Η ράβδος του Ευκλείδη

Μόλις τελειωσα την ράβος του Ευκλείδη του Jean-Pierre Luminet. Ενα τέλειο ιστορικο μυθιστορηματικό βιβλίο.

Παραθέτω την περιγραφή

Το 642 μ.Χ. ο Άραβας στρατηγός Αμρ παίρνει εντολή από το χαλίφη Ομάρ να καταλάβει την Αλεξάνδρεια και να κάψει την πλούσια συλλογή βιβλίων που υπάρχει στη Βιβλιοθήκη της, με το επιχείρημα ότι τα βιβλία βλάπτουν τα συμφέροντα του Ισλάμ.
Ο Αμρ όμως δεν είναι μόνο ένας σκληροτράχηλος στρατηγός. Είναι ονειροπόλος, ποιητής και διανοούμενος, ένας ευγενής που θεωρεί έγκλημα να καταστραφεί αυτός ο μοναδικός πλούτος γνώσεων.
Στην αντίθεσή του αυτή στις εντολές του Ομάρ, θα βρει συμπαραστάτες τρία πρόσωπα: τον Ιωάννη το Φιλόπονο, ένας χριστιανό φιλόσοφο και γραμματικό, την όμορφη Υπατία, μαθηματικό και μουσικό, και τον Ραζή, έναν Εβραίο γιατρό. Θα του διηγηθούν τη ζωή επιστημόνων, ποιητών και φιλοσόφων, οι οποίοι έζησαν και εργάστηκαν στη Βιβλιοθήκη: του Ευκλείδη αλλά και του Αρχιμήδη, του Αρίσταρχου του Σάμιου και τόσων άλλων.
Οι τρεις τους προσπαθούν να πείσουν το στρατηγό να μάθει για το περιεχόμενο των βιβλίων πριν τα ρίξει στην πυρά. Θα καταφέρουν να τον πείσουν τελικά να μην κάψει το ναό της σοφίας, τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη της αρχαιότητας;
Η Ράβδος του Ευκλείδη είναι ένας φόρος τιμής που αποτίει ένας σύγχρονος αστρονόμος και ποιητής στους Αλεξανδρινούς προγόνους του, στους οποίους οφείλουμε την πρώτη εικόνα του δικού μας ουρανού, μια εικόνα ενός απέραντου σύμπαντος, που είναι εντούτοις μετρήσιμο.
Ο Ζαν-Πιερ Λουμινέ, αφηγούμενος το εξαιρετικό πεπρωμένο αυτών των μεγάλων πνευμάτων της αρχαιότητας, χειρίζεται μια γραφή στην οποία εναλλάσσονται το επικό ύφος, η μυθιστορηματική πλοκή και η φιλοσοφική διήγηση.

Το βιβλίο ειναι βασικά μια ιστόρική αναδρομή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και κάποιες φιλοσοφικες αντιπαραθέσεις μεταξύ 4 διαφορετικών εκπροσώπων θρησκειών, του χριστιανισμού, του εβραισμού, του ισλαμισμού αλλά και της πλευράς κανενός από τις τρεις. Οι τρεις πρεσβευτές της εκάστοτε θρησκείας ομως δεν ειναι κολημένοι αλλά πραγματικα ανοιχτόμυαλοι ή τουλάχιστον με την τάση να ακούσουν και το ξένο, όπως πολύ σωστά αναφέρει στο βιβλίο σαν κάτι που πρέπει να χαρακτηρίζει ένα άνθρωπο.

Το μυθισταρηματικό του μέρος, αν και δεν ειμαι αυτής της φάσης, ήταν πάρα πολύ καλό και θα έλεγε στο τέλος (SPOILER ALERT αν δεν ξέρεις ιστορία) που κάψανε τα βιβλία, με μελαγχόλησε. Πραγματικά το βιβλίο κατάφερε να με συνδέσει συναισθηματικά με όλο το οικοδόμημα της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας.

Για μια ακόμη φορά διαφαίνεται το πως οι θρησκείες, όλες οι θρησκείες όμως, μονο κακό έχουν κάνει στην ανθρωπότητα καθώς στην κατηγορία τους δεν επικρατους οι ανοιχτόμυαλοι αλλά οι πιο φανατισμένοι που θέλουν το κακό σε οτιδήποτε λάμπει περισσότερο, πόσο μάλλον όταν λάμπει δια της αξιοκρατικής και αντικειμενικής αξίας του.