Μια μέρα ένας ξυλοκόπος εκεί που πελεκούσε ένα κορμό δίπλα σ' ένα ποτάμι, του φεύγει το τσεκούρι και πέφτει μέσα στο θολό νερό.Μεγάλη η ζημιά και τον είχαν πάρει σχεδόν τα κλάματα, όταν εμφανίζεται ο Κύριος και τον ρωτάει:
- Γιατί κλαις;
Ο ξυλοκόπος του λέει για το τσεκούρι, ο Κύριος βυθίζεται στο ποτάμι και, όταν ξαναεμφανίζεται, κρατάει ένα χρυσό τσεκούρι:
- Αυτό είναι το τσεκούρι σου; τον ρωτάει.
Ο ξυλοκόπος απαντάει:
- Όχι!
Ο Κύριος ξαναβυθίζεται και εμφανίζεται με ένα ασημένιο τσεκούρι:
- Αυτό είναι το τσεκούρι σου; ρωτάει.
Ο ξυλοκόπος:
- Όχι!
Τρίτη βουτιά ο Κύριος και βγαίνει με ένα σιδερένιο τσεκούρι:
- Μήπως, αυτό είναι το τσεκούρι σου;
- Ναι!
Ο Κύριος χάρηκε για την τιμιότητα του ξυλοκόπου και του χάρισε ΚΑΙ τα άλλα δυο πολύτιμα τσεκούρια. Ο ξυλοκόπος γύρισε σπίτι του ευιχαρέστημενος. Μετά από καιρό, καθώς έκαναν βόλτα με τη γυναίκα του
άκρη - άκρη στο ποτάμι, τρώει αυτή μια γλίστρα και παρ' την μέσα. Ο ξυλοκόπος, που δεν ήξερε μπάνιο, το 'ριξε στο κλάμα, οπότε να σου πάλι ο Κύριος:
- Γιατί κλαις;
- Κύριε, η γυναίκα μου έπεσε μέσα στο ποτάμι!
Ο Κύριος ρίχνει μια βουτιά και βγαίνει με την Κλώντια Σίφερ:
- Αυτή είναι η γυναίκα σου;
- Ναι! φώναξε ο ξυλοκόπος.
Ο Κύριος έγινε έξαλλος:
- Τι λες, ρε ψεύτη του κερατά!
Ο ξυλοκόπος:
- Συγχώρεσέ με, Κύριε. πρόκειται για παρανόηση. Αν έλεγα "όχι" στην Κλώντια Σίφερ, μετά θα μου έβγαζες τη Σάρον Στόουν. και αν έλεγα "όχι" και σ' αυτήν, μετά θα μου έβγαζες τη γυναίκα μου. εγώ θα έλεγα ναι. και θα μου τις έδινες και τις τρεις. αλλά, Κύριε, εγώ είμαι ένας φτωχός
ξυλοκόπος, πώς να τις συντηρώ ΤΡΕΙΣ γυναίκες;... γι' αυτό είπα "ναι"!
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι όποτε ένας άντρας λέει ψέματα, το κάνει για κάποιο αξιοπρεπή και συνετό λόγo ! !
Ανέκδοτο
Όλη η αλήθεια για τις γυναικες
Η αρχική έκδοση ήταν σε ένα απίστευτο κατεβατό εικόνα. Μια μακρόστενη από πάνω μέχρι κάτω. Πιστεύω οτι χαλαρά ήταν ότι πιο απίστευτα αστείο αλλά και δυστυχώς λυπητερό έχω λάβει ποτέ με e-Mail. Εννοείται ότι το ειχα λάβει στην εποχή του sharing via email που ηταν και η καλύτερη εποχή του sharing όσον αφορά την ποιότητα γιατί την σήμερον ημέρα πολύ πατάτα κυκλοφορεί.
Βασικά κυκλοφορεί πατάτα και ένα δυο καλά.
Σε βιντεο πάντως δεν ειναι τόσο καλό όσο σε εικόνα.
Ιδου λοιπον η καλύτερη χαβαλέ φωτογραφία όλων των εποχών
7 Θανάσημα Αμαρτήματα
Από τον χαβαλέ ξεκινησε και τελικά ειπα να τσεκάρω την αυτοκριτική μου. Τα 7 Θανάσιμα αμαρτήματα ειναι
- Λαγνεία (luxuria)
- Λαιμαργία (gula)
- Τσιγγουνιά (avaritia)
- Tεμπελιά (acedia)
- Θυμός (ira)
- Ζήλια (invidia)
- Αλαζονεία (superbia)
Νομιζω τα μοναδικά που δεν έχω ειναι η η τεμπελιά σίγουρα και η λαγνεία πέρα από το πολύ νορμάλ φυσιολογικό. Για την αλαζονεία δεν ειμαι σίγουρος τουλάχιστον για τον τρόπο που την εκτιμώ εγώ σε ένα άνθρωπο. Για την τσιγγουνια ούτε για αυτήν ξέρω. Σίγουρα μέτρο ίσως και με το παραπάνω. Θανάσιμος εχθρός της σπατάλης, αλλά σε ορισμένα σημεία νομιζω οτι ειμαι και τσιγγούνης.
Σίγουρα λοιπον 3/7 ίσως και 5/7.
Μάλλον ειμαι κακός άνθρωπος. Απορώ γιατί δεν με εκτιμά η κοινωνία!
Κύκλωμα λαθραίων μεταφορών πίσω από το ατύχημα του ΟΣΕ στον Μπράλο
Κύκλωμα «μαύρων βαγονιών» που εκτελούσε λαθραίες μεταφορές εμπορευμάτων φέρνει στο φως το ατύχημα του ΟΣΕ στον Μπράλο.
Πηγές του ΟΣΕ που επικαλούνται Τα Νέα, συνέδεαν το σιδηροδρομικό ατύχημα με το συγκεκριμένο κύκλωμα, αφού γιατί τα βαγόνια της εμπορικής που αποκόπηκαν και συγκρούστηκαν με το επιβατικό τρένο δεν ήταν δηλωμένα: ήταν δηλαδή άγνωστα στον ΟΣΕ, ενώ συνολικά το υπέρβαρο της εμπορικής αμαξοστοιχίας πλησίαζε τους 350 τόνους.
Ο υπουργός Μεταφορών Κ. Χατζηδάκης άφησε σαφή υπονοούμενα ότι «πέραν των ενδείξεων για συρροή <?xml version='1.0' encoding='utf-8'?>ανθρώπινων λαθών στην υπόθεση αυτή, υπάρχουν και θέματα που σχετίζονται με τη διαφάνεια και τα οικονομικά του ΟΣΕ».
Από την πλευρά του και ο γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών (ΠΟΣ) Ανδρέας Βασιλόπουλος δήλωσε: «Επιβάλλεται η σύσταση ανεξάρτητης επιτροπής και η παρέμβαση εισαγγελέα όχι μόνο για το πρόσφατο ατύχημα, αλλά και για όλη τη διαδικασία διακίνησης- μεταφοράς εμπορευμάτων και βαγονιών στον ΟΣΕ».
Από τα πρώτα στοιχεία προκύπτει ότι το κύκλωμα των «μαύρων» βαγονιών, φαίνεται ότι ανέπτυξε δράση τα τελευταία τέσσερα χρόνια, εκτελώντας λαθραίες μεταφορές εμπορευμάτων με αδήλωτα βαγόνια, τα οποία ως υπεράριθμα δένονται σε εμπορικές αμαξοστοιχίες.
Τα βαγόνια αυτά όμως, προσθέτουν βάρος στις αμαξοστοιχίες, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή των επιβατών που μετακινούνται καθημερινά με τον σιδηρόδρομο. Ταυτόχρονα ζημιώνουν τον ΟΣΕ, καθώς τα κόμιστρα των λαθραίων μεταφορών δεν μπαίνουν ποτέ στα ταμεία του, αλλά στις τσέπες των επιτηδείων.
Την όλη υπόθεση, παράλληλα με τα αίτια του ατυχήματος της περασμένης Δευτέρας, ερευνά ήδη η επιτροπή εμπειρογνωμόνων. Πάντως, η ηγεσία του υπουργείου Μεταφορών έχει δώσει εντολή στον διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΣΕ κ. Γιαννούση «να στείλει αμέσως στον εισαγγελέα τους ενόχους, όποιοι κι αν είναι αυτοί».
Το είχε πάρει κανείς χαμπάρι αυτο?
Τέτοιο το θράσος τους δηλαδή?
Μιλάμε έπρεπε να ειχε απολυθεί κόσμος έτσι!
Δεν είναι λαϊκισμός, είναι κυνισμός
Άλλο ένα εξαιρετικό κείμενο από τον δημοσιογράφο κ. Καρζή. Μπράβο
Συνήθως αποκαλείται “λαϊκισμός”. Να λες στον άλλο αυτό που θέλει να ακούσει. Να χαϊδεύεις αυτιά. Να θωπεύεις συμπεριφορές που θυσιάζουν την προοπτική για χάρη της άνεσης και της ανεμελιάς.
Να μη δίνεις δυάρα για την κατακρήμνιση της χώρας στη διεθνή αναξιοπιστία και απαξίωση και όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι να κάνεις εκλογές για να μην το φορτωθείς εσύ και να το παίζεις Κιγκινάτος του Μπαϊρακτάρη.
Να λες πως όταν ο Αλμούνια μας λέει πως δεν είναι δυνατόν να έχουμε αιωνίως έλλειμμα 12% και να αδιαφορούμε, φταίει που ο Αλμούνια είναι μίζερος, ξινός, ένας σοσιαλιστής ξεπουλημένος στο κεφάλαιο και τη δεξιά, οπότε δεν χρειάζεται να τον παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά.
Να λες πως όταν ο Προβόπουλος δείχνει το γκρεμό, το θέμα είναι τι ώρα ακριβώς το είχε πει στον Καραμανλή και στον Παπανδρέου και όχι τι θα κάνουμε για να μην πέσουμε. Να λες στο φαλιριμένο “μη σε νοιάζει, θα κάνει το θαύμα της η Αγία Αικατερίνη, μεγάλη η χάρη της, μέρα που'ναι”...
Αυτό συνήθως λέγεται λαϊκισμός. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Εκείνοι που αυτά λένε, έτσι συμπεριφέρονται κι έχουν τέτοια πολιτική γραμμή -και είναι πολλοί, και κόμματα, και πρόσωπα, και ομάδες, και φορείς- δεν είναι “λαϊκιστές” εκ πεποιθήσεως. Δεν είναι λαϊκισμός. Είναι κυνισμός. Βαθύς, αδίστακτος και αποκρουστικός κυνισμός. Δεν απορρέει από πεποιθήσεις – προέρχεται από καθαρή πολιτική ανάλυση.
Η ανάλυση είναι σχετικά απλή: είμαστε στο όριο. Κάποιος θα την πληρώσει. Η χώρα θέλει μεγάλες και οδυνηρές αλλαγές. Αλλαγές χωρίς πολιτικό κόστος δεν υπάρχουν. Στην πολιτική το άθροισμα είναι πάντοτε μηδέν. Ό,τι χάνει ο ένας, το κερδίζει κάποιος άλλος. Οπότε, ας κερδίσουμε εμείς, κι ας γίνει στάχτη και μπούρμπερη. Το θέμα είναι η αποκόμιση κερδών. Με αυτή τη λογική σπρώχνουν τη χώρα στην οδό της απωλείας. Κι όταν έρθει η καταστροφή θα έχουν πάλι το απύθμενο θράσος να πουν πως “τα 'λεγαν” κι εκείνοι είχαν πάρει το μέρος του λαού.
Γιατί οι εκπρόσωποι, οι πολυάριθμοι και πασίγνωστοι εκπρόσωποι αυτής της σχολής, δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για οτιδήποτε άλλο. Δεν βρίσκονται στην πολιτική για να κάνουν κάτι για τη χώρα, ούτε έχουν μια αντίληψη για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα στον κόσμο. Δεν έχουν δεοντική σκέψη. Είναι ωφελιμιστές, στην πιο χυδαία εκδοχή.
Ξέρουν ότι κοροϊδεύουν. Ξέρουν ότι το ακροατήριό τους δεν μπορεί να καταλάβει ότι το κοροϊδεύουν.
Και κυρίως, ξέρουν, ότι τις μεγάλες κρίσεις, μια χρεωκοπία, την πληρώνουν παντού και πάντοτε οι φτωχοί και όχι οι πλούσιοι. Οι καταφρονεμένοι κι όχι το κατεστημένο. Και τους εκμεταλλεύονται αδίστακτα και δεν έχουν ίχνος συμπόνοιας για αυτό που περιμένει όσους πιστέψουν τους κομπογιαννίτες της πολιτικής και τους αλμπάνηδες της οικονομίας.
Ανέκδοτο
Ένας άντρας πάει για εξετάσεις στον ουρολόγο του. Στο ιατρείο του λέει στον ιατρό «Υποσχεθείτε μου ότι δε θα γελάσετε».
"Ξεχνάτε ότι είμαι επαγγελματίας; Στα 20 χρόνια που εξασκώ αυτό το επάγγελμα, ποτέ μου δεν έχω γελάσει σε βάρος ασθενή," απαντάει ο ιατρός.
"Καλά τότε," του λέει ο άντρας, και βγάζει το παντελόνι του, αποκαλύπτοντας το μικρότερο μόριο που είχε δει ο ιατρός στη ζωή του. Είχε το μέγεθος μιας μπαταρίας του τηλεκοντρόλ.
Ανίκανος να ελέγξει τον εαυτό του, ο ιατρός αρχίζει να χαχανίζει και το χαχανητό του γρήγορα εξελίσσεται σε υστερικό γέλιο. Μετά από 10 λεπτά καταφέρνει να σταματήσει και να ανασυγκροτηθεί.
"Σας ζητώ συγνώμη," του λέει. "Αλήθεια. Δεν ξέρω τι με έπιασε. Στο λόγο της τιμής μου ως ιατρού και τζέντλεμαν σας υπόσχομαι ότι δε θα ξανασυμβεί. Πείτε μου τώρα, τι πρόβλημα αντιμετωπίζετε;"
"Έχει πρηστεί"
Κοινωνία και Προγραμματιστής
Το θέμα αυτού του ποστ ειναι το πως το επάγγελμα του προγραμματιστή ειναι παρόλα τα φαινόμενα, ένα επάγγελμα που στην πραγματικότητα η κοινωνία περιθωριοποιεί και προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από αυτό. Ειναι κάτι που έχω νιώσει στο πετσί μου από μικρός το τελευταιο 6μηνο με 9μηνο έχει ωριμάσει σαν σκέψη, με αφορμή και διάφορα γεγονότα που υπήρξαν στην προηγούμενη εργασία μου αλλά και την συζήτηση του θέματος με διαφορά κοντινά μου άτομα. Αυτό που δεν ειχα συνειδητοποιήσει ποτέ ειναι το πόσο παρόλο την εισροή της τεχνολογίας σε κάθε κοινωνική πτυχή, η κοινωνία ακομα δείχνει την αποστροφή της σε αυτούς που παράγουν το μέσο, με τον απλούστατο και ομως σημαντικότερο τρόπο. Με την πλήρη και συνειδητή άγνοια του αντικειμένου ενασχόλησης αυτών των ανθρώπων. Και φυσικά ουτε κουβέντα για αναζήτηση του θέματος.
Λίγη ιστορία μέσα από την προσωπική μου σχέση με το θέμα για να δέσει αυτό που θέλω να πω.
Λοιπον ασχολούμαι με την πληροφορική και ειδικότερα τον προγραμματισμό από το δημοτικό. Έτυχε η μητέρα μου να πάρει χαμπάρι κάτι σεμινάρια του δήμου Αθηναίων για υπολογιστές, στους οποίους αρχικά πήγαμε οικογενειακώς αλλά ο πατέρας και η άδερφή σύντομα εγκατέλειψαν. Οκ η αδερφή ηταν και μεγαλύτερη, είχε με άλλα πράγματα να ασχοληθεί στην 3η γυμνασίου και 1η Λυκείου. Ο πατέρας χαμηλής μόρφωσης, εννοείται οτι σκέφτηκε το εύκολο σχετικά με τα μηχανήματα αυτά παρόλο που στο επάγγελμα του είχε κάθε μέρα σχέση με υπολογιστές που στις διάφορες ιστορίες που έλεγε τον εξυπηρετούσαν απίστευτα.
Στην 5η δημοτικού λοιπόν πραγματοποιηθηκε η δεύτερη μου επαφή με αυτό το μαγικό αντικείμενο που λέγεται υπολογιστής. Η πρώττη φορά ήταν σε μια επίσκεψη φίλου όπου μόλις τον είδα απλά νομιζω πρέπει να ορίστηκε η ζωή μου. Τι εκπληκτικό, τι πρωτοποριακό πράγμα ήταν αυτό. Φυσικά σαν παιδί και εγώ, ουσιαστικά ξεσκιζόμουν στα παιχνίδια όπου έβρισκα ευκαιρία από το Λαμπρόπουλο ως το Μινιον μιας και οι γονείς δεν θέλαν με τίποτα να επενδύσουν για το θέμα, καθώς για τους γονείς όλα ειναι λεφτά θα βγάλουμε???? Για να μην κάνει σε αυτό το σημείο και οποιοδήποτε άλλο στην συνέχεια χαρούλες κάθε κατίνα του τυπου, οι υπολογιστές ειναι κάψιμο, να διευκρινύσω ότι και ατελειώτο μπάσκετ έπαιζα και τα καλοκαίρια στους δρόμους ήμουν, σίγουρα πολύ περισσότερο από άλλα μαμόθρευτα που απλά έβλεπαν τηλεόραση.
Εκεί λοιπόν στα σεμινάρια έμαθα να χειρίζομαι τους υπολογιστές και εννοείται ότι έπαιζα παιχνίδια. Μιλάμε για υπολογιστές με πράσινες και πορτοκαλί οθόνες και για τους όρους Windows και Mouse ούτε συζήτηση. Χάρις στα πρώττα χρόνια, τέθηκαν οι βάσεις για να παρέχω βοήθεια εξ αποστάσεως χωρίς να βλέπω προς κάθε φίλο που ειχε πρόβλημα χωρίς εγώ να έχω καν υπολογιστή.
Στην αρχή της 2ης λυκείου απέκτησα τον πρώτο υπολογιστή. Μετά από χρόνια “εξάρτησης” σε υπολογιστές φίλων και γνωστών επιτέλους ειχα τον πρώττο μου υπολογιστή μαζί με την αδερφή μου που έτσι και αλλιώς δεν ασχολήθηκε. Κάπου σε αυτή την φάση άρχισα να διαβάζω και προγραμματισμό σε C, που κατά την γνώμη μου είναι η δεύτερη πιο στριφνή γλώσσα προγραμματισμού. Φυσικά για βοήθεια μέσω ιντερνετ ούτε συζήτηση. Εννοείται ότι έπαιζα και παιχνίδια. Η ενασχόληση μου αυτή ήταν λες και έκανα πυρηνική φυσική. Στο σχολείο να υπήρχε άλλος ένας που μπορούσε να καταλάβει το ενδιαφέρον μου αυτό και εννοείται άνδρας.
Στην συνέχεια ανά φάσεις ανανεώθηκε ο υπολογιστής και εγώ άρχισα να γράφω όλο και περισσότερες εφαρμογές για την πάρτυ μου σαν εργαλεία. Θυμάμαι πόσο χρήσιμα μου ειχαν φανεί διάφορα προγράμματα που ειχα φτοιάξει για την πόρωση μου.
Στην συνέχεια ήρθε και το Ιντερνετ μέσω από το δωρεάν που έδινε η τότε ΟΝΝΕΔ. Μετά ήρθε το πανεπιστήμιο στην Πάτρα και 1.5 χρόνος χωρίς υπολογιστή και κύρια επαφή με τα γελοία μαθήματα πληροφορικής των πανεπιστημίων. Εκεί λοιπον κάπου το 97-98 ειναι και η εποχή που οι υπολογιστές αρχίζουν και αποκτούν επαφή με τον ευρύ κόσμο, κυριώς γιατί άρχισαν να τους χρησιμοποιούν με το ζόρι οι εταιρίες και στο Πανεπιστήμιο άρχισαν τα αγοράκια και κοριτσάκια να κάνουν τσάτινγκ και να προσπαθούν να βρουν γκομενο/α πίσω από την απρόσωπη ασφάλεια μιας οθόνης. Φυσικά την ίδια εποχή είχαμε και την έξαρση των κινητών, μια τεχνολογία την οποία ειδικά στην Ελλάδα την κάναμε τρελή κατάχρηση. 2η μετά τους Γιαπωνέζους στην αποδοχή άχρηστων πραγμάτων. Δεν θα επεκταθώ στο θέμα, αλλά μην χάσει η μάνα και δεν μιλήσει κάθε 1 ώρα με τον γιοκα της ενώ υποτίθεται σπουδάζει.
Στο πανεπίστημιο λοιπόν υπήρξα ο ένας από τρεις σε 300 άτομα έτος που ειχαμε επαφή με υπολογιστές και ο μοναδικός που ήξερε να προγραμματισεισε σε μια σχολή όχι πληροφορικής αλλά που χαρακτηρίζει τους καλύτερους προγραμματιστές παγκοσμιώς.. Παρόλα τα μαθήματα, παρόλα τα εργαστήρια οι υπολογιστές παρέμειναν μια τεχνολογία που στην καλύτερη περίπτωση υπήρχαν σαν τα κινητά. Ταυτοχρονα με την σχολή συνέχιζα να προγραμματίζω με αποκορύφωση την δημιουργία ένος Tetris πολλαπλών παιχτών για να παίζουμε με τους φίλους. Δεν συζητάμε εδώ, για το πως υπήρχε ο θαυμασμός του μπράβο αλλά μονο γιατί απλά τα μαθήματα πληροφορικής τα είχα γάτα, και φυσικά βοήθαγα την κάθε καρυδιάς καρύδι. Μέχρι εκεί όμως, γιατί κατά τα άλλα κάτι περίεργο συνέβαινε στην ζωή μου που την έβρισκα να φτιάχνω και πράγματα που βοηθούσαν εμένα.
Κάπου στην όλη φάση τα ειχα και με μια κοπέλα που το μονο που έλεγε ήταν Μπλα μαπλα μαπλα ο υπολογιστής πάντα πάνω από μένα μπλα μπαλα μπλα. Και ομως, όπως όλοι μου έχουν πει, πάντα σεβόμουν τον επισκέπτη και ποτέ δεν έπαιζα μπροστά στους άλλους, και όπως ειπα ποτέ δεν έχω ξημεροβραδιαστεί με παιχνίδια. Πιο πολύ κάψιμο έχω ρίξει, σε ύστατες πορώσεις δημιουργηκότητας παρά παίζοντας παιχνίδια για τα οποία συστηματικά μας κατηγορούσαν.
Ωραία η προσωπική ιστορία, αλλά εδώ ειναι και η αιτία ου ποστ. Σε όλα αυτά τα χρόνια λοιπον, κοντά στα 20, η ενασχόληση με τους υπολογιστές υπήρξε ένα καθαρά ανδροκρατούμενο άθλημα. Παιχνίδια, διαχείριση και πόσο μάλλον προγραμματισμός ήταν προνόμιο και μόνο των αγοριών, και πιο συγκεκριμένα ένα είδος μισητό από το θυληκό φύλλο. Θυμάμαι πόσο σαν εξωγηινο με κοιτάζαν στο δημοτικό και μετά στο γυμνάσιο. Οι μόνοι που αποδεχόντουσαν την σχέση με τους υπολογιστές ήταν τα αγόρια που απλά έπαιζαν και παιχνίδια και πάντα χρειαζόντουσαν κάποιον που ήξερε το κάτι τις παραπάνω να τους κάνει troubleshoot τα μηχανήματα. Για τις κοπέλες, ούτε κουβέντα για το πόσο σαν geeks μας αντιμετωπίζαν.
Μπαίνοντας λοιπόν στο Πανεπιστήμιο, και εισερχόμενος σε ένα εντελώς νέο κόσμο χωρίς κανένα φίλο και γνωστό ακολουθεί το πολιτισμικό σόκ. Ολόκληρη πανεπιστημιακή κοινότητα, υποτίθεται φοιτητές που τόσο μας πιπιλάνε για την προοδευτικότητα τους, το μόνο που κατάφερε να κάνει με τους υπολογιστές ειναι να τους χρησιμοποιήσει με το ζόρι για καμιά εργασία και τσάτινγκ. Μιλάμε για τις εποχές πριν την εδραίωση του ιντερνετ. Συνεπώς όλοι εμείς που παίζαμε κανά παιχνιδάκι, και θεός φυλάξει ξέραμε και να το προγραμματίσουμε το διαολο- μηχάνημα είμασταν περιεργοι. Και δεν περιμένω την κοινωνία στο 100%(ούτε στο 10%) να θέλει να ασχοληθεί με την πληροφορική αλλά αυτή η εχθρότητα προς τους ανθρώπους που ασχολούνταν με την τεχνολογία και κρυφά στήναν τις υποδομές για κάθε τεχνολογική χρήση μουρης αντιμετωπίζονταν σαν να μην πω πως και τι.
Μην το μακρυγορώ, ακόμα και σήμερα, παρόλη την ευρεία διαδοση των υπολογιστών και του Ιντερνετ εγώ έχω να πω οτι ο προγραμματισμός πρέπει να ειναι από τα μοναδικά επαγγέλματα στην κοινωνία, που η κοινωνία απολαυμβάνει τόσο τους καρπούς της αλλά δεν ξέρει τι κάνει και το χειρότερο, τους αποστρέφεται κιολας. Ρωτήστε όποιον θέλετε στον κοινωνικό σας κύκλο, και να δουμε τι θα σας απαντήσει για την δουλειά ενός προγραμματιστή. Όχι πως να προγραμματίσει φυσικά, αλλά με τι ασχολείται, ποιος ειναι ο κόσμος τους και το κυριότερο όλων μέχρι σε πιο βαθμό απλώνονται τα πλοκάμια του.
Θυμάμαι μέχρι και πριν κάτι χρόνια που οι περισσότεροι είχαν την αισθηση ότι πχ τα Windows και διάφορα συνοδευτικά προγράμματα μάλλον υπήρχαν αξιωματικά. Τα έδινε πχ όχι ο θεός, αλλά ο σατανάς μιας και η πληροφορική αν και σαγηνευτική ειναι πάντα και σατανική. Για τα κινητά πως ακριβώς δουλεύουν ούτε κουβέντα. Αρκεί που πουλάγαμε μουρη, κράζαμε το geeky παιδί ή εργαζόμενο που τύχαινε η δουλειά του να ειναι από αυτές που παρήγαν το μουράτο τεχνολογικό αγαθό των σουπερ κουλ της κοινωνίας.
Πριν ένα χρόνο μάλιστα στον άμεσο κοινωνικό μου κύκλο, σε διακοπες άκουσα την ερώτηση του τι ακριβώς κάνω στην δουλειά μου. Ρώτησα λοιπον εκεί τον φανατίλα gamer φίλο και δεν ήξερε, και τελικά ρώτησα και την τότε σχέση μου αν έχει καταλάβει τι σκατά κάνω κάθε μέρα στην δουλειά μου για να πάρω την απάντηση, όχι δεν έχω καταλάβει χριστό. Δεν μπορείτε να φανταστειτε πόσο τσάντλερ ένιωσα εκείνη την στιγμή κατά αντιστοιχία με την ερώτηση What dows actually Tsandler do at his work που κόστησε και το σπίτι στις κοπέλες στην γνωστής σειρά Friends.
Στην πιο πρόσφατή ζωή μου, έχω ακούσει πολλές φορές την ερώτηση του τι σκατά κάνω στο επάγγελμα μου ακόμα και από φανατικους χρήστες της τεχνολογίας. Επίσης έχω ακουσει την ερώτηση του τι κάνω αλλα φοβάμαι να ρωτήσω και άλλα έξυπνα.
Εγώ πραγματικά πιστεύω οτι ο προγραμματιστής ειναι το πιο παρεξήγημένο σήμερα επάγγελμα στην κοινωνία. Ειναι το επάγγελμα με ένα από τα μεγαλύτερα αντίκτυπα στον κοινωνικό ιστό, και ο κοινωνικός ιστός απλά στην καλύτερη περίπτωση αισθάνεται ενα δέος προς την πληροφορική. Όχι θαυμασμό αλλά δέος, και αυτό φαινεται από το γεγονός ότι κανένας μα σχεδόν κανένας δεν κάνει τον κόπο να μάθει τι σκατά κάνουμε και πως στα πάντα ακόμα εκεί που δεν φαντάζεται υπάρχει ένας προγραμματιστής. Και εννοείται οτι το γυναικείο φύλλο συνεχίζει να δείχνει αποστροφή προς τον κλάδο μας, και δεν ειναι τυχαίο ότι ο κλάδος και ο αντίστοιχος των σπουδών ειναι γεμάτος από άνδρες και κάποιες ελάχιστες γυναίκες. Δεν θα πω άλλα για το θέμα γιατί θα παρεξηγηθεί και το ποστ και θα νομίζουν οτι γράφω το ποστ για άλλους λόγους.
Ακομα και στις εταιρίες μέσα της πληροφορικής που αναγκαστικά έχουν και μη πληροφορικάριους παρατηρείς τα δύο εξείς φαινόμενα. Οι άνθρωποι που καλούνται συνήθως να διαχειριστουν, που την έχουν δει μεγάλοι καρεκλάδες, δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα και αντιμετωπίζουν τους πληροφορικάριους σαν κάτι εργάτες παρόλο που αυτοί ειναι η ζωή και η ψυχή του έργου που παράγεται. Θα μου πεις και σε ποια εταιρία δεν γινεται αυτό? Σε πιο επαγγελματικό κλάδο? Το χειρότερο όμως ειναι η αποστροφή που δηλώνουν έμμεσα ή άμεσα για την κατανόηση του αντικειμένου μας, που στην τελική τους ταϊζει κιολας. Ατάκες του τυπου σας θαυμάζω ειναι πολύ δύσκολο, αλλά εγώ ΜΑΚΡΥΑ από εσάς και φτου φτου έχουμε χορτάσει όλοι πιστεύω οι προγραμματιστές.
Ειναι απίστευτες οι ατάκες του δεν θέλω να ξέρω, εγώ με τίποτα δεν γράφω κώδικα και με τίποτα δεν πρόκειται ποτέ να κάτσω έστω και λίγο να καταλάβω. Ειναι λες και έχουμε κάποια ρετσινιά που θα την κολήσουμε. Και δεν λέγεται πάντα φανερά, αλλά οκ πάντα καταλαβαινεις την προδιάθεση του άλλου από τα διάφορα που λέει αλλά και τους τρόπους που επιλέγει να αποφύγει το οτιδήποτε σχετικό. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, δυστυχώς οι προγραμματιστές, και ειδικά οι hard core αυτών, παραμένουν ένα περίεργο είδος ανθρώπου που τόσο χρειάζεται η σύγχρονη κοινωνία αλλά και τόσο πρέπει να αποφύγεις να γινεις, αν δεν θες να σε αντιμετωπίζουν ως εν γένη uncool και geek για να μην πω τίποτα χειρότερα. Δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβεις, πως όταν εξηγήσεις σε κάποιον οτι εισαι προγραμματιστής στην αντίδραση του θετική η αρνητική, υπάρχει συνήθως και μια τρελή δόση αποδοκιμασίας. Πως λέμε πχ ειμαι σκουπιδιάρης,υδραυλικός, μηχανικός και βγάζω τα λεφτά της αρκούδας και ουαουα και μπράβο αλλά μηχανικός εεεεεεεεε? Χμμμμμμμμ
Dilbert
Αυτό ο τύπος έχει τρομερή λογική! Ειναι σαν να βλέπεις δένδρα αποφάσεων όπως ακριβώς νομιζω κάνει και το δικό μου μυαλό.
Nils Holgersson
Τι να πεις τώρα? Πραγματικά κορυφαία σειρά, σε μια εποχή που οι μεταγλωτίσεις στην Ελλάδα ήταν εξαιρετικές, καμιά φορά καλύτερες και από τις ξενόγλωσσες.
Όσοι δεν αντιλαμβάνονται την αξία του βιντεου αυτού, μάλλον ειναι πολύ νεότεροι από την παπουδοσύνη της αφεντιάς μου!
Εκπολιτίζοντας τη Μποτσουάνα: μαθήματα διαφθοράς από την Ελλάδα
Πόσο συμφωνώ με αυτόν τον άνθρωπο ώρες ώρες
Tο πιο ωραίο από όλα είναι η κατάπληξη. Σήμερα θα βαρεθείτε να ακούτε για αυτή τη χώρα που πιθανότατα δεν έχετε ξανακούσει και κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται στο χάρτη. Θα βαρεθείτε να ακούτε τη φράση “γίναμε Μποτσουάνα”. Είναι δυνατόν; Ημείς, οι απόγονοι του Περικλέους; Κάποια συνωμοσία θα εκτυλίσσεται πάλι από σκοτεινούς διεθνείς κύκλους εις βάρος του ανάδελφου έθνους.
Η άγνωστη Μποτσουάνα (και η γνωστή, γνωστότατη Τουρκία επίσης, με την οποία διεκδικούμε παρόμοιες ξένες επενδύσεις) βρέθηκαν πάνω από την Ελλάδα στην κατάταξη της Διεθνούς Διαφάνειας. Δεν μας πείραξε που βουλιάζουμε στη διαφθορά – γιατί έχουμε μάθει να επιβιώνουμε και να περνάμε μια χαρά τσαλαβουτώντας στη λασπουριά της. Αυτό που μας μάρανε είναι μη μας πέσει το “τουπέ”.
Μα να μας περάσουν οι Μποτσουανοί; Απαράδεκτο – έστω κι αν δεν τους ξέρουμε, αρκεί που τους αγνοούμε για να τους απαξιώσουμε. Άλλωστε, δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι μαύροι. Πώς μπορεί να μας περνάνε. Μη μας χαλάσει η εικόνα – αυτή δηλαδή που έχουμε μόνοι φτιάξει για τον εαυτό μας και κανείς άλλος στον κόσμο δεν συμμερίζεται.
Για παράδειγμα, εάν πας στις Βρυξέλλες και τους πεις ότι έχεις μαζί σου “botswanian statistics”, ε, υπερόπτες δυτικοί είναι, θα κοιτάξουν με ένα ελαφρά ειρωνικό χαμόγελο και θα ανοίξουν το φάκελλο περιμένοντας να επιβεβαιώσουν τις υποψίες τους. Εάν πάλι τους πεις ότι έχεις μαζί σου “Greek statistics”, ο ευρωγραφειοκράτης θα ξεκαρδιστεί στα γέλια, θα χύσει τον καφέ στο γκρίζο κουστούμι και θα σου πει “πολύ καλό αυτό. Το άλλο με τον Κοντοπυράκη το ξέρεις;”
Δεν μας πειράζει που συμπονάμε όσους δεν μπορούν να δηλώσουν λιγότερα από όσα παίρνουν.
Δεν μας πειράζει που είναι καταγέλαστο πρόσωπο ο ειλικρινής φορολογούμενος – αν υπάρχει... Δεν μας πειράζει που το μισό σαλόνι μας είναι νόμιμο και το άλλο μισό στα σχέδια ημιυπαίθριο.
Δεν μας πειράζει που σε καμμία γλώσσα δεν μεταφράζεται η λέξη “αυθαίρετο”.
Δεν μας πειράζει που για να βάλεις ρεύμα πρέπει να δώσεις “ένα καφεδάκι” στον υπάλληλο της ΔΕΗ και καμμία απόδειξη στον ηλεκτρολόγο. Δεν μας πειράζει που ο καταπατητής, ο οικοπεδοφάγος και ο μπετατζής της νύχτας είναι πρόσωπα κοινωνικής περιωπής.
Δεν μας πειράζει που για ένα χειρουργείο σε κρατικό νοσοκομείο το φακελάκι δεν είναι μόνο στο γιατρό, αλλά ακόμη και στο νοσοκόμο που σε τσουλάει αναίσθητο μέχρι το κρεβάτι.
Δεν μας πειράζει που ο Έφορος έχει ένα συρτάρι για τους φακέλλους κι ένα μεγαλύτερο για τα φακελλάκια.
Δεν μας πειράζει τίποτα από την ακραία συνενοχή της κοινωνίας μας στη διαφθορά.
Μας πειράζει να μας το λένε.
Εμείς ρε; Εμείς όταν χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς τρώγατε βελανίδια. Τρομερή φράση. Μόνο που λίγοι θυμούνται ότι την έκανε σύνθημα κατά την εξέταση ενός μάρτυρα ο κατηγορούμενος στην υπόθεση για το καλαμπόκι – ένα από τα ελάχιστα σκάνδαλα που έφτασαν στο δικαστήριο.
Και, φυσικά, η χώρα που λατρεύει τη διαφάνεια και δεν θέλει να τη συγκρίνουν με τη Μποτσουάνα, διαμαρτύρεται καθ'εκάστην γιατί δεν ζει χωρίς γενικούς γραμματείς. Αν δεν υπήρχαν τα βιογραφικά, λένε, θα είχαν ήδη διοριστεί...
Βρίσκω μόνον μία εξήγηση. Ότι αυτοί που θα διοριζόντουσαν στο πατ-κιουτ, αν δεν είχε αυτός ο Γιώργος εμμονές με τα περίεργα τα opengov και τα transparency, αυτοί οι “πρετ-α-πορτέ” γραμματείς, οι διαλεγμένοι από τους υπουργούς, είχαν κάποια δυσκολία να μας δείξουν το βιογραφικό τους...
Ποιός θα πληρώσει; Όχι πάλι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα!
Πες τα χρυσόστομε. Θα χώσω τρελά αν εμβαθύνω συνεπώς θα αφήσω τον κ.Καρζή να τα πει από το blog του.
Tις επόμενες ημέρες θα υπάρξει μια επιτάχυνση των εξελίξεων στην οικονομία. Οι Έλληνες θα πληροφορηθούν με τον πιο δραματικό τρόπο την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Όχι με ωραίες μεταφορές, του τύπου “στο χείλος του γκρεμού” ή “σε οριακό σημείο” ή “στο μη περαιτέρω” - αλλά με τη σκληρή φρασεολογία του ταμία: “πτώχευση” ή “χρεωκοπία”. Και θα το μάθουν στο πιο ψηλό επίπεδο, με τον πιο άγρια αφυπνιστικό τρόπο.
Ύστερα θα έρθουν τα μέτρα. Ένα από αυτά, φυσικά, θα αφορά την άμεση και δραστική αύξηση των εσόδων του κράτους από τη φορολογία. Η εισροή χρήματος στα δημόσια ταμεία μπορεί να προέλθει πρώτον, από την αύξηση των υπαρχόντων φόρων, δεύτερον από την είσπραξη φόρων που σήμερα δεν εισπράττονται, και, τρίτον, από τη δημιουργία νέων πηγών φορολογίας, σε δραστηριότητες που σήμερα δεν φορολογούνται.
Το ΠΑΣΟΚ έχει βάλει στην κορυφή της ατζέντας του την κοινωνική δικαιοσύνη, την άρση των ανισοτήτων που έχουν βαθύνει τα τελευταία δέκα χρόνια, παρά τη συνεχή ανάπτυξη. Η πρώτη του σκέψη ήταν η αναδιανομή. Φρίκαραν στις Βρυξέλλες. Επέμεινε και το έκανε, θεωρώντας ότι το κόστος της ανακολουθίας με τις προεκλογικές υποσχέσεις θα ήταν μεγαλύτερο από το κόστος του επιδόματος, έστω και στις άθλιες δημοσιονομικές συνθήκες όπου βρισκόμαστε.
Αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι η αναδιανομή μέσα από παροχές εξάντλησε τα όριά της στο επίδομα αλληλεγγύης και το 1% του ΑΕΠ. Άλλα απλώς δεν υπάρχουν, άσε που κι αυτά είναι ζήτημα αν υπάρχουν. Αλλά όσο παράδοξο κι αν φαίνεται αναδιανομή μπορεί να γίνει και σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης.
Κάποιοι θα πληρώσουν. Αλλά ποιοί;
Και υπάρχει και μία ομάδα για την οποία δεν έχει απυρόβλητο. Κάποιοι που πληρώνουν – μόνον πληρώνουν. Είναι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα. Που οι μισθοί τους, στα χαμηλά κλιμάκια, είναι μικρότεροι από ό,τι στο δημόσιο. Που η εργασιακή ανασφάλεια και η απειλή της ανεργίας είναι η δική τους καθημερινότητα. Που κάθε μέρα αποδίδουν στο όριο των δυνατοτήτων τους, δουλεύουν παραπάνω από ό,τι ορίζουν οι κανονισμοί και φυσικά δεν υπάρχει κανείς να τους προστατεύσει. Οι πρώτοι που πληρώνουν την κρίση, με τη δουλειά τους, και οι πρώτοι που πληρώνουν τους φόρους, με την παρακράτηση.
Ετοιμάζοντας την φορολογική της πολιτική, η στοιχειώδης δικαιοσύνη έναντί τους είναι να μην αισθανθούν και πάλι ότι αυτοί (όχι γενικώς οι μισθωτοί και συνταξιούχοι) αλλά οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, είναι που πάλι θα πληρώσουν επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Και μην ακούσω ότι 3.000 ευρώ το μήνα, κερδισμένα με 15ωρα στο γραφείο, είναι σκανδαλώδης αμοιβή και πρέπει επειγόντως να τσακιστεί για να σωθούν εκείνοι που για την Εφορία απλώς δεν υπάρχουν...
Σχετικά με τον νεό ΓΓ του υπουργείου Μεταφορών & Επικοινωνιών
Απλά διαβάστε αυτό, να δείτε συμπεριφορά!
Εχει και βιντεο και δεν παρατείθεται.
Εστιατόριο/Ιταλικο Vs Ταβέρνα
Κάποτε δεν πήγαινα στην πρώτη κατηγορία γιατι ήταν πολύ ακριβό για την τσέπη μου. Παράλληλα όμως, ποτέ δεν την έβρισκα με το λεπτομερώς φτιαγμένο φαγητό. Ήμουν πάντα υπερ της ποσότητας καθώς μάλλον η γλώσσα μου δεν μπορεί να ξεχωρίσει όλες αυτές τις λεπτές διαφορές που τόσο συζητάνε διάφοροι για το κάθε φαγητό αναλύοντας το τι μόλις δοκίμασαν σε μια μικρή μπουκίτσα.
Προσφάτως λοιπον τα τελευταια δύο χρόνια που ειχα την οικονομική άνεση, βρέθηκα να φάω και σε ιταλικό και κανά εστιατόριο της προκοπής. Οκ δεν το έχω δοκιμάσει και πολύ αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι αρέσει στον κόσμο. Με αφορμή διάφορες συζητήσεις που έχω κάνει με μια φίλη, παίρνοντας υπόψη και το πως μαγειρεύουμε στην καθημερινότητα μας, έχω καταλήξει ότι η μύτη και η γλώσσα μου δεν πρέπει να δουλεύουν και πολύ καλά. Δεν καταλαβαίνουν μικρές διαφορές στις γεύσεις και την μυρωδιά, παρόλο που μου λένε ότι μαγειρεύω καλά όχι θεικά. Χαρακτηριστικά, το μαγείρεμα μου ειναι εντελώς χυμαδιό και όπως κάτσει κάθε φορά ειδικά στις ποσότητες. Αυτό σημαινει ενισχύει ότι δεν παίρνω πρέφα τις μικρές διαφορές πχ στο αλάτι, καυτερο και άλλα.
Αφορμή αυτού του ποστ, ήταν η σημερινή μου επέλεση από εστιατόριο στην Αδριανού. Πήραμε λοιπον μια σαλάτα του Καίσαρα με κοτόπουλο, ένα τυρί ψημένο σε αμπελόφυλα, και 4 κύρια πιάτα εκ των οποίων δύο ζυμαρικά, ένα γλυκόζινο κοτόπουλο και ένα με ένα περιεργο όνομα που είχε μοσχάρι λιωμένο και πουρέ από μελιτζάνα.
Ε λοιπον δεν μ’άρεσε κανένα από τα τρία πιάτα που δοκίμασα. Η σαλάτα ήταν νομίζω επιικώς μέτρια και αυτό με το τυρί μέσα στα αμπελόφυλλα δεν κατάλαβα γιατι κάποιος ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ για να το μαγειρέψει. Ενα αλμυρό τυρί σκέτο είναι σίγουρα πιο ωραίο. Τα κυρίως πιάτα, όχι με αφήσαν αδιάφορο αλλά δεν μαρέσαν χωρίς να ειναι άσχημα ποιοτικά. Το ένα ζυμαρικό είχε κάτι σε ψαρικό που το θεωρώ τρειςμέγιστο λάθος, το άλλο με την μελιτζάνα ήταν επιικώς χάλια με μια απαράδεκτη αίσθηση στο στόμα και το δικό μου το γλυκόξινο αδιάφορο εως όχι ωραιό. Όσον αφορά το γλυκόξινο έχω φάει μικρός σε κινέζικο στην Αμερική κάποιες φορές και μάρεσε τότε, αλλά εδώ στην Ελλάδα ποτέ δεν έχω φάει ένα που να μου αρέσει. Πολύ πιθανά το γλυκόξινο να το παίρνει η μπάλα της Ελληνοποιήσης όπως κάνουμε σε όλα τα ξενόφερτα φαγητά, κάτι που ξέρω ιδιαιτέρως καλά από τα ανατολιτικά εστιατόρια σε σύγκριση με τα σπιτικά. Χαρακτηριστικά το Αλλαντίν στο Φάληρο που τόσο αρέσει, συγνώμη κιολας αλλά έχει μαλακώσει πολύ την δυναμη των φαγητών μπας και την φάει και κανένας μη ανατολιτικής καταγωγής. Το ίδιο και τα σουτσούκια και παστουρμά που αγόραζε ο πατέρας μου από την ευριπίδου, που μετά από ένα σημείο μπας και πουλήσουν και σε κανένα πιο διευρυμένο κοινό έγιναν εντελώς φλώρικα.
Επιστρέφοντας λοιπον στο θέμα μας, βασικά δεν μαρέσει το φαγητό στα εστιατόρια. Εγώ θέλω το φαγητό ουσιωδώς ωραίο και απλό. Ευκολα μα πολύ ευκολα ικανοποιούμαι με μια μακαρονάδα μπολονέζ και καρμπονάρα και πάντα τις λιγουρεύομαι όταν τρώω τον κάθε οτι να ειναι συνδυασμό που έχει ένα ιταλικό εκτός από την καρμπονάρα και μπολονέζ. Για σαλάτα δεν συζητάμε του ποσο πιο ωραία ειναι μια χωριάτικη σαλάτα ή μια κηπουρού από τις ερημιτζίδικες σαλάτες του σεφ και καίσαρα. Όσο για κοψίδια και γενικά στα κάρβουνα, κανένα γαρνίρισμα και κανένας πολλών αστέρων σεφ δεν το έχει να κονταροχτυπηθεί στην πόρωση μιας μπριζόλας ή ενός κοτόπουλο στα κάρβουνα.
Για μένα το φαγητό πρέπει να ειναι απλό αλλά ουσιώδες, όπως νομιζω γενικά προτιμώ και την ίδια την ζωή μου.
Μετά το σημερινό λοιπον, είμαι σίγουρος οτι δεν μαρέσει το φαγητο εστιατορίου ή ιταλικού γιατι ποτέ δεν μου έχει προσφέρει κάτι που να πω ΟΥΑΟΥΑ και να μην σκέφτομαι ότι ένα φαγητό που θα έκανα εγώ σπίτι θα ειχε πιο ενδιαφέρον. Ποτέ δεν με έχει κάνει να αισθανθώ άνετα με το περιβάλλον και τα σερβίτσια του. Και στο σύνολο, ποτέ δεν με έχει πείσει ότι αξίζει τα 2πλάσιο της τιμής από μια ταβέρνα για ολα τα παραπάνω υποδεέστερα όσον αφορά τα θέλω και γουστα μου. Τρώω και σπίτι μου, καλύτερα, περισσότερο και το σημαντικότερο με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον οσον αφορά το τι θα φάω.
Έλληνες
Ενα απλό και απλό κειμενάκι. Νομιζω τα λέει καλα!
Δεν ξέρουμε πόσο είναι το είναι το έλλειμμα…
Δεν ξέρουμε πόσο είναι το δημόσιο χρέος…
Δεν ξέρουμε πόσοι είναι οι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ…
Δεν ξέρουμε πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε…
Δεν ξέρουμε που πάν τα τέσσερα…
Δεν ξέρω τίποτα…
Δεν θέλω να μάθω τίποτα…
Είμαι Έλληνας και…
θέλω να γίνω Πρωθυπουργός!
Ραδιοφωνικές εκμπομπές
Το αντικείμενο κραξίματος ειναι όλοι αυτοί που κάνουν ραδιοφωνικές εκπομπές με ένας από τους παρακάτω δύο τρόπους.
- Αναπαράγοντας τα μηνυματα που τους έχουν έχουν στείλει τα θυματα από κινητό τους
- Βγάζοντας τον κάθε με άποψη στο ραδιόφωνο να μιλάει 10 χρόνια.
Αποτέλεσμα και των δύο ειναι ότι γεμίζουν τις εκπομπές τους ετσι απλά, ουσιαστικά αποδεχόμενοι ότι δεν έχουν και τίποτα να πουν.
Προσωπικά δεν μαρέσει το συγκεκριμένο στιλάκι και με προβληματίζει η διάδοση του και έμμεση υποβάθμιση του ραδιοφώνου. Ούτε το random mp3 playlist είναι λύση, αλλά έλεος ένα λόγος που διαλέγεις το ραδιόφωνο ειναι για την ζωντάνια που σου δίνει κάποιος που ξέρει να κάνει εκπομπή. Δεν λέω να μην έχεις επαφή με το κοινό αλλά όχι και το 90% της εκπομπής. Ειδικά αυτό με την αναμετάδοση των μηνυμάτων που έχουν στείλει.
Τέλος απορώ με τον κόσμο που πληρώνει τα μαλιά της κεφαλής του με τις χρειώσεις που έχουν όλες αυτές οι μορφές επικοινωνίας. Ειλικρινα για το θεαθήναι είμαστε πρώτοι. Ένα παραδειγματάκι. Πες ότι στην καλύτερη το μήνυμα έχει 50 λεπτά για να στείλεις ένα κειμενο 140 χαρακτήρων. Αν πεις οτι γουστάρεις και στέλνεις ένα μηνυματάκι την ημέρα, τότε έχουμε 0.50 *30 μέρες που χοντρικά βγάζει ένα 15 ευρώ το μήνα για να κάνει ο κάθε ατάλαντος dj εκπομπή στο ραδιόφωνο. Δεν λέω μπορεί ο dj να ξέρει τον κώλο του, αλλά λεφτά ο σταθμός και ο dj βγάζει (μάλλον για τον dj) γιατί πρέπει να πληρώσει και ο κόσμος?
Και δυστυχώς την αρχή την ειχε κάνει νομίζω ο Γεωργίου ο γνωστός.
AtlantisFM
Εχω γράψει αρκετές φορές για το θέμα μέταλ και καμιά άλλη εναλλακτική μουσική στα ελληνικά ραδιόφωνικά κύματα. Αν και στο ιντερνετ κάτι παίζει, κυρίως γιατί υπάρχουν και τα ξένα προγράμματα. Έτσι για να γουστάρεις πχ μπορείς να ακούσεις και Bruce Dickinson κάθε Παρασκευή νομίζω.
Όμως στο αυτοκίνητο? Πακέτο! Μονο ένα i-phone App υπάρχει από τον www.hardradio.com και αυτό απαιτεί κολοντούπες στα σημερινά αυτοκίνητα για να συνδεθεί το κινητό με το line in του ηχοσυστήματος.
Πρόσφατα όμως είχα αναφερθεί στον Atlantis κάνοντας μια παρουσιαση μεταλ προγραμμάτων στην Αθήνα. Τότε λοιπόν κάποιος Κώστας από τον σταθμό, μου ειχε σχολιάσει οτι ο Atlantis παίζει όλη μέρα Μεταλ και Χιπ Χοπ.
Το είχα λοιπόν τσεκάρει τότε, και δεν ειχα πέσει σε καμιά live εκπομπή και ειχα ξενερώσει. Προσφάτως όμως που οργώνω την Αθήνα με το αυτοκινητο ανακάλυψη ότι το πρωί, το μεσημέρι και το απόγευμα τουλάχιστον έχει live εκπομπές.
Βέβαια εχω να πω για την μεσημεριανή εκπομπή αν υπάρχει ακόμα, ότι την κάνει μια τύπισα που σε όλα αναφέρεται σε –ακι,ουλη και όλα τα υποκοριστικά. ΕΛΕΟΣ! Τσαπρ γιατι δεν αντέχω το υποκοριασμα όλων για να φαινόμαστε γλυκούλες. Άσε που γυναίκες που τα κάνουν αυτά συνήθως έχουν μια κοινή παντέντα.
Όπως και να έχει ο σταθμός υπάρχει, το site δεν παίζει παρόλες τις διαφημίσεις και το internet streaming έχει ΑΘΛΙΑ ποιότητα.
Καλά ακούσματα.
ΥΓ. ο πρωινός είναι εξαιρετικός.
Δημοκρατία
Με αφορμή την απόφαση του Ευρωπαικου Δικαστηριου για θρησκευτικά σύμβολα στα Ιταλικά σχολεία έχει ξεσπάσει θέμα για το ποιος έχει δίκιο επικαλούμενοι όλοι τον θεσμό της δημοκρατίας.
Εγώ απορώ ξέρει κανένας τι ειναι δημοκρατία και πως κολάει στο θέμα?
Ακουγονται ατάκες του τυπου η λίγοι να επιβληθούν στους πολλούς, να γινει δημοψήφισμα και άλλα κουραφέξαλα.
Δεν ειναι θέμα δημοκρατίας αλλά ισότητας την οποία υποτίθεται ειναι ένα από τα πράγματα που προσπαθεί να παρέχει η δημοκρατία. Στόχος είναι η ισότητα. Στόχος είναι ακόμα και ένας ο τελευταίος ο κακομοίρης να μην αισθάνεται οτι καταπατιέται η ελευθερία του στα πιστεύω του, επειδή απλά τυχαίνει να ειναι ένας όπως ακριβώς στο κάθε πορωμένο αν τυχει να βρεθεί στην δυσμενή θέση.
Ρόλο, για την υλοποιήση του παραπάνω, έχει ο νομοθέτης τμήμα του θεσμού της δημοκρατίας. Ο νομοθέτης προσπαθεί να θεσπίσει νόμους, ώστε να εξασφαλίσει κατά την γνώση του ή οσο τον δυνατότερο κάλυψει του αισθήματος δικαίου και ισότητας. Και επειδή και ο νομοθέτης ειναι άνθρωπος και ζει στο σήμερα αυτά που προτείνει ελέγχονται από υποτίθεται σπουδασμένους σε θέματα ανθρώπους και φυσικά εγγκρίνεται η όχι από τον λαό ή τους εκπροσώπους τους αφου και καλά τους πείσει. Στόχος ειναι για μια προσωπική επιλογή του καθενός, να θιχτούν οι λιγότεροι δυνατοί άνθρωποι. Δημοψήφισμα δεν γινεται για τέτοια θέματα αλλά για θέματα πολιτείας και κράτους, όπως πχ Ευρώ ή δραχμή. Δεν έγινε ποτέ δημοψήφισμα για το αν θα έχουν δικαιώμα ψήφου γυναικες καθώς και μονο που το εκλογικό σώμα θα ηταν άνδρες δεν θα άλλαζε τίποτα.
Επειδή στην Ελλάδα η δημοκρατία δουλεύει μπουρδελέ δεν μπορούμε να την βάζουμε στο στόμα μας και να ισχυροζόμαστε την διαιώνυση της θρησκευτικής αδικίας στο όνομα της ιστορίας του παρελθόντος και της παράδοης. Γιατί όποιος το κάνει ειναι τουλάχιστον ανιστόρητος και δεν ξέρει τίποτα από καλά πραγματάκια που έχουν πράξει όλοι αυτοί οι θεσμοί που τόσο συνδεδεμένοι έχουν υπάρξει με τον ελληνισμό. Ανοιγουμε και κανά βιβλίο εκτός σχολικής ιστορίας όπως επίσης αν θες να πεις ότι κάτι ξέρεις και από ιστορία πρέπει να τουλάχιστον να την διαβάσεις από πολλούς και διαφορετικούς.
Όπως και να έχει γιατί δεν ειναι αυτό το θέμα, επιτέλους στην Ελλάδα πρέπει να καταλάβουμε οτι κακήν κακώς δεν ειμαστε μονο Έλληνες σε αυτή την χώρα όπως δεν υπήρξαμε μονο μετανάστες σε ξένες χώρες. Μονά ζυγά δικά μας δεν γινεται. Και το 98% ελληνες στην επικράτει χάθηκε όταν αποφασήσαμε ότι προτιμούμε να κλέβουμε την Ευρώπη και το κράτος κάνοντας τους Managers αγρότες και χτίστες από τα καφενεία ή θεωρώντας οτι η καρέκλα των 700 ευρώ ειναι κατόρθωμα αρκεί να υπάρχει το κάδρο με το πτυχίο.
Και όπως λέει ο κ. Χουδαλάκης που τον ακούω την ώρα της συγγραφής, η δικαιοσύνη δεν βασίζεται στην γνώμη των πολλών και η αλήθεια ποτέ δεν υπήρξε αντικείμενο των πολλών, γιατί όποιος ξέρει και πάλι λίγο ιστορία θα θυμηθεί οτι όλες οι μεγάλες εξελίξεις της ανθρωπότητας ξεκίνησαν από λίγους και τους πολλούς να θέλουν να τους φάνε. Για όσους και πάλι δεν βλέπουν έξω από την παρωπίδα ένα παραδειγματάκι ειναι η ανακάλυψη (λέμε τώρα γιατί το ξέραν αιώνες πριν) ότι η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο.
Σε αυτή την χωρά επιτέλους πρέπει να αποκτήσουμε την παιδεία του συγκρίνω, κοιτάζω και θυμάμαι και όχι μονο του βολεύεται ο μέγας Ελληνικός και βολεμένος κώλος μου υπό το πρόσχημα της μεγάλης Ελληνικής παράδοσης και ιστορίας.
Jesus Camp
Μόλις είδα αυτο το ντοκιμαντέρ που λέγεται Jesus Camp.
Το θέμα του ειναι οι αμερικάνοι χριστιανοι ευαγγελιστές που όπως λέει αποτελούν το 25% της Αμερικής. Συγκεκριμένα διαπραγματεύεται με το πως προωθούν την πίστη τους, την τυφλή υπακουή στον πρόερδο και στα πιστεύω τους στα παιδιά τους.
Μιλάμε για χοντρά σκηνικά. Σκηνικά του τύπου αφου το κάνουν οι φανατισμένοι ισλαμιστές το κάνουμε και εμεις, αλλά εμείς ειμαστε οκ γιατί έχουμε και την αλήθεια και το ξέρουμε. Κατασκήνωση και τρελό προσηλυτισμό στα παιδιά. Πλύση εγκεφάλου όσο δεν πάει. Κάτι σκηνικά του τυπου ο Τζωρτζ Μπους ειναι ο θεός, είναι ο σωστός και άλλα.
Δεν ξέρω αν όλοι οι ευαγγελιστές στον κόσμο ειναι έτσι αλλά αυτό που δείχνει στο ντοκιμαντέρ ειναι για μένα σοβαρή ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΓΓΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Και ολα αυτά για ένα και μονο λόγω. ΕΞΟΥΣΙΑ και ΛΕΦΤΑ.
Δεν παίζεται ο σκοταδισμός των θρησκειών, ειδικά όταν αυτές παλεύουν να διατηρήσουν την αναχρονιστική αξία τους. Ανεκαθεν τα παιδιά ήταν θύματα των κλειστόμυαλων θρησκευόμενων αλλά το ίδιο ήταν και οι γυναίκες. Σε μια κοινωνία που υποτίθεται έχει εξελιχτεί κοινωνικά σε ζητήματα ελεύθερης επιλογής, ειναι απίστευτο αυτό που δείχνει. Αν θέλει ο ενήλικος να ειναι ζώο μεγιά του και χαρά του. Αλλά στα παιδιά? Ντροπή. Και μετά μιλάνε για παιδική εκμετάλευση?
Τι τυχερός που έχω υπάρξει που η θρησκευτική παράνοια της μάνας μου, έπεσε στο απίστευτο απόρθητο τοιχο της λογικής. Πόσο χαίρομαι που υπήρξα παιδί της πληροφορικής και των θετικών επιστημών για να ισοπεδώνω όλες τις αντίστοιχες μαλακιες της μάνας μου. Και το θυμάμαι ότι στο δημοτικό πήγαινα στην εκκλησία και κάτι άλλες ασχολίες, όχι γιατί το πίστευα αλλά γιατί ήθελα να ευχαριστήσω την μάνα μου. Να νιώσει περίφανη. Μέχρι και απαγγελία μια μαλακιας στην εκκλησία έκανα. Ανατριχιάζω και μονο που τα θυμάμαι. ΑΙΣΧΟΣ
Πως την γλύτωσα έτσι πως? Και δυστυχώς όλα τα παιδιά δεν ειναι τόσο εφοδιασμένα.
Εγκληματίες όλοι όσοι επιβάλουν την θρησκεία στα παιδιά τους.
Εγώ ο Βανγκ Γκονγκ
Έχει στο πλανητάριο μια ταινια σχετικά με την ζωή του Βανγκ Γκόνγκ. Ειναι ταινία IMAX, θόλου όπως την αποκαλουν να μην χάσουν στην μετάφραση στην Ελλάδα.
Όπως περίμενα η ταινία είχε τρελά ζουμαριστά πλάνα από τους πίνακες του ζωγράφου σε σημείου που έβλεπες το ανάγλυφο της κάθε πινελιάς. Σε κάτι σημεία πχ που ειχε πολλές πινελιές η μία πάνω στην άλλη, αντιλαμβανόσουν το ύψωμα από το υπόλοιπο έργο.Ειδικά αν αρέσουν και τα έργα του, τότε ειναι κορυφή. Η παρέα που ειχα πάει είπε οτι είχε τόσο ζουμ στα έργα που σε ένα παρατήρηση κάτι που δεν είχε προσέξει ποτέ.
Η δομή της περιγραφής της ζωής του ζωγράφου αλλά και ο τρόπος ήταν πολύ ωραίος παραμυθένιος θα έλεγα και χανόσουν στην ατμόσφαιρά του.
Προσωπικά δεν μου αρέσει ο ιμπρεσιονισμός αν ξέρω καλά την κατηγορία. Δεν μου αρέσαν τα έργα του τυπου παρόλου που μου αρέσει απίστευτα το χρώμα. Και ειλικρινά δεν καταλαβαινω γιατι έχει αναχθεί σε κάποιο απίστευτο φαινόμενο.
Τέλος για το πλανητάριο, κάθε ταινία IMAX που δεν υπάρχει αλλού στην Ελλάδα, ειναι μια εμπειρία. Ο χώρος ειναι απίστευτος και σχεδόν δεν έχω χάσει ταινία από τις 2-3 μόνο που φέρνει κάθε χρόνο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν κάνει και εμπορική εκμετάλευση, φέρνοντας και κανονικές ταινίες IMAX.
Απογόρευση Καπνίσματος
Μετά λοιπόν από μήνες προτίμησεις σε ανοιχτούς χώρους, όσο μας έπερνε και ο καιρός ήρθε ο καιρός να πατήσω και το πόδι μου σε κλειστούς χώρους.
Ποια απογόρευση ρε? Στην καλύτερη περίπτωση η απογόρευση έχει αναχθεί σε τασάκι θέλετε?
Και να σκεφτείς ότι πριν κάτι μηνες οι καπνιστές είχαν ξεκινήσει όλοκληρη εξτρατεία κατά της απόγευρεσης μέσα στην κλάψα με κύριο επιχείρημα την αδικία και την καταπίεση ενός άδικου νόμου που και καλά αυτή τη φορά πρώτη φορά θα εφαρμοζόταν στην Ελλάδα.
Και εννοίται όπως τους έλεγα τότε, γιατί κλαίγεστε αφού τίποτα δεν πρόκειται να γινει!
Και να είχα άδικο καλά θα ήταν.
Δεν το συζητάμε για τις δημόσιες υπηρεσίες έτσι. ΚΕΠ Μελισσίων ο τυπος που πιστοποιεί το γνήσιο των υπογραφών δύο συνεχόμενες μέρες τσιγαράκι και δεν τρέχει τίποτα. Προχθές στο δημαρχείο Καματερού μια από τα ίδια. Όποιος γούσταρε και ένα τσιγαράκι.
Ειναι που ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ!
Παρεπιπτόντως, χθες που ειχα βγει σε ένα μαγαζί μεταλάδικο δεν υπήρχε γυναίκα που να μην καπνίζει.
Τα παιδιά των Stage
Καταρχήν δεν μπορώ να καταλάβω την προφορά της λέξης σε Σταζζζζζζζζζζζζζ.
Αλλά άντε έστω και έτσι δεν λέω οτι ειναι οκ να αφήνουν κόσμο να προσλαμβάνεται με τις συνθήκες αυτές, ειδικευόμενος ή όχι. Αλλά ειλικρινά έχουν αρχίσει και μου την σπάνε γιατι κακά τα ψέματα έχουμε ακόμη μια ελληνο-μη χέσω κοντοφθαλμία και στην ζούλα προσδοκία βολέματος σε ένα απροσδόκητο τέλος.
Καταρχήν όλους αυτούς που κάνουν πρακτική πχ δικηγόρων 18 μηνες απλήρωτοι με 12 ωρα τους έχει ρωτήσει κανείς? Ή τους πρακτικάριους λογιστών? Αυτούς τους σκέφτεται κανένας Σταζ? Όχι βέβαια. Η διαφορά ειναι σημαντική. Ο δικηγόρος δεν έχει επιλογή να μην το κάνει! Ο σταζίτης όπως τον λένε έχει μια χαρά επιλογή.
Αφορμή για το θέμα αυτο στάθηκε μια συνέντευκη το πρωί στον ΑΝΤ1, από δύο επικεφαλής κάτι του αγώνα τους. Λοιπον όσο και αν θέλαν να το κρύψουν οι κοπελιές, όσο και αν το επιχείρημα τους βασιζόταν στην αδικία, στο παράπωνο και στον εγκλοβυσμό και όσο και αν το προσπαθούσαν να το ενισχύσουν δια του αδικημένου εκνευρισμού τους, εγώ μια απάντηση ξεκάθαρη δεν πήρα ποτέ.
Ναι οκ ήσουν άνεργη για 4 χρόνια, και ναι οκ σε μια τέτοια φάση όπου βρεις χώνεσαι. Όταν ομως ρωτήθηκε γιατί δεν έφυγε κάπου στην μέση, η απάντηση ήταν ότι η σύμβαση ήταν 18 μηνη και μπλα μπλα εξελίχτηκε σε 18 πολλά πλας καθώς κριθήκαν ότι ήταν αναγκαίοι στις υπηρεσίες τους. Καμιά σύμβασή εργαζομένου όμως δεν λέει οτι δεν μπορεί να παραιτηθεί από μια δουλειά. Μονο οι συμβάσεις έργων το έχουν αυτό και φυσικά προσδιορίζουν και τις ρήτρες.
Και φυσικά, όπως εύκολα της ξέφυγε και δεν το ήθελε, όλο το θέμα είναι η μοριοδότηση. Και πολύ σωστά της ειπε ο δημοσιογράφος γιατί εσύ πχ να πάρεις μορια σε σχέση με τον πτυχιούχο ή αυτόν που δινει πληρώνοντας πολλά και διαβάζοντας πολύ στον ΑΣΕΠ? Εεεεεεεεεεεεε ουσιαστικά δεν απαντήθηκε πέρα από την αξιωματική προσδοκία του κόβαμε και ράβαμε μέσα στις υπηρεσίες που κανείς δεν διαφωνεί. Δεν ειναι η μοριοδότηση το θέμα αλλά η εισαγωγή στο δημόσιο και κυριως η πόρωση όλων να βρεθούν εκεί. Και μην μου πει εμένα, οποιοσδήποτε από αυτούς οτι δεν το είδε το πρόγραμμα σαν το ένα πόδι μέσα στο δημόσιο. Ξεχνάει κανείς το θέμα με τους συμβασιούχους της αστυνομίας που τελικά μονιμοποιηθηκαν μέσω δικαστηριων και ειναι ισοδύναμοι με τους εκπαιδευμένους (λέμε τώρα) αστυνομικούς?
Αλλωστε εγώ ξέρω από πρόσφατο γνωστό, ότι χωρίς βύσμα πέρσυ δεν έμπαινες μέσα. Η Ελλάδα μια ζωή βρίσκει τρόπου να παγοποντεύει, και ένας από αυτους ειναι να μπει στο δημόσιο έστω και αν φάει μηνες με 500 το μήνα. Και φυσικά οι γονείς εκεί στήριξη.
Εγω απορώ, αφου απέκτησε πχ τον ένα χρόνο προυπηρεσία άντε τα 2, έψαξαν όλοι δουλειά και δεν βρήκαν έστω και με τον βασικό? Ειναι δυνατόν να μένεις 4 χρονια στο πρόγραμμα με 400 ευρώ το μήνα? Μονο αν πχ υπάρχουν ειδικές συνθηκες όπως εγκυος που δεν θα την αγγίξει κανείς, μεγάλος και άλλα που δεν ξέρω.
Δεν λέω πακέτο όλοι να βρεθούν στο δρόμο, αλλά πραγματικά ποιος και τι ποσοστό κοιταξε να εκμεταλευτεί την προυπηρεσία? Εγώ πιστεύω όλοι περιμέναν να μονιμοποιηθούν.
Για μια ακομη φορά μια μικρή μερίδα ανθρώπων τραβάει το σκοινί πολύ και μάλιστα εριστικά μετά από ένα σημείο. Και ως δια μαγείας αυτή η ομάδα ανθρωπων έχει άμεση σχέση με το Ελληνικό δημόσιο και λαμογιά. Καθηγητές, Βυτιοφορα, ταξί, λιμάνι…..
Όπως πολύ σωστά ειπε ο ένας δημοσιογράφος, άλλο το να πιστεύεις ότι έχεις δικιο και άλλο να πιστεύεις οτι αυτό που θες ειναι δίκαιο. Όλοι πιστεύουμε οτι έχουμε δικιο, όλοι θέλουμε αλλά αν βγάλουμε τις παροπίδες μήπως να δουμε τι ακριβώς ζητάμε σε σχέση με τους υπολοίπους, πόσοι λίγοι είμαστε και πόσο ερριστικό είναι αυτό που λέμε.
Ίσως να μην έχω άποψη εκ των έσω για το θέμα, ίσως πραγματικά να τους αδικώ, όμως εγώ ειμαι σίγουρος οτι αν ήμουν σε μια φάση κακο-εργασίας σίγουρα δεν θα παραιτούμουν, αλλά θα ήμουν κάθε μέρα σε ανεύρεση και βιογραφικά. Εστω θα την έκανα και για ευρώπη. Και ότι δουλειά να ειναι! Ειδικά οι νέοι δεν βλέπω πως δικαιολογούνται γιατί έβλεπα και μανάδες μπλα μπλα, που αν και στην παγαποντιά πρώτες μπορώ να δεχθώ την περιορισμένη δυνατότητα που έχουν.
Μια φίλη λέει οτι το βλέπω ανάποδα. Οτι δεν θα έπρεπε να μειώνονται για ορισμένους αλλά να αυξάνονται των άλλων. Σε ορισμένα ίσως έχει δείξει και ειναι υπό εξέταση, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατι όταν η παρατεταμένη μαλακια έχει καταλήξει λόγω απάθειας σε κάτι που πρέπει να μειωθεί, εγώ πρέπει να σκεφτώ ότι όχι να φέρουμε όλους τους άλλους προς εκεί! Ε πως θα γινει? Να κάνουμε όλη την Ελλάδα βύσμα και δημόσιο?
Υπό το βάρος των επόμενων
Ο κ. Καρζής σήμερα ανέβασε στο μπλόγκ του ένα εξαιρετικό κείμενο με αφορμή τον νέο προυπολογισμό της Ελλάδας.
Yπό το γενικό τίτλο “δεν υπάρχει σάλιο” παρουσιάστηκε ο προϋπολογισμός. Είναι το τέλος του πάρτυ. Επί σχεδόν δέκα συνεχή χρόνια, η Ελλάδα έχει ελλείμματα. Κι όχι μόνον συνολικά, αλλά και πρωτογενή ελλείμματα. Με απλά λόγια – καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει. Αυτό συμβαίνει και στους ανθρώπους – άμα, ας πούμε, βρεθούν σε μια συγκυριακή δυσχέρεια, δεν αλλάζουν αμέσως τον τρόπο ζωής τους. Συνεχίζουν με την ελπίδα πως αύριο κάτι θα πάει καλύτερα. Και τι κάνουν; Τρώνε από τα έτοιμα. Αυτό κάνουμε κι εμείς ως χώρα. Τρώμε από τα έτοιμα.
Μόνο που επειδή δυο γενιές τώρα δεν έχουμε ετοιμάσει τίποτα, με κυνικό, αδίστακτο και ακραία εγωιστικό τρόπο, τρώμε από τα έτοιμα των επόμενων γενεών. Τρώμε από αυτά που θα ετοιμάσουν δουλεύοντας τα παιδιά μας – τα οποία, εκτός των άλλων, θα είναι και λιγότερα από εμάς και θα πρέπει να μας διατηρήσουν, εμάς, τους βολεμένους, τόσο καλοταϊσμένους όσο πάντοτε θέλαμε.
Ποτέ δεν υπήρξε τόσο βαθύ χάσμα γενεών, με την πιο άγρια έννοια του όρου, όσο αυτό που ανοίγουμε σήμερα, κάθε μέρα που περνάει, συσσωρεύοντας όλο και μεγαλύτερα ελλείμματα, όλο και μεγαλύτερα χρέη, ξέροντας ότι θα τα πληρώσουν οι επόμενοι. Ημών θανόντων ταμείον πυρί μιχθήτω, λέει ο με λουδοβίκεια αμεριμνησία, καθισμένος πάνω στα κεκτημένα του, ο Έλληνας που πρόλαβε να πάρει σύνταξη ή έχει αυτό που λένε (με ένα ελαφρύ ειρωνικό τόνο) “ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα”.
Ο προϋπολογισμός προβλέπει αυξημένα έσοδα, προφανώς φορολογικά, και περικοπές δαπανών. Σύμφωνοι. Ειδικά εάν καταφέρει το κράτος να βάλει ένα ψαλίδι 3,5 δις στα χιλιάδες σπάταλα χέρια του, θα είναι καλό και χρήσιμο – και για φέτος και για τα επόμενα χρόνια. Τι λείπει από τον προϋπολογισμό; Νομίζω λείπει εσκεμμένα ο δραματικός χαρακτήρας, που θα απηχούσε και θα αποτύπωνε τη δραματική κατάσταση που στην πραγματικότητα επικρατεί.
Η συλλογιστική της κυβέρνησης είναι ότι το μόνο πλεονέκτημα που έχει στα χέρια της, για να διοικήσει ένα φαλιριμένο κράτος, είναι το καλό κλίμα, που ζεσταίνει κάπως την αγορά και κινεί την οικονομία. Έφτιαξε την αισιοδοξία, είναι το πρώτο πολιτικό της δημιούργημα, και την προστατεύει σαν περιουσία και σαν όπλο της.
Από την άλλη, όμως, ένας προϋπολογισμός απλώς σκληρότερος από τους άλλους δεν δίνει το στίγμα της άμεσης απειλής της χρεωκοπίας, που είναι απολύτως υπαρκτή. Δεν δίνει το στίγμα της αλλαγής όχι πολιτικής, όχι μόνον κρατικής λειτουργίας, αλλά καθημερινής συμπεριφοράς, τρόπου ζωής, όλων των πολιτών που χωρίς αμφιβολία θα χρειαστεί και θα έρθει, θέλουμε-δεν θέλουμε, το επόμενο διάστημα.
Η εκτέλεσή του (και η τύχη της κυβέρνησης) θα εξαρτηθεί κυρίως από τη στάση της ίδιας, και των υπουργών που τη συγκροτούν. Εάν, δηλαδή, θα αρχίσουν να συρρέουν υπουργοί στο γραφείο του κ. Παπακωνσταντίνου και να εξηγούν γιατί οι δικές τους δαπάνες δεν πρέπει να περικοπούν γιατί έχουν “απόλυτη προτεραιότητα” έναντι όλων των άλλων. Σε αυτή τη συγκυρία, η εκτέλεση του προϋπολογισμού και η συνοχή της κυβέρνησης είναι το ίδιο πράγμα.
Προσωπικά επικεντρώνομαι όχι στον προυπολογισμό, αλλά στο θέμα του πως οι σύγχρονοι Έλληνες ειναι μεγάλοι μην πω τώρα. Εγώ το λέω και το ξαναλέω μόνο το τεράστιο ΕΓΩ μας κοιτάζουμε, αντε και λίγο κανά παιδιού μας,αν το έχουμε, και φυσικά εφόσον έχουμε και εμείς να κερδίσουμε κάτι όπως το παιδί να μεγαλώσει κάτω από την φούστα της μαμάς και να γουστάρουν οι γονείς εξουσία και εξάρτηση.
Και όπως λεω τον τελευταιο καιρό, Greek Patterns and Practises.
Συμπερασματική λογική
Πρόταση 1. περί έρωτα
Έξυπνος άνδρας + έξυπνη γυναίκα = ειδύλλιο
Έξυπνος άνδρας + χαζή γυναίκα = δεσμός
Χαζός άνδρας + έξυπνη γυναίκα = γάμος
Χαζός άνδρας + χαζή γυναίκα = εγκυμοσύνη
Πρόταση 2.. περί εργασίας
Έξυπνο αφεντικό + έξυπνος υπάλληλος = προκοπή
Έξυπνο αφεντικό + χαζός υπάλληλος = παραγωγή
Χαζό αφεντικό + έξυπνος υπάλληλος = προαγωγή
Χαζό αφεντικό + χαζός υπάλληλος = υπερωρίες
Πρόταση 3. περί αγοράς
Ένας άνδρας πληρώνει 2 ευρώ για
ένα αντικείμενο που χρειάζεται και κοστίζει 1 ευρώ.
Μια γυναίκα πληρώνει 1 ευρώ για
ένα αντικείμενο που δε χρειάζεται και κοστίζει 2 ευρώ.
Πόρισμα :
Μια γυναίκα ανησυχεί για το μέλλον μέχρι να βρει σύζυγο.
Ένας άντρας ποτέ δεν ανησυχεί για το μέλλον ,
παρά μόνο όταν βρει σύζυγο .
Γενίκευση :
Eπιτυχημένος άνδρας είναι εκείνος που βγάζει! περισσότερα απ' όσα μπορεί να ξοδέψει η γυναίκα του .
Επιτυχημένη γυναίκα είναι κάποια που μπορεί να βρει έναν τέτοιο άντρα ..
Πρόταση 4. Περί ευτυχίας
Για να είσαι ευτυχισμένη μ' έναν άντρα, πρέπει να τον καταλαβαίνεις
πολύ και να τον αγαπάς λίγο.
Για να είσαι ευτυχισμένος με μια γυναίκα, πρέπει να την αγαπάς πολύ
και να μην προσπαθείς να την καταλάβεις καθόλου.
Πρόταση 5. Περί ανθεκτικότητας
Οι παντρεμένοι άντρες ζουν περισσότερο από τους ανύπαντρους , αλλά είναι πιο πρόθυμοι να πεθάνουν νωρίτερα .
Πρόταση 6. Περί αλλαγών
Μια γυναίκα παντρεύεται κάποιον ελπίζοντας πως θα τον αλλάξει , αλλά αυτός δεν αλλάζει .
Ένας άντρας παντρεύεται μια γυναίκα ελπίζοντας πως αυτή δε θ ' αλλάξει , αλλά , διάολε , αλλάζει !
Πρόταση 7. Περί διαλόγων
Μια γυναίκα έχει την τελευταία λέξη στον καυγά.
Γενίκευση : Ότι πει ένας άνδρας μετά την τελευταία λέξη , είναι η αρχή ενός νέου καυγά .
Άσκηση:
Πώς μπορείτε να ταπώσετε αυτούς που θέλουν να σας παντρέψουν ;
Υπόδειξη : Οι συγγενείς μου σε όποιο γάμο κι αν πήγαινα μου λέγανε : ' Έλα , τώρα η σειρά σου '. Σταμάτησαν να το κάνουν μόνο όταν εγώ άρχισα να τους λέω το ίδιο στις κηδείες ..
