Οι μισθωτοί δεν είναι όλοι ίδιοι: το βαθύ ρήγμα ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα

Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο – αυτό το ξέρουμε σε σελλυλόιντ από τον ιταλικό νεορεαλισμό. Η εργατική τάξη πάει επίσης στο γραφείο του Λοβέρδου – αυτό το ξέρουμε λάιβ από τον ελληνικό νεορεαλισμό. Και η εργατική τάξη πάει στον ΟΛΠ – αυτό το ξέρουμε σε βίντεο από το διαρκή, ανυποχώρητο και ανέγγιχτο από αλλαγές κυβερνήσεων ελληνικό σουρρεαλισμό.

Δύο κατηγορίες εργαζομένων στην περιοχή του Πειραιά έκαναν απεργία και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στη διάρκεια της χθεσινής μέρας. Οι εργαζόμενοι στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Ωραία, είχε κομματικό χρώμα. Σύμφωνοι, το ΚΚΕ ήθελε ένα πρώτο τζαρτζάρισμα με την κυβέρνηση. Δεν έχω επίσης την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Περισσός δεν στενοχωρήθηκε που κατέβηκαν τα ΜΑΤ την παραμονή των προγραμματικών δηλώσεων ενός Πρωθυπουργού που δηλώνει “αντιεξουσιαστής”.

Πέρα όμως από την επαναστατική γυμναστική, υπάρχει μια πραγματικότητα στο Πέραμα. Και η πραγματικότητα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν αντικειμενικό πρόβλημα. Κάνουν ένα μεροκάματο στις τόσες. Δεν ζουν – επιβιώνουν. Δεν μπορούν να κοιτάξουν τα παιδιά τους στα μάτια για τη ζωή που τους εξασφαλίζουν με δυσκολία. Εκλιπαρούν για ένα επικίνδυνο 50άρικο και ένσημα μιας μέρας. Και φτάνουν να έχουν αίτημα την εξόφληση του λογαριασμού της ΔΕΗ. Δεν είναι για πέταμα αυτή η διαμαρτυρία...

Την ίδια ώρα, δίπλα στο Πέραμα, απεργούν οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ. Το μέσο εργοδοτικό κόστος τους είναι πάνω από 90.000 ευρώ – προσοχή, δεν λέω η αμοιβή, αυτή είναι μικρότερη, και δεν λέω τα βασίμως φημολογούμενα εξτραδάκια, γιατί αυτά είναι πολύ περισσότερα. Έχουν σίγουρη δουλειά. Έχουν εξασφαλισμένη σύνταξη. Έχουν προκλητικά προνόμια τα οποία η δήθεν φιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έσπευσε να κατοχυρώσει νομοθετικά στο πλαίσιο της συμφωνίας με τους Κινέζους – δηλαδή οι υπόλοιποι θα επιδοτούμε εσαεί τους εργαζόμενους στον ΟΛΠ για να τους ξεφορτωθούν οι Κινέζοι και να κάνουν τη δουλειά τους.

Και έχουν και παράπονο. Δεν θέλουν Κινέζους. Δεν θέλουν κανέναν. Θέλουν να μην αλλάξει τίποτα. Και έχουν ισχυρό στήριγμα. Ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε φανταστεί ότι μπορούσε να έρθει στην εξουσία με τέτοια ισχυρή εντολή – μάζευε ψηφαλάκια και γι'αυτό έδινε υποσχέσεις. Οι υποσχέσεις έχουν μνήμη. Οι υποσχέσεις εκδικούνται.

Αλλά οι εργαζόμενοι στο Πέραμα και οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ δεν ανήκουν στην ίδια τάξη. Γιατί το βαθύτερο ταξικό χάσμα -ή, για την ακρίβεια, το ταχύτερα διευρυνόμενο ταξικό χάσμα, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης- είναι αυτό ανάμεσα στους μισθοδοτούμενους του ευρύτερου Δημόσιου τομέα και στους εργαζόμενους στις σκληρές συνθήκες του ιδιωτικού ανταγωνισμού. Δεν έχει σημασία αν είναι όλοι μισθωτοί. Στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας έχει επέλθει ένα γιγαντιαίο ρήγμα. Το ερώτημα είναι πού θα αποτυπωθεί και πώς η πολιτική του έκφραση.

Η δημοσιονομική πραγματικότητα μπορεί να γίνει καταλύτης. Το “λεφτά υπάρχουν” προφανώς έχει πάει περίπατο.΄Αρα
θα χρειαστεί μια εσωτερική ανακατανομή. Η μετακίνηση πόρων, ακόμη κι από αυτούς που θεωρούνται ιερά κεκτημένα, ακόμη κι από αυτούς που ήταν προεκλογικά υπεσχημένα, από τους κατέχοντες στους πράγματι πενόμενους, αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση.

Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο – αυτό το ξέρουμε σε σελλυλόιντ από τον ιταλικό νεορεαλισμό. Η εργατική τάξη πάει επίσης στο γραφείο του Λοβέρδου – αυτό το ξέρουμε λάιβ από τον ελληνικό νεορεαλισμό. Και η εργατική τάξη πάει στον ΟΛΠ – αυτό το ξέρουμε σε βίντεο από το διαρκή, ανυποχώρητο και ανέγγιχτο από αλλαγές κυβερνήσεων ελληνικό σουρρεαλισμό.

Δύο κατηγορίες εργαζομένων στην περιοχή του Πειραιά έκαναν απεργία και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στη διάρκεια της χθεσινής μέρας. Οι εργαζόμενοι στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Ωραία, είχε κομματικό χρώμα. Σύμφωνοι, το ΚΚΕ ήθελε ένα πρώτο τζαρτζάρισμα με την κυβέρνηση. Δεν έχω επίσης την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Περισσός δεν στενοχωρήθηκε που κατέβηκαν τα ΜΑΤ την παραμονή των προγραμματικών δηλώσεων ενός Πρωθυπουργού που δηλώνει “αντιεξουσιαστής”.

Πέρα όμως από την επαναστατική γυμναστική, υπάρχει μια πραγματικότητα στο Πέραμα. Και η πραγματικότητα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν αντικειμενικό πρόβλημα. Κάνουν ένα μεροκάματο στις τόσες. Δεν ζουν – επιβιώνουν. Δεν μπορούν να κοιτάξουν τα παιδιά τους στα μάτια για τη ζωή που τους εξασφαλίζουν με δυσκολία. Εκλιπαρούν για ένα επικίνδυνο 50άρικο και ένσημα μιας μέρας. Και φτάνουν να έχουν αίτημα την εξόφληση του λογαριασμού της ΔΕΗ. Δεν είναι για πέταμα αυτή η διαμαρτυρία...

Την ίδια ώρα, δίπλα στο Πέραμα, απεργούν οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ. Το μέσο εργοδοτικό κόστος τους είναι πάνω από 90.000 ευρώ – προσοχή, δεν λέω η αμοιβή, αυτή είναι μικρότερη, και δεν λέω τα βασίμως φημολογούμενα εξτραδάκια, γιατί αυτά είναι πολύ περισσότερα. Έχουν σίγουρη δουλειά. Έχουν εξασφαλισμένη σύνταξη. Έχουν προκλητικά προνόμια τα οποία η δήθεν φιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έσπευσε να κατοχυρώσει νομοθετικά στο πλαίσιο της συμφωνίας με τους Κινέζους – δηλαδή οι υπόλοιποι θα επιδοτούμε εσαεί τους εργαζόμενους στον ΟΛΠ για να τους ξεφορτωθούν οι Κινέζοι και να κάνουν τη δουλειά τους.

Και έχουν και παράπονο. Δεν θέλουν Κινέζους. Δεν θέλουν κανέναν. Θέλουν να μην αλλάξει τίποτα. Και έχουν ισχυρό στήριγμα. Ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε φανταστεί ότι μπορούσε να έρθει στην εξουσία με τέτοια ισχυρή εντολή – μάζευε ψηφαλάκια και γι'αυτό έδινε υποσχέσεις. Οι υποσχέσεις έχουν μνήμη. Οι υποσχέσεις εκδικούνται.

Αλλά οι εργαζόμενοι στο Πέραμα και οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ δεν ανήκουν στην ίδια τάξη. Γιατί το βαθύτερο ταξικό χάσμα -ή, για την ακρίβεια, το ταχύτερα διευρυνόμενο ταξικό χάσμα, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης- είναι αυτό ανάμεσα στους μισθοδοτούμενους του ευρύτερου Δημόσιου τομέα και στους εργαζόμενους στις σκληρές συνθήκες του ιδιωτικού ανταγωνισμού. Δεν έχει σημασία αν είναι όλοι μισθωτοί. Στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας έχει επέλθει ένα γιγαντιαίο ρήγμα. Το ερώτημα είναι πού θα αποτυπωθεί και πώς η πολιτική του έκφραση.

Η δημοσιονομική πραγματικότητα μπορεί να γίνει καταλύτης. Το “λεφτά υπάρχουν” προφανώς έχει πάει περίπατο.΄Αρα
θα χρειαστεί μια εσωτερική ανακατανομή. Η μετακίνηση πόρων, ακόμη κι από αυτούς που θεωρούνται ιερά κεκτημένα, ακόμη κι από αυτούς που ήταν προεκλογικά υπεσχημένα, από τους κατέχοντες στους πράγματι πενόμενους, αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση.

Πηγή

Ένα ακόμα εξαιρετικό κειμενο από τον κ. Καρζή που προσεγγίζει το πρόβλημα για μένα στην κοινωνική ουσία και όχι στις κομματικές μικρο βλακείες πορωμένων και οπαδών. Και επειδή έχω γνωστούς στο Πέραμα και για ένα χρόνο πέρναγα κάθε μέρα από εκεί, δεν μπορώ να πω οτι δεν συμφωνώ. Όχι οτι το έχω ζήσει προσωπικά αλλά η αισθηση μου δεν απέχει πολύ από αύτή του άρθρου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου