Είναι “Απορείας Άξιο” ?

Συμπεριφορά αντρών προς γυναίκες και ανάποδα.

Καλώς η κακώς υπάρχει ένα λυσάρι(rulebook) που περιγράφει λίγο πολύ τι πρέπει να κάνει ένας άνδρας στην αρχική προσέγγιση με μια γυναίκα. Δεν συζητάμε αν συμφωνούμε σε αυτό ή όχι, αλλά ότι αν δεν το εφαρμόσεις πέφτεις στις κατηγορίες των ακατάλληλων και ευρέως γνωστών ώς άνδρες δεν υπάρχουν ποια. Δηλαδή, το λυσάρι αυτό ειναι μάζεμα εμπειρίας επιτυχημένων ή αποτυχημενων συμπεριφορών μαζί με μια μίξη από δηλώσεις γυναικών.

Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε για αυτούς τους άτυπους κανόνες, αλλά δεν συμφωνούμε όλοι. Οι περισσότεροι απλά δεν συμφωνούν, αλλά για λόγους αποτελέσματος θα τους ακολουθήσουν. Με άλλα λόγια θα παρεκλίνουν των πεποιηθήσεων τους αφού οι περιστάσεις ειναι κατάλληλες δηλαδή εφόσον κρίνουμε ότι χρειάζεται λέμε ψέματα. Αρα εξαρχής φερόμαστε άσχημα στην “στόχο” μας.

Εφόσον το αποτέλεσμα πετύχει, και η λαμαρίνα έχει δαγκωθεί ή δέσουμε τον γαίδαρό μας στην επιφάνεια έρχονται σιγά σιγά οι πραγματικές πεποιθήσεις μας και φυσικά τα παράπωνα από το πρώην στόχο νυν κατάκτηση ότι δεν ήσουν όπως σε γνώρισα μπλα μπλα και το καλύτερο όλων με ξεγέλασες και μου ειπες ψέματα. Το παραπάνω πακέτο βέβαια έρχεται γαρνιρισμένο στο αθώο βλέμα μιας απορίας γιατι όλοι ειναι ψεύτες κτλ κτλ.

Και ιδού και ο τίτλος του ποστ.

Εχεις καταφέρει να επιβάλεις σαν κρίτηριο επιτυχίας το να ακολουθεί κάποιος ένα λυσάρι. Όποιος ειναι σωστός και δεν το ακολουθεί τρώει πορτα. Όσοι εν γνώση τους κλέβουν και ακολουθούν το λυσάρι, σε κάποιο ποσοστό τα καταφέρνουν αλλά μιας και εξαρχής χρησιμοποιήσαν το λυσάρι, δεν ξέρουν τι να κάνουν εκεί που το λυσάρι δεν έχει απαντήσεις και φυσικά πράτουν το φυσιολογικότερο όλων, αυτό που ειναι. Φυσικά το λυσάρι ειναι είναι ένα υπόσυνολο των ατελειώτων κανόνων “καλού” γκόμενου που πρέπει να ακολουθείς. Συγκεκριμένα ειναι το κοινό υποσύνολο ενός κατά τα άλλα μπάχαλου που κανείς δεν ξέρει όλες τις απαντήσεις και ειναι δεδομένο σε βάθος χρόνου ότι θα πέσεις σε ερωτήσεις που το λυσάρι δεν έχει προβλέψει.

Πρώτος και βασικότερος κανόνας σε αυτού του λυσαριού ειναι ποτε μην πεις την αλήθεια. Δεύτερος κανόνας η λογική δεν χωράει στην αιτιολόγηση πραγμάτων, συνεπώς οτι κάνεις πρέπει να γινεται πάντα σε σύμβαση με τους υπόλοιπους κανόνες του λυσαριού.

Εφόσον λοιπον η επιλογή γίνεται με βάση το ποσοστό επιτυχίας σε ένα ερωτηματολόγιο, των οποίων τις απαντήσεις έχει αυτο το λυσάρι και σαφώς απογορεύει την ειλικρίνεια, πως είναι δυνατόν να προκύπτει στο μέλλον η απορία, του γιατί όλοι ειναι ψεύτες και πως γινεται να αλλάζουν αφου του κάτσω?

Εγώ δεν θέλω να σχολιάσω την ηθική υπόσταση της συμπεριφορας (δεν σχολιάζω υποκειμενικές ηθικές όπως ειναι το ψέμα) με βάση αυτό το λυσάρι, αλλά εφόσον το επιλέγεις σαν ορθό κριτήριο ε ας ειμαστε σοβαροί και μην έχουμε και απορίες. Βεβαια ξεχνάω οτι 1ος και 2ος κανόνας ειναι ανυπαρξία λογικής και ειλικρίνιας, συνεπώς και αυτή η απορία από την πλευρά μου μάλλον ειναι εξίσου χαζή.

Και γιαυτό ακριβώς τον λόγο δηλώνω, σαφή προσανατολισμό προς την εναρμόνιση μου με το λυσάρι, αν και δυστυχώς αυτοί οι πρώτοι δύο κανόνες θα με δυσκολέψουν αφάνταστα. Θα προσπαθήσω ομως, θα διεφθαρώ, θα θυσιάσω τμήμα του χαρακτήρα μου και αν τύχει και μελλοντικά μου παραπονεθεί θα τυπώσω πρώτη ευκαιρία το λυσάρι και θα της φέρω την πρόχειρη εκτύπωση στο κεφάλι. Δεν αντιλέγω οτι έχουν υπάρξει και κάποιες που παρέβλεψαν το λυσάρι, και μπράβο τους, αλλά το ποσοστό ειναι τόσο μικρό που μάλλον η απογοητευση της πραγματικότητας θα υπερκαλύψει την προσδοκία, ψιλό όνειρο θερινής νυκτός. Συγχαρητήρια λοιπον στην κοινωνία, άλλος ένας σε διαδικασία μετατροπής. Κάτι σαν τον στρατό, που όσους έχει τυχει να ξεφυγουν και να μην ειναι λαμόγια τους στέλνουμε θητεία να γινουν και αυτοί!

Αυτο το ειχα αποφασίσει πριν από την τελευταια μου ενασχόληση με το άθλημα, αλλά δεν τηρησα την απόφαση καθώς πίστεψα τις δηλώσεις περί original και ειλικρίνειας και εκτίμησεις των προηγουμένων. Εννοείται οτι φάγαμε τελικά άκυρο συμπληρώνοντας μάλιστα το τοπ 3 κορυφαίων ατακών που έχω ακουσει, γιατι τελικά μάλλον τρίτος και βασικότερος κανόνας του λυσαριου, ειναι δεν έχει σημασία τι σου λέει, ακού το λυσάρι για να μης φας το κεφάλι σου.

Τέλος, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, χαρακτηριστικά πιστεύω οτι υπάρχει ένα αντίστοιχο λυσάρι για το πως πρέπει να συμπεριφερθεί μια κοπέλα σε ένα αγόρι. Τι και τι πρέπει να κάνει αν δεν θέλει να το ξενερώσει μπλα μπλα. Χαρακτηριστικό απότελεσμα αυτού του λυσαριού, ειναι το ανέκδοτο αλλά και πικρή αλήθεια “Μετά τον γάμο, αυτά που ήξερες ξέχασέ τα”. Όμως ειλικρινά, δεν με αποσχολεί καθόλου αυτό, καθώς ειμαι άνδρας και δεν προσεγγίζω το ζήτημα του πως να τα πάω καλά ερωτικά με ένα άνδρα. Και οι εποχές με διάθεση να ασχολούμαι για το καλό των άλλων και του συνόλου, μάλλον αναλλώθηκαν στο να τρώω τα μουτρα μου για κάλυψη ανασφαλειών και προδικασμένης βλακείας.

Το άρθρο τι έλεγε?

Ομολογώ και εγώ την πάτησα. Ουτε στο ελάχιστον δεν αναρωτήθηκα τι έλεγε στην τελική το άρθρο στο επίμαχο τέχυος του γερμανικού focus.

Παραθέτω κάποια σημεία από το ποστ που τα διάβασα.

Πέραν από το κακόγουστο εξώφυλλο, έκανε κανείς τον κόπο να διαβάσει το σχετικό κυρίως άρθρο του περιοδικού; Κι αν ναι, πού διαφωνεί επί της ουσίας;;

Εκεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για να στηριχθεί ο διασυρμός της χώρας μας προέρχονται από δηλώσεις του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου (πελατειακό κράτος, παρααοικονομία), του υπουργού Οικονομίας Γιώργου Παπακωνσταντίνου (γιατροί των 700 ευρώ, φοροδιαφυγή κλπ), στελεχών της ΝΔ (σχετικά με την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ). Το ρεπορτάζ, δηλαδή, θα μπορούσε κάλλιστα να αντληθεί από μία πρόσφατη συζήτηση πολιτικών αρχηγών στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Λέει σ' ένα σημείο στο επίμαχο άρθρο:
"Η παραοικονομία είναι πανταχού παρούσα. Ιατροί, που διατηρούν γραφεία στο Κολωνάκι δηλώνουν μηνιαίο εισόδημα από 300 έως 1.000 ¬. Ψέμματα, τεχνάσματα, συγκαλύψεις: Τις τέχνες αυτές δεν τις κατέχουν μόνο οι Έλληνες πολίτες, αλλά και το ίδιο το κράτος. Η Ελλάδα εντάχθηκε το 2001 στην ΟΝΕ παρουσιάζοντας ψευδή στατιστικά στοιχεία. Με την ασφάλεια που παρείχε η Ευρωζώνη οι Έλληνες μπόρεσαν να συνεχίσουν να συσσωρεύουν χρέη και μάλιστα καταβάλλοντας χαμηλότερο επιτόκιο απ ότι εάν ήταν εκτός Ευρωζώνης. Η επιχείρηση συγκάλυψης για το πραγματικό μέγεθος του δημόσιου χρέους συνεχίστηκε".

ΔΙΑΦΩΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;!!!

Και λέει παρακάτω:
"Οι Γερμανοί εργαζόμενοι συνειδητοποιούν εμβρόντητοι ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι όχι μόνο συνταξιοδοτούνται έξι χρόνια νωρίτερα (στα 61 έτη αντί των 67), αλλά η σύνταξη που λαμβάνουν τους επιτρέπει να διατηρούν το επίπεδο ζωής που είχαν και πριν τη σύνταξη. Οι Γερμανοί λαμβάνουν μόλις το 61% του μισθού τους μετά από 35 χρόνια υπηρεσίας. Οι Έλληνες απεναντίας μπορούν να υπολογίζουν στο 111% του μισθού τους με μόλις 15 χρόνια υπηρεσίας. Ο δημόσιος τομέας είναι στην Ελλάδα υπερβολικά διογκωμένος απασχολώντας περισσότερα από 1 εκ. άτομα. Κάθε φορά που τα δύο μεγάλα κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εναλλάσσονται στην εξουσία, ανταμείβουν οπαδούς τους με θέσεις στο Δημόσιο. Και διερωτώνται οι Γερμανοί: Δεν είναι δικαίωμα του «χορηγού» να διακόπτει τη ροή κεφαλαίου, όταν διαπιστώνει απάτες; Η Ελλάδα έλαβε από το 2004 μέχι το 2008 το ποσό των 35 δισ. Ευρώ από την Ε.Ε. Το χειρότερο είναι, όμως, ότι η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα της Ευρωζώνης, που αντιμετωπίζει σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα. Η Ευρωζώνη θα άντεχε τους κλυδωνισμούς από μία ελληνική χρεωκοπία, όχι, όμως, και από μία ενδεχόμενη χρεωκοπία μίας χώρας με μεγάλη οικονομία, όπως είναι η Ισπανία".

ΔΙΑΦΩΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;!!!

Τέλος, προς το τελείωμα του άρθρου λέει:
"Προκειμένου οι Έλληνες να γίνουν «καλοί Ευρωπαίοι» θα πρέπει να αλλάξουν ριζικά τις συνήθειές τους, οι οποίες καθορίζονται από τη φοροδιαφυγή, την παραοικονομία και το «φακελάκι». Διεθνείς οργανισμοί εκτιμούν ότι οι Έλληνες διαθέτουν σε ετήσια βάση το ποσό των 3,5 δισ. Ευρώ σε κάθε είδους δωροδοκίες. Αυτό σημαίνει ότι κάθε οικογένεια δίνει κάθε χρόνο κατά μέσο όρο το ποσό των 1.600 Ευρώ σε «φακελάκια». Επειδή η ευσυνειδησία δεν φαίνεται να χαρακτηρίζει τους Έλληνες, η Ε.Ε. θα πρέπει να προετοιμάζεται για μία παροχή έκτακτης βοήθειας. Ένας αποκλεισμός από την Ευρωζώνη νομικά δεν προβλέπεται. Αυτό δεν αποκλείει, ωστόσο, εθελούσια έξοδο μίας χώρας από τη Νομισματική Ένωση. Η Ελλάδα δεν μελετά, ασφαλώς, ένα τέτοιο ενδεχόμενο, καθώς αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει την οικονομία της σε κατάρρευση. Η στήριξη της Ελλάδας δεν θα σήμαινε μόνο οικονομική επιβάρυνση για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και πλήγμα στην φερεγγυότητά τους. Οι Γερμανοί θα συμφωνούσαν αναγκαστικά σε ένα σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, αλλά με μεγάλη απροθυμία. Γνωρίζουν, βέβαια, ότι η Ελλάδα δεν φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τη σημερινή κρίση. Οι ίδιοι οι Γερμανοί αρνούνταν επί καιρό σε μία ενίσχυση των ελεγκτικών αρμοδιοτήτων της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας. Οι Βρυξέλλες καταλήγουν εξάλλου στο συμπέρασμα ότι όλα τα κράτη-μέλη γνώριζαν λίγο πολύ για τις δημοσιονομικές ατασθαλίες των Αθηνών, αλλά τις ανέχονταν για λόγους πολιτικού υπολογισμού."

Νεκροταφείο Αεροσκαφών

Από κάποιο φόρουμ έπεσα σε ένα λινκ για το google maps.

Γιατί δεν τα ανακυκλώνουν? Ειχα δει ενα documentary σχετικά με ένα 747. Και δουλειά θα έδινε και μιλάμε για τρελούς πόρους.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Παλιά στην citypress είχε μια Ματίνα Στεβή, που ήταν columnist για την εφημερίδα. Μάρεσε πάρα πολύ το στίλ της, αλλά δυστυχώς και ευτυχώς για αυτήν την έκανε με μικρά πηδηματάκια από την χώρα. Στην θέση της γράφει η Μαρία-Ελένη Σπυροπούλου, που ίσως ειναι ακομα στην αρχή ίσως όχι αλλά δεν μου πολύ αρέσει.

Όμως σε ένα πρόσφατο φύλλο της εφημερίδας ανέβασε ένα ενδιαφέρον κείμενο για κάτι που όλοι ξέρουμε αλλά όλοι κάνουμε και τις πάπιες. Πρέπει επιτέλους να μάθω την ακριβή παροιμία με το τουμπανο και το κρυφό καμάρι.

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, πόσο αυτονόητα είναι μερικά πράγματα όταν έρχεσαι αντιμέτωπος μαζί τους με το πρώτο φως της ημέρας…

19.02.09 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Βγαίνω από το μετρό του Συντάγματος και ανεβαίνω τις σκάλες που σε οδηγούν σε ένα από τα τρία κεντρικά και πολυτελή ξενοδοχεία της περιοχής. Η μέρα είναι ηλιόλουστη, από αυτές τις πρώτες καλοκαιρινές χειμωνιάτικες μέρες που έκαναν την εμφάνισή τους γλυκές σαν αμαρτία την περασμένη εβδομάδα. Ένα πρωινό ραντεβού με ένα συγγραφέα, προκειμένου να μιλήσουμε για το βιβλίο του, με φέρνει σ’ αυτά τα μέρη. Περιμένω καρτερικά στη ρεσεψιόν, μετανιώνοντας που έβγαλα τα γυαλιά ηλίου μου, παρ’ όλο που βρίσκομαι σε κλειστό χώρο. Η αντανάκλαση του ήλιου μετατρέπει μια συνηθισμένη εργάσιμη μέρα ένα απαιτητικό επαγγελματικό ραντεβού σε υπόσχεση καλοκαιρινής ραστώνης.

Ξαφνικά, όλα σκοτεινιάζουν. Ένα ψηλό, όμορφο κορίτσι, από αυτά που όλοι γνωρίζουμε από την τηλεόραση και τα περιοδικά, με αξιώσεις για τίτλους στα καλλιστεία και εμφανίσεις σε βραδινές τηλεοπτικές εκπομπές ντυμένο με το τζιν και τις μπότες του, ένα λουλούδι της νιότης, κατευθύνεται προς τη ρεσεψιόν. Στην αρχή δεν την πρόσεξα. Ήταν πιο όμορφη από κοντά, απλά βαμμένη, αναδεικνύοντας τις αρετές της ηλικίας της, με ένα δυστυχισμένο, απλανές βλέμμα, στοιχείο γοητευτικό για πολλούς άνδρες που θέλουν διακαώς να παίξουν το ρόλο του σωτήρα. Δίπλα της, δύο κύριοι. Μεσήλικες, κοντοί, με απλά ρούχα, χωρίς κανένα χαρακτηριστικό επαγγελματικής ή κοινωνικής καταξίωσης, συνόδευαν αυτό το κορίτσι, ζητώντας σε ένα τέτοιο ξενοδοχείο δωμάτιο ημιδιαμονής. Οι ρεσεψιονίστ εξεπλάγησαν. Δεν ήταν συνηθισμένοι σε μια τέτοια απροκάλυπτη απαίτηση, ιδίως όταν έχουν συνηθίσει να φιλοξενούν ανθρώπους, όχι αμέμπτου ηθικής, αλλά με μεγαλύτερη διπλωματική, λόγω της οικονομικής επιφάνειας που διαθέτουν, κάλυψη. Ήταν σαφές ότι ποτέ κανένας δεν τους είχε ζητήσει στο παρελθόν ένα δωμάτιο ημιδιαμονής, κανένας δεν σκέφτηκε ποτέ να περάσει λίγες ώρες αχαλίνωτου ή απλώς πληρωμένου σεξ σε ένα από αυτά τα ξενοδοχεία χωρίς να προσφέρει τουλάχιστον στην εν λόγω κυρία μια ολοκληρωμένη διαμονή, έστω και ένα πρωινό. Η άκομψη και ιδιαίτερα επιπόλαιη κίνηση των εν λόγω κυρίων, να περιφέρουν σαν έπαθλο ένα τέτοιο κορίτσι πρωί-πρωί, χωρίς να έχουν διάθεση να την προστατέψουν, έστω για λόγους κοινωνικής κατακραυγής, μαρτυρούσε τον επαρχιώτικο χαρακτήρα τους και την ακόρεστη, φαλλική βούληση για επίδειξη και κομπασμό. Αφήνοντας στην άκρη τη φτήνια.

21.02.09 ΚΥΡΙΑΚH

Είναι σαφές ότι δεν ανακάλυψα την πυρίτιδα. Δεν είδα κάτι που δεν φανταζόμουν ή δεν γνώριζα. Ότι δηλαδή πολλά από αυτά τα κορίτσια που περιφέρουν την ομορφιά τους σαν έπαθλο από κανάλι σε κανάλι εργάζονται ως συνοδοί πολυτελείας ή πληρώνουν το νοίκι τους προσφέροντας το κορμί τους στον αγοραίο έρωτα. Παρ’ όλο τον κυνισμό της εποχής που επιτάσσει να μην εκπλήσσεσαι με τίποτα, όταν πέφτεις πάνω σε ένα τέτοιο περιστατικό, βλέποντας με τα ίδια σου τα μάτια τις φάτσες των κυρίων που λιγουρεύονται νεανική σάρκα με βούλα -οι τίτλοι των καλλιστείων ανεβάζουν την ταρίφα-, πάντα οργίζεσαι, απογοητεύεσαι. Σκέφτεσαι τα όνειρα των κοριτσιών που έχουν καλλιεργηθεί με τις ευλογίες της οικογένειάς τους (αχ, αυτές οι μανάδες!), την προσπάθεια, τον αγώνα, την ανοχή στον εξευτελισμό, στην ταπείνωση, με μόνο στόχο να ξεφύγουν από την αφάνεια, να καταξιωθούν στο χώρο του μόντελινγκ και αργότερα να κάνουν ένα καλό -δηλαδή πλούσιο- γάμο ή να απορροφηθούν από το χώρο της τηλεόρασης. Μια ευθύγραμμη επιλογή ζωής, η οποία σπάνια καταλήγει σ’ αυτό που είχαν εξαρχής στο μυαλό τους, οδηγεί αυτά τα ακαλλιέργητα κορίτσια στον κυκεώνα του trafficking, του εμπορίου λευκής σαρκός με τη χορηγία των ΜΜΕ, την υποστήριξη επιχειρηματιών και την ευλογία της αγίας ελληνικής οικογένειας. Και όταν βλέπω τηλεοπτικές εκπομπές αναζήτησης του καλύτερου μοντέλου, όπως αυτή που ολοκληρώθηκε μόλις πρόσφατα, με τους «καθηγητές-κριτές» να δίνουν μαθήματα ζωής και πειθαρχίας για μια αγορά που δεν υπάρχει τελικά στην Ελλάδα, τόσο διογκώνεται στο μυαλό μου η εικόνα του διψασμένου επαρχιώτη με το παχύ μουστάκι τη στιγμή που κλείνει το μάτι ζητώντας ένα δωμάτιο, δείχνοντας το απόκτημά του-λάφυρο, που σε λίγο θα γίνει δικό του έστω και με ημιδιαμονή.

Πηγή

Η ουσία της απλότητας

Από το ποστ του κ. Καρζή

H υπόθεση του ασύλου έχει πολλά να μας πει για την οικονομία. Τι συνέβη το Σαββατόβραδο στην Αθήνα; Ίσως να το ακούσατε, ίσως πάλι όχι. Ίσως σήμερα να το διαβάσετε, αν είστε προσεκτικός αναγνώστης, ίσως πάλι να το προσπεράσετε εύκολα μέσα στην υπόλοιπη ύλη των εφημερίδων.

Ο πρύτανης του Πολυτεχνείου έμαθε ότι κάτι τύποι, όπως συνήθως, τα σπάγανε σε ένα πάρτυ στην Πολυτεχνειούπολη. Ανοίγανε λουκέτα, διέλυαν πόρτες, απειλούσαν το φύλακα και γενικώς περνούσαν όμορφα. Και έκανε κάτι έως προχτές αδιανόητο. Τηλεφώνησε στην αστυνομία. Και τους είπε - “ξεχάστε το άσυλο, μπείτε και μαζέψτε τους”. Κι εκείνοι μπήκαν και τους μάζεψαν. Και το Σαββατοκύριακο όλων συνεχίστηκε κανονικά. Όσους τσίμπησαν έμειναν μέσα, οι υπόλοιποι ήμασταν έξω – ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Και κιχ από κανέναν...

Πόσα και πόσα χρόνια έχουν περάσει που συζητάμε για το περίφημο άσυλο και την άρση του και όλα τα συμπαρομαρτούντα; Πόσο μελάνι έχει χυθεί για να υπερασπιστούν οι μεν και οι δεν τις θέσεις τους; Πόσα άρθρα έχουν γραφτεί από πανεπιστημιακούς για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και να προτείνουν τα ανεφάρμοστα;

Πόσα άλλα άρθρα έχουν γραφτεί από άλλους πανεπιστημιακούς για να εκλιπαρήσουν να γίνει κάτι ώστε απλώς να λειτουργούν τα Ανώτατα Ιδρύματα; Πόσες απίθανα πολλές ώρες ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού χρόνου έχουν καλυφθεί με συζητήσεις επί συζητήσεων για τα υπέρ και τα κατά, για το άσυλο και την ιστορία του, για τη σημασία της προστασίας από την πανεπιστημιακή κοινότητα και όχι από την αστυνομία, για την ανάγκη να προστατευθεί και το άσυλο από τη γελοιοποίησή του και τη μετατροπή του σε ασπίδα προστασίας μιας βαριάς παραβατικότητας;

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλο θέμα που η έκταση της δημόσιας συζήτησης να ήταν τόσο δυσανάλογη με τη σημασία του και την πρακτική επίπτωσή του στις ζωές των ανθρώπων (ακόμη και μέσα στα ίδια τα Πανεπιστήμια, των φοιτητών και της ακαδημαϊκής κοινότητας). Λόγος υπάρχει – και είναι ιστορικός. Έχει σχέση με τις ενοχές της υπόλοιπης ελληνικής κοινωνίας για τη στάση της στη χούντα και το καθαρτήριο σύμβολο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Αλλά πάνε πια πολλά χρόνια για να μένουν τα ίδια ρεφλέξ...

Και μετά από τόση συζήτηση, τόσους διαξιφισμούς, τόσες αψιμαχίες, τόσες απειλές, τόσες προστριβές, και -φυσικά- τόσες καταστροφές, αφού δεν έγινε κάτι μόνιμο ούτε μετά το 1995 που κάηκε κυριολεκτικά το Πολυτεχνείου, ξαφνικά ένα Σαββατόβραδο έρχεται η πραγματικότητα και επιβάλλεται με απλό, λιτό και αποτελεσματικό τρόπο.

Και η απουσία οποιασδήποτε όχι αντίδρασης, αλλά έστω φωνής διαφωνίας, δημιουργεί μια ακραία αντικλίμακα σε σχέση με όσα για 35 ολόκληρα χρόνια μηρυκάζαμε σε κάθε ευκαιρία. Τι θα γίνει αν; Θα γίνει... η απάντηση δίνεται σήμερα. Και είναι “τίποτα”. Ένα εκκωφαντικό “τίποτα” για ό,τι φοβόμασταν πως θα συμβεί και η στάση μας καθοριζόταν όχι με κριτήριο την ανάγκη, το όφελος των φοιτητών, των καθηγητών ή της επιστήμης, αλλά με κριτήριο το φόβο.

Το άσυλο είναι η απάντηση στα διλήμματα για την οικονομία. Να κάνουμε ό,τι πρέπει να κάνουμε, χωρίς φόβο. Με συναίσθηση της πραγματικότητας και του μέτρου. Κρίνοντας με βάση τις ανάγκες και το συμφέρον της χώρας – κι όχι με βάση τις εικασίες για το πιθανό στερητικό σύνδρομο που θα πλήξει την Ελλάδα αν κάνει να απαλλαγεί από όλα τα άλλα σύνδρομά της.

Απλά και όμορφα λοιπόν. Όποιος δεν θέλει να ζημώσει 10 χρόνια κοσκινίζει και στην Ελλάδα πνίγεται και σε μια κουταλιά νερό για να γουστάρει. Οταν εγώ μιλάω για ουσία και αποτελεσματικότητα όχι μονο για την χώρα αλλά ακομα και για τα προσωπικά μας, ακουω 10 τόνους παπαριές και μαλακιες που το μόνο που κάνουν ειναι να υπεκφεύγουν. Ετσι διαιωνίζεται η Ελληνική μαλακία, με τα προβληματα κάτω από το χαλάκι.

Στην περίπτωση αυτή του ασύλου, παροδόξως δεν φαινεται ο απίστευτός όγκος σκόνης κάτω από το χαλί να ήρθε να μας δαγκώσει. Τυχεροί ημασταν. Δεν συμβαίνει ομως γενικά αυτό, και το χαλί δεν χωράει άπειρα. Κάποια στιγμή το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπισθεί, αλλά ίσως τότε οι άνθρωποι διαθέσιμοι να σε βοηθήσουν να έχουν κουραστει να βλέπουν το χαλί να μεγαλώνει και να τυπώνονται διάφορες δικαιολογίες πάνω του.

Μήπως κάποια φάση σε αυτή την χώρα πρέπει να διδαχτούμε την εννοιολογική διαφορά των λέξεων δικαιολογία και αιτιολογία μπας και προχωρήσουμε πρώτα σαν ανθρωποι και μετά σαν κράτος?

Υποβάθμιση επικοινωνίας

Πριν κάτι μέρες έγραψα στο facebook μου

Κάποτε ξημεροβραδιαζόμασταν στο τηλεφωνο και το χρυσοπληρώναμε. Τώρα που ειναι δωρεάν, βασανιζόμαστε με fb και κάθε im. Και αν τύχει να πάρουμε τηλέφωνο, προτιμάμε το πανάκριβο κινητό. Για σταθερό ουτε κουβέντα και αν τυχει πρέπει πρώτα να πάρουμε άδεια από κάποιο im ή fb. Η κοινωνική εξέλιξη στο μεγαλείο της

Με αφορμή αυτό, ωρίμασε και το παρακάτω ποστ.

Στην αρχή, τουλάχιστον της δικιάς μου μνήμης, υπήρχε το αναλλογικό τηλέφωνο, το ταχυδρομείο και η προσωπική επαφή. Γενικά η γειτονια, και οι προσωπικές συναντήσεις ήταν άμεσα επιδιωκόμενες, και οταν αυτό δεν ηταν δυνατό η ανάγκη επικοινωνίας οδηγούσε στο τηλέφωνο. Ώρες και ώρες ατελειώτες σε μια δωρεάν αστική υπηρεσία και πανάκριβη υπεραστική. Χαρακτηριστικό της εποχής του άνδρες να γκρινιάζουν για το ατελειώτο μπλα των γυναικών, και οτι κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να πάρει σε μια κατηλημένη γραμμή.

Μετά το τηλέφωνο έγινε ψηφιακό, και πανάκριβο σε χρονοχρέωση. Μπορούσαμε να έχουμε πολλαπλές πάνακριβές γραμμές, και χρυσοφόρα ξεκατινιάσματα προς τον ΟΤΕ. Και πάλι όμως το ατελειώτο μπλα μπλα όσο ακριβό και να ηταν πήγαινε σύννεφο.

Κάπου το 96 για μένα μπήκαν τα im στην ζωή μας. Στην αρχή υπήρχε μέτρο. Το im ήταν εναλλακτική για διεθνή επικοινωνία, κατι σαν άμεσο ταχυδρομείο. Στην ίδια πολη το ειχαμε για να ανταλλάξουμε 5-6 κουβέντες με κάποιον σε ώρες που το τηλέφωνο απογορευόταν να χτυπήσει. Γυρναγες πχ αργά το βράδυ σπίτι, και ηταν να παίξεις diablo με ενα παλικάρι που εμενε με τους γονείς του όπως και εσυ. Το icq ηταν ένας εξαιρετικός τρόπος να συντονήσεις μια κλήση που δεν θα ξυπναγε τους γονείς σου.

Μετά ήρθαν τα κινητά. Πανάκριβη επανάσταση στην υποτίθεται πιο άμεση επικοινωνία. Θα έφερνε τον κόσμο πιο κοντά. Ουσιαστικά επέτρεψε στον κόσμο να δουλεύει περισσότερο, καθώς είχε μια ψευδαίσθηση οτι η προσωπική του ζωή μπορούσε να τον ακολουθήσει παντου. Επίσης, ενώ θα βοήθαγε στην επικοινωνία, δημιουργησε ενα ατελειωτο προβληματισμο στο κανόνισμα μιας εξόδου που στον καθένα που του βρώμαγε το ένα και ξυνιζε το άλλο, έβγαζε το λάδι στους 1-2 που προσπαθούσαν να κανονήσουν. Η εναλλακτική μέχρι τότε ήταν, θα ημαστε εκει τότε όποιος γουστάρει έρχεται.

Μετά ήρθαν οι μόνιμες συνδέσεις στο ιντερνετ, και το μόνιμο ανοιχτό icq και κάθε λογης νεότερο im. Μια συνήθεια που πληροφορικάριοι σαν εμένα ειχαν αποκτήσει από τον χώρο εργασίας τους, με την ψευδαίσθηση οτι μεταφέρεις ενα τμήμα της προσωπικής σου ζωής στον χώρο εργασίας σου. Και δεν ηταν ακριβώς ψευδαίσθηση, εκτός και αν ήσουν ΔΥ και το τηλέφωνο ειναι μόνιμα κολημένο στο αυτί σου. Δεν ηταν ψευδαίσθηση γιατι ερχόταν να προσφέρει λύση/τρόπο οταν δεν υπήρχε εναλλακτική, όσο μέτρια και σαν λύση να ειναι.

Με την έλευση ομως των μόνιμων συνδέσεων και την ευρεία διάδοση και στην κουτσί μαριο των υπολογιστών τα im απέκτησαν κυριαρχο χαρακτήρα στην επικοινωνία. Όπως και με τα κινητά, όπου μια τρελή αλληλουχία μηνυμάτων χωρίς τελικά συνεννοήση αντικατέστησε την αμεσότητα της φωνητικής συννενόησης, έτσι και το κάθε im αντικατέστησε την αμεσότητα της φωνητικής επικοινωνίας.

Τέλος, ηρθε και το facebook για να επιβεβαιώσει την τεχνολογία που φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους. Πράγματι, βρήκαμε φίλους, παλιούς συμμαθητές αλλά επίσης έχουμε καταλήξει να μαθαίνουμε τα νέα των “φίλων” μας από αυτό σε συνδυασμό με την απίστευτη ποιότητα επικοινωνίας ενός im-chat προγράμματος.

Προσωπικά θεωρώ οτι καταφέραν να μας αποξενώσουν. Κανένα facebook κανένα τσατ και κανένα μήνυμα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την προσωπική επικοινωνία άντε την τηλεφωνική. Δεν ειναι δυνατόν να θεωρείς το κάθε myspace/facebook σαν μορφή ενημερωσης για τα νεότερα κάποιων ανθρώπων που υποτίθεται έχεις ενδιαφέρον για την ζωή τους. Ναι οκ κάνουν την δουλειά τους για τα μακρυνά άτομα ειτε αυτή η διάκριση ειναι χωρική είτε γιατι ειναι στην αμεσότητα της σχέσης. Χαρακτηριστικό είναι ο αριθμός των μηνυματων που αποστέλονται σε κάθε πρωτοχρονιά σαν κατόρθωμα του φέρνουμε τον κόσμο πιο κοντά, ενώ ο κόσμος χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο (μάλλον) τυποποιημένα απρόσωπα μηνύμα με μαζική αποστολή σε όλο το contact list.

Προσωπικά βλέπω στον κόσμο, την έλλειψη διαθεσης αφιερωσης αποκλειστικού χρόνου στα άτομα. Η προσωπική συνεύρεση ή το τηλέφωνο θέλει προσωπικό χρόνο που δεν μπορείς ευκολα να κάνεις και άλλα πράγματα. Ενα τσατ δεν έχει τέτοιες απαιτήσεις και πιστέψτε με οταν σας λέω οτι γινεται να γράφεις κώδικα και να μιλάς σε δεύτερο χρόνο σε κάποιο τσατ.

Το τσατ και κάθε im πρόγραμμα ειναι τελευταια σε πρωτεραιότητα επικοινωνία. Το ταυτόχρονο της υπόθεσης, στερει για μένα ενα βασικό χαρακτηριστικό της επικοινωνίας με ανθρώπους μου μας ενδιαφέρουν. Το χαρακτηριστικό αυτό ειναι η αφιερωση μας στο άτομο αυτό. Η προσδοκία οτι θα μιλάμε με 15, σημαινει οτι έχουμε φτάσει στο σημείο να μην δινουμε αξία σε αυτή την αφιέρωση κάτι που τελικά μας απομακρύνει σαν ανθρώπους κάτω από την ψευδαίσθηση αριθμών μηνυμάτων σε κινητα και im που ανακοινώνονται όσον αφορά τα κατορθώματα μας ως κοινωνία.

Η χαρακτηριστικότητα του πόσο έχουμε αλλοτριωθεί στο θέμα, δεν ειναι απλά η επικοινωνία μέσω τσατ όσο ότι πριν πάρουμε κάποιον στο τηλέφωνο κάποτε στέλναμε μηνυμα και τώρα ρωτάμε σε κάποιο im. Αν κάποιος δεν μπορεί, ή δεν σηκώνει το τηλέφωνο ή το σηκώνει και λέει δεν μπορεί. Για όσους από την γενιά μου με αλσχάιμερ, ετσι κάναμε πριν τα κινητά εκτός βέβαια από ώρες που ηξερες οτι θα ενοχλήσεις ή θα κοιμάται κάποιος στον στοχευόμενο χώρο.

Την εποχή που το internet ειναι αυτό που λένε στα αγγλικά 24/7, ευκολα θα ειναι και το im 24/7 χωρίς αυτό ομως να σημαινει οτι εισαι μπροστά σε μια οθόνη. Συνεπώς οταν ρωτάς κάποιον σε im αν θα πάρεις τηλέφωνο ουσιαστικά πετυχαίνεις κάτι πολύ λιγότερο από το να κάνεις ντριν ντριν που άλλος πρέπει να ειναι κουφός για να μην ακουσει. Στην τελική αν κάνει δουλειά όπως να σκουπίζει, απλά δεν θα το ακουσει συνεπώς αποτέλεσμα ίδιο. Όλα αυτά με την υπόθεση οτι θέλει κάποιος να επικοινωνήσει και οχι να κοροιδέψει τον ευατό του και κατά προτίμηση αν γινεται να αποφύγη την δέσμευση χρόνου που περιλαμβάνει μια επικοινωνία στο τηλέφωνο.

Δεν βλέπω κανένα να ρωτάει αν μπορεί να πάρει στο κινητο πριν πάρει, γιατι ξέρει οτι βασικά λόγω χρέωσης αυτή θα ειναι σύντομη. Όταν οι κλήσεις γίνουν δωρεάν, τότε ειμαι σίγουρος οτι όλα τα κινητά θα έχουν συνδεδεμένο το contact list τους με κάποιο im πρόγραμμα στο οποίο πρώτα θα ρωτάμε αν μπορούμε να πάρουμε τηλέφωνο και αν μας απαντήσουν θα κάνουμε και αυτή την θυσία να αφιερώσουμε χρόνο από την ζωή μας σε ένα άνθρωπο. Βέβαια αν πχ ο άλλος δεν ειναι πάνω από το im του τότε ή το σημερινό γιατι απλά δεν ηταν στην οθόνη μπροστά, θα έχουμε και την δικαιολογία του τυπου “σε ρώτησα στο im”. Δεν παραθέτω την φυσιολογική αντίδραση, παρά μονο την περίληψη του “αααααααααααααααααααααααα………..”

Θα μου πεις τι ζόρι τραβάς με την ερώτηση? Η ερώτηση ειναι δειγμα σοβαρό να μην πω κάτι περισσότερο ότι το εκάστοτε im έχει γινει πρωτεύοντα μορφή επικοινωνίας καθώς από αυτήν πέρνεις άδεια για να μιλήσεις σε κάτι σατανικό και κακό όπως ειναι ένα τηλέφωνο. Τι θα πάθεις δηλαδή κάποιος αν ακουσει ένα τηλέφωνο να βουίζει ή να μην απαντάει? Μήπως θα κλάψει για τα 10 δευτερόλεπτα που δεν άκουσε μουσική και του στερήθηκε αυτός ο χρόνος? Μήπως θα κλάψει για τα 30 δευτερόλεπτα που δεν θα παίξει ένα παιχνίδι, γιατι πρέπει να κρατάει και ένα ακουστικό? Θεός φυλάξει αν πρέπει να βρει και το νουμερο που θα πάρει στο κινητό του. Καλύτερα ας μας το πει ο άλλος στο im, να χαλάσουμε και την έκπληξη ή μήπως να δείξουμε την μεγαλειότητα της κίνησης μας να πληκτρολογήσουμε το τηλέφωνο που ειναι τόσο δυσευρεται γιατι πραγματικά δεν το παίρνουμε και ποτε!

Ειμαι από τους φανατικότερους υπέρμαχους της τεχνολογίας αλλά ειμαι και από τους φανατικότερους υπέρμαχους του μέτρου παρόλο που πολλοί πιστεύουν οτι ειμαι των άκρων γιατι αρνουμαι να παραδοθώ στην ατελειωτη κοινωνική βλακεία.

Όποιος πει οτι οι άνθρωποι δεν έχουν αποξενωθεί παρόλη την διευκόλυνση που έρχεται να προσφέρει στην επικοινωνία των ανθρώπων η τεχνολογία, ή ειναι τυχερός και συναναστρέφεται με κόσμο που δεν καταχράζεται την τεχνολογία ή λέει ψέματα πρώτα στον εαυτό του και μετα προς τα έξω.

The Invention of Lying

Μόλις ειδα την ομόνυμη με τον τίτλο ταινία. Μιλάμε για πολύ έπος ταινία.

Η ταινία διαπραγματεύεται μια κοινωνία στην οποία κανείς δεν λέει ψέματα για ένα απλό λόγο. Ο εγκέφαλος του δεν ξέρει απλά πως. Με βάση αυτή την αξιοματική παραδοχή δείχνει διαφορα, ώσπου ο πρωταγωνιστής κάνει μια εξελικτική κίνηση και λέει ψέματα. Δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι κάνει, και σίγουρα δεν μπορεί να το ορίσει.

Στην όλη φάση μέσα, σε ένα πολύ ανάλαφρο εργάκι, λέγονται χοντρά πράγματα για την ανθρώπινη φύση και τον ρόλο του ψέματος στις κοινωνικές μας περιπέτειες. Από φίλους μέχρι ερωτες. Κάπου στο όλο σκηνικό μπαίνει και το μεγαλύτερο ψέμα που ειναι η θρσηκεία, με ένα πολύ κορυφαίο τρόπο που σατιρίζει εξαιρετικά την θρησκεία αλλά και το τι ακριβώς προσφέρει σαν ψέμα στους ανθρώπους.

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν την αντιπάθεια που έχω για το ψέμα. Το έργο ομως αυτό σε κάνει να σκεφτείς. Δεν μιλάω για την μαλακια της υπερβολής που μας δέρνει στο αλόγιστο ψέμα. Αναφέρομαι περισσότερο, στα μικρά πράγματα που χρωματίζουν την ζωή μας. Κυρίως ομως, η ταινία έρχεται να θέσει ζητήματα στο αν πάντα πρέπει να πεις την αλήθεια σε κάποιον, όπως ακριβώς ξεκινάει αθώα και το σκηνικό με την θρησκεία. Παρόλη λοιπον την σχεδόν στείρα τάση που έχω στην ειλικρίνεια στις διαπροσωπικές σχέσεις, τα θέματα που σηκώνει το εργάκι έρχονται να δείξουν αυτό που πιστεύω και εγώ, ότι σε ορισμένα πράγματα χωρίς ουσία, ο καθένας χρωματίζει την ζωή του όπως θέλει. Βέβαια που ειναι η διαχωριστική γραμμή ουσίας και μη, χμμμμμμμμμμμμμ εκει ειναι μεγάλο θέμα συζήτησης.

Νομιζω το σημαντικότερο, που και πάλι θέλει πολλά χμμμμμμμμμμμμμμμμ και μεγάλη συζήτηση, ειναι του κατά πόσο το ψέμα ειναι χρωματισμός ή ??αθωα?? απόκρυψη της αλήθειας και πότε κακοπροαίρετη κίνηση. Στο όλο σκηνικό μέσα, που όλοι δεν ξέρουν τι ειναι ψέμα, άρα αυτομάτως θεωρουν οτι όλοι λένε την αλήθεια, θίγει το θέμα της ευπιστίας ιδιαίτερα μέσα από μια όμορφη κοπέλα που δειχνει να έκτιμάει ολα τα άλλα εκτός από το άνθρωπου που της προσφέρει αγνά συναισθήματα. Οκ έχουμε και τα κλασσικά ερωτικά κλισέ, αλλά ειναι ανάλαφρη ταινία με σοβαρά πράγματα να πει για όσους θέλουν να καταλάβουν. Δεν ειναι ομως δοκιμιακη και κουλτουρέ ταινία, συνεπώς και ορσιμένα κλισέ βοηθουν να κρατηθεί το ανάφρο αλλά ιδιαιτέρως εντυπωσικά ανατρεπτικό κλίμα της.

Γενικά η ταινία χρησιμοποιεί μια προσέγγιση σε αυτό που θέλει να πει, πολύ γνώριμη σε μένα. Χρησιμοποιεί την υπερβολική κατάσταση, για να δείξει του πόσο λάθος ειναι κάποια πράγματα στην θεώρηση της ζωής μας. Δεν ειναι οτι αυτή η υπερβολή ειναι πραγματική, αλλά αν έχεις ανοιχτά τα μάτια, τότε βλέπεις πραγματικά εναλλακτικές και το τι θέλει να σου πει κάποιος σε απλά ζητήματα. Προσωπικά θεωρώ αυτή την τακτική, σαν την καλύτερη για να ισοπεδώνεις κιολας κόσμο που κρύβεται πίσω από δικαιολογιούλες του “έτσι ειναι”. Ο μηχανισμός ειναι κορυφαίος και ισοπεδωτικός, και όποιοι κολάνε στην υπερβολή του και καλά δεν καταλαβαίνουν την ουσία της απλότητς του τι θέλει να πει, τότε αυτοί συγκεκριμένα έχουν ιδιαίτερους λόγους που κρύβονται πίσω από δικαιολογιούλες. Όποιος απλά δεν ξέρει, δεν γινεται να μην “διαφωτίζεται” από τέτοια σκηνικά. Οι υπόλοιποι με παρωπίδες θα πουνε ξερά “ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ”.

Παρολίγο να μην την δω κιολας.

Την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους θέλους να γελάσουν αλλά εχουν και το μυαλό ανοιχτό.

A Brief History of Pretty Much Everything

Lost Love – For My Fallen Angel

Αν μου ζηταγαν ποτέ να διαλέξω το τραγούδι του γάμου μου, αυτό θα ζηταγα.

Μην κάνετε χαρούλες ομως, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω τέτοια καραγκιοζιλικια που συνοδεύουν το θέμα τραγούδι.

Πάντως το τραγουδι ειναι έπος, από τον επικο δίσκο Nostradamus, και αν εξαιρέσεις στο τέλος που αφήνεινα εννοηθεί θάνατος ειαι και γαμώ τα love songs τουλάχιστον σε λόγια αλλά χωρίς απώλειες και θανάτους. Για μένα κονταροχτυπιέται με το For My Fallen Angel των My Dying Bride.

Hitler – Μενεγάκη – Λάτσιος

Έλεος και αυτό κάναν με την κλασσική σκηνή με τον Χίτλερ και τους υπότιτλους!!!!

Πατρινό Καρναβάλι

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω οτι ποτέ δεν μάρεσεν οι απόκριες. Νομιζω οτι μετά από μια σχετικά μικρή ηλικία είχα ξενερώσει και προτιμούσα να παίξω μπάσκετ από το να ασχοληθώ με το καρναβάλι καθε αυτό.

Μετά τις πρώτες παιδικές εμπειρίες που δεν θυμάμαι αλλά μια ψυχή έχει κάτι βιντεό και με απειλεί με youtube, τις Κυριακές του καρναβαλιού μας πρίζαν με την αναμετάδοση της παρέλασης από την Πάτρα. Ζζζζζζζζ και έλεος αλλά οκ.

Το 97 με φώτησε λοιπον το συστημα των πανελαδικών και πέρασα στην Πάτρα. Τότε η Πάτρα μόλις προσπαθούσε να ορθοποδήσει από το κλείσιμο της βιομηχανικής ζώνης (λόγω μαλακίας τους) στηριζόμενη στο λιμάνι, την νέα εθνική οδό “σκοτωθείται σε 2.5 ώρες αντί για 4” και την επέκταση του Πανεπιστημίου.

Το 98 λοιπον στο πρώττο Καρναβάλι, εννοείται ότι κατεβήκαν κάποιοι φίλοι από Αθήνα στο οποίο και δεν πέρασα και τόσο καλά αλλά αυτά που εζησα σηματοδοτούν το όλο τροπάρι που ειχει αποκτήσει το παρηκμασμένο Πατρινό καρναβάλι.

Το 98 λοιπον δεν ειχε τόσο λαό ακόμα, όμως φιλός με μαυρο να καπνιζει και να το μοιράζεται με άλλους στην κεντρική πλατεία βλέπει αστυνομικούς με σειριακό αριθμό στην στολή και το πετάει κάτω. Ο φίλος αυτός χρόνια προπονημένος να τρέχει μακρυά από τους αστυνομικούς στο Καραϊσκάκι. Ερχονται λοιπον οι αστυνομικοί του το δίνουν στο χέρι λέγοντας του ΞΕΚΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΝΑΒΑΛΛΙ. Αυτό μπροστά μου και φυσικά ο φιλος παρόλη την προπόνηση έχει μείνει ΑΝΑΥΔΟΣ. Δεν συζητάμε για το τι γινόταν στα σκαλία της Πατρέως αλλά και ενα στενό δίπλα από το τμήμα. Οι μπόμπα μαυροδάφνη σύννεφο στο δρόμο, αλλά ακόμα τότε ο κόσμος διασκέδαζε έξω και αν ήθελες μπορούσες να περάσεις καλά έξω κάτι σαν ένα πανηγύρι. Για την παρέλαση ουτε συζήτηση καθώς μόνο πιωμένος, και εγώ δεν επινα με τίποτα τοτε. Όπως και να έχει ομως επειδή υπήρχε κάποιο μέτρο, πέρασα καλά για να φανταστείτε ποσο καλύτερο ήταν τότε.

Την επόμενη χρονιά αν θυμάμαι καλά ειχα ενα άλλο παλικάρι σπίτι. Εκείνη την χρονιά το 99 το πράγμα ειχε ξεφύγει ήδη πάρα πολύ σε κόσμο συνεπώς μετά από ένα επεισόδιο του τυπου 25 λεπτά χιλιο στριμογμένος για 30 μέτρα παράτησα τους συμφοιτητές μου και πήγα σπίτι. Πάρε λοιπον το κλειδάκι το εφεδρικό και κάνε οτι θες στον φιλο.

Το 00 δύο φιλες από Άμφισα αποφασήζουν να έρθουν. Βέβαια χωρίς να έχουν πει τίποτα σκάνε μύτη και άλλοι 8 φίλοι τους απο Αθήνα που ηρθαν χωρίς ακριβώς μέρος να μείνουν. Τι να κάνω τους λέω να μείνουν σπίτι. Κλειδάκι στην μια φίλη και μην με ενοχλείσετε για παρελάσεις και άλλες μαλακίες. Την χρονιά εκείνη έχω γνωρίσει Πατρινούς που μισούν το καρναβάλλι όπως έχει γίνει και η μοναδική σχέση που έχουν ειναι το γινόμαστε πιώμα και πάμε στο μαγαζί μου πάμε πάντα ετσι και αλλιως. Μέχρι την ώρα εκείνη συνομωτικές συγκεντρώσεις για καμια ταινια και υπολογιστή. Οι φιλοξενία 10+ ατόμων σπίτι μου, και τέτρις καταστάσεις στο κρεβάτι ήταν πατέντα σε γκαρσονιέρες των 25 τμ.

Την χρονιά εκείνη η Πάτρα πρέπει να ειχε 1.5 εκαττομύριο κόσμο οταν νορμάλ έχει 250.000 κατοίκους εκ των οποίων μονο οι 50.000 ειναι σε αυτό που ηταν τότε Πάτρα μαζί με άλλους 40000 φοιτητές. Φανταστείτε τι γινόταν οταν το κτελ για Αθηνα έφευγε κάθε λεπτό.

Μετά το τρίτο έτος ειχα χωθεί στα της Πάτρας καθώς δεν γουσταρα την Αθηνα, και προσδοκούσα να μεινω εκει. Το καρναβαλι ηταν μια πατάτα και μιση, όπου από τους Πατρινούς πια μάθαινα οτι ηταν μια φάση στην οποια ισχυε το ελάτε ΑΘΗΝΑΙΑΟΙ να σας πιάσουμε τον κώλο. Η Πάτρα τότε διαφήμιζε το προιόν της ως ελάτε να ξεσαλώσετε ανεξέλεκτα και φθηνά. Το κόλημα πολλών Πατρινων για το πόσο κορυφή ειναι η μαλακία τους που ειχε να αλλάξει μουσική κάτι αιώνες και υπήρχε μονο και μονο για την φθηνή ανεξέλεκτη μαλακια, ήταν και αιτία χωρισμου από μια τότε Πατρινή. Τα περιστατικά βέβαια κωμματόδης μεταφοράς σε νοσοκομεία από ποτό και βιασμών ακόμα και στην τριών Ναυάρχων καμια σημασία δεν ειχαν.

Το 03 νομίζω και μετά από χρονια κλειστής Πλατείας Γεωργίου που έκοβε το έξω από την διασκέδαση, εγώ έλειψα και δυστυχώς έχασα τα επεισόδια. Εκεινη την χρονια λοιπον ειχε ένα ντέρμπυ, ειχε έλειψη μαύρου-χασίσι και ειχε πέσει τρελό χαπάκι/χημεία και πότισμα στα μαγαζιά. Εγινε λοιπον το αναπόφευκτο που έπρεπε να ειχε γινει αιώνες πριν, να τα σπάσουν στην κεντρική πλατεία. Η αστυνομία που καλέστηκε να επιβάλει την τάξη ηταν μαθητευόμενοι, καθώς οι κανονικοί αστυνομικοί με εκπεύδευση λεμε τώρα σε καταστολή επεισοδίων ηταν σε άδειες εξού και το ανεξέλεκτο της προώθησης του προιόντος. Προσωπικά χάρηκα απίστευτα καθώς τα ήθελε ο κώλος τους ακόμα και των καταστημαρχών. Τα επεισόδια σταμάτησαν οταν ηρθαν μονάδες καταστολής από άλλες πόλεις, καθώς τα noobia έφαγαν ξύλο από τους προπονημένους της Αθηνας και δικαιολογημένα. Τελικά δεν έσπασαν και τόσα πολλά, απλά τα μίντια το έκαναν θέμα. Το 03 ηταν και ο θανατος του Πατρινού Καρναβαλιού αλλα για μένα και επάνοδός του.

Το 04 λοιπον πρώτη φορά πέρασα καλά. Ειχε νορμάλ κόσμο, είχε αστυνομία και ειχε ανοιχτούς χώρους έξω. Μετά δεν ξέρω καθώς το 05 έφυγα τρέχοντας από την πόλη, λόγω απαράδεκτης συμπεριφοράς των Πατρινών που ειναι άλλο θέμα.

Εχοντας μιλήσει με Πατρινους σχετικά με το θέμα θα σας πω το πως εγώ έχω αντιληφθεί την ιστορία του και την αξία του.

Η Πάτρα ηταν η πολη που την εποχή που το συνοικιακό έξω χαβαλες ηταν τρόπος διασκέδασης, ειχε το καρναβαλι οργανωμένο.Τότε τα άρματα και οι στολές ηταν συλλογική προσπάθεια και όχι απλά φέρνουμε το περσυνο άρμα και ενα πραγματάκι σε ρουχο για να καλύπτει βυζί και κώλο. Υπήρχε πραγματικά κάτι συλλογικό ανά γκρουπ και περνάγαν καλά με διάφορα events που σχετιζόντουσαν με αποκορύφωση την Κυριακάτικη παρέλαση και το κάψιμο του καρνάβαλου. Τότε πρέπει να ηταν πολύ καλά, όπως οταν τα παιδιά διασκεδάζαν έξω στις γειτονιές και φυσικά ουτε λόγος για καφέδες και μαλακίες.

Αργότερα η Πάτρα έκανε μια επένδυση για να κάνει επιχειρηματικά πιο καλό το καρναβάλι. Εβγαλε τραγούδια με στίχους για αυτό και άλλες τέτοιες εξυπνάδες. Δεν ξέρω αν καθιερωσε τότε το κυρησω την έναρξη του επόμενου καρναβαλιού ακριβώς μετά την λήξη του τρέχοντος ετσι για να θυμούνται και οι Πατρινοί ότι ένα ολοκληρό χρόνο ειναι καρναβαλια και οτι ειναι τρελοί και άλλες μαλακιες.

Την χρονια που πήγα εγώ πολιτισμικά ειχε πεθάνει σαν θεσμός και με την έλευση άπειρων επισκεπτών που δεν αφήναν και κανένα σοβαρό φράγκο επιχειρηματικό από πολιτισμικός θεσμός μετατράπηκε σε ανεξέλεκτο υπό την ανοχή της κοινωνίας πανελλαδικό ξεσάλωμα. Κάπου εκει οι Πατρινοί άρχισαν να στραβώνουν καθώς το πράγμα έχασε την παραδοσιακή του μορφή και φυσικά σταμάτησε να ειναι τοπική υπόθεση. Βέβαια επειδή δεν παραδέχεσαι ευκολα την μαλακία του τόπου σου, συνέχιζαν να το αντιμετωπίζουν σαν κάτι καλό, παρόλα τα ουσιώδη παράπωνα τους. Οι μονοι που χαιρόντουσαν ήταν οι κολημένοι με το καρναβάλι και οι επιχειρηματίες των γκρουπ που κατέβαζαν 1500 άτομα γκρουπ με συμμετοχή τότε 25000 δραχμές και πρακτικά μηδενικό κόσμος καθώς οι στολές ήταν όλες ιδιες και ελάχιστες σε υφασμα. Κάπου εκει έπεσε και διαφημιση από την σειρά Λόγω Τιμής ενώ το ιδιωτικά κανάλια ειχαν σιδερώσει τον κόσμο στην λογική του πίνω αλκοολ για να περάσω καλα.

Για την επιτροπή του καρναβαλιού ουτε συζήτηση και για τα λεφτά που έβαζε ο δήμος. Χαρακτηριστικά στο τέλος της παρέλασης πέρναγε ένα φορτηγό και μοιραζε σοκολάτες στους θεατές, το οποίο στο τέλος δεν έφτανε καν στην πλατεία καθώς δεν έπεφτε το παραδάκι. Ο καρνάβαλος δεν καιγόταν και άλλα έτσι ωραία. Η επιτροπη έκανε κάτι μικρο παρεμβάσεις απογορεύοντας την μαυροδάφνη στην παρέλαση και τα γκρουπ των 300 ατόμων και πάνω αλλά οκ στο Ελλάντα ειμαστε όλοι ξέρουμε τι τηρήθηκε.

Ουσιαστικά η Πάτρα εκμεταλεύτικε τότε την ανυπαρξία εναλλακτικής επιλογής καθώς όλες οι άλλες πόλεις κοιμόντουσαν στο θέμα και ειχε χεστεί στα φράγκα αλλά και την και καλά προβολή. Όμως οι προχειρες επιχειρηματικές κινήσεις, η αυρα του θα εκμεταλευτουμε τους Αθηναίους και γενικά το ανεξέλκτο κάποια φάση θα το πληρώσεις. Άλλες πόλεις εξελίχτηκαν και πάτησαν στην πολιτισμική ποιότητα και επιπλέον κάποια φάση θα σου έρθουν στην φθηνια και οι πραγματικά ρεμπεσκέδες που τα σπάγαν στην Αθήνα.

Ετσι και έγινε, τον ηπιαν μια και καλή, εγώ χάρηκα και μετά προσπάθησαν να επανέλθουν αλλά δεν νομιζω οτι βάλαν μυαλό εξω από τους αστυνομικούς που ειδα εγώ το 04.

Όποιος πιστεύει στο καρναβάλι της Πάτρας πρέπει σίγουρα να το ερευνήσει πριν το 95 καθώς μετά έγινε απλά μια οικονομική ληστεία και πλουτισμός μιας μερίδας ανθρώπων που ισως να μην ηταν και Πατρινοί. Οι Έλληνες ειμαστε τόσο ζώα, που όπως και σε επιπεδο κράτους αντί να καταλάβουμε το ολοφάνερο προτιμούμε την ευκολη πορεία του ας περάσω καλά τώρα και βλέπουμε.

Προσωπικά θεωρώ οτι το 03 ηταν σημείο καμπής και ευκαρία για αφύπνηση. Ειναι όμως τόσο χαζοί που σίγουρα δεν θα το εκμεταλεύτηκαν, όπως ακριβώς του έλεγε η Pirelli ξέρω δεν θα βγάλετε την ιδια ποσότητα ελαστικών, αλλά σας παρακαλώ δουλέψτε γιατί θα το κλείσω το εργοστάσιο και οι Πατρινοί φυσικά απάντησαν με απεργίες και οταν εγώ πήγα κάτω το 97 δεν ειχαν μια γιατι οικονομικά έιχαν πιάσει πάτω.

Ice Queen (Black Symphony) - Within Temptation

Μου φαινεται έχω κολήσει με Within Temptation, σε φάση οπως με Nightwish.

Η φωνή της ειναι απίστευτη και το Black Symphony Live φαινεται απίστευτο. Γενικά η συμφωνική σε αρμονεία με την μέταλ ειναι πάντα ένα απίστευτο έπος, βάλε και την απιστευτη φωνή της τύπισας και το αποτέλεσμα ειναι εγώ να κάνω τεμενάδες.

Βέβαια δεν ειναι όλα των Wthin Temptation τόσο καλά γιαυτό και δεν θα γίνουν ποτέ Nightwish. Ομως τα καλά τους τραγούδια ειναι απλά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ.

Αλοιφή

Bob Came in Pieces

Λοιπον έχω βρει την αγαπήμενη κατηγορία παιχνιδιων. Να ειναι καλά το Steam.

Μεταξύ διαφόρων παιχνιδιών όπως Osmos, World Of Goo και κάποιων άλλων ασήμαντων πρόσφατα έπαιξα και το Bob Came In Pieces.

Βασικά ειμαι της γενιάς του τρομερού Lander, ενός Vector based παιχνιδιού που έπρεπε να προσγειώσεις μια σεληνάκατο στην σελήνη χρησιμοποιώντας ουσιαστικά boosters από κάτω αριστερά και δεξία. Με βάση αυτή την ιδέα έχουν βγει διάφορα παιχνίδια και για κάποιο λόγο πάντα με εντυπωσίαζε αυτή η ιδέα, που συνδυάζει φυσική και λίγο action.

Το Bob Came in Pieces ειναι ένα παιχνίδι στο οποίο ελέγχεις ενα διαστημοπλοιάκι με την λογική του Lander με μια βασική διαφορά. Μπορείς να μετασχηματίσεις το διαστημόπλοιο, με διάφορα κομμάτια που βρίσκεις στις πίστες μέσα. Όλοι αυτοί οι μετασχηματισμοί αλλάζουν την φυσική συμπεριφορά του οχήματος αλλά χρειάζονται για την επίλυση συγκεκριμένων πάζλ και στην εξέλιξη του παιχνιδού.

Δείτε λίγο τα video να καταλάβε.

 

 

 

Μιλάμε αυτό και το Osmos έχουν βγει σε μεγάλες παιχνιδάρες των οποίων η κατηγορία όπως πρόσφατα εμαθα από το Steam λέγεται Indy Games. Το καλό με αυτή την κατηγορία, ειναι αυτό που συζηταγα παλιά με φίλους.

• Εχουν gameplay
• Είναι fan
• Είναι παιχνίδια και όχι reality sim που δεν με ενδιαφέρει για τον χαβαλέ μου

Όμως το κυριότεορ όλων, μπορείς να ασχοληθείς 5 λεπτά, 30 λεπτά και μια ώρα και να μην αλλάξει τιποτα στην απόλαυση σου. Αυτό το κριτήριο το ειχα διαπιστώσει με το Unreal Tournament στο οποίο έχανες, και τσάκ πάταγες ένα κουμπί και συνέχιζες. Ουτε Loading, ούτε Save ούτε σκοτούρες παρακολούθησεις σεναρίου που απαιτούν προσήλωση σε χρόνο.

Παλιά εγώ αυτά τα παιχνίδια τα είχα βαπτίσει Meaningless Games ακριβώς γιαυτό τον λόγω. Ευχαριστώ το Wii και την πλατφόρμα Steam που έχουν δόσει την ευκαιρία σε μικρούς προγραμματιστές χωρίς επενδύσεις δις για να κάνουν το πιο αληθοφανές 3D, να παράγουν απλές αλλά εξαιρετικά διασκεδαστικές ιδέες και να χαρούμε και εμείς.

Armin Van Buuren ft Sharon del Adel

 

Respect στον Armin που εκει στο 200-2004 ειχει βγάλει κάτι τρελά DJ Set και κατεβάζαμε μέσα από το www.tranceaddict.com και www.djmixes2k.com γιατι αν περιμέναμε από το Ελληνικό ραδιόφωνο.

Respect και στην Sharon del Adel για το ταλέντο της και την ομορφιά της παρόλο που δεν ειμαι fan των Withing Temptation αλλά η κοπέλα το έχει το άτιμο.

Αυτό το ποστ αφιερωμένο σε ένα εξαιρετικό φίλο από Πάτρα, και να θυμόμαστε πάντα το κινούμενο Club 106 της Πάτρας! Τι τρελή ανακάλυψη τα DJ Sets που κατεβάζαμε!

Withing Temptation - Our Solemn Hour

Αν θες να έχεις δίκιο, τότε βάλει αυτο το επός-τραγουδι μόλις τελειώσεις αυτό που λες.

Και από Live με συμφωνική

 

Δεν έχω δίκιο?

 

Η ταινία πάντως στο πρώτο βιντεο ειναι αρκετά καλή και ειναι μια ιστορική αναδρομή της πρωθυπουργίας του Τσόρτσιλ!

Paganfest 2010