Κοινωνία και Προγραμματιστής

Το θέμα αυτού του ποστ ειναι το πως το επάγγελμα του προγραμματιστή ειναι παρόλα τα φαινόμενα, ένα επάγγελμα που στην πραγματικότητα η κοινωνία περιθωριοποιεί και προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από αυτό. Ειναι κάτι που έχω νιώσει στο πετσί μου από μικρός  το τελευταιο 6μηνο με 9μηνο έχει ωριμάσει σαν σκέψη, με αφορμή και διάφορα γεγονότα που υπήρξαν στην προηγούμενη εργασία μου αλλά και την συζήτηση του θέματος με διαφορά κοντινά μου άτομα. Αυτό που δεν ειχα συνειδητοποιήσει ποτέ ειναι το πόσο παρόλο την εισροή της τεχνολογίας σε κάθε κοινωνική πτυχή, η κοινωνία ακομα δείχνει την αποστροφή της σε αυτούς που παράγουν το μέσο, με τον απλούστατο και ομως σημαντικότερο τρόπο. Με την πλήρη και συνειδητή άγνοια του αντικειμένου ενασχόλησης αυτών των ανθρώπων. Και φυσικά ουτε κουβέντα για αναζήτηση του θέματος.

Λίγη ιστορία μέσα από την προσωπική μου σχέση με το θέμα για να δέσει αυτό που θέλω να πω.

Λοιπον ασχολούμαι με την πληροφορική και ειδικότερα τον προγραμματισμό από το δημοτικό. Έτυχε η μητέρα μου να πάρει χαμπάρι κάτι σεμινάρια του δήμου Αθηναίων για υπολογιστές, στους οποίους αρχικά πήγαμε οικογενειακώς αλλά ο πατέρας και η άδερφή σύντομα εγκατέλειψαν. Οκ η αδερφή ηταν και μεγαλύτερη, είχε με άλλα πράγματα να ασχοληθεί στην 3η γυμνασίου και 1η Λυκείου. Ο πατέρας χαμηλής μόρφωσης, εννοείται οτι σκέφτηκε το εύκολο σχετικά με τα μηχανήματα αυτά παρόλο που στο επάγγελμα του είχε κάθε μέρα σχέση με υπολογιστές που στις διάφορες ιστορίες που έλεγε τον εξυπηρετούσαν απίστευτα.

Στην 5η δημοτικού λοιπόν πραγματοποιηθηκε η δεύτερη μου επαφή με αυτό το μαγικό αντικείμενο που λέγεται υπολογιστής. Η πρώττη φορά ήταν σε μια επίσκεψη φίλου όπου μόλις τον είδα απλά νομιζω πρέπει να ορίστηκε η ζωή μου. Τι εκπληκτικό, τι πρωτοποριακό πράγμα ήταν αυτό. Φυσικά σαν παιδί και εγώ, ουσιαστικά ξεσκιζόμουν στα παιχνίδια όπου έβρισκα ευκαιρία από το Λαμπρόπουλο ως το Μινιον μιας και οι γονείς δεν θέλαν με τίποτα να επενδύσουν για το θέμα, καθώς για τους γονείς όλα ειναι λεφτά θα βγάλουμε???? Για να μην κάνει σε αυτό το σημείο και οποιοδήποτε άλλο στην συνέχεια χαρούλες κάθε κατίνα του τυπου, οι υπολογιστές ειναι κάψιμο, να διευκρινύσω ότι και ατελειώτο μπάσκετ έπαιζα και τα καλοκαίρια στους δρόμους ήμουν, σίγουρα πολύ περισσότερο από άλλα μαμόθρευτα που απλά έβλεπαν τηλεόραση.

Εκεί λοιπόν στα σεμινάρια έμαθα να χειρίζομαι τους υπολογιστές και εννοείται ότι έπαιζα παιχνίδια. Μιλάμε για υπολογιστές με πράσινες και πορτοκαλί οθόνες και για τους όρους Windows και Mouse ούτε συζήτηση. Χάρις στα πρώττα χρόνια, τέθηκαν οι βάσεις για να παρέχω βοήθεια εξ αποστάσεως χωρίς να βλέπω προς κάθε φίλο που ειχε πρόβλημα χωρίς εγώ να έχω καν υπολογιστή.

Στην αρχή της 2ης λυκείου απέκτησα τον πρώτο υπολογιστή. Μετά από χρόνια “εξάρτησης” σε υπολογιστές φίλων και γνωστών επιτέλους ειχα τον πρώττο μου υπολογιστή μαζί με την αδερφή μου που έτσι και αλλιώς δεν ασχολήθηκε. Κάπου σε αυτή την φάση άρχισα να διαβάζω και προγραμματισμό σε C, που κατά την γνώμη μου είναι η δεύτερη πιο στριφνή γλώσσα προγραμματισμού. Φυσικά για βοήθεια μέσω ιντερνετ ούτε συζήτηση. Εννοείται ότι έπαιζα και παιχνίδια. Η ενασχόληση μου αυτή ήταν λες και έκανα πυρηνική φυσική. Στο σχολείο να υπήρχε άλλος ένας που μπορούσε να καταλάβει το ενδιαφέρον μου αυτό και εννοείται άνδρας.

Στην συνέχεια ανά φάσεις ανανεώθηκε ο υπολογιστής και εγώ άρχισα να γράφω όλο και περισσότερες εφαρμογές για την πάρτυ μου σαν εργαλεία. Θυμάμαι πόσο χρήσιμα μου ειχαν φανεί διάφορα προγράμματα που ειχα φτοιάξει για την πόρωση μου.

Στην συνέχεια ήρθε και το Ιντερνετ μέσω από το δωρεάν που έδινε η τότε ΟΝΝΕΔ. Μετά ήρθε το πανεπιστήμιο στην Πάτρα και 1.5 χρόνος χωρίς υπολογιστή και κύρια επαφή με τα γελοία μαθήματα πληροφορικής των πανεπιστημίων. Εκεί λοιπον κάπου το 97-98 ειναι και η εποχή που οι υπολογιστές αρχίζουν και αποκτούν επαφή με τον ευρύ κόσμο, κυριώς γιατί άρχισαν να τους χρησιμοποιούν με το ζόρι οι εταιρίες και στο Πανεπιστήμιο άρχισαν τα αγοράκια και κοριτσάκια να κάνουν τσάτινγκ και να προσπαθούν να βρουν γκομενο/α πίσω από την απρόσωπη ασφάλεια μιας οθόνης. Φυσικά την ίδια εποχή είχαμε και την έξαρση των κινητών, μια τεχνολογία την οποία ειδικά στην Ελλάδα την κάναμε τρελή κατάχρηση. 2η μετά τους Γιαπωνέζους στην αποδοχή άχρηστων πραγμάτων. Δεν θα επεκταθώ στο θέμα, αλλά μην χάσει η μάνα και δεν μιλήσει κάθε 1 ώρα με τον γιοκα της ενώ υποτίθεται σπουδάζει.

Στο πανεπίστημιο λοιπόν υπήρξα ο ένας από τρεις  σε 300 άτομα έτος που ειχαμε επαφή με υπολογιστές και ο μοναδικός που ήξερε να προγραμματισεισε σε μια σχολή όχι πληροφορικής αλλά που χαρακτηρίζει τους καλύτερους προγραμματιστές παγκοσμιώς.. Παρόλα τα μαθήματα, παρόλα τα εργαστήρια οι υπολογιστές παρέμειναν μια τεχνολογία που στην καλύτερη περίπτωση υπήρχαν σαν τα κινητά. Ταυτοχρονα με την σχολή συνέχιζα να προγραμματίζω με αποκορύφωση την δημιουργία ένος Tetris πολλαπλών παιχτών για να παίζουμε με τους φίλους. Δεν συζητάμε εδώ, για το πως υπήρχε ο θαυμασμός του μπράβο αλλά μονο γιατί απλά τα μαθήματα πληροφορικής τα είχα γάτα, και φυσικά βοήθαγα την κάθε καρυδιάς καρύδι. Μέχρι εκεί όμως, γιατί κατά τα άλλα κάτι περίεργο συνέβαινε στην ζωή μου που την έβρισκα να φτιάχνω και πράγματα που βοηθούσαν εμένα.

Κάπου στην όλη φάση τα ειχα και με μια κοπέλα που το μονο που έλεγε ήταν Μπλα μαπλα μαπλα ο υπολογιστής πάντα πάνω από μένα μπλα μπαλα μπλα. Και ομως, όπως όλοι μου έχουν πει, πάντα σεβόμουν τον επισκέπτη και ποτέ δεν έπαιζα μπροστά στους άλλους, και όπως ειπα ποτέ δεν έχω ξημεροβραδιαστεί με παιχνίδια. Πιο πολύ κάψιμο έχω ρίξει, σε ύστατες πορώσεις δημιουργηκότητας παρά παίζοντας παιχνίδια για τα οποία συστηματικά μας κατηγορούσαν.

Ωραία η προσωπική ιστορία, αλλά εδώ ειναι και η αιτία ου ποστ. Σε όλα αυτά τα χρόνια λοιπον, κοντά στα 20, η ενασχόληση με τους υπολογιστές υπήρξε ένα καθαρά ανδροκρατούμενο άθλημα. Παιχνίδια, διαχείριση και πόσο μάλλον προγραμματισμός ήταν προνόμιο και μόνο των αγοριών, και πιο συγκεκριμένα ένα είδος μισητό από το θυληκό φύλλο. Θυμάμαι πόσο σαν εξωγηινο με κοιτάζαν στο δημοτικό και μετά στο γυμνάσιο. Οι μόνοι που αποδεχόντουσαν την σχέση με τους υπολογιστές ήταν τα αγόρια που απλά έπαιζαν και παιχνίδια και πάντα χρειαζόντουσαν κάποιον που ήξερε το κάτι τις παραπάνω να τους κάνει troubleshoot τα μηχανήματα. Για τις κοπέλες, ούτε κουβέντα για το πόσο σαν geeks μας αντιμετωπίζαν.

Μπαίνοντας λοιπόν στο Πανεπιστήμιο, και εισερχόμενος σε ένα εντελώς νέο κόσμο χωρίς κανένα φίλο και γνωστό ακολουθεί το πολιτισμικό σόκ. Ολόκληρη πανεπιστημιακή κοινότητα, υποτίθεται φοιτητές που τόσο μας πιπιλάνε για την προοδευτικότητα τους, το μόνο που κατάφερε να κάνει με τους υπολογιστές ειναι να τους χρησιμοποιήσει με το ζόρι για καμιά εργασία και τσάτινγκ. Μιλάμε για τις εποχές πριν την εδραίωση του ιντερνετ. Συνεπώς όλοι εμείς που παίζαμε κανά παιχνιδάκι, και θεός φυλάξει ξέραμε και να το προγραμματίσουμε το διαολο- μηχάνημα είμασταν περιεργοι. Και δεν περιμένω την κοινωνία στο 100%(ούτε στο 10%) να θέλει να ασχοληθεί με την πληροφορική αλλά αυτή η εχθρότητα προς τους ανθρώπους που ασχολούνταν με την τεχνολογία και κρυφά στήναν τις υποδομές για κάθε τεχνολογική χρήση μουρης αντιμετωπίζονταν σαν να μην πω πως και τι.

Μην το μακρυγορώ, ακόμα και σήμερα, παρόλη την ευρεία διαδοση των υπολογιστών και του Ιντερνετ εγώ έχω να πω οτι ο προγραμματισμός πρέπει να ειναι από τα μοναδικά επαγγέλματα στην κοινωνία, που η κοινωνία απολαυμβάνει τόσο τους καρπούς της αλλά δεν ξέρει τι κάνει και το χειρότερο, τους αποστρέφεται κιολας. Ρωτήστε όποιον θέλετε στον κοινωνικό σας κύκλο, και να δουμε τι θα σας απαντήσει για την δουλειά ενός προγραμματιστή. Όχι πως να προγραμματίσει φυσικά, αλλά με τι ασχολείται, ποιος ειναι ο κόσμος τους και το κυριότερο όλων μέχρι σε πιο βαθμό απλώνονται τα πλοκάμια του.

Θυμάμαι μέχρι και πριν κάτι χρόνια που οι περισσότεροι είχαν την αισθηση ότι πχ τα Windows και διάφορα συνοδευτικά προγράμματα μάλλον υπήρχαν αξιωματικά. Τα έδινε πχ όχι ο θεός, αλλά ο σατανάς μιας και η πληροφορική αν και σαγηνευτική ειναι πάντα και σατανική. Για τα κινητά πως ακριβώς δουλεύουν ούτε κουβέντα. Αρκεί που πουλάγαμε μουρη, κράζαμε το geeky παιδί ή εργαζόμενο που τύχαινε η δουλειά του να ειναι από αυτές που παρήγαν το μουράτο τεχνολογικό αγαθό των σουπερ κουλ της κοινωνίας.

Πριν ένα χρόνο μάλιστα στον άμεσο κοινωνικό μου κύκλο, σε διακοπες άκουσα την ερώτηση του τι ακριβώς κάνω στην δουλειά μου. Ρώτησα λοιπον εκεί τον φανατίλα gamer φίλο και δεν ήξερε, και τελικά ρώτησα και την τότε σχέση μου αν έχει καταλάβει τι σκατά κάνω κάθε μέρα στην δουλειά μου για να πάρω την απάντηση, όχι δεν έχω καταλάβει χριστό. Δεν μπορείτε να φανταστειτε πόσο τσάντλερ ένιωσα εκείνη την στιγμή κατά αντιστοιχία με την ερώτηση What dows actually Tsandler do at his work που κόστησε και το σπίτι στις κοπέλες στην γνωστής σειρά Friends.

Στην πιο πρόσφατή ζωή μου, έχω ακούσει πολλές φορές την ερώτηση του τι σκατά κάνω στο επάγγελμα μου ακόμα και από φανατικους χρήστες της τεχνολογίας. Επίσης έχω ακουσει την ερώτηση του τι κάνω αλλα φοβάμαι να ρωτήσω και άλλα έξυπνα.

Εγώ πραγματικά πιστεύω οτι ο προγραμματιστής ειναι το πιο παρεξήγημένο σήμερα επάγγελμα στην κοινωνία. Ειναι το επάγγελμα με ένα από τα μεγαλύτερα αντίκτυπα στον κοινωνικό ιστό, και ο κοινωνικός ιστός απλά στην καλύτερη περίπτωση αισθάνεται ενα δέος προς την πληροφορική. Όχι θαυμασμό αλλά δέος, και αυτό φαινεται από το γεγονός ότι κανένας μα σχεδόν κανένας δεν κάνει τον κόπο να μάθει τι σκατά κάνουμε και πως στα πάντα ακόμα εκεί που δεν φαντάζεται υπάρχει ένας προγραμματιστής. Και εννοείται οτι το γυναικείο φύλλο συνεχίζει να δείχνει αποστροφή προς τον κλάδο μας, και δεν ειναι τυχαίο ότι ο κλάδος και ο αντίστοιχος των σπουδών ειναι γεμάτος από άνδρες και κάποιες ελάχιστες γυναίκες. Δεν θα πω άλλα για το θέμα γιατί θα παρεξηγηθεί και το ποστ και θα νομίζουν οτι γράφω το ποστ για άλλους λόγους.

Ακομα και στις εταιρίες μέσα της πληροφορικής που αναγκαστικά έχουν και μη πληροφορικάριους παρατηρείς τα δύο εξείς φαινόμενα. Οι άνθρωποι που καλούνται συνήθως να διαχειριστουν, που την έχουν δει μεγάλοι καρεκλάδες, δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα και αντιμετωπίζουν τους πληροφορικάριους σαν κάτι εργάτες παρόλο που αυτοί ειναι η ζωή και η ψυχή του έργου που παράγεται. Θα μου πεις και σε ποια εταιρία δεν γινεται αυτό? Σε πιο επαγγελματικό κλάδο? Το χειρότερο όμως ειναι η αποστροφή που δηλώνουν έμμεσα ή άμεσα για την κατανόηση του αντικειμένου μας, που στην τελική τους ταϊζει κιολας. Ατάκες του τυπου σας θαυμάζω ειναι πολύ δύσκολο, αλλά εγώ ΜΑΚΡΥΑ από εσάς και φτου φτου έχουμε χορτάσει όλοι πιστεύω οι προγραμματιστές.

Ειναι απίστευτες οι ατάκες του δεν θέλω να ξέρω, εγώ με τίποτα δεν γράφω κώδικα και με τίποτα δεν πρόκειται ποτέ να κάτσω έστω και λίγο να καταλάβω. Ειναι λες και έχουμε κάποια ρετσινιά που θα την κολήσουμε. Και δεν λέγεται πάντα φανερά, αλλά οκ πάντα καταλαβαινεις την προδιάθεση του άλλου από τα διάφορα που λέει αλλά και τους τρόπους που επιλέγει να αποφύγει το οτιδήποτε σχετικό. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, δυστυχώς οι προγραμματιστές, και ειδικά οι hard core αυτών, παραμένουν ένα περίεργο είδος ανθρώπου που τόσο χρειάζεται η σύγχρονη κοινωνία αλλά και τόσο πρέπει να αποφύγεις να γινεις, αν δεν θες να σε αντιμετωπίζουν ως εν γένη uncool και geek για να μην πω τίποτα χειρότερα. Δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβεις, πως όταν εξηγήσεις σε κάποιον οτι εισαι προγραμματιστής στην αντίδραση του θετική η αρνητική, υπάρχει συνήθως και μια τρελή δόση αποδοκιμασίας. Πως λέμε πχ ειμαι σκουπιδιάρης,υδραυλικός, μηχανικός και βγάζω τα λεφτά της αρκούδας και ουαουα και μπράβο αλλά μηχανικός εεεεεεεεε? Χμμμμμμμμ