ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΑΡΧΙΣΕ

Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ουδέτερο σε θρησκευτικά ζητήματα, καθώς είμαι άθρησκος και τις βλέπω όλες σαν ένα καταπιεστικό σύστημα εξουσίας των μαζών.

Καλώς ή κακώς, θα συμφωνήσω ότι το ΙΣΛΑΜ είναι κάτι περισσότερο από μια θρησκεία. Ή αυτό ή είναι τόσο διαφορετικό από την δύση που είναι ασυμβίβαστο με αυτή.

Στην Ελλάδα, δηλαδή στην Αθήνα, είμαστε αρκετά απομονωμένοι από αυτό το φαινόμενο παρόλο που ειδικά στην βόρεια Ελλάδα γίνεται χαμός. Και λέω Ελλάδα δηλαδή Αθήνα, γιατί δυστυχώς οι μισοί Έλληνες είναι στην Αθήνα και δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα σε περιοχές όπως οι Θράκη.

Εδώ στο Βέλγιο που έχω έρθει αμέσως οι αίσθηση είναι διαφορετική. Εδώ στο Μέχελεν μου έχουν πει ότι πρέπει να στείλεις το παιδί σου καθολικό σχολείο αν δεν θες να βρεθεί μονάχο του μέσα σε παιδιά μουσουλμάνων. Και δεν είναι το θέμα της διαφορετικότητας όσο ότι με βάση την παραδοχή ότι το ΙΣΛΑΜ είναι περισσότερο από μια θρησκεία, δυστυχώς θα έχεις προβλήματα όπως αυτά που περιγράφονται στα video.

Επιπλέον, πεποίθηση μου είναι ότι οι μουσουλμάνοι δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες στην εργασία και σπουδές, όμως πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό οι ίδιοι καταδικάζουν τα παιδιά στην στασιμότητα στο όνομα της διατήρησης του πολιτισμού τους. Και εδώ είναι που για μένα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Από όλες τις κατηγορίες μεταναστών που έχω δει, συμπεριλαμβανομένου και των Ελλήνων, οι μουσουλμάνοι είναι δυστυχώς αυτοί με την μικρότερη διάθεση προσαρμογής στην χώρα που τους φιλοξενεί. Συνεπώς όλη η καλή διάθεση αυτής της χώρας να τους δώσει χώρο και ελευθερίες καταχράζεται από ένα σύστημα που σκοπό έχει να επιβληθεί και όχι να προσαρμοστεί. Σε αυτή την περίπτωση η ανοχή είναι και η καταδίκη του εγγενή πολιτισμού. Αυτό γίνεται στην Ελλάδα και αυτό γίνεται στην Ευρώπη, με διαφορετικές μορφές.

Δεν είμαι κατά των μουσουλμάνων. Είμαι κατά των κωλυμένων οποιασδήποτε μορφής κυρίως θρησκευτικής. Καλώς η κακώς στην Ευρώπη τα κωλύματα των Χριστιανών δεν δημιουργούν τόσα προβλήματα άσε που έχουν μειωθεί και απομονωθεί σοβαρά. Οι μουσουλμάνοι όμως είναι σοβαρά κατά μέσο όρο.

Έχω γείτονα μουσουλμάνο ο οποίος είναι και γαμώ τα παιδιά. Με τέτοια διάθεση είμαι υπερασπιστής των δικαιωμάτων του. Έχω όμως φίλους στις Βρυξέλλες που μου λένε τραγικά πράγματα για το Anderlecht από το οποίο όταν μια φορά πέρασα τρόμαξε το μάτι μου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είμαι κατά των δικαιωμάτων του και του πολιτισμού του γιατί αυτός πρώτος ξεκινά να μην σέβεται τον πολιτισμό που τον φιλοξενεί.

Και όπως πολύ σωστά ειπώθηκε  αυτοί πολλαπλασιάζονται με τα τσουβάλια όταν οι Δυτικοί μειώνονται σημαντικά. Ότι και συμβαίνει στην Ελλάδα.

Το θέμα είναι ευαίσθητο και εύκολα μπορείς να πέσεις στην λούμπα ακροδεξιών ιδεολογιών  Πιστεύω ότι κάποιοι ίσως με κατηγορήσουν ήδη για αυτό. Κάπου όμως στην όλη ιστορία υπάρχει και το εγώ ή εκείνος και στην προκειμένη περίπτωση ο πόλεμος έχει μαίνεται έστω και αν είναι ακήρυχτος. Και δεν πιστεύω ότι αυτά γίνονται τυχαία.

Όποιος δεν θέλει να ζημώσει δέκα χρόνια κοσκινίζει

λέει η μια Ελληνική παροιμία.

Οι Έλληνες έχουμε από τις καλύτερες και σοφότερες παροιμίες στον κόσμο. Για όλα υπάρχει μια και είναι σχεδόν πάντα πετυχημένη γιατί λέει ακριβώς αυτό που χρειάζεται χωρίς ανάλυση.

Το αξιοπερίεργο της ιστορίας είναι το πως σαν λαός τις έχουμε ακούσει από παιδιά, τις καταλαβαίνουμε και ξέρουμε να τις χρησιμοποιούμε αλλά σε προσωπικό αλλά και συλλογικό επίπεδο δεν έχουμε διδαχθεί τίποτα από αυτές.

Για παράδειγμα η παροιμία που με έκανε να γράψω αυτό το post.

Ο μέσος Έλληνας που είναι και ικανότατος αλλά και πανέξυπνος, σπαταλάει όλη αυτή την δυναμική βρίσκοντας και εφευρίσκοντας δικαιολογίες για να μην λύσει ένα πρόβλημα ή κάνει κάτι που πρέπει αντί να την σπαταλάει στην εκτέλεση όσων χρειάζονται ή για να βρει τουλάχιστον λύσεις.

Το μισό που λένε να δίναμε στο να σκεφτούμε πως θα μπορέσουμε να το κάνουμε, αντί στο πως δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε τα πάντα νομίζω ο τόπος και οι άνθρωποι θα ήταν μέρα με την νύχτα.

Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως για το οτιδήποτε ακούς σε χρόνο dt, που λένε, μια αρνητική πτυχή του γιατί να μην κάνουμε αυτό που πρέπει ή χρειάζεται εκείνη την στιγμή. Είναι τόσο καθολικό το πρόβλημα που καταντάει απλά γελοίο.

Και φυσικά αν το θέμα είναι πρόβλημα που χρειάζεται επίλυση η αντιμετώπιση, μάλλον θα αναχθεί στο επίπεδο της πυρηνικής φυσικής το πόσο δύσκολο, πολύπλοκο και μεγάλο είναι το πρόβλημα ξεχνώντας συνήθως την απλότητα της πρώτης προϋπόθεσης επίλυσης που είναι η ύπαρξη διάθεσης επίλυσης.

Οι πλειοψηφία των προβλημάτων λύνεται αρκεί να έχεις διάθεση και θέλησει. Τουλάχιστον φαίνεται ότι το προσπαθείς. Δεν λύνονται όσο αυτά αναβάλλονται και ανάγονται στα πιο δύσκολα του κόσμου. 

Ιστορικά απορώ ποιος μας έμαθε ότι τα προβλήματα δεν λύνονται και δεν αντιμετωπίζονται από μας αλλά αν είναι να λυθούν ας το φροντίσει κάποια θεία δύναμη ή κάποιος βλάκας που μάλλον ενδιαφέρεται περισσότερο. 

Σε κάθε περίπτωση επειδή κάπως το θέμα λύθηκε σε κάποιο βαθμό, αυτοπαραμυθιαζόμαστε στο να επενδύουμε στο "έχει ο θεός" και "αύριο μέρα είναι". Άλλωστε αρέσουν τα παραμύθια στους Έλληνες και είμαστε πολύ δεκτικοί σε αυτά.

Και όπως πάντα πρέπει να καταλήγουμε να αναλύουμε σε γελοίο βαθμό το αυτονόητο που μια παροιμία περιγράφει με μια φράση, όπως έκανα με αυτό το post.

Google Maps

Dilbert

Dilbert

Ανέκδοτο

Στην Αθήνα, ένας ηλικιωμένος ιερέας πέθαινε στο νοσοκομείο. Για χρόνια είχε υπηρετήσει πιστά τους ανθρώπους από την πρωτεύουσα του έθνους και ήταν γνωστός μεταξύ των εκλεγμένων αξιωματούχων. Έγνεψε στη νοσοκόμα του να έρθει κοντά.

-Ναι, Πατέρα;" , είπε η νοσοκόμα.

-Θα ήθελα πραγματικά να δω τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο πριν πεθάνω", ψιθύρισε ο ιερέας. ...

-Θα δω τι μπορώ να κάνω, Πατέρα, απάντησε η νοσοκόμα.

Η νοσοκόμα έστειλε το αίτημα προς τους 2 αρχηγούς αλλά & στον Αυτιά για να τους κάνει να πάνε λόγω της δημοσιότητας και περίμενε απάντηση. Σύντομα η απάντηση έφτασε. Και οι 2 μεγάλοι αρχηγοί με συγκίνηση ήσαν έτοιμοι να επισκεφθούν τον ιερέα.

Όπως πήγαιναν στο νοσοκομείο, ο Βενιζέλος σχολίασε :

-δεν ξέρω γιατί ο γερό - παπάς θέλει να μας δει, αλλά θα βοηθήσει σίγουρα τις εικόνες μας τώρα που αντιμετωπίζουμε τον Τσίπρα, με την βοήθεια & του Αυτιά με τα συγκινητικά σχόλια του" & συμφώνησαν ότι ήταν ένα καλό πράγμα.

Όταν έφτασαν στο δωμάτιο του ιερέα, ο ιερέας πήρε το χέρι του Σαμαρά στο δεξί χέρι του και του Βενιζέλου στο αριστερό του. Υπήρξε σιωπή και μια γαλήνη απλώθηκε στα μάτια & στο πρόσωπο του γέροντα.

Τέλος ο Σαμαράς μίλησε.

-Πατέρα μου από όλους τους ανθρώπους που θα μπορούσες να καλέσεις γιατί διάλεξες εμάς να είμαστε κοντά σου καθώς πλησιάζει το τέλος σου?? 

Το γερό - ιερέας απάντησε αργά, :

-έχω προσπαθήσει πάντα να ζω έχοντας σαν υπόδειγμα τον τρόπο ζωής του Κύριου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. 

"Αμήν", δήλωσαν και οι 2 αρχηγοί!

-Αμήν δέσποτα, φώναξε με συγκίνηση ο Αυτιάς ζουμάροντας στο πρόσωπο του παπά.

Ο γερό - ιερέας συνέχισε, :

ο Ιησούς πέθανε ανάμεσα σε δύο ψεύτες ληστές. Θέλω λοιπόν να κάνω το ίδιο .. ευχαριστώ τον Κύριο που με βοήθησε & με αξίωσε να το πετύχω "...

Blue Gold World Water Wars

Πιστεύω όλο και περισσότερο ότι το θέμα νερό θα είναι ένας μελλοντικός εφιάλτης στις ζωές μας.
Δυστυχώς και στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνουμε πολλά καθώς κάνουμε αρκετές χαζομάρες.
Το χειρότερο είναι ότι η ιδιωτικοποίηση έρχεται και στον νερό. Όχι που δεν θα ερχόταν.

Dilbert

Dilbert

Kayak στο Βέλγιο

Λοιπόν πήγα και για αυτό στο Βέλγιο. Ομολογώ ότι ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει στο Βέλγιο. Το πρώτο τμήμα της διαδρομής ήταν πολύ απομονωμένο. Μην περιμένετε φαράγγια σαν Ελλάδα αλλά σίγουρα δεν είναι σαν την Φλάνδρα. Το δεύτερο είχε μαζέψει και περισσότερο κόσμο. Κατά μήκος της διαδρομής βλέπεις και κάτι κουλά όπως κάμπινγκ ή τα βρώμικα του Βελγίου που πουλάνε τηγανιτές πατάτες. Όχι φραπέ δεν είχε δυστυχώς.

Αριστερά και δεξιά του "ποταμιού" έχει κάτι πράγματα σαν μίνι παραλίες. Παίρνεις φόρα με το κανό και παρκάρεις.

 

Κάπως έτσι είναι όλη η διαδρομή

Η διαδρομή περνά και από ένα κάστρο δίπλα.

Γενικά η εμπειρία ήταν καλή. Αν έχει και καλό καιρό είναι για μένα καλύτερο από το να πας στην παραλία του Βελγίου. Τα νερά φαίνονται καθαρά και χαλαρά μπορεί να πέσει χαβαλές με παρέα. Λίγο τα νερά ήταν πολύ ρηχά και γενικά δεν φαινόταν κάποια γραμμή νερού πολύ ψηλότερα.

Για να μην ξεχνιόμαστε μια φωτογραφία από τον Λούσιο στην Ελλάδα

EndGame

http://www.prisonplanet.com/

Δ. ΚΑΖΑΚΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

Δεν το έχω δει όλο αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον προς το παρών

Βέλγιο - Βαλονία

Η Βαλονία είναι το γαλλόφωνο κρατίδιο του Βελγίου.

Γενικά το νότιο μέρος του Βελγίου είναι κατά την γνώμη μου σαφώς πιο όμορφο και ανεκτό από το βόρειο. Έχει και καμιά ανηφόρα, λόφο  ενώ ακόμα και το χρώμα του πράσινου έχει μια διαφορετική αίσθηση. Οι ίδιες οι πόλεις και τα χωριά για μένα παραμένουν μια από τα ίδια με όλες τις Ευρωπαϊκές. Σίγουρα κακάσχημες σε σύγκριση με τις Ελληνικές εκτός της Αθήνα που είναι ένα μπουρδέλο και μισό. Βέβαια αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και να συγκρίνουμε κέντρα πόλεων, τότε η Αθήνα είναι μακράν η πιο ωραία πόλη τους κόσμου εστιάζοντας στην ευρύτερη περιοχή της Ακρόπολης/Πλάκας.

Δεν έχω πάει σε πολλά μέρη. Οι πόλεις που έχω επισκεφτεί είναι το Namur, Dinant και το Louvain-la-Neuve.

Namur

Κλασσικό κτίριο στο κέντρο

Η πρωτεύουσα της Βαλονίας. Το ίδιο το κέντρο τίποτα το συγκλονιστικό. Όμως η πόλη βρίσκεται κλασσικά δίπλα σε κανάλια τα οποία περικλείονται από λόφους και δάση κάτι διαφορετικό στο Βέλγιο. Γενικά η πόλη έχει υψομετρικές διαφορετικές, με μεγαλύτερη αυτή του Citadel που βρίσκεται σε ένα ψηλό λόφο. Από εκεί πάνω μπορείς να δεις όλη την Namur που δεν είναι και μεγάλη ενώ γενικά η θέα είναι εξαιρετική για Βέλγιο. Από τα μέρη που πραγματικά μαρέσει να επισκέπτομαι στο Βέλγιο, κυρίως για την διαφορετικότητα του

Από το Citadel. Το κανάλι που έρχεται από την Dinant

Το κέντρο από το Citadel.

Dinant

Κατηφορίζοντας προς Dinant βλέπουμε και ένα δρόμο που έχει ανηφόρες και κατηφόρες. Όταν είσαι 10 μήνες σε ένα μέρος που δεν τσουλάει ποτέ το αυτοκίνητο μόνο του, το θέαμα αυτό είναι εντυπωσιακό τουλάχιστον.

Το Dinant είναι ένα μικρό χωρίο νότια της Ναμούρ κοντά στα 50 χλμ. Από όσο ξέρω η διαδρομή παράλληλα με το κανάλι είναι πολύ ωραία αλλά εμείς δεν το ξέραμε και τελικά πήγαμε από τον αυτοκινητόδρομο.

Η πόλη κάτω από τον βράχο.

Η Dinant λοιπόν είναι εντυπωσιακή γιατί πριν καλά καλά μπεις βλέπεις βράχους. Ναι στην Ελλάδα έχουμε μόνο τέτοιους αλλά για ένα ξεσυνηθισμένο μάτι είναι εντυπωσιακό. Το ωραίο της Dinant είναι ότι είναι σαν στριμωγμένο παραθαλάσσιο χωριό με την διαφορά ότι αντί για θάλασσα έχει ένα κανάλι και πολύ πράσινο.

Louvain-la-Neuve

Μια πόλη πανεπιστήμιο. Φτιάχτηκε εξαιτίας κάτι κωμικοτραγικών καταστάσεων που υπάρχουν στο Βέλγιο. Βέβαια για τους Βέλγους το θέμα είναι σοβαρό και μπορώ να πω ότι μπορώ να τους καταλάβω.

Η πόλη είναι ολοκαίνουργια. Το εντυπωσιακό με την πόλη είναι ότι δεν βλέπεις στην πόλη μέσα ούτε ένα μηχανοκίνητο γιατί η πόλη έχει κτιστεί πάνω από το οδικό δίκτυο. Λεωφορεία και πάρκινγκ αυτοκινήτων είναι κάτω από την πόλη. Εντυπωσιακό κατά την γνώμη μου.

Βέλγιο - Φλαμανδική ακτή

Κτίρια για διακοπές μπροστά στην παραλία.

Το Βέλγιο έχει παραλίες στην Φλάνδρα. Κατά την γνώμη μου μια χαζομάρα και μισή είναι και μοιάζει απίστευτα με τις σκηνές που βλέπεις στις Αμερικάνικες σειρές. Ατελείωτη παραλία χωρίς κόλπους και κάπου στο βάθος γερανούς και γενικές εγκαταστάσεις βιομηχανίας. Σε κάθε περίπτωση η επίσκεψη σε μια παραλιακή πόλη έχει μια διαφορετική αίσθηση και θα έλεγα ότι μερικές από αυτές είναι ωραίες. Το Knoke που θεωρείται το κοσμοπολίτικο μέρος είναι μια ΠΑΤΑΤΑ και μισή. Προτιμώ την Ostendee και τα μικρότερα περιφερειακά χωριά σαν το Den Haan.

Ατελείωτος χώρος για ρακέτες

Σε κάθε περίπτωση τα νερά είναι βούρκος λόγω του κυματισμού ενώ ένας συνάδερφος λέει ότι τα νερά είναι πολύ βρώμικα καθώς η Βόρια θάλασσα θεωρείται από τις πιο βρώμικες του κόσμου. Σε μια από τις παραλίες προσέξαμε και μια μπλε σημαία, σαν αυτές που βλέπεις στο Καλαμάκι στην Ελλάδα ή στο Σχοινιά και ξέρεις ότι η θάλασσα δεν είναι να την ακουμπήσεις. 

Από τα καλά τους είναι ότι οι παραλίες είναι παραλίες και όχι νυχτερινά κέντρα με ατελείωτα νταγκαντούκα και τον κάθε μαλάκα να σου σπάει τα αυτά ακόμα και όταν κολυμπάς. Κατά ένα περίεργο λόγο, όλες οι ξαπλώστρες είναι τοποθετημένες με πλάτη την θάλασσα και κοιτάζουν τα "υπέροχα" κτίρια της περιοχής.

Σε μια από τις επισκέψεις πήγαμε και σε μια έκθεση με γλυπτά από άμμο. Αυτή είναι η τελευταία φορά που πάω σε οτιδήποτε τουριστικό στο Βέλγιο. ΠΕΤΑΜΕΝΑ λεφτά για χαζομάρες. Και έχουν και 10+ ευρώ και μετά μας λένε την Ακρόπολη ακριβή!!! Αίσχος ειλικρινά. 10 ευρώ θα έπρεπε να δίνουν όχι για την Ακρόπολη αλλά για να δουν τις όμορφες παραλίες μας και λοιπά αξιοθέατα της χώρας μας. 

Για την Βενετία του βορρά, την Μπρίζ, δεν θα σχολιάσω το πόσο μεγαλειώδη χαζομάρα είναι σαν εμπειρία. Ένα μέρος που γίνεται χαμός για μια από τα ίδια με κάθε πόλη που έχει κανάλια. Πλατεία, εκκλησία και κανάλια στο κέντρο της πόλης!! Φοβερό, δεν το βλέπεις αυτό σε κάθε πόλη της Φλάνδρας!! Η Γάνδη είναι έτη φωτός καλύτερη από την Μπρίζ!

Πριν μαζέψω το φτυάρι να πω ότι γενικά οι Βέλγικες πόλεις είναι άσχημες για τα γούστα μου γιατί απλά είναι παλιές σε εμφάνιση και μονότονες. Στην Ολλανδία για παράδειγμα συνδυάζουν το καινούργιο με το παλιό και αισθάνεσαι ότι έχει η πόλη μια αύρα. Στο Βέλγιο αισθάνεσαι το παλιό και ίσως την σαβούρα και αυτά. Από όσο ξέρω υπήρχε ένας νόμος που δεν επέτρεπε την αλλαγή της πρόσοψης των κτιρίων και έτσι μπορεί να βλέπεις την απίστευτη σαβούρα στο δρόμο και μέσα τα σπίτια να είναι σούπερ. Όμως η γραμμή που θέλουν να κρατήσουν σαν παραδοσιακή είναι πραγματικά πολύ άσχημη και σε μορφή αλλά και σε χρώματα.

Βέλγιο - Καλοκαίρι

Λοιπόν μέχρι τον και τον Ιούνιο πίστευα ότι το καλοκαίρι στο Βέλγιο ήταν κάτι σαν urban legend.

Και αυτό γιατί μέχρι τότε και ένα τμήμα του Ιουλίου, είχε κάνει μόνο 4-5 μέρες με εξαιρετικό καιρό, ενώ όλες τις υπόλοιπες είχε μονίμως συννεφιά και όλο και έριχνε και μια βροχούλα. Η θερμοκρασία επέτρεπε την βερμούδα αλλά οριακά και μόνο μέσα στην μέρα.

Όσους είχα ρωτήσει μου έλεγαν ότι καλοκαίρι έχει Μάιο-Ιούνιο και Ιούλιο-Αύγουστο βρέχει διαρκώς. Από άλλους είχα ακούσει το ανάποδο, ενώ όλοι οι Έλληνες έβριζαν για το καλοκαίρι.

Από τον Ιούλιο και μετά έχει γενικώς καλό καιρό. Έχει βέβαια τις κλασσικές μέρες με βροχή και συννεφιά αλλά γενικώς έχει ζέστη και σχετικά καθαρό ουρανό. Η θερμοκρασία δεν ξεπερνάει στα κανονικά της τους 25βαθμούς Κελσίου και ο ήλιος αντέχεται και δεν νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε καμίνι.

Βέβαια αυτές τις μέρες έχει καύσωνα τύπου βορείου Ευρώπης και έχουν ζορίσει τα πράγματα. Δηλαδή ο καιρός είναι σαν όλες τις νορμάλ ζέστες της Ελλάδας.

Γενικά, το καλοκαίρι εδώ έχει ωραίο κλίμα. Αν συνυπολογίσεις ότι η ατμόσφαιρα είναι καθαρή και όχι το χάλι της Αθήνας εγώ το βρίσκω πολύ καλό. Εντάξει δεν έχει θάλασσα όπως την έχουμε συνηθίσει οι Έλληνες αλλά ειλικρινά τα περίμενα πολύ χειρότερα.

Dilbert

Το πολύτιμο κύτταρο

Κάλιο αργά παρά ποτέ που λένε. Επιτέλους το είδα. Βάζω το link από την αρχική ιστοσελίδα και παραθέτω και το κείμενο. Μετά ακολουθεί και το δικό μου σχόλιο.

 

Τα βλαστοκύτταρα προβάλλονται σήμερα ούτε λίγο ούτε πολύ, ως πανάκεια. Ως ένα «θαυματουργό» ανθρώπινο βιολογικό υλικό που μπορεί να θεραπεύσει ένα πλήθος ασθενειών, από λευχαιμίες μέχρι τη νόσο Αλτσχάιμερ. Μεγάλες εταιρείες στις περισσότερες χώρες του κόσμου, προτρέπουν τους γονείς να αποθηκεύσουν ιδιωτικά, έναντι αμοιβής, τα βλαστοκύτταρα του παιδιού τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν το μέλλον τόσο το δικό του όσο και της οικογένειάς του. Πού βρίσκεται η ευχή και πού η πραγματικότητα;

Στην εποχή μας η εμπορευματοποίηση κυττάρων του ανθρώπινου σώματος είναι μια επικερδής βιομηχανία παγκοσμίως. Εταιρείες, ορισμένες από τις οποίες πολυεθνικές, αναλαμβάνουν να επεξεργαστούν και να συντηρήσουν στους -196 βαθμούς κελσίου τα βλαστοκύτταρα του παιδιού σας με την αιτιολογία ότι μπορούν να φανούν χρήσιμα στο μέλλον για τη θεραπεία σοβαρότατων αιματολογικών, καρδιαγγειακών, μεταβολικών, ακόμα και νευρολογικών νοσημάτων.

Στην Ελλάδα λειτουργούν οι περισσότερες ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος σε αναλογία πληθυσμού παγκοσμίως και οι περισσότερες σε απόλυτο αριθμό στην Ευρώπη. «Περίπου 15 με 20», λέει ο κ. Αντώνης Δημόπουλος από το υπουργείο Υγείας, ο οποίος παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους καθώς «αυτή τη στιγμή ουσιαστικά λειτουργούν εν κενώ και χωρίς καθορισμένο νομικό πλαίσιο».

«Τα πλεονεκτήματα της ιδιωτική φύλαξης έχουν να κάνουν με ένα κομμάτι πρακτικό κι ένα κομμάτι επιστημονικό» λέει ο κ. Γιώργος Καραβάνας, εκπρόσωπος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος. «Το πρακτικό κομμάτι είναι ότι εφ' όσον έχεις φυλάξει ιδιωτικά ένα δείγμα, το δείγμα αυτό σου ανήκει. Έχεις εξασφαλισμένη τη διαθεσιμότητά του. Το επιστημονικό πλεονέκτημα είναι ότι στις περιπτώσεις που χρήζουν αυτόλογης μεταμόσχευσης είσαι 100% εξασφαλισμένος. Εφόσον το δείγμα αυτό προέρχεται από το σώμα σου, είναι 100% ιστοσυμβατό με εσένα».

Ο κ. Βασίλης Κελλάρης, Εμπορικός και Ιατρικός Διευθυντής ιδιωτικής τράπεζας, μέλος της Ένωσης Διαπιστευμένων Τραπεζών, συμπληρώνει: «Επειδή τα βλαστικά κύτταρα φυλάσσονται για όλη την οικογένεια και όχι μόνο για το παιδί, έχει αποδειχθεί ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για τους γονείς και για το οποιοδήποτε αδερφάκι του με αυξημένες πιθανότητες ιστοσυμβατότητας».

«Συνεπώς οι οικογένειες οι οποίες έχουν κρατήσει το ομφαλικό αίμα των παιδιών τους, έχουν συγκριτικά μεγαλύτερες πιθανότητες ίασης, στην περίπτωση που είναι αυτοί οι λίγοι άτυχοι που χρήζουν τέτοιας μεταμόσχευσης» καταλήγει ο κ. Καραβάνας.

Είναι αλήθεια ότι στο αίμα το οποίο μένει στην κεντρική φλέβα του ομφάλιου λώρου, μόλις γεννιέται το παιδί, εμπεριέχονται σε μεγάλο ποσοστό αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα. Αυτά τα κύτταρα που κανονικά θα τα μαζεύαμε από το μυελό των οστών, μπορούμε να τα βρούμε σήμερα σε αφθονία και στον ομφάλιο λώρο του μωρού και να τα συλλέξουμε χωρίς κανένα κίνδυνο για το ίδιο ή τη μητέρα.

Μόνο κατά τη γέννηση η φύση δίνει τόσο απλόχερα κάτι τόσο πολύτιμο. Τα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα του ομφάλιου αίματος, που μέχρι πρόσφατα τα πετούσαμε, τώρα σώζουν ζωές. Μεταμοσχεύονται με επιτυχία σε ασθενείς με λευχαιμία και άλλα σοβαρά αιματολογικά νοσήματα, ως εναλλακτική πηγή αντί για το μυελό των οστών. Και το σημαντικότερο, οι επιστήμονες έχουν πια πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα να βρουν κατάλληλο μόσχευμα για κάθε ασθενή, καθώς το ομφάλιο αίμα απαιτεί μικρότερη συμβατότητα απ' ότι ο μυελός των οστών. Μέχρι σήμερα έχουν σωθεί περίπου 30.000 ζωές. Οι 60 στην Ελλάδα.

Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία όσων θεραπεύτηκαν, δεν έγιναν καλά με το δικό τους «αίμα» - που ενδεχομένως και να είχαν φυλάξει - αλλά με το ομφαλοπλακουντιακό αίμα κάποιου άλλου, συνήθως άγνωστου δότη. Ενός μωρού, το ομφάλιο αίμα του οποίου δώρισε η μητέρα του στην παγκόσμια δεξαμενή για δημόσια χρήση.

O Anthony Dones δεν μεγάλωνε. Σαράντα μηνών και ήταν ακόμα μικρόσωμος για την ηλικία του. Οι γιατροί διέγνωσαν την σπάνια νόσο που λέγεται οστεοπέτρωση και η μόνη του ελπίδα για να ζήσει, ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών. Η μητέρα του Tracey, είχε φυλάξει το ομφαλοπλακουντιακό αίμα του γιου της σε Ιδιωτική Τράπεζα. «Όταν ήμουν έγκυος, είδα όλα τα περιοδικά για την εγκυμοσύνη να λένε αποθηκεύστε το ομφαλοπλακουντιακό αίμα του μωρού σας, για την περίπτωση που αρρωστήσει, κτλ.. Έτσι πληρώσαμε για την αποθήκευση του ομφαλοπλακουντιακού αίματος και ένιωσα ότι το παιδί μου έτσι και αρρωστήσει ποτέ, τουλάχιστον θα είχαμε κρατήσει το ομφαλοπλακουντιακό του αίμα που θα μπορούσε να σώσει τη ζωή του».

Ανακουφισμένη η Tracey είδε ότι η οστεοπέτρωση ήταν μια ασθένεια που θεραπευόταν με βλαστοκύτταρα, όπως έγραφε ο κατάλογος της εταιρείας. Το ανέφερε στους γιατρούς. «Μου είπαν ότι ήταν άχρηστο. Ότι δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Ακριβώς επειδή προερχόταν από τον ίδιο, είχε τα ίδια γενετικά προβλήματα που προκάλεσαν την κατάστασή του. Και γι' αυτό το λόγο δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν» αναφέρει η Tracey Dones. «Αισθάνθηκα ισοπεδωμένη, ότι με εξαπάτησαν, ακόμα και σήμερα είμαι οργισμένη σχετικά με αυτό». Καθώς τα χρονικά περιθώρια στένευαν, έγινε αναζήτηση συμβατού δότη μέσω της Παγκόσμιας Δεξαμενής Δοτών με την οποία συνδέονται οι Δημόσιες Τράπεζες όλου του κόσμου και έχουν πρόσβαση όλοι. Μέσα σε μια εβδομάδα βρέθηκε μόσχευμα στη Δημόσια Τράπεζα της Νέας Υόρκης και ο Anthony κατάφερε να μεταμοσχευθεί και σήμερα είναι καλά. «Νομίζω ότι η βιομηχανία ιδιωτικής φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος» λέει η κα. Dones «έχει κάνει τόσες διαφημίσεις, όπου οι γονείς σχεδόν νιώθουν ότι κάνουν κάτι λάθος αν δεν πληρώσουν για να το φυλάξουν. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ανάγκη να μάθουν ότι, αν μπορούν να το δωρίσουν, θα έπρεπε να το κάνουν, γιατί η πιθανότητα να μπορέσουν να σώσουν τη ζωή κάποιου είναι κάτι που δεν το ξέρουν καν».

Τα επιστημονικά δεδομένα δείχνουν όλο και πιο έντονα ότι η πιθανότητα να χρειαστεί ένα παιδί μεταμόσχευση με δικά του αιμοποιητικά κύτταρα, άρα να χρησιμοποιηθεί το ομφαλοπλακουντιακό αίμα που φυλάχθηκε ιδιωτικά, είναι πάρα πολύ μικρή. «Οι πιθανότητες είναι ελάχιστες, 0,003 τοις χιλίοις, δηλαδή 1 στις 300.000», ξεκαθαρίζει η Δρ. Eliane Gluckman, κορυφαία αιματολόγος και «μητέρα» της μεταμόσχευσης ομφαλοπλακουντιακού αίματος. Το 1988 στο Παρίσι, έκανε την πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση σε ένα αγοράκι που έπασχε από αναιμία Fanconi με το ομφάλιο αίμα από το συμβατό αδελφάκι του.

Ωστόσο εκπρόσωποι ιδιωτικών εταιρειών τονίζουν ότι η πιθανότητα αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη, 1 στις 100! Υπενθυμίζουν ότι το δείγμα δεν αφορά μόνο το ίδιο το παιδί αλλά και τους γονείς, ή τα αδέλφια του, ενώ ισχυρίζονται πως η πρόοδος της έρευνας δείχνει ότι τα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα έχουν πλαστικότητα, δηλαδή μπορούν να παράξουν όχι μόνο αίμα, αλλά και κύτταρα άλλων συστημάτων.

«1 στις 100;» αναρωτιέται σκεφτική η κα. Gluckman. «Αυτό είναι ένα νούμερο πολύ αισιόδοξο... Είναι λάθος αν πιστεύουν ότι μπορούμε να τα γιατρέψουμε όλα, συμπεριλαμβανομένου του γήρατος ... Όλοι το έχουν ανάγκη, ότι θα γιατρέψουμε όλα τα όργανα και θα έχουμε αιώνια νιότη... Προς στιγμήν, όμως, είμαστε απόλυτα ανίκανοι να το επιτύχουμε».

Έγκυρες επιστημονικές ενώσεις όπως η Αμερικάνικη Παιδιατρική Εταιρεία, τάσσονται υπέρ της δωρεάς των βλαστοκυττάρων σε δημόσιες τράπεζες. Όσο για την οικογενειακή φύλαξη του ομφάλιου αίματος, τη συνιστούν μόνο αν υπάρχει ιστορικό αιματολογικών ασθενειών στην οικογένεια. Κάτι που μπορούν να κάνουν δωρεάν σε πολλές δημόσιες τράπεζες του κόσμου – συμπεριλαμβανομένης και αυτής των Αθηνών. «Είναι κρίμα να φυλάτε για τον εαυτό σας κάτι το οποίο είναι μάλλον απίθανο να χρησιμοποιήσετε, την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι κινδυνεύουν να πεθάνουν τις επόμενες βδομάδες καθώς δεν βρίσκουν μόσχευμα», λέει ο εκπρόσωπός της Δρ. Mitchel Cairo.

Στην Γαλλία, απ' όπου ξεκίνησαν όλα, οι ιδιωτικές τράπεζες απαγορεύονται με νόμο και η εξαγωγή ομφαλοπλακουντιακού αίματος για ιδιωτική φύλαξη σε άλλες χώρες είναι ποινικά κολάσιμη, καθώς τα βλαστοκύτταρα θεωρούνται εθνικός πόρος. «Είναι σα να φυλάς το αίμα σου στο ψυγείο για να το έχεις εύκαιρο αν πάθεις κάποιο ατύχημα», λέει η διευθύντρια της Υπηρεσίας Βιοϊατρικής της χώρας, Emmanuelle Prada-Bordenave. «Αν όμως σου συμβεί κάτι, δεν θα σε σώσουν οι 3-4 φιάλες που θα έχεις στο ψυγείο, αλλά οι 20 που θα πάρεις απ' την Αιμοδοσία, από τους εθελοντές αιμοδότες. Είναι η ίδια ιδέα. Γεννιόμαστε μέσα σε μια κοινωνία. Αυτή η κοινωνία είναι που δεσμεύεται να μας βοηθήσει να μεγαλώσουμε, να ζήσουμε και να θεραπευτούμε, αν αρρωστήσουμε. Δεν είναι ότι κάθε μωρό φτάνει με το μικρό κιτ επιδιόρθωσής του και ότι θα τα βγάλει πέρα μόνο του, δεν είναι έτσι. Δεν είμαστε μια κοινωνία μεμονωμένων ατόμων που ζουν χωριστά ο ένας δίπλα στον άλλο, είναι λάθος να σκεφτόμαστε έτσι. Οι ιδιωτικές εταιρείες πουλούν όνειρα και υποσχέσεις και τα πουλούν ακριβά». 

Πέρα από το γεγονός ότι η ίδια η εκπομπή ήταν εξαιρετική και άκρως επιμορφωτική... θέλω να εκφράσω την αγανάκτηση μου για το έθνος μας.

Νομίζω ότι αυτό το θέμα είναι μια ακόμη περίπτωση που αναδεικνύει πόσο σάπιοι είμαστε εσωτερικά σαν λαός. Χωρίς να γνωρίζω το αντικείμενο, στο πρώτο παράδειγμα ήταν ολοφάνερο γιατί δεν έχει κανένα νόημα να χρησιμοποιείς ιδιωτική τράπεζα. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις ότι αν η μήτρα είναι ελαττωματική κάθε αντίγραφο θα είναι ελαττωματικό; Αν εγώ το κατάλαβα με το πρώτο παράδειγμα πως δεν το καταλαβαίνουν οι γονείς που υποτίθεται ότι το ψάχνουν κιόλας, γιατί θα πληρώσουν κιόλας; Δηλαδή τι; Αν πληρώσω είμαι και σούπερ και χα χα σου την έσκασα φίλε Έλληνα που όμως μας έχουν γαμήσει όλους μαζί;

Πως είναι δυνατόν να έχουμε μόλις 2200 δείγματα στις δημόσιες τράπεζες και 100.000+ στις ιδιωτικές; Μα πόσο παρτάκηδες είμαστε; Και αυτό το επιχείρημα ότι στην Ευρώπη μπλα μπλα... ΑΙΣΧΟΣ ποια. Στην Ευρώπη έχουν περισσότερους περιορισμούς και μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή.

Απορώ τώρα που τα πράγματα έχουν ζορίσει υπάρχει κανένας τουλάχιστον που έχει πάρει την "περιουσία" του και την έχει δωρίσει στις δημόσιες τράπεζες; ή απλά είπε πέτα το.

Και αυτά τα γράφει κάποιος που άρχισε να δίνει αίμα για όλους τους λάθους λόγους, όλοι έκτων οποίων ήταν εγωιστική και για την δική μου πάρτυ. Και φυσικά και ντρέπομαι για αυτό.

Και τα περισσότερα από αυτά έχουν τις ρίζες στα χρόνια των παχιών Αγελάδων.

Flow: For Love of Water

Ένα πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ το οποίο περιγράφει τις καταστροφικές πρακτικές των πολυεθνικών στον τομέα του νερού, ανάμεσά τους και της Suez, η οποία σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα ενδιαφέρεται για την απόκτηση της ΕΥΑΘ...

  IMDB

Ένα χρόνο μετά την 15, 28 & 29 Ιουνίου 2011

Manowar - The Lord Of Steel

Πραγματικά ο τελευταίος δίσκος τους The Lord Of Steel είναι από την αρχή μέχρι το τέλος καταπληκτικός. Έχει μια φυσική ροή και συνέχεια που νομίζω δεν έχω ξαναδεί σε δίσκο τους.

Σε κάθε περίπτωση μ αρέσει πολύ η επιστροφή στις ρίζες τους όσον αφορά τον ήχο αλλά με νέες συνθέσεις και κυρίως την ωριμότητα/χαλαρότητα του epic metal που παίζουν.

Ο δίσκος έχει κολλήσει και παίζει ανελλιπώς εδώ και κάτι μέρες!

Τελικά ή απλά είναι θεοί ή οι άνθρωποι έχουν την ίδια επιρροή στην μουσική με αυτή που έχουν τα διαστημόπλοια και τα lazer

Μια πρώτη ματιά στη σημασία των εκλογικών αποτελεμάτων - Καζάκης

Από το blog του κ. Καζάκη παραθέτω την τελευταία του δημοσίευση. Είναι καιρό φανερό ότι και εγώ δεν πιστεύω στην ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική δύναμη που προέρχεται από την βουλή και θα μπορούσα να πω ότι πιστεύω είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Όμως και πάλι πραγματικά δεν βλέπω και δεν μπορώ να βρω διαβάσω πουθενά αλλού ολοκληρωμένα κείμενα σαν του κ. Καζάκη.

Με τα πρώτα κιόλας εκλογικά αποτελέσματα οι εκπρόσωποι του Eurogroup και της Γερμανίας άρχισαν να πιέζουν για γρήγορο σχηματισμό κυβέρνησης. Έτσι, οι πρώτες δηλώσεις του Βενιζέλου ότι δήθεν στην κυβέρνηση θα συμμετείχε το κόμμα του μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα συμμετείχε και ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο σαν ανέκδοτο μπορούσαν να εκληφθούν από τα μεγάλα αφεντικά και δεν χρειάστηκε παρά μόνο ένα αυστηρό τηλεφώνημα για να γίνουν οι απαραίτητες διορθωτικές δηλώσεις μία με δύο ώρες αργότερα με βάση τις οποίες το ΠΑΣΟΚ ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις έξωθεν υποδείξεις για πάσει θυσία συγκυβέρνηση.

Οι αγορές ανέκοψαν για λίγο την κατρακύλα τους ώστε να δώσουν την ευκαιρία στους μεγάλους κερδοσκόπους να επανατοποθετηθούν έναντι του ευρώ και της ευρωζώνης, ώστε να συνεχίσουν κατόπιν το γιουρούσι τους αξιοποιώντας την γενίκευση των διαδικασιών χρεοκοπίας του ευρώ. Την ίδια ώρα η διεθνής ληστοσυμμορία που εμφανίζεται με την επωνυμία «Οι χώρες της Ευρωζώνης» προσδοκούν άμεσο σχηματισμό κυβέρνησης στην Ελλάδα «που θα τηρήσει το πρόγραμμα στο οποίο έχει δεσμευτεί η χώρα», αναφέρει το Eurogroup στην ανακοίνωσή του μετά την τηλεδιάσκεψη του το βράδυ της Κυριακής έπειτα από τα πρώτα εκλογικά αποτελέσματα από την Αθήνα.

Όπως αναφέρουν οι υπουργοί Οικονομικών, το Eurogroup περιμένει πως η τρόικα θα επιστρέψει στην Αθήνα αμέσως μετά το σχηματισμό κυβέρνησης, ώστε να γίνει ανταλλαγή απόψεων με τη νέα κυβέρνηση για «το δρόμο που θα ακολουθηθεί» και να προετοιμαστεί η πρώτη αξιολόγηση στο πλαίσιο του δεύτερου προγράμματος.

«Σημειώνουμε τα προκαταρκτικά αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών, τα οποία εκτιμάται ότι θα επιτρέψουν το σχηματισμό κυβέρνησης με την στήριξη του εκλογικού σώματος που θα φέρει την Ελλάδα ξανά σε πορεία βιώσιμης ανάπτυξης» αναφέρει η ανακοίνωση. Με άλλα λόγια, τι είχα Παντελάκη μου, τι είχα πάντα.

Από την πλευρά του Βερολίνου, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ανέφερε πως η γερμανική κυβέρνηση ερμηνεύει την έκβαση των εκλογών ως ψήφο υπέρ της μεταρρυθμιστικής πορείας. «Ο δρόμος δεν θα είναι ούτε σύντομος ούτε εύκολος, αλλά είναι αναπόφευκτος και ανοίγει στον ελληνικό λαό την προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον» σχολίασε σε ανακοίνωσή του το γερμανικό υπουργείο το βράδυ της Κυριακής. Προϋπόθεση, ανέφερε, είναι η επιστροφή της Ελλάδας σε σταθερότητα. «Η ευρωζώνη τηρεί τις δεσμεύσεις της απέναντι στην Ελλάδα» ανέφερε ο Β. Σόιμπλε, επισημαίνοντας και από την πλευρά του την ετοιμότητα της τρόικας να επιστρέψει στην Αθήνα μετά το σχηματισμό κυβέρνησης. Με άλλα λόγια, το πανηγύρι τελείωσε, τα κεφάλια τώρα μέσα.

Είναι προφανές ότι τα εκλογικά αποτελέσματα της 17^ης Ιουνίου δίνουν την ευκαιρία να συγκροτηθεί αμιγής μνημονιακή κυβέρνηση για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του ξεπουλήματος της χώρας και του ολοκαυτώματος του λαού της. Ωστόσο, ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος δικομματισμός συγκεντρώνει μόλις το 42% του εκλογικού αποτελέσματος, ενώ οι ψήφοι που συγκέντρωσε αντιστοιχούν μόλις και μετά βίας στο 26% του εκλογικού σώματος. Μπορεί αυτό το αποτέλεσμα να τον κρατήσει στην διακυβέρνηση της χώρας; Και βέβαια όχι. Τουλάχιστον όχι για πολύ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συγκυβέρνηση Παπαδήμου με την συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διέθετε κράτησε μόλις και μετά βίας έξι μήνες.

Ο ανεκδιήγητος Σαμαράς και το ακροδεξιό πια κόμμα του έχει να διαχειριστεί μια οικονομία υπό γενικευμένη κατάρρευση και μια κοινωνία σε πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση. Και μάλιστα υπό καθεστώς χρεοκοπίας της ευρωζώνης. Τα πράγματα είναι τόσο οριακά που από την πρώτη κιόλας στιγμή επιτάχυνσης, όπως αποφασίζουν και διατάσσουν τα κέντρα της ευρωζώνης, των μέτρων λιτότητας, δραστικών περιορισμών και ξεπουλήματος, η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα τέτοιο κύμα λαϊκής αγανάκτησης και κοινωνικής οργής, που δύσκολα θα κρατηθεί στη θέση της με συνταγματικά μέσα.

Η προώθηση της ίδιας πολιτικής από εδώ και μπρος θα θέτει διαρκώς στην ημερήσια διάταξη για την νέα συγκυβέρνηση: προσφυγή σε εκλογές, ή ανοιχτή δικτατορία. Το δίλλημα αυτό θα βαραίνει στην πολιτική ζωή του τόπου από την επομένη κιόλας της νέας συνόδου του Eurogroup, που αναμένεται να πάρει τις τελικές αποφάσεις για την μετατροπή της Ελλάδας σε καθαρό «ευρωπαϊκό προτεκτοράτο» με ότι συνεπάγεται για το λαό και την χώρα.

Το τι θα γίνει και το κατά πόσο η γενιά μας θα γνωρίσει καθεστώς ανοιχτής δικτατορίας, πολύ χειρότερο από την χούντα της επταετίας, εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο τον λαό. Και ναι μεν ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος μπορεί να φοβήθηκε από την τρομοκρατική εκστρατεία που εκτυλίχθηκε στην προεκλογική περίοδο και από τους προκλητικούς εκβιασμούς των κλεπτοβαρόνων (robber barons, χαρακτήριζαν οι προοδευτικοί συγγραφείς του 19^ο αιώνα στις ΗΠΑ τους μεγιστάνες των αγορών και της πολιτικής) της ευρωζώνης και της παγκόσμιας πολιτικής, αλλά έκαναν ένα θεμελιώδες στρατηγικό ολίσθημα. Συνέδεσαν το ευρώ με την επιτυχία της πολιτικής των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Μια επιτυχία που είναι τόσο αδύνατη, όσο το να αλλάξει η τροχιά του ήλιου.

Μόλις ο απλός κόσμος που ξεγελάστηκε και τρομοκρατήθηκε από τους ευρωραγιάδες ανακαλύψει στην πράξη, στην ίδια την ζωή του, ότι δεν μπορεί να γλυτώσει από την ολοκληρωτική καταστροφή που του επιφυλάσσουν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις, αν μαζί τους δεν ξεφορτωθεί και το ευρώ, τότε θα δουν όλοι τους τι θα συμβεί. Μπορεί να ετοιμάζονται να κρατήσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες με την βία υπό καθεστώς ευρώ, ή διπλού νομίσματος, αλλά κανένα τάγμα εφόδου, καμία διμοιρία πραιτοριανών και καμιά ταξιαρχία στρατοχωροφυλακής από την Εσπερία δεν πρόκειται να αναχαιτίσει τον ελληνικό λαό.

Τι υποδηλώνουν τα εκλογικά αποτελέσματα για το ευρώ και την ευρωζώνη σε συνθήκες άγριων εκβιασμών άνωθεν και έξωθεν; Ότι ο ελληνικός λαός είναι διχασμένος. Όσοι περίπου ψήφισαν με κριτήριο τον φόβο ότι θα βγούμε από το ευρώ αν επιβληθούν αντιμνημονιακές πολιτικές, άλλοι τόσοι ψήφισαν εναντίον των μνημονίων αψηφώντας τον εκφοβισμό και την τρομοκρατία. Με άλλα λόγια, ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος που ξεπερνά το 38% είναι διατεθειμένο να ξεφορτωθεί το μνημονιακό καθεστώς ακόμη κι αν αυτό σημαίνει έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη. Αν σ’ αυτό προστεθεί και το γεγονός ότι σ’ αυτές τις εκλογές είχαμε ιστορικό ρεκόρ αποχής που έφτασε το 37,5% του εκλογικού σώματος, τότε γίνεται φανερό ότι η τακτική εκφοβισμού με το ευρώ δεν ακουμπά την μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.

Με άλλα λόγια, η τελευταία εκλογική αναμέτρηση κατέγραψε μια εν δυνάμει κοινωνική πλειοψηφία που δεν τρομοκρατείται με το ενδεχόμενο της εξόδου από την ευρωζώνη, αν είναι να γλυτώσει εδώ και τώρα από την κόλαση του ευρώ. Κι αυτή η εν δυνάμει πλειοψηφία είναι σίγουρο ότι θα αυξάνεται με την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών και του ξεπουλήματος της χώρας που απαιτούν οι δανειστές.  Το μόνο ερώτημα είναι ποιος θα είναι εκείνος που θα εκφράσει στο αμέσως επόμενο διάστημα αυτή την εν δυνάμει πλειοψηφία;

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ικανός να εκφράσει αυτή τη δυναμική; Αν κρίνουμε επιδερμικά τα εκλογικά αποτελέσματα, χωρίς να υπολογίσουμε την συγκυρία, τότε θα έπρεπε να μιλήσουμε για την πραγματικά εντυπωσιακή άνοδο των εκλογικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος, όμως, νομίζει ότι αυτά τα εκλογικά ποσοστά «ανήκουν» στο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή έχουν δεθεί με το συγκεκριμένο κόμμα, τότε θα κάνει ένα μεγάλο και τραγικό λάθος. Η εντυπωσιακή άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε για έναν βασικό λόγο: γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος τον θεώρησε ως την πιο εύκολη εκλογική επιλογή που θα μπορούσε να του εξασφαλίσει μια έστω στοιχειώδη ανακούφιση από τα απανωτά κατάγματα στη ζωή και στη δουλειά του που του επιφέρουν οι μνημονιακές πολιτικές. Τον ψήφισε για να βγει στην κυβέρνηση και να τον σώσει από τα χειρότερα του μνημονίου. Δεν τον ψήφισε για να γίνει κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν του είναι ωφέλιμος ως κυβέρνηση, τότε γιατί να του είναι ωφέλιμος ως αντιπολίτευση; Ή μήπως νομίζει κανείς ότι ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο κόσμος που δεν ψήφισε, αλλά βρίσκεται σε τροχιά αντιπαράθεσης με τις κυρίαρχες επιλογές, θα περιμένει πότε και όποτε γίνουν ξανά εκλογές για να τον ξαναψηφίσει;

Τα αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεν η χαρά του κομματικού γραφειοκράτη, αλλά ταυτόχρονα και η μεγάλη απογοήτευση του ψηφοφόρου. Η χαρά του κομματικού γραφειοκράτη γιατί ο κομματικός μηχανισμός εξασφάλισε μεγαλύτερη κρατική επιχορήγηση, θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης με ότι αυτό συνεπάγεται για τα δούναι-λαβείν με τους έξω και κυρίως για τις χρηματοδοτήσεις εξ ΕΕ. Η απογοήτευση του ψηφοφόρου γιατί δεν μπόρεσε να εισπράξει ούτε καν μια προσωρινή ανακούφιση από τα χαράτσια και τις αρπακτές του μνημονίου. Η ελπίδα του αποδείχθηκε χωρίς αντίκρισμα.

Γιατί όμως δεν πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει κυβέρνηση; Μήπως φταίνε οι εκλογείς που δεν τον ψήφησαν; Και βέβαια όχι. Μην ξεχνάμε ότι υπήρξε ένα 37,5% αποχή εκ του οποίου οι μισοί και πάνω είχαν ψηφίσει στις εκλογές του Μαΐου, αλλά τώρα δεν τους γέμισε ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όμως τους τρομοκράτησε και η κυρίαρχη προπαγάνδα. Γιατί; Τι έγινε; Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε γιατί ήθελε να αποτύχει. Στόχος της ηγεσίας του εξαρχής ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση και όχι η κυβέρνηση. Γι’ αυτό και δεν απαντούσε στα δύσκολα. Ούτε έπαιρνε θέση για το χρέος, την δημοσιονομική στενότητα, την κρίση ρευστότητας, κοκ, που απαιτούσαν πρόγραμμα μέτρων άμεσης απόδοσης, μέσα στους επόμενους 2-3 μήνες. Εξέδωσε ένα πρόγραμμα, το οποίο ήταν εξαρχής σχεδιασμένο με όρους αντιπολίτευσης και όχι με κριτήριο την κατάκτηση της διακυβέρνησης με σκοπό να αντιμετωπιστεί η καταστροφή από την πρώτη κιόλας ημέρα. Η εκνευριστική αυτή τακτική επέτρεπε να κολλά στον τοίχο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάθε δευτεροκλασάτος μνημονιακός πολιτικάντης ρωτώντας το γνωστό, «τι θα κάνετε τώρα που δεν έχει λεφτά το ταμείο.»

Το ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε την διακυβέρνηση της χώρας φαίνεται και από το γεγονός ότι αρνιόταν πεισματικά να ανοίξει μέτωπο με τους ευρωκράτες και την ΕΕ. Κι όχι μόνο αυτό. Όσο οι κλεπτοβαρόνοι του ευρώ πίεζαν εκβιαστικά, τόσο υποχωρούσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας ανοιχτός εκβιασμός από την ευρωζώνη και τις ΗΠΑ δεν απαντήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό επέτρεψε να λειτουργήσει ο εκβιασμός της κοινής γνώμης στην Ελλάδα χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Ο ψηφοφόρος κλήθηκε να επιλέξει τι φοβάται περισσότερο: τα ήξεις-αφίξεις του Τσίπρα και των δικών του, ή τον Σαμαρά και την ευρωζώνη. Πολλοί που δεν γούσταραν ούτε το ένα, ούτε το άλλο, επέλεξαν να πάνε για μπάνιο την ημέρα των εκλογών, παρά να τους κοροϊδεύουν έτσι οι κομματικοί δελφίνοι της εξουσίας. Κι αυτοί ήταν τελικά που έκριναν το εκλογικό αποτέλεσμα σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Επιπλέον, φάνηκε κι ο αληθινός λόγος που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πλάσαρε το γνωστό παραμύθι ότι δήθεν διέθετε σχέδιο Β, σε περίπτωση που οι ευρωκράτες δεν ενέδιδαν στις αντιμνημονιακές απαιτήσεις της νέας κυβέρνησης. Η αλήθεια ήταν ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ούτε σχέδιο Β διέθετε, ούτε καν σχέδιο Α.. Ο στόχος της ήταν εξαρχής να ξεγελάσει όσους περισσότερους ψηφοφόρους μπορούσε για να βγει αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά όχι να πάρει την κυβέρνηση. Κι έτσι τους πουλούσε την προσδοκία ότι δήθεν ήταν διατεθειμένη να προχωρήσει ως το τέλος την σύγκρουσή της με την ευρωζώνη, αν αυτή δεν αποδεχόταν την ακύρωση του μνημονίου.

Τέλος, αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε πραγματικά να υπάρξει μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα φρόντιζε από την αρχή να υπάρξει η πιο πλατιά παλλαϊκή συσπείρωση. Ένα αληθινά παλλαϊκό μέτωπο, όπως της το είχε προτείνει ο Μ. Θεοδωράκης, όταν τον λιβάνιζε ο Τσίπρας με τον Γλέζο για να του αποσπάσουν δηλώσεις υποστήριξης. Όχι μόνο δεν θέλησαν να προχωρήσει μια τέτοια παλλαϊκή συσπείρωση, αλλά φρόντισαν να δώσουν την εκλογική μάχη επενδύοντας στο σχήμα δεξιά-αριστερά που διευκόλυνε τα μέγιστα τον Α. Σαμαρά να επικαλεστεί τα δεξιά ένστικτα της εκλογικής του επιρροής και να την τσιμεντάρει στην βάση υστερικών κραυγών με εμφυλιοπολεμικό απόηχο. Όσο περισσότερο ο κομματικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ έδινε την εκλογική μάχη με το σύνθημα «ήρθε η ώρα της αριστεράς», τόσο περισσότερο αποξένωνε τμήματα του πιο συντηρητικού εκλογικού σώματος, αλλά και τμήματα αριστερών ψηφοφόρων που δικαίως θεωρούσαν το ΣΥΡΙΖΑ τόσο αριστερό, όσο και το αριστερό πόδι του Πάπα.

Η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξαρχής να εξασφαλίσει την μονοκρατορία της σκληρής δεξιάς του πτέρυγας. Αυτή επέβαλλε τους ρυθμούς, τα προτάγματα και τους όρους της εκλογικής τακτικής και με το εκλογικό αποτέλεσμα ελπίζει να παγιώσει την παντοκρατορία της μέσα από τον κομματικό μηχανισμό. Αν οι Δραγασάκηδες και οι Παπαδημούληδες είχαν ως πρώτο στόχο να λυτρώσουν τον λαό από τα μνημόνια και τις δυνάμεις που τα εκφράζουν, τι θα έλεγαν το βράδυ των αποτελεσμάτων; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε ένα καλό ποσοστό, αλλά αυτό που απαιτούν οι καταστάσεις είναι ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων που θα διεκδικήσει εδώ και τώρα εξουσία. Σε συνθήκες όπου παίζεται η τύχη του λαού και της χώρας, ισχύει αυτό που έλεγε ο μεγάλος Ρώσος επαναστάτης του 19^ου αιώνα, Χέρτσεν, «κέρδισαν, ας τους δηλητηριάσουμε την νίκη τους με την προφητεία μας, κερδίσατε μόνο και μόνο για να προετοιμάσετε τη δική μας νίκη!» Τι έλεγαν οι Δραγασάκηδες και οι Παπαδημούληδες το βράδυ της Κυριακής; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι από εδώ και μπρος μια υπεύθυνη αντιπολίτευση και ένα «φόρουμ της αριστεράς». Γι’ αυτό σας ψήφισαν κύριοι; Για να το παίζεται νομοταγής αριστερή αντιπολίτευση;

Δυστυχώς, από τα πράγματα αποδεικνύεται ότι ο στόχος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η ανατροπή του μνημονίου, αλλά ο εγκλωβισμός του αντιμνημονιακού ψηφοφόρου. Για να περάσει η πολιτική μνημονίου χρειάζονται δυο πράγματα: Αφενός, τήρηση των «διεθνών δεσμεύσεων» της χώρας που την μετατρέπουν εξ αντικειμένου σε «ευρωπαϊκό προτεκτοράτο» και, αφετέρου, ανυπαρξία ουσιαστικής αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, οι δυνάμεις της προδοσίας και του ξεπουλήματος, βρήκαν το κατάλληλο αποκούμπι τους. Βρήκαν εκείνη την δύναμη που μπορεί να τους εξασφαλίσει τα μετόπισθεν, ασκώντας αντιπολίτευση ενάντιά τους, αλλά χωρίς να αμφισβητεί τα καίρια, τις βασικές επιλογές και δεσμεύσεις της χώρας. Να ποια είναι η πρέπουσα αποστολή για όσους καταδικάζουν μεν το μνημόνιο, αλλά αρνούνται να τα βάλουν με τους δανειστές, το ευρώ και τους ευρωκράτες.

Για να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή για να λειτουργήσει ως μια νέα παραλλαγή του δικομματισμού με δυνάμεις εντός-εκτός και επί τα αυτά, έπρεπε η σκληρή δεξιά πτέρυγα του εν λόγω κόμματος να πάρει τα ινία. Αυτό το κατόρθωσε, όπως είπαμε, από την προεκλογική περίοδο αναγκάζοντας τις αριστερές φωνές εντός του σχηματισμού είτε να το βουλώσουν, είτε να κάνουν απίθανες κολοτούμπες. Από την άλλη ενισχύθηκε και με το ορφανό ΠΑΣΟΚ του κρατικού κορβανά και των μηχανισμών εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ιδιαίτερη πρεμούρα για να την προσεγγίσουν πρώην και νυν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, γνωστά για την δράση και την εξάρτησή τους από ντόπια και ξένα κέντρα αποφάσεων, αλλά κώφευσε επίμονα σε κάθε άλλη αυθεντικά δημοκρατική, πατριωτική και αριστερή φωνή.

Τώρα η σκληρή δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι έδεσε τον γάιδαρό της, επειδή νομίζει ότι ο κόσμος θα περιμένει πότε θα γίνουν εκλογές για να πάρει το κόμμα της  40% και έτσι να τον αποκοιμίζει όσο χρειάζεται για να περνάνε οι πολιτικές χρεοκοπίας του ευρώ. Όμως, οι καταστάσεις είναι τόσο οριακές, η ανάγκη του κόσμου για λύσεις εδώ και τώρα είναι τόσο επιτακτική, που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα μάθει πόσο γρήγορα μπορεί να ξεφουσκώσει ένα εκλογικό ποσοστό. Πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο φουσκώνει. Ο μέσος ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οπαδός της ευρωμασονικής ιδεολογίας των κκ. Δραγασάκη, Σταθάκη, Παπαδημούλη και λοιπών τοιούτων, αλλά ανήκει σε μια κατηγορία της κοινωνίας που όλο και περισσότερο ξεπερνά τις αναστολές και τις φοβίες της για το ευρώ και είναι έτοιμη ακόμη και για την μεγαλύτερη «ανευθυνότητα». Πολύ σύντομα οι ίδιες οι καταστάσεις και η χρεοκοπία του ευρώ, θα φέρουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπη με την εκλογική της βάση. Με μια εκλογική βάση που δεν την συνδέει απολύτως τίποτε, ιδεολογικά και πολιτικά. Και τότε ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετασχηματιστεί ως πολιτική δύναμη, ή ο κόσμος θα τον απαξιώσει μέχρι να πεις κίμυνο.

Τέλος, το εκλογικό αποτέλεσμα τιμώρησε σε βαθμό κακουργήματος όσους πίστευαν ότι η δική τους ιδεολογική και πολιτική «καθαρότητα» αποτελεί την απάντηση στα προβλήματα του κόσμου. Το ΚΚΕ έχασε την μισή εκλογική του δύναμη και κυριολεκτικά πάτωσε. Το κόμμα αυτό πληρώνει αφενός την πολιτική και ιδεολογία της ηγεσίας του, αλλά και την αδυναμία των μελών του να κατανοήσουν την περίοδο και τα καθήκοντά τους. Όποιος νομίζει ότι ο κόσμος που έφυγε από το ΚΚΕ θα γυρίσει πίσω σ’ αυτό, αυταπατάται. Έσπασε τα δεσμά μιας απίστευτης ιδεολογικής και πολιτικής μιζέριας, μιας διατεταγμένης ηττοπάθειας που έχει αναχθεί σε κορυφαίο δόγμα της ηγεσία του. Τι μας είπε η κ. Παπαρήγα για το εκλογικό αποτέλεσμα; Ότι φταίει ο κόσμος που δεν την ψήφισε. Φρόντισε μάλιστα να χαρίσει όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο και να προδικάσει ότι η μάχη χάθηκε επειδή η ίδια και το κόμμα της καταποντίστηκαν. Ούτε ίχνος αυτοκριτικής, ούτε ίχνος αίσθησης της πραγματικότητας. Τι να πει κανείς. Ότι σπέρνεις, αυτό θερίζεις. Όλα τα άλλα είναι απλά δικαιολογίες.

Dilbert

Καζάκης - antintp

Δεν το έχω δει όλο ακόμα!

Manowar- El Gringo

Και ναι ο νέος δίσκος των Manowar "The Lord of Steel " είναι εδώ! Ευχαριστούμε τους Manowar για το επικό μέταλ έτσι όπως μόνο αυτοί ξέρουν να δημιουργούν.

enikos.gr - Συνέντευξη με Βενιζέλο

Dilbert

enikos.gr - Ευρώ ή Δραχμή

Ανέκδοτα

Πρώτο

Ένας από τους καλύτερους ταχυδακτυλουργούς παγκοσμίως δουλεύει σε ένα κρουαζιερόπλοιο.
Καθώς παρουσίαζε το τελευταίο και κορυφαίο νούμερο της παράστασής του, πετάει ένας παπαγάλος στη σκηνή και φωνάζει "Κρυμμένο είναι στο μανίκι του!!".
Τον κυνηγάει ο showman τον παπαγάλο γατί του χάλασε το show αλλά δεν τον πιάνει.

Την επομένη, ξανά η παράσταση αυτή τη φορά σε λίγο μικρότερο κοινό,και πάνω στο κορυφαίο νούμερο πάλι που πρόκειται να παρουσιάσει ο ταχυδακτυλουργός πετάει ο ίδιος παπαγάλος στη σκηνή και φωνάζει
"Το έχει βάλει στη τσέπη του!".
Πάλι απογοήτευση στο κοινό

Τη τρίτη ημέρα, ξανά το ίδιο,ξανά στο highlight του show,προετοιμασμένος καθώς ήταν ψάχνει τον παπαγάλο στο κοινό.
Τον βλέπει, αλλά πριν προλάβει το πτηνό να του καταστρέψει το νούμερο,το πλοίο χτυπάει σε έναν βράχο και αρχίζει να βυθίζεται.

Λίγο αργότερα, ο ταχυδακτυλουργός έχει καταφέρει να πιαστεί από μια σανίδα για να επιβιώσει, και στην άλλη άκρη της σανίδας κάθεται ο παπαγάλος.
Για 3 ημέρες ο ένας κοιτάει επίμονα τον άλλον χωρίς να βγάλουν μιλιά,ώσπου λέει ο παπαγάλος ξαφνικά:




"Έλα κόψε τις βλακείες...εγώ παραιτούμαι, πες, τι το έκανες το πλοίο;;"

Δεύτερο

Ήταν δύο διπλανά χωριά και στο ένα πεθαίνει ο παπάς. Ε μέχρι να έρθει ο αντικαταστάτης, ο παπάς του διπλανού χωριού αναγκάζονταν να πηγαίνει και στο άλλο για να κάνει και εκεί λειτουργίες ή ότι άλλο χρειάζονταν. Τότε όμως δεν υπήρχαν δρόμοι, αυτοκίνητα, συγκοινωνίες και ο παπάς πηγαινοέρχονταν με τα πόδια.

Τον βλέπει μια μέρα ο μεγαλοτσιφλικάς της περιοχής:

-Τι κάνεις παπά μου, που πηγαίνεις;

-Ε να τέκνον μου, πέθανε ο παπάς του άλλου χωριού και πηγαινοέρχομαι μέχρι να έρθει άλλος.

-Μα καλά με τα πόδια;;; Θα σου κάνω δώρο ένα ποδήλατο να μην κουράζεσαι.

Πήρε το ποδήλατο ο παπάς, πηγαινοέρχονταν ξεκούραστα και όλα ωραία. 'Ώσπου μια μέρα τον ξαναβλέπει ο τσιφλικάς πάλι με τα πόδια.

-Που είναι το ποδήλατο παπά μου;

-Άσε τέκνον μου, τι να σου λέω. Μου το έκλεψαν.

-Ναι ε; Κάτσε μου ήρθε μια ιδέα για να το βρούμε. Την Κυριακή λοιπόν που θα τελειώσεις την λειτουργία και θα κάνεις το κήρυγμα, θα αναφέρεις τις 10 εντολές αλλά όταν φτάσεις του "Ου κλέψεις", θα το πεις έντονα και με στόμφο. Αυτός λοιπόν που σου έκλεψε το ποδήλατο θα "κουμπωθεί" και θα τον τσακώσουμε.

-Καλή ιδέα παιδί μου. Θα το κάνουμε.

Έρχεται η Κυριακή, τελειώνει η λειτουργία, αρχίζει να θυμίζει τις δέκα εντολές στους πιστούς και το πόσο καλό είναι να τηρούνται, χωρίς όμως να τονίσει το ου κλέψεις. Τον πιάνει ο τσιφλικάς:

-Μα καλά παπά μου, τι είπαμε; Γιατί δεν τόνισες το ου κλέψεις.

-Άστο παιδί μου, δεν πειράζει.

-Μα τι λες; Και θα πηγαίνεις πάλι με τα πόδια;

-Άστο παιδί μου, τι να κάνουμε...

-Μα γιατί;



Μόλις έφτασα στο "Ου μοιχεύσεις", θυμήθηκα που ξέχασα το ποδήλατο.

enikos.gr - Συνέντευξη με Σαμαρά

enikos.gr - Συνέντευξη Τσίπρα

ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΔΕΙΞΑΝ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ

Φυσικά και δεν το έχουν δείξει!!!

Γιατί όχι ΣΥΡΙΖΑ

Εντάξει οι περισσότεροι έχουν αποκηρύξει για τώρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Πολλοί βλέπουν τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ σαν μια λύση από τα υφιστάμενα κόμματα.

Για μένα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια από τα ίδια για τους παρακάτω λόγους.

• Ένα κόμμα δεν είναι μόνο ο αρχηγός. Τα μέλη ενός κόμματος είναι στην βουλή συνήθως καιρό και δεν ήταν αμέτοχοι στα απαράδεκτα που έπρατταν όλοι μαζί για την βόλεψη τους.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και το ΚΚΕ συστηματικά απείχε από όλες τις ψηφοφορίες. Προσωπικά θεωρώ απαράδεκτο αυτό που κάνουν.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί ριζικώς και καθέτως πάντα. Ε δεν είναι λογική αυτή συγνώμη κιόλας.
• Οι μόνες ψηφοφορίες για τις οποίες συμφώνησε ήταν αυτές που ασχολιούνταν με τα ζητήματα βόλεψης των βουλευτών. Εκεί συμφωνούσαν όλοι με καθολική ψηφοφορία.
• Τι διαφορετικό έκανε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ τόσα χρόνια και θα έπρεπε να το επιλέξω σαν μια σοβαρή εναλλακτική. Το μόνο που έκανε ήταν να μην είναι μεγάλο κόμμα με ότι αυτό σημαίνει.

Ανεξαρτήτως δεν βλέπω τον ΣΥΡΙΖΑ να ξέρει τι θέλει. Δεν έχει καν επαφή με την πραγματικότητα.
Αλλά ανεξαρτήτως με το κριτήριο αυτό που είναι υποκειμενικό, υπάρχει η ιστορία και δυστυχώς μου φαίνεται ότι πάλι ξεχνάμε.

Ψηφίζοντας στην Ελλάδα

Ένας φίλος και πρώην συνάδερφος έγραψε τις σκέψεις του σε μια ανάρτηση με τις οποίες συμφωνώ.

Παραθέτω τις σκέψεις του και μετά επειδή θέλω να γίνω λίγο κακός θα τις επεκτείνω λίγο αναλογικά.

Ένα κράτος όπου πρέπει να εμφανιστεί στην τηλεόραση ο αποτυχημένος πολιτικός ή ο ανερχόμενος λαϊκιστής για να δοθούν φάρμακα σε ανθρώπους που δεν ξέρουν αν έχουν αύριο, έχει αποτύχει πλήρως.

Ένα κράτος όπου πρώην υπουργός βρίσκεται στην φυλακή ενώ όλοι οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι είναι ελεύθεροι λες και ο υπουργός δρα μόνος του σε ένα γιγαντιαίο κράτος, έχει φυσικά αποτύχει πλήρως.

Ένα κράτος όπου άνθρωποι μπορούν και δηλώνουν μηδενικό εισόδημα εδώ και 10 χρόνια, ενώ κυκλοφορούν με τζιπ, έχει αποτύχει πλήρως.

Ένα κράτος όπου ψηφίζουν οι πολίτες όποιον τους υποσχεθεί ότι θα ρίξει λεφτά στα προβλήματα χωρίς να τους πει πως θα τα βρει και θα συνεχίσουν να ζουν όπως πριν τουλάχιστον αυτοί που είναι βολεμένοι, έχει αποτύχει πλήρως.

Ένα κράτος όπου ακούς τους αποτυχημένους πολιτικούς να λένε ότι θα διορθώσουν τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν, ενώ ταυτόχρονα οι ανερχόμενοι λαϊκίζουν δίνοντας τις ίδιες υποσχέσεις που μας έφεραν εδώ, έχει αποτύχει πλήρως.

Ένα κράτος όπου η προστασία του πολίτη περιορίζεται σε επικοινωνιακά παιχνίδια και στο φιλότιμο λίγων αστυνομικών, έχει αποτύχει πλήρως.

Δεν δικαιολογούνται οι ανοησίες που λέγονται αυτές τις μέρες από τα άτομα που διεκδικούν την εξουσία. Κανείς τους δεν θέλει να αναγνωρίσει το πρόβλημα. Όλοι τους κάνουν τις πάπιες και ή μιλάνε για αστεία ημίμετρα ή για εύκολους στόχους προς εύρεση χρημάτων.

Πιστεύει κανείς ότι μπορούν να δημιουργηθούν 150000 θέσεις εργασίας αν αλλάξουμε ακόμα μία φορά πρόχειρα το φορολογικό;

Πιστεύει κανείς ότι θα επιστρέψουν χαμηλοί οι μισθοί και συντάξεις εκεί που ήταν, αν μπει μία ακόμα έκτακτη εισφορά στους "πλούσιους" ή αν αφαιρεθούν κάποιες φοροελαφρύνσεις;

Το πρόβλημα της χώρας είναι δομικό. Το κράτος συντηρεί αυτή τη στιγμή ένα στρατό από διαπλεκόμενες και διεφθαρμένες δομές που έχουν εξαπλωθεί παντού. Από τις προμήθειες στα νοσοκομεία ως και τις ιδιωτικές επενδύσεις στον τουρισμό, από τις εφορίες ως τα υποθηκοφυλακεία, από το στράτευμα ως την αστυνομία.... την δικαιοσύνη, την τοπική αυτοδιοίκηση.

Η έκταση αυτή της διαφθοράς είναι ασύλληπτη από τον μέσο πολίτη, που όμως συνήθως μετέχει σε κάποιο τμήμα της έστω και χωρίς την επίγνωση ότι κάνει κάτι τέτοιο. Το να ντρέπεται κάποιος να μην δώσει φακελάκι στον Γιατρό, το να θεωρεί λογικό να δώσει κάτι για να προχωρήσει η δουλειά του στο υπουργείο ή σε κάποια δημόσιο υπηρεσία... το να δέχεται εκπτώσεις για να μην κόψει απόδειξη, το να κάνει τα στραβά μάτια σε κατάχρηση εξουσίας... θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες με παραδείγματα. Όλα αυτά έχουν τεράστιο κόστος στην οικονομία της χώρας. Όλα αυτά επιφέρουν είτε σπατάλες, είτε φοροδιαφυγή δισεκατομμυρίων ευρώ το χρόνο. Και θέλουν να μας πείσουν ότι με αστεία μέτρα και χωρίς να αγγίξουν καν αυτά τα θέματα, θα λύσουν το πρόβλημα της χώρας; Για πόσο βλάκες μας περνάνε;

Χρειάζεται αλλαγή στην νοοτροπία. Χρειάζεται παιδεία. Πρέπει οι νέοι να καταλάβουν ότι η αποχή τους από την πολιτική επιτρέπει να τους εκμεταλλεύονται οι προηγούμενες γενιές. Γιατί πρέπει να καταλάβουν ότι οι προηγούμενοι τρώνε και συνεχίζουν να τρώνε το δικό τους μέλλον. Ο πατέρας που έχει χτίσει 10 σπίτια φοροδιαφεύγοντας δεν αφήνει στο παιδί του κάτι. Αφήνει τσιμέντο που δεν τρώγεται. Τι θα τα κάνει τα σπίτια όταν θα υπάρχει 50% ανεργία; Όταν το εθνικό νόμισμα θα καταρρέει; Δεν υπάρχει παραγωγή και δεν υπάρχει ανάπτυξη γιατί δεν θέλουν κάτι τέτοιο αν δεν μπορούν να φάνε το μισό... σε μίζες και ρουσφέτια.

Να μιλήσουμε λοιπόν με ονόματα. Πιστεύετε ότι ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος (από τους "μεγάλους") ή ο Κουβέλης, ο Καμμένος, ο Μάνος, ο Μιχαλολιάκος έχουν οποιαδήποτε λύση; (Δεν αναφέρω το ΚΚΕ γιατί η δική του "λύση" είναι σε τελείως άλλη βάση που θεωρώ ανεφάρμοστη όχι λόγο δική του αποτυχίας, αλλά λόγο του ότι είμαστε άνθρωποι και όχι μυρμήγκια.)

Σε συζήτηση που είχα με κάποιον οπαδό του ΣΥΡΙΖΑ, υποστήριζε ότι αρκούν να καταργηθούν κάποιες φοροελαφρύνσεις και να μπουν μερικοί έκτακτοι φόροι για να έχουμε έσοδα και να επαναφέρουμε το επίπεδο των μισθών εκεί που ήταν. Τα προβλήματα της χώρας τα απέδιδε στον καπιταλισμό αγνοώντας τελείως ότι υπάρχει διαφθορά και διαπλοκή πέραν των "πλουσίων" που εκμεταλλεύονται τον υπάλληλό τους. Η φοροδιαφυγή δεν υπήρχε για αυτόν. Το πρόβλημα δεν ήταν θεσμικό, αλλά έλλειψης νόμων που να επιβάλλουν περισσότερους φόρους! Βέβαια για κάθε φόρο που θα επιβληθεί, το ότι θα προκληθεί αντίστοιχη φοροδιαφυγή όσο το σύστημα παραμένει το ίδιο δεν μπορούσε να το καταλάβει. Γιατί; Μα γιατί το σύστημα αυτό είναι που στήριζε πριν το ΠΑΣΟΚ, την απραξία της Ν.Δ. και τώρα στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς αυτό το σύστημα των βολεμένων ψηφοφόρων δεν υπάρχουν αυτά τα κόμματα.

Καταλαβαίνω ότι με τόση κατάθλιψη που έχει πέσει είναι δύσκολο να καθίσει κάποιος να σκεφτεί και να προσπαθήσει να βρει λύσεις. Οπότε του είναι εύκολο να διαλέξει έναν Τσίπρα ή έναν Σαμαρά που φαίνεται να ξέρει τι λέει. Ε... τους πληροφορώ ότι δεν ξέρουν τι λένε. Είναι ανόητοι λαϊκιστές.

Εδώ και χρόνια μιλάω για την επικείμενη κατάρρευση του κράτους μαζί με άλλους, επώνυμους ή ανώνυμους, αλλά ήμασταν μειοψηφία και η φωνή μας εύκολο να αγνοηθεί. Σήμερα που συμβαίνουν αυτά για τα οποία μιλούσαμε, ούτε και εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Όμως να τα. Συμβαίνουν. Μην πιστέψετε λοιπόν τα ίδια ψέμματα. Σας εκλιπαρούν τα παιδιά σας. Για μια φορά σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων και μην ψηφίσετε υποσχέσεις και σαν τρομοκρατημένα ανθρωπάκια. Ψηφίστε με λογική και με το βλέμμα στο μέλλον των παιδιών σας. Ενημερωθείτε. Υπάρχουν υγιής δυνάμεις που θέλουν όχι την πίστη σας, αλλά την συμμετοχή σας. Θέλουν την γνώμη σας και την συνεχή ενημέρωσή σας. Θέλουν να συμμετέχετε στις λύσεις των προβλημάτων και όχι να παρακολουθείτε σαν θεατές και στο τέλος να ψηφίζετε για... Μις Κυβέρνηση κάθε τέσσερα χρόνια!!!

Εγώ βρήκα μία τέτοια δύναμη. Το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας. Και προσθέτω και την δική μου στην δική του. Συμμετέχω γιατί θέλω και πρέπει. Γιατί είναι από τα κόμματα που μου επιτρέπουν να έχω γνώμη και να κατευθύνω τις εξελίξεις. Και καλώ όλους σας να συμμετέχετε. Αλλά πρώτα ενημερωθείτε. Γιατί αλλάζουμε τον κόσμο μόνο μέσα από πραγματικές μεταρρυθμίσεις και μέσα από παιδεία συμμετοχής. Όχι με τον οπαδισμό.

Και τα δικά μου ερωτήματα: 

• Ένας λαός λοιπόν που ψηφίζει κατ επανάληψη πολιτικούς που έχουν εμφανώς κλέψει και συμμετάσχει σε σκάνδαλα τι έχει κάνει;
• Ένας λαός που θεωρεί δεύτερο και πρώτο κόμμα, κόμματα που έχουν αναδείξει προέδρους πολιτικούς που και με την βούλα έχουν προδώσει το έθνος τι έχει κάνει;

Ο λόγος που επιμένω και γίνομαι κακός, αν και ίσως να πονάει, είναι γιατί ακόμα δεν βλέπω ένα βασικό πράγμα στην χώρα. Γιατί το να λες ότι ένα κράτος έχει αποτύχει σε διάστημα δεκαετιών χωρίς την προέκταση στο σε από ποιους αποτελείται ένα κράτος για μένα είναι μονό-πλευρό. Μπορεί βέβαια ο αρθρογράφος να το εννοεί έμμεσα, αλλά στην Ελλάδα αυτό το "τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται" δεν έχει βοηθήσει και πολύ. Είναι ένα πρώτο βήμα βέβαια είτε το εννοεί είτε όχι. Και αυτό που λείπει για μένα είναι η αναγνώριση ευθύνης αν όχι προσωπικής αλλά τουλάχιστον άμεσου κοινωνικού κύκλου. Επιμένω σε αυτό γιατί για μένα είναι το πιο σημαντικό για την επίλυση ενός προβλήματος χωρίς το ξε-πέταγμα από το ένα άκρο στο άλλο. Πρέπει να ξέρεις που έσφαλε για να μην το ξανακάνεις. Και το καταλαβαίνεις καλά αν και μόνο αν αναγνωρίσεις προσωπική ή γενική ευθύνη αν υπάρχει.

Τουλάχιστον, το κείμενο κάνει το πρώτο βήμα προς την αναγνώριση ευθύνης που είναι και αναγνώριση του προβλήματος. Όχι βέβαια ότι ο συγκεκριμένος αρθρογράφος δεν γνώριζε το πρόβλημα χρόνια τώρα, καθώς έχει αναφερθεί πολλές φορές σε αυτό στο παρελθόν. Δυστυχώς όμως τέτοιες παραδοχές έχω διαβάσει πολλές. Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν έχουν κάνει το επόμενο βήμα. Και αυτό με προβλημάτιζε πάντα. Και φυσικά συνεχίζει να με προβληματίζει.

ΔΝΤ - Παρασκηνιακά

Παραθέτω δύο κείμενα που διάβασα στο Κουτί της Πανδώρας που είναι ενδιαφέρον. Όχι ότι δεν τα γνωρίζαμε αλλά για την πώρωση που λένε

Διαβάστε το αποκαλυπτικό αφιέρωμα του περιοδικού HOT DOC για την κρυφή πορεία προς το ΔΝΤ, που περιγράφει με λεπτομέρειες πως η Ελλάδα πήρε τον δρόμο για την πιο μεγάλη εξάρτηση που γνώρισε ποτέ μέσα από σχεδιασμένες κινήσεις και επιλογές ανθρώπων.

Με το χρήμα μπορείς να αγοράσεις πολλά ψέματα. Αλλά το χρήμα λέει πάντα την αλήθεια. Αρκεί να ακολουθήσεις την πορεία του. Ποιά είναι η αλήθεια για την καταστροφή της Ελλάδας; Τρία ακριβώς χρόνια από εκείνη την μέρα που ο Γεώργιος Αντρέα Παπανδρέου, με μία προσεγμένα επιλεγμένη μωβ γραβάτα και ύφος τεθλιμμένου συγγενή, παρέδιδε μπροστά στο βαθύ μπλε του Καστελόριζου την Ελλάδα στο ΔΝΤ, τα πράγματα είναι μάλλον ξεκάθαρα. Η Ελλάδα πήρε το δρόμο για την πιο μεγάλη εξάρτηση που γνώρισε ποτέ, μέσα από σχεδιασμένες κινήσεις, επιλογές ανθρώπων που γνώριζαν και άλλων που απλώς ήταν ανίκανοι. Η πολιτική στην Ελλάδα αρκετές φορές είναι ταυτισμένη με την υποτέλεια. Και η υποτέλεια ξέρει καλά πως αν οι προδότες είναι χρήσιμοι για τα άμεσα αποτελέσματα, οι ανίκανοι είναι αποφασισμένοι να τρέξουν τον μαραθώνιο, μόνο και μόνο για να βγουν νικητές.

Η χώρα θα καταρρεύσει μέσα από τις πολιτικές που υιοθετήθηκαν με το επιχείρημα της σωτηρίας. Η ύφεση, η ανεργία, η σμίκρυνση της πραγματικής αγοράς οδηγούν σε αδιέξοδο μέσα από τα μνημόνια. Το περιγράφουν όλοι οι μεγάλοι οικονομολόγοι του κόσμου. Αλλά δεν το βλέπουν οι κυβερνώντες. Γιατί άραγε; Την απάντηση μου έδωσε ένας ευρωπαίος Οικονομολόγος: «Οι έλληνες πολιτικοί θεωρούν πως αν ταυτιστούν με την ευρωπαϊκή ελίτ και τις επιδιώξεις της, θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Αυτή τους ενδιαφέρει. Δεν είναι νεοφιλελεύθεροι από ιδεολογία, αλλά βλέπουν πως ο νεοφιλελευθερισμός και οι αγορές είναι ο μόνος δρόμος για να κυβερνήσουν. Και το θέλουν πολύ».

Αυτά που θα διαβάσετε, ξεκινούν από την απλή «ανάγνωση» του ημερολογίου της κρίσης, την αναψηλάφιση όσων ειπώθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια (και είναι αποκαλυπτικά αν και χάνονται στο δάσος των πληροφοριών) και φτάνουν ως τις πληροφορίες από απόρρητα mails, συσκέψεις και πρωταγωνιστές της εποχής. Όσοι συμμετείχαν σε αυτό που σήμερα ονομάζεται από πολλούς ξεπούλημα της χώρας, δεν είχαν τις ίδιες αφετηρίες. Ούτε γνώριζαν όλοι απαραίτητα. Αν έπρεπε να μιλήσουμε με σενάρια θα λέγαμε πως υπάρχουν τρία:

Το πρώτο είναι της προδοσίας. Είναι το πιο εύκολο να λεχθεί, αλλά δύσκολο να αποδειχθεί.

Το δεύτερο είναι πως στο ΔΝΤ οδήγησε η ανικανότητα όσων κυβερνούσαν. Τα αδοκίμαστα κολεγιόπαιδα με τις ιδεοληψίες της αγοράς που έσπρωξαν τη χώρα στον γκρεμό, όταν χρειάστηκε να κάνουν εκτός από θεωρία και πράξη.

Το τρίτο σενάριο είναι των ατυχών επιλογών. Ο Γιώργος Παπανδρέου, μέσα από μια προσωπική σχέση με τον Στρός Καν, ο οποίος φιλοξενήθηκε αρκετές φορές στην Ελλάδα και κατάφερε να ξεδιπλώσει όλο το μέχρι σήμερα γνωστό ταμπεραμέντο του, πείστηκε πως ο δρόμος για το ΔΝΤ θα ήταν μια εγγυημένη από τον ίδιο λύση.

Το πιθανότερο είναι πως τα τρία σενάρια αρκετές φορές συναντήθηκαν για να δημιουργήσουν μια πραγματικότητα ζοφερή για την Ελλάδα. Οι Έλληνες έγιναν φτωχότεροι, εκτός από κάποιους που έγιναν πλούσιοι και θα γίνουν ακόμη περισσότερο.

Πηγή

Διαβάστε το αποκαλυπτικό αφιέρωμα του περιοδικού HOT DOC για την κρυφή πορεία προς το ΔΝΤ, που περιγράφει με λεπτομέρειες πως η Ελλάδα πήρε τον δρόμο για την πιο μεγάλη εξάρτηση που γνώρισε ποτέ μέσα από σχεδιασμένες κινήσεις και επιλογές ανθρώπων.

Στις 29 Απριλίου του 2011 η εκπρόσωποι της τρόικας φτάνουν για πρώτη φορά στην Αθήνα. Φέρνουν μαζί τους την δανειακή σύμβαση που πρέπει να υπογράψει η Ελλάδα. Το Σάββατο 1 Μαΐου, στο υπουργείο Οικονομικών φτάνουν δύο έμπιστοι άνθρωποι του Γιώργου Παπανδρέου, ο Χάρης Παμπούκης και ο διευθυντής του πρωθυπουργικού γραφείου Νίκος Αθανασάκης. Σκοπός τους είναι να ελέγξουν την δανειακή συμφωνία, 3.000 σελίδων. Μέσα σε ένα απόγευμα υποτίθεται πως διαβάζουν το κείμενο και κάνουν και τις αναγκαίες τροποποιήσεις. Λίγο αργότερα η ελληνική Βουλή θα κληθεί να ψηφίσει το κείμενο για το οποίο ο Χρυσοχοίδης ατυχώς, αλλά αληθώς, είπε πως δεν διάβασαν.

Με την ίδια προχειρότητα, αλλά πάντα μέσα από μια αόριστη απαίτηση στο όνομα του «μόνου δρόμου» έγιναν τα πάντα. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν ήταν πρόχειρο. Απλώς είχαν παραδώσει την τύχη της χώρας στον αυτόματο πιλότο του ΔΝΤ και της Γερμανίας.

Σε ένα κομμάτι μια συνέντευξης του Στρος Καν σε γαλλικό κανάλι το οποίο δεν έπαιξε (και στην Ελλάδα μεταδόθηκε από τον Λάκη Λαζόπουλο) ο πρώην ισχυρός άντρας του ΔΝΤ είναι αποκαλυπτικός: «Δεν έγιναν όλα σε 15 μέρες όπως φάνηκε. Δουλέψαμε επί μήνες με τις ελληνικές Αρχές, αν και ο Παπανδρέου για πολιτικούς λόγους δεν το έλεγε στο λαό. Αλλά από την αρχή με είχε πάρει τηλέφωνο, από πολύ νωρίς, από τον Νοέμβριο του 2009». Ο Φίλιππος Σαχινίδης ο οποίος έπαιξε ρόλο αρκετά σημαντικό αν και όχι εμφανή στην πορεία για το ΔΝΤ (όπως και ο σύμβουλος του Παπανδρέου, Θέος) σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ θα πει με ειλικρίνεια της οποίας δεν θα καταλάβει το κόστος: «Όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ, διαπίστωσε πως η μόνη εναλλακτική επιλογή ήταν η προσφυγή στο ΔΝΤ. Η πρώτη επιλογή και μόνη μετά τις 5 Οκτωβρίου (εκλογές)».

Ο Στρος Καν σε συναντήσεις του με τον Παπανδρέου το καλοκαίρι του 2009 ακόμη, είχε συζητήσει την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Πριν προκύψει οποιοδήποτε θέμα με το έλλειμμα και το κλείσιμο του δανεισμού της Ελλάδας από άλλες πηγές.

Η επιλογή του ΔΝΤ για την Ελλάδα ήταν ένας «ευρωπαϊκός» σχεδιασμός ετών, τον οποίο υπηρέτησε η ελληνική κυβέρνηση. Σε μια ομιλία του, που ελάχιστοι θυμούνται, ο Κώστας Σημίτης στις 18 Οκτωβρίου του 2008, είναι ξεκάθαρος: «Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν… Απλά, τους κορόιδεψε. Η Ελλάδα, πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό…Στην περίπτωση που παρουσιαστούν δυσκολίες δανεισμού του ελληνικού Κράτους θα έχει δοθεί η αφορμή να διατυπωθεί η υπόδειξη, ότι η λύση του προβλήματος θα πρέπει να επιζητηθεί μάλλον με προσφυγή στο Δ.Ν.Τ». Ο πρώην πρωθυπουργός, δεν ήταν προφήτης, απλώς γνώστης του τι έχει σχεδιαστεί.

Ο Anemos και οι φίλοι του

Η απόφαση για το ΔΝΤ ανήκει στον Παπανδρέου και σε έναν κλειστό κύκλο του. Ουδέποτε εξετάστηκε εναλλακτική πρόταση αν και ο Παπανδρέου εξουσιοδότησε αρκετούς να αναζητήσουν τη δυνατότητα εναλλακτικού δανεισμού. Όλες οι λύσεις απορρίφτηκαν, όπως θα δούμε. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ήταν ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της λύσης ΔΝΤ. Σε όλες τις μυστικές συναντήσεις που έγιναν για το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα, κάθε άποψη που έθετε την πιθανότητα αναζήτησης άλλων λύσεων, είχε απέναντι το σταθερό επιχείρημα του Παπακωνσταντίνου «δεν θα θέλουν οι αγορές». Οι αγορές για τον υπουργό Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, είναι τα εικονίσματα που ακόμη και αν δεν κάνουν θαύμα, οφείλει να τα προσκυνά.

Την εποχή εκείνη, οι γαλλικές και γερμανικές Τράπεζες, έχουν 200 δισεκατομμύρια σε ελληνικά ομόλογα. Μια στάση πληρωμών ή έστω μια απειλή για κάτι τέτοια αλά Ισλανδία, θα απελευθέρωνε την Ελλάδα από μεγάλο κομμάτι του χρέους. Οι Γαλλογερμανοί θα ήταν αναγκασμένοι να αποδεχθούν τους ελληνικούς όρους για να μην καταρρεύσουν οι ίδιοι μαζί με τις τράπεζές τους. Αυτό όμως δεν εξετάστηκε ποτέ από την ελληνική κυβέρνηση. Ακόμη και σήμερα ο Παπακωνσταντίνου επιμένει πως έκανε ό,τι μπορούσε, εννοώντας πάντα την μια και μοναδική επιλογή που έκανε για το ΔΝΤ.

Λίγο πριν ανακοινωθεί η επιλογή του ΔΝΤ, το Πάσχα του 2010, ο Χάρης Παμπούκης συγκάλεσε μια μυστική σύσκεψη στο σπίτι του στο Κολωνάκι στην οποίο συμμετείχαν κομματικοί παράγοντες και κάποιοι στελέχη ξένων τραπεζών, φιλικά προς την Ελλάδα. Στη σύσκεψη αυτή στοχοποιήθηκε ο Παπακωνσταντίνου ως επικίνδυνος που σέρνει την Ελλάδα «ξεβράκωτη στα αγγούρια». «Αν επιμείνετε να πάτε στο ΔΝΤ, δανειστείτε λεφτά από την αγορά όσο είναι καιρός. Είναι διαφορετικό να διαπραγματεύεστε με κόκκινο ταμείο και διαφορετικό με γεμάτο».

Η «κομματική» δυσφορία δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Το παιχνίδι καθόριζε ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο Φίλιππος Σαχινίδης, ο Δημήτρης Δρούτσας και ο Θέος. Πέρα από τις συσκέψεις ο Παπανδρέου επικοινωνούσε μαζί τους με το σύστημα κινητών blackberry, το οποίο είχε εισηγηθεί ο ίδιος ως ασφαλές και με τρεις καλυμμένους λογαριασμούς mail. Οι τρεις λογαριασμοί ήταν του αμερικανικού παρόχου Netgreen και ο πρώην πρωθυπουργός είχε τις διευθύνσεις anemos@netgreen.com, forest@netgreen.com και heliosporos@netgreen.com από τις οποίες αντάλλασε σκέψεις για τους χειρισμούς του θέματος με τον κύκλο του.

Η προτίμηση του Παπανδρέου στα οικολογικής διάστασης ονόματα mail δεν είχε τίποτα το περίεργο. Συμβάδιζε απλώς με τις κατά καιρούς ζεν θεωρητικές του συλλήψεις. Πρωτοκλασάτο στέλεχος της κυβέρνησης την εποχή εκείνη θυμάται πως σε μια σοβαρή σύσκεψη για την κρίση ο Παπανδρέου παραμέρισε τις όποιες οικονομικές θεωρίες που άκουγε λέγοντας πως «ο ινδουισμός διδάσκει πως για να επιλυθεί μια αντίθεση όπως η κρίση, πρέπει να την αφήσεις να φτάσει στα άκρα της». Η κρίση έφτασε στα άκρα της και η χώρα στον γκρεμό. Και ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να αναζητήσει τις ευθύνες ανάμεσα σε ιδεοληπτικές θεωρίες για τις αγορές, συμφέροντα, πράσινο τσάι και συμπάθεια.

Πηγή

Άνεμος σηκώνει 747!

Βέβαια από το αεροπλάνο λείπουν οι τέσσερις κινητήρες λόγω απόσυρσης και πιθανά να έχουν αφαιρεθεί και άλλα που δεν φαίνονται. Αλλά και πάλι είναι εντυπωσιακό!

Ποια είναι η Χρυσή Αυγή

Από την εκπομπή πρωταγωνιστές.

Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον δημοσιογράφο ότι ανεξαρτήτως το τι πρεσβεύει το άτομο που παίρνεις συνέντευξη δεν επιτρέπεται τέτοια αντιμετώπιση. Δυστυχώς έχω την αίσθηση ότι κάποια πράγματα ειπώθηκαν σωστά

• Η αλλαγή τακτικής σαν αυτή της ΧΑΜΑΣ προς κοινωνικό έργο
• Δεν είναι μια απλή μπόρα που θα περάσει
• Και η δήλωση του Οζαλ ότι δεν χρειάζεται να κάνεις πόλεμο με την Ελλάδα παρά να στείλει κάτι εκατομμύρια από δαύτους εδώ. Μπορεί αυτό να ήταν στο βίντεο με το προηγούμενο μου ποστ.
• Το 2018 5 εκ Μουσουλμάνοι ( όχι ιδιαίτερα ανοιχτόμυαλοι) θα είναι στην Ελλάδα, αν δεν φύγουν δηλαδή λόγω "κρίσης". Μπορεί και αυτό!!!

Δεν λέω ότι η Χρυσή Αυγή είναι η λύση, αλλά σίγουρα δεν κοιτάζω τον ουρανό με τα άστρα και να απορώ για το γιατί όπως έκανε ο Κανάκης για το θέμα στις εκπομπές του Ράδιο Αρβύλα.