Αποκέντρωση My Ass
Εχω σπουδάσει και δουλέψει Πάτρα 8 χρόνια. Λόγω της φύσης της Πάτρας αλλά και του φοιτητικού mode είχα γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο από διάφορες σχολές και διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες.
Εχω έτυχε επειδή ήμουν μεγαλύτερος αλλά και on-time όσον αφορά τα έτη των σχολών να τελειώσω νωρίτερα από όλους. Παρόλο που κάθησα και άλλα δύο χρονια για δουλειά σε δημόσιο φορέα όταν έφευγα ακόμα ήταν οι περισσότεροι στα τελειώματα.
Από τους γνωστούς μου λοιπόν Αθηναίους, ένας μονο αυστηρά έμεινε στην Πάτρα γιατι παντρεύτηκε μια Πατρινή και δουλεύει σε ένα δημόσιο φορέα και εννοείται μαύρα ιδιαίτερα και άλλος ένα που μόλις ξεκινησε κάτι μαθήματα σε σχολείο στην κωλοπετινίτσα.
Από τους επαρχιώτες μη Πατρινούς ένας μονο γυρισε στον τόπο καταγωγής, καθώς προσφβλήφθηκε σαν καθηγητής στην 2οβάθμια εκπαίδευση. Και ένας τώρα που τελειώνει θα πάει στον τόπο καταγωγής του, μιας και κάποια ταρζανιά μαγειρεύει με τον πατέρα του που βασίζεται σε λεφτά του δημοσίου ή της ΕΕ.
Από τους Πατρινούς μόνο τρεις έχουν μείνει στην Πάτρα. Ο ένας δουλεύει στο ίδιο δημοσιο φορέα, και ο άλλος δεν ξέρω. Ο τρίτος εξαιρετικός φίλος προς το παρών θα ειναι εκεί για ειδικότητα.
Όλοι οι υπόλοιποι ήρθαν σιγά σιγά στην Αθήνα με τους τελευταίους να ολοκληρώνονται τώρα.
Απολογισμός. Ένας μόνο μειώθηκε από την Αθήνα, ένας ακόμα έφυγε για λίγο, 3-4 που δεν ήταν από Αθήνα έμειναν ή γυρισαν στον τόπο τους και όλοι οι υπόλοιποι που ειναι τουλάχιστον 20 που έχω ενημερωθεί γύρισαν ή ήρθαν στην Αθήνα. Κοινό χαρακτηριστικό όλων όσων έμειναν στην επαρχία ή επαγγελματική σχέση με κάποιου κρατικού τύπου φορέα.
ΤΟ παραπάνω ενισχύει το επιχειρημα μου, ότι στην επαρχία έχει δουλειές μόνο για δημοσιών συμφερόντων υπαλλήλους, φοιτητές αν έχεις σχολές και αυτούς που παρέχουν υποστήριξης προς αυτούς.
Όποιος θέλει να κάνει κάτι δημιουργικό, να μην μπλέξει στα πλοκάμια τους μη χέσω κράτους μας, να μην κλέψει το κράτος και την ΕΕ απλά είναι καταδικασμένος να έρθει στην Αθήνα και ίσως και Θεσσαλονίκη. Αν και για την Θεσσαλονική όσουν γνωστους στο επαγγελματικό μου αντικείμενο έχω δουλεύουν σε κάποιο κρατικών συμφερόντων επάγγελμα ή για μια ανάδοχο ελληνικής εταιρίας.
Και όταν μιλάω για δημόσιο ή κρατικών συμφερόντων, δεν αναφέρομαι καθαρά σε αυτούς που είναι δημόσιοι υπαλληλοι. Αναφέρομαι στους δημόσιους, στρατιωτικούς, γιατρούς, δικαστικούς, καθηγητές, ερευνητές σε κάθε κουκου ιδρυμα παραδίπλα από ένα πανεπιστήμιο.
Και αυτό δεν χρειάζεται επιστημονική μελέτη για να καταλάβει κανείς γιατι έρχονται όλοι στην Αθήνα.
Εγώ αν είχα δουλειά στην επαρχία στο αντικείμενο μου, είχα φύγει απλά τρέχοντας.
Προσδιορισμός ατόμου στην κοινωνία
Με αφορμή πάντα κάποια γεγονότα ή νέα που έχουν περάσει από το κοινωνικό μου κύκλο άμεσο ή έμεσο, λέω να γράψω για κάτι που έχω παρατηρήσει από το 95 περίπου να γινεται σου ανθρώπους.
Το μεγάλο ερώτημα ειναι το πως ορίζει κανείς την ύπαρξή του. Την υπόσταση του. Δεν αναφέρομαι σε ψυχο-,θρησκευτικό και άλλα καλούδια.
Αναφέρομαι τι ειναι αυτό που σου δίνει υπόσταση, βάρος αλλά και αναφορά την ζωή.
Παρατηρώ λοιπόν ένα διακαή πόθο να ειμαι οριζόμαστε από τρίτους. Κλασσικό παράδειγμα το γυναικείο φύλλο που δίνει μεγάλη αξία στην δική του υπόσταση δια τους εκάστοτε άνδρα που την συνοδεύει. Αποδειξη για αυτό είναι κλασσικές ατάκες του τύπου η γκόμενα του, αυτή που ειχε πάει με εκείνο και άλλα καλούδια.
Από την άλλη υπάρχουν άνδρες που ορίζουν την δυναμική τους από φίλους ή πολλές φορές (γιατι οι άνδρες ειναι εξίσου ζώα και σίγουρα μεγαλύτερα θύματα) από την γυναίκα. Πόσο γνωστό φαινόμενο αυτό του σώγαμπρου και να το παίζει μούρη?
Και αντε οκ να τρως τα φράγκα του άλλου, ή να πουλάς μούρη μέσα από την μούρη του άλλου. Το κακό, ή μάλλον η απόλυτη κατάντια ξεκινάει όταν αυτή η υπόσταση ορίζεται και στο προσωπικό αυστηρά κόσμο.
Δεν ειναι δυνατόν να είσαι οκ ή όχι με βάση και μονο αν έχεις σχέση. Δεν ειναι δυνατόν σε κάθε συζήτηση να αναφέρεται το πρόσωπο της σχέσης παρελθοντικά αν αυτό ειναι γεγονός τους παρελθόντος ή σαν κριτήριο επιλογής με την λογική του τι θα πει η άλλη ή ο άλλος. Φυσικά και μπορείς να αναφέρεσαι σε μέρη που ειχες πάει με αυτόν/ή αλλά το μεγάλο ερώτημα ειναι το
ΠΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΣΑΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
- Από τις επιλογές σου, τις αποφάσεις σου, τα λάθη σου και κυρίως τις απόψεις (αν αυτές ειναι και δικές σου)?
- Από άλλα μέλη της κοινωνιάς, που η ζωή σου κρέμεται από αυτούς?
Το χειρότερο είναι για μένα και η απόλυτη κατάντια όταν έχεις ζήσει στο 1, μεταβαίνεις στο 2. Το να έχεις ζήσει μια ζωή στο 2, οκ δεν έχεις δει και το σωστό, μια ζωή θυμα μια ζωή του κλώτσου και μπάτσου. Αλλά να έχεις υπάρξει άτομο ανεξάρτητα προσδιοριζόμενο και να βρεθείς, με αυτομετατραπείς σε θύμα? Μα πόσο απελπισμένος, πόσο θυμα, πόσα άλλα επίθετα που χαρακτηρίζουν την κατάντια της αποφασής σου πρέπει να εισαι?
Transistor
Εϊναι ελληνικό συγκρότημα και ακουγεται εξωτερικό. Ο δίσκος λέγεται things you miss when you blink.
Πώς φαίνεται που 'σαι Ελληναράς!...
ΚΑΥΧΙΕΣΑΙ που ο γιος σου είναι γαμιάς και η κόρη σου παρθένα.
Καυχιέσαι που ήσουν λοκατζής στο Μεγάλο Πεύκο, χλευάζοντας τους πεζικάριους, αλλά βάζεις βύσμα για να πάει ο γιος σου κέντρο στην Κόρινθο και ειδικότητα διαβιβαστής στο Χαϊδάρι. Καμαρώνεις που το χωριό σου θυμίζει λίγο από Ζωνιανά, αλλά γκρινιάζεις ότι η επαρχία απ' όπου κατάγεσαι, είναι η πιο ριγμένη απ' όλες.
ΚΥΡΙΑΚΗ πρωί κοινωνάς στην εκκλησία και το απόγευμα ρίχνεις Χριστοπαναγίες στο γήπεδο. «Καταλαβαίνεις» τους ξένους «από τη φάτσα». Εχεις Φιλιππινέζα να σου κρατάει το παιδί, Βουλγάρα να σου καθαρίζει το σπίτι, Αλβανούς στο συνεργείο της οικοδομής, Πακιστανούς να σου φροντίζουν το κτήμα για να πληρώνεις λιγότερο και να μην κολλάς ένσημα, κι όμως φωνάζεις να φύγουν οι ξένοι να ξεβρωμίσει η χώρα.
ΚΑΘΕ καλοκαίρι «πρέπει να πας στο χωριό». Οταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό για να ξεφύγεις λίγο από την Ελλάδα, ψάχνεις για άλλους Ελληνες για να κάνεις παρέα. Εκλιπαρείς το προσωπικό του αεροδρομίου να επιτρέψουν τις παραπάνω βαλίτσες που έχεις, αμέσως μόλις ο πατέρας σου σταματήσει να το κάνει για σένα και την οικογένεια. Οταν ταξιδεύεις με το αεροπλάνο και επιστρέψεις, βρίσκεις 20 άτομα να σε περιμένουν στο αεροδρόμο. Χειροκροτείς τον πιλότο όταν προσγειωθείς. Οποτε ταξιδεύεις στο εξωτερικό απορείς πώς ο κόσμος ζει χωρίς περίπτερα. Βρίσκεις τους τουρίστες αστείους. Και τους μαθαίνεις να λένε «malaka».
ΕΧΕΙΣ δέκα χρόνια να μπεις σε λεωφορείο. Περιγράφεις το κτίριο της Interamerican στην Κηφισίας ως «ουρανοξύστη». Παραγγέλνεις ταυτόχρονα σουβλάκια κι ένα ασθενοφόρο και το ασθενοφόρο έρχεται όταν χωνεύεις τα σουβλάκια. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πέσεις σε μποτιλιάρισμα στις 6 π.μ. της Κυριακής. Εχεις αυτοκίνητο που κοστίζει πάνω από 60.000 ευρώ και αρνείσαι να δώσεις στον παρκαδόρο 5 ευρώ πουρμπουάρ γιατί το θεωρείς κλοπή.
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙΣ με τα φώτα για μπλόκο, αλλά παραπονιέσαι στον αστυνομικό ότι δεν δίνει κλήση και στους άλλους οδηγούς. Διπλοπαρκάρεις για τσιγάρα κλείνοντας τον δρόμο και απολογείσαι σ' αυτούς που κορνάρουν, αλλά στο παρακάτω στενό πλακώνεις τον οδηγό που έκανε ακριβώς το ίδιο. Οταν σταματάς στο φανάρι έχεις το χέρι στην κόρνα. Πάντα αναρωτιόσουν σε τι διάολο χρησιμεύει η «διάβαση πεζών». Είσαι βέβαιος ότι το κακό μάτι έχει αποδειχθεί και επιστημονικά.
ΜΙΣΕΙΣ τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά όνειρο ζωής είναι να γίνεις ένας από αυτούς. Ποτέ δεν σου φτάνουν τα χρήματα για τα βασικά είδη ανάγκης, αλλά πάντα σου περισσεύουν για τα είδη πολυτελείας. Ξέρεις ότι όλοι οι άλλοι είναι τουρκόσποροι ή Σλάβοι, αλλά εσύ το 'χεις στανταράκι πως είσαι γνήσιος απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πας γυμναστήριο και καπνίζεις κι ένα πακέτο τσιγάρα τη μέρα. Κάνεις φραπέ πριν φύγεις από το σπίτι, όταν φτάνεις στο γραφείο, μετά το φαγητό, όταν έχεις καλεσμένους, πριν φύγουν οι καλεσμένοι, αφού φύγουν οι καλεσμένοι και πριν πέσεις για ύπνο.
ΤΡΩΣ πρωινό πριν πας για ύπνο. Δεν τρως ποτέ βραδινό πριν από τις 10 μ.μ. Μαλώνεις για το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Το πρώτο σου hangover ήταν γύρω στα 5 σου, όταν ο μπαμπάς / θείος / παππούς σού έδωσε να δοκιμάσεις ουίσκι, γιατί το ζήταγες κλαίγοντας. Η μαμά βάζει σεμεδάκι πάνω από την οθόνη του PC σου.
Heavy Metal Radio
Εχω ξαναναβέσει κάποια ποστ αλλά ειπα να ανανεώσω τι παίζει με τις δυνατότητες που έχει ένας Έλληνας να ακουσει Heavy Metal Radio.
Προσωπικά έχω καταλήξει σε δυο internetικους σταθμούς
- Metalzone ειναι μια εξαιρετική διεθνής προσπάθεια από μια ομάδα παιδιών που ο ένας από αυτούς έκανε παλιά εκπομπές στο δημοτικό σταθμό του Ηρακλείο στα 94.3 νομιζω. Μέχρι και πρόσφατα έκανε ακόμα εκπομπές ένα ζευγάρι αλλά η κοπέλα αποσύρθηκε από την ομάδα και γενικά έχω καιρό να πετύχω εκπομπή του. Σε κάθε περίπτωση το ραδιόφωνο που παραμένει κλασσικό ραδιόφωνο στο ιντερνετ, δηλαδή αναπαραγωγή τυχαίων mp3, παιζει καλά κομμάτια, με ποικιλία και πολλές φορές καλή αλληλουχία.
- HardRadio είναι ένα ξένος σταθμός. Δεν έχω πετύχει ποτέ live εκμπομπή αλλά γενικά έχει πολύ καλό πρόγραμμα και σε ορισμένες φορές βλέπεις τραγούδια να παίζουν 5 και 6 στην σειρά που κολάνε μεταξύ τους. Μοναδικό ελάτωμα όταν δεν εκπέμπει τα ID3 tag και για να δεις τι παίζει πρέπει να πας στον σταθμό.
Η οικονομία, οι ευθύνες και η ΕΕ
Παραθέτω το παρακάτω κειμενο που ομολογουμένως λέει αυτονόητα αλλά εντυπωσιακά πράγματα.
Γεια σας,
τα νέα των τελευταίων ημερών για την Ελληνική οικονομία είναι τα χειρότερα των τελευταίων ετών. Οι Ευρωπαίοι έγιναν έξω φρενών με τους Έλληνες, αφού συνεχώς πάνε στην ΕΕ και στα διεθνή ταμεία με το χέρι απλωμένο για δανεικά, χωρίς να πείθουν για την χρησιμότητα και πολύ περισσότερο για την λογική χρησιμοποίησή τους.
Ο υπουργός Οικονομικών, κ. Παπακωνσταντίνου, αντιμετώπισε ένα έντονα αρνητικό κλίμα στο Λουξεμβούργο. Ο επίτροπος που είναι υπεύθυνος για τα οικονομικά της Ένωσης, τον αντιμετώπισε αρνητικά, γνωρίζοντας βέβαια ότι ο νέος υπουργός και η νέα κυβέρνηση δεν είναι υπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση.
Βλέπετε, οι Ευρωπαίοι έχουν βαρεθεί να ακούνε "θα" και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Όχι πως στο εξωτερικό τα πράγματα είναι καλύτερα, αυτό όμως δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει. Η οικονομική κρίση είναι έντονη και γίνεται ακόμα εντονότερη στην Ελλάδα, όπου στον τομέα της οικονομίας τα τελευταία 5 χρόνια είχαμε εκτροχιαστεί.
Αυτό που κάνει εντύπωση δεν είναι τόσο πολύ η άσχημη κατάσταση της χώρας μας. Αυτή λίγο πολύ την γνωρίζαμε και την ήξεραν και στο εξωτερικό. Νομίζω όμως ότι πρέπει να σταθούμε λίγο στο θέμα των ευθυνών. Για το θέμα της οικονομίας δύο είναι τα πιθανά σενάρια: ή η προηγούμενη κυβέρνηση έκρυβε τα αληθινά νούμερα από την ΕΕ και τους Έλληνες πολίτες ή η νέα κυβέρνηση τα φουσκώνει αρκετά (όπως αναφέρει ο κ. Παπαθανασίου).
Αφού λοιπόν έχουμε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, με δύο διαφορετικές δικαιολογίες, αυτό σημαίνει κάτι απλό: Ένας από τους δύο λέει ψέματα. Όμως ο κ. Προβόπουλος έρχεται με την δική του έκθεση να γείρει την πλάστιγγα των ευθυνών προς την μία κατεύθυνση. Λέει πως το έλλειμμα είναι 12,5% (επιβεβαιώνει την σημερινή κυβέρνηση) και μάλιστα ότι το γνώριζαν πολλοί...
Άρα, το συμπέρασμα είναι (κατά τα φαινόμενα) ότι η προηγούμενη κυβέρνηση "μαγείρευε" τα οικονομικά για να τα εμφανίζει όμορφα προς το εσωτερικό και το εξωτερικό. Αυτό το συμπέρασμα, κατά κάποιο τρόπο μας λύνει και την απορία της "έκτακτης" προσφυγής στις κάλπες. Η ηγεσία της ΝΔ κατάλαβε (αργά για άλλη μία φορά) ότι δεν θα μπορεί να μαγειρεύει για πολύ τα νούμερα χωρίς να την αντιληφθεί κανείς.
Αυτή η ιστορία όμως έρχεται να δείξει το έλλειμμα του συντάγματος μας για την ευθύνη πολιτικών σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά και το κενό στο Ευρωπαϊκό δίκαιο. Ποια είναι η ποινή για κάποιον που παραποιεί τα επίσημα οικονομικά μεγέθη και διασύρει την αξιοπιστία της χώρας του?
Όλοι αισθανόμαστε ντροπή για τον τρόπο που μας αντιμετώπισαν στην ΕΕ τις τελευταίες ημέρες. Τα απαξιωτικά άρθρα στον Γερμανικό και γενικά Ευρωπαϊκό τύπο έχουν την πρώτη θέση στις εφημερίδες.
Γιατί οι πολιτικοί που κρύβουν στοιχεία σχετικά με την πραγματική οικονομία δεν πρέπει να τιμωρούνται και μάλιστα σκληρότατα? Γιατί το Σύνταγμά μας επιτρέπει σε τέτοιους ανθρώπους να είναι στο κοινοβούλιο και να πληρώνοντε αντί να είναι στην φυλακή ως εγκληματίες?
Γιατί η ΕΕ δεν νομοθετεί ώστε να κατηγορούνται βαρύτατα όσοι δηλώνουν ψευδή στοιχεία? Γιατί απειλεί μόνο τους πολίτες των κρατών που παρουσιάζουν δημοσιονομικό εκτροχιασμό με επιτήρηση και σκληρά μέτρα, ενώ δεν απειλεί και τους "εκτροχιαστές" με ποινές? Γιατί πάντα πρέπει να την πληρώνουν οι πολίτες, ενώ οι πολιτικοί μένουν στο απυρόβλητο?
Ως απλοί πολίτες δεχόμαστε διπλό πλήγμα από αυτή την κατάσταση. Πρώτο ( και σημαντικότερο) είναι το πλήγμα της τσέπης μας. Δεύτερο, είναι το πλήγμα της αξιοπρέπειάς μας. Και όλα αυτά για να μπορούν κάποιοι να κρύβονται πίσω από τίτλους όπως: υπουργός, υφυπουργός και γενικός γραμματέας και να ικανοποιούν τον πάντα ανικανοποίητο εγωισμό τους.
Φτάνει πια... Αν τα στοιχεία που παρουσίασε ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι αληθινά, τότε πρέπει να κατηγορηθεί ο κ. Παπαθανασίου για παραποίηση στοιχείων. Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι από τα λάθη τους δεν θα απειλείται μόνο η θέση τους αλλά και η ελευθερία τους. Αν κάποιος πολίτης αποκρύψει ή παραποιήσει τα περιουσιακά του στοιχεία προς την εφορία, τότε έχει πρόστιμο ή και φυλάκιση. Το ίδιο να ισχύει και για το κράτος, τους δημόσιους οργανισμούς και τα ΝΠΔΔ.
Σας ευχαριστώ,
Γιώργος Φακίτσας
Ανέκδοτο
Ένας Γερμανός, ένας Γάλλος και ένας Έλληνας συζητούν για κερατώματα. Η συζήτηση έφτασε στο πως καταλαβαίνουν ότι η γυναίκα τους τους απατά.
-Εγώ, λέει ο Γερμανός, μόλις πάω σπίτι το βράδυ, με την πρώτη ματιά που ρίχνω στην γυναίκα μου καταλαβαίνω αν μου τα φόρεσε. Αμέσως την πλακώνω στις μάπες και μου τα ομολογεί όλα!
-Εγώ, λέει ο Γάλλος δεν χρησιμοποιώ βία. Στην Γαλλία εμείς δεν ήμαστε βάρβαροι. Μόλις πάω σπίτι το βράδυ, με την πρώτη ματιά που ρίχνω στην γυναίκα μου καταλαβαίνω αν μου τα φόρεσε τα κέρατα. Δεν λέω τίποτα, την παίρνω, την πάω μια βόλτα στον Σηκουάνα, την πάω μετά σε ένα καφέ και τελειώνω την βραδιά σε ένα καλό εστιατόριο με κεριά, ζωντανή μουσική κτλ. Της πιάνω το χέρι της μιλώ ρομαντικά και στο τέλος συγκινήται και μου τα ομολογεί όλα!
- Τι παπαριές με γροθιές και μουσική είναι αυτά που λέτε, λέει ο Έλληνας. Μόλις πάω σπίτι το βράδυ, με την πρώτη ματιά που ρίχνω στην γυναίκα μου καταλαβαίνω αν μου την έκανε. Βγαίνω τότε στο μπαλκόνι ήρεμος και βλέπω απέναντι την κυρά-Μαρία την γειτόνισσα μου. Της φωνάζω
τότε: "Γειά σου πουτ@ν@α Μαρία". Και απαντάει θυμωμένη αυτή: "Εγώ είμαι πουτ@ν@ ρε ή η γυναίκα σου που πηδιoτ@ν σήμερα με τον φοιτητή του πρώτου?"
Μουσείο Ακρόπολης
Αρχικά να ξεκαθαρίσω οτι δεν ειμαι fan καθόλου του παλιού εν γένη. Δεν μου προκαλεί εντύπωση σε επίπεδο γουστου ανεξαρτήτως αν μου προκαλεί δέος το έργο σε σχέση με τις δυσκολίες και τις δυνατότητες της εποχής, αν δεχτούμε οτι δεν υπήρχε και ένα διαστημόπλοιο δεμένο ας πούμε κάπου στο Πειραια.
Η ακρόπολη ειναι από τα αρχαία που πραγματικά με πορώνουν. Ειναι ανοιχτό, είναι ψηλά, ειναι ωραία βόλτα και γενικά εχει έτσι ένα σοβαρό presense εκεί που βρίσκεσαι. Πέρα από αυτό δεν μου καίγεται εν γένη καρφάκι για την ομορφιά των αγαλμάτων της, όπως και γενικά για την ομορφιά όλων των αρχαίων όπως προανέφερα.
Από τότε που ετοιμάστηκε το Μουσείο όμως ειχα σκοπό να πάω. Όχι για τα εκθέματα, αλλά για να δω επιτέλους αυτό το υπερσύγχρονο εξαιρετικό αρχιτεκτονικό οικοδόμημα για το οποίο γκρεμίσαν και κατοικήμένες πολυκατοικίες αλλά δεν γκρεμίσαν κάτι άλλες γλάστρες.
Έχοντας πάει σε άπειρα μουσεία στο παρελθόν, μιας και εκεί με τραβολογάγαν οι γονείς στο εξωτερικό, ειλικρινά τα βαριέμαι ασυστόλως εκτός και αν ειναι τιποτα φυσικής ιστορίας ή τεχνολογίας. Εχω βαρεθεί επίσης και το κακομοίρογλου μουσειάκι που ηταν πάνω στο βράχο, σε κάτι επισκέψεις με το σχολείο αλλά και μια που έκανα τον ξεναγό για ένα φιλικο ζευγάρι των γονιών μου.
Εχοντας λοιπον ολα αυτά υπόψη, εκανα την πρώττη απόποιρα επίσκεψης μια Κυριακή με μια φίλη αλλά επειδή γινόταν χαμός με ελαφρά πηδηματάκια την κάναμε αφου μελετήσαμε το περίγυρω. Ο περίγυρος ειναι εντυπωσιακός. Ειναι πάντα εντυπωσιακό να περπατάς πάνω σε τζάμι και από κάτω να ειναι κενό. Τα ηλίθια κτίρια που δεν έχουν γκρεμίσει, έλεος έπρεπε να ειχαν ξεκουμπιστεί ή έστω αναβαθμιστεί.
Σήμερα λοιπον πήγα μετά από κάτι συνεντεύξεις. Ευτυχώς πήγα μόνος καθώς τελικά ούτε 40 λεπτά δεν έκανα μέσα έξω.
Αρχικά σημείο ελέγχου και μετά ολόκληρη φασαρία για ένα ευρώ είσοδο. Καλύτερα να το είχα τσάμπα να τελειώναμε. Ανεβαίνουμε προς τα πάνω και έχει κάτι εκθεμάτάκια αριστερά δεξία και κάτι επεξηγηματικά κείμενα. Τιποτα συγκλονιστικό κτιριακά αλλά και στα εκθέματα. Στο 1ο όροφο και άλλα εκθέματα και ένας χώρος ανοιχτός και σχετικά ωραιος. Το σχετικο ειναι γιατι εγώ το αισθάνθηκα σαν ένα κουτί. Θα περίμενα από ένα σύγχρονο μουσείο να ειναι πιο “κάπως” στο εσωτερικό. Περνάμε τα εκθέματα και βουρ στο πατσά για τον τελευταιο όροφο.
Το ίδιο και από τον χώρο της καφετέριας. Γκρεμίστε τα ρε.
Κάτι που μου κακοφάνηκε γενικώς ήταν οτι όταν κοιταζες έξω από το μουσειο έβλεπες ενα κακάσχημο πράγμα που ειναι το κουκάκι. Τόσα λεφτά έδωσες ρε μαν. Δώσε και κάτι να αναβαθμίσεις το χάλι που φαινεται από το μουσείο σου. Ειναι απίστευτη η διαφορά της αίσθησης. Μέσα απλα, σουπερ και όλα κυριλέ και προσεγμένα στην τρίχα και έξω χώρα της μπανανίας.
Τέλος θέλω να ξανα θάψω την μορφή της επιμονής που έχουμε οι Έλληνες με τους αρχαίους προγόνους μας. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατι περνάμε τόσο στο ντουκου την τεχνική, την επιστήμη πίσω από οτιδήποτε έκαναν αυτοί οι άνθρωποι και εμένουμε μονο στο κριτήριο της εμφάνισης που στην τελική ειναι υποκειμενικό και δεν χρίζει κατά την γνώμη γενικευμένη αξίωση. Όμως τα πράγματα που ήξερα οι αρχαίοι ήταν απίστευτα. Πολύ μπροστά από την εποχή τους οι άνθρωποι και αντι να επιμείνουμε σε αυτά που έχουν καθολική αντικειμενικη αναγνώριση καθόμαστε στα μουσεία μας και στα σχολεία μας να ασχολιόμαστε 10 χρόνια για το πόσο ωραίο ειναι το άγαλμα και τι ήθελε να πει ο ποιητής. Πες ρε λάκη πως σκατά έκαναν τους παπάδες να σηκωθεί η τρίχα όλων.
Το παραπάνω αποτελεί και κλασσική φαγομάρα με τους αρχαιολόγους και εν γένη 3ο δεσμήτες της εποχής μου γιατι σημερα τα έχουν κάνει σκατά και δεν ξέρω. Δεν μπορούν να καταλάβουν την αξία του αρχαίου μας πολιτισμου. Έπικεντρώνονται μονο στο τι ήθελε να πει ο ποιητής επειδή αυτοί την βρίσκουν να βρίσκουν φανταστικές ιδιότητες και σκέψεις για το τι θέλει να πει ο ποιητής, παρόλο που ο ποιητής απλά δεν υπάρχει και μπορεί απλά να γέλαγε όταν το έκανε. Κάτι σαν την χαμένη λεωφόρο όπου ο David Lynch έχει δηλώσει ξεκάθαρα οτι κάθετε και ξεκαρδίζετε στα γέλια οταν σκέφτεται πόσο μαλάκες ειναι όλοι αυτοί οι κουλτουριάρηδες που προσπαθουν να βρουν και να αποδώσουν τα κρυφά μηνύματα που ούτε ο ίδιος ποτέ δεν ειχε ονειρευτεί.
Ξεκολάτε ρε και δείτε τον πολιτισμό για την ουσία τους και όχι για το περιτύλιγμα. Αντε πας και τα παιδιά μας καταλάβουν οτι μεγαλύτερη αξία έχει η ουσία από το θεαθήναι.
Και για να μην ξεχνιόμαστε
Γκρεμίστε τις μπουρδέλο πολυκατοικίες που έχουν ξεμείνει στην μέση, να μας υπενθυμίζουν πόσο άσχημα έχουμε χτίσει αυτή την πόλη.
Απλά τα πράγματα!
You have a pussy
I have a dick
So, What’s the problem??????
Οριστε έπρεπε να βγάλουν τραγούδι οι rahmstein για να εξηγηθεί το καθολικά αυτονόητο στο ειδος των θηλαστικων!
Και ειναι και καλό το τραγουδι. Fun και μόρφωση!
Οι μισθωτοί δεν είναι όλοι ίδιοι: το βαθύ ρήγμα ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα
Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο – αυτό το ξέρουμε σε σελλυλόιντ από τον ιταλικό νεορεαλισμό. Η εργατική τάξη πάει επίσης στο γραφείο του Λοβέρδου – αυτό το ξέρουμε λάιβ από τον ελληνικό νεορεαλισμό. Και η εργατική τάξη πάει στον ΟΛΠ – αυτό το ξέρουμε σε βίντεο από το διαρκή, ανυποχώρητο και ανέγγιχτο από αλλαγές κυβερνήσεων ελληνικό σουρρεαλισμό.
Δύο κατηγορίες εργαζομένων στην περιοχή του Πειραιά έκαναν απεργία και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στη διάρκεια της χθεσινής μέρας. Οι εργαζόμενοι στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Ωραία, είχε κομματικό χρώμα. Σύμφωνοι, το ΚΚΕ ήθελε ένα πρώτο τζαρτζάρισμα με την κυβέρνηση. Δεν έχω επίσης την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Περισσός δεν στενοχωρήθηκε που κατέβηκαν τα ΜΑΤ την παραμονή των προγραμματικών δηλώσεων ενός Πρωθυπουργού που δηλώνει “αντιεξουσιαστής”.
Πέρα όμως από την επαναστατική γυμναστική, υπάρχει μια πραγματικότητα στο Πέραμα. Και η πραγματικότητα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν αντικειμενικό πρόβλημα. Κάνουν ένα μεροκάματο στις τόσες. Δεν ζουν – επιβιώνουν. Δεν μπορούν να κοιτάξουν τα παιδιά τους στα μάτια για τη ζωή που τους εξασφαλίζουν με δυσκολία. Εκλιπαρούν για ένα επικίνδυνο 50άρικο και ένσημα μιας μέρας. Και φτάνουν να έχουν αίτημα την εξόφληση του λογαριασμού της ΔΕΗ. Δεν είναι για πέταμα αυτή η διαμαρτυρία...
Την ίδια ώρα, δίπλα στο Πέραμα, απεργούν οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ. Το μέσο εργοδοτικό κόστος τους είναι πάνω από 90.000 ευρώ – προσοχή, δεν λέω η αμοιβή, αυτή είναι μικρότερη, και δεν λέω τα βασίμως φημολογούμενα εξτραδάκια, γιατί αυτά είναι πολύ περισσότερα. Έχουν σίγουρη δουλειά. Έχουν εξασφαλισμένη σύνταξη. Έχουν προκλητικά προνόμια τα οποία η δήθεν φιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έσπευσε να κατοχυρώσει νομοθετικά στο πλαίσιο της συμφωνίας με τους Κινέζους – δηλαδή οι υπόλοιποι θα επιδοτούμε εσαεί τους εργαζόμενους στον ΟΛΠ για να τους ξεφορτωθούν οι Κινέζοι και να κάνουν τη δουλειά τους.
Και έχουν και παράπονο. Δεν θέλουν Κινέζους. Δεν θέλουν κανέναν. Θέλουν να μην αλλάξει τίποτα. Και έχουν ισχυρό στήριγμα. Ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε φανταστεί ότι μπορούσε να έρθει στην εξουσία με τέτοια ισχυρή εντολή – μάζευε ψηφαλάκια και γι'αυτό έδινε υποσχέσεις. Οι υποσχέσεις έχουν μνήμη. Οι υποσχέσεις εκδικούνται.
Αλλά οι εργαζόμενοι στο Πέραμα και οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ δεν ανήκουν στην ίδια τάξη. Γιατί το βαθύτερο ταξικό χάσμα -ή, για την ακρίβεια, το ταχύτερα διευρυνόμενο ταξικό χάσμα, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης- είναι αυτό ανάμεσα στους μισθοδοτούμενους του ευρύτερου Δημόσιου τομέα και στους εργαζόμενους στις σκληρές συνθήκες του ιδιωτικού ανταγωνισμού. Δεν έχει σημασία αν είναι όλοι μισθωτοί. Στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας έχει επέλθει ένα γιγαντιαίο ρήγμα. Το ερώτημα είναι πού θα αποτυπωθεί και πώς η πολιτική του έκφραση.
Η δημοσιονομική πραγματικότητα μπορεί να γίνει καταλύτης. Το “λεφτά υπάρχουν” προφανώς έχει πάει περίπατο.΄Αρα
θα χρειαστεί μια εσωτερική ανακατανομή. Η μετακίνηση πόρων, ακόμη κι από αυτούς που θεωρούνται ιερά κεκτημένα, ακόμη κι από αυτούς που ήταν προεκλογικά υπεσχημένα, από τους κατέχοντες στους πράγματι πενόμενους, αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση.Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο – αυτό το ξέρουμε σε σελλυλόιντ από τον ιταλικό νεορεαλισμό. Η εργατική τάξη πάει επίσης στο γραφείο του Λοβέρδου – αυτό το ξέρουμε λάιβ από τον ελληνικό νεορεαλισμό. Και η εργατική τάξη πάει στον ΟΛΠ – αυτό το ξέρουμε σε βίντεο από το διαρκή, ανυποχώρητο και ανέγγιχτο από αλλαγές κυβερνήσεων ελληνικό σουρρεαλισμό.
Δύο κατηγορίες εργαζομένων στην περιοχή του Πειραιά έκαναν απεργία και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στη διάρκεια της χθεσινής μέρας. Οι εργαζόμενοι στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Ωραία, είχε κομματικό χρώμα. Σύμφωνοι, το ΚΚΕ ήθελε ένα πρώτο τζαρτζάρισμα με την κυβέρνηση. Δεν έχω επίσης την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Περισσός δεν στενοχωρήθηκε που κατέβηκαν τα ΜΑΤ την παραμονή των προγραμματικών δηλώσεων ενός Πρωθυπουργού που δηλώνει “αντιεξουσιαστής”.
Πέρα όμως από την επαναστατική γυμναστική, υπάρχει μια πραγματικότητα στο Πέραμα. Και η πραγματικότητα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν αντικειμενικό πρόβλημα. Κάνουν ένα μεροκάματο στις τόσες. Δεν ζουν – επιβιώνουν. Δεν μπορούν να κοιτάξουν τα παιδιά τους στα μάτια για τη ζωή που τους εξασφαλίζουν με δυσκολία. Εκλιπαρούν για ένα επικίνδυνο 50άρικο και ένσημα μιας μέρας. Και φτάνουν να έχουν αίτημα την εξόφληση του λογαριασμού της ΔΕΗ. Δεν είναι για πέταμα αυτή η διαμαρτυρία...
Την ίδια ώρα, δίπλα στο Πέραμα, απεργούν οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ. Το μέσο εργοδοτικό κόστος τους είναι πάνω από 90.000 ευρώ – προσοχή, δεν λέω η αμοιβή, αυτή είναι μικρότερη, και δεν λέω τα βασίμως φημολογούμενα εξτραδάκια, γιατί αυτά είναι πολύ περισσότερα. Έχουν σίγουρη δουλειά. Έχουν εξασφαλισμένη σύνταξη. Έχουν προκλητικά προνόμια τα οποία η δήθεν φιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έσπευσε να κατοχυρώσει νομοθετικά στο πλαίσιο της συμφωνίας με τους Κινέζους – δηλαδή οι υπόλοιποι θα επιδοτούμε εσαεί τους εργαζόμενους στον ΟΛΠ για να τους ξεφορτωθούν οι Κινέζοι και να κάνουν τη δουλειά τους.
Και έχουν και παράπονο. Δεν θέλουν Κινέζους. Δεν θέλουν κανέναν. Θέλουν να μην αλλάξει τίποτα. Και έχουν ισχυρό στήριγμα. Ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε φανταστεί ότι μπορούσε να έρθει στην εξουσία με τέτοια ισχυρή εντολή – μάζευε ψηφαλάκια και γι'αυτό έδινε υποσχέσεις. Οι υποσχέσεις έχουν μνήμη. Οι υποσχέσεις εκδικούνται.
Αλλά οι εργαζόμενοι στο Πέραμα και οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ δεν ανήκουν στην ίδια τάξη. Γιατί το βαθύτερο ταξικό χάσμα -ή, για την ακρίβεια, το ταχύτερα διευρυνόμενο ταξικό χάσμα, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης- είναι αυτό ανάμεσα στους μισθοδοτούμενους του ευρύτερου Δημόσιου τομέα και στους εργαζόμενους στις σκληρές συνθήκες του ιδιωτικού ανταγωνισμού. Δεν έχει σημασία αν είναι όλοι μισθωτοί. Στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας έχει επέλθει ένα γιγαντιαίο ρήγμα. Το ερώτημα είναι πού θα αποτυπωθεί και πώς η πολιτική του έκφραση.
Η δημοσιονομική πραγματικότητα μπορεί να γίνει καταλύτης. Το “λεφτά υπάρχουν” προφανώς έχει πάει περίπατο.΄Αρα
θα χρειαστεί μια εσωτερική ανακατανομή. Η μετακίνηση πόρων, ακόμη κι από αυτούς που θεωρούνται ιερά κεκτημένα, ακόμη κι από αυτούς που ήταν προεκλογικά υπεσχημένα, από τους κατέχοντες στους πράγματι πενόμενους, αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση.
Ένα ακόμα εξαιρετικό κειμενο από τον κ. Καρζή που προσεγγίζει το πρόβλημα για μένα στην κοινωνική ουσία και όχι στις κομματικές μικρο βλακείες πορωμένων και οπαδών. Και επειδή έχω γνωστούς στο Πέραμα και για ένα χρόνο πέρναγα κάθε μέρα από εκεί, δεν μπορώ να πω οτι δεν συμφωνώ. Όχι οτι το έχω ζήσει προσωπικά αλλά η αισθηση μου δεν απέχει πολύ από αύτή του άρθρου
Μιλώντας με το Βιντεο
Νομιζω δεν υπάρχει λόγος να πεις τίποτα. Τα λένε όλα τα παιδιά στο Radio Αρβύλα
Πως επιλέγουμε σύντροφο – και καλά τα ίδια να λέμε να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα
«Συνειδητοί και ασυνείδητοι παράγοντες στην επιλογή συντρόφου στο γάμο. Είδη γάμου και τα προβλήματά τους» είναι το θέμα της διάλεξης που θα δώσει τη Δευτέρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ο γνωστός ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Ματθαίος Γιωσαφάτ.
«Πέρα από τους συνειδητούς παράγοντες που οδηγούν στην επιλογή συντρόφου –κοινωνικούς και προσωπικούς – τον πλέον καθοριστικό ρόλο παίζει η αρχετυπική σχέση με τη μητέρα, από τον πρώτο κιόλας χρόνο της γέννησής μας. Αυτή ακριβώς αναβιώνουμε μέσα στο γάμο» εξηγεί ο Δρ Γιωσαφάτ, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας.
«Μια καλή σχέση, σταθερή και τρυφερή που όμως σου μαθαίνει την αυτονομία και την ύπαρξη ενός μίνιμουμ εξάρτησης, να αποδέχεσαι και να συγχωρείς τα ελαττώματα του άλλου, οδηγεί στους ευτυχισμένους γάμους στο μικρό ποσοστό του 10-20%».
»Οι περισσότεροι όμως μεγαλώνουμε με μαμάδες ανεπαρκείς που δεν καταλαβαίνουν τις ανάγκες των πρώτων μη λεκτικών φόβων και συναισθημάτων ενός μωρού. Μια προβληματική σχέση με τη μητέρα οδηγεί σε προβληματικούς έρωτες όπου περιμένεις όχι μόνο να βρεις μια κανονική γυναίκα ή έναν κανονικό άντρα, αλλά έναν σύντροφο που θα την αντικαταστήσει σε καλύτερη έκδοση… ».
«Το σίγουρο είναι ότι η σωστή επιλογή συντρόφου μαζί με εκείνη του επαγγέλματος καθορίζουν στο μεγαλύτερο βαθμό την ευτυχία μας. Από ψυχιατρικής πλευράς, μια εσφαλμένη ερωτική επιλογή που μάλιστα επισημοποιείται με το γάμο αποτελεί πολύ συχνά την αιτία πολλών σωματικών και ψυχικών ασθενειών» επισημαίνει.
Η διάλεξη θα ξεκινήσει στις 19.00 με δωρεάν δελτία προτεραιότητας που θα αρχίσουν να διανέμονται μιάμιση ώρα νωρίτερα.
Η εκδήλωση πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας και με τη χορηγία του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης.
Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ εκπαιδεύτηκε και εργάσθηκε για 15 χρόνια στο Λονδίνο. Είναι μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας, της Εταιρείας Ομαδικής Αναλυτικής Ψυχοθεραπείας και της Εταιρείας Οικογενειακής Θεραπείας του Λονδίνου. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος και πρώην πρόεδρος της Εκπαιδευτικής Επιτροπής της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας και μέλος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Οικογενειακής Θεραπείας, της Διεθνούς Εταιρείας Οικογενειακής Θεραπείας και της Διεθνούς Εταιρείας Ομαδικής Ψυχοθεραπείας
Ναι το βρήκες μεγάλε. Αυτό είναι. Δεν έχει καμια σχέση με την καθολική μαλακια του κόσμου που μέσα του επιζητάει ο άλλος/η άλλη να το βασανίζει, γνωστό και εν γένη ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΣ. Στο Matrix ειχε πει πολλά με μια μονο άτακα. Μεταξύ άλλων ειχε πει και για αυτό.
You human define your existense through misery όταν του εξήγησε ο Agent Smith του Morpheus οτι το πρώτο Matrix ειχα φτοιαχτεί σαν μια ουτοπία για τους ανθρώπους που πήγε τελικά 100% στραβά
CryEngine3
Μιλάμε για Serious γραφικά έτσι.
Αυτό που μένει ειναι να κάνουν τις κάρτες γρήγορες να κάνουν render σε δύο οθόνες, να φτηνήνουν τους αισθητήρες και ειμαστε έτοιμοι για vr
Η ντροπή ενός Μεταλά
Το είχα δει και εγώ στην τηλεόραση λόγω υπερβολικής βαρεμάρας λόγω ανεργίας.
Τι ΞΕΦΤΙΛΑΣ πραγματικά. Εχουν κατηγορηθεί για πολλά οι μεταλάδες αλλά για τέτοιες ξεφτίλες πρώτη φορά!
Αισχός.
Μαρέσει που την λέει κιολας για το 2ος Dikinson και μετά ζητάει και συγνώμη! Πήγε εκεί για να ακούσει σοβαρή γνώμη. Τους άκουγε με σοβαρότητα όχι μαλακιες.
ΡΕ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ.
Σας μιλάει ο 2ος Eric Adams.
Capsized
http://www.alientrap.org/capsized/
Εγώ εχω να ξαναευχαριστήσω την Nintendo με το Wii που έχει δείξει οτι το παιχνίδια πρέπει πάνω από όλα να ειναι παιχνίδι και όχι γραφικά.
Δυσκολο πάντως φαινεται αυτο!
Κανένας για φωτογραφία?
Εγώ δεν ξέρω αν θα έβγαινα πάντως στο μπαλκόνι με την ακροφοβία που με δέρνει. Μονο που ειδα το πλάνο με τα παιδιά μπρρρρρρρρρρρρρρρρρ
100 Και Σήμερα
Όχι δεν έχω 100 μέρες για να απολυθώ όπως ειναι γνωστό το # ΚΣ στον ανδρικό πληθυσμό.
100 μέρες έχει πει ο νέος πρωθυπουργός ότι χρειάζεται για να αντιληφθούμε τους παπάδες στην διακυβέρνησει που θα κάνει. Σήμερα λοιπον ορκίζεται, σήμερα ξεκινάει και η αντίστροφη μέτρηση.
Τικ τακ.
Brutal Legend
Από τον δημιουργό του Full Throtle έρχεται ένα action adventure metal παιχνίδι.
Τέτοια θέλω.
Στο μεταξύ νομιζα στην αρχή οτι θα ηταν adventure εντελώς αλλά δυστυχώς φαίνεται 3rd person action adventure. Χμμμμμμ.
Δεν έχει σημασία ευκολα θα το παίξω τουλάχιστον να φύγει η περιέργεια.
Ανέκδοτο
Στα ιατρεία του ΙΚΑ, μια συμπαθητική γιαγιά μπαίνει στο γραφείο του παθολόγου για εξέταση.
- "Γιατρέ μου εδώ και κάτι μήνες, έχω πολύ συχνά ανάγκη για αέρια. Ευτυχώς ούτε μυρίζουν, ούτε ακούγονται στους γύρω μου, αλλά τελευταία η αυξανόμενη συχνότητα με κάνει να ανησυχώ. Είναι φυσιολογικό αυτό;"
Ο γιατρός ατάραχος γράφει γρήγορα μια συνταγή:
- "Θα δώσεις την συνταγή στο φαρμακοποιό σου και θα μου έρθεις πάλι σε 15 μέρες".
Ευχαριστημένη η γιαγιά, παίρνει την συνταγή και φεύγει. Μετά από 15 μέρες η γιαγιά εμφανίζεται πάλι:
- "Γιατρέ μου πήρα τα φάρμακα που μου δώσατε, αλλά από προχθές τα αέρια που σας έλεγα άρχισαν να βρωμάνε αφόρητα! Πάλι καλά που δεν ακούγονται, αλλά με φέρνουν σε δύσκολη θέση. Σας παρακαλώ κάντε κάτι..."
Ο γιατρός ατάραχος και πάλι, παίρνει από το γραφείο του ένα ξυλάκι και έναν μικροσκοπικό φακό. Ανοίγει προσεκτικά το ρουθούνι της γιαγιάς και ευχαριστημένος της λέει:
- "Ωραία! Τώρα που ξεβούλωσε η μυτούλα, να δούμε τι θα κάνουμε και με τα αυτάκια!"
Ανέκδοτο
Πάει μια μέρα μια π*τάνα να εξομολογηθεί στον παπά του χωριού της. Της λέει ο παπάς:
- Για πες μου κορίτσι μου τις αμαρτίες σου.
- Μεγάλη η αμαρτία μου πάτερ, να πήγα με τον άντρα της γειτόνισσας μου...
- Δεν πειράζει τέκνο μου συγχωρείται η αμαρτία σου.
- Έκανα όμως και μια ακόμη αμαρτία πήγα και με τον
μανάβη του χωριού.
- Συγχωρούνται οι αμαρτίες σου.
- Εεεεε, έκανα και μια άλλη αμαρτία πήγα και με τον χασάπη του χωριού.
Λέει τέλος πάντων στον πάτερ με όλους όσους πήγε.
- Να όμως πάτερ η πιο μεγάλη μου αμαρτία είναι ότι
πήγα με τον παπά του διπλανού χωριού. Και της απαντάει ο παπάς.
- Γιατί μ@ρή, το δικό σου το χωριό παπά δεν έχει;
Μπορώ και μόνος μου
Όποιος δεν έχει διαβάσει το Αστερίξ και η διχόνοια, να πάει να το διαβάσει ΤΩΡΑ.
Όποιος όμως το έχει διαβάσει θα θυμάται την ατάκα του κάπτεν πειρατή αφού έχουν έχουν ριμαδιό το πλοίο τους μετά από μια συνεύρεση με τον κύριο διχόνοια(μου διαφεύγει το όνομα) λέει την μεγάλη ατάκα.
Παιδία δεν χρειαζομαστε τους Γαλάτες, μπορούμε και μόνοι μας.
Ετσι και εγώ δεν χρειάζομαι τους αντιπάλους για να σκοτωθώ και να χτυπάω στο μπάσκετ. Σε 6 μήνες μέσα εχω καταφέρει να χτυπησω το πόδι χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος και εννοείται εκτός φάσης. Αυτοκαταστροφή? Δεν ξέρω αλλά έχει καταντήσει γελοίο.
Ελπίζω αυτή την φορά να μην ειναι πολύ σοβαρό.
Πάλι καλά που φοράω και επιστραγαλίδες. Αλλιώς θα ήμουν με πατερίτσες.
F1 2009
Αχ αντε να βγει και το F1 2010. Εκεινο το Grand Prix 4 το είχα σκίσει το παιχνίδι. Το καλύτερο f1 ever και το καλύτερο multiplayer που έχω παίξει σε παιχνίδι με αυτοκίνητα.
Προεκλογική συγκέντρωση
Με αφορμή την συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ που αυτή την στιγμή έχει στην Αθήνα και σίγουρα ταλαιπωρεί πάρα πολύ κόσμο δεν έχω παρα να απορήσω με την υπαρξή αυτού του θεσμού και με ποια λογική ακομα επιτρέπονται σε δρόμους.
Φαντάζομαι οτι η δυνατότητα της προεκλογικής συγκέντρωσης δημιουργήθηκε με την λογική ότι δεν είχαμε πάντα τόσα ηλεκτρονικά μέσα και ότι δεν είχα όλοι πρόσβαση σε αυτά. Ήταν δηλαδή ένας λογικός τρόπος ένα υποψήφιος να προσεγγίσει τους ψηφοφόρους που θα ήθελε να τον στηρίξουν με τον ένα και μοναδικό έννομο τρόπο που έχει στην διάθεση του, παρουσιάζοντας το πρόγραμμα του.
Όμως εδώ και ένα τρις χρόνια, στην Ελλάδα γιατί στο εξωτερικό δεν ξέρω, η προεκλογική συγκέκτρωση μονο για αυτό δεν γινεται! Όλοι οι παρευρισκόμενοι ειναι προαποφασισμένοι για να μην πω μισθοφόροι οπαδοι. Ειναι μισθοφόροι είτε με απευθείας πληρωμή είτε με έμεση με τους γνωστους άγνωστους τρόπους βόλεψε τον άχρηστο στο γιο μου.
Εφόσον λοιπον αυτοί ειναι προαποφασισμένοι, ο ομιλητής θα πεί έτσι και αλλιώς τις ίδιες μαλακιες καθώς δεν έχει να πείσει κανένα, μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος την λογική του ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙΣ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΗΣ? Θες ρε φιλε να σε ζητωκραβγάζουν οι υπάλληλοι σου? Μπράβο μεγιά σου και χαρά σου. Και εγώ θέλω να μου λένε μπράβο για το μπλόγκ μου αλλά δεν θα κλείσω και τους δρόμου για να βλέπω σημαίες με ΔΕΜΕΛΕΝΕ να κυματίζουν και να φουσκώνει η περηφάνεια μου! Τράβα κάντην σε ένα γήπεδο, κάπου, αλλιώς να φέρω και εγώ τα μεταλ συγκροτήματα να παίξουν στο κέντρο της Αθήνας και εμείς να κουνάμε σημαιούλες με τα ονόματα τους. Εκεί να δεις αποκλεισμό και τι άλλο.
Ευτυχώς άλλη μια παρωδία πολιτικής φτάνει στο τέλος της. Εγώ έχω αποφασήσει ποιον θα ψηφισω. Ούτε άτομα ούτε τιποτα. Μονο το κόμμα.
Αντε καλό ταξίδι σε όλους γιατι στην Ελλάδα μονο γιαυτο λέει το σκηνικό.
Headbangers Ball
Λέγεται η εκπομπή με βιντεο και μουσική από τον χώρο της μέταλ στο ελληνικό mtv.
Μια φορά που το πέτυχα ειχε πολύ ανώτερα και πιο καινουργια video clip από το tv war του mad.
Παυλίδης 70%
Ειναι η πρωταθλήτρια της σοκολάτας παγκοσμίως. Τι toblerone και άλλα κουραφέξαλα. Ετσι ρε σκέτη στιγνή πόρωση της σοκολάτας. Σίγουρη συνδρομή διαμέσω δεν ξέρω ποιου καναλιού αν έφευγά στο εξωτερικο. Άλλοι φορτώνονται τσιγάρα στα duty free εγώ αυτή θα φορτωνα.
Ειναι το αγαπημένο μου γλυκο. Δεν υπάρχει κανένα άλλο γλυκο εκτός από την ΙΟΝ Γάλακτος αμυγδάλου πρώην πρωταθλήτρια μέχρι την έλευση της απόλυτης και επιβλητικής 70% ειμαι σοκολατά με πολύ κακάο και το ξέρω.
Ζαχαροπλαστική can kiss τα περιτιλύγματα των σοκολατών αυτών. Αν δεν έχουν σοκολάτα κιολας και ειναι τιγκα στα σιρόπια, θα συγκρατηθώ και δεν εκφράσω τι μπορούν να κάνουν kiss.
![clip_image001[4]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUYR90mgxgbx-liue64DnF_N7_tt6LAVjWHSvWvFdZEofOGKcF8iWaYGdaON7nd_r7-YmjB1ap_jfKJQtljB6nOPY5QLmqiCjvjCNyx5Lw97YynDP4Coh3COFCANPb7ERxITiaV_qKIlrJ/s1600-h/clip_image001%5B4%5D%5B3%5D.jpg "clip_image001[4]")
![clip_image001[6]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbvesjcF6f4ikcoDwIZxkOEfZsC7S36wsr6Vqb62mS5-1r_OZ3JUjWnpmweLgZxypSc60eSQm698LUiu8YL7Kju3K0PkAPKwO-FLXj8dk-w3cn1Wmo60Tg9Hu1hg1B7yAuG0j1Ko-R8Pfi/s1600-h/clip_image001%5B6%5D%5B3%5D.jpg "clip_image001[6]")
![clip_image001[8]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf3EpbtjhekPyLT7LwBzky5lIs2Vnw2Ot1kA-v33ieCQ-zbEQc5VkQYC6MCeG38Ltc11NqSE752exh7s8sEKs0GknmwXhOg026rGbcH0IP_2pWzmiRQeUSxYJgQ9tLP6lmrO3FNI-Pl3u2/s1600-h/clip_image001%5B8%5D%5B3%5D.jpg "clip_image001[8]")
Τα 3 ΠΟΤΕ
Ειμαι από τους πιο συνειδητοποιημένους ανθρώπους οσο αφορά την ακυρη σχέση μεταξύ υπόσχεσης και αβέβαιου μέλλοντος που τόσο πολύ οι άνθρωποι φαινεται να επιζητούν. Αν δεν ειναι κατανοητό, το πιο κλασσικό παράδειγμα ειναι ο όρκος του γάμου που ουσιαστικά τάζει λαγους και πετραχύλια οταν επί της ουσίας δεν ξέρεις καν για το αύριο. Τεράστια η διαφορά του θα ήθελα και της υπόσχεσης δέσμευσης.
Υπό αυτο το σκεπτικό και επειδή εδώ το νόμισμα έχει ακριβώς δύο όψεις εκτός από το για πάντα υπάρχει και το ποτέ. Ακουω πολύ κόσμο να ευκολα πετάει ποτε δεν θα κάνω αυτό ειδικά σε κάποια ζητήματα ηθικής που ειναι αρκετά ευμετάβλητά.
Εχοντας την παραπάνω πιθανή μεταβλητότητα υπόψη έχω καταλήξει σε 3 ποτέ που βλέπω πολύ δύσκολα να παραβιάζονται και φυσικά συνειδητά έρχονται σε αντιθεση με το ΠΟΤΕ μη λες ποτέ που βγαίνει από τα παραπάνω. Απλά πως να το πω, δεν θα πάθω και κανά σοκ αν γίνουν ποτέ ούτε δεν θα το κάνω για να λέω σε 50 χρόνια οριστε το ποστ το τήρησα. Απλά ειλικρινά δεν νιώθω οτι μπορώ εγώ ποτέ να κάνω κάποια από αυτά.
- Δεν νομιζω οτι θα νιώσω ποτέ την ανάγκη να χορέψω τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνεται ο κόσμος στην Ελλάδα. Ειλικρινά ειναι άπό τα πράγματα που δεν έχω ονειρευτεί και ουτε καν μπορώ να φανταστώ. Χρησιμοποιώντας μια έκφραση της παρέας και του επαγγέλματος, “does not compile”
- Δεν πιστεύω οτι θα χτυπήσω ποτέ κάποιον άνθρωπο. Μπορεί να σφαζόμαστε στο γήπεδο μπάσκετ, αλλά όταν ο άλλος παίζει βρώμικα δεν γουστάρω και δεν γουστάρω να ασχοληθώ. Όπως και στο προηγούμενο απλά δεν εχω φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου να ρίχνει έστω και μια μπουνιά ακόμα και σε άμυνα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γίνει αν χρειαστεί να αμυνθώ τον εαυτό μου σε μια τέτοια κατάσταση. Προφανώς δεν έχω συμμετέχει σε καβγά και δεν τσαμπουκαλεύομαι με τίποτα. Θεωρώ την λογική πολύ ανώτερο και αποτελεσματικό σε διάρκεια όπλο.
- Πιστεύω οτι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να βρεθώ σε εκκλησία μέσα για να παντρευτώ ο ίδιος. Πέρα από την άπιστευτη αποστροφή μου σε οτιδήποτε θρήκειο (όχι θείο) δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να πιάνεται τόσο κορόιδο σε μια κατάσταση φτοιαγμένη για ένα και μονο λόγω. Για να κάνουν χαρούλες συγγενείς και όλοι οι τυποι που εκμεταλεύονται την όλη κατάσταση. Φέρε τα λεφτά να τα φάω εγώ και η γυναίκα μου. Συνοδευτικά δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω ποτέ, κάτι γελοία καραγκιοζιλίκια που γινονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας όπως ένας φίλος πρόσφατα έκανε. Δεν τον κρίνω, αλλά για την δική μου άποψη αυτά ειναι καραγκιοζιλίκια και μια ακόμη αφορμή να διαφημίζουμε την δέσμευση. Δηλαδή η σχέση μου ορίζεται διαμέσω των άλλων; ή καθαρά με βάση τα δικά μου συναισθήματα. Αυτή την ανάγκη αποδοχής του είναι μας και των επιλογών μας από τρίτους δεν την εχω καταλάβει ποτέ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)