύσεις στη Λιβύη και το εμπόριο με τις επιχειρήσεις της Λιβύης.
Υπήρξε επίσης μια αύξηση της ανεργίας στη Λιβύη και σε περικοπές των κοινωνικών δαπανών, οδηγώντας σε ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και την κατηγορία πόλωση.
Αλλά Καντάφι ο ίδιος θεωρήθηκε ακόμα ένα αγκάθι στα πλευρά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Θέλουν απόλυτη μαριονέτες, όχι απλά τους εταίρους, στα σχέδιά τους για εκμετάλλευση. Η απελευθέρωση Wikileaks του κράτους καλώδια Τμήματος μεταξύ 2007 και 2010 δείχνουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και δυτικές εταιρείες πετρελαίου είχαν καταδικάζοντας Καντάφι για αυτό που ονομάζεται "εθνικισμού". Καντάφι απείλησε ακόμη και να περιουσίας επανεθνικοποίηση δυτικές πετρελαϊκές εταιρείες, εκτός εάν η Λιβύη χορηγήθηκε ένα μεγαλύτερο μερίδιο των εσόδων για τα έργα τους.
Ως ένα άρθρο στη Νέα ενότητα Υόρκη σήμερα Times Business είπε με ειλικρίνεια: "" Ο συνταγματάρχης Καντάφι αποδείχθηκε προβληματικό εταίρο για την διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες, που αντλούν συχνά τα τέλη και τους φόρους και κάνοντας άλλα απαιτεί μια νέα κυβέρνηση με στενούς δεσμούς με το ΝΑΤΟ μπορεί να είναι. ευκολότερη συνεργάτης για δυτικές χώρες για την αντιμετώπιση ».
Ακόμη και η πιο πρόσφατη δημοσίευση της CIA Fact Book για τη Λιβύη, που γράφτηκε πριν από την ένοπλη εξέγερση υπερασπίστηκε από το ΝΑΤΟ, καταγγέλλει η μετρούμενη ταχύτητα του υπέρ της αγοράς μεταρρυθμίσεις στη Λιβύη: «Λιβύη αντιμετωπίζει μια πολύ δρόμο μπροστά όσον αφορά την απελευθέρωση του σοσιαλιστικού προσανατολισμού της οικονομίας, αλλά οι αρχικές μέτρα-συμπεριλαμβανομένων των υποψήφιων προς ένταξη στον ΠΟΕ, μειώνοντας κάποιες επιδοτήσεις, και ανακοινώνοντας τα σχέδια για την ιδιωτικοποίηση-βάζουν τα θεμέλια για τη μετάβαση σε μια πιο οικονομία της αγοράς. "(Fact Book της CIA World)
Η έναρξη της ένοπλης εξέγερσης, στις 23 Φεβρουαρίου από δυσαρεστημένους μέλη της Λιβύης στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο έδωσε την ευκαιρία για τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, στο πρωτάθλημα με τη γαλλική και τη βρετανική ομολόγους τους, να ανατρέψουν στρατιωτικά την κυβέρνηση της Λιβύης και να την αντικαταστήσει με έναν πελάτη ή ανδρείκελο καθεστώς.
Φυσικά, στην εξέγερση ήταν εργαζόμενοι και οι νέοι που είχαν πολλές νόμιμες διαμαρτυρίες κατά την κυβέρνηση της Λιβύης.Αλλά αυτό που είναι κρίσιμο σε ένοπλο αγώνα για την κρατική εξουσία δεν είναι η σύνθεση της κατάταξης-και-αρχείο στρατιώτες, αλλά το ταξικό χαρακτήρα και την κατεύθυνση της πολιτικής της ηγεσίας.
Χαρακτήρας του Εθνικού Συμβουλίου Μετάβασης
Το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο (NTC) να συγκροτηθεί η ηγεσία της εξέγερσης στη Βεγγάζη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Λιβύης. Η κεντρική ηγέτης είναι ο Μουσταφά Αμπντέλ-Jalil, ο οποίος ήταν υπουργός της Λιβύης Δικαιοσύνης μέχρι αποστασία του, κατά την έναρξη της εξέγερσης. Ήταν ένας από τους σημαντικό αριθμό δυτικών προσανατολισμό και νεοφιλελεύθερη αξιωματούχοι από την κυβέρνηση της Λιβύης, διπλωματικού σώματος και των στρατιωτικών τάξεις που προσχώρησαν στην αντιπολίτευση κατά τις ημέρες αμέσως μετά την έναρξη της εξέγερσης.
Μόλις ιδρύθηκε, η NTC άρχισε την πρόσκληση για την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Οι εκκλήσεις αυτές έγιναν αύξηση πανικό, όπως έγινε σαφές ότι, σε αντίθεση με τις προβλέψεις στις αρχές ότι ο Καντάφι υπό την ηγεσία της κυβέρνησης θα κατέρρεε μέσα σε λίγες μέρες, ήταν η "αντάρτες", οι οποίοι αντιμετωπίζουν επικείμενη ήττα στον εμφύλιο πόλεμο. Στην πραγματικότητα, ήταν μόνο λόγω των ΗΠΑ / ΝΑΤΟ εκστρατεία βομβαρδισμών, που ξεκίνησε με μεγάλη βιασύνη στις 19 Μαρτίου ότι η εξέγερση δεν κατέρρευσε.
Τα τελευταία πέντε μήνες του πολέμου έχουν διαγράφονται οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με την φιλο-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της NTC. Ένα εντυπωσιακό επεισόδιο έλαβε χώρα στις 22 Απριλίου, όταν ο γερουσιαστής Τζον Μακέιν έκανε μια "έκπληξη" ταξίδι στην Βεγγάζη. Ένα τεράστιο πανό παρουσιάστηκε για να τον χαιρετήσει με μια αμερικανική σημαία τυπωμένο πάνω του και τα λόγια: «Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής - Έχετε ένα νέο σύμμαχο στη Βόρεια Αφρική."
Παρόμοια με τη στρατιωτική σχέση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Λιβύης "ανταρτών" ένοπλες δυνάμεις, η NTC εξαρτάται εξ ολοκλήρου από και δευτερευούσης προτεραιότητας προς τις ΗΠΑ, τη γαλλική, βρετανική και την ιταλική ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις.
Σε περίπτωση που το Πεντάγωνο, CIA, και η Wall Street με επιτυχία την εγκατάσταση ενός πελατειακού καθεστώτος στην Τρίπολη, θα επιταχύνει και να ενθαρρύνω τις ιμπεριαλιστικές απειλές και παρέμβαση ενάντια σε άλλους ανεξάρτητους κυβερνήσεις, όπως η Συρία και τη Βενεζουέλα. Σε κάθε περίπτωση θα δούμε μια παρόμοια διαδικασία ξεδιπλώνονται, συμπεριλαμβανομένης και της δαιμονοποίησης της ηγεσίας των στοχοθετημένων χωρών, έτσι ώστε να σιωπή ή σίγαση μια μαχητική αντιπολεμική απάντηση στην επιθετικότητα του πολέμου ιθυνόντων.
Εμείς στο Συνασπισμό ΑΠΑΝΤΗΣΗ καλέσει όλους αυτούς που συμμερίζονται αυτή την προοπτική να συμμετάσχουν μαζί μας, την κινητοποίηση και να αποκαλύπτει την αποικιακή ατζέντα που κρύβεται κάτω από το σύνθημα της «ανθρωπιστικής επέμβασης».
Brian Becker, Εθνικός Συντονιστής, Συνασπισμός ΑΠΑΝΤΗΣΗ