Πόσο συμφωνώ με αυτόν τον άνθρωπο ώρες ώρες
Tο πιο ωραίο από όλα είναι η κατάπληξη. Σήμερα θα βαρεθείτε να ακούτε για αυτή τη χώρα που πιθανότατα δεν έχετε ξανακούσει και κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται στο χάρτη. Θα βαρεθείτε να ακούτε τη φράση “γίναμε Μποτσουάνα”. Είναι δυνατόν; Ημείς, οι απόγονοι του Περικλέους; Κάποια συνωμοσία θα εκτυλίσσεται πάλι από σκοτεινούς διεθνείς κύκλους εις βάρος του ανάδελφου έθνους.
Η άγνωστη Μποτσουάνα (και η γνωστή, γνωστότατη Τουρκία επίσης, με την οποία διεκδικούμε παρόμοιες ξένες επενδύσεις) βρέθηκαν πάνω από την Ελλάδα στην κατάταξη της Διεθνούς Διαφάνειας. Δεν μας πείραξε που βουλιάζουμε στη διαφθορά – γιατί έχουμε μάθει να επιβιώνουμε και να περνάμε μια χαρά τσαλαβουτώντας στη λασπουριά της. Αυτό που μας μάρανε είναι μη μας πέσει το “τουπέ”.
Μα να μας περάσουν οι Μποτσουανοί; Απαράδεκτο – έστω κι αν δεν τους ξέρουμε, αρκεί που τους αγνοούμε για να τους απαξιώσουμε. Άλλωστε, δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι μαύροι. Πώς μπορεί να μας περνάνε. Μη μας χαλάσει η εικόνα – αυτή δηλαδή που έχουμε μόνοι φτιάξει για τον εαυτό μας και κανείς άλλος στον κόσμο δεν συμμερίζεται.
Για παράδειγμα, εάν πας στις Βρυξέλλες και τους πεις ότι έχεις μαζί σου “botswanian statistics”, ε, υπερόπτες δυτικοί είναι, θα κοιτάξουν με ένα ελαφρά ειρωνικό χαμόγελο και θα ανοίξουν το φάκελλο περιμένοντας να επιβεβαιώσουν τις υποψίες τους. Εάν πάλι τους πεις ότι έχεις μαζί σου “Greek statistics”, ο ευρωγραφειοκράτης θα ξεκαρδιστεί στα γέλια, θα χύσει τον καφέ στο γκρίζο κουστούμι και θα σου πει “πολύ καλό αυτό. Το άλλο με τον Κοντοπυράκη το ξέρεις;”
Δεν μας πειράζει που συμπονάμε όσους δεν μπορούν να δηλώσουν λιγότερα από όσα παίρνουν.
Δεν μας πειράζει που είναι καταγέλαστο πρόσωπο ο ειλικρινής φορολογούμενος – αν υπάρχει... Δεν μας πειράζει που το μισό σαλόνι μας είναι νόμιμο και το άλλο μισό στα σχέδια ημιυπαίθριο.
Δεν μας πειράζει που σε καμμία γλώσσα δεν μεταφράζεται η λέξη “αυθαίρετο”.
Δεν μας πειράζει που για να βάλεις ρεύμα πρέπει να δώσεις “ένα καφεδάκι” στον υπάλληλο της ΔΕΗ και καμμία απόδειξη στον ηλεκτρολόγο. Δεν μας πειράζει που ο καταπατητής, ο οικοπεδοφάγος και ο μπετατζής της νύχτας είναι πρόσωπα κοινωνικής περιωπής.
Δεν μας πειράζει που για ένα χειρουργείο σε κρατικό νοσοκομείο το φακελάκι δεν είναι μόνο στο γιατρό, αλλά ακόμη και στο νοσοκόμο που σε τσουλάει αναίσθητο μέχρι το κρεβάτι.
Δεν μας πειράζει που ο Έφορος έχει ένα συρτάρι για τους φακέλλους κι ένα μεγαλύτερο για τα φακελλάκια.
Δεν μας πειράζει τίποτα από την ακραία συνενοχή της κοινωνίας μας στη διαφθορά.
Μας πειράζει να μας το λένε.
Εμείς ρε; Εμείς όταν χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς τρώγατε βελανίδια. Τρομερή φράση. Μόνο που λίγοι θυμούνται ότι την έκανε σύνθημα κατά την εξέταση ενός μάρτυρα ο κατηγορούμενος στην υπόθεση για το καλαμπόκι – ένα από τα ελάχιστα σκάνδαλα που έφτασαν στο δικαστήριο.
Και, φυσικά, η χώρα που λατρεύει τη διαφάνεια και δεν θέλει να τη συγκρίνουν με τη Μποτσουάνα, διαμαρτύρεται καθ'εκάστην γιατί δεν ζει χωρίς γενικούς γραμματείς. Αν δεν υπήρχαν τα βιογραφικά, λένε, θα είχαν ήδη διοριστεί...
Βρίσκω μόνον μία εξήγηση. Ότι αυτοί που θα διοριζόντουσαν στο πατ-κιουτ, αν δεν είχε αυτός ο Γιώργος εμμονές με τα περίεργα τα opengov και τα transparency, αυτοί οι “πρετ-α-πορτέ” γραμματείς, οι διαλεγμένοι από τους υπουργούς, είχαν κάποια δυσκολία να μας δείξουν το βιογραφικό τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου