Εστιατόριο/Ιταλικο Vs Ταβέρνα

Κάποτε δεν πήγαινα στην πρώτη κατηγορία γιατι ήταν πολύ ακριβό για την τσέπη μου. Παράλληλα όμως, ποτέ δεν την έβρισκα με το λεπτομερώς φτιαγμένο φαγητό. Ήμουν πάντα υπερ της ποσότητας καθώς μάλλον η γλώσσα μου δεν μπορεί να ξεχωρίσει όλες αυτές τις λεπτές διαφορές που τόσο συζητάνε διάφοροι για το κάθε φαγητό αναλύοντας το τι μόλις δοκίμασαν σε μια μικρή μπουκίτσα.

Προσφάτως λοιπον τα τελευταια δύο χρόνια που ειχα την οικονομική άνεση, βρέθηκα να φάω και σε ιταλικό και κανά εστιατόριο της προκοπής. Οκ δεν το έχω δοκιμάσει και πολύ αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι αρέσει στον κόσμο. Με αφορμή διάφορες συζητήσεις που έχω κάνει με μια φίλη, παίρνοντας υπόψη και το πως μαγειρεύουμε στην καθημερινότητα μας, έχω καταλήξει ότι η μύτη και η γλώσσα μου δεν πρέπει να δουλεύουν και πολύ καλά. Δεν καταλαβαίνουν μικρές διαφορές στις γεύσεις και την μυρωδιά, παρόλο που μου λένε ότι μαγειρεύω καλά όχι θεικά. Χαρακτηριστικά, το μαγείρεμα μου ειναι εντελώς χυμαδιό και όπως κάτσει κάθε φορά ειδικά στις ποσότητες. Αυτό σημαινει ενισχύει ότι δεν παίρνω πρέφα τις μικρές διαφορές πχ στο αλάτι, καυτερο και άλλα.

Αφορμή αυτού του ποστ, ήταν η σημερινή μου επέλεση από εστιατόριο στην Αδριανού. Πήραμε λοιπον μια σαλάτα του Καίσαρα με κοτόπουλο, ένα τυρί ψημένο σε αμπελόφυλα, και 4 κύρια πιάτα εκ των οποίων δύο ζυμαρικά, ένα γλυκόζινο κοτόπουλο και ένα με ένα περιεργο όνομα που είχε μοσχάρι λιωμένο και πουρέ από μελιτζάνα.

Ε λοιπον δεν μ’άρεσε κανένα από τα τρία πιάτα που δοκίμασα. Η σαλάτα ήταν νομίζω επιικώς μέτρια και αυτό με το τυρί μέσα στα αμπελόφυλλα δεν κατάλαβα γιατι κάποιος ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ για να το μαγειρέψει. Ενα αλμυρό τυρί σκέτο είναι σίγουρα πιο ωραίο. Τα κυρίως πιάτα, όχι με αφήσαν αδιάφορο αλλά δεν μαρέσαν χωρίς να ειναι άσχημα ποιοτικά. Το ένα ζυμαρικό είχε κάτι σε ψαρικό που το θεωρώ τρειςμέγιστο λάθος, το άλλο με την μελιτζάνα ήταν επιικώς χάλια με μια απαράδεκτη αίσθηση στο στόμα και το δικό μου το γλυκόξινο αδιάφορο εως όχι ωραιό. Όσον αφορά το γλυκόξινο έχω φάει μικρός σε κινέζικο στην Αμερική κάποιες φορές και μάρεσε τότε, αλλά εδώ στην Ελλάδα ποτέ δεν έχω φάει ένα που να μου αρέσει. Πολύ πιθανά το γλυκόξινο να το παίρνει η μπάλα της Ελληνοποιήσης όπως κάνουμε σε όλα τα ξενόφερτα φαγητά, κάτι που ξέρω ιδιαιτέρως καλά από τα ανατολιτικά εστιατόρια σε σύγκριση με τα σπιτικά. Χαρακτηριστικά το Αλλαντίν στο Φάληρο που τόσο αρέσει, συγνώμη κιολας αλλά έχει μαλακώσει πολύ την δυναμη των φαγητών μπας και την φάει και κανένας μη ανατολιτικής καταγωγής. Το ίδιο και τα σουτσούκια και παστουρμά που αγόραζε ο πατέρας μου από την ευριπίδου, που μετά από ένα σημείο μπας και πουλήσουν και σε κανένα πιο διευρυμένο κοινό έγιναν εντελώς φλώρικα.

Επιστρέφοντας λοιπον στο θέμα μας, βασικά δεν μαρέσει το φαγητό στα εστιατόρια. Εγώ θέλω το φαγητό ουσιωδώς ωραίο και απλό. Ευκολα μα πολύ ευκολα ικανοποιούμαι με μια μακαρονάδα μπολονέζ και καρμπονάρα και πάντα τις λιγουρεύομαι όταν τρώω τον κάθε οτι να ειναι συνδυασμό που έχει ένα ιταλικό εκτός από την καρμπονάρα και μπολονέζ. Για σαλάτα δεν συζητάμε του ποσο πιο ωραία ειναι μια χωριάτικη σαλάτα ή μια κηπουρού από τις ερημιτζίδικες σαλάτες του σεφ και καίσαρα. Όσο για κοψίδια και γενικά στα κάρβουνα, κανένα γαρνίρισμα και κανένας πολλών αστέρων σεφ δεν το έχει να κονταροχτυπηθεί στην πόρωση μιας μπριζόλας ή ενός κοτόπουλο στα κάρβουνα.

Για μένα το φαγητό πρέπει να ειναι απλό αλλά ουσιώδες, όπως νομιζω γενικά προτιμώ και την ίδια την ζωή μου.

Μετά το σημερινό λοιπον, είμαι σίγουρος οτι δεν μαρέσει το φαγητο εστιατορίου ή ιταλικού γιατι ποτέ δεν μου έχει προσφέρει κάτι που να πω ΟΥΑΟΥΑ και να μην σκέφτομαι ότι ένα φαγητό που θα έκανα εγώ σπίτι θα ειχε πιο ενδιαφέρον. Ποτέ δεν με έχει κάνει να αισθανθώ άνετα με το περιβάλλον και τα σερβίτσια του. Και στο σύνολο, ποτέ δεν με έχει πείσει ότι αξίζει τα 2πλάσιο της τιμής από μια ταβέρνα για ολα τα παραπάνω υποδεέστερα όσον αφορά τα θέλω και γουστα μου. Τρώω και σπίτι μου, καλύτερα, περισσότερο και το σημαντικότερο με πολύ περισσότερο ενδιαφέρον οσον αφορά το τι θα φάω.