Η υπόθεση “Ελληνική Κρίση”

Προσφάτως ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου Η υπόθεση “ Ελληνική Κρίση” του συγγραφέα Πάνου Παναγιώτου. Το βιβλιο ουσιαστικά διαπραγματεύεται, το κατά πόσο η Ελληνική Κρίση είναι πράγματι μόνο Ελληνική ή κάτι γενικότερο και αν ναι, τι;

Στην αρχή ο συγγραφέας παραθέτει κάποια ιστορικά νούμερα στα οποία δείχνεται ότι τα στατιστικά της Ελληνικής οικονομίας προ χρεοκοπίας δεν διέφεραν από παλαιότερες εποχές που δανειζόμασταν με υψηλά επιτόκια χωρίς όμως κάποια αναφορά σε θέματα χρεοκοπίας.

Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στο βιβλίο είναι η νομική υπόσταση του Ελληνικού χρέους, θέμα στο οποίο έχει αναφερθεί και ο κ. Καζάκης. Συγκεκριμένα, στο βιβλίο αναφέρεται ότι πριν το μνημόνιο το 90% του ελληνικού χρέους, υπαγόταν στην Ελληνική νομοθεσία που είναι υπέρ του δανειζόμενου. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι μόνο με κάποιες νομικές παρεμβάσεις,παρόμοιες με αυτές που έγιναν για τον πτωχευτικό κώδικα, θα μπορούσαν να είχαν λύσει το πρόβλημα χωρίς θέματα πτώχευσης. Μάλιστα, ο συγγραφέας απορεί για την χρήση αυτής της επιλογής, καθώς όπως λέει η Ελληνική κυβέρνηση γνώριζε για αυτή την επιλογή, καθώς η ίδια κάποια χρόνια είχε χρησιμοποιήσει παρόμοιες μεθόδους για να “προφυλάξει” επιχειρήσεις.

Για το ίδιο θέμα, στο βιβλίο εξηγείται πως ουσιαστικά το μνημόνιο, αποτελεί ένα μηχανισμό μετατροπής του Ελληνικού χρέους από χρέος Ελληνικής νομοθεσίας χωρίς εμπράγματες εξασφαλίσεις σε χρέος βασισμένο στην Αγγλοσαξωνική νομοθεσία με εμπράγματες εξασφαλίσεις. Η Αγγλοσαξωνική νομοθεσία, σε ζητήματα χρέους είναι σαφώς υπέρ αυτού που δανείζει.

Επίσης, το βιβλίο διαπραγμετεύται το πως η Ελληνική κρίση βοήθησε τις οικονομίες των χωρων που πρωτοστατούν στις παγκόσμιες οικονομίες να ανακάμψουν. Μετά το 2008, όπου και οι οικονομίες της Αμερικής και Γερμανίες χρειαζόντουσαν επειγόντως ανάκαμψη και η Ελληνική κρίση βοήθησε σαφώς αυτές τις δύο χώρες, γιατί δημιούργησε αστάθεια στην Ευρωζώνη. Συγκεκριμένα η Γερμανία χρειαζόταν μια υποτίμηση του ευρώ, η οποία και τόνισε σαφώς τις εξαγωγές της και έφερε σε ανάπτυξη ρεκόρ την οικονομία της. Η ίδια υποτίμηση του ευρώ βοήθησε στην ανάκαμψη του δολαρίου κάτι που χρειαζόταν η Αμερική. Δεν είναι λοιπόν τυχαία, η συμπεριφορά της Γερμανίας στο θέμα , η οποία λειτούργησε μονοδιάστατα στην ευρωζώνη, με βάση και μόνο τα δικά της συμφέροντα. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και τα περί ιδιωτικοποιήσεων που έχουν υποσχεθεί οι αδύναμες χώρες της ευρωζώνης, νομίζω γίνεται σαφές το πως η Ευρωπαική Ένωση είναι τελικά μια Γερμανική οικονομική αυτοκρατορία.

Τέλος το βιβλίο ολοκληρώνεται με τις συνέπειες που θα έχει όλη αυτή η κατάσταση για την χώρα. Οι προβλέψεις είναι πολύ απογοητευτικές και δυστυχώς παρόλα αυτά οι Έλληνες θα συνεχίσουμε να κοιμόμαστε όσον αφορά την βιοσημότητα, όχι μόνο της δικής μας αλλά και των παιδιών μας.

Στο βιβλίο γίνεται συχνά αναφορά στα κακώς κείμενα της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Καθώς το βιβλίο έχει ιστορικές αναφορές, φαίνονται τα ιστορικά λάθη των Ελλήνων πολιτικών μας αλλά και των ίδιων πολιτών που τους ψηφίζαν κατεξακολούθηση. Όμως, ανεξαρτήτως αυτών των κακών κειμένων, θέση του συγγραφέα είναι ότι τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς η αιτία της και καλά “παραλίγο” πτώχευσης μας, αλλά σίγουρα δεν βοήθησαν στην θωράκιση/προστασία της Ελληνικής οικονομίας από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Επίσης, θέση του συγγραφέα είναι, ότι όσο και αν η Ελληνική στατιστική υπηρεσία έβγαζε ψεύτικα στοιχεία που η ΕΕ αποδεχόταν, τα μεγάλα ξένα οικονομικά κέντρα σίγουρα γνώριζαν για την αλήθεια, καθώς σε τεχνοκρατικό επίπεδο είναι έτη φωτός μπροστά στην διαχείριση του παιχνιδιού από μας. Άλλωστε το παιχνίδι είναι δικό τους, και εμείς πρέπει δυστυχώς να μάθουμε με τους δικούς τους κανόνες.

Το βιβλίο είναι γραμμένο με μικρά κεφάλαια τα οποία ουσιαστικά αποτελούν ανάλυση επιχειρημάτων που σιγά σιγά χτίζουν την παραπάνω θέση του συγγραφέα, ότι δηλαδή παγκόσμια οικονομικά συμφέρονταν έκαναν την Ελλάδα αποδιοπομπαίο τράγο, για τα εξυπηρετήσουν τα δικά τους.