Συνέντευξη με ειδικό φρουρό

Με αφορμή τον ειδικό φρουρό που αφαίρεσε τη ζωή του 15χρονου Αλέξη και τα όσα επακολούθησαν στους δρόμους της Αθήνας και άλλων ελληνικών πόλεων, συναντήσαμε έναν ειδικό φρουρό και του ζητήσαμε να μας σχολιάσει τα της επικαιρότητας και της Αστυνομίας.

Η συνάντηση έγινε σε κεντρικό καφέ και η συμφωνία μας ήταν απλή: "Ό,τι και να πω, δε θέλω να φανείποιος είμαι». Να σημειώσουμε μόνο ότι ο συγκεκριμένος υπηρετείσε κεντρικό αστυνομικό τμήμα της πρωτεύουσας.

Οι πολίτες κατηγορούν την Αστυνομία ότι δεν έκανε τίποτα για τις φθορές που σημειώθηκαν. Τι έχεις να πεις επ' αυτού;
Ο κόσμος δε γνωρίζει τι εντολές έχουμε. Όταν, για παράδειγμα, άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου καταστρέφουν και ο αστυνομικός το αναφέρει στο κέντρο επιχειρήσεων, το κέντρο μάς δίνει εντολή να απομακρυνθούμε από το σημείο. Ποτέ δε μας έχουν δώσει εντολή για συλλήψεις. Είναι θέμα καθαρά πολιτικό. Καθημερινά καίνε κλούβες των ματ και οι ΜΑΤατζήδες απλά κοιτούν. Αν μας άφηναν, θα μπορούσαμε να τους συλλάβουμε. Εμείς είμαστε απλά πιόνια. Όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι, αλλά το σύστημα δε θέλει να τους πιάσουμε.

Άλλο αστυνομικός, άλλο μπάτσος. Υπάρχουν μπάτσοι;
Σίγουρα υπάρχουν, αλλά πλέον τα νέα παιδιά είναι πιο μορφωμένα. Η Αστυνομία εξελίσσεται, αλλά δεν την αφήνουν να δουλέψει.

Πώς αισθάνθηκες όταν άκουσες ότι συνάδελφός σου σκότωσε ένα μικρό παιδί;
Απαίσια.

Πότε ένας αστυνομικός μπορεί να τραβήξει όπλο;
Αυτό που ρωτάς είναι μια πονεμένη ιστορία. Ούτε ο καλύτερος δικηγόρος δεν το ξέρει. Εμείς ξέρουμε ότι θα τραβήξουμε όπλο όταν απειλείται η ζωή μας ή η ζωή τρίτου και, φυσικά, ποτέ δεν μπορούμε να ρίξουμε σε κάποιον που έχει γυρισμένη την πλάτη.

Εσύ έχεις τραβήξει μέχρι στιγμής όπλο;
Όχι και ελπίζω να μη χρειαστεί.

Αν πραγματικά ήθελε η Αστυνομία, θα μπορούσε να διαλύσει το περιβόητο γκέτο των Εξαρχείων;
Φυσικά, εδώ και πολλά χρόνια, απλά δεν το θέλει το κράτος. Η Αστυνομία είναι το μέσο. Είμαστε οι πεινασμένοι που κρατάμε τους άλλους πεινασμένους, γι' αυτό, άλλωστε, βλέπουμε αστυνομικούς να κάνουν δεύτερες και τρίτες δουλειές.

Κάθε πρωί που πας για δουλειά πώς είσαι;
Κατ' αρχάς, πάω με πολιτικά ρούχα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να φοβόμαστε που είμαστε αστυνομικοί, ενώ έχουμε σκισμένα αλεξίσφαιρα και αυτοκίνητα νεκροφόρες. Γενικά, πάμε και δεν ξέρουμε αν θα γυρίσουμε στο σπίτι μας.

Ο απλός κόσμος πώς σας αντιμετωπίζει;
Ο κόσμος δεν ξέρει τι θέλει. Από τη μια, π.χ. μας λένε αφήστε τους έγχρωμους να βγάλουν το ψωμίτους και, από την άλλη, μιλούν για παράνομο εμπόριο και αναρωτιούνται γιατί δεν τους συλλαμβάνουμε.

Την «έχετε δει» εξουσία;
Καθόλου. Στην Αθήνα δε, ο κόσμος δεν είναι όπως στην Καλαμάτα. Δε μας σέβονται. Καθημερινά ρίχνουν ΖΗΤΑδες κάτω ή μας βρίζουν. Όμως, στα δύσκολα ο κόσμος δύο λέξεις ξέρει να λέει: Αστυνομία και Θεέ μου!

Πριν λίγο πέρασε από μπροστά μας μια πορεία με μαθητές και φώνα- ζαν «στον Αλέξη». Πώς ένιωσες;
Αισθάνθηκα άσχημα. Αυτό που πρέ- πει να καταλάβει, όμως, ο κόσμος είναι ότι παντού υπάρχουν οι μη ικανοί, ακόμα και στην Εκκλησία, στο Δημόσιο, παντού. Η Αστυνομία έχει 50.000 άτομα, αυτοίαποτελούν τις εξαιρέσεις. Ας μην καίμε μαζί με τα ξερά και τα χλωρά. Απλά, σου ξαναλέω: δε μας αφήνουν να κάνουμε τη δουλειά μας. Θέληση υπάρχει! Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε τη ζωή μας και μετά να εισπράττουμε φάσκελα. Δε σου κρύβω, ας πούμε, ότι έχω κάνει συλλήψεις και όταν οδήγησα τους συλληφθέντες στο τμήμα, με ρώτησαν γιατίτους πήγα και να τους αφήσω. Ήταν άτομα παραβατικά, αλλά αφέ- θηκαν ελεύθερα. Η Αστυνομία είναι μόνο για το φαίνεσθαι. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί: «τι κάνω εδώ, ρε γαμώτο».

Από τη στιγμή που μπήκες στο Σώμα τι έχει αλλάξει; Πώς τα φανταζό- σουν και πώς πραγματικά είναι;
Μπήκα με πολλή όρεξη, όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου. Δεν το είδαμε ως καβάτζα ή ως ένα μισθό. Όμως, μόλις είδα τι επικρατεί, απογοητεύτηκα και έγινα κι εγώ ένας δημόσιος υπάλληλος. Είσαι περήφανος που είσαι αστυνομικός; Είμαι, αλλά, δυστυχώς, δε μας αφήνουν να δουλέψουμε. Έχουμε φτάσει στα άκρα πια. Καίνε τα τμήματα μέσα στα μούτρα μας. Αντί να φυλάμε τον απλό πολίτη, φυλάμε τα τμήματα και λέμε και ευχαριστώ που δε μας σκοτώνουν.

Πηγή

Εγώ πάντως τον πιστεύω, και το ένιωθα έτσι καιρό τώρα πριν γίνει κάτι. Αυτή ειναι και η αιτία διαφωνίας μου με πολλούς από αυτούς που αντιμετωπίζουν την αστυνομία στο σύνολο ως μπάτσους. Απλά συνεχίζω να πιστεύω ότι η αστυνομία και τα σώματα ασφαλείας ειναι το πιο ηλίθια εργατικά συνδικάτα αυτής την στιγμή στην χώρα για τους λόγους που έχω αναφέρει και παλαιότερα.

4 σχόλια:

  1. ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΔΕ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΠΩ!!! ΣΕ ΟΣΑ ΕΙΠΕ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ειναι γελοίο όμως πως ξαφνικά μια τέτοια άποψη έγινε extreme, σε σημείο που όταν την λες σκέφτεσαι μήπως σε περάσουν για καταπιεστικό γουρούνι που θες το κακό όλων και ζήτω το ξύλο που τρώνε τα παιδιά κτλ κτλ.

    Ειμαστε των άκρων σε αυτή τη χώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. γελιοι ημαστε εμεις που δε ξερουμε τι θελουμε και απλα ζηταμε (καθοδηγούμαστε) απο τους δημοσιογράφους και το τι κανουν οι πολλοι!! σταματησαμε να σκεφτόμαστε σαν άνθρωποι και γιναμε ρομποτ ... μη πω ζωα!!! (συγνωμη κιολας)
    δε βαζουμε την λογικη!!

    ασε που φοβομαστε να μιλησουμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λίγα με τα ρομπότ, αν και επι της ουσίας οι κοινωνίες από τέτοια αποτελούνται, παρόλη την τεχνολογική και δήθεν κοινωνική απελευθέρωση.

    Γενικά στην Ελλάδα δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε! Για να μιλήσεις πρέπει και κάτι να έχεις να πεις, και αν ειναι να πεις ότι σε ταιζουν έχει ήδη χιλιοειπωθεί συνεπώς μην κουραζόμαστε κιόλας. Οι υπόλοιποι με άποψη από τα φοιτητικά μου χρόνια αντιμετωπιζώμαστε κάτε σαν αναρχικά στοιχεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή