Ο κ. Καρζής σήμερα ανέβασε στο μπλόγκ του ένα εξαιρετικό κείμενο με αφορμή τον νέο προυπολογισμό της Ελλάδας.
Yπό το γενικό τίτλο “δεν υπάρχει σάλιο” παρουσιάστηκε ο προϋπολογισμός. Είναι το τέλος του πάρτυ. Επί σχεδόν δέκα συνεχή χρόνια, η Ελλάδα έχει ελλείμματα. Κι όχι μόνον συνολικά, αλλά και πρωτογενή ελλείμματα. Με απλά λόγια – καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει. Αυτό συμβαίνει και στους ανθρώπους – άμα, ας πούμε, βρεθούν σε μια συγκυριακή δυσχέρεια, δεν αλλάζουν αμέσως τον τρόπο ζωής τους. Συνεχίζουν με την ελπίδα πως αύριο κάτι θα πάει καλύτερα. Και τι κάνουν; Τρώνε από τα έτοιμα. Αυτό κάνουμε κι εμείς ως χώρα. Τρώμε από τα έτοιμα.
Μόνο που επειδή δυο γενιές τώρα δεν έχουμε ετοιμάσει τίποτα, με κυνικό, αδίστακτο και ακραία εγωιστικό τρόπο, τρώμε από τα έτοιμα των επόμενων γενεών. Τρώμε από αυτά που θα ετοιμάσουν δουλεύοντας τα παιδιά μας – τα οποία, εκτός των άλλων, θα είναι και λιγότερα από εμάς και θα πρέπει να μας διατηρήσουν, εμάς, τους βολεμένους, τόσο καλοταϊσμένους όσο πάντοτε θέλαμε.
Ποτέ δεν υπήρξε τόσο βαθύ χάσμα γενεών, με την πιο άγρια έννοια του όρου, όσο αυτό που ανοίγουμε σήμερα, κάθε μέρα που περνάει, συσσωρεύοντας όλο και μεγαλύτερα ελλείμματα, όλο και μεγαλύτερα χρέη, ξέροντας ότι θα τα πληρώσουν οι επόμενοι. Ημών θανόντων ταμείον πυρί μιχθήτω, λέει ο με λουδοβίκεια αμεριμνησία, καθισμένος πάνω στα κεκτημένα του, ο Έλληνας που πρόλαβε να πάρει σύνταξη ή έχει αυτό που λένε (με ένα ελαφρύ ειρωνικό τόνο) “ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα”.
Ο προϋπολογισμός προβλέπει αυξημένα έσοδα, προφανώς φορολογικά, και περικοπές δαπανών. Σύμφωνοι. Ειδικά εάν καταφέρει το κράτος να βάλει ένα ψαλίδι 3,5 δις στα χιλιάδες σπάταλα χέρια του, θα είναι καλό και χρήσιμο – και για φέτος και για τα επόμενα χρόνια. Τι λείπει από τον προϋπολογισμό; Νομίζω λείπει εσκεμμένα ο δραματικός χαρακτήρας, που θα απηχούσε και θα αποτύπωνε τη δραματική κατάσταση που στην πραγματικότητα επικρατεί.
Η συλλογιστική της κυβέρνησης είναι ότι το μόνο πλεονέκτημα που έχει στα χέρια της, για να διοικήσει ένα φαλιριμένο κράτος, είναι το καλό κλίμα, που ζεσταίνει κάπως την αγορά και κινεί την οικονομία. Έφτιαξε την αισιοδοξία, είναι το πρώτο πολιτικό της δημιούργημα, και την προστατεύει σαν περιουσία και σαν όπλο της.
Από την άλλη, όμως, ένας προϋπολογισμός απλώς σκληρότερος από τους άλλους δεν δίνει το στίγμα της άμεσης απειλής της χρεωκοπίας, που είναι απολύτως υπαρκτή. Δεν δίνει το στίγμα της αλλαγής όχι πολιτικής, όχι μόνον κρατικής λειτουργίας, αλλά καθημερινής συμπεριφοράς, τρόπου ζωής, όλων των πολιτών που χωρίς αμφιβολία θα χρειαστεί και θα έρθει, θέλουμε-δεν θέλουμε, το επόμενο διάστημα.
Η εκτέλεσή του (και η τύχη της κυβέρνησης) θα εξαρτηθεί κυρίως από τη στάση της ίδιας, και των υπουργών που τη συγκροτούν. Εάν, δηλαδή, θα αρχίσουν να συρρέουν υπουργοί στο γραφείο του κ. Παπακωνσταντίνου και να εξηγούν γιατί οι δικές τους δαπάνες δεν πρέπει να περικοπούν γιατί έχουν “απόλυτη προτεραιότητα” έναντι όλων των άλλων. Σε αυτή τη συγκυρία, η εκτέλεση του προϋπολογισμού και η συνοχή της κυβέρνησης είναι το ίδιο πράγμα.
Προσωπικά επικεντρώνομαι όχι στον προυπολογισμό, αλλά στο θέμα του πως οι σύγχρονοι Έλληνες ειναι μεγάλοι μην πω τώρα. Εγώ το λέω και το ξαναλέω μόνο το τεράστιο ΕΓΩ μας κοιτάζουμε, αντε και λίγο κανά παιδιού μας,αν το έχουμε, και φυσικά εφόσον έχουμε και εμείς να κερδίσουμε κάτι όπως το παιδί να μεγαλώσει κάτω από την φούστα της μαμάς και να γουστάρουν οι γονείς εξουσία και εξάρτηση.
Και όπως λεω τον τελευταιο καιρό, Greek Patterns and Practises.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου