Ηθική ασυμβατότητα. Πόσο "ασύμβατοι" είμαστε όταν την αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα στον κοινωνικό μας κύκλο;

Εδώ και κάποιο καιρό, με αφορμή ένα δυο περιστατικά, με προβληματίζει ένα ερώτημα και ηθικό αλλά και πρακτικό.

Το ερώτημα είναι τι σημαίνει για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, όταν αυτός αποδέχεται στον κοινωνικό του κύκλο άτομα που χαρακτηρίζονται από μια συμπεριφορά, θεωρητικά ασύμβατη με αυτό. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό, και ατομικά για τον άνθρωπο αυτό, αλλά και συλλογικά για μια κοινωνία που απαρτίζεται σε μεγάλο βαθμό, και από τους ανθρώπους που πράτουν τα “ασύμβατα” και από τους ανθρώπους που τα αποδέχονται χωρίς έστω και ένα στοιχειώδες κράξιμο.

Να το κάνω λίγο πιο πρακτικό το θέμα σε επίπεδο διλήματος, σε αναλογία πάντα με το ατομικό αλλά και συλλογικό ερώτημα.

• Λέω ότι μισώ του παιδεραστές αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα που είναι παιδεραστές.
• Λέω ότι μισώ τα ψέματα αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα που διαρκώς λένε ψέματα όποτε μπορέσουν.
• Λέω ότι είμαι ηθικός αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα, ανήθικά κατά την προσωπική μου εκτίμηση.
• Λέω ότι εγώ είμαι τίμιος αλλά στον κοινωνικό μου κύκλο έχω άτομα που είναι κλέφτες και μάλιστα μου το περιφανεύονται κιολας.
• Λέω ότι θέλω το συλλογικό καλό και στον κοινωικό μου κύκλο έχω άτομα που τελικά κοιτάζουν αποκλειστικά και μόνο την παρτούλα τους.

Όλα τα διλήματα είναι βασικά το ίδιο, διαφοροποιούμενα μόνο στο πόσο σημαντική είναι η ασυμβατότητα. Σε κάθε περίπτωση, υποτίθεται ότι έχω μια θέση ή μια στάση ζωής( σωστή ή λάθος) που έρχεται σε αντίθεση με την στάση ζωής κάποιων στον κοινωνικό μου κύκλο.

Αν το σκεφτεί κανείς, τέτοιες διαφοροποιήσεις υπάρχουν, όχι μόνο μεταξύ ατόμων, αλλά και στο ίδιο το άτομο, όπου οι δύο πλευρές, θεωρητική και πρακτική, διαφέρουν πολύ. Δηλαδή άλλο τι δηλώνει και άλλο τι πράττω. Αυτό όμως είναι αλλού παπά ευαγγέλιο.

Και επανέρχομαι στο δίλημμα. Τι σημαίνει λοιπόν για το άτομο και κατεπέκταση για την κοινωνία;

Δεν δείχνει δηλαδή κάτι για το άτομο μου, αν πχ κοινωνικοποιούμαι με

• βιαστές
• κλέφτες
• νονούς της νύχτας
• προδότες του έθνους
• με παπάδες που τα πέρνουν για να πράξουν τα της πίστης τους
• …

Για μένα δείχνει και μάλιστα πολλά. Πιστεύω ότι δείχνει ότι με βάση το συμφέρον μας κάποια τα κάνουμε γαργάρα εως και τα θαυμάζουμε κιόλας, ειδικά στα οικονομικά θέματα και στα θέματα προβολής. Συνεπώς ή λέω ψέματα (μεγάλο η μικρό) ή κάνω γαργάρα γιατί είμαι ένας ακόμα wanna-be.

Πως δηλαδή είναι δυνατόν κάποιοι σκληρά τίμιοι εργαζόμενοι να ανέχονται κάποιους που καμιά σχέση με αυτό δεν έχουν και τους δημιουργούν και πρόβλημα; Εγώ, δεν βλέπω άλλη επιλογή από το ή δεν είσαι τίμιος πχ ή απλά προσδοκάς για σένα ή για τα παιδιά σου, μια θέση ατιμίας.Άλλωστε δεν έχει περάσει καιρός, και αν έχει περάσει δηλαδή, από τότε που ήταν μάγκας στο οικογενειακό τραπέζι, ο Νο 1 λαμόγιος. Μήπως, σήμερα όποια διαφορά στην πλευρά της ηθικής που έχουμε διαλέξει προκύπτει από την έλλειψη επιλογής και όχι γιατί πραγματικά έχουμε κάποιο ήθος;

Πως είναι δυνατόν, για παράδειγμα να θεωρούμε καλό άνθρωπο, κάποιον ο οποίος έχει άμεσα πάρεδώσε με αυτή την κάστα Ελλήνων, που έχουν προδόσει το έθνος? Τι δείχνει αυγό για μια κοινωνία, δηλαδή την Ελληνική, όσον αφορά το τι ακριβώς έχει καταλάβει και πως έχει βρεθεί σε αυτό το σημείο;

Στην Αμερική για παράδειγμα, που τους κράζουμε, πως μπορεί να συσχετιστεί η συμπεριφορά του όλα για την πάρτυ μου αλλά και του καλού οικογενειάρχη και γείτονα; Στην Ελλάδα, πως μπορούμε να αποδεχόμαστε ακόμα, άτομα που ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι μας κλέβουν έμεσα ή άμεσα; Για τους Γερμανούς τι δείχνει πχ, που τα λεφτά τους βγαίνουν από διεφθαρμένες εταιρίες και κατηγορούν αυτούς που διαφθείρουν;

Μπορεί αντιστοιχως ένα πατέρας με κόρη, να είναι κολητός με ένα μπίχτουλα με ιστορικό στις μικρούλες;

Και ένα πολύ μικρό δίλημα αλλά για μένα πολύ σημαντικό. Πως είναι δυνατόν ένας εργαζόμενος που γκρινιάζει για το ωράριο του, να πηγαίνει στο σουπερμαρκετ και στα μαγαζιά συστηματικά 10 λεπτά πριν κλείσουν οι επιχειρήσεις, χωρίς σεβασμό στην εργασία των συνανθρώπων του; Πως είναι δυνατό, υπό το σκεπτικό του "και αν πεινάσω στις τρεις", να θεωρούμε οκ την εργασία ανθρώπων σε ακατάλληλες ώρες. Πως είναι δυνατόν να κοινωνικοποιούμαστε με εργοδότες που ξεζουμίζουν τους σκλάβους, (ε υπαλλήλους ήθελα να πω) και να παραπονούμαστε για την δική μας εργασία; Ακόμα καλύτερα, πως είναι δυνατόν να ψωνίζουμε και από τέτοιες επιχειρήσεις, όταν έχουν πλήρη γνώση και επιλογή;

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αμέτοχο σε όλα τα παραπάνω, αλλά κάπου βλέπω ότι η ελληνική κοινωνία, από τα μικρά πράγματα μέχρι τα πιο χοντρά, ουσιαστικά ούτε καν να αντιλαμβάνεται την συμμετοχή της στα δεινά που έχουν έρθει, ανεξαρτήτως των μεγάλων συμφερόντων. Και η συμμετοχή φαίνεται από την έλλειψη κοινωνικής συνοχής και την απουσία εθνικής κοινωνικής θωράκισης σε εχθρούς τους έθνους, ξένους ή Ελληνικούς.

Δεν μπορεί πάντα να κρυβόμαστε πίσω από την σημαντικότητα του ηθικού διλήμματος, γιατί καλώς ή κακώς ουσιαστικά εφαρμόζουμε το ότι είναι Νόμιμο (ή δεν τιμωρείται) δεν είναι πάντα και ηθικό. Πρέπει κάποια φάση, αν θέλουμε να πούμε ότι κάτι θα κάνουμε όχι σαν χώρα αλλά σαν ελληνικό έθνος, να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο και να πάρουμε θέση σε θέματα νομικά αλλά και ηθικά.