Ήμασταν σήμερα στην δουλειά και 4 άτομα συζητούσαμε σχετικά με το έργο No Country For Old Men για το οποίο είχα γράψει και εδώ.
Συνειδητοποιήσα όμως ξαφνικά ποιος είναι ο απώτερος στόχος αυτού του τύπου έργου.
Ποτέ δεν θέλω να γίνομαι spoilεράς και να συζητάω για την ταινία και ειδικά για το τέλος της μπροστά σε άλλους που πιθανά να θέλουν να την δουν. Στην συζήτηση απάνω όμως ξαφνικά για πλάκα λέω, ότι ορίστε τι καλός που είναι οι σκηνοθέτης και φροντίζει να μην γίνεσαι spoilerάς.
Ξαφνικά και ενώ ένας συνεργάτης φίλος, γέλαγα σαν τρελός συνειδητοποιώ τι είπα και πραγματικά έτσι είναι. Πως μπορείς να αποκαλύψεις κάτι που δεν ξέρεις? Δεν μπορείς. Συνεπώς συζητάς για την ταινία μπροστά σε άλλους χωρίς να φοβάσαι μην σου ξεφύγει τίποτα. Είδατε τι καλός σκηνοθέτης? Ας του δώσουμε και ένα νόμπελ ειρήνης γιατί βοηθάει στην ομαλότερη συνύπαρξη ανθρώπων που έχουν δει ή όχι μια ταινία.
Και πραγματικά τόση ώρα που μιλάγαμε δεν ένιωθα και πολύ πιεσμένος να πρόσεχα τι έλεγα. Απλά δεν υπήρχε κάτι από το τέλος να μου ξεφύγει. Μπράβο στα αδέρφια Κοεν που δεν μου είπαν και εμένα το τέλος. Για μένα φρόντιζαν. Α ρε κουλτούρα πράγματα που έχουν να μάθουν από σένα οι μπαμ μπουμ ταινίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου