Οι ακοινωνητοι Αθηναίοι

Και μιας και έγω πάρει φόρα και γράφω ας γράψω και για το πιο σημαντικο που βλέπω στην σημερινή κοινωνία της Αθήνας.

Σπούδασα Πάτρα, σε φοιτητούπολη όπου ο ένας γνώριζε τον άλλο χυμα χωρίς πολλά πολλά. Ευτυχώς πρόλαβα και την χρυσή εποχή χωρίς κινητά, που συναντούσες όποιον να ειναι, και στο σπίτι σου ερχόντουσαν και κόσμος που δεν ηξερες. Μια διαρκής δηλαδή δυναμική στον κοινωνικο κύκλο των ανθρώπων.

Αυτο δεν έκαναν μονο οι φοιτητές αλλά και οι ίδιοι οι γονείς.Καταρχήν δεν είχα πρόβλημα με τα παιδιά τους να φέρνουν κόσμο στο σπίτι. Δεν πανικοβάλουντασαν να κάνουν το σπίτι κουκλα και τζι τσι λες και εγώ αυτό θα κοιταζα. Σε καλουσαν για φαγητό και γενικά υπήρχε μια αισθηση χαλαρότητας όσον αφορά την κοινωνικοποιήση.

Ερχομενος στην Αθήνα, η τότε βασική μου παρέα χάλασε και ο νέος κοινωνικός μου κύκλος προήλθε από παιδιά στην θητεία. Μετά το τέλος της θητείας ξεκίνησα και δουλειά, ίσως στο πιο ακοινωνητο επάγγελμα όλων των εποχών αυτό του προγραμματιστή. Περνωντας από τρεις εταιρίες μέχρι να καταλήξω στην αντικοινωνική θέση, λόγω μεγέθους, και φυσικά ζώντας τις καινούργιες παρέες έχω να πω ότι στην Αθήνα με πολλους και διαφόρους τρόπους ο κόσμος ειναι απλά ακοινωνητός.

Πρωτο και βασικότερο, παρακμάζουν όλοι σπίτια τους και άντε να βγουν κανά σκ. Στον κοινωνικό μου κύκλο όλοι δουλεύουν ή έστω ξεκίνησαν να δουλεύουν κανά χρόνο τώρα. Κάθε μέρα όλοι είναι πωπω ειμαι χώμα και κομμάτια και μιλάμε έπηξα σήμερα κτλ κτλ. Στο μεταξύ όλοι κάνουν απλά μια δουλειά καρέκλας όπως και εγώ φυσικά. Στο μεταξυ αυτο το έπηξα ειναι το μεγαλύτερο φουσκωμα όλων των εποχών. Στην θητεία, και στην τράπεζα που τα έξυνα κυριολεκτικά ακουγα διαρκώς από άτομα που έκανα και λιγότερα ότι έπηξαν και δεν μπορουν και ειναι χώμα. Την ίδια εποχή εγώ στηνθητεία γήπεδο μπάσκετ και καφέ (ναι ήμουν βύσμα).

Πέρασα και εγώ την παρακμιακη εποχή του να μιζεριάζω αλλά οκ ξεκόλησα. Αποφάσισα και κατάλαβα ότι ειναι παρακμη να μιζεριάζεις μονος στο σπίτι και εντελώς αντικοινωνικο. Όμως και ας μην το καταλάβεις μονος, αν στο εξηγήσει κάποιος τι κάνεις? Ε συνεχίζουμε και παρακμάζουμε, και μάλιστα το πιο γελοιο ειναι να ακους ανθρώπους που κάνουν της πλάκας επαγγέλματα να ειναι και οι πιο χωμένοι και ήρθε το τέλος του κόσμου.

ΠΑΙΔΕΣ θα δουλεύεται για τα επόμενα 35 χρόνια. Αποδεχτείτε την δουλειά σαν τμήμα της ζωής σας και έλεος με την γκρινια και ναι reality check η ζωή δεν ειναι το καλομάθημα που έχετε μάθει όλοι κάτω από την βράκα της μάνας σας.

Αυτο ειναι η μια πτυχή της παρακμής, της μιζέριας και της αντικοινωνικότητας. Θα μου πεις τι σχέση έχει με την δουλεια μπλα μπλα. Απλά είναι το βολικο επιχήρημα που απλά όπως φαινεται δεν υπάρχει. Εξαιρούνται οι άνθρωποι που καταπονούνται σωματικά (πχ πωλητές) για πραγματικά ευνόητους λόγους.

Η σαπίλα του εγκέφαλου δεν αποκλείει την σωματική δραστηριότητα με ελάχιστη εγκαφαλική συμμετοχή. Δεν είπαμε να βγεις και να παίξεις σκάκι που και αυτό κάναμε μετά από εξετάσεις σε καφριλα θεωρία μαθηματικών που δεν έμενε εγκεφαλικο κυταρο ζωντανο.

Άλλες κλασσικες δικαιολογίες η απόσταση. Ναι τι και αν μετακομισεις πιο κοντά πάλι τα ίδια θα ακους. Πραγματικά πιστεύω ότι αν μετακομίσεις στην ίδια πολυκατοικία, θα ακούσεις κάτι σε φάση βαριέμαι να βάλω τις παντόφλες. Στο μεταξύ γειτονόπουλα και δεν βρίσκονται. Δεν είπαμε να πας έξω για καφέ, ουτε εγώ γουστάρω να πετάω 5ευρά. Επίσκεψησ το σπίτι κοινωνικοποιήση γινεται και για κανά μισάωρο μια ώρα αν δεν έχει ταλαιπωρία στην μέση. Αλλά όχι και θέλουμε το έξω μονο, γιατι στο σπίτι ειναι φλωριά και δεν έχει καφέ και γκόμενες και δεν προλαβαίνουμε. Κάτσε μαλάκα να μιζεριάσεις στο σπίτι.

Το πιο σημαντικο πάντως που έχω να πω όμως ειναι, η τάση που υπάρχει να κρατάνε χώρια της παρέες. Λες και κρύβουν φίλους και φίλες. Γνωρίζω άτομα από την θητεία εδώ και κάποια χρόνια που πραγματικά να έχω γνωρίσει 1-2 φίλους τους. Όχι κυριοι το πάρτυ στα γενέθλια σε ταραταζουμ μαγαζί δεν πιάνει, ούτε μεγάλες συγκεντρώσεις με παρέες που γινονται κλίκες μετράνε. Να γνωρίσεις πραγματικά τον άλλο. Στο τέλος από το πολύ κρύψιμο θα μας φάνε οι αράχνες. Στα φοιτητικά μου χρόνια ο καθένας έφερνε όποιον ήθελε, χωρίς πολλά πολλά. Εδώ μιλάμε πας για καφέ κάτω από το σπίτι του άλλου τι πιο λογικό να τους πεις θες να έρθεις και να μηνξέρεις κανένα. Οχι όμως θα μου τον δαγκώσουν.

Τα παραπάνω τα έχω συζητήσει με παιδιά που έχουν ζησει εκτός αθηνών και συμφωνουν 100%. Παράδειγμα ενός παιδιου που σπουδαζε και αυτός Πάτρα και ήταν από μια επαρχιακή μικρή πολή. Κατέβαιναν λέει οι φιλοι του που σπουδάζαν αθήνα και τρελαινόντουσαν με το σκηνικο, και τώρα που είναι όλοι Αθήνα, αν τυχει και φέρει και κανένα άσχετο σπάζονται και τους φαίνεται και περιέργο. Αλλο άτομο που λέει ότι όλοι ειναι πάντα κουρασμένοι, δεν μπορουν και τι κάνουν? ουτε τα μισά από την ίδια.

Πάς γυμναστηριο, μπαίνεις αποδυτήρια λες ένα γεια και τους φαινεται και περιέργο. 6 ατομα σε ένα χώρο και δεν ανταλλάζουν κουβέντα. Στην πάτρα που πήγαινα μιλάμε γνώριζες κόσμο από τα οργανα μέχρι τα αποδυτηρια. Εδώ φοβάσαι να μιλήσεις κάποιον. Τους λες καλό βράδυ και αν απαντήσουν ορισμένη, αν δεν έχουν πέσει κάτω από την συγκηνιση και την έκλπηξη.

Το χειρότερο της υπόθεσης ειναι ότι αυτή η γαμημένη πόλη χαλάει και αυτούς που έρχονται εδώ. Αν το επάγγελμα σου δεν σε τοποθετεί σε διαρκώς νέες γνωριμίες, τότε η απομόνωση και η αποξένωση δύσκολα αποφεύγεται στην ΑΘΗΝΑ. Δεν ξέρω αν το πράγμα έχει αλλάξει και στην επαρχία, αν δηλαδη είναι χαρακτηριστικο της Αθήνας ή σημείο των καιρών μας και εγώ το βλέπω στην Αθήνα μόνο, αλλά και όταν σπουδαζα το θυμάμαι ότι όταν έλεγα στην τότε παρέα μου τα σκηνικά στην Πάτρα τους φαινόντουσαν τραγικά. Αρα σίγουρα αν ειναι σημείο των καιρών μας, για μένα η Αθήνα κάνει πρωταθλητισμό.

Και το πιο χαρακηριστικο όλων που πιστεύω είναι γνώρισμα της Ελλάδας. Πες ότι πάω σε ένα μπαρ, μόνος. Αν μιλήσω στο διπλα και ειναι άνδρας ειμαι γκαίη. Αν ειναι γυναίκα της την πέφτω. Η παράμετρος απλά να θέλω να κοινωνικοποιηθώ, να μιλήσω σε κάποιον άνθρωπο για χαβαλέ εστω και για δυο ώρες δεν υπάρχει. Ειναι πιστευω χαρακτηριστικη η αντίληψη σε αυτή τη χώρα ότι μονος δεν βγαίνει να διασκεδάσει κανείς σε αντίθεση με χώρες στο εξωτερικο που πας και ευκολα πιάνεις μια κουβέντα και μετά ότι θέλει ας γινει. Τρομερή αποξένωση. Ο καθένας την δουλειά του και αυτά.